Η διάκριση Ορεινών- Πεδινών, ανάγεται στην Εθνοσυνέλευση της Γαλλικής Επανάστασης του 1789. Τότε, οι ριζοσπαστικοί με τις πλέον επαναστατικές ιδέες, κατέλαβαν το άνω αριστερό μέρος της αίθουσας της Εθνοσυνέλευσης και ονομάσθηκαν Ορεινοί επειδή τα έδρανά τους ήταν στο ψηλότερο μέρος του αμφιθεάτρου. Μεταξύ των Ορεινών ήταν ο Νταντόν, ο Μαρά, ο Σαιν Ζυστ και άλλοι από την ομάδα των Επαναστατών της Γαλλικής Επανάστασης.
Ο κριτικός λειτουργεί ως συνείδηση της Ιστορίας και από κει και πέρα κρίνεται κι αυτός. Ο Καντ είχε πει ότι η κριτική είναι δημόσια ανάληψη ευθύνης. Ευθύνεσαι για ό,τι γράφεις, κι αν δεν αξίζεις, εξαφανίζεσαι. Δεν σε διαβάζουν – τελεία. Εγώ είμαι ευτυχής για τους αναγνώστες που με διαβάζουν διαφωνώντας μαζί μου – γι’ αυτούς που θέλουν να δουν τι γράφω, ακόμη και αν διαφωνούν.
Κώστας Γεωργοσόπουλος
Δημήτρης Παπαδάκος, Ηλίας Κοντογιάννης, Δημήτρης Δημάκης, Τάκης Γκρέτσικος.
•Πριν αλέκτωρ λαλήσει δις οι διάφορες ισλαμιστικές φατρίες θα στραφούν η μία ενάντια στην άλλη.Bellum omnius contra omnes.(πόλεμος όλων εναντίον όλων).
Αυτοτελώς αλλά και παρωθουμενες από τις επιρροές των πολλών ενδιαφερομένων για την περιοχή δυνάμεων.Τα περί ελεύθερης Συριας είναι η ευφορική μυθοπλασία της τρέχουσας «απροβλεπτης» στιγμής.Τελικα η Ρωσική αρκούδα αποδεικνύεται δυσκίνητη,βραδύνους,αργόστροφη.
Οι Τουρκοι έχουν ρεφλεξ.Μπαμπεσικο αλλά ρεφλεξ.Θα τους βγει;δεν ξέρω.Δυσκολο μου φαίνεται.
•Είναι και το αμερικανικό δις εξαμαρτείν.Το πρώτο εξέθρεψε τους Ταλιμπάν.Κακή η τρομοκρατία εκτός αν τρομοκρατεί τους άλλους.Ομως όταν το φίδι βγει από το αβγό και έρπει δεν κάνει διακρίσεις.Αντε μετά να το μαζέψεις.Γενναει συνεχώς αβγά.
•Η κυβέρνηση χαρτογραφεί τη Συρία διαβάζω.Η Ευρώπη επίσης.Good luck στους αναλυτές.Αργησαν αλλά ποτέ δεν είναι αργά.Εμεις διαθέτουμε και ποιητικά πλεονεκτήματα ανάλυσης.
•Το «απόσταγμα» του Καβαφη. «Κατα τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων μάγων».Ενταξει.Άλλα αναζητούσε ο Καβάφης με το «απόσταγμα».Ερωτικά,χαρούμενα,λίγο αγχώδη.Οι Ελληνοσυροι μάγοι όμως και οι συνταγές τους χρειάζονται στους αναλυτές της κατάστασης.Δεν αρκούν οι ικανότητες.Δεν αρκεί καν η τεχνητή νοημοσύνη.Το τοπίο είναι συγκεχυμένο και απρόβλεπτο.Ξορκια,μαντζούνια,φίλτρα.Οπως οι Παοκτζηδες.Βουντού,βουντού ,βουντού και μια καρφίτσα μαύρη,είναι το σύνθημα της νίκης στην Τούμπα.
•Το ποτάμι του Νόστου γυρνά στη Συρία.Ελπιζει.Ενα άλλο ποτάμι ξεριζώνεται και μπλοκάρει στα σύνορα του Λιβανου.Φοβάται.
