Το χειρότερο χάσιμο χρόνου είναι να μαλώνεις με τον ανόητο και φανατικό που δεν νοιάζεται για την αλήθεια αλλά μόνο για την νίκη των πεποιθήσεων και των ψευδαισθήσεων του…

Σοβαρός τραυματισμός οδηγού σε τροχαίο ατύχημα που σημειώθηκε το βράδυ του Σαββάτου γύρω στις 9.00 στα Δερβενοχώρια Βοιωτίας.

Ο 47χρονος αλβανικής καταγωγής, κινούνταν στο δρόμο δερβενοχωρίων – Φυλής, όταν το όχημα του εξετράπη της πορείας του και ανετράπη εκτός του οδοστρώματος.

Για τον απεγκλωβισμό του επενέβησαν τρία πυροσβεστικά οχήματα με έξι πυροσβέστες από το πυροσβεστικό κλιμάκιο της Στεφάνης. Ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ τον μετέφερε στο Νοσοκομείο της Θήβας, όπου κρίθηκε απαραίτητη η διακομιδή του στο Γενικό Νοσοκομείο Γεννηματά στην Αθήνα.

Πολλά από τα σημερινά προβλήματα μπορούν να αποδοθούν σε ένα πράγμα: την αδυναμία να αποδεχθούμε τους ανθρώπους για αυτό που είναι. Πόσες διαμάχες συμβαίνουν αυτή την στιγμή εξαιτίας της απροθυμίας κάποιων ομάδων να δεχτούν την διαφορετικότητα άλλων; Όταν κάποιος αποδέχεται τους άλλους για αυτό που είναι τότε είναι περισσότερο πιθανό να δείξει αγάπη και κατανόηση …

*

του ΔΗΜΗΤΡΗ Ε. ΣΟΛΔΑΤΟΥ

Κατά την θητεία μου στο Πολεμικό Ναυτικό, είχα την Τιμή να υπηρετήσω υπό τας διαταγάς ενός αληθινού ευπατρίδη, του πλωτάρχη Δημήτρη Ντούλια. Αξιωματικός βαθιά καλλιεργημένος. Φιλόπατρις, με την ευγενέστερη αντίληψη περί ιδεωδών και ελληνισμού. Καταγίνονταν μάλιστα και με την φιλολογία.

Έπεσε στην αντίληψή του μια συλλογή διηγημάτων μου και με φώναξε στο γραφείο του. Από τότε γίναμε σχεδόν φίλοι. Όποτε βρισκόμαστε, ξεκίναγε με το στερεότυπο: «Τι καινούργιο έχεις να μου διηγηθείς;» Κι εγώ ξεσκόνιζα την μνήμη μου και του αράδιαζα παραμύθια, ιστορίες και θρύλους του νησιού μου. Έβαζα και λίγο αλατοπίπερο και περίμενα την εντύπωση που του έκαναν.

Εκείνος άναβε την πίπα του, μισόκλεινε τα μάτια και ταξίδευε ανάμεσα στους καπνούς, λες και διάβαινε με το καράβι του μέσ’ απ’ την ομίχλη. Πού και πού διέκοπτε την αφήγηση για να κάνει μια παρατήρηση, όπως θα έδειχνε έναν ύφαλο στον υποπλοίαρχο. Ενίοτε θαύμαζε με το στόμα ορθάνοιχτο, καθώς θα ’κανε σε μια πετυχημένη βολή του κανονιού ή βλέποντας, κατά την πλοήγηση, στον νυχτερινό ουρανό τον Πολικό Αστέρα, που από οποιοδήποτε σημείο κι αν τον παρατηρήσεις δείχνει πάντοτε τον πραγματικό Βορρά.

Όπως κάθε φορά, έτσι κι αυτή, αφού με κάλεσε στο γραφείο του εκείνη την μέρα και μ’ έβαλε να καθίσω στην δερμάτινη πολυθρόνα απέναντί του,  κερνώντας με τσάι του βουνού και κουλουράκια γλυκάνισου, με ρώτησε:

«Τι καινούργιο έχεις να μου διηγηθείς;»

«Θα σας πω για…»

«Ε, ε, ε!… Πάλι πληθυντικοί; Ξέρεις πώς προέκυψε αυτή η βλακεία, να μιλάμε στον Θεό στον ενικό και στους ανθρώπους σαν να ’ναι δύο;»

«Όχι, πώς προέκυψε;»

«Κάποιος Γάλλος μονάρχης, μισότρελος – σάμπως υπάρχει μονάρχης που να ’ναι στα καλά του; – στάθηκε μια μέρα μπροστά στον καθρέφτη και διαπίστωσε πως δεν είναι ένας αλλά δύο: αυτός και η μεγαλειότητά του! Φώναξε τους υπηρέτες και διέταξε να του μιλάν στον πληθυντικό. Κατόπιν, απαίτησε ο λαός να μιλά στον πληθυντικό στους αριστοκράτες. Με την γαλλική αποικιοκρατία, πέρασε αυτή η χαζομάρα στις αποικίες. Στο τέλος, κατέληξε να χαζολογούμε μόνον εμείς κι οι κουτόφραγκοι!»

«Έτσι, ε;»

«Έτσι ακριβώς! Οπότε ενικός, φίλε μου, ενικός και ελληνικός! Πες μου τώρα την ιστορία σου. Τι θ’ ακούσω σήμερα;»

«Για την Τρύπα στα Χαραδιάτικα», είπα με ύφος γριφώδες.

«Δηλαδή;» έκαμε όλο περιέργεια.

Έβγαλα απ’ την τσέπη μου ένα χαρτί διπλωμένο στα τέσσερα. Και ξεδιπλώνοντάς το τελετουργικά, σαν σάβανο προς αναγνώριση του νεκρού, άρχισα να διαβάζω:

«Για την Τρύπα των Χαραδιατίκων ο εφημέριος Γ. Αρβανίτης γράφει στις σελίδες 178-179 των χειρογράφων του: Στο Πολεμικό βρίσκεται η αφορεσμένη Τρύπα, που έριχναν στα αντάρτικα του 1943-44 τους αριστερούς μέσα. Αυτό το βουνό είναι ωοειδές, με μεγάλο ύψος και δασωμένο. Την Τρύπα έτυχε να ιδώ ο ίδιος την 1η Ιανουαρίου 1962, που λειτουργούσα στο Άλατρο και μετά θα κατέβαινα στο Νιοχώρι να διαβάσω τα “υψώματα” κι από εκεί θα πήγαινα στα Χαραδιάτικα για τον ίδιο σκοπό. Όταν πέρασα από το χωριό, πιο πέρα βρήκα ένα τσοπανόπουλο που είχε γελάδια στην περιφέρεια του Πολεμικού, τον ρώτησα αν ξέρει την Τρύπα και μου είπε ότι την ξέρει και πήγαμε και την βρήκαμε…»

Διέκοψα την αφήγηση και είπα:

«Το τσοπανόπουλο ίσως ήταν ο πατέρας μου. Δεν ξέρω να είχε άλλος γελάδια στην περιοχή αυτή. Ο πατέρας μου πέθανε μόλις γεννήθηκα…»

Ο πλωτάρχης σούφρωσε με αμηχανία τα φρύδια. Εγώ πέταξα ένα αστείο για να ελαφρύνω την κουβέντα:

«Αποδείξεις, βεβαίως, δεν υπάρχουν, πέραν του γεγονότος ότι το τελευταίο γελάδι του πατρός μου ευρίσκεται ενώπιόν σας!»

