υπέροχα μέρη, αξίζει μια επίσκεψη!

ορεινός

Ορεινογραφίες

 

Με αφετηρία τη Πόμπια, φεύγουμε ακολουθώντας την παλιά διαδρομή προς το μοναστήρι Κουδουμά. Παλιά έκαναν τρεις μέρες να φτάσουν οι άνθρώποι απ’ το χωριό Πόμπια
Η οροσειρά Αστερούσια ή Κόφινας, ύψ. 1231μ., είναι μία μεγάλη σε μήκος αλλά χαμηλή οροσειρά της επαρχίας Μονοφατσίου, που οι πλαγιές της πέφτουν στο Λυβικό πέλαγος.
Με βάση το κεφαλοχώρι Πόμπια, οδηγούμεθα ανατολικά. Συναντάμε ένδειξη χωριό Αληθινή 2 χλμ. και Πλάτανος 7 χιλ. Θα καλύψουμε την παλιά διαδρομή, αυτή που έκαναν τότε με τα μουλάρια.
Καθώς διασχίζουμε το πεδίο, οι κορφές μπροστά μας είναι γυμνές με χαμηλή μακία, …. βράχια, με όμορφες γραμμές και σχήματα. Μια κορφή πάνω απ’ το χωριό Πόμπια είναι η Βίγλα 659 μ., Τσούρος 593 μ. Κ589 μ. και Βίγλα 685 μ. Το επόμενο χωριό είναι το Πέρι. Απ’ εδώ έχουμε μία πανοραμική άποψη της πεδιάδας της Μεσσαρά, με τις ελιές. Στην άκρη του χωριού Πέρι, τοποθεσία Δασάκι και συνεχίζουμε. Παλιά σπιτάκια, μικροί οικισμοί με πολλά παλιά στοιχεία ανάμεσά τους. Ξεχωρίζουν βρύσες, εκκλησιές, σπίτια μεσοπολέμου και παλιότερα χαμηλά ή αρχοντικά. Απ’ εδώ βγαίνουμε σε πιο κεντρικό δρόμο, όπου Πλάτανος 4 χλμ. και Λέντας 20 χιλ. Μοίρες 4 χιλ. και Μάταλα 20 χλμ. πίσω μας.

_{Στα Αστερούσια του νομού Ηρακλείου}

Η περιοχή της οροσειράς Αστερούσια είναι πολύ ιστορικό κομμάτι από παλιά και στην αρχαιότητα ήταν ένα κομμάτι πολύ πυκνοκατοικημένο. Πίσω απ’ τα Αστερούσια βρίσκεται το επίνειον της Γόρτυνος Λεβήν, ο σημερινός Λέντας, με τα ερείπια του περίφημου αρχαίου Ασκληπιείου.
Συνεχίζουμε και περνάμε το χωριό Πλάτανος. Πλησιάζουμε το επόμενο χωριό Πλώρα, 2 χλμ. δεξιά στην εκκλησία, και τα κορίτσια, που ρωτάμε για τον Κόφινα μάλλον τα μπλέξαμε!. Ακολουθούμε την οδό Αστερουσίων και διασχίζουμε το χωριό. Είναι ωραίο χωριό με παλιά σπίτια άλλα ερειπωμένα, γερό χωριό καμωμένο από πέτρα. Στην συνέχεια φτάνουμε σε διασταύρωση, όπου έχουμε δεξιά ένδειξη για το χωριό Αντισκάρι 11 χλμ. και Πλατιά Περάματα 17 χλμ. (μέσω Αγίου Κυρίλλου). Στην ευθεία, Απεσωκάρι 1 χλμ. Για Λέντα πάει αριστερά, διχαλώνει. Βγαίνουμε από το χωριό Πλώρα και διαβάζουμε Μιαμού 11 χλμ. (από τον κόμβο του χωριού Απεσωκάρι), Κρότος 14 χιλ. Λέντας 25 χλμ. στα δεξιά. Αγιος Κύριλλος 7 χλμ., και Μονή Απεζανού 10 χλμ. πίσω μας. Συνεχίζουμε αριστερά στον κόμβο για το χωριό Απεσωκάρι, όπου και φτάνουμε. Κάνουμε φώτο της εκκλησίας της Παναγίας και το παλιό εργοστάσιο, σήμερα καφενείο (ανακαινισμένο), στενόμακρο και πίσω ο ορεινός όγκος των Αστερουσίων. Στην συνέχεια φτάνουμε στο χωριό: Φλιαθιάκες και ένδειξη για Βασιλικά Ανώγεια, ευθεία επάνω 3 χλμ. Φτάνουμε στο χωριό Βασιλικά Ανώγεια και στην είσοδο του χωριού, επάνω δεξιά συστάδα από παλιά σπίτια εντυπωσιακά. Δίπατα σπίτια με οντά, πολύ όμορφα. Στην συνέχεια περνάμε το χωριουδάκι Καμβύλα, σπίτια παλιά με αυλές, και γεμάτα παλιά στοιχεία που κρατούν ακόμη την εικόνα τους. Οι πόρτες, τα παράθυρα, τα ρείθρα τους, στοιχεία πολύ εντυπωσιακά που αμέσως ξεχωρίζουν. Να όπως αυτό το παλιό λιοτρίβι, πέτρα, η γούρνα και πιο κει η θολωτή διπλή βρύση-στέρνα. Αυτές οι βρύσες είναι πολύ αξιόλογες, εντυπωσιακές, με στοιχεία ανατολής και ενετικά. Φωτογραφίζω την πόρτα του 1919, όπως γράφει. Εντυπωσιακές καμινάδες στα σπιτάκια. Φτάνω στο χωριό Βασιλική, όπου στη συνέχεια συναντάμε κόμβο και διαβάζουμε: Κρότος 8 χιλ. και Λέντας 15 χιλ. Ενδεικνυόμενη διαδρομή: για σύντομη και «καθαρή» προσέγγιση της κορφής των Αστερουσίων, Κόφινας, ύψ. 1.231 μ. είναι: Μοίρες – Άγιοι Δέκα και απ’ εκεί στην Βαγιονιά – Λούκια – Καπετανιανιά, απ’ όπου πορεία για την κορφή Κόφινας των Αστερουσίων.
Οδηγούμεθα στο χωριό Λούκια, δεξιά 8 χιλ. Μπαίνουμε στο χωριό, που είναι απλωμένο, στους πρόποδες της οροσειράς και από πάνω αριστερά υπάρχει ένα εντυπωσιακό βραχώδες σύμπλεγμα, το Μάρμαρο, ύψ. 900μ. Στη συνέχεια συναντάμε πινακίδα, που αναφέρει: Ασήμι 15 χιλ. Και Πύργος 20 αριστερά. Κουμάσα 2 χιλ δεξιά, συνεχίζουμε ευθεία, όπου Καπετανιανά 8 χιλ. και Άγιος Ιωάννης 15 χιλ. Διαβάζουμε πινακίδα σχετικά με τις εργασίες διάνοιξης και βελτίωσης του δρόμου: Λούκια – Καπετανιανά 36.000.000 δρχ. Το πεδίον είναι γυμνό, αλλά όμορφο, θυμάρι και χαμηλή βλάστηση, ντάλα καλοκαίρι, δύο αρπακτικά πετούν από ψηλά μας στην κορφή. Ανεβαίνουμε πια στην οροσειρά των Αστερουσίων, σε καινούργια άσφαλτο, εκκλησάκι, άσπρο θολωτό. Εντυπωσιακά φοντάρουν αυτά τα κτίσματα στο σκληρό – γυμνό και παράξενο ολόγυρα πεδίο και πίσω τα χαρακτηριστικά βράχια Μάρμαρο. Στη συνέχεια συναντάμε βρυσούλα, Στυλιανός Αποστολάκης, 1991, όμορφη, παλιά δεξιά στον δρόμο. Γίδια γύρο μας, φωτογραφίζουμε την κορφή του Κόφινα. Απ’ εδώ ένας δρόμος φεύγει και οδηγεί αριστερά στο εκκλησάκι και πιο πίσω η εντυπωσιακή κορφή Κόφινας.

