Για τις επισκέψεις που έκανε στην Ιερά Μονή Παναχράντου ο Τζίμης Πανούσης μιλάει ο πατέριας Αέτιος στους «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη.

Στα μοναστήρια της Ελλάδας μας ταξιδεύουν οι «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη τις δυο πρώτες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας.

Με την αφορμή αυτή ο Σταύρος Θεοδωράκης βρέθηκε στην Άνδρο και συνάντησε τους τέσσερις μοναχούς της Μονής Παναχράντου, του αρχαιότερου μοναστηριού στο Αιγαίο.

Ο ένας εξ αυτών, ο πατέρας Αέτιος, μίλησε στον γνωστό δημοσιογράφο για τις επισκέψεις που έκανε στο μοναστήρι ο Τζίμης Πανούσης.

«Πολλοί τον έλεγαν αιρετικό, δεν ήταν αιρετικός ο Τζίμης Πανούσης, ήταν χαρισματικός. Ερχόταν τέτοιες μέρες το Πάσχα, το Μεγάλο Σάββατο στην Ανάσταση» ανέφερε χαρακτηριστικά ο πατέρας Αέτιος.

Ερχόταν και ο Τζίμης Πανούσης εδώ. Ο Τζίμης, βέβαια, είχε σπίτι εδώ στην Άνδρο. Ήταν πολύ χαρισματικός άνθρωπος. Πολλοί τον έλεγαν αιρετικό, δεν ήταν αιρετικός ο Τζίμης, ήταν χαρισματικός. Ερχόταν τέτοιες μέρες το Πάσχα, το Μεγάλο Σάββατο στην Ανάσταση. Ερχόταν με τόση ευλάβεια, τόση προσοχή, τόσο γαλήνη σε μία γωνία και παρακολουθούσε όλη τη θεία λειτουργεία μέχρι να τελειώσουμε. Πολλοί αναρωτιόντουσαν ”είναι ο Πανούσης”;

Άκουγα τα τραγούδια του. Ο άνθρωπος ήταν καλλιτέχνης. Ο καλλιτέχνης έχει το δικαίωμα να εκφραστεί. Καμιά φορά η έκφραση μπορεί να λέει και αλήθειες. Ο Θεός τον πήρε μαζί του γιατί έτσι Αυτός νόμιζε ότι είχε φτάσει στην τελειότητα της ψυχής του -γιατί ο Θεός μάς παίρνει στην καλύτερη στιγμή», είπε ο Ιερομόναχος Αέτιος

Για τις επισκέψεις που έκανε στην Ιερά Μονή Παναχράντου ο Τζίμης Πανούσης μιλάει ο πατέριας Αέτιος στους «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη.

Στα μοναστήρια της Ελλάδας μας ταξιδεύουν οι «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη τις δυο πρώτες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας.

Με την αφορμή αυτή ο Σταύρος Θεοδωράκης βρέθηκε στην Άνδρο και συνάντησε τους τέσσερις μοναχούς της Μονής Παναχράντου, του αρχαιότερου μοναστηριού στο Αιγαίο.

Ο ένας εξ αυτών, ο πατέρας Αέτιος, μίλησε στον γνωστό δημοσιογράφο για τις επισκέψεις που έκανε στο μοναστήρι ο Τζίμης Πανούσης.

«Πολλοί τον έλεγαν αιρετικό, δεν ήταν αιρετικός ο Τζίμης Πανούσης, ήταν χαρισματικός. Ερχόταν τέτοιες μέρες το Πάσχα, το Μεγάλο Σάββατο στην Ανάσταση» ανέφερε χαρακτηριστικά ο πατέρας Αέτιος.

