ΟΡΕΙΝΟΣ

•Ενώ η αντιπολιτευση γενικολογεί χάνοντας κάθε έρεισμα πειστικότητας και επαφής με το κοσμο,οι τιμές καλπάζουν.Ο απλός λαός ακόμα και οικογένειες με επαρκές ως τώρα εισόδημα στενάζουν.
Επικρατεί και μάλιστα ηγεμονικά η δεξιά λογική.Οσο αντέχουν τα υποζύγια όλα μια χαρά.Τα δημόσια έσοδα αυξάνονται λόγω της απροσδόκητης υπεραπόδοσης του ΦΠΑ .Πετυχαίνουμε το πρωτογενές πλεόνασμα,μπαινουμε στην επενδυτική βαθμίδα.Κατα τ άλλα ανεβαίνουν οι μισθοί.Η επικοινωνια ανθεί.Ποιο το πρόβλημα.41% και με τάση αύξησης.Γιατί να ανησυχήσουμε.Όλα καλά.
•Μεγάλη ανησυχία έχω για τη τιμή του φουά γκρα.Έχω καιρό να πάρω γιατί λυπάμαι τις χήνες.Αλλά μπορεί να το πεθυμησω και να το ξεπεράσω.Και το κρέας κομπε από μόσχους που ο καθένας έχει εν ζωή ατομικο μασέρ για να είναι τρυφερό το κρεας μετα τη σφαγή.Τι θα κάνουν οι φίλοι μου οι λεφτάδες.Πως θα δεξίωθουν,πως θα ζησουν χωρίς φουά γκρα,κρέας κομπε και αλλα ανάλογα αναγκαία αγαθά.Τους συμπονώ.Αντιθέτως δεν με νοιαζει καθόλου το λάδι,το τυρί,το κοτόπουλο ο κιμας.Θα κόψουν από δω,από κει κάτι θα βρουν να φάνε τα υποζύγια.Θα δώσουμε και μάρκετ pass και για διακοπές Δαδια pass.Καλα είναι δεν λέω αλλά πολύ λίγα.
•Λείπει η φαντασία λείπει η λεπτομερής προσέγγιση.Ο ΦΠΑ στα βασικά ειδη πρέπει να είναι οριακός.Η δημοσιονομική απωλεια να αναπληρωθεί απο το φουά γκρα και τα ομόλογα του.Κι όποιος κανει κερδοσκοπικό παιχνίδι για να βάλει στη τσεπη του να τιμωρείται με μια ποινή.Να αλλάζει επάγγελμα και να μπαινει σε μαύρη λίστα.

Πάνος Μπιτσαξής

Η Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης γιορτάζεται την 31η Οκτωβρίου κάθε χρόνου, σε ανάμνηση της ίδρυσης του Διεθνούς Ινστιτούτου Ταχυδρομικών Ταμιευτηρίων στο Μιλάνο στις 31 Οκτωβρίου 1924.

«Η αποταμίευση συμβάλλει στο ατομικό και γενικό καλό» είναι το πνεύμα που διέπει την Ημέρα.

Η αποταμίευση δε θα σε κάνει πλούσιο θα σε κάνει όμως υπεύθυνο και συνετό.

«Κάθε μέρα αλλάζουνε τα σύνορα,/ σφάζονται στους δρόμους οι ανθρώποι./ Δες το Ισραήλ και τα περίχωρα/ κι ύστερα σου λένε: Άγιοι Τόποι…»)

Τάσος Λειβαδίτης :

Να ‘σαι τόσο πρόσκαιρος και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια!

