Έρχεται χιονιάς από σήμερα λένε συνέχεια και διαρκώς επαναλαμβάνουν τα ΜΜΕ όλης της χώρας. Οι εφημερίδες, όσες κυκλοφορούν ακόμη, φιλοξενούν δηλώσεις μετεωρολόγων αλλά και πολιτικών που έχουν σχέση κυρίως με την πολιτική προστασία και την υγεία, οι τηλεοράσεις παρουσιάζουν και χάρτες με το που υποθέτουν οι μετεωρολόγοι θα πέσει περισσότερο χιόνι, που θα βρέξει, πόσο κρύο θα κάνει. Στον ίδιο ρυθμό ακολουθούν και τα δικτυακά μέσα αντιγράφοντας το ένα το άλλο και όλα μαζί καταλήγουν ένα τσουνάμι υπερπληροφόρησης και αντί να βοηθήσει τελικά τον πολίτη, του δημιουργεί σύγχιση.

Θα πείτε, «καλά κάνουν» ο κόσμος χρειάζεται πληροφόρηση, να προετοιμαστεί, να φυλαχτεί, να επιβιώσει. Με αυτό το σκεπτικό όλοι περιμένουν από τα δελτία να δουν τι θα κάνουν αλλά απ’ αυτά περιμένουν δυστυχώς να πληροφορηθούν πως η περίοδος που ζούμε είναι χειμώνας και όχι οποιαδήποτε άλλη εποχή. Το γράφει εξάλλου και το ημερολόγιο (ο καζαμίας είναι πιο σαφής) και δεν χρειάζεται να το επιβεβαιώσει η τάδε ή η δείνα παρουσιάστρια της τηλεόρασης ούτε να το αναλύσουν οι μετεωρολόγοι. Ο Ιανουάριος κοντεύει να φτάσει στη μέση και όταν συμβαίνει αυτό, είναι χειμώνας.

Αυτοί πάλι κάνοντας είδηση κάθε μέρα τον καιρό, σε βαθμό που πολλοί περιμένουν αυτούς να ακούσουν προκειμένου να επιλέξουν βαρύ ή ελαφρό ρούχο αν βγουν από το σπίτι. Δεν λέει κανείς ότι δεν είναι χρήσιμοι, αλλά καθώς πέρα από την επιστήμη τους υπηρετούν πλέον και την διαφήμιση, άλλοτε φανερή αλλά περισσότερο υποδόρια, έφτασαν στην υπερβολή. Δεν είναι δύσκολο προσέχοντας τις διαφημίσεις που ακολουθούν τα δελτία να καταλάβει κάποιος τι υπηρετούν και πως οι διαφημιστές τους βάζουν στην πρώτη γραμμή.

Παλιότερα όλοι ακούγαμε και βλέπαμε τα σχετικά με τον καιρό από τα κρατικά ΜΜΕ. Τα δελτία που στηρίζονταν στις προγνώσεις της ΕΜΥ ήταν λιτά και προσεγμένα ενώ σπάνια συνοδεύονταν από σχόλια, προτροπές και νουθεσίες. Αυτά καθιερώθηκαν από τότε που άρχισαν να πολλαπλασιάζονται τα τηλεοπτικά κανάλια και όπως επιβάλλει ο ανταγωνισμός άρχισαν και οι διαφοροποιήσεις που πέρα από την εμφάνιση και το ταπεραμέντο των παρουσιαστών άρχισαν και οι διαφορετικές προσεγγίσεις αναφορικά με την πρόβλεψη. Λες και τα καιρικά φαινόμενα αλλιώς προβλέπονται για το άλφα κανάλι κι αλλιώς για το βήτα.  

Με λίγα λόγια φθάσαμε να περιμένουμε τα κανάλια να μας που τι καιρό θα κάνει σήμερα και αύριο και από τους παρουσιαστές τι πρέπει να κάνουμε σε διάφορες περιπτώσεις. Είναι κατά τη γνώμη μου ένα άλλο στοιχείο της απόστασης που έχουμε πάρει από την πραγματικότητα και την αλήθεια. Καθώς μάλιστα λιγοστεύουν και οι άνθρωποι που αντιμετώπιζαν αλλιώς τον καιρό, μειώνονται και οι πρακτικές που μπορούν να ζεστάνουν το σπίτι και την οικογένεια. Αν ανατρέξουμε σε αφηγήσεις τους ή σε γραπτά θα δούμε για παράδειγμα πως το κόστος θέρμανσης μιας οικογένειας (το αναφέρω γιατί εντέχνως τα περισσότερα δελτία την κατανάλωση ενέργειας υπονοούν) θα δούμε πως είναι αρκετά υποπολλαπλάσιο από το σημερινό χωρίς φυσικά να καταγράφονται κρυοπαγήματα!