_{Όρνια στα Αστερούσια}

Φτάνουμε στο χωριό Καπετανιανά, ένα πολύ όμορφο χωριό, ορεινό, που κρατάει ακόμη τα στοιχεία του απομονωμένου χώρου. Οικισμός με σπίτια παλιά, πέτρινα, γκρέμια, μπαχτσέδες, και ένας δρόμος – πάει δεν πάει – κατά μήκος του φαραγγιού, που βγάζει στην παραλία της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννου. Απ’ το χωριό και κάτω, πεζούλια κλιμακωτά, βγαίνει σε ρεματιά, όαση από βλάστηση (παρουσία νερού), μονοπάτι παλιό, κάνει σκάλα και καταλήγει στον Άγιο Ιωάννη. Συνεχίζουμε πάνω απ’ το χωριό και κινούμεθα προς την ψηλή κορφή, μέσω χωματόδρομων, όπου η πορεία μας γίνεται μέσα από δρόμους που ελίσσονται επί της κορυφογραμμής. Καθώς κινούμεθα ανατολικά, πέφτουμε πάνω σε κοινωνία από 80! Όρνια (προσπάθησα να τα μετρήσω) τους μέτρησα τους γυπαετούς, δίπλα στην ποτίστρα. Εδώ πρέπει να είναι μία απ’ τις κυριότερες εστίες συγκέντρωσης των αρπακτικών, όπου ο τόπος απομονωμένος, τα κρατάει. Το θέαμα είναι εντυπωσιακό, ποτέ άλλοτε δεν είχα δει τόσα πολλά αρπακτικά, να είναι καθισμένα στην ποτίστρα και πηγή στην και μόλις σκάμε μύτη αμέριμνοι – πού να φανταστούμε τι μας περίμενε δίπλα μας – νάσου και απογειώνονται όλα, μαύρισε ο ουρανός, σκοτείνιασε ο τόπος, καθώς είναι μεγάλα πουλιά. Το εντυπωσιακά ωραίο ήταν ότι πετούσαν χαμηλά, σχετικά κοντά μας Απίστευτες εικόνες, μείναμε εκεί αποσβολωμένοι, αμίλητοι..
Συνεχίζουμε επί της κορυφογραμμής, όπου συναντάμε ξύλινη πινακίδα, που αναφέρει Κουδουμά αριστερά και δεξιά ένδειξη για την ανάβαση της κορφής. Φτάνοντας στο τέλος της δεξιάς πορείας μας, όπου ξωκλήσι, απ’ εδώ θα ανέβουμε στην κορυφή του Κόφινα Αστερουσίων.

