Συντάκτης: Kostas Bertsias

στο βάθος Ιτέα Γαλαξίδι

•Ο συγκεκριμένος ανασχηματισμός έχει σημασία.Σοβαρη σημασία για το μέλλον και τις υπόγειες δυναμικές που αναπτύσσονται στη πολιτική ζωή.Ελπιζω η γνωστή και τετριμμένη,ή σχεδόν υποχρεωτική,αντιπολιτευτική ρητορική (ανακύκλωση,φθαρμένα υλικά κλπ) να μην εμποδίσει εντός των τειχών μια σοβαρή ανάλυση.Η κυβέρνηση κλονίστηκε από το έγκλημα των Τεμπων αλλά δεν έπεσε ούτε και θα μπορούσε να πέσει από αυτό.Πιο πολυ κλονίστηκε προσωπικά ο Μητσοτάκης.
•Το ρόστερ της ενδεχόμενης διάδοχης δημιουργηθηκε πλέον με τρόπο διακριτό,αν παραστεί για τη ΝΔ ,άφευκτη ανάγκη. Αν διαθέτουμε στοιχειώδη αναλυτική ικανότητα σύντροφοι και συντρόφισσες ας διδαχθούμε από το ένστικτο αυτοσυντήρησης της ΝΔ.Γι αυτό είναι και το πιο ισχυρό brand name της πολιτικής.Ξέρει να επιβιώνει και να αλλάζει χρώματα όπως ο συμπαθής χαμαιλέων.
•Πιερρακάκης.Κατ έμε το φαβορί του μέλλοντος,του όχι και τόσο μακρινου.Να δώσει άμεσα «σοσιαλιστικό»χρώμα στην οικονομική πολιτική.Ποιο ΠΑΣΟΚ από τον Πιερρακάκη δεν γίνεται.Ηταν μέλος του πολιτικου συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ για χρόνια,υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ σε εκλογές,Διανεοσις.Και τον λένε και Κυριάκο.Δεν τον θέλαμε εμείς προτιμούμε πολιτικό προφίλ Ανδρουλάκη.Τον τσίμπησε ο Μητσοτάκης και τον έκανε Θεό.Τι θα πουμε αύριο αν το φέρει η συγκυρία;Δεν μας αρέσει γιατί είναι στην επάρατη δεξιά;Πρωθυπουργός ΠΑΣΟΚ δια της τεθλασμένης.
•Δένδιας.Στην θαλπωρή του ΥΠΕΘΑ.Εθναμυντωρ στρατηγός.Η δεύτερη επιλογή αναγκης .Ο μύστης του πατριωτισμού απέναντι στον «ενδοτισμό».Αυτος που καλείται,άφθαρτος,να μαζέψει το «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ,τον ανήσυχο Σαμαρά και την όμορφη Αφροδίτη σε μια νέα πλειοψηφία.Αν το φέρει η συγκυρία θάναι αυτός.Η altera pars του Πιερρακακη.Ο μη γενοιτο κι ας είναι συναποφοιτος και συμμαθητής του αδελφού μου.
•Χατζηδακης.Αντιπροεδρος.Αν παραστεί μεταβατική ανάγκη.Η τρίτη επιλογή.Η επιλογή ,αν η ήττα της ΝΔ στις εκλογες είναι βέβαια και οι άλλοι δεν θα θέλουν να καούν.Ξερει να σπάει αυγά,είναι πείσμων και δείχνει ήρεμος σαν αρνάκι.Αλλά γενικά είναι συμπαθής παρα τις εντάσεις που προκαλεί.
•Ηλικιακή ανανέωση.Μια νέα γενιά σαραντάρηδων.Δεν μου λέει τίποτα από μόνο του.Δημιουργει όμως μια άλλη ηγεμονευουσα εσωκομματικά κατάσταση.Ηλικιακη ανανέωση είχαμε και με τον ΣΥΡΙΖΑ και είδαμε και πάθαμε.Θα τους δούμε τους νεοσσούς στη πράξη.Ομως όταν ο Μητσοτακης χάνει τη τράπουλα διαλέγει νέα τράπουλα και επιπλέον ηρεμεί την κοινοβουλευτική του ομάδα.Ολοι ελπίζουν να γίνουν υφυπουργοί.Αναμεσα τους και ένας που συνδέει τον Μητσοτάκη με την έλευση του Θεανθρώπου.Ναι με ανάρτηση.Απιθανος.Το είδα στο φίλο μου τον Yannis Meimaroglou.
•Και ο Aristos Doxiadis.Νεος στη ψυχή πάρα την ηλικία του.Τρωει πικρόχολα σχόλια.Εγινε λένε υφυπουργός του Μητσοτάκη.Λες και δεν εγινε η άλλη πιο ΠΑΣΟΚ από ΠΑΣΟΚ Μενδώνη και τόσοι ακόμα.Χρυσοχοιδης,Φλωριδης κλπ.Λες και δεν ήταν ποτέ ο Νίκος Κωνσταντοπουλος υπουργός εσωτερικών του Τζανετακη και ο Μίκης Θεοδωράκης δεν είχε πολιτευθεί με τη ΝΔ.Εδω έσταξε η ουρά του ποντικού.Μακαρι να είχαμε πολλούς Δοξιαδηδες στη κυβέρνηση.Θα είχαμε μια άλλη Ελλάδα.Ακομα παραμένει επίκαιρο το βιβλίο του «Το αόρατο ρήγμα».Εμαθα πολλά από αυτό για το πώς λειτουργεί στη πραγματικότητα η ελληνική αντιαναπτυξιακή οικονομία.Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
•Το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα κυβερνητικό.Εχει κυβερνήσει τη χώρα πάνω από 20 χρόνια.Εχει πλήθος στελεχών με ικανότητες και πείρα.Μερικά παίρνουν των ομματιών τους γιατί δεν αντέχουν τα κακόμοιρα τόσο καιρό εκτός νυμφώνος.Τι να κάνουν μόνα κι έρημα.Ο μόνος τροπος να επιστρέψει το ΠΑΣΟΚ είναι η επαγγελία της κυβερνησιμοτητας.Οτι δεν θα αφήσει την Ελλάδα ακυβέρνητη.Ειναι κόμμα σοσιαλιστικό,κεντροαριστερό.Μπορει να συγκυβερνήσει με την κεντροδεξιά,μπορεί και με την αριστερά.Αυτο ειναι απόφαση του εκλογικου σώματος όχι του ίδιου.Οταν το απλό αυτό δεν το κατανοεί τόσο θα βλέπει τη σκόνη της Κωνσταντοπουλου.
•Και για να συνενοουμαστε.Ναι τις βλέπω τις δημοσκοπήσεις.Ολοι τις βλέπουμε.Ομως ο Μητσοτάκης έχει ακόμα δυομισυ χρονια.Προνοει αλλά ελπίζει.Ουτε η Πυθία μπορεί να προβλέψει τις τότε τασεις.Η κυρια μάχη ως τότε είναι η μάχη της αξιοπιστίας.Οποιος την κερδίσει θα είναι ο νικητής.Η πρόταση μομφής ηταν λάθος τακτικής.Προδηλο.Βλεπουμε ήδη το αποτέλεσμα της.