Όσο για τις μετακινήσεις, ο χειμώνας ενισχύει και την διάθεση να μείνουμε σπίτι και να ασχοληθούμε με αυτό και τους δικούς μας και δεν είναι για τους δρόμους και φυσικά ούτε για παιχνίδια στο χιόνι γιατί εκεί έξω καθώς πολλοί είναι άμαθοι μπορεί να πουντιάσουν. Ο χειμώνας έρχεται στην ώρα του και αυτό για το οποίο πρέπει να τον τιμούμε και να τον σεβόμαστε είναι ότι μας υποχρεώνει σε μια συστολή, υποστηρίζει την αυτογνωσία, εκτιμά την πρόβλεψη και την ετοιμότητα ενώ περιορίζει την κατανάλωση και τις άσκοπες κινήσεις. Περνάει δε καλύτερα και τον απολαμβάνει όποιος δεν περιμένει να τον υποδεχτεί μαζί με τους μετεωρολόγους και τους παρουσιαστές της τηλεόρασης…

ΥΓ. Η φωτογραφία με την οδό Πανεπιστημίου στα χιόνια, το 1964

Ηλίας Προβόπουλος

Πηγή:nextdeal.gr

Ένα αλλιώτικο μνημείο στη μνήμη “όσων έζησαν σαν ξένοι σε ξένο τόπο”, των προσφύγων από τη μια στην άλλη μεριά του Αιγαίου, ως αποτέλεσμα της εφαρμογής της 100χρονης πια Συνθήκης των Λωζάννης το 1923, βλέπει κανείς επισκεπτόμενος το απέναντι από τη Λέσβο μικρασιατικό Κιουτσούκουγιου.

Μια χυτεμένη σε μέταλλο και στην αιωνιότητα, οικογένεια με ένα ανδρόγυνο και δυο παιδιά αποβιβάζονται στην ακτή και στέλνουν 100 χρόνια μετά την εφαρμογή της Συνθήκης της Λωζάννης, ένα μήνυμα συναδέλφωσης.

Το μνημείο στήθηκε πριν από περίπου 10 χρόνια και στη βάση του γράφει στα ελληνικά, στα τούρκικα και στα αγγλικά “ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΤΑΛΛΑΓΕΝΤΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ” και στήθηκε στο Κιουτσούκουγιου με πρωτοβουλία του εκεί δήμου δεδομένου του ότι μεγάλο μέρος των κατοίκων του είναι ανταλλαγέντες στη βάση της Συνθήκης της Λωζάννης, Τούρκοι της Κρήτης. Ιδιαίτερη σημασία όμως, προσλαμβάνει το γεγονός της ύπαρξης ενός μνημείου που είναι αφιερωμένο σε ένα γεγονός που μέχρι πρόσφατα ήταν κυριολεκτικά “κρυφό” από τον τουρκικό λαό. Ουδέποτε στη γειτονική χώρα, αναφέρεται ότι από την Τουρκία σε εφαρμογή της Συνθήκης της Λωζάννης και των όσων προηγήθηκαν αυτής από τον Αύγουστο του 1922, ξεκληρίστηκε ένας ολόκληρος λαός. Κι αυτό το “ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ” αποτελεί μια έμμεση αποδοχή από την άλλη πλευρά, τη μοναδική ως σήμερα, των δεινών της Μικρασιατικής καταστροφής που ακολούθησε την Ελληνική Εκστρατεία στη Μικρά Ασία την περίοδο 1919 – 1922.