Χαμογέλασε πατρικά ο πλωτάρχης και μου έκανε νόημα να συνεχίσω.

«Αυτή η Τρύπα είναι σ’ ένα σκαλί, ισόγεια, με θάμνους, και ο άνθρωπος ή το ζώο εύκολα πίπτει μέσα, χωρίς να καταλάβει τίποτα. Είναι γύρω-γύρω βράχος σαν πελεκητός, από πάνω φαίνεται ένα βάθος περίπου στα δώδεκα μέτρα, είναι κάτω σαν αλώνι και από εκεί συνεχίζει άλλη υπόνομος, που κανείς δεν γνωρίζει πού φτάνει. Αμέτρητο, χάος ολόκληρο! Όπως από επάνω παρατηρείς, έρχεται ένας παγωμένος αέρας. Όταν ο άνθρωπος πέσει μέσα, θα πάρει σε λίγο πνευμονία. Και γερός να πέσεις μέσα, θα πεθάνεις από ψύξη. Είναι τόσο έρημος ο τόπος, και να φωνάξεις άδικος ο κόπος σου. Δεν υπάρχει κανένας να σε ακούσει και να σε γλυτώσει, “φωνή βοώντος εν τη ερήμω”.

»Έριξαν πολλούς σ’ αυτήν την αφορεσμένη Τρύπα. Ύστερα από την είσοδο του ΕΛΑΣ, στις 31 Δεκέμβρη του 1944 στην Λευκάδα, η οργάνωση του ΕΑΜ συγκρότησε συνεργασία για να βγάλουν από εκεί μέσα τους νεκρούς και τα οστά τους. Πολλά πτώματα δεν είχαν λειώσει. Η μπόχα ήταν φριχτή! Εκείνος που κατέβηκε κάτω λιποθύμησε από την βρώμα που ανέδιναν τα σάπια πτώματα…»

Σταμάτησα την ανάγνωση και τον κοίταξα παγωμένος, λες και βρισκόμουν κι ο ίδιος μέσα στην Τρύπα και περίμενα την βοήθειά του.

«Το διήγημα που σκέφτομαι να γράψω», είπα, «θα βασίζεται στα χειρόγραφα του εφημέριου Αρβανίτη και θα ξεκινάει απ’ τον τελευταίο άνθρωπο που πέταξαν μέσα. Αυτός, σύμφωνα με μαρτυρίες, κατάφερε μισοσκοτωμένος και καταματωμένος να βγει απ’ την Τρύπα και να γυρίσει στο χωριό του, ενώ η γυναίκα του και τα παιδιά του τον έκλαιγαν για νεκρό. Ίσως το ονομάσω “O μόνος επιζών” ή “Η αφορεσμένη Τρύπα”, τι λέτε;»

«Ε, ε, ε!.. Πάλι τα ίδια;»

«Τι λες;» διόρθωσα τον πληθυντικό σε ενικό.

Ένας μορφασμός δυσπιστίας διαγράφηκε στο πρόσωπό του.

«Για μια τέτοια Τρύπα λένε και στο χωριό μου», είπε. «Αλλά απ’ την αντίθετη πλευρά. Ότι δηλαδή οι αριστεροί έριχναν τους δεξιούς».

«Δεν είναι ωραία ιστορία για διήγημα;» μίλησα εγώ. «Άσχετα ποιος έριχνε ποιους. Να στιγματιστεί η ανθρώπινη θηριωδία!»

Η αμφιβολία του ήταν εμφανής πριν καν απαντήσει:

«Αυτά γίνηκαν εκατέρωθεν. Η ιστορία σου θα στιγματίσει μια παράταξη, μια ιδεολογία, οπότε κανείς δεν θα προσέξει την ανθρώπινη πλευρά. Θα προβείς οπωσδήποτε σε μιαν αδικία. Κι ο συγγραφέας, φίλε μου, δεν είναι για να διαπράττει αδικήματα αλλά για να αποκαθιστά την δικαιοσύνη, όπως ο Θεός».

Βλέποντας στο πρόσωπό μου την αμηχανία, για πρώτη φορά μέχρι τότε αποφάσισε να μου εμπιστευτεί ένα «κρατικό μυστικό», όπως είπε, αλλά με τον απαράβατο όρο πως δεν θα το φανέρωνα πουθενά, ειδάλλως θα απολυόμουν γέρος με άσπρα γένια από καμιά βραχονησίδα! Κι ανοίγοντας το συρτάρι του γραφείου του, ανέσυρε ένα δερματόδετο τετράδιο. Το ξεφύλλισε και σταμάτησε σε μια σελίδα προς το τέλος.

«Γράφω κι εγώ!» μουρμούρισε κάπως ένοχα ο πλωτάρχης. «Λένε πως ένας  στους τρεις Έλληνες γράφει, αλλά ένας στους τρεις δεν διαβάζει!»

«Τι γράφεις;» ρώτησα με ειλικρινές ενδιαφέρον και σε ελληνικότατο ενικό αυτήν την φορά.

«Όχι σπουδαία πράγματα! Κάτι δικά μου. Απλές καθημερινές ιστορίες που μου έκαναν εντύπωση. Δεν σκοπεύω να βγάλω βιβλίο, είμαι αρκετά μεγάλος για να ξεκινήσω τώρα. Αυτά είναι για σας τους νεότερους, που έχετε χρόνο να βελτιωθείτε…»

Στην λέξη «βελτιωθείτε» με κάρφωσε κατάματα κι εγώ χαμήλωσα το κεφάλι σαν να ντράπηκα για την έπαρση της ηλικίας μου.

Απέσυρε γοργά το βλέμμα του και το επικέντρωσε στο τετράδιο με το «κρατικό μυστικό». Άναψε την πίπα του, ρούφηξε βαθιά και φύσηξε τον καπνό στο ταβάνι. Το  αιωρούμενο σύννεφο, αφού ανυψώθηκε στην οροφή, αρχίνησε να πέφτει βαθμηδόν ώσπου κάλυψε τον πλωτάρχη με την αρωματική του ομίχλη.

Τότε, ξεκίνησε διαβάζοντας αργά, λες και κωπηλατούσε κοπιαστικά σε μια σωστική λέμβο, ενώ το καράβι πίσω του είχε κιόλας βουλιάξει:

«Το 1884 το Υπουργείο Ναυτικού στεγάστηκε σε κτήριο στο κέντρο της Αθήνας, σε μια πλευρά της Πλατείας Κλαυθμώνος, στην διασταύρωση των οδών Παπαρρηγοπούλου και Παλαιών Πατρών Γερμανού.

