Τίνος είναι ο δισκοβόλος, ρε παιδιά; Αλλοτε φωνάζει «σι» κι άλλοτε φωνάζει «για». Ο οποίος δισκοβόλος είναι άγαλμα. Δεν είναι βέβαια το θαυμάσιο χάλκινο πρωτότυπο που έφτιαξε ο Μύρων περί το 450 π.Χ. Αυτό δεν υπάρχει πια. Υπάρχουν ωστόσο μαρμάρινα ρωμαϊκά αντίγραφα (όχι πολλά). Ενα από αυτά βρίσκεται (πού άλλου;) στο Βρετανικό Μουσείο. Μια μινιατούρα του 1ου π.Χ. αιώνα βρέθηκε το 1964 στους Αμπελοκήπους και τώρα ανήκει στη συλλογή του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.

Οπως εξηγεί όμως στη γαλλική εφημερίδα Liberation ο ελληνιστής Γάλλος ιστορικός Πιερ Βεσπερινί, το ωραιότερο μαρμάρινο αντίγραφο βρέθηκε το 1781 στον Εσκουιλίνο λόφο της Ρώμης και πέρασε στην κατοχή της ονομαστής οικογένειας των Λανσελότι, δαπάνη της οποίας κατασκευάστηκε τότε και μια μαρμάρινη βάση. Το 1938 ωστόσο οι απόγονοι αποφάσισαν να το πουλήσουν, κατά προτίμηση σε Αμερικανούς ή Γερμανούς.

Οι Γερμανοί αρχαιολόγοι έπεισαν τότε τον Χίτλερ πως αν αγοράσει τον δισκοβόλο, θα αποδειχθεί πως η ναζιστική Γερμανία είναι η γνήσια κληρονόμος της αρχαιοελληνικής παράδοσης, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ο Χίτλερ το πήρε προσωπικά και πήγε και συνάντησε στην Ιταλία τον Μουσολίνι. Λίγες ημέρες μετά υποδέχθηκε ο ίδιος τον δισκοβόλο στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου.

Δέκα χρόνια αργότερα, το 1948, οι Ιταλοί πείθουν τους Αμερικανούς ότι η θέση του δισκοβόλου είναι στη Ρώμη. Οπερ και εγένετο. Ο δισκοβόλος επέστρεψε εκεί που τον βρήκανε, αλλά όχι πλήρης. Η βάση του ξέμεινε, άγνωστο γιατί, στο Μόναχο. Την οποία βάση, οι Ιταλοί αποφάσισαν να ζητήσουν πίσω τον περσινό Ιούλιο, για να λάβουν μια απάντηση του στιλ «όχι μόνο δεν σας την επιστρέφουμε, αλλά χάρη σας κάνουμε που δεν ζητάμε πίσω το άγαλμα, το οποίο το γερμανικό κράτος αγόρασε και δεν έκλεψε».

Η συνέχεια είναι αυτονόητη. Οι Ιταλοί θύμισαν στους Γερμανούς ότι το 1938 το γερμανικό κράτος ήταν ναζιστικό και οι Γερμανοί ότι το ιταλικό κράτος ήταν φασιστικό. Και τούμπαλιν. Στο μεταξύ ο δισκοβόλος παραμένει ακίνητος, αλλά και ασταθής στη μέση μιας διαμάχης που δεν τον αφορά και στην οποία ενεπλάκη λόγω των αγριοτήτων του 20ού αιώνα. Αλλωστε αυτός, όταν ξεκίνησε, προς την αρχαία Ολυμπία πήγαινε.

Πηγή:ΕΦΣΥΝ/Μανώλης Σπινθουράκης

Στάινμπεκ*: «Κανένας δε θέλει συμβουλές, μόνο επιβεβαίωση»

*βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1962. Ανάμεσα στα επιφανή έργα του, το τρίο “Άνθρωποι και ποντίκια”, “Τα σταφύλια της οργής” και “Ανατολικά της Εδέμ”

Η συνέπεια είναι το κλειδί για την επιτυχία. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι το ξέρουν αυτό και μένουν πιστοί στις δεσμεύσεις τους, ακόμα και όταν είναι δύσκολο.

