Όταν ο Μάρκος Μπότσαρης πήγαινε στη μάχη του Καρπενησίου, όπου και φονεύθηκε, πέρασε από το μοναστήρι της Παναγίας της Προυσιώτισσας. Μπήκε στο Καθολικό της Μονής, προσκύνησε την θαυματουργή εικόνα της και βγαίνοντας τράβηξε το πουγγί του,το έδωσε σε έναν καλόγερο και του είπε:
«Πάρ΄ το να μοιράσεις τα γρόσια που έχει μέσα για την ψυχή του Μάρκου Μπότσαρη».
Ο καλόγερος, που ποτέ δεν είχε δει τον ήρωα και δεν τον γνώρισε, τον ρώτησε παραξενεμένος:
«Τι; Πέθανε ο Μάρκος;»
και ο Μπότσαρης προχώρησε προς το άλογό του λέγοντάς του:
« Όχι, αλλά πηγαίνει για να πεθάνει».

Λίγες ώρες αργότερα τα τελευταία λόγια πριν αφήσει την τελευταία του πνοή ήταν:
“Αδέλφια, εγώ έκαμα το χρέος μου και πεθαίνω ευχαριστημένος. Μείνετε πιστοί στην Πατρίδα και πιστοί δούλοι του Θεού. Αφήστε με και τρεχάτε εκείνα που εγώ άρχισα”.

Ο σπουδαίος αγωνιστής Γεώργιος Καραϊσκάκης, συμπολεμιστής του Μπότσαρη σε πλειάδα μαχών, δεν έκρυψε τον απεριόριστο σεβασμό του για τον στρατηγό των Σουλιωτών:
«Ο Μάρκος ήταν τρανός. Είχε νου που δεν είχε άλλος. Είχε καρδιά λιονταριού και γνώμη δίκαιη σαν του Χριστού. Εμείς όλοι ούτε στο δάχτυλό του δεν φθάνουμε».

Ο Καραϊσκάκης θρήνησε αργότερα την άψυχη σορό του μεγάλου αγωνιστή στο Μοναστήρι του Προυσού με τη σπαρακτική οιμωγή του:
«Ωρέ, σαν τον Μάρκο ήρωα γυιό, μάνα δεν ματαγεννάει».

Νέα έρευνα του London School of Economics δείχνει ότι το περπάτημα 5.000 βημάτων τρεις φορές την εβδομάδα, για περισσότερα από δύο χρόνια, προσθέτει 2,5 χρόνια στο προσδόκιμο ζωής των σωματικά αδρανών – εκείνων δηλαδή που κάνουν λιγότερα από 150 λεπτά μέτριας άσκησης την εβδομάδα – ανδρών και τρία χρόνια για τις γυναίκες.

Μάλιστα, τα οφέλη είναι πιο έντονα όσο πιο ηλικιωμένοι ήταν οι άνθρωποι. Οι άνω των 65 θα μπορούσαν δυνητικά να μειώσουν τον κίνδυνο θανάτου τους κατά 72% εάν έκαναν 7.500 βήματα μερικές φορές την εβδομάδα. Διαπιστώθηκε επίσης ότι οι 55χρονοι με διαβήτη τύπου 2 θα μπορούσαν να μειώσουν τον κίνδυνο θανάτου τους κατά 40% αν άρχιζαν να περπατούν μόλις 5.000 βήματα τρεις φορές την εβδομάδα.

