Αφιερωμένο στον φίλο μου Το Γιάννη τον Πενταμοδιανό με ευχές για ανεξάντλητη αισιοδοξία…

*

Η βοηθός του γιατρού ήταν κατηγορηματική: πρέπει να εκτελέσετε τη συνταγή στο φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ εντός του έτους. Άρα, σκέφτηκε επιστρέφοντας σπίτι, η μόνη μέρα που έχω είναι αύριο – ας ελπίσω ότι θα έχουν το φάρμακο. Πρωί πρωί έβαλε τα αθλητικά της, πήρε την τσάντα-ψυγείο για το φάρμακο και ξεκίνησε ευδιάθετη χάρη στην ανοιξιάτικη μέρα – τέλειωνε ο Δεκέμβρης και το θερμόμετρο δεν έδειχνε κάτω από 16^ο. Ευτυχώς η Καλλιθέα ήταν κοντά, απόσταση που έκανε άνετα πεζή – κανονικά δεν θα ’βρισκε μεγάλη ουρά. Το φαρμακείο ήταν στη Δαβάκη, σε ένα άθλιο κτίριο, το οποίο είχε απέξω δύο παγκάκια για να κάθονται έξι από τους συνήθως είκοσι έως και σαράντα ανθρώπους που περίμεναν τη σειρά τους.

Πλησιάζοντας την παραξένεψε το γεγονός ότι δεν περίμενε κανείς ούτε όρθιος ούτε καθιστός, σημάδι ότι το φαρμακείο ήταν κλειστό. Όταν έφτασε απέξω διάβασε: Μεταφερθήκαμε Κολοκοτρώνη 146, Τζιτζιφιές. Θα ’χει πολύ κόσμο αλλά δεν γίνεται κι αλλιώς, το φάρμακο είναι απαραίτητο αν θέλει να διατηρήσει το φως της, αρκεί να το έχουν. Προσπαθώντας να είναι αισιόδοξη, αποφάσισε να περπατήσει ώς τις Τζιτζιφιές, για να νιώθει ότι δεν πάει αναγκαστικά αλλά για άσκηση.

Η διαδρομή αποδείχτηκε μεγαλύτερη από όσο περίμενε. Περπατούσε μία ώρα και πάλι είδε κι έπαθε να βρει το κτίριο. Αντίθετα από την τεράστια ουρά που περίμενε ότι θα βρει, κανείς δεν περίμενε και η πόρτα ήταν κλειστή με σιδεριά περίφρακτη. Έπρεπε να πλησιάσει πολύ κοντά και να βάλει τα γιαλιά της για να διαβάσει. Κλειστόν λόγω απογραφής, Απευθυνθείτε στο φαρμακείο του Ρέντη. Απίστευτο! Τι τους κόστιζε να βγάλουν ανακοίνωση ώστε να μην ταλαιπωρείται ο κόσμος… Κρίμα που η μέρα της είχε ξεκινήσει με καλή διάθεση, είχε χάσει ήδη δύο ώρες και θα ’πρεπε να περιμένει άλλες τόσες με τον κόσμο που θα έχει μαζευτεί στου Ρέντη… Κι αν η χρονική δέσμευση ίσχυε για όλες τις συνταγές; σκέφτηκε σταματώντας ένα ταξί.

Μέχρι να φτάσει Πειραιώς 167 είχε καθησυχάσει τον εαυτό της ότι θα έβρισκε εύκολα το φάρμακο και εκτόνωνε το θυμό της με διάφορα στερεότυπα – «Στην Ελλάδα όταν ζεις δεν υπάρχει ελπίς…»

«Κάπου εδώ, ανάμεσα Jumbo και LEROY είναι το φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ, αλλά δεν στρίβει ο δρόμος», είπε ο ταξιτζής. «Εύκολα θα το βρείτε».

