Προσωπογραφία:Η μητέρα του ζωγράφο

Ἐκεῖνοι οἱ ἁπλοϊκοὶ ἄνθρωποι, ἐκεῖνα τὰ ἀγράμματα γεροντάκια καὶ οἱ γριοῦλες, ποὺ τὴν Σαρακοστὴ καὶ τὴν Μεγάλη Βδομάδα βρίσκονται ὅλη μέρα στὴν ἐκκλησία, ζήσανε ἀπὸ τὰ μικρά τους χρόνια ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου καὶ καταλάβανε αὐτὸ τὸ χαροποιὸν πένθος, ποὺ δὲν τὸ καταλάβανε, ἀλοίμονο, οἱ σπουδασμένοι μας, ποὺ θέλουνε νὰ τοὺς διδάξουνε, ἀντὶ νὰ διδαχθοῦνε ἀπ᾿ αυτούς.

Τώρα τὶς μέρες τῆς Σαρακοστῆς, τῆς Μεγάλης Βδομάδας καὶ τοῦ Πάσχα πορεύονται μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, ἀκολουθᾶνε ὁλοένα ἀπὸ πίσω του, ἀληθινά, ὄχι φανταστικά, ἀκούγοντάς Τον νὰ λέγῃ:«Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ παραδοθήσεται ὁ Ὑιὸς τοῦ ἀνθρώπου, καθὼς γέγραπται περὶ αὐτοῦ».

Μαζί του βρίσκονται στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο καὶ δακρύζουνε ἀπὸ τὰ λόγιά Του, μαζί Του πᾶνε στὸ πραιτώριο καὶ στὸν Πιλᾶτο, μαζί Του ῥαπίζονται, μαζί Του μαστιγώνονται, μαζί Του ἐμπαίζονται, μαζί Του σταυρώνονται, μαζί Του θάβονται, μαζί Του ἀνασταίνονται.

Τὰ μάτια τους γίνονται βρῦσες καὶ τρέχουνε, μὰ αὐτὰ τὰ δάκρυα δὲν εἶναι δάκρυα τῆς ἀπελπισίας, ἀλλὰ τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς βεβαιότητας πὼς μ᾿ αὐτὰ ποτίζεται τὸ ὁλόδροσο κι ἀμάραντο δέντρο τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς, τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως. Αὐτὸ γίνεται κάθε χρόνο. Ὤ! Πόσο ἀληθινὰ πίστι εἶναι ἡ ὀρθόδοξη πίστι τοῦ λαοῦ μας!

*Ο Πωλ Λαφάργκ (1842-1911), γεννημένος από γονείς Γάλλων μιγάδων, γεννήθηκε στην Κούβα. Το 1851 πηγαίνει στη Γαλλία έχοντας αναρχικές τάσεις και θαυμάζοντας τον Προυντόν, αλλά θα προσχωρήσει και στις ιδέες του Μαρξισμού.
Ερχόμενος το 1865 στο Λονδίνο γνωρίζει τον Καρλ Μαρξ όπου θα γίνει γραμματέας του και το 1868 θα παντρευτεί την κόρη, Λάουρα.
Ο γαμπρός του Μαρξ γίνεται μέλος του «Διεθνούς Σοσιαλιστικού Κινήματος» και τάσσεται με το όραμα των εργατικών διεκδικήσεων και του Μαρξισμού κινούμενος κόντρα στον καπιταλισμό.
Γράφει: «ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΤΕΜΠΕΛΙΑ», λέγοντας ότι είναι τρέλα οι εργάτες να σκοτώνονται στη δουλειά. Το τέλος του τραγικό, αυτοκτόνησε μαζί με τη γυναίκα του στις 26 Νοεμβρίου 1911, με ένεση υδροκυανίου, για να μη γεράσουν και έχουν προβλήματα υγείας.

Αλλου είναι το ονειδος όχι στη δίκη.Φταίνε τα θύματα κκ Μητσοτάκη και Φλωρίδη;

