Μάκογλου Δ, Παρισάκης Γ.

Το όνομα και η χάρη

•Το όνομα είναι Μπαιντεν.Η χάρη,καθολική μάλιστα,είναι επίσης Μπαιντεν.Οπως έγραφε και ο Orwell στη «φάρμα των ζώων».Όλα τα ζώα είναι ίσα αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα.Ποια ζώα;μα όσα έχουν το όνομα έχουν και τη χάρη.

Πάνος Μπιτσαξής 

Εκνευρίζομαι όταν διαβάζω ή ακούω ανθρώπους να λένε για τον Τραμπ: «Εμείς δεν είμαστε τέτοιοι». Γιατί ποιοι είναι αυτοί οι «εμείς»; Δεν εννοώ όταν λένε τον Τραμπ ρατσιστή και επιμένουν ότι «εμείς» δεν είμαστε ρατσιστές. Ή όταν τον λένε μισογύνη και ισχυρίζονται ότι «εμείς» είμαστε καλύτεροί του. Αυτό που εννοώ είναι ότι ο Τραμπ αποτελεί την πεμπτουσία της Αμερικής.

Ο Τραμπ δεν είναι ένας εξωγήινος που προσγειώθηκε από κάποιον άλλο πλανήτη. Δεν είναι κάποιος που εμφυτεύτηκε στην εξουσία από μια ρωσική ειδική επιχειρήση, εννοείται. Είναι κάποιος που τον επέλεξε ο αμερικανικός λαός και αντανακλά κάτι βαθύ και μόνιμο από την αμερικανική κουλτούρα. Σκεφτείτε όλους τους κόσμους τους οποίους έχει κατοικήσει και οι οποίοι τον ανύψωσαν. Επαγγελματική πάλη. Reality TV. Τα καζίνο και ο τζόγος, που δεν υπάρχουν πλέον μόνο στο Λας Βέγκας ή στο Ατλάντικ Σίτυ, αλλά παντού, ενσωματωμένα στην καθημερινή ζωή. Η κουλτούρα της διασημότητας. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όλα αυτά εμένα μου θυμίζουν Αμερική. Και ναι, το ίδιο ισχύει και για τις απάτες, τα ξεδιάντροπα ψέματα, τα καρναβαλίστικα τσαλίμια. Αλλά υπάρχει κοινό για όλα αυτά, και όχι μικρό, για τον Τραμπ και τις καταβολές του και το ποιος είναι. […]

Στην Αμερική κανένα κατεστημένο κόμμα με τόσο χαμηλά ποσοστά αποδοχής του προέδρου όσο αυτά του Μπάιντεν δεν διατήρησε ποτέ την εξουσία. Οι ψηφοφόροι στις δημοκρατίες δεν παίρνουν πάντα αυτό που θέλουν, έχουν όμως τη δυνατότητα να τιμωρήσουν τους κυβερνώντες. Οι Δημοκρατικοί το παράκαναν. Ο Μπάιντεν εξασφάλισε την νίκη έχοντας κάνει προεκλογική εκστρατεία ως μετριοπαθής, ως σταθεροποιητής. Άρχισε όμως να κυβερνά σαν να είχε νικήσει σαρωτικά, και συχνά από θέσεις σκληρά αριστερές, σε σειρά από θέματα: σύνορα, κλίμα και ενέργεια, φύλο, φυλή, εγκληματικότητα και αστυνόμευση, και ούτω καθεξής.

Αλλά όπως έγραψα, ο Τραμπ είναι ένα φαινόμενο. Εκτός από τη δυναστεία Κλίντον και τη δυναστεία Μπους, έχει πλέον κατατροπώσει και τη δυναστεία Τσέινυ. Και προεταιρίστηκε τη δυναστεία Κέννεντυ, φυσικά σε μορφή που πολλοί θα θεωρούσαν απαξιωμένη – αν και κάποιοι θα θεωρούσαν ότι η σημερινή εκδοχή της δυναστείας Κέννεντυ αντικατοπτρίζει κατά κάποιον τρόπο την πορεία της Αμερικής. Επιπλέον, ο Τραμπ κατανίκησε το στρατιωτικό κατεστημένο και το κατεστημένο της εθνικής ασφάλειας που τον υπηρέτησε και τάχθηκε κατά της επανεκλογής του. Κατανίκησε το επιστημονικό κατεστημένο. Ουάου!

Ξέρετε, κάποιοι χλεύασαν τον Νικήτα Χρουστσώφ όταν κατήγγειλε τον Στάλιν το 1956, στον «Μυστικό λόγο» του κατά το 20ό Συνέδριο του Κόμματος. Σε εκείνη την ομιλία ο Χρουστσώφ καταδίκασε την προσωπολατρεία που είχε καλλιεργήσει ο Στάλιν. Αλλά ο Χρουστσώφ δεν ήταν προσωπικότητα επιβλητική και πίσω από την πλάτη του ο κόσμος έλεγε: «Είναι αλήθεια, υπήρχε λατρεία – αλλά υπήρχε και προσωπικότητα!»

STEPHEN KOTKIN
(Από την πρόσφατη συνέντευξη του γνωστού ιστορικού στο Foreign Affairs.)