Άλλη μελέτη που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα στο British Journal of SportsMedicine έδειξε ότι τα 4.000 βήματα καθημερινά μειώνουν τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου κατά 20% και ότι κάθε βήμα πάνω από 2.200 βήματα την ημέρα βελτιώνει την υγεία και μειώνει τη θνησιμότητα. Μήπως όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι τα «10.000 βήματα την ημέρα» ήταν εξ αρχής ένας μύθος;

Ποιος «ανακάλυψε» τα 10.000 βήματα

Ο αριθμός αυτός προέκυψε αρχικά το 1964, όταν μια ιαπωνική διαφημιστική καμπάνια χρησιμοποίησε την ιδέα για να προωθήσει ένα βηματόμετρο με την ονομασία «manpo-kei»που μεταφράζεται ως «μετρητής 10.000 βημάτων». Από τότε, έχει γίνει παγκόσμιο πρότυπο και ενώ είναι ένας σπουδαίος στόχος, δεν σημαίνει ότι μόνο επιτυγχάνοντάς τον μπορείς να αποκομίσεις οφέλη.

Η διαφήμιση του 1964 για το ιαπωνικό βηματόμετρο που καθιέρωσε τα 10.000 βήματαYamasa Tokei Keiki

Μετά από εκείνη την ιαπωνική καμπάνια, οι ερευνητές μελετούν τον αριθμό των βημάτων τις τελευταίες έξι δεκαετίες. Ενώ η έρευνα δείχνει ότι οποιαδήποτε άσκηση είναι καλύτερη από την καθόλου άσκηση, και ότι όσα περισσότερα βήματα κάνει κάποιος τόσο το καλύτερο για εκείνον, χρειάστηκε να οριστεί και ένας ελάχιστος αριθμός βημάτων από τον οποίο και πάνω ενισχύεται η υγεία.

Η έρευνα του British Journal of Sports Medicine διαπίστωσε ότι κάθε επιπλέον βήμα πάνω από τα 2.200 την ημέρα, μείωνε τον κίνδυνο καρδιακής νόσου και πρόωρου θανάτου∙ ενώ ο χαμηλότερος κίνδυνος ήταν μεταξύ των ατόμων που έκαναν 9.000 έως 10.500 βήματα ημερησίως. Ο χαμηλότερος κίνδυνος καρδιακής προσβολής διαπιστώθηκε σε όσους έκαναν περίπου 9.700 βήματα την ημέρα.

Σημασία έχει η ένταση

Αν περπατάμε πιο γρήγορα, μπορεί να χρειάζονται λιγότερα βήματα. Το να περπατάμε γρήγορα σε μια δύσκολη επιφάνεια είναι πιο ωφέλιμο από το να περπατάμε πολύ αργά σε μια επίπεδη επιφάνεια. Μάλιστα, δεν θα πρέπει να εστιάζουμε τόσο στον αριθμό των βημάτων, όσο στον ρυθμό. Συνίσταται, για παράδειγμα, να στοχεύουμε στο να περπατάμε ζωηρά κάθε μέρα για τουλάχιστον 10 λεπτά.

Το να περπατάμε γρήγορα σε μια δύσκολη επιφάνεια είναι πιο ωφέλιμο από το να περπατάμε πολύ αργά σε μια επίπεδη επιφάνειαΒruno Νascimento / Unsplash

Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε τον περασμένο Νοέμβριο διαπίστωσε ότι το περπάτημα με έναν «αρκετά ζωηρό» ρυθμό 5-6,5 χλμ/ώρα θα μπορούσε να μειώσει τον κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 2 κατά 24%. Το περπάτημα με ρυθμό άνω των 6,5 χλμ/ώρα μειώνει τον κίνδυνο κατά 39%.

Ο ελάχιστος αριθμός βημάτων

Πολλοί άνθρωποι μπορεί να βλέπουν τον στόχο των 10.000 βημάτων ως ανέφικτο και έτσι δεν μπαίνουν στον κόπο να προσπαθήσουν, λέει ο Δρ. Νίκολας Μπέργκερ, ανώτερος λέκτορας στη φυσιολογία της άσκησης στο Πανεπιστήμιο Τίσαϊντ του Μίντλεσμπρο. Και σε ημέρες χαμηλής δραστηριότητας, είναι χρήσιμο να στοχεύουμε σε μια ελάχιστη δραστηριότητα.