Ένα τέταρτο αργότερα και αφού είχε κάνει δύο φορές τον γύρο του τετραγώνου βλαστημώντας την ευπιστία της κι είχε ρωτήσει πέντε διαφορετικούς διαβάτες για την ακριβή θέση του ΕΟΠΥΥ δίχως αποτέλεσμα, κατάφερε να ανακαλύψει ένα θεόρατο παλιό κτίριο κρυμμένο πίσω από ψηλούς μισοξεραμένους ευκαλύπτους, λίγο πιο πάνω από το LEROY. Διέσχισε το παρατημένο παρκάκι. Γύρω ερημιά. Καμιά ένδειξη ότι πρόκειται για το φαρμακείο που έψαχνε. Ανέβηκε τα λερωμένα μαρμάρινα σκαλιά αλλά η πόρτα ήταν κλειδωμένη. Την έλουσε κρύος ιδρώτας. Έπρεπε οπωσδήποτε να πάρει το φάρμακο, ώστε να μη χάσει μέρες από την προθεσμία της ένεσης. Ο γιατρός ήταν σαφής: η τήρηση του χρονοδιαγράμματος στις ενέσεις ήταν το σημαντικότερο γι’ αυτή τη θεραπεία…  Ξαφνικά το βλέμμα της έπεσε σε μια χειρόγραφη «πινακίδα» πάνω σε μια κόλλα Α4 – μόλις που φαινόταν η πληροφορία: «Η είσοδος στο κτίριο από το πλάι». Κατέβηκε και άρχισε να ψάχνει το πλάι, αλλά πουθενά δεν υπήρχε πόρτα. Με τα πολλά ανακάλυψε μια δεύτερη κόλλα Α4, μισοσκισμένη με ένα χειρόγραφο βέλος κάτω από το οποίο με δυσκολία διάβαζες: «Από πίσω».

Μόλις έφτασε στο πίσω μέρος του κτιρίου και έστριψε αριστερά, της ήρθε ταμπλάς! Καμιά πενηνταριά άνθρωποι διαφόρων ηλικιών σχημάτιζαν μια τεράστια ουρά και φυσικά ούτε λόγος για νούμερα: αν ήθελες να μη χάσεις τη σειρά σου έπρεπε να τη φυλάς. Στήθηκε λοιπόν πίσω από έναν μεσήλικα, καλοντυμένο και ήρεμο και βάλθηκε να παρατηρεί τον χώρο και τους ανθρώπους. Στεκόταν μπροστά από ένα τεράστιο γκρίζο κτίριο, σαν εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο, με σπασμένα τζάμια και βαθιές ρωγμές, μέσα σε ένα περιφραγμένο χώρο που μάλλον  χρησίμευε για σκραπατζίδιο του LEROY. Τραπέζια με τρία πόδια, σταβοχυμένες πολυθρόνες, ξεκοιλιασμένες μικροσυσκευές, άδειες συσκευασίες, ξύλα και φελιζόλ σχημάτιζαν έναν κακαίσθητο  σωρό σχεδόν δίπλα στην ουρά. Στο βάθος ήταν παρκαρισμένα πολλά αυτοκίνητα, κάποια θα πρέπει να είχαν χρόνια να κινηθούν. Πάνω σε ένα άσπρο βανάκι έγραφε ΕΦΚΑ και αποκάτω με σπρέι ΓΑΥΡΟΙ ΤΕΖΑ.

Εν τω μεταξύ, η πόρτα που όλοι κοιτούσαν σχεδόν με ικεσία, λες και το βλέμμα τους θα είχε τη δύναμη να την ανοίξει, έβαζε μέσα έναν κάθε φορά και αργούσε να ανοίξει ξανά, σημάδι ότι θα είχε λίγους υπαλλήλους μέσα. Είχε αρχίσει να κουράζεται από την ορθοστασία, ύστερα και από τόσο περπάτημα.

«Στην Ελλάδα όταν ζεις δεν υπάρχει ελπίς» σιγομουρμούρισε τραγουδιστά πιο πολύ για να εκτονώσει τη φούρκα της.

«Να λέτε πάλι καλά», γύρισε προς το μέρος  της ο καλοντυμένος κύριος. «Αν ζούσατε στην Αγγλία δεν θα σας έδιναν δωρεάν φάρμακα. Θα τα αγοράζατε».

