ΟΡΕΙΝΟΣ

*Καλοδιατηρημένο μονότοξο γεφύρι, που αποκαλείται και γεφύρι Γκέλη. Σχετικά καλή άσφαλτος φτάνει μέχρι το παρακείμενο χωριό, την Δαφνούλα, από κει κοντά 2χλμ χωματόδρομος καλός βγάζει στο γιοφύρι. Καλύτερα να κάνετε το τελευταίο μισό χλμ πεζή. Κάτωθι του κυλά ο Ασωπός. Γύρω η φύση πλανεύτρα

το γεφύρι του Γκέλη ένωνε τον μύλο με τα κτήματα της οικογένειας Γκέλη. Η Δαφνούλα ονομαζόταν και Ραπτόσα.

Τα θεμέλια της γέφυρας μπήκαν επί Τουρκοκρατίας, μεταξύ 1600 και 1700.

Η μεγάλη καμάρα και το τόξο του πέτρινου γεφυριού θυμίζουν την τεχνοτροπία των φημισμένων μαστόρων της Ηπείρου. 

… Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη από το συμπέρασμα… είμαι υλιστής! Πως είσαι υλιστής, όταν η ύλη μεταμορφώνεται συνεχώς σε όλο πιο μικρά κομμάτια… σε μόρια… σε άτομα… σε ηλεκτρόνια και πρωτόνια… σε κβάντα… σε… σε…. σε… Μια αλήθεια που δεν μπορείς να την πιάσεις ποτέ ώ επιστήμη, αλλά ξεφεύγει και μεταμορφώνεται συνεχώς σε κάτι άλλο;… Για ποια ύλη μου μιλάς λοιπόν, όταν δεν μπορείς να απαντήσεις ώ επιστήμη, στο απλό ερώτημα, από τι αποτελείται το μικρότερο κομμάτι της ύλης που μόλις ανακάλυψες; Μήπως η απόλυτη αλήθεια του κόσμου είναι το κενό; Για ποια ύλη μιλάς, αμετανόητε υλιστή, όταν η αλήθεια αλλάζει συνεχώς και ξεπηδούν από μέσα της καινούρια κεφάλια μυστηρίου, σαν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας; Δεν έχεις απαντήσεις εδώ επιστήμη. Και επειδή δεν έχεις απαντήσεις, από δω και μπρος αρχίζει το βασίλειο του θείου. Το αναπάντητο… το ακατανόητο… το βασίλειο του Θεού…

Γιώργος Πύργαρης, συγγραφέας

“Πάντα στον κόσμο θα’ρχεται Παρασκευή μεγάλη..
Και κάποιος θα σταυρώνεται για να σωθούν οι άλλοι..”

Ν.Γκάτσος

“Η φιλοσοφία μου είναι: Το τι λένε οι άνθρωποι για μένα δεν με αφορά.
Είμαι αυτός που είμαι και κάνω αυτό που κάνω.
Δεν περιμένω τίποτα και αποδέχομαι τα πάντα.
Και αυτό κάνει τη ζωή ευκολότερη. —
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι κηδείες είναι πιο σημαντικές από τον θανόντα, ο γάμος είναι πιο σημαντικός από την αγάπη, η εμφάνιση είναι πιο σημαντική από την ψυχή.
Ζούμε σε μια κουλτούρα συσκευασίας που περιφρονεί το περιεχόμενο. “
Σερ Άντονι Χόπκινς…

“Σκοτώστε όσες κίσες θέλετε, αν μπορείτε να τις πετύχετε, αλλά να θυμάστε ότι είναι αμαρτία να σκοτώσεις τα κοτσύφια”.Αυτή είναι η συμβουλή του δικηγόρου Άτικους Φιντς στα παιδιά του, καθώς ο ίδιος αποφασίζει να υπερασπιστεί στο δικαστήριο το πραγματικό “κοτσύφι” αυτής της υπέροχης ιστορίας, έναν νεαρό μαύρο. […] Το φαινομενικά γαλήνιο και ειρηνικό Μέικομπ της Αλαμπάμα είναι στην πραγματικότητα βουτηγμένο στην προκατάληψη, τη βία και την υποκρισία. Αλλά τη ναρκωμένη συνείδηση της πόλης θα συνταράξει το σθένος ενός ανθρώπου που αγωνίζεται για δικαιοσύνη… Ένα από τα πιο αγαπημένα μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ, το “Όταν Σκοτώνουν τα Κοτσύφια” συγκαταλέγεται ανάμεσα στα αξιολογότερα κλασικά έργα της σύγχρονης λογοτεχνίας.