«Το σύνολο των νεότερων ερευνών επιβεβαιώνει ότι ο αριθμός των βημάτων για κάποιον που θέλει να είναι καρδιαγγειακά και μεταβολικά υγιής είναι μεταξύ 9.000 και 10.500 καθημερινά. Αλλά αν ψάχνετε για έναν ελάχιστο ημερήσιο αριθμό βημάτων, τότε θα μπορούσατε να κάνετε μόλις 4.000 και να έχετε ακόμα κάποια οφέλη», λέει ο Δρ. Μπέργκερ.

«Το σώμα μας είναι σχεδιασμένο να λειτουργεί μεταβολικά και αυτό μπορείτε να το πετύχετε μόνο αν κινείστε», λέει ο Δρ. Μπεργκερ. «Οι μύες και τα οστά πρέπει να καταπονούνται και πρέπει να μεταβολίζετε τις τροφές που καταναλώνετε μέσα στη μέρα. Αν συνεχίσετε να το κάνετε αυτό, τότε το σώμα σας θα λειτουργεί σε υψηλό επίπεδο και θα έχετε λιγότερες πιθανότητες να αναπτύξετε μεταβολικές και καρδιαγγειακές παθήσεις».

Πράγματι, για την υγεία της καρδιάς πρέπει να ελαχιστοποιήσουμε τον χρόνο που καθόμαστε. Ακριβώς όπως η υψηλή αρτηριακή πίεση, η υψηλή χοληστερόλη και το κάπνισμα, το καθισιό για μεγάλα χρονικά διαστήματα αποτελεί σημαντικό παράγοντα κινδύνου για καρδιακές και κυκλοφορικές παθήσεις, καθώς μπορεί να οδηγήσει στη συσσώρευση λιπαρού υλικού στις αρτηρίες μας, το οποίο μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα μια καρδιακή προσβολή ή ένα εγκεφαλικό επεισόδιο.

Τελικά, πόσα βήματα να κάνουμε;

Πόσα βήματα πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Εξαρτάται από το τι θέλουμε. Αν το ζητούμενο είναι απλά να ζήσουμε περισσότερο, μπορούμε να μείνουμε στα 5.000 βήματα μερικές φορές την εβδομάδα. Αλλά για στόχους όπως η απώλεια βάρους, καταλήγουμε στον «μαγικό αριθμό» των Ιαπώνων. Έρευνα διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι που έχασαν πάνω από το 10% του σωματικού τους βάρους σε διάστημα 18 μηνών έκαναν πράγματι 10.000 βήματα την ημέρα.

Οι άνω των 65 θα μπορούσαν δυνητικά να μειώσουν τον κίνδυνο θανάτου τους κατά 72% εάν έκαναν 7.500 βήματα μερικές φορές την εβδομάδαFreepik

Αν όμως η υγεία της καρδιάς είναι ο στόχος μας, οτιδήποτε είναι πραγματικά καλύτερο από το τίποτα. Μια μελέτη του 2023 από την Αμερικανική Καρδιολογική Εταιρεία διαπίστωσε ότι στους άνω των 70 ετών κάθε επιπλέον 500 βήματα που πραγματοποιούνται ισοδυναμούσαν με 14% χαμηλότερο κίνδυνο καρδιακής νόσου, εγκεφαλικού επεισοδίου ή καρδιακής ανεπάρκειας. Επιπλέον, οι ενήλικες που έκαναν μόλις 4.500 βήματα την ημέρα είχαν 77% λιγότερες πιθανότητες καρδιακής προσβολής από εκείνους που έκαναν λιγότερα από 2.000 βήματα. 

«Περπατήστε λίγο πιο μακριά ή αν δεν μπορείτε, τότε περπατήστε πιο γρήγορα μέχρι τη στάση του λεωφορείου ή ανεβείτε τις σκάλες με πιο γρήγορο ρυθμό», λέει ο Στίβεν Χάριτζ, καθηγητής φυσιολογίας στο King’s College του Λονδίνου. «Αν δεν μπορείτε να διανύσετε την απόσταση, αυξήστε την ένταση. Ακόμα καλύτερα, κάντε και τα δύο.

