Η διάκριση Ορεινών- Πεδινών, ανάγεται στην Εθνοσυνέλευση της Γαλλικής Επανάστασης του 1789. Τότε, οι ριζοσπαστικοί με τις πλέον επαναστατικές ιδέες, κατέλαβαν το άνω αριστερό μέρος της αίθουσας της Εθνοσυνέλευσης και ονομάσθηκαν Ορεινοί επειδή τα έδρανά τους ήταν στο ψηλότερο μέρος του αμφιθεάτρου. Μεταξύ των Ορεινών ήταν ο Νταντόν, ο Μαρά, ο Σαιν Ζυστ και άλλοι από την ομάδα των Επαναστατών της Γαλλικής Επανάστασης.
Κασσελακης Στέφανος..ο εκλεκτός του Θεού..Ιδου ο Νυμφίος έρχεται
•Επιτέλους καταλαβα πως προέκυψε στη ζωη μας ο Στεφανος και ποιος ο προορισμός του.Θέλημα Θεού.Ποιος μπορεί να αντιλέξει στο θείο θέλημα.Το αποκάλυψε ο ίδιος στον Αρχιεπίσκοπο.Αμερικης.Δεν πάει να λέει ο Καρτερός.Ματαιοπονεί.Και για του λόγου το αληθες απήγγειλε στα αγγλικά το Πιστευω.Ο Μειμαρακης το απήγγειλε ελληνικά Φως εκ φωτός.Light of light. •Όταν βαφτίστηκε,εξομολογήθηκε ο Στέφανος,στη κολυμπήθρα συνετελέσθη ένα θαύμα.Το λάδι σχημάτισε στην επιφάνεια του νερού ένα Σταυρό.Και επίστευσαν όλοι.Ο ιερέας διεκρινε αμέσως το μεταφυσικό μήνυμα των επέκεινα δυναμεων.Αυτό το παιδί η παπάς θα γίνει η σπουδαίος άνθρωπος είπε ο ιερέας.Και εγενετο φως. •Τι λες ρε Θανάση παλιοφιλε.Πάλι θα διαφωνήσουμε στις παραλίες της Ανδρου;Ο Θεός μεθ ημων ουδείς καθ ημων.Η αριστερά δεν είναι νομοτέλεια είναι θεία βούληση.
Πάνος Μπιτσαξής
Η ακριβής δήλωση του Στέφανου: «Με βάφτισε ο Άγιος Τσαλίκης με τον πατέρα Κύριλλο, και στο νερό σχηματίστηκε ένας Σταύρος από το λάδι. Ο Άγιος Τσαλίκης είπε στους γονείς μου: αυτός είτε Παπάς θα γίνει, είτε πολύ σπουδαίος».
Ποια σχέση έχει με το πρότερο εγώ του ο Γάλλος ή ο Γερμανός που προσχωρεί στον βουδισμό ή στο ισλάμ κι αλλάζει όνομα, χώρα διαμονής και βιοτροπία; Ο Κάσσιους Κλέυ και ο Μοχάμεντ Άλι, ο Λευκάδιος Χερν και ο Γιάκουμο Κοϊζούμι, ο Σαύλος και ο Παύλος είναι άλλα πρόσωπα; Ένας ληξίαρχος, ένας φυσιολόγος, ένας ψυχαναλυτής, ένας μυθιστοριογράφος θα χαμογελούσαν μάλλον με τον ισχυρισμό. Για το αστικό δίκαιο ή τα ταμεία ασθενείας, «άλλος» δεν γίνεται καν αυτός που αλλάζει φύλο στο χειρουργείο ή πάσχει από ολική αμνησία. Η περιουσία και τα χρέη του, το οικογενειακό δέντρο του, το DNA και το ιατρικό ιστορικό του, όλα τα κύρια νήματα που τον συνδέουν με το παρελθόν, παραμένουν άθικτα.