Ερχόταν και ο Τζίμης Πανούσης εδώ. Ο Τζίμης, βέβαια, είχε σπίτι εδώ στην Άνδρο. Ήταν πολύ χαρισματικός άνθρωπος. Πολλοί τον έλεγαν αιρετικό, δεν ήταν αιρετικός ο Τζίμης, ήταν χαρισματικός. Ερχόταν τέτοιες μέρες το Πάσχα, το Μεγάλο Σάββατο στην Ανάσταση. Ερχόταν με τόση ευλάβεια, τόση προσοχή, τόσο γαλήνη σε μία γωνία και παρακολουθούσε όλη τη θεία λειτουργεία μέχρι να τελειώσουμε. Πολλοί αναρωτιόντουσαν ”είναι ο Πανούσης”;

Άκουγα τα τραγούδια του. Ο άνθρωπος ήταν καλλιτέχνης. Ο καλλιτέχνης έχει το δικαίωμα να εκφραστεί. Καμιά φορά η έκφραση μπορεί να λέει και αλήθειες. Ο Θεός τον πήρε μαζί του γιατί έτσι Αυτός νόμιζε ότι είχε φτάσει στην τελειότητα της ψυχής του -γιατί ο Θεός μάς παίρνει στην καλύτερη στιγμή», είπε ο Ιερομόναχος Αέτιος

ο μάστορας και το μαθητούδι!

Η «κούπα του Πυθαγόρα» ή αλλιώς «δίκαιη κούπα» που κατασκεύασε ο Σάμιος φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης και θεωρητικός της μουσικής είχε ως στόχο την υπόδειξη και την τήρηση του μέτρου, «μέτρον άριστον».

Όταν ξεπερνιέται το μέτρο πρόκειται για «ύβρις», η οποία έχει ως αποτέλεσμα την τιμωρία, «τίσις». Όλοι οι άνθρωποι οφείλουν να απολαμβάνουν με μέτρο όσα τους παρέχονται δίχως να επιζητούν εναγωνίως περισσότερα.

Ο μηχανισμός της: Στο κέντρο της κούπας υπάρχει μία στήλη που είναι τοποθετημένη πάνω από έναν σωλήνα που οδηγεί στο κάτω μέρος της. Όσο γεμίζει η κούπα, παράλληλα η στάθμη του κρασιού ανεβαίνει και στο εσωτερικό της κεντρικής στήλης.

Από τη στιγμή που το υγρό δεν ξεπερνά την οριοθετημένη γραμμή δεν δημιουργείται κανένα πρόβλημα. Μόλις, όμως το υγρό υπερβεί τη γραμμή, τότε τα μόριά του παρασύρουν το ένα το άλλο, έχοντας ως αποτέλεσμα το άδειασμα της κούπας. Η κατασκευή του Πυθαγόρα ακολουθεί το νόμο που ανέπτυξε ο Pascal αιώνες αργότερα για τα συγκοινωνούντα δοχεία.

Όταν η λάσπη σε προκαλεί !!

 

Ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της αρχαιότητας, ήταν αναμφίβολα ο Φειδίας. Γεννήθηκε στα τέλη του 6ου π. Χ. αιώνα ή στις αρχές του 5ου π. Χ. αιώνα. Το όνομά του είναι στενά συνδεδεμένο με εκείνο του Περικλή. Ο Περικλής του ανέθεσε τη γενική επιστασία της καλλιτεχνικής διακόσμησης των κτισμάτων της Ακρόπολης και κυρίως του Παρθενώνα. «Πάντα διείπε και πάντων επίσκοπος ήταν αυτώ» [τω Περικλεί].

Ο Φειδίας φιλοτέχνησε και το περίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα της Παρθένου Αθηνάς (438 π. Χ.). Όμως, πολιτικοί αντίπαλοι του Περικλή κατηγόρησαν τον Φειδία ότι είχε υπεξαιρέσει μέρος του ελεφαντοστού και του χρυσού του αγάλματος. Ο Φειδίας όμως, αποσπώντας χωρίς να προκαλέσει καμία ζημιά, τον χρυσό χιτώνα του αγάλματος και ζυγίζοντάς τον, απέδειξε τη συκοφαντία. Οι εχθροί του όμως, τον μήνυσαν και για ασέβεια, θεωρώντας πως απεικόνισε τον Περικλή και τον εαυτό του, ως «πρεσβύτη θαλερό» μάλιστα, στην ασπίδα της Θεάς. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, φυλακίστηκε και πέθανε στη φυλακή από ασθένεια ή από δηλητήριο που του έδωσαν ύπουλα οι εχθροί του Περικλή.