Πάνος Μπιτσαξής

*Όσκαρ Ουάιλντ

Μυθιστοριογράφος και ποιητής

Θ Λύχρος, Γ Ψαρράς, Κ Ανδρεόπουλος

Θα μιλήσω για ένα περιστατικό βαρύ, δύσκολο και με συνέπειες πολλαπλές.

Για έναν νέο άνδρα που εκσφενδονίστηκε από τη μηχανή την οποία οδηγούσε και προσγειώθηκε πάνω σ’ ένα φορτηγό.

Για έναν νέο άνθρωπο που μπορεί, μετά από πολλαπλές επεμβάσεις, να μην περπατήσει ποτέ ξανά και για την οικογένειά του, που παλεύει κυριολεκτικά να ανταποκριθεί σε όλα όσα απαιτεί η σοβαρή κατάσταση της υγείας του.

Γιατί οι γονείς του 23χρονου ανήκουν στην κατηγορία εκείνη των συνανθρώπων μας που πίστευαν πως η ιδιωτική ασφάλιση, η κάθε είδους και μορφής ιδιωτική ασφάλιση, αποτελεί ένα πρόσθετο οικονομικό βάρος, μια πολυτέλεια τρόπον τινά, που είναι και «επισφαλής, αφού θυμάσαι τι έγινε με την Ασπίδα…».

