«Η φιλοσοφία μου είναι:

Το τι λένε οι άνθρωποι για μένα δεν είναι δική μου δουλειά.
Είμαι αυτός που είμαι και κάνω αυτό που κάνω.
Δεν περιμένω τίποτα και αποδέχομαι τα πάντα.
Και αυτό κάνει τη ζωή πιο εύκολη.–
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι κηδείες είναι πιο σημαντικές από τον αποθανόντα, ο γάμος είναι πιο σημαντικός από την αγάπη, η εμφάνιση είναι πιο σημαντική από την ψυχή.
Ζούμε σε μια κουλτούρα συσκευασίας που περιφρονεί το περιεχόμενο».

Σερ Άντονι Χόπκινς

Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη

Oneman.gr / Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου–Watkinson

 

Το οινομαγειρείο στέκει στο ίδιο σημείο σχεδόν έναν αιώνα, μένοντας ίδιο στο πέρασμα του χρόνου και σερβίροντας πιάτα – σήμα κατατεθέν.

• ΜΑΡΩ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΥΔΗ

Στην πλευρά του Βοτανικού που συνορεύει με τη λεωφόρο Αθηνών στέκει σχεδόν έναν αιώνα το οινομαγειρείο του Λελούδα. Σήμερα, μπορεί να έχει περάσει στα χέρια της τρίτης γενιάς αλλά όλα μοιάζουν να έχουν μείνει ανέγγιχτα στον χρόνο. Από τα βαρέλια και τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες στους τοίχους της παλιάς σάλας μέχρι το μωσαϊκό, όλα συνθέτουν μια ιστορία χρόνων, που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1920 και που ούτε ο πόλεμος κατάφερε να σταματήσει.

 

Το μαγαζί του Λελούδα είναι από τα λιγοστά πια μέρη που σερβίρουν λαϊκό φαγητό και κρατούν την αυθεντικότητά τους. Από τα τραπέζια του έχουν περάσει προσωπικότητες της τέχνης αλλά απλός κοσμάκης που αναζητούν πιάτα χορταστικά σε γεύση και συναίσθημα.

Κεφτεδάκια και πατάτες στο τηγάνι, φάβα και βακαλάος σκορδαλιά είναι τα πιο δημοφιλή για να συνδυάσεις με βαρελίσιο κρασί. Το καλοκαίρι, οι καθημερινές είναι πιο ήσυχες ημέρες. Συναντάς ακόμα και θαμώνες που έχουν για μοναδική τους παρέα ένα βιβλίο καθώς απολαμβάνουν έναν μεσημεριανό μεζέ. Τον χειμώνα, το σκηνικό αλλάζει, «μπορεί να χρειαστεί να κάνεις ακόμα και κράτηση», λένε στο μαγαζί.

Το κατάστημα ξεκίνησε να λειτουργεί το 1928 ως μπακάλικο, με χύμα προϊόντα που κάλυπταν τις βασικές ανάγκες. Η δεκαετία του 1950 έφερε μεγάλες αλλαγές και κάπως έτσι ένα μαγειρείο άρχισε να λειτουργεί παράλληλα με το μπακάλικο.

Ήταν οι γονείς του τωρινού ιδιοκτήτη Δημήτρη Λελούδα, εκείνοι που αποφάσισαν να συνεχίσουν την επιχείρηση αποκλειστικά ως οινομαγειρείο, στηρίζοντας το τρίπτυχο κρασί – τηγανητός βακαλάος και θερμιώτικο τυρί (από τη γενέτειρα του παππού Δημήτρη την Κύθνο) μέχρι και τη συνταξιοδότησή τους στις αρχές του 2000.

Σήμερα, ο Λελούδας κρατάει τις τιμές χαμηλά και διατηρεί την ποιότητα στα υλικά και τις γεύσεις του. Επιλέγει φάβα Φενεού, ναξιώτικη πατάτα που κόβεται στο χέρι και φρέσκο κιμά για τα κεφτεδάκια. Και μαζί με τα πιάτα – σήμα κατατεθέν, κρατάει την υπόσχεση για τα φαγητά που θυμίζουν σπίτι και κυριακάτικο τραπέζι: μοσχαράκι λεμονάτο, φασολάδα και γίγαντες, σουτζουκάκια και μακαρόνια με κιμά.

