H επέκταση της LVMH στην Βουργουνδία ενδεικτική της απειλής της οινικής παράδοσης της περιοχής

Η LVMH επεκτείνει τις δραστηριότητες της στη Βουργουνδία αγοράζοντας 13 στρέμματα αμπελώνων έναντι 15,5 εκατομμυρίων ευρώ στην περιοχή Aloxe-Corton, εδραιώνοντας ακόμα περισσότερο την πρωταγωνιστική θέση της εταιρείας παραγωγού πολυτελών οίνων στην παγκόσμια σκηνή. Η νέα επένδυση της LVMH υπογραμμίζει το πρόβλημα της διαρκώς αυξανόμενης επιρροής των μεγάλων επιχειρήσεων σε παραδοσιακές οινοπαραγωγικές περιφέρειες που έχουν ωθήσει τις τιμές των αμπελώνων σε δυσθεώρητα ύψη εις βάρος μικρότερων οικογενειακών επιχειρήσεων.

ByWinetrails

Οι νεοαποκτηθέντες αμπελώνες της LVMH έρχονται να προστεθούν στις, ήδη, σημαντικές εκτάσεις της εταιρείας στην περιοχή της Βουργουνδίας, όπου κατέχει κτήματα «διαμάντια», όπως αυτά στην Corton Grand Cru, στην Pernard-Vergelesses και στην Romanee-Saint-Vivant Grand Cru.

Η Βουργουνδία, που ιστορικά αποτελείται από μικρούς, οικογενειακούς οίκους, φαίνεται να είναι σε μια μεταβατική περίοδο με όλο και περισσότερες μεγαλοεπιχειρήσεις να έρχονται στο προσκήνιο, εκμεταλλευόμενες την ανάγκη των πωλητών να απαλλαγούν από την υπερβολικά υψηλή φορολογία που ταλανίζει τους παραγωγούς της περιοχής. Άξιο αναφοράς είναι πως παρότι η κυριότητα των αμπελώνων πέρασε στην LVMH, η οικογένεια Poisot που πούλησε τα κτήματα στον γαλλικό κολοσσό θα συνεχίσει να τα διαχειρίζεται.

Η πώληση μόλις 13 στρεμμάτων έναντι 15,5 εκατομμυρίων ευρώ είναι ενδεικτική των παράλογων τιμών που επικρατούν στην περιοχή, με το γαλλικό μέσο Le Bien Public, να αναφέρει πως η αξία των εκτάσεων γης στην Βουργουνδία έχει φτάσει σε πρωτόγνωρα για την περιοχή υψηλά επίπεδα, λόγω του διεθνούς της κύρους και της σταδιακής μείωσης των διαθέσιμων προς αγορά κτημάτων, ωθώντας των ανταγωνισμό μεταξύ των επενδυτών.

Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αμπελουργών της Βουργουνδίας (CAVB), Thiebaut Hubert, εξέφρασε τους προβληματισμούς του για την ανεξέλεγκτη αύξηση των τιμών των αμπελώνων της περιοχής, δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι πλέον η αξία των κτημάτων είναι τελείως αποσυνδεδεμένη από την οικονομική πραγματικότητα της αμπελουργίας. Πράγματι, ένα τεμάχιο γης στην Βουργουνδία που άξιζε περίπου 100 χιλιάδες ευρώ πριν από μια δεκαετία, πλέον πωλείται για τουλάχιστον 1 εκατ. ευρώ, ποσό, φυσικά, απλησίαστο για τους μικρότερους παραγωγούς.

Παράλληλα με την είσοδο των μεγάλων εταιρειών στην οινοπαραγωγική δραστηριότητα της Βουργουνδίας, οι οικογενειακές επιχειρήσεις αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τους αμπελώνες που καλλιεργούσαν επί γενεές, αφού την ραγδαία αύξηση των τιμών συνοδεύει μια αντίστοιχη άνοδος των φόρων κληρονομιάς. Έτσι η πώληση σε κολοσσούς, όπως η LVMH  είναι μονόδρομος για την αποπληρωμή των οικονομικών τους υποχρεώσεων και για να μην χάσουν εξ ολοκλήρου τα περιουσιακά τους στοιχεία.

Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της οικογένειας Poisot, που παρότι μέσω της συμφωνίας με την LVMH κατάφερε να διατηρήσει τα δικαιώματα διαχείρισης του αμπελώνα, αναγκάστηκε να πουλήσει τις εκτάσεις που της ανήκαν επί σειρά ετών, ελέω των μη βιώσιμων φόρων κληρονομιάς.