Ιρλανδικές Διαβάσεις: Ένας κρυφός κίνδυνος στους ελληνικούς δρόμους 

Οι ιρλανδικές διαβάσεις, παρότι συχνά αγνοούνται από την πλειοψηφία, αποτελούν μια πραγματική πρόκληση για την οδική ασφάλεια, ειδικά σε επαρχιακούς δρόμους. Πρόκειται για σημεία όπου ο δρόμος συναντά χειμάρρους χωρίς την ύπαρξη γέφυρας, με τη διέλευση να βασίζεται σε τσιμεντένια οδοστρώματα, μια λύση πρόχειρη και συχνά επικίνδυνη.

Μια πρόχειρη υποδομή με διεθνή ονομασία

Η ιρλανδική διάβαση πήρε την ονομασία της κατά τον Αγγλο-ιρλανδικό πόλεμο, όταν οι Ιρλανδοί άρχισαν να κατασκευάζουν διαβάσεις που οι Βρετανοί δεν ήξεραν ότι υπήρχαν. Όταν έβρεχε, η διάβαση σκεπαζόταν με νερό και γινόταν αόρατη. Οι Βρετανοί δεν έβλεπαν το πέρασμα.

Οι ιρλανδικές διαβάσεις «πρωτοεμφανίστηκαν στην παγκόσμια κοινότητα από την Ιρλανδία, υιοθετήθηκαν από πολλές χώρες και την Ελλάδα εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες. Είναι παλιές υποδομές. Ωστόσο, η ασφάλειά τους εξαρτάται αποκλειστικά από την ποσότητα του νερού που τις διασχίζει. Μετά από έντονες βροχοπτώσεις ή το λιώσιμο του χιονιού, οι διαβάσεις αυτές γίνονται παγίδες θανάτου.

Στατιστικά και φυσικοί κίνδυνοι

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι:

• Μόλις 15 εκατοστά νερού μπορούν να παρασύρουν έναν άνθρωπο.
• 30 εκατοστά νερού είναι αρκετά για να παρασύρουν ένα μικρό αυτοκίνητο.
• 60 εκατοστά νερού μπορούν να θέσουν εκτός ελέγχου ακόμα και ένα μεγάλο φορτηγό.

Για το λόγο αυτό πρέπει να υπάρχει μεγάλη προσοχή από τους πεζούς και τα διερχόμενα οχήματα και τους οδηγούς του σε διασταυρώσεις με χειμάρρους και υδατορέματα, όπου υπάρχουν Ιρλανδικές διαβάσεις, καθώς υπάρχει κίνδυνος παράσυρσης από τα ορμητικά νερά.

Η ορατότητα παίζει κρίσιμο ρόλο. Τη νύχτα ή όταν το νερό καλύπτει το οδόστρωμα, οι οδηγοί δεν μπορούν να αντιληφθούν τυχόν εμπόδια, φθορές ή πέτρες που μεταφέρθηκαν από το ρεύμα.

Ιδιαίτερα προσοχή πρέπει να δίδεται, όταν τα νερά ενός χειμάρρου περνούν πάνω από μία ιρλανδική διάβαση, είναι επικίνδυνο να περάσει κάποιος από αυτή, γιατί:

• Δεν βλέπουμε το τσιμέντο ή την άσφαλτο και έτσι δεν μπορεί να υπολογίσει το ύψος του νερού, ιδιαίτερα τη νύχτα.
• Δεν βλέπουμε πιθανές μεγάλες πέτρες που κουβάλησε το νερό πάνω στο οδόστρωμα, οι οποίες μπορεί να προκαλέσουν ζημιά ή ακινητοποίηση.
• Δεν αντιλαμβανόμαστε πιθανές φθορές στη διάβαση.

Προτάσεις για σσφαλή οδήγηση

Η Πολιτική Προστασία έχει θέσει σαφείς οδηγίες για να αποτραπούν ατυχήματα:

• Αποφύγετε να περάσετε από μια ιρλανδική διάβαση όταν υπάρχει νερό.
• Μην υπερεκτιμάτε τις δυνατότητες του οχήματός σας.
• Ακολουθείτε πάντα τις οδηγίες της τοπικής αστυνομίας.
• Επιλέξτε εναλλακτικές διαδρομές, ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται περισσότερη απόσταση.

Ένα μάθημα ασφάλειας

Η χρήση των ιρλανδικών διαβάσεων απαιτεί υπευθυνότητα και προσοχή. Ενώ μπορεί να φαίνονται ως βολική λύση, οι κίνδυνοι που κρύβουν είναι πραγματικοί και συχνά θανατηφόροι. Με σωστή ενημέρωση και συμμόρφωση στις οδηγίες των αρχών, μπορούμε να αποφύγουμε τραγικές συνέπειες και να κάνουμε τις μετακινήσεις μας ασφαλέστερες.

Νέα ζωή στο κτήμα αυτάρκεια !!