Ας σημειωθεί ότι στα αποκαλυπτήρια του μνημείου εκτός από τους Τούρκους κατοίκους είχαν παραβρεθεί και πολλοί κάτοικοι της Λέσβου. Ανάμεσα τους ο τότε βουλευτής Λέσβου της Νέας Δημοκρατίας Παύλος Βογιατζής, που σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής είχε πει ότι το πρωτότυπο αυτό μνημείο “μας θυμίζει τις ρίζες μας και τα λάθη που δεν πρέπει να επαναλάβουμε”. Ιδιαίτερα φορτισμένος ήταν ο λόγος του εκπροσώπου της Κίνησης “Συνύπαρξη και Επικοινωνία στο Αιγαίο” Απόστολου Κομνηνάκα. “Ίσως, ποιος ξέρει, το μεγαλείο της ψυχής που εκπέμπει αυτό το μνημείο να μας οδηγήσει στο μέλλον να στήσουμε και ένα άλλο κοινό μνημείο. Αφιερωμένο στους νεκρούς του πολέμου. Και από τις δυο πλευρές. Και αυτό το μνημείο να είναι το τελευταίο” είχε πει ο κ. Κομνηνάκας.

Ο συγγραφέας και “happiness” expert, Arthur Brooks, που τώρα διδάσκει στο Χάρβαρντ, υποστηρίζει την αλλαγή στην καριέρα κάθε δεκαετία. Ο ίδιος ήταν μουσικός για μια δεκαετία στα 20s του. Στη συνέχεια παρακολούθησε διαδικτυακά μαθήματα πανεπιστημίου και απέκτησε Ph.D. στα οικονομικά και δίδαξε ως καθηγητής πανεπιστημίου για άλλα 15 χρόνια. Στη συνέχεια έπιασε δουλειά ως επικεφαλής του μη κερδοσκοπικού Ινστιτούτου American Enterprise, για μια δεκαετία. Από εκεί, αφού έγραψε μερικά δημοφιλή βιβλία, έγινε καθηγητής του Χάρβαρντ και γκουρού της ευτυχίας.

Θα μπορούσε να μείνει στη μουσική και να γίνει πιο έμπειρος μουσικός. Ή θα μπορούσε να είχε μείνει στην ακαδημαϊκή καριέρα, ανεβαίνοντας στην ιεραρχία. ‘Η να μείνει στον κόσμο των ΜΚΟ. Αλλά με κάθε αλλαγή, η επιρροή του αυξανόταν.

Ο γιατρός-ερευνητής, David Sackett, διάσημος ως ένας από τους ιδρυτές του κινήματος «Evidence-based Medicine» (EBM) τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, πίστευε ότι όταν γίνεις ειδικός σε κάτι, πρέπει να… το παρατήσεις. Οι λόγοι του, περιλάμβαναν το γεγονός ότι οι ειδικοί συχνά καθυστερούν την πρόοδο επειδή συνήθως έχουν δημιουργήσει τις φρέσκιες ιδέες τους πολύ πριν γίνουν αποδεκτοί ως ειδικοί. Και μετά την άνοδό τους στην κλίμακα της εξειδίκευσης, περνούν το υπόλοιπο της ζωής τους υπερασπιζόμενοι τις προηγούμενες ιδέες τους. Οι ειδικοί δεν έχουν την τάση να βοηθούν τους τομείς να προοδεύουν. Οι νεότεροι που δεν είναι ακόμη ειδικοί, σκέφτονται νέες ιδέες. Και μετά με τη σειρά τους γίνονται ειδικοί και εμποδίζουν την περαιτέρω πρόοδο.

Εκτός από αυτό το σκεπτικό που λέει να μην κάθεστε στις δάφνες σας ως ειδικός, ο Sackett υποστήριξε ότι μόλις κατακτήσετε έναν τομέα, θα πρέπει να προχωρήσετε σε άλλο, στον οποίο μπορεί να αποδειχθείτε ακόμη πιο σημαντικοί.

«Δεν χρειάζεται να είσαι για πάντα ειδικός στο ίδιο πράγμα. Ποτέ δεν θα μάθεις, στην πραγματικότητα, αν μπορεί να συμβεί το επόμενο σπουδαίο πράγμα, εκτός και αν σταματήσεις να κάνεις το τελευταίο σπουδαίο πράγμα.

Με άλλα λόγια, το μεγαλύτερο εμπόδιο στην επιτυχία είναι η επιτυχία» σημειώνει το psychology today.