Την αγορά της LVMH επιτήρησε και το ελεγκτικό σώμα SAFER, που είναι υπεύθυνο για να διασφαλίσει ότι οι πωλήσεις κτημάτων γίνονται δίκαια και βάσει της ισχύουσας νομοθεσίας. Μπορεί η ανάμειξη του SAFER να διασφαλίζει μεν την διαφάνεια των συναλλαγών, εντούτοις το σώμα δεν παίρνει μέτρα για την αντιμετώπιση των πιέσεων που ωθούν τις μικρές επιχειρήσεις εκτός Βουργουνδίας.

Η επέκταση της LVMH στη Βουργουνδία είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα δώσει ακόμα μεγαλύτερο κύρος στις πολυτελείς επωνυμίες οίνου της εταιρείας, όμως, είναι ενδεικτική της ευθείας απειλής της πολιτιστικής κληρονομιάς της περιοχής, που πάντα είχε στην «καρδιά» της την στενή σχέση του παραγωγού με το ιδιαίτερο terroir. Όπως αναφέρει και ο Hubert, οι παρούσες οικονομικές συνθήκες δεν δίνουν κίνητρο στις νεότερες γενιές να συνεχίσουν τις οικογενειακές δραστηριότητες στην περιοχή.

Πέρα από την πολιτιστική της κληρονομιά, η Βουργουνδία ενδεχομένως θα δει και την διεθνή της αναγνώριση να τίθεται υπό αμφισβήτηση, αφού σημαντικό μέρος της αξίας των οίνων της προέρχεται από το ιδιαίτερο terroir και την περιορισμένη παραγωγή που τα καθιστούν ανάρπαστα παγκοσμίως. Έτσι γεννάται το ερώτημα αν η Βουργουνδία θα διατηρήσει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα των κρασιών της ή αν θα οδηγηθεί στην μαζική παραγωγή.

Με πληροφορίες από Vinetur

Ο διευθύνων σύμβουλος της JP Morgan Τζέιμι Ντάιμον, Έλληνας στην καταγωγή, μιλώντας από την Ινδία, προειδοποίησε εκ νέου για τις γεωπολιτικές εξελίξεις, σημειώνοντας ότι η «κατάσταση επιδεινώνεται, δεν βελτιώνεται», και τονίζοντας ότι «μόνο ο Θεός γνωρίζει τι θα συμβεί στον πλανήτη τους επόμενους μήνες».

Το βιβλίο του Λουίτζι Πιραντέλο «Ένας, Κανένας και Εκατό Χιλιάδες» καλεί τους αναγνώστες να αντιμετωπίσουν ένα από τα πιο αινιγματικά διλήμματα της ανθρώπινης ύπαρξης: την πολύπλοκη αλληλεπίδραση μεταξύ του πως αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και του πώς μας αντιλαμβάνονται οι άλλοι .

Μέσα από μια σαγηνευτική αφήγηση, ο Πιραντέλο εξερευνά την αποπροσανοστιλιστική διαπίστωση ότι ποτέ δε μας βλέπουν πραγματικά όπως βλέπουμε τους εαυτούς μας. Αντιθέτως, υπάρχουμε στο μυαλό των άλλων ως σπασμένες αντανακλάσεις του προσώπου που φανταζόμαστε ότι είμαστε, διασπασμένοι σε πολλαπλές ταυτότητες.

Πατήρ και υιός

Άρθρο της

ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΣΚΥΛΑΚΑΚΗ/αθηΝΕΑ

Artwork: Olga Antonea

Στις αρχές Σεπτεμβρίου, μάθαμε ότι η Τουρκία υπέβαλε αίτηση για ένταξη στους BRICS*, όχι όμως από τις τουρκικές αρχές, αλλά από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, ως αποτέλεσμα μιας διαρροής από πηγές άγνωστες σε εμάς τους κοινούς θνητούς. Λίγες ημέρες μετά τη δημοσίευση της είδησης στο Bloomberg, η Ρωσία επιβεβαίωσε ότι όντως είχε υποβληθεί μια τέτοια αίτηση και η Τουρκία αναγκάστηκε, στη συνέχεια, να το παραδεχτεί.