Σε πείσμα των σημερινών identitypolitics, που με τις παρδαλώνυμες θεωρίες τους έχουν βαλθεί να θεσμοποιήσουν την αυθαιρεσία της βούλησης, το «είσαι ό,τι δηλώσεις», η αυτοκατανόηση είναι ένα μόνο από τα στοιχεία της ταυτότητας ενός υποκειμένου, ατομικού ή συλλογικού – και όχι το κύριο. Αν μόνο η μια στις δέκα πράξεις ή αποφάσεις μας είναι όντως συνειδητή, όπως ισχυρίζονται σήμερα οι νευροεπιστήμονες, πόσο μπορούμε ενεπίγνωστα να επηρεάσουμε με τις πράξεις μας τον εαυτό μας; Και πόσο εντέλει η αυτοσυνειδησία μας, το όνομα ή η «δόξα» που επιλέγουμε να περιενδυθούμε, ρυθμίζει την βαθύτερη, ασύνειδη ζωή μας;
Είναι «άλλος» ο ελληνισμός της Aρχαιότητας λ.χ. απ’ αυτόν των Μέσων Χρόνων και της νεώτερης εποχής; Το ότι οι ελληνόφωνοι πληθυσμοί του Βυζαντίου αποκαλούν τον εαυτό τους Ρωμαίο, βδελύσσονται την θρησκεία των προγόνων τους και γκρεμίζουν τα ιερά τους, για τους ίδιους προφανώς ήταν μια δραματική μεταβολή της αυτοκατανόησής τους, με ποικίλα κοινωνικά και ψυχικά επακόλουθα. Για τον υπόλοιπο κόσμο όμως, που είχε εμπρός του μια άλλη εικόνα, εκ των έξω άρα και σαφέστερη, προφανώς η θρησκευτική μεταστροφή των Ελλήνων ήταν φαινόμενο με σημασία πολύ πιο περιορισμένη. Γι’ αυτό και εξακολούθησε να αποκαλεί αδιάλειπτα τους Βυζαντινούς με τους όρους που μεταχειριζόταν για τους Έλληνες εδώ και αιώνες: Ίωνες οι εωθινοί μας γείτονες, Γραικούς οι εσπέριοι. Μα και για μας σήμερα μήπως μικρή σημασία δεν έχει αν οι Πέρσες αποκαλούν σήμερα το κράτος τους Ισλαμική Πολιτεία του Ιράν ή αν ο νυν διάδοχος του Οθωμανού σουλτάνου και χαλίφη της Κωνσταντινουπόλεως ακούει στον τίτλο Πρόεδρος, ηγείται ενός κοσμικού τύποις κράτους, εδρεύει στα υψίπεδα της Φρυγίας και γράφει το όνομά του με λατινικούς χαρακτήρες; Τα συλλογικά υποκείμενα δεν τα γεννούν οι λέξεις, αλλά η ιστορία.
Η συζήτηση περί συνέχειας και ασυνέχειας του Ελληνισμού, αλλά και κάθε συλλογικού υποκειμένου, όπως την διεξάγουμε δεν βγάζει νόημα. Είναι παραμορφωτική αντανάκλαση ρομαντικών δοξασιών ή μετανεωτερικών θεωρημάτων, απ’ αυτά που επεχείρησαν να τις αντικαταστήσουν. Όλες οι ταυτότητες είναι από την φύση τους ρευστές, τουτέστιν μετέχουν και στην διαδοχή και στην ανανέωση. Μοιάζουν με τον ηρακλείτειο ποταμό που όχι μόνο τα νερά του διαρκώς ανανεώνονται αλλά και ο ίδιος λοξοδρομεί και αλλάζει κοίτες στο πέρασμα των αιώνων, διασχίζει τα πιο διαφορετικά τοπία και οι λαοί στις όχθες του τον προσφωνούν με τα πιο ποικίλα ονόματα. Όμως κι εκείνου ακόμη τα ξεστρατίσματα κι οι παραπόταμοι παραμένουν γεννήματα της ίδιας πηγής και υπόκεινται σε αξεπέραστους περιορισμούς. Το νερό δεν θ’ αρχίσει να τρέχει αίφνης ανάποδα, ούτε η κοίτη θα μεταναστεύσει ποτέ σ’ άλλη ήπειρο.