Ο Μπάμπης και ο Κώστας είναι συνομήλικοι, είχαν την ευλογία να γεννηθούν και να μεγαλώσουν στις όχθες του ποταμού Μόρνου, σε ένα ειδυλλιακό τοπίο. Τα σπίτια τους, σκεπασμένα σήμερα από τα νερά της λίμνης, ήταν κτισμένα αντικριστά στις δυο όχθες του ποταμού. Στην ανατολική πλευρά του Μπάμπη και στην δυτική του Κώστα, τα νερά του ποταμού τους χώριζαν και συνάμα τους ένωναν .. Μαζί μεγάλωσαν, ψάρευαν και κολυμπούσαν τα καλοκαίρια στα νερά του ποταμού, στο ίδιο θρανίο στα έξι χρόνια των γυμνασιακών χρόνων και μαζί έδωσαν εξετάσεις για το πανεπιστήμιο στην Πάτρα το 1972 που από τότε χώρισαν οι δρόμοι τους ..

Ξανάσμιξαν ύστερα από 50 χρόνια και είχαν πολλά να θυμηθούν! αμοιβαία υπόσχεση να βρίσκονται πλέον τακτικά γιατί οι «ζωντανές αναμνήσεις και τα θαμμένα όνειρα» πρέπει να ιστορηθούν!!

“Το μυστικό για καλά γεράματα είναι μια τιμητική συμφωνία με τη μοναξιά.”
~Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, Κολομβιανός συγγραφέας

Μια από τις πλέον σπάνιες και όμορφες είναι η λέξη «πομόνα». Δεν την ακούμε συχνά αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί με ευκολία σε μια πρόταση.

Τι σημαίνει;

Στη Ρωμαϊκή μυθολογία η Πομόνα (Λατινικά:Pomona), ήταν η θεά των καρποφόρων δέντρων, των κήπων και των οπωρώνων. Περιφρόνησε την αγάπη του Σιλβάνους και του Πίκους αλλά παντρεύτηκε τον Βερτούμνους, που την εξαπάτησε μεταμφιεσμένος σε γριά γυναίκα. Ο ανώτατος ιερέας της αποκαλείτο φλάμεν Πομονάλις. Σύμβολό της ήταν το κλαδευτήρι. Είναι αποκλειστικά ρωμαϊκή θεότητα που δεν ταυτοποιήθηκε με κάποια ελληνική αντίστοιχη. Σχετιζόταν ιδιαίτερα με την άνθιση των δέντρων σε αντιπαράθεση με τον θερισμό.

Η Πομόνα σχετίζεται συχνά με την αφθονία. Σε αγάλματα και κτιριακές διακοσμήσεις του 19ου αιώνα συχνά φέρει είτε μια μεγάλη πιατέλα απο φρούτα ή ένα κέρας αφθονίας. Αρκετές είναι οι παραστάσεις της -ιδιαίτερα μαζί με τον Βερτούμνους- στην ευρωπαϊκή ζωγραφική. Ένα γυμνό άγαλμά της βρίσκεται στο συντριβάνι του μικρού πάρκου έξω από το ξενοδοχείο Πλάζα στη Νέα Υόρκη.

Πλέον στα ελληνικά είναι η ονομασία κάθε στροβιλαντλίας νερού που είναι ικανή να παρέχει μεγάλες ποσότητες και από αρκετό βάθος.

Στον κάμπο της Θεσσαλίας κυρίως, η πομόνα παραπέμπει και σε τόπο ερωτικής συνεύρεσης ‘’παράνομων’’ ζευγαριών !!

Πηγή:sarantakos.wordpress.com

Όπως έχω πει εφτά χιλιάδες φορές τον τελευταίο καιρό, από χτες βγήκα στη σύνταξη, ευδοκίμως συμπληρώσας 36 χρόνια, 10 μήνες και 15 μέρες  εργασίας στα θεσμικά όργανα της ΕΕ. (Τα προηγούμενα χρόνια που είχα εισφέρει στην Ελλάδα, στο αλήστου μνήμης ΤΣΜΕΔΕ, τα είχα μεταφέρει στο κοινοτικό σύστημα, αλλά δεν τα αξιοποίησα τελικά).

Aλλά χτες ήταν Κυριακή, μέρα που έτσι κι αλλιώς δεν δούλευα, οπότε σήμερα είναι η πρώτη μέρα μηδουλειάς. Την Παρασκευή που μας πέρασε, τελευταία εργάσιμη μέρα, πήγα στο γραφείο για να ταχτοποιήσω κάτι τελευταίες διατυπώσεις. Παρέδωσα το υπηρεσιακό λάπτοπ που μας είχαν δώσει για να δουλεύουμε  από το σπίτι, ένα  μικρό «υβριδικό».

Μετά πήγα σε άλλον όροφο και παρέδωσα την πράσινη κάρτα που είχα πάρει ως υπάλληλος της ΕΕ -είχε λήξει από το 2021 και από πιο πριν είχαν σταματήσει να  εκδίδονται τέτοιες κάρτες, αλλά για γραφειοκρατικούς λόγους έπρεπε να  παραδώσω και τη ληγμένη κάρτα.

Μετά πήγα σε ένα  άλλο κτίριο και πήρα το μπατζ  του συνταξιούχου (κάρτα εισόδου θαρρώ θα το λέγαμε ελληνοπρεπώς). Το μπατζ που είχα, του υπαλλήλου, απενεργοποιήθηκε χτες μόνο του, έχει τσιπάκι -ή τουλάχιστον έτσι μου είπαν.

Aυτό το μεγάλο R στη φωτογραφία σημαίνει, ακριβώς, Retired, και όπως βλέπετε η υπηρεσία λογαριάζει ότι θα ζήσω τουλάχιστον έως τις 29/11/2029.