»Το όνομα της πλατείας οφείλεται στο ότι – στην προ του 1909 περίοδο – οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ήταν μόνιμοι όπως σήμερα. Οι απολυμένοι, οι “Παυσανίες” όπως τους έλεγαν, πήγαιναν εμπρός από το Υπουργείο Εσωτερικών, που ήταν στην πλατεία αυτή, και με κλάματα και θρήνους – “κλαυθμούς” – παρακαλούσαν να τους ξαναπροσλάβουν. Δεδομένου ότι τέτοιες απολύσεις συνέβαιναν τακτικά σε κάθε αλλαγή κυβερνήσεως, οι σκηνές αυτές ήταν αρκετά συχνές στην πλατεία. Ανάδοχος της ονομασίας ήταν ο συγγραφέας και κατόπιν ακαδημαϊκός Δημήτριος Καμπούρογλου, που πρώτος ονόμασε την πλατεία “Κλαυθμώνος” σε ένα χρονογράφημά του στην “Εστία” το 1878.

»Η πλατεία Κλαυθμώνος είναι ο πρώτος χώρος που δεντροφυτεύτηκε στην Αθήνα. Για τον σκοπό αυτό, ο βασιλιάς της Βαυαρίας, Λουδοβίκος, έστειλε τον ειδικό κηποτεχνικό Σμάρατ. Στην δυτική πλευρά της υπήρχαν οι τρεις συνεχόμενες οικίες των Βούρου, Μαστρονικόλα και Αφθονίδου, όπου έμειναν αρχικά οι βασιλείς Όθωνας και Αμαλία μετά τους γάμους τους. Στα σπίτια αυτά, όσα σώζονται, στεγάζεται σήμερα το Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών. Στην πλατεία υπήρχαν επίσης τα κτήρια των Υπουργείων Εσωτερικών και Οικονομικών.

»Πολλές περιπέτειες πέρασε η επίσημη ονομασία της πλατείας. Στο αρχικό σχέδιο της πόλεως των Αθηνών, του Leo von Klenze, λεγόταν “Πλατεία Αισχύλου”. Κατόπιν ονομάστηκε “Πλατεία Νομισματοκοπείου”, γιατί εκεί ήταν το ομώνυμο κτήριο. Στην συνέχεια “25ης Μαρτίου”. Αργότερα “Πλατεία Δημοκρατίας” και μετά πήρε και επίσημα πλέον το όνομα με το οποίο ήταν πάντοτε γνωστή: “Πλατεία Κλαυθμώνος”. Τέλος, τον Ιούνιο του 1989 μετονομάστηκε σε “Πλατεία Εθνικής Συμφιλιώσεως”, με την αφορμή των αποκαλυπτηρίων του ομώνυμου μνημείου στην πλατεία, αλλά ο κόσμος δεν συμφιλιώθηκε με την νέα ονομασία και το “Κλαυθμώνος” έμεινε.

»Το 1952 υπηρετούσα στο Υπουργείο Ναυτικού, που εξακολουθούσε ακόμα να στεγάζεται στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Απ’ το μπαλκόνι του γραφείου μου έβλεπα τους λούστρους και τους καστανάδες.

»Α, ο καστανάς! “Ο πρόσκοπος του φθινοπώρου, ο άγγελος των βροχών”, όπως έγραφε ο ρομαντικός Τίμος Μωραϊτίνης. “Αυτός πρώτος εισερχόταν στην πόλη, φέροντας το μήνυμα της λήξης των υπαιθρίων εορτών”.

»Οι καστανάδες, τους οποίους αραιά και πού συναντάμε πλέον σε κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας, κάποτε ήταν το άσμα παρηγοριάς για τον μικρόκοσμο. Οι απαραίτητοι τύποι των συνοικιών. Έκαναν την θριαμβευτική τους εμφάνιση με τις πρώτες φθινοπωρινές πνοές, για να μετατραπούν στις γνώριμες συμπαθητικές φιγούρες που περίμεναν στην γωνιά του δρόμου.

»Μόλις έπιαναν τα πρωτοβρόχια, ο καστανάς ετοίμαζε την φουφού, προμηθευόταν τα κάστανα κι έπιανε την γωνιά κάποιου πολυσύχναστου δρόμου. Η φουφού – το φορητό αυτό μαγκάλι – ήταν τσίγκινη και στρογγυλή, χωρισμένη συνήθως σε τρία μέρη, όπου τοποθετούσε κατά μέγεθος τα κάστανα. Κάθε μέγεθος και διαφορετική τιμή. Μέχρι να πυρώσει η φωτιά, χαράκωνε μ’ ένα μαχαίρι τα κάστανα και ύστερα τα έριχνε στην φουφού να ψηθούν. Καθισμένος σε ένα χαμηλό σκαμνάκι περίμενε την πελατεία του σκαλίζοντας την φωτιά. Μόλις άρχιζαν να σκάζουν τα κάστανα, τα γύριζε απ’ την άλλη μεριά με την μασιά. Αφού ψήνονταν, τα απομάκρυνε από την φουφού. Έπιανε τότε την τσιμπίδα και γέμιζε το χωνάκι, που είχε φτιάξει με παλιές εφημερίδες.

»Το καταχείμωνο, στο κρύο και στην παγωνιά, έψηναν τα κάστανά τους στην ύπαιθρο, εξοικονομώντας ό,τι μπορούσαν για να ενισχύσουν τα σπίτια τους στο χωριό. Την άνοιξη, όταν περνούσε πια η εποχή των ψημένων κάστανων στην Αθήνα, ξαναγυρνούσαν στα χωριά τους.

»Μια φθινοπωρινή μέρα, λοιπόν, με την δύση του ηλίου, όλα ήταν έτοιμα για την καθιερωμένη υποστολή της σημαίας στο Υπουργείο Ναυτικού. Το άγημα αποδόσεως τιμών στον χώρο του. Ο σαλπιγκτής σημαίνει «προσοχή». Το άγημα παρουσιάζει όπλα. Ο αξιωματικός χαιρετά και η μπάντα παιανίζει το εμβατήριο της σημαίας. Όλοι οι παριστάμενοι εκεί, και οι περαστικοί, σταθήκαμε σε στάση προσοχής. Εκείνη ακριβώς την στιγμή, που ο επικεφαλής αξιωματικός χαιρετά, η ματιά του πέφτει λοξά, βλέπει κάτι παράξενο και η ψυχή του ταράζεται…

»Τελειώνοντας η διαδικασία της υποστολής της σημαίας, οι διαβάτες συνεχίζουν τον δρόμο τους. Εγώ βλέπω τον νεαρό αξιωματικό να κατευθύνεται προς έναν γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Φτάνει κοντά του και του λέει θυμωμένος: “Γιατί δεν σηκώθηκες όρθιος για να τιμήσεις την σημαία μας; Δεν έχεις φιλότιμο; Δεν είσαι Έλληνας εσύ;”