_{Σύγκριση στα Αστερούσια}

Ανάβαση κορφή Κόφινας 1.231μ. Αστερουσίων,
Ακολουθώντας τα σημάδια, αρχικά ανεβαίνουμε ένα σαθρό πετρώδες πεδίο μέχρι να φτάσουμε στα ριζά των βράχων. Η διαδρομή είναι σημαδεμένη και εντυπωσιακή, διότι θυμίζει κάτι από όρος Σινά και κάποια απ’ τα βουνά της Ελλάδας, όπου τα τελευταία μέτρα για την κορφή, χρειάζεται να βάλει κανείς και το χέρι του. Είναι σημαδεμένη με μεγάλα σημάδια η πορεία – όπου αυτή γίνεται ανάμεσα από βράχια – ανεβαίνοντας και περνώντας «πόρτες» διαδοχικές. Η διαδικασία της ανάβασης, απ’ τα ριζά των βραχωμάτων κρατά 00.20 – 00.30ω. και ακολουθώντας τα σημάδια σε φέρνει στο επάνω ομαλό πλάτωμα της κορφής, όπου εξωκλήσι πολύ όμορφο. Λόγω του ότι είναι νότια και αμέσως μετά την θάλασσα, ο καιρός το πιάνει και γι’ αυτό διαθέτει και αλεξικέραυνο. Το μέρος είναι εντυπωσιακά όμορφο, καθώς στα πόδια σου απλώνονται όλα τα νότια παράλια της Κρήτης, κάτω φαίνεται η όαση που φωλιάζει το μοναστήρι του Κουδουμά και πάει λέγοντας. Το εκκλησάκι είναι αφιερωμένο στον Τίμιο Σταυρό.
Επιστρέφουμε απ’ την κορφή του Κόφινα, απ’ την ίδια διαδρομή και κατεβαίνουμε στο εκκλησάκι της βάσης. Εδώ σταματούν οι προσκυνητές, που έρχονται στη γιορτή του Σταυρού για να ανέβουν στην κορφή του. Οικογένειες, παιδιά έχουν τάμα και πραγματώνουν κάθε χρόνο την ανάβαση στην κορφή, σκαρφαλώνοντας μέσα απ’ το βραχώδες πεδίο, γι’ αυτό και τα σημάδια στα βράχια, είναι ανθρώπινα, δεν είναι ορειβατικά.
Καλή η κορυφή αλλά το μάτι μας έσκυψε χαμηλά στην ρεματιά, εκεί που είναι το μοναστήρι του Κουδουμά.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “Στον Κόφινα, 1.231μ. Αστερουσίων Ν. Ηρακλείου (Ορεινογραφίες)”

 

Εσφόρμες, Παπαγιαννόπουλος, Μπάρλος, Μπερτσιάς

Ψαρράς,Μπερτσιάς, Τσαμπούκος, Βασιλάτος

Στη φιλοσοφία κάνουμε τη διάκριση μεταξύ εξήγησης (explanation) και δικαιολόγησης (justification- οι νομικοί στην Ελλάδα το λένε συνήθως αιτιολόγηση, κατά τη γνώμη μου κακώς).

Σε αυτή τη διάκριση αντιστοιχεί μία άλλη: αιτίες (causes) / λόγοι (reasons). Όταν επιχειρούμε μία εξήγηση ψάχνουμε τις αιτίες που συνέβαλαν ώστε να συμβεί κάτι. Π.χ., βλέπουμε κάποιον πεσμένο στον δρόμο και ψάχνουμε την εξήγηση (explanation) για αυτό που βλέπουμε. Λιποθύμησε; Τον χτύπησε αυτοκίνητο; Τον έσπρωξε κάποιος; Τον μαχαίρωσε; κλπ. Ή έχουμε ένα αεροπορικό δυστύχημα. Τι έφταιξε; Ποιες είναι οι αιτίες που έπεσε το αεροπλάνο;

Στη δικαιολόγηση μάς ενδιαφέρει να υποστηρίξουμε μία θέση για να πείσουμε τους άλλους ότι είναι σωστή και επικαλούμαστε λόγους. Λέμε π.χ., ότι πρέπει να αναθεωρηθεί το άρθρο 16 διότι δεν συμβιβάζεται με άλλες αρχές της δημοκρατίας μας, διότι η κατάργησή του θα δώσει περισσότερες επιλογές στους πολίτες, θα βελτιώσει την κατάσταση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, κλπ. Ή λέμε ότι δεν πρέπει να αναθεωρηθεί διότι θα εμπορευματοποιηθεί η εκπαίδευση, κλπ.

Βάσω Κίντή, καθηγήτρια φιλοσοφικής

Αυτός που δεν είναι όμορφος στα 20, ούτε δυνατός στα 30, ούτε πλούσιος στα 40, ούτε σοφός στα 50, ποτέ δεν θα γίνει όμορφος, δυνατός πλούσιος και σοφός…

George Herbert, Άγγλος ποιητής

Ένας άνθρωπος που είναι καλός μαζί σου αλλά αγενής με τον σερβιτόρο, δεν είναι καλός άνθρωπος….

Ο πόνος για μια μάνα που χάνει το παιδί της, είναι ο ίδιος. Δεν έχει σημασία αν είναι Εβραία η Παλαιστίνια (Στην Παλαιστίνη ζει και η Εβραία, αλλά τέλος πάντων). Για τις μάνες που τους στέρησαν τα παιδιά τους στι 7 Οκτωβρίου οι ΝΑΖΊ της Χαμάς, δεν έγινε ούτε μια διαδήλωση. Οι Έλληνες Προοδευτικοί διανοούμενοι, κλαίνε μονάχα για τις μανάδες των παιδιών της μιας πλευράς της Παλαιστίνης… Κολλάνε ένσημα προοδευτικότητας φαίνεται!

Δημήτρης Κανελλόπουλος συγγραφέας

Αγνόησε το 99% των συμβουλών που σου δίνουν οι άλλοι. Θα ακούσεις πολλές συμβουλές κατά την διάρκεια της διαδρομής σου. Τις περισσότερες από αυτές δεν πρέπει να τις ακούσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι που στις λένε έχουν κακές προθέσεις. Ωστόσο μπορεί να μην βρίσκονται στην θέση που θες να πας εσύ. Απέφυγε να ακούς συμβουλές από ανθρώπους που βρίσκονται σε διαφορετικό σημείο από εκείνο που θες να φτάσεις. Μπορεί οι συμβουλές και οι απόψεις τους να βρήκαν εφαρμογή στην δική τους ζωή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα ταιριάζουν και στην δική σου….