Το γραφείο μου το είχα αδειάσει πριν από καμιά δεκαριά μέρες -δεν είχα πολλά πράγματα γιατί, από την προηγούμενη  μετακόμιση, μας είχαν βάλει όριο να μην  μεταφέρουμε περισσότερες από τρεις κούτες έκαστος κι έτσι είχε γίνει ήδη ένα  γενναίο ξεκαθάρισμα.

Αυτές τις τρεις κούτες τώρα τις έχω βάλει προσωρινά στο γκαράζ του σπιτιού, και κύριος οίδε  πότε θα ξεπακετάρω και θα κοιτάξω τα περιεχόμενά τους -είναι χαρτιά και ενθύμια κυρίως από τα πρώτα χρόνια μου στο Λουξεμβούργο, είναι κάποια βιβλία δικά μου που τα χρησιμοποιούσα και στη δουλειά ή που για κάποιο λόγο τα είχα φέρει στο γραφείο, είναι και μερικά παλιά διδακτικά βιβλία που είχα στο Πολυτεχνείο πριν από 45 χρόνια.

Καθώς πήγαινα από τη μια υπηρεσία στην  άλλη, όπου με εξυπηρετούσαν άγνωστοι νεότατοι συνάδελφοι, σχεδόν  είχα βουρκώσει από τη συγκίνηση που τελείωνε μια φάση της ζωής μου, 37 χρόνια είναι αυτά, δεν  είναι παίξε γέλασε. Αλλά το γεγονός ότι ήταν άγνωστοι (διοικητικοί γαρ) και νεότατοι μού έλεγε ότι καλά κάνω και φεύγω. Μετά πήγα για μια τελευταία φορά στο γραφείο μου, να δω μήπως είχα ξεχάσει κάτι. Με το γραφείο αυτό, εννοώ το συγκεκριμένο δωμάτιο, το τραπέζι, την καρέκλα, τον  καλόγερο, τη συρταριέρα και τη  ντουλάπα, δεν έχω ιδιαίτερους συναισθηματικούς δεσμούς, μια και μεταφερθήκαμε εκεί πριν από δυο χρόνια και λόγω τηλεργασίας και ημισυνταξιοδότησης ελάχιστες μέρες έχω δουλέψει εκεί. Κοίταξα μια τελευταία φορά μήπως έχω αφήσει τίποτα στα συρτάρια, άδεια ήταν.

Βγαίνοντας όμως πρόσεξα πως είχα ξεχάσει δυο φωτογραφίες στερεωμένες με μαγνητάκια στον  πλαϊνό τοίχο. Mία οικογενειακή με τις κόρες μου και μία με τον Θέμη. Την είχε βγάλει ο Θωμάς, που είναι δεινός φωτογράφος, σε έναν από τους αμέτρητους καφέδες που πίναμε απαρεγκλίτως κάθε  πρωί, ο Θέμης, ο Θωμάς, ο Τάσος κι εγώ, έως το 2004 στην καφετέρια στον 22ο όροφο του παλιού Πύργου και μετά τη μετακόμιση εκείνη σε κάποιο από τα γραφεία μας, όποιο είχε σπρεσόμπρικο.

Τις δυο φωτογραφίες τις πήρα βέβαια μαζί μου -και για να  μην τσαλακωθούν πήρα από τη ντάνα του διαδρόμου ένα λεξικό με τις κατάλληλες διαστάσεις και τις έβαλα μέσα. Να πω εδώ ότι, επειδή στα καινούργια γραφεία δεν υπάρχει πολύς χώρος για κοινή βιβλιοθήκη, ούτε και ανάγκη άλλωστε τώρα που σχεδόν όλα είναι ηλεκτρονικά, τα περισσότερα βιβλία της παλιάς βιβλιοθήκης μας έχουν αποχαρακτηριστεί, τα έχουν βάλει σε στοίβες  στο διάδρομο κι όποιος θέλει παίρνει.

Χαιρέτησα δυο συναδέλφους από τα γειτονικά γραφεία, πάλι βουρκωμένος, και κατέβηκα στο υπόγειο γκαράζ. Καθώς πλησίαζα στο αυτοκίνητό μου, ένα άλλο αυτοκίνητο σταμάτησε και μου άναψε φώτα. Ήταν ο Χοσέ Λουίς, Ισπανός συνάδελφος που τον ξέρω από το 1988. Τα πρώτα χρόνια κάναμε πολλή παρέα -εγώ κι αυτός αλλά και μια παρέα Έλληνες με μια παρέα Ισπανούς. Είχαμε στην παρέα τον Δήμο, που ήξερε καλά ισπανικά, και πηγαίναμε και τρώγαμε κοθίδο, είδος ρεβιθάδα με κρέας, σε  ένα ισπανικό εστιατόριο. Την πρώτη φορά, ο εστιάτορας πέρασε τον Δήμο για Ισπανό κι εκείνος δεν το διέψευσε, οπότε μετά ερχόταν στο τραπέζι μας κάθε φορά και του έλεγε διάφορα για την πολιτική κατάσταση  στην Ισπανία («πώς τα βλέπεις, θα τον βγάλουμε πάλι τον Φελίπε;», εννοώντας τον Γκονζάλεθ) και να τον παινεύει που μιλάει τόσο καλά τα ελληνικά, σαν Έλληνας.