Αλλά μην κολλάτε στα 10.000 βήματα ημερησίως –απλώς κάντε κάτι περισσότερο από ό,τι κάνατε χθες».

Ο καπετάνιος της Δωρίδας, Δήμος Σκαλτσάς ή Σκαλτσοδήμος.

Ο Δήμος Σκαλτσάς (ή Σκαλτσοδήμος) ήταν οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης που γεννήθηκε κατά το 1760 ή 1765 στην Αρτοτίνα Φωκίδας. Μικρός έβοσκε πρόβατα στα Βαρδούσια ενώ όταν ήταν νέος υπηρέτησε και στην Αυλή του Αλή Πασά.

Ο Σκαλτσάς εντάχθηκε στο σώμα του Αρβανιτοκλέφτη Τσαμ Καλόγερο τον οποίο και αντικατέστησε μετά την αποχώρησή του. Πρωτοπαλήκαρα είχε τους συγχωριανούς του Γούλα και Αθανάσιο Διάκο.
Όταν ο τελευταίος φεύγει για τα Σάλωνα γίνεται ο αναμφισβήτητος καπετάνιος της Δωρίδας.

Μυημένος στη Φιλική Εταιρεία λίγο πριν την επανάσταση, ήταν καλά προετοιμασμένος για το μεγάλο ξεσηκωμό.
Έτσι στις 28 Μαρτίου 1821 απελευθέρωσε μαζί με τους Αναγνώστη Λιδωρίκη και παπα-Γιώργη Πολίτη το Λιδωρίκι, ενώ ταυτόχρονα το πρωτοπαλίκαρό του, ο Θοδωρής Χαλβατζής το Μαλανδρίνο.

Τον Μάιο του 1821, ύστερα από την Μάχη της Γραβιάς, μαζί με τον Γιάννη Γκούρα και τον Αντρίτσο Σαφάκα, κατέλαβε τη θέση Αετός για να χτυπήσει τους Τούρκους στην Υπάτη, κυκλώθηκε όμως με τους άντρες του από 1.500 Τουρκαλβανούς και αναγκάστηκε να υποχωρήσει.

Στις 2 Απριλίου του 1822 μαζί με τον Σαφάκα, τον Δυοβουνιώτη και τον Μήτσο Κοντογιάννη νίκησε το Δράμαλη στην περιοχή της Υπάτης ενώ διακρίθηκε και στην Μάχη της Άμπλιανης.
Στις 30 Ιουνίου του 1826 ο Σκαλτσοδήμος νίκησε στην τελευταία του μάχη τους Τούρκους στο Χάνι του Σκορδά (Καραπιστόλη αργότερα), μετά από τη μάχη στους Πενταγιούς.

Αποσύρθηκε στην Πελοπόννησο μετά την πτώση του Μεσολογγίου, όπου και πέθανε στις αρχές Σεπτεμβρίου 1826.

Ο Δήμος Σκαλτσάς (ή Σκαλτσοδήμος) ήταν οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης που γεννήθηκε κατά το 1760 ή 1765 στην Αρτοτίνα Φωκίδας. Μικρός έβοσκε πρόβατα στα Βαρδούσια ενώ όταν ήταν νέος υπηρέτησε και στην Αυλή του Αλή Πασά.

Ο Σκαλτσάς εντάχθηκε στο σώμα του Αρβανιτοκλέφτη Τσαμ Καλόγερο τον οποίο και αντικατέστησε μετά την αποχώρησή του. Πρωτοπαλήκαρα είχε τους συγχωριανούς του Γούλα και Αθανάσιο Διάκο.
Όταν ο τελευταίος φεύγει για τα Σάλωνα γίνεται ο αναμφισβήτητος καπετάνιος της Δωρίδας.