»Ο άνθρωπος έμεινε βουβός. Εγώ παρακολούθησα φοβερά συγκλονισμένος. Κατόπιν βλέπω τον καστανά να γίνεται κατακόκκινος και ν’ αρχίζει να τρέμει. Ήθελε να φωνάξει, αλλά παρατηρώ με έκπληξη ότι συγκρατείται. Και σκύβοντας το κεφάλι του, άρχισε να κλαίει με λυγμούς…

»Λίγη ώρα μετά συνέρχεται, σκουπίζει τα δάκρυα με την ανάστροφη της παλάμης του, και με πολλή δύναμη σπρώχνει τον πάγκο με τα κάστανα μπροστά και φωνάζει με όλη του την ψυχή στο νεαρό αξιωματικό δυνατά: “Πώς να σηκωθώ, κύριε; Της τα έδωσα της πατρίδας και τα δύο!” Και σηκώνει τα μπατζάκια του παντελονιού του, όπου φάνηκαν δύο πόδια κομμένα πάνω από τα γόνατα, και ξαναρχίζει να κλαίει…

»Ο κόσμος, όπως κι εγώ, γύρω του κλαίει και χειροκροτεί, όμως περισσότερο απ’ όλους κλαίει ο νεαρός αξιωματικός, ο οποίος σκύβει, αγκαλιάζει και φιλά τον καστανά και στην συνέχεια στέκεται ευθυτενής μπροστά στον ήρωα και φέρνει το δεξί του χέρι στην άκρη του γείσου του πηληκίου του και τον χαιρετά στρατιωτικά. Του απονέμει “τας κεκανονισμένας τιμάς”, που δεν μπόρεσε εκείνος τυπικά να αποδώσει στην σημαία μας, γιατί της χάρισε και τα δύο του πόδια στα βορειοηπειρώτικα βουνά για να μπορεί να κυματίζει σήμερα ελεύθερη στον ιστό της, και οι άλλοι – οι πολλοί – να μπορούν να πηγαίνουν με γρήγορο βήμα στις ειρηνικές απασχολήσεις τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι περνούν μπροστά από έναν ήρωα του αλβανικού μετώπου, που αναγκάζεται να πουλάει κάστανα για να μην πεθάνει της πείνας».

Σήκωσε τα μάτια του απ’ το τετράδιο και με κοίταξε συγκινημένος.

«Πώς σου φάνηκε;» ρώτησε, με την αγωνία έκδηλη στην φωνή του.

Δάγκωσα τα χείλη μου πριν μιλήσω. Ύστερα, δίχως ίχνος επιτήδευσης απάντησα αργά αλλά σταθερά.

«Η ιστορία είναι αριστουργηματική!»

«Ναι, αλλά το ύφος; Η διήγηση; Βρίσκεις ελαττώματα;»

«Κοίτα, εκεί που λες για τους καστανάδες μοιάζει με ρεπορτάζ. Η γραφή είναι περισσότερο δημοσιογραφική και κάπως κουραστική. Το ίδιο στο σημείο που μιλάς για την Πλατεία Κλαυθμώνος. Όταν όμως αρχίζει το περιστατικό, δεν πετάς λέξη! Ίσως τελικά η λογοτεχνία να είναι απλώς να διηγηθείς μια καλή ιστορία και να προσθέσεις λίγο αλατοπίπερο. Οι εμβαθύνσεις και τα συμπεράσματα είναι δουλειά του αναγνώστη».

«Ναι, να διηγηθείς ή… να επινοήσεις μια καλή ιστορία!»

«Εννοείς πως η ιστορία δεν είναι αληθινή;»

«Αληθινό δεν είναι ό,τι συνέβη, αλλά ό,τι θα έπρεπε να έχει συμβεί».

«Δηλαδή το περιστατικό εν μέρει το επινόησες;»

«Μα δεν υπάρχει τίποτα να επινοήσει κανείς που να μην έχει ήδη συμβεί ή που να μην πρόκειται να συμβεί».

Χαμογέλασα με απογοήτευση.

«Κρίμα! Θα στοιχημάτιζα πως είναι αδύνατον να ήταν ψεύτικη η ιστορία».

«Αυτό σημαίνει πως την βρίσκεις καλογραμμένη;»

«Μα, ναι, το είπα και στην αρχή, αλλά τώρα θα με ενδιέφερε περισσότερο να ήταν αληθινή».

Ο πλωτάρχης κούνησε απελπισμένος το κεφάλι πριν πει:

«Αληθινή είναι! Όπως βλέπεις, το πιο δυνατό σημείο της αφήγησης δεν το έγραψα εγώ, αλλά η ζωή! Άρα… καλά κάνω και κρατάω το τετράδιο στο συρτάρι, δεν νομίζεις;»

«Όχι, βέβαια!» ούρλιαξα απ’ την χαρά μου και τινάχτηκα πάνω. «Ορκίζομαι πως, παρ’ όλα τα ελαττώματά της, ούτε λέξη δεν θ’ άλλαζα στην αφήγησή σου! Ήθελα όμως να είναι αληθινή! Το περιστατικό μοιάζει σαν κινηματογραφική σκηνή. Εσύ ήσουν ο φωτιστής, ο καμεραμάν και ολίγον ο σκηνοθέτης, απλώς το σενάριο το έγραψε η κυρία πραγματικότητα! Ε, και; Γι’ αυτό χολοσκάτε, κύριε πλωτάρχα;»

«Ναι, αλλά η δημοσιογραφική και κάπως κουραστική γραφή που είπες, εκεί που λέω για τους καστανάδες και για την πλατεία Κλαυθμώνος;»

«Εκεί, ναι, θα συμφωνήσω, υπάρχει ένα θέμα».

Άρα, εμπεριέχει σαβούρα στο κείμενο, έτσι;»

«Σαφώς! Αλλά, τι διάβολο, ναυτικός δεν είσαι; Και το καλύτερο πλοίο, θέλει την σαβούρα του για να ταξιδέψει. Ψέματα;»

«Την σαβούρα του;»

«Μα, ναι, ναι! Ένα κόσμημα στα σκουπίδια λάμπει περισσότερο απ’ όσο σ’ ένα κοσμηματοπωλείο ανάμεσα στ’ άλλα χρυσαφικά, δεν νομίζεις;»

Ο κύριος πλωτάρχης γέλασε πλατιά.

«Σκουπίδια, λοιπόν, γίναν τώρα τα ελαττώματα; Ας είναι! Κρατάμε το κόσμημα: την θυσία, τα κομμένα πόδια του ήρωα, την πατρίδα, την κυανόλευκη που κυματίζει στον ιστό της!»

«Κρατάμε και την λογοτεχνία, φίλε μου», είπα εγώ, «την λογοτεχνία που σου κόβει τα πόδια! Πατρίδα είναι κι αυτή, που θέλει ηρωισμούς, θυσίες, για να κυματίζει περήφανη η σημαία της στον ιστό της».