Νίκος Καλογεράτος

Ήταν λοιπόν τρία αδέρφια, ο Γιόναταν (Γιόνι), ο Μπέντζαμιν (Μπίμπι) και ο Ίντο, όλοι με σπουδές στα καλύτερα αμερικάνικα πανεπιστήμια (Χάρβαρντ, ΜΙΤ κλπ), από τα οποία γύριζαν όταν η πατρίδα τους κινδύνευε για να πολεμήσουν. Ο πατέρας τους ήταν καθηγητής Ιστορίας στο Κορνέλ.

Ο Γιόνι ξεκίνησε να σπουδάζει Ιστορία και Φιλοσοφία στο Χάρβαρντ αλλά γύρισε στο Ισραήλ, συνέχισε τις σπουδές του στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και υπηρέτησε στην ελίτ των ειδικών δυνάμεων του Ισραήλ,την Sayeret Matkal. Έγινε Διοικητής της Μονάδας. Ο Αντισυνταγματάρχης Γιόναταν Νετανυάχου σκοτώθηκε στην επιχείρηση «Αστραπιαίο Χτύπημα» στο Έντεμπε της Ουγκάντα και είναι από τους μεγαλύτερους ήρωες του Ισραήλ.

Ο Ίντο, ο μικρότερος, είναι ακτινολόγος και θεατρικός συγγραφέας, υπηρέτησε κι αυτός στην ίδια μονάδα και είχε πολεμική δράση.

Ο άλλος αδερφός, ο Μπέντζαμιν,ο Μπίμπι, όπως τον φωνάζουν, σπούδασε κι αυτός στην Αμερική. Το 1967 κατατάχθηκε στους Αλεξιπτωτιστές. Διακρίθηκε στον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, υπηρέτησε στην Sayeret Matkal υπό τις διαταγές του Εχούντ Μπάρακ και αμέσως μετά, όντας ήδη Λοχαγός, ανέλαβε Διοικητής της μονάδας.

Στις 9 Μαΐου 1972, δεκαέξι άνδρες της Μονάδας εισέβαλαν αστραπιαία στο αεροσκάφος της πτήσης SABENA 572, που τέσσερις παλαιστίνιοι αεροπειρατές, δυο άνδρες και δυο γυναίκες, είχαν οδηγήσει από την Βιέννη στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν του Τελ Αβίδ. Σκότωσαν τους δυο άνδρες αεροπειρατές και συνέλαβαν τις δυο γυναίκες απελευθερώνοντας τους 90 επιβάτες και το πλήρωμα. Στην επιχείρηση συμμετείχαν δύο μελλοντικοί Πρωθυπουργοί του Ισραήλ, ο Εχούντ Μπάρακ και ο Μπέντζαμιν Νετανυάχου, ο οποίος μάλιστα τραυματίστηκε από φίλια πυρά. Εκλέγεται εδώ και πολλά χρόνια βουλευτής, ήταν Πρεσβευτής του Ισραήλ στις ΗΠΑ, διιετέλεσε κατ’ επανάληψη Υπουργός και τώρα είναι για δεύτερη φορά Πρωθυπουργός.

Συμπέρασμα: Τίποτα δεν είναι τυχαίο στο σύμπαν.Τα πάντα είναι σχέση αιτίας κ αποτελέσματος.

Νίκος Καλογεράτος

Η σχέση μου με την Μουσική δεν είναι επαγγελματική, ούτε συνεχής και απρόσκοπτη. Περισσότερο τέρπομαι από τα ακούσματά της, χωρίς να είμαι φανατικός κάποιου συγκεκριμένου είδους της.

Οι παρακάτω σκέψεις μου, μπορεί να είναι και λάθος. Βρέθηκα κάποτε κοντά στον κόσμο των Μουσικών, Συνθετών και Τραγουδιστριών, αλλά απομακρύνθηκα διότι με κέρδισαν άλλοι προσανατολισμοί. Οι παρακάτω σκέψεις μπορεί να είναι και λανθασμένες. Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη αν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είναι ωστόσο σκέψεις δικές μου και θέλω, σήμερα πρωί πρωί να σας τις εξομολογηθώ…

Ο τρόπος που διευθύνουν οι Έλληνες συνθέτες «έντεχνης» Μουσικής με είχε απασχολήσει πολύ στα νιάτα μου και μετέπειτα, όταν παρακολουθούσα συναυλίες τους σε μπουάτ ή ανοιχτούς χώρους. Χαρακτηριστικά, όταν πήγα για πρώτη φορά στην Μπουάτ ΛΗΔΡΑ, στην Πλάκα για να παρακολουθήσω την παρουσίαση του Κύκλου τραγουδιών «ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ» του Γιάννη Μαρκόπουλου, κατάφερα και κάθισα πολύ κοντά στην ορχήστρα, με μια φίλη εκείνης της εποχής. Το θεωρούσα σπουδαία δουλειά να βρισκόμαστε πολύ κοντά στον Συνθέτη και την Ορχήστρα. Καμάρωνα για το κατόρθωμά μου! Ικανοποιημένος, και κάνοντας τον καμπόσο, στην φίλη μου, κάθισα σ’ ένα μικρό και άβολο σκαμνάκι κι αφού παραγγείλαμε τα ποτά και πλήρωσα, περιμέναμε, να αρχίσει το πρόγραμμα και να απολαύσουμε την ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ, με τα περίφημα τζουμπελέκια, που είχε φέρει ο Μαρκόπουλος από την Κρήτη. Πέφτει σκοτάδι στην στενή αίθουσα. Και αίφνης ακούγονται οι μουσικές. Αργά στην αρχή και σιγά σιγά η ένταση δυναμώνει. Αλλά μόλις άρχισε ο συμπαθής συνθέτης να διευθύνει, τρέχοντας πέρα δώθε και να παίζουν δυνατά τις μουσικές τα κρητικά όργανα που είχε φέρει στη ΛΗΔΡΑ, τρελάθηκα: νόμιζα ότι θα με λιώσει πέφτοντας απάνω μου. Με ξέρανε, πατώντας μου τα νύχια κάνα δυο φορές. Όσες φορές ξαναπήγα, καθόμουν σε ασφαλή απόσταση από τον σπουδαίο συνθέτη.