Σύμφωνα όμως με άλλη εκδοχή, δεν φυλακίστηκε αλλά φυγαδεύτηκε και πήγε στην Ηλεία, όπου κατασκεύασε το περίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα του Ολυμπίου Διός και σκοτώθηκε από τους Ηλείους αφού καταδικάστηκε σε θάνατο για δεύτερη φορά για παρόμοια αιτία.

Και πάλι δημιουργούνται προβλήματα σχετικά με το ποιο από τα δύο αγάλματα (του Δία ή της Αθηνάς) φιλοτεχνήθηκε νωρίτερα. Ο ναός του Ολυμπίου Δία, ολοκληρώθηκε το 456 π. Χ. Πιθανότατα ο Φειδίας εργάστηκε στην Ηλεία, επέστρεψε στην Αθήνα μετά από πρόσκληση του Περικλή και τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στην Ηλεία. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι το άγαλμα του Ολυμπίου Διός έφερε την υπογραφή του Φειδία και οι Ηλείοι τίμησαν τους απογόνους του με το αξίωμα των Φαιδρυντών, των καθαριστών του αγάλματος του Δία.

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης συνήθιζε να λέει ότι το σεξ και οι εμπορικές συμφωνίες, είναι καλύτερα όταν δεν γίνονται με τον συνηθισμένο τρόπο.

Πίσω στο 1958 ο Ωνάσης, έβλεπε τη θάλασσα να διοικείται από τις λεγόμενες 7 Αδελφές (οι μεγαλύτερες πετρελαϊκές εταιρείες στον κόσμο), οι οποίες έβγαλαν δικά τους πλοία στον Ατλαντικό, και έκαναν μόνες τους το εμπόριο πετρελαίου, παρακάμπτοντας τους εφοπλιστές.

 

Την ίδια χρονιά, η Σαουδική Αραβία, ανακαλύπτει νέα κοιτάσματα πετρελαίου, που θεωρούνται τα πιο πλούσια για εκείνη την εποχή. Αποκομμένος από τις πανίσχυρες εταιρείες των ΗΠΑ στον τομέα του πετρελαίου, στρέφεται στον νέο και άπειρο βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας και τον πείθει να μπει η σημαία της χώρας του, στα πλοία του. Με αυτόν τον τρόπο η Σαουδική Αραβία θα έδειχνε πόσο ισχυρή είναι, αλλά και θα μπορούσε να συμμετέχει στη διαμόρφωση της τιμής.

Η συμφωνία που προσπαθεί να κλείσει ο πολυμήχανος εφοπλιστής βγαίνει προς τα έξω, και οι αντίπαλοί του προσπαθούν να διαλύσουν την συμφωνία, ακόμα και να εξοντώσουν τον ίδιο τον Ωνάση.

Ο μεγάλος αντίπαλος του Ωνάση, ο Νιάρχος, προσλαμβάνει τον ειδικό ερευνητή, Ρόμπερτ Έιμι Μέιχιου, και αυτός με τη σειρά του εκμεταλλεύεται τις γνωριμίες του στον Λευκό Οίκο, και πείθει τους Αμερικανούς, πως η συμφωνία Ωνάση απειλεί την ασφάλεια των ΗΠΑ.

Το πρώτο χτύπημα ήταν να οργανώσουν απεργία στα ναυπηγεία του Αμβούργου που θα έφτιαχναν τα πλοία του Ωνάση. Ο Ωνάσης αντεπιτίθεται δίνοντας μπόνους σε όσους δουλέψουν διπλές βάρδιες, ώστε να προλάβουν τις προθεσμίες. Τα καταφέρνει φυσικά.

Τότε οι ΗΠΑ πιέζουν το κράτος του Περού, ώστε να βομβαρδίσει τα πλοία του Ωνάση, με τη κατηγορία ότι εισήλθαν παράνομα στα ναυτικά ύδατα της χώρας. Πράγματι τα πλοία του Ωνάση, μπήκαν παραπάνω από το συνηθισμένο μέσα στα εθνικά ύδατα του Περού, με αποτέλεσμα να βομβαρδιστούν από τα πολεμικά αεροπλάνα της χώρας.

Και ενώ όλοι περίμεναν πως ο Αριστοτέλης Ωνάσης είχε καταστραφεί και θα βρισκόταν σε κακή ψυχολογική κατάσταση, φθάνουν οι πρώτες πληροφορίες για ένα μεγαλειώδες πάρτυ που διοργανώνει ο εφοπλιστής σε κάποια από τις επαύλεις του.