ΛΕΛΟΥΔΑΣ

• Σαλαμινίας 8, Βοτανικός
• 2103464167

• ΖΑΝ ΠΩΛ ΣΑΡΤΡ

— Ποια είναι η σημασία της λογοτεχνίας στη ζωή μας;
Τι να σας πω, δεν το ξέρω. Έχω μόνο την εντύπωση πως ένας μεσαίας μόρφωσης άνθρωπος που δεν διαβάζει λογοτεχνία έχει λειψή ζωή – όμως δεν ορκίζομαι κιόλας. Υπάρχει ένα δοκίμιο του 1959, του αγαπημένου μου συγγραφέα Άλντους Χάξλεϊ, όπου μιλάει για την αναγκαιότητα της ολοκληρωμένης εκπαίδευσης, με άλλα λόγια της γενικής παιδείας, ουσιώδες τμήμα της οποίας αποτελεί η λογοτεχνία. Υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που μπορεί να είναι καλοί βοτανολόγοι, λ.χ., και να μην έχουν διαβάσει ούτε μισό μυθιστόρημα. Κι άλλοι που περνούν απ’ όλα τα στάδια της εκπαίδευσης, εδώ και στο εξωτερικό, και δεν μπορούν να γράψουν μια παράγραφο χωρίς να κάνουν τρία συντακτικά λάθη. Η λογοτεχνία, όπως και οι άλλες τέχνες, δίνει νέο περιεχόμενο στη ζωή μας.

Αναστάσης Βιστωνίτης συγγραφέας, τελευταίο του βιβλίο: το παρασκήνιο της μνήμης

(Ένα εξαίρετοι βιβλίο που το συνιστώ ενθέρμως)

 

Τα επίθετα της νέας ελληνικής γλώσσας τεχνητός και τεχνικός αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα παρωνύμων, δηλαδή λέξεων που μοιάζουν στην προφορά, αλλά έχουν διαφορετική σημασία

του Βαγγέλη Στεργιόπουλου

Τα επίθετα της νέας ελληνικής γλώσσας τεχνητός και τεχνικός αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα παρωνύμων, δηλαδή λέξεων που μοιάζουν στην προφορά, αλλά έχουν διαφορετική σημασία.

Η παραπλήσια μορφή των εν λόγω επιθέτων γεννά δυσκολίες, καθώς παρασύρει στη λανθασμένη χρήση τους όσους και όσες αγνοούν την ακριβή σημασία τους.

Στις γραμμές που ακολουθούν θα αποσαφηνίσουμε το σημασιολογικό περιεχόμενο των δύο επιθέτων και θα αναδείξουμε τη μεταξύ τους διαφορά, ώστε να μη χρησιμοποιούνται αδιακρίτως.

Τεχνητός είναι ο μη φυσικός, αυτός που έχει φτιαχτεί ή κατασκευαστεί ως απομίμηση πράγματος που υπάρχει στη φύση: τεχνητή αναπνοή, τεχνητή βροχή, τεχνητή γλώσσα, τεχνητό γονίδιο, τεχνητή γονιμοποίηση, τεχνητός δορυφόρος, τεχνητή λίμνη, τεχνητός λόφος, τεχνητό μετάξι, τεχνητός μυελός των οστών, τεχνητός νεφρός, τεχνητή νοημοσύνη, τεχνητή οδοντοστοιχία, τεχνητό οφσάιντ.

Όταν το επίθετο τεχνητός χρησιμοποιείται μεταφορικώς, δηλώνει τον μη γνήσιο, τον ψεύτικο, αυτόν που δεν υφίσταται στην πραγματικότητα, αλλά καλλιεργείται εντέχνως, προκειμένου να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένες επιδιώξεις: τεχνητή ένταση, τεχνητό κλίμα αισιοδοξίας, τεχνητή κρίση, τεχνητός παράδεισος, τεχνητή πόλωση.