Και, πολύ σοβαρά, σηκώθηκα όρθιος, στάθηκα ευθυτενής μπροστά στον πλωτάρχη Δημήτρη Ντούλια, έφερα το δεξί μου χέρι εκεί που θα βρισκόταν η άκρη του γείσου του πηληκίου μου, αν το φόραγα εκείνη την στιγμή, και τον χαιρέτησα στρατιωτικά, απονέμοντάς του “τας κεκανονισμένας τιμάς” που δεν μπόρεσε εκείνος να απονείμει στο γραπτό του.

Ο κύριος πλωτάρχης, εμφανώς συγκινημένος, αντιχαιρέτησε στρατιωτικά και είπε χαμογελώντας:

«Τους ζυγούς λύσατε!»

Τότε, η κυρία πραγματικότητα επέλεξε για λογαριασμό μου τον ιδεώδη επίλογο για το γραπτό τούτο.

Σαν σε κινηματογραφική σκηνή, ακούστηκε μια δυνατή φωνή έξω στον δρόμο:

«Κάσταναααα! Ζεστά κάσταναααα…»

Α, ο καστανάς! «Ο πρόσκοπος του φθινοπώρου, ο άγγελος των βροχών εισήλθε στην πόλη, φέροντας το μήνυμα της λήξης των υπαιθρίων εορτών».

Μόλις έπιαναν τα πρωτοβρόχια…

~.~

Υστερόγραφο:  

Ιστοσελίδα της Ενώσεως Αποστράτων Αξιωματικών Ναυτικού. Το σημείωμα δωρικό, καθώς ταιριάζει σε Έλληνα αξιωματικό: «Απεβίωσε την 25η Αυγούστου 2022 ο Πλωτάρχης (Ε) εα Δημήτριος Ντούλιας ΠΝ, γεννηθείς το 1929. Σαλπάρισε για τον μαύρο ωκεανό ο πλωτάρχης, λίγο πριν τα πρωτοβρόχια… Το διήγημα, ζεστό-ζεστό, όπως βγήκε απ’ την φουφού της καρδιάς μου, αφιερώνεται στην μνήμη του. «Τους ζυγούς λύσατε…»

~.~

Τα Λευκαδίτικα διηγήματα (Fagotto books, 2016 και εμπλουτισμένη επανέκδοση 2017) είναι το μοναδικό βιβλίο με διηγήματα του Δημήτρη Ε. Σολδάτου ανάμεσα στις δεκαεπτά ποιητικές συλλογές που εξέδωσε στην διάρκεια σαράντα χρόνων. Η συνεργασία με το Νέο Πλανόδιον στην στήλη αυτή περιλαμβάνει κάποια από τα εκδομένα του διηγήματα (επιμελημένα εκ νέου) καθώς επίσης ανέκδοτο υλικό. Ο τίτλος της στήλης είναι παρμένος από μια κριτική του συγγραφέα Μιχάλη Μακρόπουλου για τα Λευκαδίτικα διηγήματα στις 28.6.2016 στον ιστοχώρο Bookpress (https://bookpress.gr/kritikes/elliniki-pezografia/6619-lekfaditikadiigimata-soldatos): «Ένα πνεύμα νοσταλγικό, παλιομοδίτικο ίσως, μα γνήσιο κι ανυπόκριτο, περασμένο στο χαρτί με ελληνικά που η ομορφιά και η καθαρότητά τους σπανίζουν πλέον».

Εκλεκτό κρασί για λίγους από παλιά αμπέλια στο νησί του Διονύσου

Ο διάσημος οινοποιός Λοΐκ Πασκέ, δημιουργός του Liber Pater, αγόρασε στη Νάξο μια έκταση με κλήματα της λευκής ποικιλίας Ποταμίσι και τα έβαλε ξανά να παράγουν

Ο Λοΐκ Πασκέ, εκτός από ευφάνταστος οινοποιός, είναι πρωτοπόρος του κινήματος που προωθεί την παραγωγή κρασιού από παλιά αμπέλια, τα οποία υπήρχαν πριν από τη φυλλοξήρα, την ασθένεια που ξεκλήρισε τον ευρωπαϊκό αμπελώνα τον 19ο αιώνα.

Τάνια Γεωργιοπούλου

Ενα μοναδικό κρασί, που θα πωλείται 550 ευρώ η φιάλη από αμπελώνες στη Νάξο, αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στον επόμενο μήνα. Οι φιάλες, μόλις 1.050, θα διατεθούν χέρι με χέρι σε ανθρώπους οι οποίοι έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το κρασί και βέβαια παράλληλα μπορούν να πληρώσουν το συγκεκριμένο κόστος.

Mια πρόκληση που αφορά λίγους; Μάλλον ένα πείραμα που κοστίζει αλλά μπορεί να αλλάξει πολλά από αυτά που γνωρίζουμε για το κρασί. Πατέρας του νέου μοναδικού κρασιού ο διάσημος Λοΐκ Πασκέ, ο οινοποιός και οινολόγος του Μπορντό που φτιάχνει το πιο ακριβό κρασί στον κόσμο, το Liber Pater, μια φιάλη από το οποίο κοστίζει 30.000 ευρώ. Ο Λοΐκ Πασκέ, εκτός από ευφάνταστος οινοποιός, είναι πρωτοπόρος του κινήματος που προωθεί την παραγωγή κρασιού από παλιά αμπέλια, που υπήρχαν πριν από τη φυλλοξήρα, την ασθένεια που ξεκλήρισε τον ευρωπαϊκό αμπελώνα τον 19ο αιώνα.

Η «πανούκλα του κρασιού», όπως έχει μείνει να αποκαλείται η επιδημία φυλλοξήρας, ξέρανε το μεγαλύτερο μέρος του αμπελώνα της Ευρώπης αλλά και του υπόλοιπου κόσμου μέσα στο χρονικό διάστημα 1860-1890. Οι οινοποιοί για να ξαναφτιάξουν τους αμπελώνες τους αναζήτησαν καθαρά φυτά, τα οποία δημιουργήθηκαν με το μπόλιασμα ποικιλιών πάνω σε αμερικανικά ανθεκτικά στην ασθένεια υποκείμενα. Οι αμπελώνες εξασφάλισαν την καθαρότητά τους αλλά έχασαν ένα κομμάτι της ταυτότητάς τους, υποστηρίζουν πολλοί ερευνητές και οινοποιοί που έχουν στραφεί στα λεγόμενα αυτόρριζα αμπέλια, όσα δηλαδή επέζησαν από τη φυλλοξήρα και δεν μπολιάστηκαν. Ο Λοΐκ Πασκέ παρά τις αντιρρήσεις πολλών συναδέλφων του αλλά και της ε.ε. που φοβάται την πιθανότητα να εμφανιστεί και πάλι η ασθένεια αν ξαναζωντανέψουν παλιά αμπέλια, έχει εστιάσει στην καλλιέργεια και οινοποίηση σταφυλιών που προέρχονται από αυτόρριζα. Ετσι γεννήθηκε το Liber Pater στο Μπορντό.