Ώστε ούτε οι κατά βούληση αυθαίρετες, ούτε οι παγωμένες στον χρόνο ταυτότητες. Ό,τι κι αν λεν οι μανιφεστογράφοι και οι εκσυγχρονιστές, ότι κι αν πουν οι μεταφυσικοί και οι ουσιοκράτες: ον εκ του μη όντος δεν γίνεται ούτε ον αναλλοίωτο στους αιώνες. Το νερό και οι εκάστοτε δρόμοι του από την πηγή προς τη θάλασσα είναι που ενδιαφέρουν εδώ και που συγκροτούν την ταυτότητα. Και βέβαια, όταν μιλάμε για τον ελληνισμό δεν έχει νόημα να κρύβουμε ότι πολλοί τέτοιοι δρόμοι συν τω χρόνω χορτάριασαν, ότι κάμποσες κοίτες σπουδαίες παλιότερες ξεραθήκαν. Καιρός είναι όμως και να ομολογήσουμε ότι και πολλές, περισσότερες, είναι αυτές που εξακολουθούν να ρέουν αστείρευτες. Γιατί δεν είναι μόνο η τρισχιλιετής γλώσσα που ενώνει την μία εποχή με την άλλη – και που την σημασία της λόγω του αττικισμού αλλά και του οίστρου κάμποσων ποιητών μας την έχουμε τόσο υπερτονίσει.
Δίπλα στην κοίτη της γλώσσας κυλούν και ποικίλα άλλα ρεύματα, ενδεχομένως κρισιμότερα. Λ.χ., η αναλλοίωτη εικόνα του Θανάτου – του αρχαίου όσο και νεοελληνικού Χάροντα ή Άδη· η μεσογειακή κουλτούρα της τιμής ή αιδούς, που σε τόση αντίθεση βρίσκεται με την νορδική-δυτική κουλτούρα της ενοχής· ο πάγιος προσανατολισμός του οικονομείν στην ναυτιλία και το εμπόριο· η σταθερή λατρεία του Θείου στην ενσώματη, αναπαραστάσιμή του μορφή, ειδώλου ή εικόνας· η μακραίωνη διαλεκτική του μητροπολιτικού και του απόδημου, του αυτόχθονος και του ετερόχθονος, του γηγενούς και του μετανάστη· οι τοπικισμοί που αντανακλούν τον φυσικό διαμελισμό του ελληνικού χώρου· η διαιώνιση της πατριάς και της φατρίας ως κυρίαρχων τύπων κοινωνικής οργανώσεως· η αδιατάρακτη προσήλωση προς την μικρή κλίμακα, σε αντίθεση με τον γιγαντισμό των άλλων· οι μονίμως διχαστικές, ακραία ανταγωνιστικές μορφές του πολιτεύεσθαι, κ.ο.κ., κ.ο.κ. Σταχυολογώ απλώς μερικές από τις ελληνικές σταθερές. Δεν ξεμπλέκει κανείς εύκολα μ’ αυτές, ούτε μπορεί αδάπανα να τις αποκαλέσει «συμπτώσεις».
Αν δει κανείς την διασπορά των ελληνικών πληθυσμών στην Ανατολική Μεσόγειο γύρω στο 1900, θα πάρει σχεδόν τον χάρτη των αρχαίων ελληνικών πόλεων πριν τον Αλέξανδρο. Ενίοτε βέβαια η ιστορία ομοιοκαταληκτεί. Ωστόσο, τούτη εδώ η ρίμα δεν είναι τυχαία.