Μιλήσαμε κάμποση  ώρα με τον Χοσέ Λουίς και θυμηθήκαμε τα παλιά, στα ελληνικά. Τα μιλάει σχεδόν τέλεια τα ελληνικά, αφού μάλιστα έχει παντρευτεί τη φίλη μου τη  Βάλια, αλλά, όπως το 90% των μη φυσικών ομιλητών, μπερδεύει τον στιγμιαίο και τον  διαρκή μέλλοντα -βλέπετε, δεν υπάρχει η διάκριση στα ισπανικά. «Όπου να’ναι, θα αποφασίζω πότε ακριβώς θα βγω στη σύνταξη κι εγώ», είπε.

Ύστερα πήγα στο αυτοκίνητο και έβαλα μπρος να φύγω. Μέσα στο υπόγειο γκαράζ δεν πιάνει ραδιόφωνο,  οπότε μπαίνοντας το είχα γυρίσει  στο κασετόφωνο -δεν είναι  κασετόφωνο βέβαια, στικάκι έχω με 64000 τραγούδια, αλλά έτσι το εμαθα κι έτσι το λέω. Πώς να το πω; Στικακόφωνο; Πολύ κακόφωνο το βρίσκω. Παρομοίως,  το κτίριο που βρίσκεται το γραφείο μου, το λένε επισήμως Adenauer, αλλά εγώ και όλοι οι δεινόσαυροι το λέμε «μπακ» (ΒΑΚ στα ξένα), όπως το μάθαμε το 1988. Γενικά τα κτίρια των υπηρεσιών της ΕΕ έχουν όλα ονομασίες πολιτικών που έπαιξαν ρόλο στην οικοδόμηση της ΕΕ -από Έλληνες υπάρχει μια πασαρέλα Konstantinos Karamanlis, που ενώνει τα κτίρια PHS (Paul-Henri Spaak) και ASP (Altiero Spinelli). Μια αίθουσα στο κτίριο Spinelli έχει το όνομα Manolis Glezos. Ο Μανώλης Γλέζος ήταν δυο φορές ευρωβουλευτής, μία με το ΠΑΣΟΚ το 1984 και μία με τον ΣΥΡΙΖΑ το 2014. Παραιτήθηκε και τις δύο φορές πάνω στον χρόνο, τη  δεύτερη προγραμματισμένα.

Λοιπόν, καθώς έβγαινα από το πάρκιν του γραφείου, το σύστημα του αυτοκινήτου έπαιζε Ντίλαν, το Desolation Row. Στο στικάκι έχω τους καλλιτέχνες με αλφαβητική σειρά και αυτόν τον καιρό ακούω συνέχεια Ντίλαν, ξεκινώντας από τις 28 Οκτωβρίου που πήγα και τον άκουσα σε συναυλία στο Ες συρ Αλζέτ, τη δεύτερη πόλη του Λουξεμβούργου, στα σύνορα με τη Γαλλία, πάνω στην ανθρακοφόρα λεκάνη της Λωραίνης, παλιά εργατούπολη που την κυβερνάει το σοσιαλιστικό κόμμα και έχει και το μουσείο εθνικής αντίστασης. Επί δεκαετίες, η Ζενές Ες, η ομάδα ποδοσφαίρου της πόλης, κυριαρχούσε στο λουξεμβουργιανό πρωτάθλημα -την απέκλεισε ο Παναθηναϊκός στον πρώτο γύρο όταν πήγε το 1971 στο Γουέμπλεϊ. Τα τελευταία αρκετά χρόνια έχει πέσει σε παρακμή (η Ζενές Ες, αλλά κατά σύμπτωση και ο Παναθηναϊκός).

Παρένθεση: Παλιότερα, η Ζενές Ες είχε καλούτσικη ομάδα, είχε αποκλείσει τη  Λέγκια μια χρονιά. Ο αστικός μύθος εδώ στο Λουξεμβούργο λέει ότι το 1959 η Ζενές Ες είχε κληρωθεί με τη Ρεάλ και στο εδώ ματς έφερε 3-3, και τερματοφύλακας με τη Ρεάλ έπαιζε ο Χούλιο Ιγκλέσιας και  αυτό το ματς ήταν αιτία να σταματήσει την καριέρα του σαν ποδοσφαιριστής (κανονικά εδώ θέλει ‘ως’ και γενική) και να πιάσει το τραγούδι, όπου τα πήγε καλύτερα. Αυτό μου το έχουν πει δύο ντόπιοι, εις επήκοον άλλων που συμφωνούσαν. Το αμείλικτο Ιντερνέτ διαψεύδει τον ισχυρισμό. Το ματς έγινε, αλλά τελείωσε με νίκη της Ρεάλ 5-2 και δεν έπαιζε τέρμα ο Ιγκλέσιας. Κλείνει η παρένθεση, γυρίζουμε στη συναυλία του Ντίλαν.