Τεχνικός, από την άλλη πλευρά, είναι αυτός που έχει σχέση με την τεχνική, αυτός που αναφέρεται στις τεχνικές επιστήμες: τεχνική εκπαίδευση, τεχνικός έλεγχος, τεχνικό επιμελητήριο, τεχνικό επίτευγμα, τεχνικό έργο, τεχνικό θέμα, τεχνικός όρος, τεχνικό πρόβλημα, τεχνική πρόοδος, τεχνικός σχεδιασμός.

Επίσης, με το ίδιο επίθετο δηλώνουμε αυτόν που επιτυγχάνεται μέσω της εφαρμογής συγκεκριμένης τεχνικής, όπως και αυτόν που εκτελείται με επιδεξιότητα: τεχνική βοήθεια, τεχνική επεξεργασία, τεχνική εκτέλεση, τεχνικός χειρισμός.

Αξίζει να επισημάνουμε ότι το επίθετο τεχνικός δε συμπίπτει από σημασιολογικής απόψεως με το τεχνολογικός, μολονότι συνδέεται στενά μαζί του.

Τεχνολογικός είναι αυτός που αναφέρεται ή βασίζεται στην τεχνολογία: τεχνολογικό βιβλίο, τεχνολογική εξέλιξη, τεχνολογικός εξοπλισμός, τεχνολογικό επίτευγμα, τεχνολογική εφαρμογή, τεχνολογική μέθοδος, τεχνολογική πρόοδος.

Τέλος, διευκρινίζουμε ότι, όταν κάνουμε λόγο για τεχνολογία, εννοούμε τη μελέτη των μεθόδων που χρησιμοποιούνται για την εφαρμογή των τεχνικών γνώσεων στους διάφορους κλάδους της βιομηχανίας, καθώς και τις κατακτήσεις του ανθρώπου στον τεχνικό τομέα.

πηγη:in.gr

«Δεν γεννιόμαστε ίσοι, ίσοι γινόμαστε μόνο ως μέλη μιας ομάδας λόγω της απόφασής μας να εγγυηθούμε ο ένας στον άλλο ίσα δικαιώματα.»

Hannah Arendt, “Es gibt nur ein einziges Menschenrecht“,Die Wandlung, 1949

Γνώση, μάθηση, ικανότητα, λόγος, σοφία, είναι άδικα και μάταια όταν δεν τα καθιστά πλατιά, ευρύχωρα η αγάπη, η αδελφότητα του ενός προς τον άλλο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ «Ο ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ»

Ο Αναστάσης Βιστωνίτης περιγράφει το παρακάτω περιστατικό για τον Ν. Γ. Πεντζίκη: Το 1978 μετά την εναρκτήρια συνεδρία ενός διεθνούς συνεδρίου συγγραφέων στην Αθήνα δινόταν δεξίωση στο ξενοδοχείο Χίλτον. Νεοσσός τότε άκουγα μαζί με τον ποιητή Δ. Π. Παπαδίτσα έναν δαιδαλώδη μονόλογο του Πεντζίκη σχετικά με τη ραψωδία λ της Οδύσσειας. Σε λίγο πλησίασε ο μορφωτικός ακόλουθος της αμερικανικής πρεσβείας και μας συστήθηκε. Ο Πεντζίκης του είπε δείχνοντας τον Παπαδίτσα (γιατρός το επάγγελμα): “Αυτός τρώει βιολέτες”. Ο Αμερικανός, που μιλούσε πολύ καλά ελληνικά, έμεινε άφωνος. “Είναι ία τρως” πρόσθεσε γελώντας ο Πεντζίκης. “Εγώ, δεν καταλαβαίνω, είμαι από χωριό” είπε ο μορφωτικός ακόλουθος. “Από ποιο χωριό, αν επιτρέπετε;” ρώτησε ο Πεντζίκης. “Από τη Νέα Υόρκη” απάντησε ο ακόλουθος, βέβαιος ότι τον κατατρόπωσε. “Α, την ξέρω. Καθαρά προσφυγικός συνοικισμός” είπε ο Πεντζίκης.

ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ “ΟΥΖΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΥ ΖΩ” άρθρο στην εφημερίδα “ΤΟ ΒΗΜΑ” Κυριακή 18/1/2009

Η θέση της «μεζουζά» είναι έξω από την πόρτα.

Μίνος Μωυσής (*)

Η μεζουζά είναι ένα παραδοσιακό σύμβολο της Ιουδαϊκής θρησκείας, μια μικρή στενόμακρη θήκη συνήθως από ξύλο, μέταλλο ή γυαλί που τοποθετείται στην εξώπορτα ενός Εβραϊκού σπιτιού. Η θήκη περιέχει ένα κομμάτι χαρτί σε μορφή κυλίνδρου, στο οποίο είναι γραμμένη η πιο γνωστή Εβραϊκή προσευχή «Άκουσον Ισραήλ, ο Κύριος ο Θεός μας, ο Κύριος είναι Ένας» (Δευτερονόμιο 6:4). Η παράδοση θέλει τη μεζουζά να τοποθετείται στο εξωτερικό δεξιό μέρος του πλαισίου της πόρτας όπως μπαίνουμε στο σπίτι, και να την αγγίζουμε με το χέρι μας όταν μπαίνουμε και όταν βγαίνουμε, ακολουθώντας την προτροπή της ίδιας προσευχής. Ένα σύμβολο πίστης και ταυτόχρονα μια παράδοση χιλιάδων ετών.

Διαβάζω σε διεθνή μέσα την είδηση ότι σε πολλές χώρες τις τελευταίες εβδομάδες, Εβραίοι αφαιρούν τη μεζουζά από την ορατή θέση της στις πόρτες των σπιτιών τους. Το φαινόμενο αποδίδεται στον έντονο φόβο και την ανασφάλεια που εκπορεύονται από τα δραματικά αυξημένα περιστατικά αντισημιτισμού, εξαιτίας του πολέμου στη Γάζα μετά την αποτρόπαια τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς εναντίον του Ισραήλ και πολιτών του στις 7 Οκτωβρίου.

Σε πολλές χώρες και ανάμεσά τους, η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία, η Γερμανία αλλά και οι ΗΠΑ, τα καταγεγραμμένα αντισημιτικά κρούσματα από τις 7 Οκτωβρίου παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση, στη Γαλλία έχουν καταγραφεί πάνω από 1.100, γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση του Μακρόν, «Μια Γαλλία στην οποία οι Εβραίοι πολίτες της φοβούνται, δεν είναι Γαλλία», δήλωσε. Σε άλλες χώρες, έχουμε αναστολή λειτουργίας ή ενισχυμένη παρουσία της αστυνομίας στα Εβραϊκά σχολεία και Κοινοτικά κέντρα, βανδαλισμούς, γκραφίτι με σβάστικες σε Εβραϊκά μνημεία και κατοικίες (και στην Ελλάδα ήδη) και προτροπές των Αρχών σε Εβραίους πολίτες να αποφεύγουν να φορούν την κιπά (καπελάκι) ή οτιδήποτε τους ταυτοποιεί ως Εβραίους.

Ο αντισημιτισμός επέστρεψε. Ίσως πιο σωστό να είναι ο «φόβος επέστρεψε», γιατί ο αντισημιτισμός δεν έφυγε ποτέ. Αυτό εξάλλου καταγράφει η ιστορία, με διάφορες φάσεις έξαρσης και ύφεσης, από τότε που οι Εβραίοι βρέθηκαν στη διασπορά, δηλαδή εδώ και σχεδόν 2.000 χρόνια.