[ΕΤΥΜΟΛ. < άρτι- + -γενής < γένος (πρβλ. αειγενής, αιθρηγενής)]. Εκεί όπου η δημοκρατία δεν είναι ούτε “παλιά”, ούτε “κουρασμένη”, ούτε “αναιμική”, αλλά αρτιγενής
Ο Musk αναπαρήγαγε ένα post που λέει ότι η Ελλάδα θα είναι η πρώτη χώρα που θα βιώσει «πληθυσμιακή κατάρρευση», καθώς οι ξαφνικοί και αναπάντεχοι θάνατοι συνεχίζουν να αυξάνονται, την ώρα που οι γεννήσεις πέφτουν χαμηλότερα από όλες τις προβλέψεις.
«Οι καρδιακές ανεπάρκειες, τα εγκεφαλικά, οι θρομβώσεις και οι επιθετικοί καρκίνοι ανάμεσα σε κατά τα άλλα υγιείς νέους έχουν προκαλέσει την αύξηση των ποσοστών θνησιμότητας στην Ελλάδα, ενώ τα επίπεδα γονιμότητας σε νεαρούς άνδρες και γυναίκες οδηγούν το ποσοστό γεννήσεων σε μεγάλη πτώση, αφού ο ρυθμός των γεννήσεων είναι ο χαμηλότερος σε σχεδόν έναν αιώνα», αναφέρει το post.
Σημειώνεται ότι ο Musk έχει κατ΄ επανάληψη εκφράσει την άποψή του ότι η υπογεννητικότητα απειλεί την ανθρωπότητα και έχει απευθύνει έκκληση στους κατοίκους των ανεπτυγμένων χωρών να κάνουν περισσότερα παιδιά.
Όπως έχει πει, μάλιστα, η υπογεννητικότητα αποτελεί μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα από την υπερθέρμανση του πλανήτη.
Ο ίδιος έχει αποκτήσει 11 παιδιά με 3 διαφορετικές γυναίκες.
Διακεκριμένος αμερικανός πολιτικός, που διετέλεσε πρόεδρος των ΗΠΑ. Κατάργησε τη δουλεία και επανένωσε τις ΗΠΑ, κερδίζοντας τον Εμφύλιο, προτού δολοφονηθεί το 1865…
Αβραάμ Λίνκολν (1809 – 1865)
Στα επιτεύγματά του συμπεριλαμβάνονται η διάσωση της ένωσης των βορειοαμερικανικών πολιτειών κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο (1861-1865), η υπεράσπιση της δημοκρατίας και η κατάργηση της δουλείας, που αφορούσε τον μαύρο πληθυσμό της χώρας.
Ο Αβραάμ Λίνκολν (Abraham Lincoln) γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1809 σε μια καλύβα, μερικά χιλιόμετρα στα νότια του χωριού Χότζεβιλ της πολιτείας Κεντάκι, και ήταν γιος ενός φτωχού χωρικού. Μικρός, έμεινε ορφανός από μητέρα, αλλά η μητριά του ήταν πολύ καλή μαζί του, ώστε την ανέφερε μ’ ευγνωμοσύνη σ’ όλη του τη ζωή. Η φτώχεια και η δουλειά του κοντά στον πατέρα του δεν του έδωσαν τον καιρό να πάει στο σχολείο, παρά μονάχα έξι μήνες. Δεν έχανε, όμως, την ευκαιρία να διαβάζει και να μορφώνεται μόνος του, με την ενθάρρυνση και της μητριάς του, την «αγγελική μητέρα», όπως την ονόμασε.
Αργότερα, για να κερδίζει το ψωμί του, έκαμε μεταφορές μ’ ένα μικρό ποταμόπλοιο στο Μισσισιπή. Στα ταξίδια του αυτά γνώρισε τη φρικτή ζωή που βίωναν οι μαύροι των Νοτίων Πολιτειών, που ήταν σκλάβοι των λευκών και τους συμπόνεσε πολύ. Κατόπιν έγινε υπάλληλος σε μία εμπορική επιχείρηση, εθελοντής στο στρατό, μικρέμπορος και διευθυντής ταχυδρομείου.