Ο Μικρούτσικος στην Μπουάτ ΧΝΑΡΙ, πάλι στην Πλάκα αλλά σε άλλο σημείο της, μας είχε γυρισμένη την πλάτη, έπαιζε στο πιάνο και, πού και πού, γύριζε προς την Δημητριάδη το κεφάλι του και της έκανε νοήματα. Ήταν ήσυχος και ποτέ δεν τον θυμάμαι να διευθύνει όρθιος.

Ο Δήμος Μούτσης, έχω την εντύπωση ότι είναι ο σπουδαγμένος Έλληνας μουσικός και μουσικοσυνθέτης μαζί με τον Μαρκόπουλο. Αυτός που γνωρίζει Μουσική, συνθέτει Μουσική, αλλά γνωρίζει και να διευθύνει την Ορχήστρα. Όπου κι αν τον είδα, στον ΖΥΓΟ επί δικτατορίας και στην ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ μετά την πτώση της χούντας, ήταν ένας μάγος που οι παραμικρή σχέση του σώματός του, σήμαινε κάτι, για κάποιο όργανο της Ορχήστρας. Ο ευγενής της Μουσικής, μάλλον των Μουσικών. Διότι οι Μουσικές του, δεν περιορίζονται στον μονότονο και σκληρό, μερικές φορές, ήχο του μπουζουκιού. Ο Μούτσης ξεπερνά τον στενό, ελληνικό μουσικό ορίζοντα και διαχέεται στον Παγκόσμιο ορίζοντα των Μουσικών. Οι γκάμα των μουσικών του σπουδαγμάτων, τον κάνει παγκόσμιο κι ας μην τον προώθησαν οι εταιρίες, που εκμεταλλεύτηκαν κατά καιρούς το ταλέντο του, στην παγκόσμια σκηνή…

Άλλη περίπτωση μουσικού, που δεν με αφήνουν ασυγκίνητο οι μουσικές του, είναι ο Σταύρος Ξαρχάκος. Ποτέ δεν παρακολούθησα συναυλία του σε μπουάτ, δεν ξέρω αν παρουσίασε σε τέτοιους τόπους τις Μουσικές του. Παρακολούθησα μερικά λεπτά, ίσως ένα τέταρτο της ώρας, μια Συναυλία του το καλοκαίρι του 1973, στον Παναθηναϊκό, που ξεκίνησε αλλά διεκόπη από τα όργανα της χούντας, όταν άρχισαν από τις κερκίδες, τα αντιδικτατορικά συνθήματα. Ωστόσο, από αυτό το λίγο, μου έδωσε να καταλάβω ότι είναι άριστος άλτης επί σκηνής και δεινός ξιφομάχος, εκτός από σπουδαίος μουσικός.

Άφησα τελευταίους τους δύο μεγάλους. Τον Θεοδωράκη και τον Χατζηδάκη. Ο μεν Μίκης, που τον γνώρισα προσωπικώς στην μεταδικτατορική ΕΔΑ, της οποίας έγινα μέλος μετά την οδυνηρή έξοδό μου από το Κόμμα, όσο πράος και δεινός συνομιλητής ήταν στις συζητήσεις του, τόσο έτρεμε σύγκορμος πάνω στη σκηνή όταν διηύθυνε(;) τις Ορχήστρες.

Για τον ευφυή κι ευαίσθητο Μάνο Χατζηδάκι, στου οποίου της μουσικές βρίσκω καταφύγιο της ώρες της περίσκεψης, δεν μπορώ να εκφράσω προσωπική γνώμη. Έχω όμως την πληροφορία, ότι δεν τα πήγαινε καλά, στη Διεύθυνση της Ορχήστρας. Μάλιστα, κάτι για περί Συναυλίας του που ματαιώθηκε, εν Ολλανδία, λόγω μη κατανοήσεως των Ολλανδών οργανοπαικτών στα της Διευθύνσεως της Ορχήστρας,, δεν τα λαμβάνω υπόψιν μου ως γενόμενα, διότι τα έχω ακούσει μόνον από έναν Έλληνα μουσικό, μέλος εκείνης της Ορχήστρας, μετέπειτα μεγάλο Μουσικοσυνθέτη, αλλά δηλητηριώδη όφι, στα σχόλιά του, για άλλους Μουσικούς.

Υπάρχει άλλη μία κατηγορία, η λεγόμενη των αντιγραφέων της Θεοδωρακικής Διεύθυνσης Ορχήστρας και των Θεοδωρακικών Ακουσμάτων και Συνπεριφορών επί Σκηνής, αυτή των “καπνισμένων τσουκαλιών” ή των μπαξέδων της “τρίτης Σεπτέμβρη να περνάς”, αλλά και μία μικρότερη ακόμη, η οποία εξασκείται στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ και στις περιφερειακές της εκδηλώσεις ή στις αγωνιστικές διαμαρτυρίες, την οποία δεν έχω παρακολουθήσει πολλά χρόνια τώρα και η οποία χάθηκε σιγά σιγά από το προσκήνιο…

Δημήτρης Κανελλοπούλος συγγραφέας

Και ο δικός μας ο Αλέκος πρωταγωνιστής!

Τι να κάνουμε, η ζωή προχωράει χωρίς να κοιτάζει τη δική μας φρίκη!

Καλημέρα πατριώτες!