Ένας μήνας έχει περάσει από την ημέρα του τροχαίου. Ένας μήνας μαρτυρικός, αφού τα μέλη της οικογένειας έχουν βιώσει επί 15 ημέρες την αγωνία έξω από την πόρτα των χειρουργείων και της εντατικής και τις επόμενες 15 διερωτώμενοι πώς και πού θα βρουν τις τρεις έως έξι χιλιάδες ευρώ μηνιαίως και για τους έξι τουλάχιστον επόμενους μήνες που κοστίζει ένα αποτελεσματικό κέντρο αποκατάστασης.

Σε αυτόν τον έναν μήνα, η μητέρα πήρε άδεια άνευ αποδοχών για να βρίσκεται κοντά στο παιδί της και ο αρκετά μικρότερος δεύτερος γιος αναγκαστικά ζει μεταξύ γιαγιάς και θείας (ευτυχώς που υπάρχουν και μπορούν).

Όπως αντιλαμβάνεστε το εισόδημα της οικογένειας δεν επαρκεί για αποκλειστικό νοσηλευτή ή νοσηλεύτρια, οπότε η μητέρα εκτελεί τα καθήκοντα αυτά νυχθημερόν, επιφορτισμένη με όλη τη σχετική ψυχική και σωματική κούραση.

Φαντάζομαι πως εάν σήμερα, μ’ έναν μαγικό τρόπο, μπορούσε κάποιος να τους προτείνει ένα ασφαλιστήριο υγείας για τον τραυματία ή έστω ένα ασφαλιστήριο προσωπικού ατυχήματος, δεν θα εξέφραζαν τις ίδιες πεποιθήσεις.

Δεν υπάρχουν, δυστυχώς, μαγικοί τρόποι. Υπάρχει μόνον η σκληρή πραγματικότητα, που καλούνται να αντιμετωπίσουν, μια πραγματικότητα που το πιθανότερο είναι να κλονίσει την ίδια την υπόσταση της οικογένειας, αφού η μακροχρόνια νοσηλεία αποκατάστασης του 23χρονου μπορεί να απαιτήσει ακόμη και την πώληση του σπιτιού τους. Κι αυτό είναι κάτι που μπορεί κανείς να το καταπιεί πιο εύκολα, εάν το παιδί τελικώς καταφέρει να περπατήσει και να επανακτήσει την αυτονομία του. Εάν όμως όχι, εάν δεν, τότε οι αλλαγές, η φροντίδα, οι καθημερινές ανάγκες θα απαιτήσουν μακροχρόνια παρουσία και οικονομική υποστήριξη, πολύ πέρα και πάνω από το ευτελές ποσό της αναπηρικής σύνταξης, που προβλέπει η κοινωνική πρόνοια.

Περιγράφω μια μέση ελληνική οικογένεια. Μια οικογένεια που ζει σε μία χώρα όπου τα σοβαρά τροχαία είναι κομμάτι της καθημερινότητας. Μια χώρα στην οποία η αποκατάσταση είναι ακριβή και οι υποδομές για τα άτομα με αναπηρία σε πρωτόγονο στάδιο. Αφιλόξενο. Μια μέση ελληνική οικογένεια, στην οποία εάν συμβεί κάτι ανάλογο, θα χρειαστεί είτε να προχωρήσει σε μεγάλες θυσίες είτε να επικαλεστεί την καλοσύνη των ξένων για να το διαχειριστεί.

Μια οικογένεια, η οποία χρειάζεται πολύ περισσότερο από όσο φαντάζεται τις καλύψεις, τις παροχές και τις αποζημιώσεις του κλάδου μας. Γιατί η ασφάλιση είναι η μόνη οδός για τους μη έχοντες και μη κατέχοντες. Η μόνη.

Μαρίνα Δρακάτου/ιδιωτική ασφάλιση

Γενάρης τοῦ 1919. Ὁ Μεγάλος Πόλεμος ἔχει τελειώσει, ὁ Κάιζερ ἐκθρονιστεῖ, ἡ Δημοκρατία τῆς Βαϊμάρης εἶναι στὰ σπάργανα, οἱ μπολσεβίκοι ἔχουν δεκατέσσερις μῆνες ποὺ καβάλησαν τὴν ἐξουσία στὴ Ρωσσία, οἱ ὁμοΐδεάτες τους σπαρτακιστὲς μόλις δοκίμασαν νὰ τοὺς μιμηθοῦν στὴ Γερμανία. Σ’ αὐτὴ τὴν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα, ὁ μεγαλύτερος πολιτικὸς στοχαστὴς τῆς ἐποχῆς, ἀπὸ τοὺς μέγιστους στὴ διαχρονία, καλεῖται ἀπὸ ἕναν φοιτητικὸ σύλλογο νὰ δώσει στὸ Μόναχο μιὰ διάλεξη γιὰ τὴν πολιτική.