Απελπισμένος απ’ όλες αυτές τις εργασίες, άρχισε να μελετά νομικά και το 1836, σε ηλικία 26 χρόνων, πέρασε τις εξετάσεις για την άδεια επαγγέλματος και άρχισε να δικηγορεί στην πολιτεία του Ιλινόις. Οι συμπολίτες του, που αναγνώριζαν τις ικανότητές του, την αταλάντευτη ειλικρίνεια και την απόλυτη εντιμότητά του, τον εξέλεξαν ομοσπονδιακό βουλευτή το 1846, με τη σημαία του Κόμματος των Ουίγων (Φιλελευθέρων). Νωρίτερα είχε διατελέσει μέλος της τοπικής βουλής του Ιλινόις (1834-1842). Μία από τις πρώτες του ενέργειες στο Κογκρέσο ήταν να ταχθεί υπέρ της κατάργησης της δουλείας των μαύρων.
Το 1854 συμμετείχε στην ίδρυση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και στις 6 Νοεμβρίου 1861 εξελέγη πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Την εποχή αυτή ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος, με κυρίαρχο ζήτημα την κατάργηση της δουλείας και την απελευθέρωση των σκλάβων. Οι Νότιες Πολιτείες ήθελαν να διατηρηθεί η σκλαβιά των μαύρων και απειλούσαν με αποχώρηση από την Ένωση.
Ο Λίνκολν, αφού μάταια προσπάθησε να συμβιβάσει τα πράγματα, αντιμετώπισε την κατάσταση δυναμικά, με πόλεμο και ταυτόχρονα κήρυξε την κατάργηση τής δουλείας (1 Ιανουαρίου 1863). Στις 8 Νοεμβρίου 1864 επανεξελέγη πρόεδρος, νίκησε τους Νότιους κι έφερε την τάξη, την ελευθερία και τη δημοκρατία στις ΗΠΑ. Μία από τις πρώτες του ενέργειες ήταν η ψήφιση της 13ης τροπολογίας του Αμερικανικού Συντάγματος (1 Φεβρουαρίου 1865), με την οποία καταργήθηκε και επίσημα η δουλεία.
Η δεύτερη προεδρία του, όμως, κράτησε μόνο λίγες μέρες, γιατί το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, 14 Απριλίου 1865, την ώρα που παρακολουθούσε μία θεατρική παράσταση στην Ουάσιγκτον, πυροβολήθηκε στο θεωρείο του από τον ηθοποιό Τζον Μπουθ, που ήταν κατάσκοπος των Νοτίων. Απομακρυνόμενος από το θέατρο, ο δράστης ακούστηκε να λέει στα λατινικά: «Sic semper tyrannis» (σε ελεύθερη μετάφραση «Ο θάνατος αρμόζει στους τυράννους»). Νωρίς το πρωί της επομένης, ο Λίνκολν άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 56 ετών. Ενταφιάστηκε με μεγάλες τιμές στο Σπρίνγκφιλντ του Ιλινόις, όπου υψώνεται μεγαλόπρεπο μνημείο του.
Ο Αβραάμ Λίνκολν υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η μεταθανάτια μεγέθυνση της φήμης του επηρεάστηκε και από τη χρονική στιγμή (Μεγάλη Παρασκευή) και τις περιστάσεις του θανάτου του, που του προσέδωσαν το «φωτοστέφανο του μάρτυρα» κι ένα είδος αγιότητας. «Ο Ιησούς Χριστός πέθανε για τον κόσμο. Ο Αβραάμ Λίνκολν πέθανε για τη χώρα του» δήλωσε ένας σύγχρονός του…