Όπως συνήθως, το είχα πάρει πολύ αργά είδηση πως ο Ντίλαν θα ερχόταν στο Λουξεμβούργο, κι όταν επιχείρησα να βγάλω εισιτήριο δεν είχε μείνει κανένα, σολντάουτ που λένε. Όμως στις αρχές Οκτωβρίου η φίλη μου η Όλγα έβαλε ανακοίνωση στην ομάδα των  Ελλήνων του Λουξεμβούργου στο Φέισμπουκ ότι πρέπει να φύγει εκτάκτως για Ελλάδα και έχει ένα εισιτήριο για τον Ντίλαν, οπότε της έστειλα μήνυμα και το αγόρασα. Από κάτι τέτοιες συμπτώσεις βγήκε η κοελιά για  το σύμπαν που συνωμοτεί. Δεν ήταν φτηνό το εισιτήριο, μικρός τριψήφιος αριθμός που διαιρείται από τους 6 πρώτους ακεραίους,  αλλά Ντίλαν είναι αυτός.

Όταν ήρθε λοιπόν η 28η Οκτωβρίου ξεκίνησα για το Ες συρ Αλζέτ,  απέχει κανα εικοσάλεπτο, κι έβαλα να ακούω στο αυτοκίνητο Ντίλαν, για να  εγκλιματιστώ. Πήγα από πιο νωρίς, που δεν ήταν καλή  ιδέα, αφενός επειδή οι θέσεις στο αχανές Rockhal ήταν αριθμημένες κι έτσι δεν είχε νόημα να πας νωρίτερα, και αφετέρου επειδή,  μόλις μπήκα, μια ευγενέστατη  αλλά αμείλικτη ταξιθέτρια πήρε το κινητό μου και το κλείδωσε μέσα σε μια υφασμάτινη θήκη, σαν  ζώνη αγνότητας,  διότι η εκδήλωση, όπως αναγραφόταν ρητά στην είσοδο, ήταν phone-free. Καιρό είχα να νιώσω τόσο ελεύθερος, όσο εκείνη την ώρα που περίμενα άπρακτος στην καρέκλα μου να πάει η ώρα οχτώμισι.

Οι περισσότεροι θεατές ήταν στην ηλικία μου ή περίπου, αλλά είχε και νεότερους, ακόμα και νέους.  Και όπως είπα, ήταν σολντάουτ και πράγματι η αίθουσα, θαρρώ 6500 θέσεις, γέμισε.

Ευτυχώς ο Ντίλαν  απεδείχθη Εγγλέζος  και η  συναυλία άρχισε 8.32. Οι μουσικοί ξεκίνησαν  παίζοντας κανα δίλεπτο και ύστερα άρχισε ο Ντίλαν να τραγουδάει  το The Wicked Messenger -φυσικά η φωνή του δεν είναι η ίδια, αλλά αυτό το ήξερα, αν ήθελα να τον ακούσω όπως ήταν στα  νιάτα του έβαζα τους δίσκους ή έπαιρνα τη χρονομηχανή.

Ύστερα έπαιξαν το It ain’t me  babe, που με δυσκολία το αναγνώρισα όταν έφτασε στο ρεφρέν αλλά μου άρεσε. ‘Επαιξε και φυσαρμόνικα ο Ντίλαν. Και μετά είχαμε πέντε τραγούδια άγνωστα σε μένα -και στους διπλανούς μου, απ’ όσο μπορώ να κρίνω. Εδώ να πω ότι ενώ έχω λιώσει τους δίσκους του Ντίλαν έως το 1967 (εννοώ, που κυκλοφόρησαν  έως το 1967), την υπόλοιπη δισκογραφία του την  ξέρω πολύ λιγότερο. Αν ήταν μαζί μου ο Τζι θα βοηθούσε.

Ύστερα από το σερί των αγνώστων, ήρθε το Desolation row, το οποίο είναι έτσι κι αλλιώς μεγάλο (αλλά με καταπληκτικούς στίχους) κι έτσι κράτησε κανα δωδεκάλεπτο στην επαυξημένη βερσιόν, μετά ένα-δυο άγνωστα, κι έπειτα το It’s all over now, baby blue. Πολύ το χάρηκα αλλά ήταν το τελευταίο γνωστό, διότι ακολούθησαν άλλα έξι άγνωστα (σε μένα πάντοτε).

Και μόλις τελείωσε το δέκατο έβδομο τραγούδι (τα μετρούσα) ο Ντίλαν χαιρέτησε, οι μουσικοί υποκλίθηκαν και έφυγαν από τη σκηνή. Φυσικά όλοι σηκωθήκαμε χειροκροτώντας και εκλιπαρώντας για ένα ανκόρ, αλλά ματαίως. Κι έτσι, η συναυλία κράτησε 119 λεπτά με το ρολόι. Δυο ώρες είχαν υποσχεθεί, ένα λεπτό υπολείφθηκαν αλλά να μην το κάνουμε θέμα. Με μια απλή διαίρεση 119:17 βρίσκουμε ότι κατά μέσον όρο κάθε τραγούδι διάρκεσε εφτά λεπτά -σας είπα ότι τα είχαν διασκευάσει προς το μακρόσυρτο, για να ταιριάζουν στη φωνή τού Ντίλαν όπως είναι τώρα.