Τὸ νεανικὸ ἀκροατήριό του, τὸ ξέρει, σὲ μεγάλο βαθμὸ εἶναι διαβρωμένο ἀπὸ τὸν τυφλὸ ἠθικισμό. Ὁ ἀκραῖος πασιφισμὸς ἔχει ζευγαρώσει μὲ τὴ σοσιαλίζουσα στράτευση καὶ μὲ θέρμη θρησκευτικὴ ἀπαιτοῦν ἀπὸ τὴν πολιτικὴ καὶ τοὺς πολιτικοὺς νὰ κάνουν δυνατὰ τὰ ἀδύνατα, νὰ πραγματώσουν τὰ ἐξωπραγματικά.

Ὁ ὁμιλητής, ποὺ ὡς δάσκαλος ἀκαδημαϊκὸς γνωρίζει καλὰ αὐτὰ τὰ παιδιὰ καὶ δὲν ἔχει παραιτηθεῖ ἀπὸ τὴν προσπάθεια νὰ τὰ συνετίσει, δὲν θὰ μασήσει τὰ λόγια του. «Κοκορόμυαλους», «ἀνθρώπους χωρὶς ψυχικὴ σταθερότητα», θὰ ἀποκαλέσει ὅσους νομίζουν ὅτι εἶναι σὲ θέση νὰ ἐπιβάλουν στὴν πολιτικὴ πράξη τὴν ἰδεαλιστικὴ ἠθικὴ τοῦ φρονήματοςἀπὸ τὴν ὁποία διακατέχονται. Ὁ πολιτικὸς ὀφείλει νὰ δρᾶ μὲ βάση τὴν ρεαλιστικὴ ἠθικὴ τῆς εὐθύνης, λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν του τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ τὶς ἀδυναμίες της. Νὰ μὴ φλερτάρει μὲ τὶς «δαιμονικὲς δυνάμεις» ποὺ ξεμυαλίζουν τοὺς πολλοὺς πετῶντας τους σὰν δόλωμα τὰ ἰδεώδη, γιὰ νὰ τοὺς ρίξουν μετὰ στὸ βάραθρο.

«Ὁ εἰρηνιστὴς ποὺ πράττει κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο τὰ ὅπλα θὰ τὰ ἀρνηθεῖ ἢ θὰ τὰ καταθέσει, ὅπως τὸ πρότειναν μερικοὶ στὴ Γερμανία, ὡς χρέος του ἠθικὸ γιὰ νὰ βάλει τέλος στὸν πόλεμο καί, μαζὶ μ’ αὐτόν, σὲ κάθε πόλεμο. Ὁ πολιτικὸς θὰ πεῖ: μόνο ἀσφαλὲς μέσον γιὰ νὰ ἀποκλειστεῖ ὁ πόλεμος στὸ προβλεπτὸ μέλλον θὰ ἦταν ἡ διηνεκὴς εἰρήνευση ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ παρόντος status quo. Τότε οἱ λαοὶ θὰ ρωτοῦσαν: πρὸς τί ὁ πόλεμος ἀφοῦ ἡ παροῦσα κατάσταση ἔτσι κι ἀλλιῶς δὲν ἀλλάζει; Ἡ διεξαγωγή του θὰ ὁδηγοῦσε ad absurdum – πράγμα ποὺ τώρα δὲν συμβαίνει. Διότι γιὰ τοὺς νικητές –ἂν μή τι ἄλλο, γιὰ ἕνα τμῆμα τους– ὁ πόλεμος πολιτικὰ συμφέρει. Καὶ φταίει σ’ αὐτὸ ἐκείνη ἡ στάση ποὺ μᾶς ἀπαγόρευσε νὰ τοὺς ἀντισταθοῦμε. Καὶ ἔτσι, ὅταν πιὰ θὰ ἔχει παρέλθει ἡ περίοδος τῆς τωρινῆς ἐξουθένωσης, ἀπαξιωμένη θὰ εἶναι ἡ εἰρήνη, ὄχι ὁ πόλεμος: εἶναι κι αὐτὴ μιὰ συνέπεια τῆς ἀπόλυτης ἠθικῆς.»