Το γεγονός ότι η Τουρκία αισθάνθηκε την ανάγκη να αποκρύψει αυτή την αίτηση και ότι «κάποιοι» θέλησαν να τη δημοσιοποιήσουν στον κόσμο, είναι από μόνο του πολύ περίεργο και προκάλεσε πολλές θεωρίες συνωμοσίας στα ΜΜΕ. Αν μη τι άλλο, η παρούσα κατάσταση δείχνει πόσο τεταμένη θα είναι η διαδικασία για την Τουρκία.

Η απόκρυψη της αίτησης πιθανόν οφείλεται στον φόβο της διοίκησης Erdoğan για δημόσιο εξευτελισμό σε περίπτωση απόρριψής της. Η εισδοχή νέων μελών στους BRICS απαιτεί την έγκριση όλων των μελών (9 χώρες προς το παρόν) και από αυτά η Ινδία, η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Ιράν έχουν φορτισμένες σχέσεις με την Τουρκία. Για το καθεστώς, που βλέπει τη ραγδαία συρρίκνωση της βάσης του εξαιτίας της χείριστης οικονομικής κατάστασης, μια απόρριψη από τις χώρες που μέχρι τώρα περιφρονούσε θα ήταν πλήγμα που δύσκολα θα μπορούσε να ανεχθεί.

Όπως και να έχει, το πιο σημαντικό ερώτημα είναι αν η αίτηση αυτή είναι η αρχή της μετατόπισης του άξονα της Τουρκίας. Από τις μεταρρυθμίσεις του Τανζιμάτ του 1839 μέχρι πολύ πρόσφατα, ο επίσημος άξονας του οθωμανικού/τουρκικού κράτους ήταν προσανατολισμένος προς τη Δύση. Ωστόσο, ο ευρύς συνασπισμός που στηρίζει σήμερα το καθεστώς Erdoğan δεν έχει τέτοια ιδεολογικά κολλήματα. Πολλοί από αυτούς βλέπουν τη Δύση, με επικεφαλής την Αμερική, σε παρακμή και την ΕΕ έτοιμη να διαλυθεί. Και για ορισμένους από αυτούς, ο ανατέλλων ήλιος στην Ανατολή είναι η Κίνα.

Είναι επίσης εκπληκτικό να παρατηρεί κανείς στις συζητήσεις στα ΜΜΕ για την ένταξη της Τουρκίας στους BRICS πολλούς δημοσιογράφους, ακαδημαϊκούς και πολιτικούς, που μέχρι τώρα υποστήριζαν ένθερμα την πορεία της Τουρκίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, να δηλώνουν πόσο ταπεινωτικό είναι να περιμένει μάταια η χώρα στην πόρτα της Ευρώπης επί 40 χρόνια και ότι ήρθε η ώρα η Τουρκία να αναζητήσει άλλες εναλλακτικές λύσεις.

Όταν γίνεται συζήτηση για τη θέση της Τουρκίας στον κόσμο, συχνά θυμάμαι τον Celâl τον «μουσάτο», λαϊκό φιλόσοφο του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, που είχε πει χαρακτηριστικά ότι «η Τουρκία είναι ένα πλοίο που πλέει ασταμάτητα προς τα ανατολικά. Μερικοί, τρέχοντας προς τα δυτικά στο κατάστρωμα αυτού του πλοίου, νομίζουν ότι πηγαίνουν δυτικά». Πιστεύω ότι αυτός ο αφορισμός έχει μεγαλύτερο νόημα σήμερα απ’ ό,τι όταν ειπώθηκε. Παρ’ όλες τις προσπάθειες των μισών περίπου επιβατών, το πλοίο δεν πήγε προς τα δυτικά. Και στο σημείο που φτάσαμε σήμερα, το πλήρωμα συχνά απειλεί να τους ρίξει στη θάλασσα.

Αυτή η ιδεολογική διάσπαση, όμως, δεν σημαίνει ότι η Τουρκία θα εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ ή την Ευρωπαϊκή Τελωνειακή Ένωση. Φαίνεται ότι η διοίκηση Erdoğan θεωρεί ότι μπορεί να κάνει ζογκλερικά ανάμεσα σε δύο κόσμους – να εκλιπαρεί για άμεσες επενδύσεις από την Κίνα ώστε να κρατήσει την ταλαιπωρημένη οικονομία της όρθια και, ταυτόχρονα, να πουλάει drones στην Ουκρανία, για παράδειγμα. Ωστόσο, ακόμη και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο στάδιο αυτό της αίτησης μας κάνουν να αμφισβητούμε την ικανότητα της Τουρκίας να παίζει το παιχνίδι της όπως θα επιθυμούσε.