Μυημένος στη Φιλική Εταιρεία λίγο πριν την επανάσταση, ήταν καλά προετοιμασμένος για το μεγάλο ξεσηκωμό.
Έτσι στις 28 Μαρτίου 1821 απελευθέρωσε μαζί με τους Αναγνώστη Λιδωρίκη και παπα-Γιώργη Πολίτη το Λιδωρίκι, ενώ ταυτόχρονα το πρωτοπαλίκαρό του, ο Θοδωρής Χαλβατζής το Μαλανδρίνο.

Τον Μάιο του 1821, ύστερα από την Μάχη της Γραβιάς, μαζί με τον Γιάννη Γκούρα και τον Αντρίτσο Σαφάκα, κατέλαβε τη θέση Αετός για να χτυπήσει τους Τούρκους στην Υπάτη, κυκλώθηκε όμως με τους άντρες του από 1.500 Τουρκαλβανούς και αναγκάστηκε να υποχωρήσει.

Στις 2 Απριλίου του 1822 μαζί με τον Σαφάκα, τον Δυοβουνιώτη και τον Μήτσο Κοντογιάννη νίκησε το Δράμαλη στην περιοχή της Υπάτης ενώ διακρίθηκε και στην Μάχη της Άμπλιανης.
Στις 30 Ιουνίου του 1826 ο Σκαλτσοδήμος νίκησε στην τελευταία του μάχη τους Τούρκους στο Χάνι του Σκορδά (Καραπιστόλη αργότερα), μετά από τη μάχη στους Πενταγιούς.

Αποσύρθηκε στην Πελοπόννησο μετά την πτώση του Μεσολογγίου, όπου και πέθανε στις αρχές Σεπτεμβρίου 1826.

 Όλοι είναι ανασφαλείς. Απλά κάποιοι το κρύβουν καλύτερα.

Χρόνια πολλά πατριώτες !!

•Οι πρόδρομοι,οι ιδρυτές,της ισλαμικής τρομοκρατίας.Χασαν Ι Σαμπάχ ο μορφωμένος διανοητής;ιδρυτής τους.Από τον 11ο μέχρι τον 13ο αιώνα.Με βάση το απροσπέλαστο περσικό κάστρο Αλαμουτ.Με κήπους και νερά.Δολοφονουσαν κυριως σε δημόσιους χώρους με μαχαίρια για να προκαλούν το τρομο.Ειδικοί και στα δηλητήρια.Μάστορες της κατασκοπείας.Intelligence.

Αρχικα τους «αιρετικούς» σουνίτες και μετά και τους χριστιανούς εισβολείς.Με το όραμα του Παραδείσου και των κήπων του.Ως πρόγευση της αιώνιας ευδαιμονίας τους πότιζαν χασίς πριν την επίθεση.Εφευγαν ευτυχισμένοι.Το μοτίβο της πίστης τους ήταν «τίποτα δεν είναι αλήθεια όλα επιτρέπονται».
Οι Χριστιανοί ηγεμόνες τους θεωρούσαν θανάσιμο κίνδυνο αλλά και περιστασιακούς συμμάχους.
Ότι πιο εσφαλμένο έχει ειπωθεί είναι πως η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται.Επαναλαμβάνεται αεναως μεταμφιεζομενη αλλά στον ίδιο καμβά.

Πάνος Μπιτσαξής

χρόνια πολλά, χρόνια καλά!!

Σοφία Ε. Παυλάκη,
Δικηγόρος, M.Sc.

«Η ελευθερία έχει ως θεμέλιο την φύση, γιατί φυσικά αγαπάμε να είμαστε ελεύθεροι»[1]. Τα λόγια αυτά ανήκουν στον εθνομάρτυρα του Γένους Ρήγα Βελεστινλή, τον άνθρωπο που προσέδωσε στην Ελληνική Επανάσταση το πνευματικό της θεμέλιο και τον εγερτήριο παλμό της, και αποτυπώνουν μοναδικά το σύμφυτο της ελευθερίας με τη φύση του ανθρώπου και την ίδια τη ζωή.