Θα πρέπει να αλλάζετε αυτό που κάνετε ή το πώς ζείτε κάθε δέκα χρόνια. Μπορεί να υπάρξει προσαρμογή. Αν τα πράγματα πάνε χάλια, κάντε μια αλλαγή σε πέντε χρόνια. Εάν τα πράγματα πάνε καλά, μπορείτε να το τραβήξετε για 15 χρόνια. Αλλά κάντε μια αλλαγή.

Πολύ συχνά, πιστεύουμε ότι πρέπει να κάνουμε μια αλλαγή μόνο εάν τα πράγματα δεν πάνε καλά ή εάν αποτύχουμε με κάποιο τρόπο. Αυτό δεν είναι κακό.

Αλλά αυτό που δεν συνειδητοποιούμε είναι ότι πρέπει να κάνουμε αλλαγές ακόμα και όταν τα πάμε καλά. Το πρόβλημα είναι ότι η αποτυχία τείνει να θεωρείται ως ένας καλός λόγος για να κάνετε μια αλλαγή, αλλά οι άνθρωποι θα πιστεύουν ότι είναι περίεργο αν θέλετε να κάνετε μια αλλαγή παρά την επιτυχία που βιώνετε. Πραγματικά δεν έχει σημασία. Είτε έτσι είτε αλλιώς, θα πρέπει να κάνετε μια αλλαγή, γιατί τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν καλύτερα από ό,τι είναι αν κάνετε αυτήν την αλλαγή. Και δεν θα μάθεις ποτέ μέχρι να κάνεις το βήμα.

Πηγή: it’s possible.gr

Τα σημαντικότερα μαθήματα πολλές φορές τα παίρνεις από απλούς, καθημερινούς, αγράμματους κατά γενική ομολογία ανθρώπους, οι οποίοι είναι ακομπλεξάριστοι και κουβαλούν μια ταπεινότητα και μεγαλείο ψυχής, τα οποία δύσκολα μπορούν να περάσουν απαρατήρητα.

Η σοφία τους δεν πηγάζει από πανεπιστήμια κι εγκυκλοπαίδειες, αλλά απ’ την εμπειρία που τους χάρισε η ίδια τους η ζωή. Συνήθως με αυτούς τους ανθρώπους θα κάνεις τις πιο σοβαρές συζητήσεις σου και θα μάθεις τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα….

Τα περισσότερα κρασιά του κόσμου παράγονται σε φιάλες των 75cl, ωστόσο κάποια εμφιαλώνονται σε μεγαλύτερα μπουκάλια που ξεκινούν από τα 150cl και φθάνουν έως και τα 24λίτρα.

Ίσως σε άλλους τομείς μπορεί κανείς να υποστηρίξει με επιτυχία ότι το μέγεθος δεν μετράει, όμως στο κρασί υπάρχουν συγκεκριμένες αιτίες -επιστημονικές και άλλες- για να καταρρίψουν αυτόν τον ισχυρισμό. Καταρχήν όσο η φιάλη μεγαλώνει ο λόγος του αέρα που περνάει μέσα από τον φελλό σε σχέση με τον όγκο του κρασιού μειώνεται. Στην περίπτωση μάλιστα των magnum φιαλών -των φιαλών δηλαδή του 1,5lt- ο λαιμός και ο φελλός έχουν την ίδια διάμετρο με αυτά της κανονικής φιάλης άρα το οξυγόνο που περνά είναι το ίδιο. Όμως η ύπαρξη 150 αντί 75cl κρασιού μέσα στην φιάλη καθιστά την επίδρασή του μικρότερη και έτσι το κρασί παλαιώνει αργότερα και καλύτερα.