Η απροθυμία της ΕΕ να δεχτεί την Τουρκία ώθησε τη χώρα προς τη σημερινή της πορεία ή η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ ήταν εξαρχής καταδικασμένη;

Από την άλλη, εάν η Τουρκία γίνει δεκτή στους BRICS, θα έρθει στο προσκήνιο το ερώτημα κατά πόσο οι σχέσεις με τις χώρες-μέλη θα περιορίζονται στην ανάπτυξη των θεμάτων της οικονομικής σφαίρας. Θα εισρεύσουν κινεζικά κεφάλαια ή φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο στην Τουρκία χωρίς δεσμεύσεις σε μια περίοδο που συζητάμε για το ότι μπορεί πραγματικά να ξεκινήσει ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος; Εάν υπάρχει ένα τέτοιο σενάριο, είναι το ίδιο παράλογο με την ελπίδα ότι η αίτηση θα παρέμενε εμπιστευτική.

Όταν το ΑΚΡ ήρθε για πρώτη φορά στην εξουσία, ολόκληρη η Τουρκία ήταν ενθουσιασμένη με την προοπτική της ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό που εκτυλίχθηκε τις επόμενες δύο δεκαετίες αποτελεί παράδειγμα της κλασικής σπαζοκεφαλιάς «η κότα ή το αβγό;»: Η απροθυμία της ΕΕ να δεχτεί την Τουρκία ώθησε τη χώρα προς τη σημερινή της πορεία ή η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ ήταν εξαρχής καταδικασμένη;

Μεταξύ της Τουρκίας και της Δύσης έχει αναπτυχθεί μια αμοιβαία συσσώρευση «μνησικακίας». Αλλά νομίζω ότι αν η Δύση δεν κάνει σύντομα ένα reset στις σχέσεις της με την Τουρκία, η Τουρκία θα ολοκληρώσει το δικό της reset – για το οποίο μιλάω με κάθε ευκαιρία! Το γεγονός ότι η Τουρκία δεν είναι επιθυμητή από τη Δύση επιταχύνει αυτή τη διαδικασία. Η ολοκλήρωση του reset θα σημαίνει ότι ο Erdoğan θα μπορεί να πει «εγώ είμαι το κράτος», κάτι που ακόμα δεν μπορεί. Αν αυτό συμβεί, τότε η Τουρκία θα είναι μια χώρα στην ίδια λίγκα με, για παράδειγμα, το Αζερμπαϊτζάν ή τη Συρία. Και θα μπορούμε να μιλάμε για την πιθανότητα μιας πραγματικής μετατόπισης του άξονα.

Απ’ ό,τι φαίνεται, ο κόσμος εισέρχεται σε μια πολύ πιο ταραγμένη περίοδο, από κάθε άποψη. Οι μελλοντικές γενιές ιστορικών θα συζητήσουν αν ο αποκλεισμός της Τουρκίας από τη δυτική συμμαχία σε μια τέτοια εποχή ήταν ένα στρατηγικό σφάλμα ή μια συνετή απόφαση.

Πηγή:αθηΝΕΑ

Η φωτο είναι του George Vouts , είναι τραβηγμένη σε καφενείο επί της Λήδρας στην Λάρνακα της Κύπρου..

 

Όταν ο Σωκράτης, σε περασμένη πια ηλικία αποφάσισε να μάθει κιθάρα, τον πείραξαν οι φίλοι του, λέγοντας του: «Γέρων ών κίθαριν μανθάνεις;…». Κι ο Σωκράτης τότε απάντησε: «Κάλλιον οψιμαθής ή αμαθής (παραμένειν)».

Το 1934, το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας απονεμήθηκε στον Λουίτζι Πιραντέλο. Στην πατρίδα του βρισκόταν στην εξουσία ο Μουσολίνι και, όταν το 1934 ο μεγάλος δραματουργός πέθανε, ο δικτάτορας της Ιταλίας σε μια προσπάθεια να εκμεταλλευτεί τη φήμη του νεκρού, ζήτησε να του γίνει μια «μεγαλοπρεπής φασιστική κηδεία». Δυστυχώς όμως για εκείνον ο ίδιος ο Πιραντέλο είχε ζητήσει να ταφεί φτωχικά, το σώμα του να καεί και η στάχτη του να ταφεί σε έναν βράχο στην πατρίδα του, τη Σικελία. Η επιθυμία του ικανοποιήθηκε κατά το ήμισυ καθώς το σώμα του κάηκε αλλά η τεφροδόχος με την τέφρα του τοποθετήθηκε σε νεκροταφείο στη Ρώμη.