Μὲ τὴ στάση σας, λέει στοὺς ἠθικιστές, στρώνετε τὸν δρόμο στὴν Ἀντίδραση, νομιμοποιεῖτε τὴ βία τὴν ὁποία ὑποτίθεται ὅτι ἀντιμάχεστε, δίνετε τὴν ἐξουσία στοὺς τυράννους, ἐπιτυγχάνετε τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο αὐτοῦ ποὺ ἐπιδιώκετε. «Θὰ τὰ ξαναποῦμε σὲ δέκα χρόνια», καταλήγει.

«Ἐμπρός μας δὲν ἔχουμε τὴν ἀνθοφορία τοῦ θέρους, ἀλλὰ μιὰ πολικὴ νύχτα παγερῆς σκοτεινιᾶς καὶ σκαιότητας, ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ παράταξη ποὺ φαίνεται σήμερα ὅτι θὰ ἐπικρατήσει. Διότι ἐκεῖ ὅπου τίποτε πιὰ δὲν ὑπάρχει, δὲν χάνει μόνο ὁ Kάιζερ, ἀλλὰ καὶ ὁ προλετάριος τὸ δίκιο του. Ὅταν ἡ νύχτα αὐτὴ σιγὰ σιγὰ διαλυθεῖ, ποιός θὰ ἔχει μείνει ζωντανὸς ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἄνθιζαν τόσο περίλαμπρα πρῶτα;»

Ὁ Μὰξ Βέμπερ τὴν ὑπόσχεση πρὸς τοὺς φοιτητές του δὲν τὴν τήρησε. Πέθανε μόλις τὴν ἑπόμενη χρονιά, τὸν Ἰούνιο τοῦ 1920, θῦμα κι αὐτὸς –ὅπως κι ἄλλοι σπουδαῖοι: ὁ Γκυγιὼμ Ἀπολλιναίρ, ὁ Γκούσταφ Κλίμτ, ὁ Ἔγκον Σίλε– μιᾶς ἐπιδημίας, τῆς ἱσπανικῆς γρίπης τοῦ Μεσοπολέμου. Ὅμως σὲ ὅλα τὰ ἄλλα βγῆκε ἀληθινός. Ὁ ἀνεδαφικός, ἀνυποχώρητος ἰδεαλισμὸς τῆς «καθαρῆς» ἀριστερᾶς, ἀφοῦ πρῶτα παρέδωσε στὸ μαχαίρι τοῦ Στάλιν τὴ Ρωσσία, ἄνοιξε τὸν δρόμο στὸν Χίτλερ. Αὐτοῦ τοῦ τελευταίου πάλι, οὐσιώδης ἀρωγὸς στάθηκε ἡ μωρία ἑνὸς ἄλλου καθαροῦ δόγματος, τοῦ ἀποχαλινωμένου καπιταλισμοῦ καὶ τῶν χρηματιστηριακῶν του κατορθωμάτων ἐκείνη τὴν ἀποφράδα Πέμπτη τοῦ 1929.

Κάθε φορὰ ποὺ ἡ ἠθικὴ ἀκτινοβολία ἑνὸς «καθαροῦ ἰδεώδους» μᾶς τυφλώνει, ἡ κατάληξη εἶναι ἡ ἴδια: τὰ ἐρείπια. Τότε ἦταν τὸ καθαρὸ ἰδεῶδες τοῦ Τέλους τῆς Ἱστορίας ποὺ ὁδήγησε, ἐμμέσως ἢ ἀμέσως, στὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα τῆς ἱστορίας. Σήμερα εἶναι ἄλλα «καθαρὰ» ἰδεώδη. Τὸ ἀνεγκέφαλο «πιστεύω εἰς μίαν ἐλευθέραν καὶ ἀναμάρτητον ἀγορά», ἀπὸ τὴ μιά, καὶ ἡ κουφιοκέφαλη ὀρθοπολιτικὴ τοῦ τύπου «κανεὶς ἄνθρωπος δὲν εἶναι παράνομος» ἀπὸ τὴν ἄλλη, ποὺ ἀνοίγουν τὸν δρόμο στὶς δαιμονικὲς δυνάμεις: στὴ βία, τὴ μισαλλοδοξία, τὸν ζηλωτισμό.