Γνωρίζουν ότι η επιτυχία δεν είναι κάτι που συμβαίνει… σε μία νύχτα, αλλά το αποτέλεσμα συνεπών προσπαθειών σε βάθος χρόνου. Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος. Αλλά χρειάζονται σταθερά βήματα προς τους στόχους σου.

Παραμένοντας συνεπής, χτίζεις πειθαρχία, αναπτύσσει ανθεκτικότητα και προχωρά σταθερά προς την επιτυχία

Το Τσιγκουράτι ευγνωμονεί Σπύρο και Νίκο Γκίκα για το άνοιγμα των δρομων στο οροπέδιο Τσιγκουρατίου! Να ειναι πάντα καλά!

Ορεινός

Κάθε φυσική παρουσία επιθυμεί την προσοχή του περίγυρου. Και για να αποσπάσει αυτή τη γύρωθεν προσοχή μετέρχεται κάθε εφικτό τρόπο. Συνήθως εφευρίσκει συμπεριφορές και σχήματα στη γλώσσα της αισθητικής, για να προκαλέσει το ενδιαφέρον και τον θαυμασμό. Εδώ συναντάμε αυτό το άνθος της γλάστρας, που μας δίνει μαθήματα σφαιρικού σχεδιασμού. Μας δείχνει ή μας λέει με τον εικονικό του τρόπο πώς γίνεται η σφαίρα. Σε λίγο που θ’ ανθίσουν όλα τα μπουμπούκια του θα είναι μια κατάλευκη μπάλα καθισμένη στο στόμιο ενός πήλινου πιθαριού. Κι έτοιμη να κυλήσει προς το μέρος μας. Επειδή η αίσθηση δεν αργεί να γίνει παραίσθηση.

Πηγή:neoplanodion.gr//Ηλιας Κεφαλάς

Πατρίδα μερικών από τα πιο δημιουργικά μυαλά όλων των εποχών, όπως ο Ντα Βίντσι, ο Δάντης και ο Μποτιτσέλι, η Τοσκάνη είναι γνωστή για τους όμορφους λόφους της, την τέχνη, τη γαστρονομία, αλλά και τα υπέροχα κρασιά της. Με μια τεράστια πολιτιστική κληρονομιά έτσι όπως αποτυπώνεται στα πολυάριθμα μνημεία της UNESCΟ, αλλά και τα μουσεία, τα χωριά και τις πλατείες της, η περιφέρεια αυτή της κεντρικής Ιταλίας προσελκύει εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο που έρχονται να δουν μερικές από τις ωραιότερες πόλεις στον κόσμο, όπως για παράδειγμα την Φλωρεντία, αλλά και για να κάνουν τον γύρο του κρασιού στο Chianti.

Το Chianti είναι η παλαιότερη αμπελουργική περιοχή της Ιταλίας με πρωταγωνιστή εδώ και εκατοντάδες χρόνια το σταφύλι Sangiovese. Εκτός από αυτή τη σημαντική ποικιλία της Τοσκάνης, που χρησιμοποιείται στα κρασιά Chianti, Brunello di Montalcino και Vino Noble di Montepulciano, άλλες ερυθρές ποικιλίες είναι το Colorino, το Canaiolo και η Malvasia Nera. Τα λευκά κρασιά της περιοχής γίνονται από σταφύλι Vermentino, Trebbiano και τη λευκή Malvasia.

H Τοσκάνη χαρακτηρίζεται από ζεστές μέρες και δροσερές νύχτες, κλίμα που βοηθάει τα κρασιά που φυτεύονται σε ψηλές πλαγιές να αποκτήσουν μια λεπτή ισορροπία μεταξύ φρεσκάδας και φρουτώδους γεύσης. Στους λόφους της συναντά κανείς τόσο τοπικές, όσο και διεθνείς ποικιλίες, καθιστώντας την περιοχή μια από τις καλύτερες για οινοτουριστικές περιηγήσεις στην Ιταλία.