•Δεν σχολιάζω εκκρεμείς δίκες από θέση αρχής.Θα κάνω μια εξαίρεση για ενα λόγο.Με αυτή τη δικη συνταραχθηκε το πανελλήνιο.Δυστυχώς η ενημέρωση των πολιτών είναι ελλιπής και στρεβλη.Και η οργη ξεχειλίζει.
•Προκαταρκτικά.Δεν δέχομαι να δικάζουν από το γυαλί η ΣΙα Κοσιώνη και η Ιωάννα Μάνδρου.Τις εκτιμώ αμφότερες,είναι άριστες δημοσιογράφοι,αλλά δεν είναι αυτή η δουλειά τους.Η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων έχει δικιο.
•Ανακριβολογει αθέμιτα ο Γιώργος Φλωριδης.Το νομικό πλαίσιο στις ανθρωποκτονίες από αμέλεια δεν μεταβλήθηκε με νόμο του ΣΥΡΙΖΑ.Ήταν ακριβώς το ίδιο.Ας αφήσει τις κορόνες.Τώρα αυστηροποιήθηκε αλλά αναδρομική εφαρμογή δεν μπορεί να υπάρξει.
•Η διάκριση αμέλειας και ενδεχόμενου δόλου που δίχασε εισαγγελέα και ανακριτή είναι ένα από τα πιο δυσχερή θέματα στην νομική πράξη.Εξόχως τεχνικό ζήτημα.Δεν θα κριθεί στη τηλεόραση.Ο ενδεχόμενος δόλος σημαίνει πρόβλεψη κσι αποδοχή του θανατηφόρου αποτελέσματος και μάλιστα σε τραγικό συμβάν 105 νεκρών.Δηλαδή ότι ο κάθε δημόσιος υπάλληλος και μαζί η Δούρου,οι δήμαρχοι κλπ πρόβλεπαν το αποτέλεσμα και έλεγαν δεν με νοιάζει ας καούν κσι ας πεθάνουν,πρόβλημα τους.Το αν συνεβη και σε ποιες περιπτώσεις αυτό είναι κρίση δικαστών επι εδάφους δικογραφίας όχι αορίστως και ισοπεδωτικά.
•Κανείς δεν μιλάει για το βαθμό υπαιτιότητας(δόλος η αμέλεια) του ηλιθίου που έβαλε τη φωτιά για να καψει χόρτα με 9 μποφόρ.
•Ας αφήσει τα σχόλια η κυβέρνηση κι ας ασχοληθεί με τα του οίκου της.Εκεί υφίστανται τα ίδια κσι χειρότερα ζητήματα.
•Υπάρχουν θέματα με την απόφαση;ναι υπάρχουν και θα κριθούν σε δεύτερο βαθμό.Ενοχή η αθωότητα.Μετατροπή ποινής η έκτιση ποινής.Αυτά τα δυο τίποτε άλλο.Το ύψος ποινής δεν αλλάζει.
•Τρέχουν να προλάβουν τη παραγραφή.Θα την προλάβουν.Αλλά ποιος φταίει για την απίστευτη καθυστέρηση κ.Κλαπα και κ.Αδειλινη;τώρα ξυπνήσατε;
•Άλλο όμως είναι το ΟΝΕΙΔΟΣ και δεν μιλάει κανείς.ΟΝΕΙΔΟΣ της κυβέρνησης και του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.Το γνωρίζετε κ.Πρωθυπουργέ και κ..Φλωρίδη η κάνετε τη πάπια.Μαζέψτε το γιατί θα σας πάρουν με τις πέτρες.
•Οικογένειες θυμάτων έχουν ασκήσει αγωγές αποζημίωσης για ψυχική οδύνη στα διοικητικά δικαστήρια.Κι έχουν περάσει 6 χρόνια.Ξέρετε τι είπε το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους για την «υπερασπιση» των συμφερόντων του Δημοσίου;Το άκουσα χτες από τον συνάδελφο Βασίλη Καπερνάρο.Και το έχω δει κι εγώ σε άλλες δίκες.Ότι τα θύματα φταίνε γιατί κάηκαν δε ποσοστό 95%.Καλά δεν ντρέπεστε να προβάλλετε τέτοιο ισχυρισμό με τη Βουλα του Κράτους!
•Πόση υποκρισία στο δημόσιο λόγο.Ο Τσίπρας ανέλαβε τότε την πολιτική ευθύνη.Το ίδιο και η Ρενα Δούρου.Αυτονοητως και τα δυο δεν σημαίνουν ομολογια ποινικής ευθύνης αλλά σαφέστατα συνομολόγηση των αστικών συνεπειών για λογαριασμό τουΚρατους.
•Κι έρχεστε τώρα και λέτε πως φταίνε τα θύματα.Και δεν μιλάει κανείς.Αντί να σπεύσετε οικειοθελώς να αποζημιώσετε αντιδικείτε και τα χρόνια περνούν.Και μετά το παίζετε ευαίσθητοι και σας φταει ο ΣΥΡΙΖΑ.Ασφαλώς και φταει και πολύ μάλιστα.Αλλά και σείς είστε μια από τα ίδια.Μαζέψτε το.