Δημήτρης Κανελλόπουλος
Το καρτέρι της αλεπούς

Ήταν αφέγγαρη νύχτα. Καθόμασταν εγώ κι ο πάππος έξω από το μαγαζί του Παπαγιάννη. Σ’ ένα δρύινο στενό παγκάκι. Δεν βλέπαμε παραπέρα από τη μύτη μας. Είχε πει από νωρίς, ο πάππος μου, να φυλάξουμε εδώ την αλεπού. Θα ακούγαμε τα κοτερά να σπαράζουν και θα τρέχαμε. Είχε βάλει μια παγίδα με σύρμα, τί δε μας αφήναν να έχουμε όπλο. «Θα την πιάσουμε ζωντανή», μου είπε. Μιλούσαμε ψιθυριστά, να μη μας ακούσει μέσα στη σιγαλιά της νύχτας η αλεπού και φύγει.
Πρώτη φορά τέτοια ώρα βρισκόμασταν έξω από το σπίτι. Ο Μπάμπης είχε κλεί-σει το καφενείο. Από τον Αράπη δεν ακουγόταν μιλιά. Είχε πλαγιάσει η φαμελιά του Μίμη. Μονάχα κάτι φρουμίσματα από το άλογο του Παπάγου, ακούγονταν που και που, μέσα από το παλιό του σπίτι.
Ο πάππος μου άναψε τσιγάρο. Είδα τα μάτια του για μια στιγμή, καθώς άστραψε η φλόγα του τσακμακιού.
«Δεν έχουμε ένα ντουφέκι μου ψιθύρισε… Το κέρατό μου, είπε…».
«Ναι παππούλη, ψιθύρισα εγώ», χωρίς να πω τίποτα άλλο, τηρώντας τις οδηγίες του: να έχω τα μάτια μου και τ’ αυτιά μου ορθάνοιχτα, έτσι να την ακούσουμε στα σίγουρα, όταν θάρθει.
Όλες οι αισθήσεις μου, είχαν καταληφθεί από μια περίεργη ένταση. Ήθελα να φανώ χρήσιμος. Να ακούσω, ει δυνατόν πρώτος τα βήματα της αλεπούς. Παράλληλα με βασάνιζε το ερώτημα, γιατί, εμείς να μην έχουμε όπλο όπως ο Διαρρήκτης; Αν είχαμε όπλο, θα είχαμε δύναμη. Θα μας φοβούνταν άνθρωποι και ζώα. Και ο κόσμος, θα ήταν πιο δίκαιος, αφού η οικογένειά μας, ήταν η πιο δίκαιη! Ήταν το ίδιο το δίκαιο, κατά την άποψή μου.
Βρισκόμασταν ακίνητοι, με τεταμένη την προσοχή μας περίπου μια ώρα και η αλεπού πουθενά. Ακούστηκε ένας στεναγμός της Βασίλαινας πάνω από το σπίτι, και ύστερα ένας σύντομος μονόλογος: «…εχ μανούλα μου τί σου ‘χω κάνει, και δεν με παίρνεις κι εμένανε εφτού κάτου…». Ύστερα πάλι σιωπή. Ύστερα, ένας παραπονιάρικος ήχος από κοτερό πίσω από του Μπεϊντάση, όπου είχαμε το μύλο. Ο πάππος μου αυτιάστηκε. Ανασηκώθηκε λιγάκι. Κατόπιν χαλάρωσε.
«Σαν κάτι να άκουσα πουλάκι μου», είπε…
«Κι εγώ παππούλη, σα ν’ αναστέναξε ο κόκοράς μας».
Μετά πάλι σιωπή. Είχα καρφώσει τη ματιά μου, κατά τον τοίχο του μύλου. Κοίταζα κατά κει διαρκώς. Είχαν πονέσει τα μάτια μου, καθώς προσπαθούσαν να τα κρατώ ανοιχτά συνεχώς. Κάποια στιγμή, εκεί που ήταν η γωνιά του φράχτη του Παπάγου, μου φάνηκε πώς έβλεπα δυο μικρές, σπίθες. Δυο πολύ μικρές, γλυκές κίτρινες σπίθες. Το βλέμμα μου καρφώθηκε σ’ αυτές. Μετά από λίγο, αυτές μετατοπίστηκαν προς τα πίσω και τις έχασα. Δεν μίλησα στον πάππο μου. Υπέθεσα ότι ήταν κωλοφωτιές. Σιωπή παντού. Μονάχα η ανάσα μας ακουγόταν. Είχα γλαρώσει από την ακινησία. Κόντευα να κοιμηθώ. Ένα σκυλί πέρασε τρέχοντας από μπροστά μας. Τότε ο πάππος μου τινάχτηκε όρθιος, λέγοντας :
«Νάτην π’ ανάθεμά την, νάτην».
Πετάχτηκα όρθιος κι εγώ. Και κοιτώντας κατά εκεί που έκανε ο πάππος μου, είδα τις δυο κίτρινες, γλυκές σπιθίτσες να με κοιτούν, από εκεί που ήταν η ρονιά ανάμεσα στου Παπάγου και στου Πάικου Μάρρα το καφενείο. Ώσπου να φτάσει ο πάππος μου εκεί, οι δυο κίτρινες σπίθες είχαν εξαφανιστεί. Την άλλη μέρα, διαπιστώσαμε ότι είχαμε μείνει χωρίς κόκορα. Τον είχε καθαρίσει η πονηρή αλεπού, την ώρα που ακούστηκε ο αναστεναγμός του.