Πολλοί είπαν ότι τρελάθηκε από τη καταστροφή. Σύντομα όμως οι αντίπαλοι του Αριστοτέλη Ωνάση, έμαθαν πως απλά τον έκαναν πλουσιότερο κατά πολλά εκατομμύρια δολάρια, αφού 24 ώρες πριν είχε ασφαλίσει το στόλο του στο Λονδίνο, συγκεκριμένα για επίθεση από αεροπλάνα.

Εκείνη την ημέρα ο Έλληνας εφοπλιστής έβγαλε 50 εκατομμύρια δολάρια, περιμένοντας την επόμενη πρόκληση που θα τον ξεσήκωνε.

Εγκαίνια κεντρικών γραφείων στο Μσρούσι

Άκου, θα ‘ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
Κατερίνα Γώγου

Θα ‘ρθει καιρός

Θα ‘ρθει καιρός
που θ’ αλλάξουν τα πράγματα
να το θυμάσαι Μαρία
θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε
κρατώντας τη σκυτάλη
Μη βλέπεις εμένα μην κλαις
εσύ είσαι η ελπίδα
Άκου, θα ‘ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ’ έξω
και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα ‘μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια
Οι άνθρωποι, σκέψου,
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές :
απροσάρμοστοι, καταπίεση,
μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός
για το μάθημα της Ιστορίας
Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα’ ρθουνε κι άλλοι
δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κράτησα καλά
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
…παρ’ όλα αυτά Μαρία

* (1 Ιουνίου 1940 – Αθήνα, 3 Οκτωβρίου 1993) ήταν Ελληνίδα ποιήτρια και ηθοποιός. Ξεκίνησε από μικρή την καριέρα στην ηθοποιία, αλλά αργότερα στράφηκε στην ποίηση.

Η περίοδος από το 1920 έως το 1933 στις ΗΠΑ, όταν κηρύχθηκε παράνομη με συνταγματική πρόνοια η παρασκευή, διακίνηση, εισαγωγή, εξαγωγή και πώληση αλκοολούχων ποτών.

Το κίνημα της ποτοαπαγόρευσης είχε ξεκινήσει στις αρχές του 19ου αιώνα και ήδη ως το 1850 αρκετές πολιτείες, κυρίως του νότου, είχαν ψηφίσει νόμους που περιόριζαν ή απαγόρευαν τη διάθεση αλκοολούχων ποτών. Η πρωτοβουλία ανήκε σε θρησκευτικές προτεσταντικές οργανώσεις, κυρίως του Μεθοδιστικού δόγματος.

Γρήγορα, σχηματίσθηκαν δύο πανίσχυρες ομάδες πίεσης, η «Ένωση κατά των Σαλούν» (Anti-Saloon League) και η «Ένωση Γυναικών για τη Χριστιανική Εγκράτεια» (Women’s Christian Temperance Union). Μέλη των δύο αυτών οργανώσεων σχημάτισαν το Κόμμα της Απαγόρευσης (Prohibition Party), που πήρε μέρος στις προεδρικές εκλογές του 1872, αλλά συγκέντρωσε μόλις 5.608 ψήφους.

Το 1879 ο Τζον Σεντ Τζον εκλέχθηκε κυβερνήτης του Κάνσας και τέσσερα χρόνια αργότερα το Κάνσας έκανε η πρώτη πολιτεία στην Αμερική, που κήρυξε παράνομο το αλκοόλ. Το 1884 ο Σεντ Τζον έθεσε υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Αμερικής με τη σημαία του Κόμματος της Απαγόρευσης και έλαβε 150.369 ψήφους. Ο σπόρος της Ποτοαπαγόρευσης είχε ριφθεί.

Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου πολλοί Αμερικανοί θεωρούσαν μη πατριωτική πράξη τη χρησιμοποίηση δημητριακών για την παραγωγή αλκοολούχων ποτών και όχι τροφίμων. Πολλές ζυθοποιίες είχαν ιδιοκτήτες γερμανικής καταγωγής, γεγονός που επαύξησε τα αντιγερμανικά αντανακλαστικά των Αμερικανών.