«Δεν θα περίμενα όμως ποτέ σ’ αυτό το εργοτάξιο, ώρες ατέλειωτες για το φάρμακο. Για σκεφτείτε να έβρεχε ή να έκανε κρύο… Έπειτα οι άνθρωποι που περιμένουν στην ουρά δεν έχουν και τη μεγαλύτερη αντοχή. Τι θα κόστιζε να είχαν ένα στεγασμένο χώρο με παγκάκια;»

Εκείνη την ώρα –λες και το είχε σκηνοθετήσει– από ένα αυτοκίνητο κατέβηκε ηλικιωμένος κύριος χλωμός και αδύνατος υποβασταζόμενος από έναν λίγο νεότερο.

«Πάμε να κτυπήσουμε την πόρτα, αδύνατον να περιμένω στην ουρά…» εκλιπαρούσε τον συνοδό του ο οποίος χαμήλωσε το κεφάλι και τον οδήγησε προς την πόρτα. Κτύπησαν μια, κτύπησαν δυο, κτύπησαν τρεις… Μετά από λίγο άνοιξε επιτέλους ένας νεαρός που τον άκουσε φανερά προβληματισμένος. Τον έμπασε στο κτίριο και άρχισε να επιθεωρεί την ουρά ρωτώντας: «Είναι κανείς να πάρει φάρμακα για άλλον; Να συμπληρώσει Υπεύθυνη Δήλωση»… Και μοίραζε άσπρες κόλλες Α4.

«Μα, δεν χρειάζεται, εξουσιοδότηση; Στην Καλλιθέα έτσι γίνεται», παρατήρησε ο καλοντυμένος κύριος.

«Τώωωωρα…», γέλασε με νόημα ο νεαρός, «η εξουσιοδότηση μας μάρανε…»

«Μαμά, κουράστηκα» γκρίνιαξε ένα κοριτσάκι γύρω στα πέντε που ώς πριν λίγο πεταλούδιζε στον περιφραγμένο χώρο, στο σκραπατζίδικο, ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, στην ουρά… «Κάνε υπομονή, κουκλίτσα μου, να πάρει η μαμά το φάρμακο να γίνει καλά….», της είπε χαμηλόφωνα η νέα γυναίκα που προσπαθούσε να την κρατήσει κοντά της με διάφορα παιχνίδια. «Αν δεν πάρεις το φάρμακο μαμά θα γίνεις αστεράκι σαν τον παππού;», άρχισε η μικρή την ανάκριση και η γυναίκα την σήκωσε αγκαλιά για να μην ακούγεται ο διάλογος. Αλλά η μικρή απτόητη: «Γιατί εγώ δεν φοράω καπέλο, μαμά;» τη ρώτησε προσπαθώντας να της τραβήξει το τουρμπάνι που της σκέπαζε το κεφάλι. «Μαμά, θα ξαναβγάλεις μαλλιά;» συνέχισε το κοριτσάκι κοιτάζοντάς την στα μάτια με το πιο γλυκό χαμόγελο…

«Αχ δεν αντέχω άλλο την ορθοστασία, τέσσερις ώρες αιμοκάθαρση και άλλες δύο ώς εδώ και στην ουρά…», ακούστηκε μια ξέπνοη γυναικεία φωνή…

Ο νεαρός που μοίραζε Υπεύθυνες Δηλώσεις πήγε κοντά της: «Μπορείτε να καθήσετε, κυρία, και να συνεννοηθείτε να μη χάσετε τη σειρά σας. Ανεβείτε εκεί…» και της έδειξε κάτω από το γείσο του κτιρίου μερικές καρέκλες: μια ξύλινη, μια πλαστική, μια υφασμάτινη πολυθρόνα ακαθορίστου πια χρώματος, μια πτυσσόμενη λίγο στραβοανοιγμένη… Ένα θλιβερό δειγματολόγιο καθισμάτων βρώμικων και φθαρμένων από όπου μόνο καρέκλα οδοντιατρείου έλειπε.