Εδώ θα βρείτε μερικά από τα πιο εμβληματικά κρασιά της χώρας όπως το Sassicaia και το Ornelaia και θα ακούσετε ιστορίες για βραβευμένα κρασιά και τολμηρές επιλογές, που καθιέρωσαν την Τοσκάνη ανάμεσα στους πιο ενδιαφέροντες wine tasting προορισμούς στην Ευρώπη. Η Τοσκάνη φημίζεται επίσης για το γλυκό επιδόρπιο κρασί της το Vin Santo που παρασκευάζεται κι αυτό από τις τοπικές ποικιλίες Trebbiano και Malvasia. Τέλος, η γευσιγνωσία του κρασιού στην Τοσκάνη δεν θα είχε το ίδιο ενδιαφέρον αν δεν συνοδευόταν από την εξαιρετική απλότητα της τοπικής κουζίνας που συνοδεύει με τον καλύτερο τρόπο τα μοναδικά κρασιά της

Γύρω στο 600 π.Χ. στην Αρχαία Ελλάδα, ο Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος, ένας από τους πρώτους δυτικούς φιλοσόφους, είχε ένα ισχυρό όραμα για το σύμπαν. Πίστευε ότι τα πάντα ήταν φτιαγμένα από μια αρχέγονη ουσία και ότι όλα όσα βλέπουμε στον κόσμο και στον ουρανό – από βατράχια μέχρι τα δέντρα, από τους ανθρώπους μέχρι τα αστέρια ήταν προσωρινές δομές, που “κατά την εκτίμηση του Χρόνου” επανέρχονται σε αυτή την αρχέγονη κόλλα. Ο Αναξίμανδρος ονόμασε αυτή την ουσία «άπειρον», που μεταφράζεται ελεύθερα ως “Απέραντο”. Ό,τι κι αν ήταν το Απέραντο, ήταν τμήμα όλων όσων υπήρχαν.

Στην δική του κοσμολογία ο Αναξίμανδρος οραματίστηκε μια αέναη ροή ύλης, ένα συνεχές γίγνεσθαι πραγμάτων, που όλα συνδέονται με την υλική τους ουσία. Επειδή επρόκειτο για την Αρχαία Ελλάδα, δεν υπήρχαν λεπτομέρειες για το πώς συνέβαινε αυτό ή για τη σύνθεση αυτής της ύλης. Αλλά μερικούς αιώνες μετά τον Αναξίμανδρο, οι Έλληνες Ατομικοί φιλόσοφοι πρότειναν μία άλλη ιδέα για την κοσμολογία: ότι τα πάντα ήταν φτιαγμένα από αδιαίρετα κομμάτια ύλης, τα οποία ονόμαζαν “άτομα”.

Για τους Ατομικούς φιλοσόφους, η εμφάνιση και η διάλυση της ύλης που βλέπουμε οφειλόταν σε άτομα που ενώνονταν ή διαλύονταν. Η διάχυτη έννοια εδώ είναι η ροή της ύλης σε διαφορετικές δομές: μια ανακύκλωση της ύλης που δεν σταματά ποτέ.

Εν όψει της επικείμενης κακοκαιρίας στην περιοχή του Δήμου Τανάγρας , σας γνωρίζουμε τα τηλέφωνα επικοινωνίας των αιρετών σε κάθε Δημοτική Ενότητα.

Τα σημεία διάθεσης αλατιού είναι τα γνωστά σημεία εναπόθεσης σε κάθε Δημοτική Κοινότητα.
Για περισσότερες λεπτομέρειες να γίνεται επικοινωνία με τους κατά τόπο Αντιδημάρχους.
Θα παρακαλούσαμε τους πολίτες να αποφύγουν τις άσκοπες μετακινήσεις και όπως προβλέπει ο κ.ο.κ. και να προμηθευτούν εγκαίρως αντιολισθητικές αλυσίδες, καθώς είναι απαραίτητες.

Εξωτερικοί Συνεργάτες Δημάρχου για την Πολιτική Προστασία.

1. Ιωάννης Καμινιώτης (Για όλο το Δήμο Τανάγρας) 693 7364510
2. Βασίλειος Ίσσαρης (Για τη Δ.Ε Δερβενοχωρίων και ιδιαίτερα για τη Δημοτική Κοινότητα Σκούρτων) 694 42886

Βασίλης Περγάλιας Δήμαρχος Τανάγρας

Ο τρόπος σκέψης μας είναι το αποτέλεσμα των στοχασμών μας. Είναι κομμάτι της εσώτερης ύπαρξής μας, του τρόπου που είμαστε φτιαγμένοι….