Η φύση και η ελευθερία. Τα δάση και η επανάσταση. Η ομορφιά και η ζωή. Το μαρτύριο και η θυσία. Ο άνθρωπος και οι αδιάκοποι αγώνες του για δημοκρατία, ελευθερία, αξιοπρέπεια και ιδανικά. Στοιχεία και έννοιες άρρηκτα μεταξύ τους συνδεδεμένα που αποτέλεσαν τις προαιώνιες πυξίδες της ιστορικής πορείας μας και του πολιτισμού μας.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης του 1821 τα δάση και τα βουνά προσέφεραν καταφυγή και προστασία στους αγωνιζόμενους Έλληνες, στους διωκόμενους γνωστούς και άγνωστους ήρωες και στις οικογένειές τους και το ιδανικό περιβάλλον για την ανάπτυξη του κλεφτοπολέμου χάρη στον οποίο κερδήθηκαν οι πιο σημαντικές αναμετρήσεις. Ο ίδιος ο Γέρος του Μοριά αναφέρει στα απομνημονεύματά του[2] ότι γεννήθηκε «εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέρα της Λαμπρής… εις ένα βουνό, εις ένα δέντρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν…» όπου η οικογένειά του ζούσε για καιρό προσπαθώντας να ξεφύγει το μένος των Οθωμανών.

Τα δέντρα στάθηκαν, επίσης, σιωπηλοί μάρτυρες των φρικτών διωγμών, των απαγχονισμών και των σφαγών που εξαπέλυαν ανελέητα οι κατακτητές σε βάρος των τοπικών πληθυσμών. Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός συνήθιζε να διδάσκει κάτω από μια βελανιδιά που σώζεται και σήμερα[3] ενώ, επίσης, μαρτύρησε σε ένα δέντρο. Και ο Νίκος Καζαντζάκης περιγράφει, στον «Καπετάν Μιχάλη» του, τους φοβερούς απαγχονισμούς προκρίτων και οπλαρχηγών στον τεράστιο γεροπλάτανο στο Κράσι. Οι ηρωικές γυναίκες του Ζαλόγγου και της Νάουσας[4] δεν δίστασαν να πέσουν στους γκρεμούς και στους ορμητικούς καταρράκτες του τόπου τους, μαζί με τα παιδιά τους, για να γλιτώσουν τον μόνο αληθινό θάνατο που ήταν για κείνες η σκλαβιά και η ατίμωση.

Έτσι η φύση, με όλα τα στοιχεία της, κατέχει τον δικό της ενεργό και καθοριστικό ρόλο στην υπόθεση του μεγάλου ξεσηκωμού προσφέροντας το περιβάλλον εντός του οποίου μπόρεσαν ν’ αναπτυχθούν και να υπάρξουν τα πρώτα, στοιχειώδη θεμέλια και οι βασικές δυνάμεις της επανάστασης.

Σήμερα, η κτήση του δημοσίου επί των δασών του εγγυάται τον πρωταρχικής σημασίας δημόσιο σκοπό της εθνικής κυριαρχίας, εφ’ όσον η ελληνική Πολιτεία, για να είναι βιώσιμη και κυρίαρχη, πρέπει να διαθέτει την αναγκαία εδαφική επάρκεια και τον έλεγχο του φυσικού περιβάλλοντος[5]. Για τούτο και η διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 του ν. 998/1979 ορίζει ότι «τα δάση συνιστούν εθνικό κεφάλαιο» για την προστασία του οποίου το κράτος έχει υποχρέωση να λαμβάνει όλα τα αναγκαία μέτρα σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους.