Η γυναίκα ανέβηκε πατώντας με προσοχή πάνω σε ένα τάουερ παλιού ντέσκτοπ, που κάποιος είχε βάλει πλαγιαστό σαν αυτοσχέδιο σκαλοπάτι για το υπαίθριο «σαλόνι αναμονής». Εν τω μεταξύ, η πόρτα άνοιγε με πιο αργό ρυθμό από αυτόν που έκανε  την ουρά να μακραίνει και να χάνεται πίσω από τη γωνία. Κάποιοι είχαν αρχίσει να χάνουν την υπομονή τους.

«Μα είναι κτίριο αυτό; Εγώ δεν θα καθόμουν κάτω απ’ τη μαρκίζα να με πλήρωνες», είπε με δυνατή φωνή ένας κύριος πίσω μου. «Είναι ξεχαρβαλωμένη και ο σοβάς έτοιμος να πέσει. Ήθελα νά ’ξερα πού το βρήκαν αυτό το κτίριο…».

«Κάποτε ήταν ωραίο κτίριο», είπε ο αμέσως πιο πίσω. «Δουλεύω ταξί και έχω έρθει πολλές φορές. Αλλά το άφησαν να ρημάξει για να το “κτυπήσουν” και να το αγοράσουν για πενταροδεκάρες οι ημέτεροι. Τα ξέρουμε δα τα κόλπα τους…»

«Έχω κάνει το γύρο της Αθήνας σήμερα, γαμώ το στανιό μου. Του Πειραιά κάνει απογραφή, της Ομόνοιας έκλεισε, στο Μαρούσι απογραφή. Τώρα έκλεισαν και την Καλλιθέα… Και ούτε μια ειδοποίηση οι ρεμπεσκέδες του κερατά… Δημόσιοι υπάλληλοι σου λέει…» μονολογούσε δυνατά ένας από την ουρά.

«Δεν φταίνε οι άνθρωποι. Ο μηχανισμός είναι λάθος. Μην τα ρίχνουμε όλα στους δημόσιους υπαλλήλους…» φώναξε μια ξανθιά με αύρα εφοριακού.

Εκείνη την ώρα ένας νεαρός ώς τα τριάντα, ευθυτενής, με ευγενικό πρόσωπο βγήκε από τη σειρά του αναζητώντας τον υπάλληλο που έκανε τον ταξιθέτη.

«Παρακαλώ, μπορείτε να μου πείτε αν έχετε το φάρμακο που ψάχνω για να μην περιμένω άδικα;»

«Ναι, βέβαια, πιο φάρμακο θέλετε;» απάντησε ο ταξιθέτης, ασκημένος φαίνεται να πιάνει στον αέρα ερωτήσεις.

«Το Γκλίβεκ», είπε με φωνή κάτωχρη σαν το δέρμα του που έκανε να φαίνονται ακόμη πιο μαύρες οι σακούλες κάτω από τα μάτια του. Ο ταξιθέτης μπήκε στο κτίριο και βγήκε μετά από λίγο φωνάζοντας:

«Ποιος ζήτησε φάρμακο για τη λευχαιμία; Α, εσείς… Δεν το έχουμε. Μόνο το Μαρούσι το έχει, αλλά είναι κλειστό λόγω απογραφής».

«Και τι θα κάνω; Πρέπει να πάρω οπωσδήποτε το φάρμακο ώς την Κυριακή».

«Δυστυχώς μόνο την Τρίτη μπορούμε να σας το προμηθεύσουμε, γιατί η Δευτέρα είναι αργία».

