ΟΡΕΙΝΟΣ

Ο τσοπάνος κάθεται και σκαλίζει την γκλίτσα του, όχι για να την κάνει σταθερότερη, αλλά ομορφότερη. Τούτο το «περιττό» που προστίθεται στο αναγκαίο, είναι η τέχνη.

Όλοι, ακόμα κι οι πρωτόγονοι, θα ‘θελαν τα πράγματα που χρησιμοποιούν, εκτός από χρήσιμα, να είναι και όμορφα, «εύμορφα» στα αρχαία ελληνικά, δηλαδή που έχουν καλή μορφή.

Με τον φίλο μου το Τάσο και στην πλάτη του ο Πρόεδρος!

ένα εξαιρετικό απόσπασμα από συνέντευξη Ελένης Γλύκατζη – Αρβελέρ από τα βιώματά της στην κατοχή

«Εκείνη την εποχή δεν έμενα σπίτι μου. Οταν πήγαινα, η μητέρα μου γνώριζε ότι την επομένη θα γινόταν διαδήλωση. Τους επισκεπτόμουν για να πλυθώ διότι δεν ήθελα να με βρουν σκοτωμένη βρώμικη. Προετοιμαζόμουν πάντα για την τελευταία πράξη. Αυτά τα γεγονότα βαραίνουν περισσότερο στη μνήμη μου. Μια φορά στη Γαλλία η Παμέλα Τσόρτσιλ Χάριμαν (σ.σ.: εξ απορρήτων συνεργάτις του πεθερού της, Ουίνστον Τσόρτσιλ), η οποία ήταν πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών, με ρώτησε τι μ’ έκανε αυτό που είμαι. Της λέω «η Κατοχή» και μου απαντά «κι εμένα». Εγώ στα 14 μου πήγαινα στο σχολείο πηδώντας πάνω στα πτώματα. Ακόμα δεν μπορώ καν να το περιγράψω. Αυτή είναι η ζωή μου. Εξοικειώθηκα με την ιδέα του θανάτου από νωρίς. Έτσι έμαθα να μην εντυπωσιάζομαι από τίποτα.»

Τεχνητός είναι ο μη φυσικός, αυτός που έχει φτιαχτεί ή κατασκευαστεί ως απομίμηση πράγματος που υπάρχει στη φύση: τεχνητή αναπνοή, τεχνητή βροχή, τεχνητή γλώσσα, τεχνητό γονίδιο, τεχνητή γονιμοποίηση, τεχνητός δορυφόρος, τεχνητή λίμνη, τεχνητός λόφος, τεχνητό μετάξι, τεχνητός μυελός των οστών, τεχνητός νεφρός, τεχνητή νοημοσύνη, τεχνητή οδοντοστοιχία, τεχνητό οφσάιντ.

Τεχνικός, από την άλλη πλευρά, είναι αυτός που έχει σχέση με την τεχνική, αυτός που αναφέρεται στις τεχνικές επιστήμες: τεχνική εκπαίδευση, τεχνικός έλεγχος, τεχνικό επιμελητήριο, τεχνικό επίτευγμα, τεχνικό έργο, τεχνικό θέμα, τεχνικός όρος, τεχνικό πρόβλημα, τεχνική πρόοδος, τεχνικός σχεδιασμός.

Μπορούμε, άραγε, ζώντας σε έναν άδικο κόσμο, να απολαμβάνουμε απενοχοποιημένα και δίχως να συναινούμε έστω αθέλητα στην αδικία, στην  ανισότητα και στην εκμετάλλευση;

Ο αιπόλος της Πάρνηθας ρωτά και απάντηση δεν περιμένει..

Ένας πολύ καλός φίλος του Ορεινού έστειλε το παρακάτω που είναι απόσταγμα ζωής!!

Τρία πράγματα στη ζωή δε γυρίζουν πίσω:

ο χρόνος, η κουβέντα που είπες και οι ευκαιρίες.

Τρία πράγματα μην αρνηθείς στη ζωή:

την ηρεμία, την ετοιμότητα και την ελπίδα.

Τρία πράγματα φθείρουν τη ζωή:

ο εγωισμός υπεροψία και ο θυμός.

Τρία κοσμήματα στολίζουν τη ζωή μας:

η αγάπη, η οικογένεια και οι αληθινοί φίλοι.

Τι να συζητούν τόσοι άνδρες;

Οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι του κόσμου, είναι πάντα… μαθητές. Είναι περίεργοι, κάνουν ερωτήσεις και μαθαίνουν. Ακόμα και σε απλές συζητήσεις στις οποίες συμμετέχουν, προσπαθούν να μάθουν όσα περισσότερα μπορούν από τους άλλους…

«Ο άνθρωπος σε όλο τον κόσμο υποφέρει τρομερά τόσο που αναγκάσθηκε να επινοήσει το γέλιο».