Επιφανείς εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου (Φορντ, Ροκφέλερ) δήλωναν ότι οι εργαζόμενοι θα ήταν πιο παραγωγικοί εάν απείχαν από το αλκοόλ. Μάλιστα, ο Τζον Ροκφέλερ δώρισε 350.000 δολάρια στην «Ένωση κατά των Σαλούν» (Anti-Saloon League).Η κοινή γνώμη άρχισε να αλλάζει διάθεση και ως το 1919 το 75% των πολιτειών είχε ευθυγραμμισθεί με τη 18η τροποποίηση του Συντάγματος, που απαγόρευσε την πώληση ή διακίνηση αλκοολούχων ποτών (16 Ιανουαρίου 1919). Ένας χρόνο αργότερα, στις 16 Ιανουαρίου του 1920, τέθηκε σε ισχύ με το νόμο Βόλστιντ (Volstead Act). Ήταν η ληξιαρχική πράξη για την έναρξη της Ποτοαπαγόρευσης.

Δεν πέρασε μεγάλο διάστημα και η μαύρη αγορά άρχισε να ανθίζει, το έγκλημα να κινείται ανοδικά και οι οργανωμένες συμμορίες να ευημερούν και να κερδίζουν πολιτική επιρροή. Η αστυνόμευση ήταν δύσκολη υπόθεση, με αποτέλεσμα να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια τα παράνομα αποστακτήρια και μπαρ. Τα σημεία πώλησης έφθασαν τα 30.000, σχεδόν διπλάσια σε σχέση με την προ Ποτοαπαγόρευσης εποχή.

Η διαφθορά στους κόλπους της αστυνομίας κάλπαζε, καθώς οι πειρασμοί για τους γλίσχρα αμειβόμενους αστυνομικούς ήταν μεγάλοι. Ο Αλ Καπόνε κόμπαζε ότι είχε στο μισθολόγιό του τη μισή αστυνομία του Σικάγου. Πολλοί γιατροί θησαύριζαν συνταγογραφώντας ουίσκι για ιατρικούς λόγους, που ήταν νόμιμο και διατίθετο από τα φαρμακεία.

Οι παράνομοι διακινητές έγιναν λαϊκοί ήρωες, καθώς πρόσφεραν δουλειά σε περίοδο μεγάλης ανεργίας, όπως ήταν η εποχή της Μεγάλης Ύφεσης («Κραχ»). Μεγάλες ήταν οι δημοσιονομικές απώλειες, καθώς η φορολόγηση του αλκοόλ έφερνε «ζεστό» χρήμα στα κρατικά ταμεία. Υπολογίστηκε ότι το κράτος έχανε κάθε χρόνο 500 εκατομμύρια δολάρια από τη φορολογία του αλκοόλ.

Στα θετικά της Ποτοαπαγόρευσης ήταν η δραστική μείωση των θανάτων από ασθένειες σχετιζόμενες με το αλκοόλ, όπως και η πτώση της συναφούς εγκληματικότητας. Όμως, επτά χρόνια μετά την επιβολή της ποτοαπαγόρευσης οι θάνατοι άρχισαν να αυξάνονται, ενώ τα ποτά-μπόμπες συνέβαλαν στη σημαντική άνοδο των τυφλώσεων και των παραλύσεων.

Η αύξηση της εγκληματικότητας και της διαφθοράς άλλαξε τη διάθεση της κοινής γνώμης. Στις προεδρικές εκλογές του 1932 ο δημοκρατικός υποψήφιος Φραγκλίνος Ρούσβελτ, λάτρης του μαρτίνι, συμπεριέλαβε στο πρόγραμμά του την άρση της ποτοαπαγόρευσης.

Ένα χρόνο αργότερα, στις 5 Δεκεμβρίου του 1933, η Ποτοαπαγόρευση ήρθη στο μεγαλύτερο μέρος των ΗΠΑ, μετά την υιοθέτηση από το Κογκρέσο της 21ης Τροποποίησης του Συντάγματος. Το Μισισιπί ήταν η τελευταία πολιτεία που νομιμοποίησε και πάλι το αλκοόλ το 1966.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/