Βιάζονται πολύ όσοι, ευκαιρίας δοθείσης, αποφασίζουν απελάσεις Συρων.Δεν είναι άσπρο,μαύρο.Ευτυχως η δίκη μας κυβέρνηση δείχνει να έχει την απαιτούμενη σύνεση και υπομονή.
•Οι Κουρδοι διέταξαν γενική επιστράτευση.Ο Biden στέλνει «high ranking officials”.Ο Τραμπ απολαμβάνει το τρυφερό χαμόγελο συμπάθειας της Τζίλ Μπαιντεν στην Παναγία των Περισιων.
Αποστάγματα είναι αυτά αρχαίων Ελληνοσύρων μάγων.
Πάνος Μπιτσαξής
Το δοκίμιο Νεωτερικότητα και χυδαιότητα του Γάλλου συγγραφέα Μπερτράν Μπιφόν (Παρίσι, 1969) που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ποταμός σε μετάφραση Ορέστη Χρυσικόπουλου επιχειρεί μια εις βάθος ανάλυση του φαινομένου της χυδαιότητας που στην εποχή μας έχει εξαπλωθεί παντού. Διόλου τυχαία το εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης κοσμεί μια ναπολεόντεια προτομή με τη μορφή του Τραμπ, υπογραμμίζοντας πως έχουμε εισέλθει οριστικά στην επικράτεια της χυδαιότητας.
Ο Μπερτράν Μπιφόν διδάσκει στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού, ενώ από το 1994 ως το 2007 εργάστηκε ως ειδικός μελετητής στη γαλλική Εθνοσυνέλευση και από το 2004 ως το 2007 υπήρξε λογογράφος υψηλόβαθμων κυβερνητικών αξιωματούχων.
Το φαινόμενο της χυδαιότητας, ασφαλώς, δεν είναι καινούργιο αλλά ορισμένα στοιχεία της νεωτερικότητας όπως ο ατομικισμός, ο υλισμός, ο ωφελιμισμός και ο εξισωτισμός έχουν οδηγήσει στον εκτροχιασμό του, διαπιστώνει ο Μπιφόν.
Σε μια προστατευόμενη περιοχή του δικτύου Natura έπεσαν οι υπογραφές για να κατασκευαστεί ένας αιολικός σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, παρόλο που υπήρξε βροχή αρνητικών γνωμοδοτήσεων από φορείς και υπηρεσίες για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις του έργου.
«Τα Βαρδούσια είναι γνωστά σε όλους τους φυσιολάτρες, πεζοπόρους και εκδρομείς για τη σχεδόν ανέγγιχτη φύση τους και τα υπέροχα αλπικά τους τοπία και αποτελούν σημαντικό βιότοπο όχι μόνο για σημαντικά και απειλούμενα είδη πουλιών, όπως ο χρυσαετός, αλλά και για άλλα σπάνια είδη, όπως το αγριόγιδο», λέει στη LiFO o Αποστόλης Καλτσής, υπεύθυνος Δράσεων Διατήρησης και Περιβαλλοντικής Πολιτικής στην Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία. Και προσθέτει: «Το να αδειοδοτηθεί ένα τόσο επιβαρυντικό έργο, όπως ένας αιολικός σταθμός, σε υψόμετρο 1800 μ. (!) στα Βαρδούσια είναι εντελώς παράλογο από μόνο του. Το να δίνεται αυτή η άδεια και με τέτοια εξόφθαλμη μεθόδευση και ανύπαρκτα στοιχεία είναι απλά αδιανόητο».
Πηγή: lifo.gr
Υ
Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και παρατηρώ έναν παππούλη, μόλις που στέκεται όρθιος με τη βοήθεια ενός μπαστουνιού. Για κάποιο λόγο το βλέμμα μου στάθηκε σε εκείνον και για κάμποση ώρα παρατήρησα τις κινήσεις του μέχρι που απόφασισα να κατέβω κάτω στον δρόμο να τον συναντήσω. Ο παππούλης προσπαθούσε να σταματήσει ένα ταξί αλλά δυσκολευόταν ακόμη και να κάνει σινιάλο. Έτσι αφού στάθηκα στην απέναντι μεριά για λίγο, αποφάσισα να καλέσω ένα ταξί για εκείνον.