 

Οι πάπιες είναι αθώες, τουλάχιστον αυτό το συμπέρασμα βγάζει η ιστορία πίσω από τη φράση «κάνεις την πάπια» που σημαίνει κάνεις τον ανήξερο (ενώ ξέρεις…). Προέρχεται από τη φράση «ποιείς τον παπίαν» που ξεκίνησε τη βυζαντινή εποχή και αφορούσε τη θέση του παπία, του κλειδοκράτορα δηλαδή του παλατιού, ο οποίος όφειλε να είναι εχέμυθος και να μην αποκαλύπτει το παραμικρό, καθώς γνώριζε τα πάντα από όσα συνέβαιναν μέσα στο παλάτι. Κάπως έτσι ξεκίνησε το «ποιείς τον παπίαν» που εξελίχθηκε στο σημερινό πιο απλουστευμένο «κάνεις την πάπια».

• «Τι σούκανα και πίνεις..».Κατα το κοινώς λεγόμενο μας είπες.Ε δεν είναι και τόσο κοινώς λεγόμενο.
• Εγώ το έχω ακούσει μαζί με χασκόγελα σε βαρειες αντροπαρέες και σε κλίμα άκρως χαλαρό.Για τη μπάλα,για απρόσμενες αποτυχίες,για χυλόπιτες και τέτοια.Σπανια όμως.Σπανιότατα.
• Δεν νομίζω δε πως θα τολμούσε κάποιος στο κύκλο μου να το ξεστομίσει με γυναίκα παρούσα.Θα κινδυνευε απο το άγος της ακαλαισθησιας.Ποιος το θέλει αυτό.Κανένας.
• Εσυ βέβαια το χρησιμοποιείς συχνότερα.Εντάξει δεν θα σε παρεξηγήσουμε.Με τόση προσφορά στο ΠΑΣΟΚ,τη Πέλλα,την Ημαθία,την Ελλάδα.
  •Είναι και ωραίο τραγούδι.Θυμασαι πως τελειώνει. «Ναξερες πως σπαράζουν τα μέσα μου για σένα».

Πάνος Μπιτσαξής

απόσπασμα από το βιβλίο του Κ Μπερτσιά: θαμμένα όνειρα, ζωντανές αναμνήσεις.

………Φτάσαμε πριν ο ήλιος ανατείλει από την κορυφή της Γκιώνας, αν και ο ήλιος εδώ θα φαινόταν πολύ αργότερα, καθώς τα ψηλά βράχια και από τις δυο πλευρές σχημάτιζαν μια φυσική κουρτίνα που άφηνε τις πρώτες ηλιαχτίδες ν’ αρχίσουν να ζεσταίνουν τα κρύα νερά του ποταμού μετά τις 10 ενώ αργότερα, μετά το μεσημέρι, θα έλουζαν ολόκληρη την βραχοσχισμή και τα καθαρά κρύα νερά του Μόρνου.

Η τοποθεσία, τοπόσημο για την περιοχή, ήταν εντυπω- σιακή. Από τη μια πλευρά ο πυραμιδοειδής λόφος, που ήταν η νότια απόληξη των Βαρδουσίων, ενός από τα ψηλό- τερα βουνά της Ελλάδας, και από την άλλη πλευρά, τη νό- τια, το έντονα βραχώδες τελείωμα της μακρόστενης βουνο- σειράς της Στόχοβας και του Πύρνου. Φαίνεται ότι εκα- τομμύρια χρόνια πριν οι δυο βουνοσειρές αποτελούσαν ένα ενιαίο, συμπαγές σύνολο και κάποιος μεγάλος σεισμός δη- μιούργησε αυτή την εκτεταμένη, σχεδόν κατακόρυφη σχι- σμή και άφησε ελεύθερη την πορεία του Μέγα ποταμού ή Δαφνούντα όπως ήταν οι παλιότερες ονομασίες του Μόρνου.