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα ……

7. Ήθελε ο θεός και ζήσαμε*

Η Πρωτομαγιά του 1964 συνέπεσε με τη Μεγάλη Παρασκευή. Ήταν από τις σπάνιες χρονιές που το Πάσχα θα το γιορτάζαμε Μάιο. Η άνοιξη είχε μπει για τα καλά στην κοιλάδα του Μόρνου.
Οι γεωργοί στην κοιλάδα είχαν αρχίσει τις προετοιμασίες για την σπορά στους αγρούς, ο καθαρισμός των καναλιών άρδευσης και τα οργώματα είχαν σχεδόν τελειώσει σε όλο τον κάμπο. Οι καλλιεργητές μάλιστα που τα χωράφια τους αρδεύονταν από τον Κοκκινοπόταμο και καλλιεργού- σαν καλαμπόκι έπρεπε μέχρι τις αρχές Μαΐου να έχουν τελειώσει και με τη σπορά, η οποία γινόταν πρώιμα σε αυτά τα χωράφια, μιας και το καλαμπόκι χρειάζεται αρκετά ποτίσματα για να έχει ανάπτυξη και πλούσια παραγωγή.

Ο Κόκκινος ποταμός μπορούσε να δώσει νερό το πολύ μέχρι τα μέσα Ιουλίου· το υπόλοιπο διάστημα, μέχρι το φθινόπωρο, στέρευε στο μεγαλύτερο τμήμα του σε αντίθεση με τον Μόρνο, που τα νερά του έρεαν αδιάκοπα όλο τον χρόνο.
Εκείνη τη Μεγάλη Παρασκευή του 1964 ο πατέρας μου είχε τελειώσει με την πρώιμη σπορά των χωραφιών, γύρω από το σπίτι, με καλαμπόκι, αφού τα χωράφια αυτά μπορούσαν να αρδευτούν μόνο από τον Κόκκινο.

Τα χρόνια εκείνα το όργωμα και η σπορά γίνονταν με το παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή με τα άλογα ή τα μουλάρια και το αλέτρι του Ησίοδου. Ήταν δύσκολη δουλειά για τους ανθρώπους και για τα ζώα.
Δεν έπρεπε ούτε σπυρί να πάει χαμένο, για να πιάσει ο κόπος τόπο, όπως έλεγαν χαρακτηριστικά οι άνθρωποι του μόχθου.

Στα φρέσκα οργώματα έπεφταν κάθε είδους πουλιά για να κλέψουν κανένα σπόρο. Οι επιδρομές των κορακιών ήταν η μεγάλη μάστιγα για τους γεωργούς, τόσο κατά τη σπορά όσο και μετέπειτα, κατά την περίοδο της ωρίμανσης και της συγκομιδής.

Για να μειώσουν αυτές τις επιδρομές, χρησιμοποιώντας παλιά ρούχα έφτιαχναν σκιάχτρα και τα τοποθετούσαν στα χωράφια τους. Στην αρχή ήταν αποτελεσματικό μέτρο, αλλά σιγά-σιγά τα πουλιά εξοικειώνονταν και στο τέλος κάθονταν ακόμη και πάνω στα σκιάχτρα.
Χρησιμοποιούσαν επίσης κάποιες αυτοσχέδιες κατασκευές από τενεκέδες, που με τον άνεμο δημιουργούσαν έντονο θόρυβο που φόβιζε τα πουλιά, τουλάχιστον στην αρχή.
Κάποιοι γεωργοί θεωρούσαν πιο αποτελεσματικό μέτρο να κρεμούν σε κάποιους στύλους μέσα στα χωράφια τους νεκρά πουλιά, που είχαν τουφεκίσει.

Ο πατέρας μου είχε ένα παλιό στρατιωτικό τυφέκιο, μακρύκανο, τύπου γκρα, που το είχε μετατρέψει σε κυνηγετικό. Έπαιρνε κυνηγετικό φυσίγγι στην θαλάμη αντί για σφαίρα και λειτουργούσε με κινητό ουραίο. Εκείνο το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής το κατέβασε από το ταβάνι του σπιτιού μας όπου το φύλαγε, το όπλισε και παραμόνευε στην αυλή ώστε, όταν πέσουν τα πουλιά στα οργωμένα χωράφια, να τα τουφεκίσει. Κάποια στιγμή κάπου θέλησε να πάει, άφησε το όπλο πάνω στον φράχτη και απομακρύνθηκε.