Κωνσταντίνος Δ. Μπερτσιάς (1886-1977)
*Επίκτητος, ήταν ο αρχαίος στωικός που μας δίδαξε να παλεύουμε με το χάος της ζωής οπλισμένοι μόνο με τη λογική και την αυτοπειθαρχία.
<<Σήμερα σκέφτηκα να μεταφέρω κάποια δέντρα στο άλλο περιβόλι, που έχω πιο ψηλά, στης Σωτήρος το μνήμα, κάτω από τον Άγιο Γεώργιο. Τα λυπάμαι, πρέπει να τα σώσω. Ξεκίνησα με αυτή την ελιά, είναι δεκαπέντε χρόνων, οι ελιές είναι αιωνόβιες, κρίμα να χαθούν…>>.
Ένα χρονικό για την κατασκευή της τεχνητής λίμνης του Μόρνου και για τις αναμνήσεις των ανθρώπων που ζούσαν εκεί, μέχρι που το κράτος τούς διέταξε να φύγουν και να αφήσουν πίσω τους το χώμα, που καλλιεργούσαν, και τα βουνά, που αγκάλιαζαν την καθημερινότητά τους.
Είναι ο ξεριζωμός με τη γνώση ότι ποτέ δεν θα μπορέσεις να επιστρέψεις στον τόπο σου, αφού σύντομα δεν θα υπάρχει. Ο συγγραφέας καταγράφει μικρές καθημερινές στιγμές των απλών ανθρώπων του χωριού, τις μεταξύ τους σχέσεις, τις στιγμές με τα αγαπημένα τους ζώα, ενώ <<φωτογραφίζει>> νοερά την ομορφιά της φύσης με την επιθυμία να κρατήσει ζωντανή την ανάμνηση ενός εξαφανισμένου τόπου.
Ο Κωνσταντίνος Μπερτσιάς με στρωτή καθαρή γραφή, με όμορφες περιγραφές και με σωστή οικονομία στον λόγο του, μας δίνει μια ολοκληρωμένη εικόνα μιας άλλης εποχής, άγνωστης για τους νεότερους και καλά φυλαγμένης μέσα στην ψυχή των πιο παλιών.
Πρόκειται για στιγμές πολύτιμες, που άλλοτε συνδέονται με την ιστορία ενός μικρού τόπου αλλά και μιας χώρας, και άλλοτε με τις μικρές στιγμές μιας απλής καθημερινότητας, που συνθέτουν και εξηγούν τη μετέπειτα πολύπλοκη, πλέον, ζωή μας.
Κυρίως, όμως, μας μεταδίδει την ιστορία του νερού, που ξεδίψασε την Αθήνα, μέσα από μία άλλη οπτική γωνία. Μέσα από μια θυσία των λίγων για να έχουν νερό οι πολλοί…
Ας το έχουμε και αυτό στο νου μας…
Και, αν συχνά ταυτίζουμε την ομορφιά της χώρας μας με τη θάλασσα, ο συγγραφέας μάς υπενθυμίζει τη γοητεία των βουνών περιγράφοντας ξανά και ξανά με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά τους ορεινούς όγκους και τις ιστορίες που κρύβουν σε κάθε γωνιά τους.
<<Η τοποθεσία, τοπόσημο για την περιοχή, ήταν εντυπωσιακή. Από τη μία πλευρά ο πυραμοειδής λόφος, που ήταν η νότια απόληξη των Βαρδουσίων, ενός από τα ψηλότερα βουνά της Ελλάδας, και από την άλλη πλευρά, τη νότια, το έντονα βραχώδες τελείωμα της μακρόστενης βουνοσειράς της Στόχοβας και του Πύρνου. Φαίνεται ότι εκατομμύρια χρόνια πριν οι δύο βουνοσειρές αποτελούσαν ένα ενιαίο, συμπαγές σύνολο και κάποιος μεγάλος σεισμός δημιούργησε αυτή την εκτεταμένη, σχεδόν κατακόρυφη σχισμή και άφησε ελεύθερη την πορεία του Μέγα ποταμού ή Δαφνούντα όπως ήταν οι παλιότερες ονομασίες του Μόρνου>>.
Πηγή:https://wordpress.com/post/konstantinakoraki.wordpress.com/1469