Δ. Κανελλόπουλος

Γιατί σώθηκαν αυτά που δεν βέλαζαν;

Θα ξέρετε πως έχετε πετύχει την πνευματική ωριμότητα όταν μπορείτε να αγαπάτε και να είστε άνετα με τον εαυτό σας σε καιρούς μοναξιάς. Μην την αντιλαμβάνεστε ως αρνητική εμπειρία- κάνουμε την καλύτερη δουλειά όταν είμαστε μόνοι…

Michail Litvak κορυφαίος Ρώσος ψυχολόγος και ψυχοθεραπευτής

3/2023

Η σύζυγος του Μανώλη Γλέζου προχώρησε σε μία απίστευτη καταγγελία καθώς αποκάλυψε ότι η ΓΣΕΕ κάλεσε στο συνέδριό της τον αείμνηστο αγωνιστής της Αριστεράς. Η Γωγώ Αργυρού περιέγραψε το τηλεφώνημα που δέχτηκε από το γραφείο του της ΓΣΕΕ Γιάννη Παναγόπουλου και την απάντηση που έδωσε.

Όπως αναφέρει “χτυπάει το τηλέφωνο κι ακούω μια φωνή να μου λέει “καλημέρα σας. Σας τηλεφωνώ από το γραφείο του προέδρου της ΓΣΕΕ και θέλω να μιλήσω στον κ. Γλέζο”. “Ο κ. πρόεδρος θέλει να καλέσει τον κ. Μανώλη Γλέζο στο 38ο συνέδριο της ΓΣΕΕ”, αποκρίθηκε από το γραφείο του πρόεδρου.

Ο εκπρόσωπος από το γραφείο του προέδρου της ΓΣΕΕ, αφού επικράτησε αμηχανία, ζήτησε μία τυπική “συγγνώμη”.

Παράλληλα, η κ. Γωγώ Αργυρού σχολιάζει αυτό το πολύ αμήχανο περιστατικό με έναν καυστικό τρόπο, καθώς γράφει ότι “το έκλεισα κατ΄ευθείαν γιατί αν έδινα συνέχεια στο τηλεφώνημα θα βρισκόμουν στη “δυσάρεστη” θέση να της υπενθυμίσω ότι εδώ ο Παναγόπουλος δεν γνωρίζει τα προβλήματα των εργαζομένων θα ξέρει ότι δεν υπάρχει στη ζωή ο Μανώλης”;

Με την ευκαιρία του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου αρκετοί άρχισαν να γράφουν στα λεγόμενα social media τους προβληματισμούς τους σχετικά για την σκοπιμότητα αυτού του εορτασμού. Κάποιοι μάλιστα αναρωτιούνται γιατί να είμαστε ο μόνος λαός που γιορτάζει την έναρξη του πολέμου με τον Μουσολίνι και όχι την λήξη του πολέμου…

Η δήλωση του Μ. Γλέζου που έγινε το 2011, κατά την άποψη μου, ενισχύει την αντίληψη ότι σωστά οι πρόγονοι μας αποφάσισαν για τις ημερομηνίες των εθνικών μας γιορτών. Βέβαια για το πως είναι μια άλλη ιστορία ….

Ακολουθεί ή δήλωση του Μανώλη Γλέζου.
«Η 28η Οκτωβρίου έρχεται. Θα τιμηθεί και πάλι ως μια επέτειος, η οποία συμβολίζει την αντίσταση του ελληνικού λαού εναντίον ενός εισβολέα. Είναι χαρακτηριστικό, η 25η Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου, οι δυο εθνικές επέτειοι, σηματοδοτούν έναρξη αγώνων για ελευθερία και αντίσταση για να μην καταλυθεί η ελευθερία, και δεν επιμαρτυρούν ούτε ενθρονίσεις βασιλέων, ούτε επινίκια, ούτε θριάμβους. Στη συνείδηση του λαού, στην ιστορική συνείδηση επισημαίνουν αρχή θυσιών.
Η επίσημη πολιτεία, όμως έχει μετατρέψει τις επετείους αυτές σε εκδηλώσεις υποταγής προς τους φορείς της εκάστοτε κρατικής εξουσίας. Πραγματοποιούνται παρελάσεις της μαθητικής νεολαίας και του στρατό»

Κανείς άνθρωπος που δεν είναι εντελώς τρελός, για να πετύχει κάτι δεν καταβάλλει μεγαλύτερη προσπάθεια απ’ αυτήν που απαιτεί το συγκεκριμένο έργο ή η συγκεκριμένη πράξη. Αυτό δεν είναι πρόβλημα εξυπνάδας, είναι μέριμνα της φύσης για την εξοικονόμηση δυνάμεων….

Δυστυχώς, κανένας δεν ήταν αρκετά τυχερός να βρει το κώνειο με το οποίο θα κατάφερνε να απαλλαχτεί από το δηλητήριο που δημιουργεί  ο φθόνος, η συκοφαντία και το μίσος….

Το χειρότερο χάσιμο χρόνου είναι να μαλώνεις με τον ανόητο και φανατικό που δεν νοιάζεται για την αλήθεια αλλά μόνο για την νίκη των πεποιθήσεων και των ψευδαισθήσεων του…