Φοβόμουν  ότι μέχρι να μας ξεκλειδώσουν τα 6500 κινητά από τις θήκες θα περνούσε πολλή ώρα, αλλά είχαν  προβλέψει πολλούς ξεκλειδωτές κι έτσι δεν περίμενα  καθόλου. Βγαίνοντας έξω, είδα έναν τυπάκο να παίζει στην κιθάρα και να τραγουδάει το Like a rolling stone, ενώ τον  περιτριγύριζε πολύς κόσμος και έριχνε κέρματα στη θήκη της κιθάρας. Κάθισα κι εγώ να τον  ακούσω, έριξα κι ένα δίευρο. Μόλις τελείωσε τον  χειροκροτήσαμε, όλο χαρά που ακούσαμε κάποιο τραγούδι που ξέραμε  και που θα θέλαμε να ακούσουμε και από τον  κανονικό Ντίλαν. Μετά συστήθηκε, είμαι ο Φράνκι και θα σας παίξω μερικά κλασικά τραγούδια, κι έπαιξε το The times they’re a-changing, και ύστερα το It ain’t me babe, που το έσφαξε ο γενόσημος. Καλύτερα το είχε πει στη συναυλία ο ογδοντατριάχρονος Ντίλαν. Είχε πιάσει και κρύο, έφυγα λοιπόν για το πάρκιν που είχα αφήσει το αμάξι μου,  κολλητά στα γαλλικά σύνορα.

Ο Ντίλαν είχε ξαναέρθει στην ίδια αίθουσα το 2017, αλλά τότε ήμουν στην Ελλάδα. O Στάζιμπο βρήκε και μου έστειλε το λινκ της συναυλίας -φαίνεται ότι το 2017  δεν είχε πνεύσει άνεμος ελευθερίας κι έτσι οι θεατές είχαν ανοιχτά τα κινητά τους και κάποιος ηχογράφησε λαθραία τη συναυλία και την ανέβασε.

Οπότε, τα έκλαψα τα λεφτά μου; Όχι. Ήξερα πάνω κάτω τι θα πήγαινα ν΄ακούσω και να δω, δεν είχα δει ποτέ τον Ντίλαν, ας πούμε ότι ξεπλήρωσα ένα χρέος. Και αφού ο άλλος, στα 83 του, δεν  έχει βγει στη σύνταξη και το λέει ακόμα η καρδιά του, και αφού αντέχει να έρθει από την άλλη άκρη του κόσμου στο Ες, στα 20 χιλιόμετρα από το σπίτι μου, θα ήταν ντροπή να μην πάω να τον  δω.

Συνομήλικος του Ντίλαν  είναι ο φίλος μου ο Γιώργος ο Ζεβελάκης, που τον  συναντησα τις προάλλες στην Κυψέλη, στην παρουσίαση του βιβλίου του Στρατή Μπουρνάζου. Είχε έρθει από την Παιανία με τα μέσα, λεωφορείο και μετρό και περπάτημα. Πολύ χάρηκα που τον είδα. Ο Ζεβελάκης τυπικά έχει βγει στη σύνταξη αλλά κάνει θαύματα με τα αρχεία του.

Μακάρι, σε δεκαοχτώ χρόνια που θα φτάσω στην ηλικία τους να  έχω την αντοχή και τη διαύγειά τους. Αν ναι, θα τηλεφωνήσω τότε του Ζεβελάκη να του το πω να γελάσει.

Νίκος Σαραντάκος

Στο δρόμο από Σκούρτα προς Χασιά (στην μεγάλη ευθεία)

 

Θανάσης Φαρμάκης, Μάριος Βιτσεντζάτος, (; ) Δημήτρης Ρέκλείτης,Νίκος Τσαλιαγκός και Κώστας Σούγιαννης.

Η τεχνολογία σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι έχεις γνώση, ενώ στην πραγματικότητα έχεις μόνο διαθέσιμες πληροφορίες. Για να εξάγεις γνώση, για να κατακτήσεις γνώση, πρέπει να κοπιάσεις. Προς το παρόν δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ερευνούν τη δυνατότητα αναβάθμισης των εγκεφάλων μέσω της συνθετικής βιολογίας, ώστε να ξεκινάς από διαφορετική αφετηρία, αλλά και πάλι θα πρέπει να καταβάλλεις κάποια προσπάθεια για να ανακτήσεις πληροφορίες και σκέψεις. Θα πρέπει να καταναλώνεις ενέργεια. Το ίδιο κάνουν και οι μηχανές. Αν κάποιος νομίζει ότι θα κάθεται στον καναπέ του κι απλά θα αναπαράγει τις πληροφορίες που θα του παρέχει ο ψηφιακός του βοηθός, είναι γελασμένος. Αυτό δεν θα αρκεί. Οι απαιτήσεις από όλους μας αυξάνονται με την έλευση των γλωσσικών μοντέλων. Γι’ αυτό λέω ότι χρειάζεται επειγόντως εγγραμματισμός στην τεχνητή νοημοσύνη. Το ίδιο εργαλείο που μπορεί να σε κάνει πιο έξυπνο, μπορεί να σε κάνει και πιο ανόητο.

Απόσπασμα από συνέντευξη του Μανώλη Ανδριωτάκη στην HuffPost με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του:
Η AI και «Ο Θάνατος του Συγγραφέα» – Ενα βιβλίο που αρχίζει με log in «Η τεχνολογία είναι ένας ακόμα δρόμος για να κατανοήσουμε τον κόσμο και τον άνθρωπο».