Επιστρέφοντας δεν λογάριαζε ούτε τα κουρασμένα πόδια της, ούτε τον χαμένο χρόνο της. Μόνο την απογραφή. Και κρατούσε σφιχτά το φάρμακό της τρέχοντας να φύγει όσο πιο μακριά μπορούσε…

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

Πηγή:neoplanodion.gr

Ξόδεψε τα λεφτά σου σε πράγματα που μπορείς να αγοράσεις με λεφτά. Ξόδεψε το χρόνο σου σε πράγματα που δεν μπορείς να αγοράσεις με λεφτά.
Haruki Murakami, 1949-, Γιαπωνέζος συγγραφέας

Ο Δαβίδ Μπεν – Γκουριόν διαβάζει την ιδρυτική διακήρυξη του κράτους του Ισραήλ

Στις 14 Μαΐου 1948, ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Κογκρέσου Δαβίδ Μπεν – Γκουριόν (1886-1973) διάβασε την ιδρυτική διακήρυξη του κράτους του Ισραήλ, ενώπιον 250 ατόμων στο Μουσείο του Τελ Αβίβ. Για τους Εβραίους της διασποράς ήταν η επισημοποίηση της επιστροφής στη Γη της Επαγγελίας, ύστερα από εξορία χιλιάδων ετών. Για τους Άραβες, που αποτελούσαν την πλειονότητα των κατοίκων της Παλαιστίνης, ήταν η «Ημέρα της Καταστροφής» («Nakba»), η δική τους Έξοδος από τα πατρογονικά τους εδάφη.

Το παλαιό κράτος του Ισραήλ είχε πάψει να υπάρχει από το έτος 70, όταν η Ιερουσαλήμ είχε καταστραφεί από τα ρωμαϊκά στρατεύματα του αυτοκράτορα Τίτου. Οι Εβραίοι είχαν διασκορπιστεί σ’ όλο τον κόσμο. Ο σιωνισμός, τέκνο των άγριων διωγμών που γνώρισαν οι Εβραίοι στην Ανατολική Ευρώπη, στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, διεκδικούσε, για πολιτικούς και θρησκευτικούς λόγους, την επιστροφή των Εβραίων στην Παλαιστίνη, ως καταφύγιο και πατρίδα. Η διεκδίκηση αυτή των σιωνιστών είχε μεγάλη απήχηση στους Εβραίους της διασποράς, ύστερα από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν εναντίον τους στην Ευρώπη από τους Ναζί, πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πόλεμου.

Η περιοχή της Παλαιστίνης, από τις 29 Σεπτεμβρίου 1923, βρισκόταν υπό προσωρινή βρετανική διοίκηση με εντολή της Κοινωνίας των Εθνών, ύστερα από την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενθαρρυμένοι και από τη διακήρυξη Μπάλφουρ το 1917, οι Εβραίοι άρχισαν συρρέουν και να εγκαθίστανται στην Παλαιστίνη, παρά την εχθρική στάση του ντόπιου αραβικού πληθυσμού. Το εβραϊκό στοιχείο αύξανε και πλήθαινε με την πάροδο του χρόνου. Από το 11,1% το 1922, είχε φθάσει στο 30,9% του συνολικού πληθυσμού της περιοχής τις παραμονές της διακήρυξης της ανεξαρτησίας.

Στις 29 Νοεμβρίου 1947, ο ΟΗΕ αποφάσισε να χωριστεί η Παλαιστίνη σε δύο κράτη, το Ισραηλινό (55,5% του εδάφους της) και το Αραβικό (45,5% του εδάφους), ενώ η Ιερουσαλήμ να παραμείνει διεθνής πόλη για μία περίοδο δέκα ετών και ύστερα οι κάτοικοί της να αποφασίσουν με δημοψήφισμα σε ποιο από τα δύο κράτη θα επιθυμούσαν η πόλη τους να ενταχθεί. Οι Ισραηλινοί αποδέχτηκαν την απόφαση του ΟΗΕ, έχοντας κατά νου να επεκτείνουν το υπό ίδρυση κράτος τους με τις παραστρατιωτικές ομάδες που διέθεταν. Οι Άραβες την απέρριψαν ασυζητητί, καθώς δεν διανοούνταν την ύπαρξη εβραϊκού κράτους στα εδάφη τους. Η Ελλάδα καταψήφισε την απόφαση, επειδή δεν ήθελε να διαταράξει τις σχέσεις της με τους Άραβες.