Πέρασαν 10 χρόνια. Στο μεταξύ ξέσπασε ο πόλεμος, η Ιταλία ηττήθηκε και ο Μουσολίνι συνελήφθη και εκτελέστηκε από τους παρτιζάνους. Ενώ η χώρα προσπαθεί να ορθοποδήσει, φθάνει στη Ρώμη ένας δημοτικός υπάλληλος από τον Δήμο Αγκριτζέντο της Σικελίας και ζητά από τον δήμαρχο της πρωτεύουσας να επιτρέψει να μεταφέρει την τέφρα του Πιραντέλο στην πατρίδα του για να ταφεί σύμφωνα με την επιθυμία του. Από τη στιγμή που παραλαμβάνεται η τεφροδόχος ξεκινά μια μικρή οδύσσεια. Φορτώνεται σε αεροπλάνο αλλά ξεφορτώνεται όταν οι δεισιδαίμονες συνταξιδιώτες αντιδρούν. Κατά τη μεταφορά με το τρένο χάνεται μέσα στα βαγόνια. Όταν φτάνει στη Σικελία, ο παπάς αναρωτιέται, πως θα ευλογήσει έναν αμφορέα! Ο οποίος τοποθετείται μέσα σε φέρετρο για ξεπεραστεί το εκκλησιαστικό πρόβλημα. Μόνο που το φέρετρο είναι παιδικό! Τελικά παρά τις δυσκολίες η τεφροδόχος τοποθετείται στη σχισμή ενός βράχου εκπληρώνοντας έτσι την τελευταία επιθυμία του Λουίτζι Πιραντέλο.

Fakecare

Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που ενισχύθηκε με την έλευση του διαδικτύου είναι το συνεχώς αυξανόμενο παγκόσμιο εμπόριο παράνομων, μη αδειοδοτημένων (μαϊμού), φαρμακευτικών και παραφαρμακευτικών προϊόντων και συμπληρωμάτων διατροφής.

Ανωνυμία στην προσφορά αλλά και στη ζήτηση. Αφελείς καταναλωτές μπορούν πλέον πανεύκολα να παραγγείλουν και να αγοράσουν αυτού του είδους τα σκευάσματα, τα οποία έρχονται συσκευασμένα και χωρίς ενδείξεις για τα αδιάκριτα βλέμματα, στην πόρτα του σπιτιού ή του γραφείου τους.

Ο τζίρος τους ανέρχεται σε εκατοντάδες δις δολάρια παγκοσμίως και ξεπερνώντας τη μαριχουάνα και την πορνεία αποτελούν σήμερα τη μεγαλύτερη αγορά παράνομης διακίνησης. Ενδεικτικά η παραχάραξη και η πειρατεία τέτοιων προϊόντων κόστισαν στην παγκόσμια οικονομία 1,77 τρισεκατομμύρια δολάρια μόνο το 2015 (World Economic Forum 2015, επίσης UNODC 2015).

Η εύρεση αυτού του καναλιού διανομής και η μεγάλη ζήτηση σε συνάρτηση με τις τεράστιες αποδόσεις σε χώρες παραγωγής χαμηλού κόστους εκτίναξαν την παραγωγή. Για παράδειγμα, η αγορά μιας συσκευασίας με ουσία Viagra στην Κίνα ή την Ινδία κοστίζει 60 $ / kg, η οποία όταν θα συσκευαστεί σε δισκία των 25 mg, θα πουληθούν (με ιατρική συνταγή) στις ΗΠΑ μέχρι και 200.000 $. (World Finance 2012)

Το 2001, οι κινεζικές αρχές μετά από έρευνες έκλεισαν 1300 παράνομα φαρμακευτικά εργοστάσια αποκαλύπτοντας 480.000 περιπτώσεις παραγωγής και διανομής πλαστών φαρμάκων (Morris και Stevens 2006). Το 2010, η κινεζική κρατική υπηρεσία τροφίμων και φαρμάκων αποκάλυψε ότι μέχρι τα μέσα του έτους, η κυβέρνηση είχε επιβάλει κυρώσεις σε 33.039 παράνομα διαδικτυακά φάρμακα και σε 1731 παράνομες διαφημίσεις ιατρικών συσκευών (CPB Review)2010)

Μαϊμού εκδόσεις δημοφιλών φαρμάκων όπως του Lipitor ή του Viagra, χωρίς καμιά δραστική ουσία, είναι από τα πλέον ευπώλητα είδη της διαδικτυακής αγοράς, ενώ διάφορες υποτιθέμενες φυτικές θεραπείες για αρθρίτιδα ή απώλεια βάρους έχει βρεθεί ότι περιέχουν αδήλωτα συνταγογραφούμενα φάρμακα τα οποία έχουν απαγορευτεί στις δυτικές χώρες.