Νίτσε

Τέσσερις απαγορεύσεις:

Μην παρασύρεσαι από την προσωπική σου γνώμη.

Μην αναγνωρίζεις τίποτε σαν απαραίτητο.

Μην είσαι πεισματάρης.

Μην είσαι εγωκεντρικός.

Κουμφούκιος

Στην αρχαιότητα , όταν ένας γάιδαρος φώναζε πριν αρχίσει μια μάχη, νόμιζαν ότι οι θεοί τους προειδοποιούσαν για τη νίκη. Κάποτε ο Φωκίωνας ετοιμαζόταν να επιτεθεί στους Μακεδόνες του Φιλίππου, αλλά δεν ήταν και τόσο βέβαιος για το αποτέλεσμα, επειδή οι στρατιώτες του ήταν λίγοι.

Τότε αποφάσισε ν’ αναβάλει για μερικές μέρες την επίθεση, ώσπου να του στείλουν τις επικουρίες, που του είχαν υποσχεθεί οι Αθηναίοι. Πάνω, όμως, που ήταν έτοιμος να διατάξει υποχώρηση, άκουσε ξαφνικά τη φωνή ενός γαϊδάρου από το στρατόπεδο του. – Κατά φωνή κι ο γάιδαρος! έκανε ενθουσιασμένος ο Φωκίωνας. Και διέταξε ν’ αρχίσει η επίθεση, με την οποία νίκησε τους Μακεδόνες. Από τότε ο λόγος έμεινε, και τον λέμε συχνά, όταν βλέπουμε ξαφνικά κάποιο φίλο μας, που δεν τον περιμέναμε.