Επιπρόσθετα οι παραγωγοί ξέρουν ότι οι μεγάλες φιάλες απευθύνονται σε πιο ψαγμένους καταναλωτές, εξειδικευμένες κάβες και καλά εστιατόρια, γεγονός που τους κάνει να ανησυχούν λιγότερο για την συντήρηση του κρασιού αλλά και την αντίδραση των καταναλωτών αν μέσα στην φιάλη δημιουργηθεί ίζημα. Έτσι πολλές φορές τα μεγάλα μεγέθη υπόκεινται σε μικρότερες διαδικασίες φιλτραρίσματος και διαύγασης, ενέργειες που αφαιρούν μέρος της δύναμης και της συμπύκνωσης των κρασιών. Όμως τα μεγάλα format δεν είναι μόνο πιο καλοδομημένα αλλά ενίοτε μπορεί να περιέχουν και το περιεχόμενο των καλύτερων βαρελιών που συνθέτουν μια cuvee, αφού εκεί είναι που συνήθως ο παραγωγός “τα δίνει όλα”! Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει γίνει για τις Σαμπάνιες και τα άλλα αφρώδη κρασιά που παράγονται με την παραδοσιακή μέθοδο, αφού η δεύτερη ζύμωση μέσα σε ένα μεγαλύτερο μπουκάλι σε σχέση με ένα μικρότερο οδηγεί σε σαφώς ανώτερο αποτέλεσμα.

Ένα άλλο σημείο υπεροχής των μεγάλων φιαλών είναι ο περιορισμένης παραγωγής χαρακτήρας τους. Έτσι και αλλιώς τα κρασιά που παράγονται σε τέτοιες είναι λίγα, ωστόσο ακόμα και στην περίπτωση τους τα μεγέθη από magnum και πάνω παράγονται σε πολύ μικρότερους αριθμούς. Έτσι μια cuvee που κυκλοφορεί σε μερικές δεκάδες χιλιάδες κανονικές φιάλες θα εμφιαλωθεί σε μόλις 3ψήφιο -ή ακόμα και 2ψήφιο- αριθμό μεγάλων format. Ως αποτέλεσμα, η σπανιότητα και το exclusivity χτυπάνε κόκκινο και σε συνδυασμό με την ικανότητα τους να παλαιώνουν για περισσότερα χρόνια κάνουν και τις τιμές να χτυπήσουν το ίδιο χρώμα. Πάντως ακόμα και στην νιότη της μια μεγάλη φιάλη κοστίζει περισσότερα από ότι πολλές κανονικές ίδιου συνολικού όγκου.
Και δεν είναι μόνο το limited edition του πράγματος υπεύθυνο για αυτό αλλά και το κόστος του packaging. Γιατί μια φιάλη 3 λίτρων με τον δικό της χοντρότερο φελλό, την δική της ετικέτα, την χειροκίνητη (συνήθως) εμφιάλωση και επικόλληση και την συσκευασία δώρου στην οποία πωλείται κοστίζουν πολύ περισσότερο από την standard εμφιάλωση 4 φιαλών των 75cl που θα έχει αναλάβει μια αυτόματη εμφιαλωτική μηχανή. Αφήστε που τα fine wines δεν εμπίπτουν στην λογική απορρυπαντικών η χαρτιών υγείας σε super market.

Tα ωραία των μεγάλων φιαλών πάντως μάλλον ξεκινούν παρά τελειώνουν εδώ. Γιατί όταν έρχεται η ώρα του τραπεζιού, τίποτα δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί στο glamour του ανοίγματος και του σερβιρίσματος μιας μεγάλης φιάλης. Γιατί το ίδιο είναι η επιλογή ενός κανονικού μπουκαλιού και το άνοιγμα μιας δεύτερης και μιας τρίτης φιάλης όταν η πρώτη τελειώσει -γεγονός που θα περάσει στο ντούκου- με την μοναδικότητα που θα προσδώσει στην στιγμή ένα magnum η double magnum και την μεγαλοπρέπεια του σερβιρίσματος μέσα από περιέκτη που έχει μέγεθος μωρού; Το ότι η σωστή απάντηση είναι “όχι” έχει αποδειχθεί από το χώρο της σαμπάνιας, του ροζέ και της premium βότκας, προϊόντα τα οποία έχουν βασίσει μεγάλο μέρος του πανέξυπνου marketing τους στα μεγάλα format.