Σοβιετικός βαλλιστικός πύραυλος R-12

Ήταν 15 Οκτωβρίου του 1962, όταν ο αμερικανός πρόεδρος Τζον Κένεντι πληροφορήθηκε από τις υπηρεσίες κατασκοπίας ότι 42 σοβιετικοί βαλλιστικοί πύραυλοι με πυρηνικές κεφαλές, βρίσκονταν εγκατεστημένοι στην Κούβα και μπορούσαν μέσα σε λίγα λεπτά να πλήξουν οποιαδήποτε πόλη των ΗΠΑ. Την ανάπτυξή τους είχε επιτρέψει ο Φιντέλ Κάστρο, φοβούμενος αμερικανική επέμβαση.

Οι δεκατρείς μέρες που ακολούθησαν ήταν οι πιο επικίνδυνες που πέρασε η ανθρωπότητα. Στις 22 Οκτωβρίου ο πρόεδρος Κένεντι ανακοίνωσε ότι το αμερικανικό Ναυτικό θα επέβαλλε αποκλεισμό της Κούβας και θα προχωρούσε στην «κατάσχεση επιθετικών όπλων και συναφούς υλικού» που σοβιετικά σκάφη θα επιχειρούσαν ενδεχομένως να τα παραδώσουν στην Κούβα. Τις επόμενες ημέρες σοβιετικά πλοία που κατευθύνονταν προς την Κούβα άλλαξαν πορεία και απομακρύνθηκαν από τη ζώνη του αποκλεισμού.

H ένταση κλιμακωνόταν διαρκώς και ο κίνδυνος του πυρηνικού ολέθρου πλησίαζε ολοένα, καθώς ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις ανταλλάσσονταν πυρετώδη μηνύματα. Η κρίση κορυφώθηκε στις 27 Οκτωβρίου, όταν ένα αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροσκάφος U2 καταρρίφθηκε στον εναέριο χώρο της Κούβας, ενώ ένα άλλο αναχαιτίστηκε πάνω από τη Ρωσία.

Η σύρραξη αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή, στις 28 Οκτωβρίου, όταν ο σοβιετικός ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ δέχτηκε να σταματήσουν οι εργασίες για την εγκατάσταση των πυραύλων και να αποσυρθούν όσοι βρίσκονταν ήδη στο νησί. Σε αντάλλαγμα, ο Κένεντι δεσμεύθηκε ότι ουδέποτε οι ΗΠΑ θα εισέβαλλαν στην Κούβα, ενώ έδωσε και μυστική υπόσχεση για την απομάκρυνση των πυρηνικών πυραύλων που είχαν εγκατασταθεί κατά το παρελθόν στην Τουρκία.

Τις εβδομάδες που ακολούθησαν οι δύο υπερδυνάμεις άρχισαν να πραγματοποιούν τα υπεσχημένα και ως το τέλος Νοεμβρίου η κρίση είχε ξεπεραστεί. Ο ηγέτης της Κούβας Φιντέλ Κάστρο αρνήθηκε να δεχθεί παρατηρητές του ΟΗΕ στη χώρα του, δυσαρεστημένος από το γεγονός ότι είχε αποκλεισθεί από τις επαφές Κένεντι – Χρουστσόφ και όντας εξοργισμένος με τον σοβιετικό ηγέτη για τη στάση του.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/

Το ζεύγος Γκίκα σε νυχτερινή έξοδο στον Ευβοϊκό!

Ο ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος ανέβασε μια δημοσίευση που έγινε viral η οποία μας βάζει σε σκέψεις

Τα καλά παιδιά, δεν αντιμιλάν. Πνίγουν μέσα τους την οποία διαφωνία.

Τα καλά παιδιά, κάνουν υπομονή. Συνεχώς. Αλόγιστα.

Ακόμα και χωρίς να ξέρουνε τον λόγο.

Τα καλά παιδιά, όλα τα μπορούν.

Δεν υπάρχει για αυτά ούτε «δεν μπορώ», ούτε όμως «δε θέλω».

Τα καλά παιδιά, είναι πάντοτε εκεί.

Δεν τους δικαιολογείται καμία απουσία.

Τα καλά παιδιά, δεν πέφτουνε, δεν κάνουν λάθη, δεν κουράζονται.

Τα καλά παιδιά δεν σπάνε.

Δεν δείχνουν πως πονούν.

Τα καλά παιδιά οφείλουν να έχουνε για όλα απαντήσεις…

Και έτσι, τα καλά παιδιά μια μέρα σκάσανε.

Δεν άντεξαν.

Και αρρώστησαν.

Και πέσαν στο κρεβάτι.

Και αναρωτιούνται τώρα όλοι οι γύρω τους «τι πάθανε;»

«Τόσο καλό παιδί, γιατί κατάντησε έτσι;».

Ελευθεριάδης Ελευθέριος

Μεγάλες επιχειρήσεις ανά τον πλανήτη καλούν τους υπαλλήλους τους να επιστρέψουν άμεσα στο γραφείο. «Γυρίστε, διαφορετικά περάστε από το λογιστήριο» ειναι το σύνθημα για την αρχή του τέλους της τηλεργασίας

Όσοι έχουν απομείνει να εργάζονται από το σπίτι έρχονται πλέον αντιμέτωποι με τελεσίγραφο επιστροφής στο γραφείο από τους εργοδότες τους. Σαν αυτό που δόθηκε στους εργαζόμενους της εταιρείας video games, Roblox το οποίο ανέφερε: «ξεκινήστε να εργάζεστε τρεις τουλάχιστον μέρες από το γραφείο ή αποχωρήστε από την εταιρεία».

Η Roblox δεν είναι η μόνη εταιρεία που προσπαθεί να μειώσει την τηλεργασία. Τράπεζες και τεχνολογικοί κολοσσοί όπως η Google και η Meta καλούν τους εργαζόμενους τους να εμφανίζονται στα γραφεία τους λίγες ημέρες κάθε εβδομάδα και προσθέτουν ότι αν δεν συμβεί αυτό θα πρέπει να περάσουν από το λογιστήριο για να διευθετήσουν τα περί της απόλυσής τους.