Η επαναστατική εφεύρεση του Artur Fischer το 1958 είναι η πρίζα τοίχου (ή «Fischer socket», όπως είναι γνωστή και σε πολλές χώρες). Αυτό το μικροσκοπικό πλαστικό αντικείμενο του επέτρεψε να συνδέει βίδες σταθερά σε τοίχους από τούβλα, σκυρόδεμα και άλλα υλικά, κάτι που ήταν προηγουμένως δύσκολο και συχνά αναποτελεσματικό.

Σε διάφορες χώρες, αυτό το αντικείμενο ονομάζεται με πολλά ονόματα:

• Βραζιλία: Τρύπα τοίχου
• Πορτογαλία: Butcha ή ακίδα
• Αγγλικά: Πρίζα τοίχου, πρίζα άγκυρας ή Rawlplug
• Ισπανικά: Τάκο τοίχου
• Γερμανικά: Dübel
  Ελληνικά : ούπα
  Σήμερα, το Fischer’s Ditch είναι μια συνεχής παρουσία σε σπίτια και κατασκευαστικά έργα παγκοσμίως, καθιστώντας το έργο των λάτρεις του DIY και των επαγγελματιών. Έφερε επανάσταση στον τομέα για την απλότητα και την αποτελεσματικότητά του, αποτελώντας μία από τις πιο πρακτικές εφευρέσεις του 20ου αιώνα.

Ο Artur Fischer ανακάλυψε και δήλωσε 2.252 πατέντες, κάτι πού τον κάνει έναν από τούς ποιό δημιουργηκους εφευρέτες του κόσμου. Για 570 πατέντες πήρε στη Γερμανία άδεια παραγωγής κάτι πού τον κάνει ισάξιο με τον Thomas Edison!
Το επάγγελμα πού έμαθε ήταν τορναδόρος μηχανουργός και στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο υπηρετούσε ως μηχανικός αεροσκαφών. Ήξερε και να πετάει αλλά δεν τού δόθηκε άδεια γιατί φορούσε γυαλιά. Ξεκίνησε το 1948 μόνος του ανοίγοντας το πρώτο του συνεργείο.
Σαν εργοστασιάρχης θεωρείται στη Γερμανία από τούς ποιό αγαπητούς με μεγάλη πατρική ευθύνη και κατανόηση για εργάτες και συνεργάτες. Πήγεναι καθημερινά στο εργοστάσιο και μιλούσε καθημερινά με τούς εργάτες ακόμη και μετά τα 90 του χρόνια.

Οι πολύ έξυπνοι άνθρωποι δεν μπορούν να είναι κακοί, γιατί το κακό απαιτεί βλακεία και περιορισμένη σκέψη».

Ζαν Πωλ Σαρτρ

•Είχαμε τους αρνητές του Ολοκαυτώματος τώρα έχουμε και τους αρνητές του λιμού.Επεισοδια από το ΚΚΕ εναντίον Ουκρανών που απέτιαν φόρο τιμής στα θύματα του λιμού της Ουκρανίας τη δεκαετία του 30.Τρια εκατομμύρια νεκροί από πείνα κατα τη διαδικασία μετατροπής της εύφορης αγροτικής γης σε κολχοζ.Με φαρδειά πλατιά την υπογραφή του Στάλιν, στο νούμερο 2 μεγαλύτερο γενοκτονικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας τον 20ο αιώνα.Φρικτό,απαίσιο,στυγερό.

• Ο Ριζοσπάστης μας διαπαιδαγωγεί.Προκειται για αντικομμουνιστικό ,αντισοβιετικό fake κατασκεύασμα από εχθρούς του λαού.Ενας μύθος.Ναι πέθαναν από πείνα εκατομμύρια αλλά δεν έφταιγε ο Στάλιν.Εφταιγαν οι κουλάκοι που εμπόδιζαν την κολεκτιβοποίηση,η ξηρασία και ο τύφος.Οι πληγές του Φαραώ που ενέσκηψαν όλες μαζί.Μας συνιστά και βιβλία. «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν» ενός Βέλγου.Ο Στάλιν «άξιο τέκνο ενός καταξιωμένου λαού» μιας Ελληνίδας.
  Καμιά σχέση με την κατάσχεση των σιτηρων και των ζώων που οδήγησε στη πείνα.Καμια σχέση με τον εγκλωβισμό των ανθρώπων,ώστε να μην ξεφύγουν από τη ζώνη του λιμού.Μυθοι όλα αυτά.Για να συκοφαντηθεί η Σοβιετική Ένωση που δεν υπάρχει και όσοι ακόμα την φαντασιώνονται.
  •Σε κάθε περίπτωση ακόμα και αν το πιστεύουν μέσα στον ύστερο φανατισμό τους ποιος τους δίνει το δικαίωμα να καταργούν την ελευθερία του λόγου και της ειρηνικής συνάθροισης;Μας δίνουν και μια ιδέα πώς φαντάζονται την κοινωνία των ονείρων τους.
  •. «Αν η πραγματικότητα διαφέρει από τις απόψεις μας τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα» έχει ειπωθεί.
• Πάνος Μπιτσαξής