Μελέτης Η. Μελετόπουλος

Διδάκτωρ Οἰκονομικῶν καί Κοινωνικῶν Ἐπιστημῶν Πανεπιστημίου Γενεύης*

*ἀπό τίς Ἐναλλακτικές ἐκδόσεις κυκλοφορεῖ τό ἔργο του Κοινοτισμός σέ β΄ ἔκδοσηΤό ἑλληνικό ἔθνος ἔζησε, ἀναπτύχθηκε καί ἐπεβίωσε,παρά τίς ἀντίξοες συνθῆκες, ἐπί χιλιετίες χάρις στόν Κοινοτικό Θεσμό, εἴτε στήν ἀρχαιοελληνική μορφή τῆς Πόλεως-Κράτους εἴτε στήν μεσαιωνική καί νεώτερη μορφή τῆς Κοινότητος. ῾Ο κορυφαῖος αὐτός θεσμός ἐξασφάλιζε συνέργεια, συμμετοχικότητα, δέσμευση, συμμετοχή ὅλων στά κέρδη καί στίς ζημίες, φοροδοτική ἱκανότητα μέ δίκαιη ἐσωτερική κατανομή τοῦ φόρου στά μέλη μέ ἀναλογικά κοινωνικά κριτήρια, πλεόνασμα γιά κοινωφελῆ ἔργα, ἀνάδειξη καί τοῦ ἀσθενέστερου μέλους τοῦ συνόλου σέ ὑπεύθυνο πολίτη, κυκλικότητα καί ἀνακλητότητα τῶν ἀξιωματούχων, ἀξιοκρατία καί ἔμπρακτο πατριωτισμό. Η Ἀντιβασιλεία κατήργησε τό 1833 μέ ἕναν νόμο τίς Κοινότητες, ἀπαγορεύοντας μάλιστα τίς λαϊκές συνελεύσεις. Ἔτσι τό συγκεντρωτικό κράτος ἐπεδίωξε νά ἐλέγξει τήν ἐσωτερική πολιτική ζωή τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους, ἐξαλείφοντας θεσμούς χιλιετιῶν. Ἡ μακρᾶ καί ἐπίπονη διαδικασία ἀποδόμησης τοῦ κυττάρου ἄμεσης δημοκρατίας καί αὐτονομίας συνεχίστηκε σέ ὅλη τήν διάρκεια τῶν ἑπομένων δεκαετιῶν καί ὁλοκληρώθηκε στά τέλη τοῦ Εἰκοστοῦ αἰῶνα μέ τά σχέδια «Καποδίστριας» (1997) καί «Καλλικράτης» (2020). Μέ αὐτές τίς δύο μεταρρυθμίσεις καταργήθηκε κάθε ἴχνος τοπικῆς αὐτονομίας καί συγχωνεύθηκαν δεκάδες πόλεις, κωμοπόλεις καί χωριά πού ἀπέχουν μεταξύ τους δεκάδες χιλιόμετρα σέ ἑνιαῖες διοικητικές ὀντότητες χωρίς καμμία συνοχή οὔτε κἄν λογική. Ἀσφαλῶς αὐτό πραγματοποιήθηκε ἐν ὀνόματι τῶν οἰκονομιῶν κλίμακος καί τῶν ἀναγκαίων δημοσιονομικῶν περικοπῶν, ἀλλά τό ἀποτέλεσμα ἦταν ἡ πλήρης ἐξάλειψη κάθε κυττάρου τοπικῆς αὐτοδιοίκησης, πολιτικῆς αὐτονομίας, ἄμεσης δημοκρατίας, τοπικότητας, ἰδιαιτερότητας, χωρικοῦ πολιτισμοῦ, οἰκονομικῆς διαφοροποίησης, πολιτιστικῆς ποικιλομορφίας. Ἄσχετες μεταξύ τους περιοχές, μέ διαφορετικές παραδόσεις, παραγωγικές δομές καί ἀνάγκες, ἀναμείχθηκαν σέ μία χοάνη συγκεντρωτισμοῦ, πού κατέστρεψε τήν τοπική παράδοση καί ἰδιατερότητα, πού ὅμως ἀποτελεῖ συνάρτηση οἰκονομικῶν καί κοινωνικῶν ἀναγκῶν διαφορετικῶν ἀπό τόπο σέ τόπο. Αὐτή ἡ ἰσοπέδωση διηύρηνε τήν κλίμακα τῆς τοπικῆς αὐτοδιοίκησης σέ μέγεθος τό ὁποῖο ὁ πολίτης δέν ἐλέγχει πλέον, μεγάλωσε τό χάσμα μεταξύ τοῦ ἐκλογέως καί τοῦ ἀξιωματούχου, ἐπέτεινε τόν ἔλεγχο τῆς κεντρικῆς ἐξουσίας, ἔδωσε μεγαλύτερα δυνητικά περιθώρια στήν διαφθορά, ἀποσυναρμολόγησε τήν συνοχή τοῦ τοπικοῦ ἐκλογικοῦ σώματος καί ἄρα τά δίκτυα ἐσωτερικῆς ἐπικοινωνίας τῆς τοπικῆς κοινωνίας. Οἱ Ἕλληνες ἔμειναν πολιτικά καί θεσμικά ἀκρωτηριασμένοι χωρίς τίς παραδοσιακές τους κοινότητες, πού ἀποτελοῦσαν τήν κοιτίδα τῆς Δημοκρατίας καί τό ἐργαστήριο πολιτικῆς καί θεσμικῆς διαπαιδαγώγησης τοῦ πολίτη. Τώρα, ἀνάμεσα στόν πολίτη καί στό κράτος, ἵσταται ὁ ὀγκόλιθος τοῦ ὑπερμεγέθους καλλικρατικοῦ δήμου καί ἡ θεσμική ἐλεφαντίαση τῆς περιφέρειας, ὅπου κινοῦνται ἀπερίσπαστοι καί ἀνεξέλεγκτοι οἱ κομματικοί μηχανισμοί, τά διαπλεκόμενα συμφέροντα καί οἱ ἀντι-οἰκονομίες κλίμακος. Ἐφ΄ ὅσον ἡ ἑλληνική κοινωνία θέλει νά ξαναβρεῖ τίς ἰσορροπίες της καί ἡ δημόσια διοίκηση τήν λειτουργικότητά της, ἐπείγει ἡ ἀνασύσταση τῶν Κοινοτήτων σέ ὅλη τήν ἐπικράτεια, ἀκόμα καί στίς πλέον ἀραιοκατοικημένες καί ἀπομεμακρυσμένες ὀρεινές περιοχές. Οἱ Κοινότητες θά πρέπει νά ἐξοπλισθοῦν μέ δύο βασικά θεσμικά ἐφόδια: πρῶτον: τόν θεσμό τῆς τοπικῆς συνέλευσης ἠλεκτρονικοῦ τύπου, πού θά ἐξασφαλίζει τόν δημοκρατικό διάλογο, θά ἀναδεικνύει ἰδέες, προτάσεις καί θά διαμορφώνει τήν γενική βούληση. Δεύτερον: τήν οἰκονομική αὐτονομία μέ τήν διοχέτευση ἀναλογικοῦ πρός τόν ἀριθμό τῶν κατοίκων πολλοστημορίου τῆς φορολογίας σέ τοπικά κοινωφελῆ ἔργα, ὑπό τόν ἔλεγχο τῆς συνταγματικῆς νομιμότητος (καί ὄχι σκοπιμότητος) ἀπό τόν δευτεροβάθμιο βαθμό αὐτοδιοίκησης. Ἀκόμα καί οἱ πλέον ἐγκαταλελειμμένες ὀρεινές κοινότητες θά προκαλέσουν μέ αὐτόν τόν τρόπο τό ἐνδιαφέρον σέ συνταξιούχους, τηλε-ἐργαζομένους, κατοίκους τοῦ Σαββατοκύριακου, ἀσφαλῶς βιολογικούς καλλιεργητές, μελισσοκόμους καί ἄλλους παραγωγούς, ὥστε νά ξαναπάρουν τά ἡνία τῆς μικρῆς τοπικῆς πολιτείας τους στά χέρια τους καί νά ὁλοκληρωθοῦν πολιτικά. Γίνεται ἐξ ἄλλου εὔκολα ἀντιληπτό ὄτι ἡ τοπική αὐτοπροστασία ἀπό ἀκραῖα φυσικά φαινόμενα θά ἐνισχυθεῖ δραστικά ἀπό τήν ἀνάπτυξη τοπικῶν θεσμῶν μέ ἄμεση ἐμπλοκή στήν διαχείριση τῶν τοπικῶν πόρων. Τελευταῖο ἀλλά ὄχι ἔσχατο, ἡ ἀναβίωση τῆς τοπικῆς κοινοτικῆς πολιτικῆς συνείδησης θά ἀναζωογονήσει τήν κεντρική πολιτική σκηνή καί θά ἐπαναφέρει τήν πολυδιαφημιζόμενη στήν οἰκονομία "κάθετη ὁλοκλήρωση" καί στήν Δημοκρατία.