Οι εταιρείες θεωρούν ότι γίνεται πιο δημιουργική και παραγωγική δουλειά με τη φυσική παρουσία των εργαζομένων αλλά οι τελευταίοι δείχνουν απρόθυμοι να επιστρέψουν με την αιτιολογία ότι με την τηλεργασία αποφεύγουν τις καθυστερήσεις στις μετακινήσεις και το κόστος που αυτές συνεπάγονται. Άλλωστε, υποστηρίζουν, δεν είναι λίγες πλέον οι εργασίες που μπορούν να γίνουν εξίσου αποτελεσματικά από απόσταση.

Έρευνα της εταιρείας ασφάλειας, Kastle Systems καταδεικνύει ότι μόλις το 50% των εργαζομένων δίνει το παρών τακτικά στο γραφείο σε δέκα μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ. Ακολουθούν εταιρείες στις ΗΠΑ που προσπαθούν με διάφορους τρόπους να κάνουν τους εργαζόμενους τους να αφήσουν την τηλεργασία.

Το ταξίδι της ανακάλυψης δεν σημαίνει να ψάχνεις καινούργια μέρη αλλά να έχεις καινούργια μάτια….

Εκεί ο Σικελιανός έδινε ραντεβού με τους Καζαντζάκη, Καρυωτάκη, Παλαμά

Ο έντονος λυρισμός και ο ιδιαίτερος γλωσσικός πλούτος χαρακτήριζε το έργο του Άγγελου Σικελιανού, ενός εκ των μεγαλύτερων Ελλήνων παραδοσιακών ποιητών.

Γεννημένος στη Λευκάδα όπου και πέρασε όλα τα παιδικά του χρόνια, έφυγε για την Αθήνα το 1901 για να σπουδάσει στη Νομική Σχολή. Ωστόσο, δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις σπουδές του, καθώς τα ενδιαφέροντά του ήταν κυρίως λογοτεχνικά και από νωρίς μελέτησε κυρίως Όμηρο και Πίνδαρο, λυρικούς ποιητές, προσωκρατικούς φιλόσοφους, Πλάτωνα, Αισχύλο κ.α.

Χρονιά σταθμός για την ζωή του το 1906, όποτε και γνώρισε την μετέπειτα σύζυγό του, εύπορη Αμερικανίδα Εύα Πάλμερ,με την οποία απέκτησε έναν γιο, το Γλαύκο. Ένας μεγάλος και παράξενος έρωτας γεννήθηκε μεταξύ τους, ο οποίος μάλιστα πυροδότησε το πάθος των δύο για την Αρχαία Ελλάδα, δίνοντάς τους την δυνατότητα να φέρουν εις πέρας το μεγαλεπήβολο σχέδιο του ποιητή για την διοργάνωση των «Δελφικών Γιορτών».

Η γνωριμία του ζευγαριού και η μετακόμισή του στην Κόρινθο

Η Πάλμερ σπούδασε αρχαιολογία και χορογραφία σε Αμερική και Παρίσι, ενώ επισκέφτηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα τον Αύγουστο του 1906 παρέα με τον Ρεϊμόνδο Ντάνκαν, σύζυγος του οποίου ήταν η Πηνελόπη Σικελιανού, αδερφή του μεγάλου Έλληνα ποιητή.

Η συνάντησή τους, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ήταν μοιραία, καθώς ο Σικελιανός ερωτεύτηκε παράφορα την κατά 10 χρόνια μεγαλύτερή του παράξενα όμορφη γυναίκα. Και η Πάλμερ, ωστόσο, γοητεύτηκε βαθιά από τον Άγγελο Σικελιανό και το ατίθασο πνεύμα του, αλλά και τον αρχαίο ελληνικό τρόπο ζωής που βίωναν ο Ρεϊμόνδος με την Πηνελόπη.

Έτσι, σχεδόν δεκατρείς μήνες μετά την πρώτη τους γνωριμία, στις 9 Σεπτεμβρίου του 1907, το ζευγάρι ενώθηκε με τα ιερά δεσμά του γάμου, ο οποίος πραγματοποιήθηκε στο Μέιν των Η.Π.Α.

Αμφότεροι μυημένοι στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τους προσωκρατικούς φιλοσόφους –ο πατέρας της Εύα είχε ιδρύσει μια λέσχη καλώντας στο σπίτι τους εξέχουσες προσωπικότητες της διανόησης και έτσι η σύζυγος του Σικελιανού από πολύ μικρή ακόμα ηλικία μυήθηκε στην τέχνη και τη φιλοσοφία– επέστρεψαν στην Αθήνα, αναζητώντας τον τρόπο με τον οποίο θα κατάφερναν να αναβιώσουν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.

Μετά από μια βόλτα στους στο παραλιακό χωριό Συκιά της Κορινθίας, το ζευγάρι γοητεύτηκε από μια παραθαλάσσια τοποθεσία με απεριόριστη θέα προς τα νερά του Κορινθιακού Κόλπου. Το 1908 το οικόπεδο πέρασε στην ιδιοκτησία τους, καθώς το Ιβάκι –έτσι αποκαλούσε ο ποιητής την Πάλμερ κατά την προσωπική τους αλληλογραφία–  καταγόμενη από εύπορη οικογένεια είχε την οικονομική άνεση να πραγματοποιήσει μια τέτοια αγορά. Μην ξεχνάτε, μάλιστα, πως ήταν η ίδια που χρηματοδοτούσε κάθε επιθυμία του ποιητή, μετατρέποντάς την με τα χρήματα σε πραγματικότητα –όποτε αυτό ήταν εφικτό.

Η βίλα όπου ο Σικελιανός φιλοξενούσε τους Καζαντζάκη, Καρυωτάκη, Παλαμά

Η κατασκευή της μονοκατοικίας έγινε σε σχέδια του ίδιου του ποιητή και ολοκληρώθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα. Το κτίσμα δημιουργήθηκε με την μέθοδο της ισοδόμου λιθοδομής, ενώ τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά του ανταποκρίνονται κατά κάποιον τρόπο και στον τρόπο σκέψης του ποιητή, συγκεντρώνοντας διαφορετικές νοοτροπίες.