Παρακολουθώντας τη σκηνή μαζί με τα αδέλφια μου τρέξαμε, κι εγώ άρπαξα το όπλο κι άρχισα να σημαδεύω, πρώτα τον αδελφό μου και μετά την αδελφή μου, λέγοντάς τους αστειευόμενος «σας σκοτώνω», πιστεύοντας ότι δεν είχε φυσίγγι. Το χαρακτηριστικό κλικ του επικρουστήρα ακούστηκε δυο φορές χωρίς να γίνει εκπυρσοκρότηση. Μετά έστρεψα το όπλο προς τον ουρανό, ξαναπάτησα την σκανδάλη και ο εκκωφαντικός ήχος της εκπυρσοκρότησης ακόμη ακούγεται στα αυτιά μου μαζί με τα ξεφωνητά της μάνας μου και τις αγριοφωνάρες του πατέρα μου…

*το διήγημα είναι από το βιβλίο: «θαμμένα όνειρα, ζωντανές αναμνήσεις».

Σύμφωνα με τους γκουρού του μέλλοντός μας:

«η μέση διάρκεια ζωής μιας σύγχρονης επαγγελματικής δεξιότητας είναι ήδη πέντε έτη. Κάθε περίπου πέντε έτη καθένας πρέπει να ανανεώνει τις δεξιότητές του, είτε για να αλλάξει δουλειά, είτε για να κρατήσει αυτήν που έχει. Αυτό σημαίνει ότι οι νέοι σήμερα έχουν ανάγκη να καλλιεργήσουν τις αναγκαίες μεταδεξιότητες για να μπορούν να διαχειρίζονται με επιτυχία αλλεπάλληλους κύκλους μάθησης και εκ νέου προσαρμογής. Τέτοιες μεταδεξιότητες είναι για παράδειγμα η αισιοδοξία, η κοινωνική νοημοσύνη, η περιέργεια, ο αυτοέλεγχος, η επιμονή.»

Όποιος πραγματικά έχει γνώση για κάποιο θέμα λέει «κατάλαβα». Όποιος δεν έχει γνώση λέει «πιστεύω».

Ο οδικός άξονας από τα Δερβενοχώρια ως τα όρια της Βοιωτίας και η παράκαμψη του Βασιλικού βρίσκονται μεταξύ των προτεινόμενων προς χρηματοδότηση έργων από την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας. 

Ο Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας Φάνης Σπανός συναντήθηκε με τον υπουργό Επικρατείας Άκη Σκέρτσο και τον υφυπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ Θανάση Κοντογεώργη, για σειρά θεμάτων που αποτελούν υψηλές προτεραιότητες της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας, ιδίως στο πεδίο των οδικών υποδομών.

Συγκεκριμένα, ο Περιφερειάρχης Φάνης Σπανός ενημέρωσε τον υπουργό και τον υφυπουργό για την απόλυτη ωριμότητα των ακόλουθων οδικών έργων, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν από τομεακά προγράμματα:

Παράκαμψη Βασιλικού με τελικό εκτιμώμενο κόστος περιλαμβανομένων και των απαλλοτριώσεων 32.500.000 ευρώ.

Οδός Δερβενοχώρια – όρια Βοιωτίας προς Ελευσίνα, με τελικό εκτιμώμενο κόστος 13.000.000 ευρώ.

Βόρειο ήμισυ οδού Ραπταίοι – Νέα Στύρα – Στύρα.

Βελτίωση οδικού άξονα Λαμία – Ιτέα – Αντίρριο, Τμήμα: Τέλος Παράκαμψης Γραβιάς – Ανισόπεδος κόμβος Μεταλλείων Βωξίτη. Το έργο εκτελείται ήδη με πόρους του «ΕΠ Στερεά Ελλάδα 2021 – 2027» και ζητείται η μεταφορά του σε τομεακό πρόγραμμα, προς αποδέσμευση των σχετικών πόρων υπέρ του περιφερειακού προγράμματος.

Προσωπογραφία:Η μητέρα του ζωγράφο