ΟΡΕΙΝΟΣ

ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ στη πίστα, μόνος, όπως άλλωστε επιβάλλεται από το πρωτόκολλο..

Το ξέφρενο γλέντι και το άφθονο ποτό έφθασε κάποιους σχεδόν μέχρι την αστυνομία…γιατί δεν ,έβρισκαν το αυτοκίνητο τους…….νόμιζαν ότι τους το έκλεψαν, το περίεργο είναι ότι, όλη η παρέα .το ίδιο νόμιζε…..

οι κυρίες στην πίστα με τα τραγούδια του ΠΕΡΠΙΝΙΑΔΗ…

Σκούτρα Βοιωτίας

Σχεδόν τετράγωνο,
κτισμένο με πέτρα, πλατύστομο πηγάδι, στα Σκούρτα, ένα από τα Δερβενοχώρια της
Βοιωτίας, σκεπασμένο ε σιδερένιο κάλυμμα, για το πόσιμο νερό που
περιέχει.
Συνήθως και πάνω από το κάλυμμα τοποθετούνταν μια μεγάλη πέτρα,
στην περίπτωση που θα φυσήξει να μην πάρει ο αέρας τη λαμαρίνα…
Έξω από τα
Σκούρτα βρίσκεται η εκκλησία του Αγ. Νικολάου. Γύρω της πολλά πηγάδια.Άλλο
γεμάτο θρύλους πηγάδι βρίσκεται στα ριζά του βουνού Ρόκανι.
Λένε ότι το
πηγάδι βγάζει στον Ωρωπό

Read more: http://www.i-diadromi.com/2010/06/blog-post_5977.html#ixzz1ydL6aqBz

>> δύο
κυνηγών.
Τον Σεπτέμβρη του 1982 είχα ανέβει με ένα φίλο για Σαββατοκύριακο
στη Πάρνηθα. Τότε ακόμα δεν υπήρχε αυτό το αίσχος των χωματόδρομων.Η πορεία μας
ήταν γιά του Σαββάτου το απόγευμα, Αμυγδαλιές-Κορακοφωλιές-ρέμα
Αγ.Γεωργίου-Κούμπουλα-Αγ Παρασκευή Ρουμάνι.Διανυκτέρευση στο Ρουμάνι και την
Κυριακή το πρωί θα βγάζαμε το πρόγραμμα για την διαδρομή της καθόδου. Όντως
μείναμε στο Ρουμάνι και είχαμε ένα φανταστικό ξημέρωμα. 7 ώρα το πρωί ήδη
βαδίζαμε από καλύβα Καλογέρου για πηγή Γκούρα και θα συνεχίζαμε για αυχένα Πάνα
μετά Πλατάνα-Σκίπιζα-τελεφερίκ. Λίγο πριν φτάσουμε στη πηγή Γκούρα συναντάμε δύο
κυνηγούς όχι στο μονοπάτι,αλλά μέσα σε κάτι θάμνους. Βλέποντάς μας έκαναν δε,απο
τη χαρά τους,σαν να είδαν τη ζωή.
Μας ρώτησαν που βρισκόντουσαν και όταν τους
είπαμε που ήταν, στα μάτια τους,θυμάμαι, φάνηκε μία τεράστια απορία, σαν να μην
μας πίστευαν…Μας ξαναρώτησαν εάν ήταν μακριά το
χωριό Σκούρτα των Δερβενοχωρίων; Φυσικά και είναι πολύ μακριά τους
είπαμε. Πόση ώρα από εδώ,μας ρωτάνε πάλι. Πάρα πολύ μακριά τους είπαμε,μια και
δεν ξέραμε ακριβώς πόση ώρα ήταν,μιά απόσταση περίπου 10 χιλιόμετρα από εκεί που
είμαστε!
Αποκλείεται μας είπαν,να είναι τόσο μακριά. Εμείς φύγαμε απο την
Μαγούλα στης 4 π.μ. και αφήσαμε το αμάξι στο Χωριό Σκούρτα,από εκεί πήραμε
κάποιο μονοπάτι και περίπου σε μίση ώρα μπλέξαμε εδώ μέσα….
Τώρα ήταν η
σειρά μας να μην τους πιστέψουμε!!!
Σίγουρα κάποιο λάθος κάνετε,τους είπαμε
πάλι,τα Σκούρτα είναι πολύ μακριά αλλά και δεν μπορείτε να βρείτε εύκολα
μονοπάτια να σας φέρουν εδώ πάνω και αν τα βρείτε,θέλετε τουλάχιστον 5 ώρες να
φτάσετε εδώ!
Κάπως έτσι ήταν η συνομιλία μας,μέσα στις απορίες και την
αμφιβολία για την απόσταση που είχαν διανύσει. Μας παρακάλεσαν εάν μπορούμε να
τους βγάλουμε σε κάποιο δρόμο για τα Σκούρτα και εφ όσων μόνοι τους δεν θα τα
κατάφερναν;Έτσι αλλάξαμε το πρόγραμμα της διαδρομής μας για Κλημέντι-πηγή
Φυλής,(Αγ.Παρασκευή)-φρούριο Φυλής-ρωμαϊκός δρόμος-Μ. Κλειστών-Χασιά,πέρνοντάς
τους υποτίθεται,μαζί μας μέχρι την πηγή της Φυλής κι όπου εκείνοι θα έπερναν τον
χωματόδρομο για τα Σκούρτα.
Στο δρόμο προς τη πηγή της Φυλής,μας είπαν μια συγλονιστική ιστορία για τος
πως είχαν φθάσει έως εκεί που τους ανταμώσαμε…Μας είπαν:
<<
Όταν μπήκαμε στο μονοπάτι,από το χωριό,για να βρούμε κάποιο (καραούλι) για τα
πουλία και ενώ η ώρα θα ήταν γύρω στις 5,45 τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω μας από
εκεί που είχε αρχίσει να χαράζει. Είπαμε πως θα βρέξει,γιατί υπήρχε έντονη η
υγρασία γύρω και καθώς γυρίζαμε πίσω,μέσα στο βαθύ σκοτάδι,δεν μπορούσαμε να
βρούμε το χωριό. Όταν πιά καθάρισε ο ουρανός είμαστε εκεί που μας βρίκατε αφού
πρώτα είχαμε ζήσει την αγωνία πωςείμαστε σ΄ένα άγνωστο βουνό και όχι στη Πάρνηθα
που έχουμε πολλές φορές κυνηγήσει…>>
Τελικά τους φέραμε μέχρι την
Χασιά γιατί δεν ήθελαν να μπλεχτούν με τον χωματόδρομο που έβγαζε τότε από το
φρούριο της Φυλής στα Δερβενοχώρια.
Ακόμα δεν μπορώ νακαταλάβω πως έγινε
ετούτο και διάνυσαν μια μεγάλη α
Από τα παράξενα της Ιερής Πάρνηθας ίσως….
πόσταση μέσα σε τόσο λίγο χρόνο;Σας χαιρετώ.

Φίλοι σας χαιρετώ.
Σήμερα θα σας γράψω για μια <<περιπέτεια

Τηλ.: 6944617949, www.ecoktima.com
Facebook: www.facebook.com/ecoktima
Twitter: @ecoktima

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Είμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία
περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες
ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής
θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

 Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες
κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
«μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν
υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν
υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
ξεπερνάμε.

 Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν
παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό
ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή
οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά
κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά
φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί
συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί
έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και
παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε
χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

 Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

 Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν
έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να
μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να
περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

 Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε
ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη
προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και
μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

 Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες
την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…

Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής.
Τον/Την ευχαριστούμε για το ταξίδι…