Πιο δυσάρεστο ακόμη είναι η μεγέθυνση της αγοράς πλαστών χαπιών ελονοσίας, τα οποία μπορεί να ευθύνονται για περίπου 200.000 θανάτους ετησίως. Υπολογίζεται ότι το 38% των σκευασμάτων αρτεσουνάτης (Artesunate) του κύριου δηλαδή ανθελονοσιακού που χρησιμοποιείται στην Ασία ήταν κακή απομίμηση χωρίς κανένα ενεργό συστατικό.

Οι παραχαράκτες έχουν γίνει πολύ καλοί σ΄ αυτό που κάνουν. Η Guilin Pharmaceutical, η κινεζική εταιρεία που κατασκευάζει την αυθεντική έκδοση, προσπάθησε να διακρίνει το προϊόν της από αντίγραφα προσθέτοντας ένα ολόγραμμα στη συσκευασία. Σε τουλάχιστον μία περίπτωση, ένα ψεύτικο ολόγραμμα ήταν καλύτερο από το πρωτότυπο. Μερικά από τα ψεύτικα περιέχουν στην πραγματικότητα μικρές ποσότητες αρτεμισινίνης για να αποτρέψουν τον έλεγχο από τις αρχές, μια πρακτική που είναι ιδιαίτερα κατακριτέα. Η δόση είναι πολύ μικρή για να έχει αποτέλεσμα, αλλά είναι αρκετή για να αυξήσει τον κίνδυνο ότι το παράσιτο της ελονοσίας θα αναπτύξει αντοχή στο φάρμακο με τον ίδιο τρόπο που ανέπτυξε αντοχή στη χλωροκίνη, την προηγούμενη τυπική θεραπεία.

Αν και η προέλευση των ψεύτικων χαπιών έχει εντοπιστεί σε μια περιοχή στη νότια Κίνα μέσω της αναγνώρισης της γύρης στα χάπια που είναι μοναδική για την περιοχή, ο πραγματικός κατασκευαστής δεν έχει ποτέ εντοπιστεί. Οι δολοφόνοι που φτιάχνουν τα ψεύτικα ναρκωτικά παραμένουν ελεύθεροι.

Η τεχνολογία βοηθάει τα μέγιστα. Ηλεκτρονική μεταφορά χρημάτων, online τραπεζικές συναλλαγές και αγοραπωλησίες, η ευκολία δημιουργίας ενός Online καταστήματος, η τεράστια (παγκόσμια πλέον) αγορά των δικτυωμένων, έχουν δημιουργήσει τεράστια δυναμική. Η ανωνυμία και η δύσκολη ιχνηλασιμότητα του διαδικτύου, μειώνει περαιτέρω τη λογοδοσία και την τιμωρία τους.

***

Πληροφορίες από το ομότιτλο βιβλίο Fakecare των A.Hall & G. Antonopoulos και διάφορα άρθρα του διαδικτύου.

Πίνακας: “Ο ταχυδακτυλουργός” του Ιερώνυμου Μπος από το 1502

Γ. Γιώτης – Συγγραφέας του βιβλίου Hoax: Οδηγός επιβίωσης στην εποχή της παραπληροφόρησης – Εκδότης Θύραθεν

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

«Ποτέ μου δεν κατάλαβα, γιατί τις προσφωνήσεις Λογιότατε, Εντιμότατε, Σεβασμιότατε, Εξοχότατε, αφήνω εκείνο το δύσοσμο Μεγαλειότατε, δεν τις απηύθυνε ποτέ του κάποιος στο γεωργό, στο βοσκό, στο θαλασσινό, στο χτίστη.
Και η απορία αυτή έγινε βαθύ σκοτάδι για μένα, όταν διάβασα γραμμένο στον Αιμίλιο του Ρουσσώ, πως η ευγενικότερη απ’ όλες τις ανθρώπινες ασχολίες είναι η Γεωργική τέχνη»

Δημήτρης Λιαντίνης

*Ζαν Πωλ Σαρτρ Γάλλος φιλόσοφος