Ἡ Πολιτικὴ ὡς ἐπάγγελμα τοῦ Μὰξ Βέμπερ δὲν εἶναι καμιὰ διακήρυξη ἀπὸ αὐτὲς τοῦ συρμοῦ. Εἶναι ἕνα ἀντιμανιφέστο. Ἕνα δριμὺ κατηγορῶ κατὰ τοῦ ἰστριονισμοῦ καὶ τῆς ἀνευθυνότητας. Κατὰ τῶν τυφλῶν ποὺ παριστάνουν τοὺς ὁραματιστὲς καὶ τὴν ἀνθρωπιά τους ἔχουν βαλθεῖ νὰ τὴ διαδώσουν μὲ τὴν ξιφολόγχη.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗΣ

Γνωρίζατε ότι στην Ιλιάδα υπάρχει μια από τις πιο συγκινητικές σκηνές ολόκληρης της λογοτεχνίας; Ναι, και αυτές τις μέρες το χρειαζόμαστε!
Λοιπόν, ο Έκτορας μόλις έχει πεθάνει.
Τότε ο Πρίαμος μεταμφιέζεται σε ζητιάνο και προχωρά μέσα στη νύχτα για να φτάσει στη σκηνή του Αχιλλέα.

Και τι συμβαίνει;

Γονατίζει μπροστά στον δολοφόνο του γιου του! Αυτή είναι μια από τις πιο έντονες στιγμές ολόκληρης της Ιλιάδας: ο Πρίαμος, ένας άντρας που είναι βασιλιάς στη γη του, γονατίζει και φιλά αυτά τα «τρομερά χέρια».

Φιλά το χέρι αυτού που σκότωσε τον γιο του! Και αυτή η χειρονομία είναι πιο ισχυρή από χίλιες λέξεις, σε αυτή τη χειρονομία υπάρχει το παν: ταπεινοφροσύνη, θάρρος, ανιδιοτελής αγάπη. Και εκείνη τη στιγμή ο πόλεμος δεν είναι πλέον ένδοξος, δεν είναι πλέον ηρωικός, υπάρχει μόνο ο πόνος αυτού του πατέρα που ζητά να του επιστραφεί το σώμα του γιου του.

Και μετά ο Πρίαμος κάνει κάτι εξίσου συγκλονιστικό: μιλάει, αποκαλύπτοντας την καρδιά του. «Σπλαχνίσου με», λέει στον Αχιλλέα, «υπέφερα αυτό που κανένας άλλος θνητός δεν έχει υποφέρει: να φέρω στο στόμα μου το χέρι του δολοφόνου του γιου μου».

Και τι συμβαίνει; Ο Αχιλλέας, ο ανίκητος, ο ακλόνητος, απομακρύνει τον Πρίαμο από τα γόνατά του και τον αγκαλιάζει. Και οι δύο κλαίνε μαζί. Έτσι τελειώνει η Ιλιάδα, με αυτή τη σκηνή.

Τι σας λέει ο Όμηρος; Ότι η αληθινή «δύναμη» δεν βρίσκεται στους μυς, στον πλούτο ή στην εξουσία ενός ανθρώπου.
Ο Πρίαμος έχει και τα δύο κι όμως γονατίζει,
ο Αχιλλέας δεν φοβάται κανέναν κι όμως κλαίει.
Η αληθινή δύναμη δεν βρίσκεται σε αυτό για το οποίο μάχεσαι, αλλά για αυτό για το οποίο γονατίζεις.

Βρίσκεται στη λέξη που ενώνει τις καρδιές ή τις απομακρύνει, και βρίσκεται στην ταπεινοφροσύνη, γιατί το να αγαπάς και να είσαι ταπεινός είναι το ίδιο πράγμα. Και πάνω απ’ όλα μας θυμίζει ότι στον πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές ή ηττημένοι, αλλά μόνο ραγισμένες καρδιές. Πρέπει να το θυμόμαστε, έτσι δεν είναι;

Γκουεντολίνα Μιντέι

“Τα πάντα είναι ενέργεια και αυτό είναι το παν σε αυτήν. Ταιριάξτε τη συχνότητα της πραγματικότητας που θέλετε και δεν μπορείτε παρά να λάβετε αυτή την πραγματικότητα. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Αυτό δεν είναι φιλοσοφία. Αυτό είναι φυσική. ”

Αλμπερτ Αϊστάιν