«Άκου ανθρωπάκο.. Σε φοβάμαι ανθρωπάκο, σε τρέμω, επειδή απο σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημα στην ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Θα ‘χες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου αν δεν ενθάρρυνες εσύ o ίδιος την κατάσταση και δεν την στήριζες με τις πράξεις σου. Καμία αστυνομική δύναμη στον κόσμο δεν θα ήταν ικανή να σε νικήσει, αν διέθετες έστω μία στάλα αυτοσεβασμό…»

Βίλχελμ Ράιχ

Γιατί ο Κόσμος (ή τα συνώνυμά του: ο Θεός, ο Χρόνος, η Ενέργεια, η Ύλη, το κοσμογόνο Μηδέν) δεν αρκούνται στην φαντασμαγορία των ήλιων και των αστερισμών, στα περιδινούμενα πάλσαρ και ηλεκτρόνια, στους αέριους ή βραχώδεις πλανήτες, στην αλφαβήτα των χημικών στοιχείων, στις λάβες των ηφαιστείων και στους πάγους των κομητών, στην παγχρωμία του φωτός και στην τυφλότητα του διαστημικού σκότους, γιατί δεν επαναπαύονται στην άτρωτη αιωνιότητα των ακτινοβολιών και των εσχάτων σωματιδίων;

Γιατί πλάι σ’ όλα αυτά τα θεσπέσια και τα θαυμαστά της ανόργανης φύσης, ο Κόσμος μας έπλασε και την εύθρυπτη, την ευάλωτη, την τόσο απίστευτα πρόσκαιρη, ετοιμοθάνατη από γεννησιμιού της θα έλεγε κανείς, οργανική δική μας ζωούλα; Τι έχει να προσθέσει στο μεγαλείο του Διός και στους φανταχτερούς δακτυλίους του Κρόνου ένα έμβιο είδος τόσο ταπεινό όσο ο κώνωψ ο ανωφελής ή και ο ίδιος ο tyrannosaurus rex ακόμη;

Τι είναι εμπρός στην λάμψη ενός Αντάρη, ενός Λαμπαδία («κι εκείνο τ’ άστρο ο Αλδεβαράν»…), η τρεμάμενη λόχη της πυγολαμπίδας; Και τι αξίζει όλη η σοφία του περιώνυμου «ανθρώπου του έμφρονος» μαζεμένη εμπρός στην ιλιγγιώδη βαθύνοια των νόμων που έπλεξαν και κρατούν καρφωμένους ψηλά στο στερέωμα τους αμύθητους βοστρύχους των γαλαξιών;

Η απάντηση έχει να κάνει ίσως και εδώ με τους νόμους των πιθανοτήτων. Η φύση αρέσκεται να τις εξαντλεί. Η ζωή παρά την απειροελάχιστη κλίμακά της (ζυγισμένοι όλοι οι έμβιοι οργανισμοί του πλανήτη μαζί, μόλις που φτάνουν τους 550 δισεκατομμύρια τόνους, ούτε το ένα τρισεκατομμυριοστό του συνολικού βάρους της Γης) αντιπροσωπεύει ένα εντυπωσιακό άλμα πολυπλοκότητας. Ακόμη και τα δαιδαλώδη μυστήρια της υποατομικής ύλης παραβαλλόμενα με την συνθετότητα ενός οικοσυστήματος όπως του Μεγάλου Κοραλλιογενούς Υφάλου της Αυστραλίας ή τον εγκεφάλου μιας όρκας ή τη μουσική ανάπτυξη της Ενάτης του Μπετόβεν μοιάζουν υπόθεση απλή, έστω περιγράψιμη. Δεν είναι παράδοξο λοιπόν που και η λιτή γεωμετρία του σύμπαντος κάποτε ενδίδει στην χαοτική γοητεία των δυνατοτήτων – αυτήν που καμιά εξίσωση ή ορισμός δεν μπορεί ποτέ να περιλάβει.

Όμως το πολύπλοκο είναι και ολιγόζωο. Δύσκολα διαιωνίζονται οι προϋποθέσεις που το συγκρατούν στην ζωή. Και μόλις αυτές διαταραχθούν, αφανίζεται. Είτε για τον τίγρη της Τασμανίας πρόκειται, είτε για το χαγανάτο των Ρως, είτε για τα αρχεία των Χετταίων είτε για τα λεπιδόδενδρα της Αρκτικής, τα φύτρα και τα παραβλαστήματα της ζωής δεν αντέχουν στον χρόνο. Μόνο οι ουράνιες σφαίρες εξακολουθούν να υπακούν απαρασάλευτα επί αιώνες αιώνων, επί χιλιετίες χιλιετιών στους λιτούς νόμους του Αϊνστάιν και του Νεύτωνα.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗΣ

Πηγή:neoplanodion.gr