Η έξαρση του αντισημιτισμού σε περιόδους πολέμων στην Μέση Ανατολή, είναι πολύ παλιά υπόθεση. Όταν το Κράτος του Ισραήλ βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση οποιασδήποτε μορφής, οι Εβραίοι ανά τον κόσμο γινόμαστε στόχοι. Το ξέρουμε αυτό καλά και το έχουμε συνηθίσει ως φαινόμενο, μάθαμε να ζούμε με αυτό. Και τώρα βιώνουμε μια τέτοια κατάσταση, ομολογουμένως και σύμφωνα με πολλές πηγές, πιο έντονα από άλλες φορές.

Ναι ξέρω. Οι πολιτικές ηγεσίες στον Δυτικό Κόσμο, οι διανοούμενοι και οι σκεπτόμενοι λογικά άνθρωποι, καταδικάζουν αυτά τα φαινόμενα. «Ο αντισημιτισμός είναι απαράδεκτος, δεν έχει θέση στις Κοινωνίες του 21ου αιώνα και είμαστε δεσμευμένοι να μην επιτρέψουμε φαινόμενα φυσικής, λεκτικής και ψηφιακής βίας κατά των Εβραίων», λένε. Και προσωπικά πιστεύω ότι το εννοούν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το πετυχαίνουν κιόλας, τους διαψεύδουν τα γεγονότα.

Πολλοί που καταδικάζουν τον αντισημιτισμό και κυρίως την τρέχουσα κατακόρυφη αύξηση του, επικαλούνται το επιχείρημα, ότι «άλλο το Ισραήλ και άλλο οι Εβραίοι». Εννοούν με αυτό ότι τα οποιαδήποτε συναισθήματα και αιτιάσεις καταδίκης του Ισραήλ για τις επιχειρήσεις του στη Γάζα, ΔΕΝ επιτρέπεται να συμπαρασύρουν και να προκαλούν συναισθήματα και πράξεις βίας κατά των Εβραίων, δηλαδή να προκαλούν αντισημιτισμό. Είναι στρατηγική χιλιοπαιγμένη και πάντα χωρίς αποτέλεσμα.

Κατά την άποψη μου, δεν έχει αποτέλεσμα γιατί είναι μια υποκριτική στρατηγική. Το Κράτος του Ισραήλ, είναι το μοναδικό κράτος στον κόσμο που είναι Εβραϊκό. Έτσι ορίστηκε το 1947 από τον ΟΗΕ και έτσι προβλέπεται στη Διακήρυξη Ίδρυσης του από το 1948. Είναι επομένως προφανές, ότι το Κράτος του Ισραήλ και ο Εβραϊκός λαός οπουδήποτε στον κόσμο, διέπονται από μια άρρηκτη σχέση. Ο Εβραίος της διασποράς, αισθάνεται το Ισραήλ και δικό του Κράτος, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν είναι πολίτης του, δεν ζει δηλαδή στο Ισραήλ. Ανήκει ως πολίτης με όλα τα δικαιώματα και υποχρεώσεις στο Κράτος που ζει, αυτό αναγνωρίζει ως πατρίδα του, αλλά συνδέεται και ψυχικά και ουσιαστικά με το Κράτος του Ισραήλ που δημιουργήθηκε ως Κράτος του Εβραϊκού λαού και του οποίου η ύπαρξη, η ασφάλεια και η πρόοδος τον αφορούν άμεσα.

Είναι λοιπόν υποκριτική η προσπάθεια του διαχωρισμού που επιχειρείται, είναι φύλο συκής. Όταν δεν αναγνωρίζεις, αμφισβητείς ή αυθαίρετα χαρακτηρίζεις ως «ασύμμετρη αντίδραση», το απόλυτο δικαίωμα του Ισραήλ στην ασφάλεια του και στην ασφάλεια των πολιτών του, δεν μπορείς να επικαλείσαι ότι δεν είσαι αντισημίτης γιατί δεν έχεις οτιδήποτε κατά των Εβραίων, παρά μόνο κατά του Κράτους του Ισραήλ. Θέλεις να πιστεύεις ότι δεν είσαι, αλλά είσαι. Εβραίοι ήταν τα θύματα της απάνθρωπης τρομοκρατίας στις 7 Οκτωβρίου, το ότι ήταν και Ισραηλινοί δεν ακυρώνει το γεγονός ότι ήταν Εβραίοι, είναι η πιο βίαιη πράξη αντισημιτισμού από τις μέρες του Ολοκαυτώματος, μερικοί βολεύονται στο να το παρακάμπτουν αυτό.