Αρχές του Οκτώβρη οι Ναζί κατακτητές θορυβημένοι από την συνθηκολόγηση των Ιταλών, ξεκινούν τις επιθέσεις με μια πρωτοφανέρωτη φασιστική βία ..

αρχές του Οκτώβρη οι Ναζί κατακτητές θορυβημένοι από την συνθηκολόγηση των Ιταλών, ξεκινούν τις επιθέσεις με μια πρωτοφανέρωτη φασιστική βία σε όλη την Ελλάδα, με στόχο να πάρουν κάτω από τον έλεγχό τους τα ιταλοκρατούμενα μέρη, να πάρουν τα ιταλικά όπλα που παραδόθηκαν από τους Ιταλούς στον ΕΛΑΣ και τρίτο και σπουδαιότερο να τσακίσουν το αντάρτικο που φούντωνε και να δώσουν αιματηρό μήνυμα στους άμαχους, άντρες, γυναίκες, γέρους και παιδιά που στήριζαν τους αντάρτες.

Τα μεσάνυχτα της 15ης προς την 16η Οκτώβρη ένας γερμανικός λόχος από επίλεκτους πολεμιστές, από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας φτάνει στο Μάζι (Οινόη Αττικής) και μέσα από ένα δύσκολο μονοπάτι κατευθύνονται προς τις Πόρτες με προορισμό τη Πύλη.

Στόχος τους να βρουν τα όπλα που είχαν συγκεντρωθεί εκεί την προηγούμενη μέρα, να τιμωρήσουν του Πυλιώτες και να κάψουν την Πύλη.

Τα ξημερώματα του Σαββάτου 16 Οκτώβρη 1943 ξεκινάει μια θρυλική μάχη. Οι Πυλιώτες, ειδοποιημένοι, με επικεφαλής τον ηρωικό αλλά και τραγικό έφεδρο λοχία Στέφα Μαλιάτση τσακίζουν τους επιδρομείς. Το βράδυ της ίδιας μέρας ολόκληρη η δύναμη εξοντώνεται: 100 νεκροί και 42 εναπομείναντες πιάστηκαν αιχμάλωτοι.

Τις επόμενες δυο μέρες, 17 -18 Οκτώβρη 1943, πολύ ισχυρές γερμανικές δυνάμεις κτυπούν τα Δερβενοχώρια. Οι κάτοικοι της περιοχής μαζί με τους ΕΛΑΣίτες του 34ου Συντάγματος τους αντιμετωπίζουν με γενναιότητα. Δερβενοχωρίτες κάτοικοι και αντάρτες δίνουν χρόνο στα γυναικόπαιδα να απομακρυνθούν σώζοντας τις ζωές του και μαζί ότι πολύτιμο μπορούσαν να μεταφέρουν από τα σπίτια του.

Το απομεσήμερο της 18ης Οκτώβρη οι μαχητές των Δερβενοχωρίων αποφασίζουν να υποχωρήσουν συντεταγμένα αφήνοντας τους Γερμανούς, οι οποίοι δεν τόλμησαν να δοκιμάσουν την καταδίωξη, να πυρπολήσουν τα Κρώρα – σχεδόν όλα τα σπίτια – την Πύλη – τα περισσότερα — τα Σκούρτα και την Πάνακτο – λιγότερα, Τα Καβάσαλα γλύτωσαν για… γραφειοκρατικούς λόγους γιατί αν και ξεχωριστή κοινότητα ανήκει στην Πάνακτο και δεν αναφερόταν στη λίστα με τα χωριά που έπρεπε να καούν.

Ακτή Αγίας Μαρίνας Αττικής