Ο οινοποιός αποφάσισε να αναζητήσει παλιά αμπέλια σημαντικών ποικιλιών και σε άλλες περιοχές. Μια λύση ήταν η Σαντορίνη, η περιοχή της Ελλάδας που δεν επλήγη από την επιδημία και άρα έχει πολλά αυτόρριζα αμπέλια. Ομως, όπως ο ίδιος ανέφερε σε μια συζήτησή του με τον διάσημο Ελληνα οινολόγο Πάνο Ζουμπούλη με τον οποίο από το 2019 έχουν δημιουργήσει φορέα υποστήριξης της προστασίας αυτόρριζων αμπελιών, το «νησί έχει πολύ κόσμο». Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα…

Ηταν το 2020 εν μέσω της πανδημίας όταν οι δύο οινολόγοι προσγειώθηκαν στη Νάξο, ένα νησί τον αμπελώνα του οποίου ο Πάνος Ζουμπούλης αγαπά πολύ και θεωρεί εξαιρετικό και πολλά υποσχόμενο. Το νησί τα έχει όλα. Αμπελώνες με εξαιρετικές γηγενείς ποικιλίες, ομορφιά και ιστορία να χτίσεις τον μύθο του κρασιού σου. «Είναι τρελό να επικεντρώνονται όλοι στη Σαντορίνη και το Ασύρτικο. Κάθε νησί των Κυκλάδων έχει την ιδιαιτερότητά του, δεν είναι τυχαίο ότι η Νάξος είναι το νησί του Διονύσου», σημειώνει ο Λοΐκ Πασκέ. Οι δύο οινολόγοι περπάτησαν σε όλο το νησί και ανακάλυψαν μια έκταση περίπου 10 στρεμμάτων με κλήματα της λευκής ποικιλίας Ποταμίσι, την οποία ο Γάλλος αγόρασε και έβαλε ξανά τα κλήματα να παράγουν. Μιλώντας για τη δουλειά του στη Νάξο, ο Λοΐκ Πασκέ λέει ότι είναι εύκολη λόγω του κλίματος. «Βρισκόμαστε σε υψόμετρο 600 μέτρων στη βόρεια πλαγιά του νησιού. Σπάνια η θερμοκρασία ξεπερνάει τους 30° C το καλοκαίρι και χιονίζει τον χειμώνα: υπάρχουν ακόμα εποχές! Το Αιγαίο είναι ρυθμιστής».

Σε ειδικά κιούπια

Ο πρώτος τρύγος έγινε το 2021 και φέτος θα κυκλοφορήσουν οι πρώτες φιάλες του κρασιού. «Μόνο φωτογραφίες να δεις από τα αμπέλια θα καταλάβεις ότι είναι σαν να ήταν εκεί και περίμεναν τόσα χρόνια να τους δώσει κάποιος τη σημασία που πρέπει. Εχει γίνει φοβερή δουλειά, η πρώτη ύλη ήταν εξαιρετικής ποιότητας και το κρασί έχει γίνει χωρίς καμία προσθήκη, δεν έχει ούτε θειώδη. Μεγάλωσε και ωρίμασε σε ειδικά κιούπια που ήρθαν από την Ιταλία για αυτόν τον σκοπό», λέει ο Πάνος Ζουμπούλης. «Τα αυτόρριζα αμπέλια είναι θησαυρός», καταλήγει.

Τάνια Γεωργιοπούλου

Η Τάνια Γεωργιοπούλου γεννήθηκε το 1969 στην Αθήνα. Εργάζεται ως δημοσιογράφος στην «Καθημερινή» από το 2000 έως σήμερα. Καλύπτει θέματα που αφορούν στη μετανάστευση και την αγροτική παραγωγή κυρίως. Επίσης έχει ασχοληθεί με θέματα γαστρονομίας και οίνου. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει επίσης εργαστεί σε άλλα έντυπα καλύπτοντας θέματα Περιβάλλοντος.

ΝΑΥΑΡΧΟΣ, μὲ τὰ τό­σα χρή­μα­τα ποὺ εἶ­χε κι ἔ­χα­σε παί­ζον­τας στὸ κα­ζί­νο (ὁ τρο­χὸς τῆς τύ­χης γυ­ρί­ζει κα­τὰ τὸ δο­κοῦν), τώ­ρα τρώ­ει τὸ μῆ­λο ποὺ τοῦ ἔ­φε­ρε ἡ ἀ­πο­κλει­στι­κή. Οἱ ἀ­να­μνή­σεις δι­α­δέ­χον­ται ἡ μιὰ τὴν ἄλ­λη χω­ρὶς εἱρ­μό. Ἕ­νας χι­ο­νάν­θρω­πος, τὸ κόκ­κι­νο πλι­σὲ φου­στά­νι τῆς μη­τέ­ρας, ἡ «Πα­λό­μα» ἀπ’ τὸ γραμ­μό­φω­νο μὲ τὸ χω­νί, τὸ χνου­δω­τὸ ἀρ­κου­δά­κι μὲς στὴ ζε­στή του ἀγ­κα­λιά. Τὸ κομ­πρε­σὲρ πιὸ ἐκ­κω­φαν­τι­κὸ ἀ­πὸ πρὶν σκά­βει τὴ λε­ω­φό­ρο, κα­θὼς ἡ κί­νη­ση τῶν τρο­χο­φό­ρων δι­ο­χε­τεύ­ε­ται σὲ κον­τι­νὸ πα­ρά­δρο­μο μὲ βλα­στή­μι­ες ἀ­νά­κα­τες μὲ κορ­να­ρί­σμα­τα. Μὰ πιὸ πο­λὺ τὸν ἀ­να­στα­τώ­νει μιὰ ἄ­ναρ­θρη κραυ­γὴ ποὺ ἀ­πὸ χθές, λί­αν πρω­ΐ, σκορ­πά­ει ἀ­νε­λέ­η­τα σὲ δό­σεις πολ­λα­πλὲς τὴ φρί­κη.