Τα μεσάνυχτα της 14ης προς 15η Μαΐου 1948 εξέπνεε η εντολή με την οποία η Κοινωνία των Εθνών εμπιστεύτηκε στη Μεγάλη Βρετανία τη διακυβέρνηση της Παλαιστίνης. Τα βρετανικά στρατεύματα έπρεπε να εγκαταλείψουν τη χώρα, το αργότερο ως την 1η Αυγούστου. Καθώς η 15η Μαΐου ήταν Σάββατο, το Εθνικό Εβραϊκό Συμβούλιο και το Παγκόσμιο Σιωνιστικό Κογκρέσο αποφάσισαν να αναγγείλουν μία μέρα νωρίτερα την ίδρυση του εβραϊκού κράτους.

Έτσι, νωρίς το απόγευμα της 14ης Μαΐου 1948, 250 εκπρόσωποι των δύο οργανώσεων συγκεντρώθηκαν στο Μουσείο του Τελ Αβίβ με πάσα μυστικότητα. Εκεί, ο σιωνιστής και σοσιαλιστής Δαβίδ Μπεν Γκουριόν, ο μετέπειτα πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ, διάβασε τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας κάτω από το πορτρέτο του Τέοντορ Χερτζλ (1860-1904), του Ουγγροεβραίου δημοσιογράφου που ίδρυσε το σιωνιστικό κίνημα στα τέλη του 19ου αιώνα. Στη δήλωση της ανεξαρτησίας επισημαινόταν: «Στο πλαίσιο μιας πρότασης για την ειρήνη και των καλών γειτονικών σχέσεων δίνουμε χέρι φιλίας σε όλα τα γειτονικά κράτη και τους λαούς τους και τους καλούμε να δημιουργήσουν δεσμούς συνεργασίας και αλληλοβοηθείας με τον κυρίαρχο εβραϊκό λαό, που έχει εγκατασταθεί στη δική του γη». Την ίδια ημέρα, οι ΗΠΑ αναγνώρισαν το νέο κράτος και δύο ημέρες αργότερα η Σοβιετική Ένωση. Η Ελλάδα αναγνώρισε το Ισραήλ στις 15 Μαρτίου 1949.

Ο Αραβικός κόσμος δεν θα αποδεχτεί το νεοσύστατο κράτος και την επομένη θα τού κηρύξει τον πόλεμο, θεωρώντας ότι θα ήταν εύκολη λεία και θα το εξαφανίσει από προσώπου γης. Με τη βοήθεια, όμως, της Σοβιετικής Ένωσης, το Ισραήλ θα αντέξει και θα νικήσει στον Α’ Αραβο-Ισραηλινό Πόλεμο (1948-1949), δηλώνοντας εμφατικά ότι ήρθε για να μείνει οριστικά στη Γη της Επαγγελίας. Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ αποτελεί την αφετηρία του Παλαιστινιακού προβλήματος που υφίσταται μέχρι σήμερα.

Πηγή: https://www.sansimera.gr

Σημερινή φωτογραφία. Στο πιο κεντρικό σημείο της Αθήνας, στον τοίχο του Νομισματοκοπείου επί της οδού Πανεπιστημίου.

Έχει άραγε ουσιαστική βάση να θεωρώ ότι το σύνθημα αυτό στρέφεται εναντίον μου απειλητικά και πιθανόν να προκαλέσει σε βάρος μου μίσος ή βία;

Η απάντηση είναι ΝΑΙ, υπό την προϋπόθεση ότι είμαι Σιωνιστής. Η προϋπόθεση υλοποιείται και εξηγώ γιατί.

Σιωνιστής, πριν την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ, ήταν όποιος υποστήριζε τη δημιουργία πατρίδας για τους Εβραίους στη βιβλική κοιτίδα του Εβραϊκού λαού. Το Σιωνιστικό κίνημα από το 1896 υπό την ηγεσία του Θεόδωρου Χέρτζελ, διεκδίκησε πρώτα από την Οθωμανική και κυρίως μετά το 1920 από τη Βρετανική Αυτοκρατορία, την ίδρυση Εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Αφορμή ήταν η άδικη, όπως αργότερα αποδείχθηκε, καταδίκη ως προδότη του Γάλλου Εβραίου αξιωματικού Άλφρεντ Ντρευφους αλλά ουσιαστική αιτία ήταν ο αυξανόμενος αντισημιτισμός στην Ευρώπη και το δίκαιο αίτημα για «επιστροφή» των Εβραίων στα πατρογονικά εδάφη μετά από σχεδόν 18 αιώνες διασποράς στην οποία εξαναγκάστηκαν από τους Ρωμαίους.