Πέραν αυτών, καθοριστικής σημασίας για την ελεύθερη απόλαυση των περιβαλλοντικών αγαθών από τον άνθρωπο, στις παρούσες αλλά και στις μέλλουσες γενεές, είναι ο σεβασμός και η διατήρηση αναλλοίωτου του κοινόχρηστου χαρακτήρα τους[6] τον οποίο επιβάλλουν αφ’ ενός ο δημόσιος σκοπός τον οποίο υπηρετούν με την αφιέρωσή τους εις το διηνεκές στη διασφάλιση της διαβίωσης του ανθρώπου σε περιβάλλον υγιές και οικολογικά ισόρροπο[7] και αφ’ ετέρου η θεώρησή τους ως στοιχείων που συναποτελούν τον ζωτικό χώρο του ανθρώπου[8] του οποίου η ακώλυτη απόλαυση συνιστά εκδήλωση της συνταγματικά προστατευόμενης προσωπικότητάς του[9].

Και όπως μοναδικά τονίζει ο Στρατηγός Μακρυγιάννης στα περίφημα «Απομνημονεύματά» του: «…τούτην τὴν πατρίδα την ἔχομεν ὅλοι μαζί, καὶ σοφοὶ καὶ ἀμαθεῖς καὶ πλούσιοι καὶ φτωχοὶ καὶ πολιτικοὶ καὶ στρατιωτικοὶ καὶ οἱ πλέον μικρότεροι ἄνθρωποι· ὅσοι αγωνιστήκαμεν, ἀναλόγως ὁ καθείς, ἔχομεν νὰ ζήσωμεν ἐδῶ. Τὸ λοιπὸν δουλέψαμεν ὅλοι μαζί, νὰ τὴν φυλάμεν κι’ ὅλοι μαζὶ καὶ νὰ μὴν λέγη οὔτε ὁ δυνατὸς “ἐγώ”, οὔτε ὁ ἀδύνατος. Ξέρετε πότε νὰ λέγη ὁ καθεὶς “ἐγώ”; Ὅταν ἀγωνιστῇ, μόνος του καὶ φκειάση, ἢ χαλάση, νὰ λέγη ἐγώ· ὅταν ὅμως ἀγωνίζονται πολλοὶ καὶ φκειάνουν, τότε νὰ λένε “ἐμεῖς”. Εἴμαστε εἰς τὸ “ἐμεῖς” κι’ ὄχι εἰς τὸ “ἐγώ”»[10].

Λόγια σοφά, ωστόσο, πολλάκις προδομένα… Αρκεί να αναλογιστούμε ότι το Σύνταγμά μας του 1975, το μοναδικό σύνταγμα παγκοσμίως που κατοχυρώνει το δικαίωμα στο περιβάλλον, τη δασική προστασία και την αναδάσωση στο ίδιο το κείμενό του, εισήγαγε το οικολογικό κριτήριο της διαχείρισης και προστασίας του δάσους και του περιβάλλοντος εν γένει, μέσα από την αρχή της αειφορίας που διαπνέει έκτοτε ολόκληρο το οικοδόμημα της δασικής και περιβαλλοντικής μας νομοθεσίας[11]. Κι όμως σήμερα, με το σύνολο σχεδόν του περιβάλλοντος και του δασικού πλούτου της χώρας υποβαθμισμένο ή και κατεστραμμένο από ολέθριες πολιτικές και πρακτικές που ακολουθήθηκαν συστηματικά, ενάντια στη συνταγματική τάξη, καθ’ όλες τις τελευταίες δεκαετίες, ζητάμε να ξαναγυρίσουμε στο κριτήριο της οικονομικής εκμετάλλευσης της φύσης που έχει εγκαταλειφθεί, ως ανεπαρκές ή και επικίνδυνο, ήδη από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης…

Με λίγα λόγια, ζητάμε με κάθε τρόπο να καθυποτάξουμε το περιβάλλον στο κέρδος με:

– Την απαξίωση των φυσικών του διεργασιών μέσα από αθρόες, άσχετες ή και ενάντιες στη φυσική λειτουργία του παρεμβάσεις,

– Την υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων που επιβάλλει ο καταναλωτικός τρόπος ζωής που καλά κρατεί,

– Την εργαλειοποίηση και την καταστροφή ακόμα και σπάνιων οικοσυστημάτων, με όλη τους τη βιοποικιλότητα και τα τοπία, στο βωμό της αχαλίνωτης κερδοφορίας και των ολοένα πιο σύνθετων και διογκούμενων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων που επιτάσσουν την αέναη δημιουργία ολοένα νέων πηγών πλουτισμού, και

– Τη συστηματική ιδιοποίηση της δημόσιας κτήσης και των φυσικών πόρων από το ιδιωτικό κεφάλαιο στο όνομα της ανάπτυξης και των επενδύσεων.

Όλες οι κυβερνήσεις που ηγήθηκαν του τόπου, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας και την κατοχύρωση της προστασίας του περιβάλλοντος και των δασών στο ίδιο το Σύνταγμά μας, μετατράπηκαν, λίγο ως πολύ, μέσα από τις ακολουθούμενες πολιτικές τους, από διαχειριστές και θεματοφύλακες του περιβάλλοντος, της προστασίας των δασών και των φυσικών πόρων, σε εκμεταλλευτές, εμπόρους και καταστροφείς τους με την κατάσταση σήμερα να έχει φτάσει σε ανεξέλεγκτα επίπεδα κυρίως μέσα από τις εξωθεσμικές διαδικασίες των απ’ ευθείας αναθέσεων, των δωρεών και των αναδόχων που υιοθετούνται διαρκώς για τη διαχείριση και αποκατάσταση του περιβάλλοντος ενάντια στη συνταγματική τάξη, στο περιβαλλοντικό, δασικό και διοικητικό δίκαιο, αλλά και στη νομοθεσία της χώρας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης περί δημοσίων έργων και ανταγωνισμού.

Άραγε γι’ αυτή την Ελλάδα πολέμησαν οι ήρωες του 1821; Αυτή την πατρίδα οραματίστηκαν μέσα στα ανείπωτα βάσανά τους και στους ανυπέρβλητους αγώνες και τις θυσίες τους; Τι θα σκέφτονταν άραγε σήμερα και πώς θα αισθάνονταν για όλους εμάς; Ας αναλογιστούμε τη σπουδαία διδαχή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη από τον λόγο του στην Πνύκα (8 Οκτ. 1838) προς την τότε αθηναϊκή νεολαία, που αποδίδει, μέσα σε μια γραμμή, όλη την έννοια και το βάρος του «χρέους» για το περιβάλλον της κάθε γενιάς που εμείς απωλέσαμε: «Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο οπού ημείς ελευθερώσαμε…»[12].

Αυτή λοιπόν την απαράμιλλη ελληνική φύση με τα δάση, τα ποτάμια της, τις θάλασσες, τους αιγιαλούς, τους κάμπους, τα βουνά της, που με τους αγώνες και τη θυσία τους ελευθέρωσαν και μας κληροδότησαν οι ήρωες του ’21, ας τη διαφυλάξουμε ελεύθερη κι εμείς από κάθε λογής σημερινή σκλαβιά, ευτέλεια και απαξίωση και έτσι ας την παραδώσουμε και στα παιδιά μας. Άλλωστε δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από απλοί διαχειριστές, υπηρέτες και φύλακές της στο σύντομο πέρασμά μας από αυτή τη ζωή. Τότε «θα μπορούν και οι νεκροί να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου…», όπως είπε κι ο μεγάλος μας Ποιητής[13].

Χρόνιαχ Πολλά …με τον νου και την καρδιά στο αθάνατο ’21 που δεν σταματάει να μας εμπνέει και να μας οδηγεί όσοι αιώνες και να περάσουν!