Μᾶρ­κος Δρα­γού­μης

28 Οκτωβρίου 1940-

Η μεγάλη μπλόφα.Ο πόλεμος δεν ξέσπασε σαν κεραυνός εν αιθρία ήταν αναμενόμενος και μάλιστα απο τα τέλη του 1938. Εξ αιτίας αυτού του λόγου είχαν προετοιμασθεί και ολα τα οχυρωματικά έργα της λεγόμενης γραμμής « Μεταξά » καθώς υπήρχε και συνεχής επαγρύπνηση .
Πολλοί λίγοι άνθρωποι γνώριζαν και γνωρίζουν οτι ο βασιλιάς Γέωργιος ο Β’ της Ελλάδας ήταν σε συνεννόηση με το βασιλιά της Ιταλίας τον Βίκτωρα Εμμανουηλ τον Γ, ώστε να αποφευχθεί η ελληνοϊταλική σύγκρουση, πράγμα που δεν επετεύχθει λόγω του σκληροπυρηνικού Μουσολίνι .
Όμως έχοντας σχέσεις ο Γεώργιος με το ιταλικό παλάτι ήλθε σε γνώση του οτι η Ιταλική κατασκοπεία είχε διεισδύσει στο ελληνικό ΓΕΣ και συνέλεγε απόρρητα στοιχεία για την διάταξη , τον οπλισμό και τον αριθμό των Ελλήνων στρατιωτών τόσο στη παραμεθόριο οσο και γενικότερα .
Την πληροφορία ο βασιλέας την μετέφερε στον Μεταξά και ο Μεταξάς στον Παπάγο, ετσι χρησιμοποιήθηκε υπέρ της Ελλάδας αφού άρχισε εσκεμμένα η ελληνική αντικατασκοπεία να διαρρέει παραπλανητικές πληροφορίες- μπλόφες τις οποίες οι Ιταλοί τις θεωρούσαν γνήσιες.
Εξάλλου οι Ιταλοί υπολόγιζαν και στην συνεργασία των Γερμανόφιλων αξιωματικών , Ελλήνων αξιωματικών δηλαδή οι οποίοι προσπαθούσαν να ρίξουν την κυβέρνηση Μεταξά για να τεθεί η Ελλάδα οταν θα ξεσπούσε ο πόλεμος στην πλευρά του Άξωνα . Χωρίς να το αντιληφθούν οι Γερμανόφιλοι αξιωματικοί , μεταξύ των οποίων συμμετείχε και ο υπαρχηγός Γ.Ε.Σ . Κωνσταντίνος Πλατής, βρισκόντουσαν υπο παρακολούθηση κάτω απο το ”άγρυπνο” μάτι του υφυπουργού Δημοσίας Ασφαλείας Κωνσταντίνου Μανιαδάκη.
Ο Παπάγος είχε φροντίσει να παρεισφρήσουν έμπιστοι δικοί του αξιωματικοί σε αυτήν την κάστα αξιωματικών οι οποίοι ενημέρωναν για τις κινήσεις των Γερμανόφιλων.
Η εκδήλωση της συνομωσίας των Γερμανόφιλων εκδηλώθηκε στις 3 Ιουνίου 1940, όταν ο Πλατής ζήτησε επισήμως την αντικατάσταση του Παπάγου στην ηγεσία του στρατού, καθώς δήθεν είχε ενημερωθεί από διπλωματικούς κύκλους ότι δεν ήταν αρεστός στην Γερμανία.
Ο Παπάγος ενημέρωσε σχετικά τον Μεταξά, προσθέτοντας ότι θεωρούσε απίθανο η Γερμανία να εξέφραζε τέτοιου είδους απόψεις χωρίς να χρησιμοποιήσουν την επίσημη διπλωματική οδό.
Αυτή ήταν η αφορμή που επιζητούσε ο Μεταξάς για να εκκαθαρίσει τους Γερμανόφιλους μια και καλή. Με μια σκληρή κίνηση μέσω των μηχανισμών του Μανιαδάκη, σαρώθηκε μέσα σε λίγες ώρες το σύμπαν και όλοι οι συνωμότες μαζί.. Ο Πλατής τέθηκε σε διαθεσιμότητα υποβλήθηκε σε συνεχείς ανακρίσεις και εκτοπίστηκε, ενώ όλοι οι συνωμότες συνελήφθησαν εντός μιας ημέρας και εκτοπίστηκαν. Έτσι οι Ιταλοί δεν είχαν να ελπίζουν σε τίποτα απο το καλοκαίρι του 1940.
Οταν έφτασε η 27η Οκτωβρίου το ΓΕΣ γνώριζε πλέον οτι ο πόλεμος ήταν θέμα ημερών ή και ωρών.
Συγκεκριμένα ο διοικητής της 8ης Μεραρχίας Χαρ. Κατσιμήτρος, σε τηλεφωνική του επικοινωνία με το ΓΕΣ (αν/χη Κορώζη) στις 27.10.1940, περί ώραν 19.00 , μεταβίβασε τα ακόλουθα:
«Αναφέρατε παρακαλώ εις τον Αρχηγόν του Γ.Ε.Σ. ότι η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αύριον την πρωίαν, ίσως δε και κατά την διάρκειαν της νυκτός 27 με 28 Οκτωβρίου, θα έχωμεν ιταλικήν επίθεσιν.
Η Μεραρχία θα επιτελέση το καθήκον της προς την πατρίδα συμφώνως προς διαταγάς και οδηγίας του Γ.Ε.Σ.
Δύναμαι να βεβαιώσω υπευθύνως τον Αρχηγόν του Γ.Ε.Σ. και τονίζω τούτο ιδιαιτέρως, ότι δεν θα περάσουν Ιταλοί από το Καλπάκι».

Δηλαδή ο Χ. Κατσιμήτρος ενημερώνει την Στρατιωτική ηγεσία ότι επίκειται ιταλική επίθεση, πριν ο Ιταλός πρέσβης επισκεφτεί τον Πρωθυπουργό Ι. Μεταξά και επιδώσει το γνωστό τελεσίγραφο.

Ο Παπάγος μισή ώρα μετά την επίδοση του τελεσιγράφου στον Μεταξά καλεί έκτακτο πολεμικό συμβούλιο με όλους τους αρχηγούς όπλων και τους επιτελείς και ανακοινώνει την έναρξη του πολέμου και το σχέδιο αμύνης .

« Λόγω υπεροπλίας του εχθρού η γραμμή αμύνης περιορίζεται στην περιοχή της Θεσσαλίας, Ολύμπου και στην κοιλάδα των Τεμπών ».

Πάγωσαν όλοι οι παριστάμενοι αξιωματικοί , το 1/3 της Ελλάδας και δη η Μακεδονία παραδιδόταν στο έλεος των Ιταλών.

Ο Παπάγος ζητά να εξέλθουν της αιθούσης όλοι οι αξιωματικοί , γραμματείς και στενογράφοι και ζητά να μείνουν μόνο οι αρχηγοί των τριών όπλων .

Απευθυνόμενος σε αυτούς τους τρείς ο Παπάγος τους είπε :
« Κύριοι αυτό που παρακολουθήσατε ήταν μια μπλόφα, το πολεμικό συμβούλιο θα γίνει το βράδυ στην Σχολή Ευελπίδων , θα προσέλθετε χωρίς υπηρεσιακά αυτοκίνητα και χωρίς διακριτικά, η απόφαση του έθνους είναι μία , ούτε μια σπιθαμή ελληνικής γης στον εχθρό. ».

Ο Παπάγος γνώριζε ότι το πρωινό πολεμικό συμβούλιο παρακολουθείται από Ιταλούς κατασκόπους που είχαν διεισδύσει στους στενογράφους και στους γραμματείς του επιτελείου και σαν εξαίρετος παίχτης της πόκας που ήταν και στην προσωπική του ζωή, έστησε μια μεγαλειώδη μπλόφα στους Ιταλούς .