Σε αυτό το πανέμορφο γεωλογικό ανάγλυφο πολλά χρό- νια πριν κάποιοι τεχνίτες, επιδέξιοι μαστόροι της πέτρας, ήρθαν και έβαλαν την δική τους πινελιά. Έχτισαν ένα αρι- στούργημα, ένα μονότοξο γεφύρι με στέρεες βάσεις και όμορφα σκαλοπάτια στο τόξο, όπου ανεβοκατέβαιναν με άνεση και ασφάλεια άνθρωποι και ζώα για εκατοντάδες χρόνια. Νεότεροι τεχνίτες, με την δική τους μαστοριά, ήρ- θαν και πρόσθεσαν αρμονικά δίπλα του, προς την πλευρά του Βελουχιού, μια τσιμεντένια γέφυρα για να διαβαίνουν

118

και τα αυτοκίνητα του επαρχιακού δρόμου που ένωνε την Ναύπακτο με το Λιδωρίκι και την Άμφισσα.

Για να δυσχεράνουν την αποχώρηση των Γερμανών το 1944, οι Εγγλέζοι ανατίναξαν, ευτυχώς μόνο την τσιμε- ντένια γέφυρα. Ο ελληνικός στρατός λίγο αργότερα συναρ- μολόγησε στην θέση της μια σιδερένια στρατιωτική γέφυ- ρα Μπέιλι.

Μου άρεσε πολύ αυτή η γέφυρα και τρελαινόμουν να ακούω τους παράξενους συριγμούς, που προκαλούσαν κυ- ρίως οι χοντροί ξύλινοι δοκοί της επιφάνειας όταν περνούσε κανένα από τα λιγοστά αυτοκίνητα που τη διέσχιζαν. Μου άρεσε επίσης να προσπαθούμε να εφαρμόσουμε στη πράξη την θεωρία της ταλάντωσης και του συντονισμού που εί- χαμε διδαχτεί στη Φυσική.

Όταν ήμασταν μεγάλη παρέα στοιχιζόμασταν εν είδει παρελάσεως και με συντονισμένο βηματισμό πιστεύαμε ότι θα γκρεμίζαμε τη γέφυρα. Δεν τα καταφέραμε και έτσι έπεσε ο πρώτος σπόρος της αμφισβήτησης θεωριών και δο- ξασιών, που πολύ με βοήθησε γενικά στην ζωή μου.

Στη γέφυρα αυτή είχα δώσει και κάποιες μυθικές δια- στάσεις γιατί είχα ακούσει από έναν παλιό αξιωματικό του Μηχανικού ότι ο στρατάρχης Μοντγκόμερι, διοικητής των βρετανικών δυνάμεων στον Β ́ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε δηλώσει πως «χωρίς τη γέφυρα Μπέιλι δεν θα είχαμε κερ- δίσει τον πόλεμο», κι εμείς είχαμε στον τόπο μας μια τέ- τοια γέφυρα!

Μια μεγάλη φυσική λεκάνη είχε σχηματιστεί ακριβώς κάτω από τις γέφυρες προς την πλευρά του δρόμου που οδηγεί στο Βελούχι, ένα πανέμορφο χωριό δύο χιλιόμετρα πιο πάνω, ακριβώς κάτω από τις πηγές του ποταμού. Σε αυτή τη λεκάνη κολυμπούσαμε συχνά τα καλοκαίρια πα- ρόλο που τα νερά ήταν πολύ κρύα. Το μπάνιο σ’ εκείνο μέ- ρος ήταν τολμηρή και θαρραλέα πράξη για μας τους νεα-

119

ρούς. Υπήρχε μάλιστα ένας άτυπος ανταγωνισμός μεταξύ μας για το ποιος θα έκανε πρώτος το πρωινό μπάνιο του.

Σήμερα είμαι εδώ με τον αδελφό μου για το τελευταίο μας μπάνιο. Όταν βουτήξαμε στο ποτάμι πηδώντας από τον ψηλό τοίχο αντιστήριξης του δρόμου, ένιωσα έντονο ρίγος κι ένα μούδιασμα σε όλο μου το σώμα. Τα σαγόνια μου έτρεμαν και τότε κατάλαβα ότι δεν άντεχα το κρύο νερό, δεν είχα το ανάλογο ψυχικό σθένος.