Μια πάγια θέση κατά του αντισημιτισμού, βεβαίως και μπορεί να συνυπάρχει με την αντίρρηση σε επιλογές του Ισραήλ ακόμα και με καταγγελίας ενεργειών του. Θα ήταν ανόητο να ισχυριστώ κάτι αντίθετο. Όταν όμως πρόκειται για την αυτονόητη αντιμετώπιση μιας απειλής που στοχεύει μέσω της τρομοκρατίας στην βία κατά των Εβραίων πολιτών του και στην πρόκληση ενός περιβάλλοντος τρόμου και ανασφάλειας για την ίδια τους τη ζωή, τότε ΝΑΙ η απονομιμοποίηση του Ισραήλ να την αντιμετωπίσει αποτελεσματικά συνιστά γνήσιο αντισημιτισμό. Ας πέσουν επιτέλους οι μάσκες όσων θέλουν να εμφανίζονται αυτές τις μέρες ως politically correct ότι δεν είναι αντισημίτες αλλά εναντίον του Ισραήλ.

Και αυτό είναι άσχετο με το γεγονός ότι η παρούσα Κυβέρνηση στο Ισραήλ είναι μια, και κατά τη δική μου άποψη, κακή Κυβέρνηση που στους κόλπους της έχουν παρεισφρήσει ακραία στοιχεία. Το Ισραήλ έχει περάσει από όλες τις Κυβερνήσεις, αριστερές, κεντροαριστερές, κεντροδεξιές. Πάντα κατηγορήθηκε ως «Κράτος δολοφόνος» σε περιόδους πολέμων, πάντα αμφισβητείται η νομιμοποίηση του να υπερασπιστεί την ασφάλεια του και τους πολίτες του και πάντα αυτό γεννά κύματα αντισημιτισμού.

Η αφαίρεση της μεζουζά από τις πόρτες, φέρνει στο μυαλό πολύ κακές μνήμες. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι χαίρονται που βλέπουν να επιστρέφει στον Εβραίο ο φόβος. «Μην γράφεις, μην μιλάς, μην αντιδράς, θα περάσει και αυτό», είναι αδιανόητο να αποτελούν συμπεριφορές ή «φιλικές» συστάσεις στην κοινωνία μας σήμερα. Δεν διεκδικώ να είμαι αρεστός, ποτέ ο Εβραίος δεν είναι αρεστός στις κοινωνίες της διασποράς, το πολύ ανεκτός να είναι και να ζει σε συνθήκες ισονομίας και σεβασμού της διαφορετικότητάς του. Διεκδικώ να ζω με ασφάλεια, χωρίς να φοβάμαι, χωρίς να βάλω τη μεζουζά μου μέσα από την πόρτα μου.

Και το δικαίωμα μου αυτό δεν εξασφαλίζεται όταν το Κράτος με το οποίο άρρηκτα συνδέομαι ηθικά και εθνικά, καταδικάζεται και συγκεντρώνει πάνω του τα πυρά γιατί υπερασπίζεται να συνεχίσει να υπάρχει απέναντι στις απειλές που δέχεται. Που θέτουν σε κίνδυνο όχι μόνο τους πολίτες του, αλλά όλους τους Εβραίους.

(*) ο Μίνος Μωυσής είναι π. Πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας της Αθήνας.

“Μόνο λόγω της βλακείας τους είναι σε θέση να είναι τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους.»
Το καυστικό χιούμορ του Κάφκα λάμπει καθώς αναλογίζεται το παράδοξο της αυτοπεποίθησης που πηγάζει από την άγνοια…

«Γράφω θα πει: συνηθίζω να ζω με τις αβεβαιότητές μου, οι βεβαιότητες δεν μου χρησιμεύουν σε τίποτε»

Αναστάσης Βιστωνίτης συγγραφέας