Έτσι πείστηκαν ότι η Ελλάδα ήταν απρόθυμη αλλά και ανεπαρκής να υποστηρίξει τον ζωτικό της χώρο και τοιουτοτροπως επιτέθηκαν με το ήμισυ της πολεμικής μηχανής τους .

Οι πρώτες στρατηγικές υποχωρήσεις και ελιγμοί του ελληνικού στρατού των πρώτων ημερών του πολέμου παρέσυραν τους Ιταλούς να αφήσουν την Μεραρχία Τζούλια αποκομμένη από την υπόλοιπη ιταλική στρατιωτική δύναμη και έδωσαν την δυνατότητα στον Δαβάκη ερχόμενος απο την Μακεδονία (στην οποία δεν είχαν δώσει καμία σημασία οι Ιταλοί ) να φτάσει στην Πίνδο και να πλευροκοπησει τους αλπινιστές της και να τους οδηγήσει προς την Θεσπρωτική Θάλασσα .

Ciano, Count Galeazzo. Τα ημερολόγια του Τσιάνο 1939-1943

Ακόμα και ο πόλεμος είναι συχνά ένα παιχνίδι που ο καλύτερος μπλοφατζής κερδίζει και πολλές φορές σημαντικά γεγονότα δεν αναφέρονται .

Σημειωτέον οτι ο Παπάγος πολύ πρίν τον πόλεμο, στην λέσχη αξιωματικών είχε κατατροπώσει στην πόκα όλους τους βαθμούς της ιεραρχίας του Ελληνικού Στρατού.

Ιωσήφ Τσιμισκής.

Πηγές :
Προ της θυέλλης, Αννίβας Βελλιάδης, εκδόσεις Ενάλιος,

Συλλογικό (2008). Οκτώβριος 1940: Η επίθεση εναντίον της Ελλάδας όπως την είδαν οι Ιταλοί. Παπαδήμας,

Γουλής και Μαϊδής, Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος (Filologiki G. Bibi, 1967)

ΕΛΕΝΗ ΑΥΛΩΝΙΤΗ

Συνέβη στις 29 Οκτωβρίου 1959, όταν το αεροπλάνο που εκτελούσε το απογευματινό δρομολόγιο της νεοσύστατης Ολυμπιακής Αεροπορίας από την Αθήνα προς τη Θεσσαλονίκη κατέπεσε λίγο μετά την απογείωσή του από το αεροδρόμιο του Ελληνικού, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους και οι 18 επιβαίνοντες.

Το αεροπλάνο, ελικοφόρο τύπου DC-3 (Ντακότα), με κυβερνήτη τον απόστρατο σμήναρχο της Πολεμικής Αεροπορίας Αναστάσιο Καλοβυρνά, απογειώθηκε από το αεροδρόμιο του Ελληνικού στις 17:10, με δεκάλεπτη καθυστέρηση. Εκτελούσε την πτήση 214 προς Θεσσαλονίκη, με τριμελές πλήρωμα και 15 επιβάτες, από τους οποίους δύο ήταν Αυστριακοί.

Δύο λεπτά μετά την απογείωση, ο κυβερνήτης του ανέφερε δια του ραδιοτηλεφώνου στον πύργο ελέγχου ότι η πτήση «έχει καλώς». Σύμφωνα με τους τότε κανονισμούς πτήσης, ο κυβερνήτης είχε την υποχρέωση μέχρι τις 17:25 να έλθει σε επαφή με το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Τανάγρας και να ενημερώσει για την πορεία του.

Η επαφή δεν έγινε μέχρι την προκαθορισμένη ώρα, αλλά ο αρμόδιος αξιωματικός της Τανάγρας δεν ανησύχησε, καθώς υπέθεσε ότι η καθυστέρηση οφειλόταν στην αντίστοιχη καθυστέρηση της απογείωσης του αεροπλάνου. Όταν, όμως, πέρασε και η 6η απογευματινή χωρίς να ληφθεί σήμα από τη Ντακότα, σήμανε συναγερμός.

Η αρμόδια υπηρεσία της Ολυμπιακής Αεροπορίας μάταια προσπαθούσε να έλθει σε επαφή με το αεροπλάνο. Τα άσχημα μαντάτα δεν άργησαν να έλθουν. Ένας βοσκός είδε ένα αεροπλάνο να πέφτει φλεγόμενο μεταξύ Αυλώνα (Κακοσάλεσι παλαιότερα) και Μαλακάσας και ειδοποίησε τη Χωροφυλακή κι αυτή με τη σειρά της τους αρμοδίους.

Οι άνδρες της τοπικής Χωροφυλακής που μετέβησαν πρώτοι στην περιοχή του δυστυχήματος βρέθηκαν μπροστά σ’ ένα φριχτό θέαμα. Τα πτώματα των επιβαινόντων είχαν διαμελισθεί και απανθρακωθεί σε τέτοιο σημείο, που ήταν αδύνατο να αναγνωρισθούν. Ακολούθησαν οι εμπειρογνώμονες, οι οποίοι διαπίστωσαν ότι ένα από τα φτερά του αεροπλάνου είχε αποκοπεί και ότι βρισκόταν σε απόσταση 4 χιλιομέτρων από την άτρακτο του αεροπλάνου.

Από την πρώτη στιγμή υπήρχαν αντιφατικές εκτιμήσεις για τα αίτια του δυστυχήματος. Η κυβέρνηση Καραμανλή επικαλέστηκε τις άσχημες καιρικές συνθήκες, ενώ η Ένωση Ιπταμένων Πολιτικής Αεροπορίας θεώρησε υπεύθυνη την ιδιοκτησία της Ολυμπιακής Αεροπορίας, δηλαδή τον Αριστοτέλη Ωνάση, για ελλιπή συντήρηση των αεροσκαφών και την υπεραπασχόληση του ιπτάμενου προσωπικού. Το επίσημο πόρισμα, που εκδόθηκε αρκετούς μήνες αργότερα, έδειξε ως βασικό αίτιο του δυστυχήματος τη βλάβη του κινητήρα κατά τη διάρκεια της απογείωσης.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/

Είμαστε το μοναδικό έθνος
όπου οι εθνικές επέτειοι

δεν είναι αποτέλεσμα νικών
αλλά έναρξη αγώνα.

Και η 28η Οκτωβρίου
και η 25η Μαρτίου,

δεν είναι αποτέλεσμα αγώνα
αλλά έναρξη αγώνα.

Δηλαδή, λέμε:
”Δε με ενδιαφέρει το αποτέλεσμα.

Με ενδιαφέρει ότι ξεκινώ αγώνα,
ανεξαρτήτως αποτελέσματος.”

Μανώλης Γλέζος

Πηγαίο ύδωρ κατάλληλο για να σμίξει με τα «δάκρυα της παναγιάς» και να παραχθεί το ‘αθάνατο’ νερό!

Άλλαξε τις απόψεις σου, κράτα τις αρχές σου: άλλαξε τα φύλλα σου, κράτα ανέπαφες τις ρίζες σου.»

Β Ουγκώ