Πάνος Μπιτσαξής

Οροπέδιο Τσιγκουρατίου.

Αλέκος Παναγούλης (1939 – 1976) 

Έλληνας πολιτικός και ποιητής, κορυφαία μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα. Στις 13 Αυγούστου 1968 αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, συνελήφθη και βασανίσθηκε απάνθρωπα. Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας εξελέγη βουλευτής με την ΕΚΝΔ.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου 1939 στη Γλυφάδα Αττικής και ήταν το δεύτερο παιδί του αξιωματικού του στρατού Βασιλείου Παναγούλη και της Αθηνάς Κακαβούλη.

Ως φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων – Μηχανολόγων του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου αναδείχθηκε ηγετικό στέλεχος του φοιτητικού κινήματος και το  1963 έλαβε μέρος στο Α’ Παμφοιτητικό Συνέδριο ως εκπρόσωπος της σχολής του. Ήταν μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΟΝΕΚ (της νεολαίας της Ενώσεως Κέντρου) και ιδρυτικό στέλεχος της μετεξέλιξής της σε ΕΔΗΝ. Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974 διετέλεσε γενικός γραμματέας της ΕΔΗΝ, νεολαίας πλέον της ΕΚΝΔ.

Μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου πέρασε αμέσως στην παράνομη δράση κατά της χούντας των συνταγματαρχών, αφού πρώτα λιποτάκτησε (27 Μαΐου) από το στρατό, όπου υπηρετούσε τη θητεία του. Τον ακολούθησε τον Αύγουστο και ο αδελφός του Γεώργιος Παναγούλης, υπολοχαγός των ΛΟΚ, ο οποίος κατέφυγε στο Ισραήλ, συνελήφθη κι εκδόθηκε στην Ελλάδα, αλλά κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του στην Ελλάδα με πλοίο, χάθηκαν τα ίχνη του και από τότε θεωρείται αγνοούμενος.Ο Αλέκος Παναγούλης ήταν ο ουσιαστικός ηγέτης της οργάνωσης «Εθνική Αντίσταση» και ο αρχηγός του ΛΑΟΣ (Λαϊκός Αντιστασιακός Οργανισμός Σαμποτάζ), που ήταν η πιο δυναμική ομάδα της οργάνωσης. Μετά τη λιποταξία του, κατέφυγε μυστικά για μικρό διάστημα στην Κύπρο και, μετά την επιστροφή του στην Αθήνα, οργάνωσε την περίφημη απόπειρα δολοφονίας του αρχηγού της δικτατορίας, Γεωργίου Παπαδόπουλου, την οποία και επιχείρησε στις 13 Αυγούστου 1968 στη λεωφόρο Αθηνών – Σουνίου, κοντά στο Λαγονήσι, όπου η πολυτελής βίλα στην οποία διέμενε ο δικτάτορας.

Η απόπειρα έγινε με υπονόμευση του δρόμου και την πυροδότηση έκανε ο ίδιος ο Παναγούλης. Η αποτυχία του εγχειρήματος οφειλόταν σε έλλειψη συντονισμού. Ο Παναγούλης συνελήφθη κρυμμένος στα βράχια της παραλίας και οδηγήθηκε στο κρατητήριο της ΕΣΑ, όπου βασανίστηκε με απάνθρωπη σκληρότητα για να καταδώσει τους συνεργάτες του. Άντεξε με απαράμιλλη γενναιότητα τα βασανιστήρια, χωρίς να ομολογήσει απολύτως τίποτε.

Όπως σημειώνει η ιταλίδα δημοσιογράφος Οριάνα Φαλάτσι στη συνέντευξή της με τον Αλέξανδρο Παναγούλη μετά την απελευθέρωσή του, η ενέργειά του αυτή του ήταν μία πολιτική πράξη εναντίον της δικτατορίας. «Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο» της είπε.