Βγήκα γρήγορα στην απέναντι όχθη με τον Νίκο να με πειράζει για λιποψυχία. Μπορεί να ήταν κι έτσι, η ψυχική διάθεση σε ανεβάζει ψηλά ή σε κατεβάζει στα τάρταρα… κι εγώ σήμερα ήμουν στα κάτω.

Άρχισα να τρέχω και να κάνω ασκήσεις σουηδικής γυ- μναστικής για να συνέλθω ενώ ο Νίκος συνέχιζε να κολυ- μπά. Όταν αισθάνθηκα καλύτερα πήρα τη φωτογραφική μηχανή και τράβηξα μερικές φωτογραφίες.

Σε λίγο ακούγονται παράξενοι ήχοι που μοιάζουν με κροτάλισμα και τρίξιμο της γέφυρας. Κοιτάζω προς τα πά- νω και αντικρίζω το λεωφορείο του ΚΤΕΛ που κατευθυνό- ταν στο Λιδωρίκι. Το θέαμα είναι υπέροχο. Η σκουροπρά- σινη σιδερόφραχτη γέφυρα, ο μπλε όγκος του λεωφορείου και πιο ψηλά οι μυτερές γκριζοκαφετιές άκρες των βράχων και από δίπλα ένα γκρίζο πέτρινο τόξο με το χαρακτηρι- στικό πράσινο γείσο από αναρριχώμενο κισσό, συνθέτουν μια απαράμιλλη εικόνα που απολαμβάνω εκστασιασμένος…………….

*ήταν στην θέση Στενό δίπλα στο ΞΕΝΙΑ και στα Χάνια.Εδώ και 45 χρόνια έχει καταστραφεί και βρίσκεται στο βυθό της τεχνητής λίμνης του Μόρνου

γιατί είχε το όνομα Μακρυγιάννη;

Περίπου 200 χρόνια πριν, όταν έπρεπε να περάσει την πέτρινη γέφυρα με τους φυγάδες χωριανούς της, όπως γράφει με την χαρακτηριστική γραφή του ο ίδιος ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του:

Οι Τούρκοι του Αλή Πασά θέλαν να μας σκλαβώσουνε. Τότε δια νυκτός όλη η φαμελιά και όλο μας το σόι σηκώ- θηκαν και έφυγαν ή θα παγαίνουν εις την Λιβαδειά να ζή- σουνεεκεί.Θαπέρναγαναπό ̓ναγιοφύριτουΛιδωρικιού ονομαζόμενον Στενό, δεν πέρναγε από άλλο μέρος το πο- τάμι. Εκεί φύλαγαν οι Τούρκοι να περάσουν να τους πιά- σουνε, και δεκαοχτώ ημέρες γκιζερούσαν εις τα δάση όλοι κ ’έτρωγαν αγριοβέλανα και εγώ βύζαινα κ ’έτρωγα αυτό το γάλα. Μην υποφέροντας πλέον την πείνα, αποφάσισαν να περάσουνε από το γιοφύρι, και ως βρέφος εγώ μικρό, να μην κλάψω και χαθούνε όλοι, αποφάσισαν και με πέ- ταξαν εις το δάσος, εις τον Κόκκινον ονομαζόμενον, και προχώρεσαν δια το γιοφύρι. Τότε μετανογάει η μητέρα μου και τους λέγει «Η αμαρτία του βρέφου θα μας χάση», τους είπε, «περνάτε εσείς και σύρτε εις το τάδε μέρος και σταθήτε… το παίρνω κι ̓αν έχω τύχη και δεν κλάψη, δια- βαίνομε»… η μητέρα μου κι ̓ο Θεός μας έσωσε. Αυτά όλα τα λ ̓ εγε η μητέρα μου και οι άλλοι συγγενείς.

Έτσι η γέφυρα του Στενού απέκτησε και ένα δεύτερο όνομα, «του Μακρυγιάννη το γεφύρι». Αμφιβάλλω, βέ- βαια, αν οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν το γιατί.