Έτσι ανάμεσα σε αυτές διακρίνονται τρεις τάσεις: η αρχαιοελληνική η οποία εκπροσωπείται από τους κίονες στην πρόσοψη, η βυζαντινή τεχνοτροπία που συναντάται στα παράθυρα και η ενετική η οποία διακρίνεται στα μπαλκόνια. Από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά για την δημιουργία της βίλας, μάλιστα, είναι το γεγονός ότι μεταφέρθηκε πέτρα από την περιοχή των Αγίων Θεοδώρων.

Η συνολικής έκτασης 450 τ.μ. βίλα αποτελείται από τρεις ορόφους, το ισόγειο, το υπόγειο και τον πρώτο όροφο, ενώ στα βασικά χαρακτηριστικά της συγκαταλέγονται και οι μεγάλες βεράντες.

Από τα πιο αγαπημένα σημεία του ποιητή σε ολόκληρη την μονοκατοικία δεν ήταν άλλο από την βεράντα του ορόφου, όπου συναντιόταν το δωμάτιο και το γραφείο του, όπου καθόταν και έγραφε τα ποιήματά του, καθώς και ένα παγκάκι στην αυλή, που βρίσκεται εκεί μέχρι και σήμερα κάτω από ένα μεγάλο πεύκο.

Στη συγκεκριμένη βίλα ο ποιητής απολάμβανε την παρέα των φίλων του –έζησε αρκετά μεγάλα διαστήματα και χωρίς την Εύα– οι οποίοι δεν ήταν άλλοι από εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής. Ανάμεσά τους ο πολύ στενός του φίλος Νίκος Καζαντζάκης και οι Κωστής Παλαμάς και Κώστας Καρυωτάκης, ενώ δεν ήταν λίγα και τα καλοκαίρια που πέρασαν εδώ ο Παύλος και η Φρειδερίκη.

Σύμφωνα με το ημερολόγιο του Καζαντζάκη, όταν το 1915 φιλοξενήθηκε εδώ ο σπουδαίος Έλληνας λογοτέχνης, οι δύο λόγιοι «μέναμε οι δυο σ’ ένα εξοχικό σπίτι, μέσα σε πευκώνα, στην άκρα της θάλασσας. Διαβάζαμε Ντάντε και Παλαιά Διαθήκη και Όμηρο, μου απάγγελνε με τη βροντερή φωνή του στίχους δικούς του, κάναμε μακρινούς περιπάτους. Γκρεμίζαμε και δημιουργούσαμε τον κόσμο, ήμασταν κι οι δυο σίγουροι πως η ψυχή είναι παντοδύναμη. Μονάχα που εκείνος νόμιζε πως η ψυχή η δική του, εγώ πως η ψυχή του ανθρώπου».

Ενώ, όπως ισχυρίζεται ένας μάρτυρας, εδώ βρισκόταν ο Σικελιανός όταν ενημερώθηκε για την Μικρασιατική καταστροφή το ’22 και επί τρεις ημέρες κλείστηκε στο δωμάτιό του κλαίγοντας.

Με την τροπή που πήραν, τελικά, τα πράγματα η αρχή του τέλους για την βίλα στη Συκιά σήμανε το 1930. Λόγω των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε ο ποιητής με την σύζυγό του, το κτίριο βγήκε σε πλειστηριασμό και, έτσι, η ιδιοκτησία πέρασε στα χέρια του καθηγητή της Οικονομικής Σχολής Αθηνών, και γαμπρό του Ιωάννη Μεταξά, Ιωάννη Μαντζούφα.

Η μετέπειτα χρήση του οικήματος

Λίγα χρόνια αργότερα, κατά την διάρκεια της κατοχής η βίλα μετατράπηκε σε αρχηγείο των Ιταλών και των Γερμανών, ενώ την περίοδο του εμφύλιου πολέμου πέρασε στα χέρια των ανταρτών. Τελικά, στα τέλη της δεκαετίας του ’50 περιήλθε στην ιδιοκτησία της οικογένειας Τυπάλδου, η οποία ενέταξε το ακίνητο στις τουριστικές εγκαταστάσεις που διατηρεί στην περιοχή. Τη δεκαετία του 1980, η βίλα χαρακτηρίστηκε ως σημαντικό μνημείο της νεότερης πολιτιστικής κληρονομίας της χώρας και προστατεύεται από τη σχετική νομοθεσία.

Σήμερα, η βίλα που σηματοδότησε μία από τις πιο σημαντικές περιόδους στη ζωή του Σικελιανού και αποτέλεσε ορμητήριο του κοινού στόχου που είχε ο Άγγελος Σικελιανός με την αμερικανίδα πρώτη του σύζυγο, Έυα Πάλμερ, για καθιέρωση των δελφικών εορτών, έχει επισκευαστεί και αποτελεί τμήμα πολυτελούς παραθαλάσσιου resort στην περιοχή, με τους δύο κεντρικούς χώρους της να είναι ανοιχτοί προς τους επισκέπτες του. Σε αυτούς μπορεί κανείς να ξεφυλλίσει τα βιβλία του ποιητή ή να παρακολουθήσει κάποια ταινία. Η είσοδος είναι δωρεάν καθώς η οικογένεια Τυπάλδου οραματίζεται να δώσει την ευκαιρία στον καθένα να παρατηρήσει από κοντά το μέρος όπου δημιουργήθηκε ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια του ελληνικού πολιτισμού, από τον σπουδαίο αυτό ποιητή που βρέθηκε πέντε φορές προτεινόμενος για το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Πηγή: gargalianoionline.gr