Στις 17 Νοεμβρίου 1968 καταδικάσθηκε σε θάνατο από το Στρατοδικείο Αθηνών και σε ποινές φυλάκισης 11 συγκατηγορούμενοί του, μέλη της οργάνωσης «Εθνική Αντίσταση», ανάμεσα στα οποίους οι μετέπειτα υπουργοί του ΠΑΣΟΚ Λευτέρης Βερυβάκης και Στάθης Γιώτας. Η θανατική ποινή δεν εκτελέστηκε, χάρη στην κινητοποίηση της διεθνούς κοινής γνώμης (διαμαρτυρίες κομμάτων και οργανώσεων, λαϊκές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε όλο τον κόσμο, διαβήματα κυβερνήσεων, εκκλήσεις προσωπικοτήτων όπως του Πάπα Παύλου του 6ου και του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ Ου Θαντ).Παρέμεινε, ωστόσο, για πέντε χρόνια έγκλειστος στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου. Στις 5 Ιουνίου 1969 δραπέτευσε μαζί με τον δεσμοφύλακά του Γιώργο Μωράκη, αλλά συνελήφθη μετά τρεις ημέρες, προδομένος από έναν εξάδελφό του, ο οποίος εισέπραξε την αμοιβή της επικήρυξής του. Κλείστηκε στην απομόνωση στις φυλακές Μπογιατίου, απ’ όπου επιχείρησε ακόμη δύο φορές να δραπετεύσει, δείχνοντας έτσι τις ακατάλυτες δυνάμεις που έκρυβε μέσα του. Η περήφανη και ασυμβίβαστη στάση του έναντι στους στρατοδίκες της χούντας και τους βασανιστές του τον ανέδειξαν σε ηρωική μορφή τού αντιδικτατορικού αγώνα. Ο ηρωισμός του και η ανδρεία του αναγνωρίστηκαν και από τους ίδιους τους βασανιστές του.

Τον Αύγουστο του 1973, στο πλαίσιο των μέτρων φιλελευθεροποίησης του δικτατορικού καθεστώτος, επωφελήθηκε της γενικής αμνηστίας που χορηγήθηκε στους πολιτικούς κρατούμενους και αυτοεξορίστηκε στη Φλωρεντία, όπου φιλοξενήθηκε από τη σύντροφο και βιογράφο του Οριάνα Φαλάτσι (1929 – 2006). Του μέτρου επωφελήθηκε και ο μικρός του αδελφός Στάθης Παναγούλης, που ακολούθησε πολιτική καριέρα στη μεταπολίτευση (ΠΑΣΟΚ, ΕΣΠΕ, ΚΚΕ, Συνασπισμός, Πολιτική Άνοιξη, ΔΗΚΚΙ, ΣΥΡΙΖΑ).

Στις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 1974, ο Αλέκος Παναγούλης εξελέγη βουλευτής στη Β’ Αθηνών με το κόμμα τής Ενώσεως Κέντρου – Νέων Δυνάμεων (ΕΚΝΔ), διάδοχο σχήμα της προδικτατορικής Ενώσεως Κέντρου (ΕΚ). Αρνήθηκε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, για τον οποίον είχε αρνητική γνώμη. Τον Απρίλιο του 1976 διαφώνησε με την πολιτική τού κόμματός του κι έγινε ανεξάρτητος.Την Πρωτομαγιά του 1976 βρήκε τραγικό θάνατο κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, στο ύψος του Αγίου Δημητρίου, όταν το αυτοκίνητο που οδηγούσε εξετράπη της πορείας του κι έπεσε σ’ ένα υπόγειο κατάστημα. Ο Τύπος της εποχής έγραψε ότι κάποιοι ήθελαν να τον βγάλουν από τη μέση, επειδή είχε στην κατοχή του απόρρητα έγγραφα της δικτατορίας που έδειχναν τις σχέσεις γνωστών πολιτικών προσώπων της μεταπολιτευτικής περιόδου με τη δικτατορία. Τίποτα, όμως, δεν αποδείχθηκε και τα δημοσιεύματα παρέμειναν στο επίπεδο της εικασίας.

Η κηδεία του έγινε στις 5 Μαΐου στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας και την παρακολούθησε πλήθος κόσμου. Το σεντόνι που σκέπαζε το φέρετρο ήταν κεντημένο από τα χέρια της ηρωίδας μάνας του και σε μία ταινία γραφόταν: «Ο Αλέξανδρος Παναγούλης καταδικάσθηκε σε θάνατο γιατί έψαξε την ελευθερία. Το 1976 πέθανε γιατί έψαξε την αλήθεια και τη βρήκε».

Ο Αλέκος Παναγούλης άφησε πίσω του δυο ποιητικές συλλογές: «Άλλοι θ’ ακολουθήσουν», που βραβεύθηκε με το Διεθνές Βραβείο του Βιαρέτζιο και «Μέσα από φυλακή σας γράφω στην Ελλάδα», που τιμήθηκε με το Λογοτεχνικό Βραβείο της Αντιφασιστικής Αντίστασης στην Ιταλία. Πολλά από τα ποιήματά του γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/

Κ. Μαρξ:«τίποτε το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο»

Λένιν: «Η Γνώση είναι δύναμη»

Τι τραβούν και συγγραφείς!!