Η τραγική μοίρα 6.000.000 Εβραίων της Ευρώπης στο Ολοκαύτωμα, αφύπνισε την παγκόσμια κοινότητα που ενέκρινε τη δημιουργία του Εβραϊκού Κράτους του Ισραήλ, με το ψήφισμα του ΟΗΕ το 1947. Με το ίδιο ψήφισμα βέβαια εγκρίθηκε και η δημιουργία Αραβικού κράτους, που όμως απορρίφθηκε από τα Αραβικά κράτη της εποχής.

Σιωνιστής, μετά την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ, είναι όποιος υποστηρίζει τη διατήρηση του και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του ως Εβραϊκού Κράτους, δηλαδή ακριβώς με βάση τις ιδρυτικές του διατάξεις.

Με την έννοια αυτή, η συντριπτική πλειοψηφία των Εβραίων, του Εβραϊκού λαού οπουδήποτε στον κόσμο, είτε μέσα στο Ισραήλ είτε όπως εγώ στη διασπορά, είμαστε Σιωνιστές γιατί υποστηρίζουμε τη διατήρηση του Κράτους του Ισραήλ. Πρέπει να ψάξει κανείς πολύ βαθιά για να βρει ισχνές μόνο μειονότητες κυρίως από ακραίους θρήσκους Εβραίους, που αντιτίθενται στην ύπαρξη του σύγχρονου Ισραήλ.

Επομένως, ως Εβραίος είμαι Σιωνιστής και η απειλή «Σκοτώστε όλους τους Σιωνιστές» είναι η μασκαρεμένη εκδοχή της απειλής «Σκοτώστε όλους τους Εβραίους» ή «Σκοτώστε σχεδόν όλους τους Εβραίους». Πρόκειται δηλαδή για καθαρό αντισημιτισμό που για λόγους μόνο δήθεν πολιτικής ορθότητας χρησιμοποεί τον όρο Σιωνιστές αντί για Εβραίους.

Και για να ξεκαθαρίσω και κάτι ακόμα. Ως Εβραίος και Σιωνιστής προφανώς και δικαιούμαι να διαφωνώ με πολιτικές της εκάστοτε Κυβέρνησης του Ισραήλ, όπως ως Έλληνας δικαιούμαι να διαφωνώ με επιλογές της εκάστοτε Κυβέρνησης της χώρας μου. Ως Εβραίος και Σιωνιστής δεν ταυτίζομαι με την Κυβέρνηση του Ισραήλ, ταυτίζομαι όμως με το δικαίωμα του να υπάρχει και να διατηρείται ως το Εβραϊκό Κράτος.

Θλίβομαι για το σύνθημα στον τοίχο και βέβαια ανησυχώ γιατί η κλιμάκωση από ένα σύνθημα στη βία μπορεί και να μην έχει μεγάλη απόσταση, όπως δείχνουν τα στοιχεία για την έκρηξη αντισημιτικών ενεργειών σε πολλές χώρες.

Θα εξετάσω με τους δικηγόρους μου αν το σύνθημα «Σκοτώστε όλους τους Σιωνιστές» εμπίπτει στις προβλέψεις του Ν.4285/2014 «…όποιος με πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή δια του τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, υποκινεί, προκαλεί, διεγείρει ή προτρέπει σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων….». Και αν ναι, θα υποβάλω μήνυση κατά αγνώστων που θα κληθεί να διερευνήσει η δικαιοσύνη.

Όταν έχω νεότερα για αυτό θα ενημερώσω, ίσως υπάρχουν και άλλοι ενδιαφερόμενοι.

Μινος Μωυσής