Τά καλοκαίρια, πρίν τό δύο χιλιάδες, τά κουτσοκαταφέρνανε. Ξέπεφταν καί τίποτα τουρίστες, τούς ἔκαναν χάζι. Κυρίως ὅμως ἔρχονταν προσκυνητές γιά τό σκαλισμένο ναῒδριο βαθιά μέσα στό βράχο. Μιά δυό σχετικά νέες τούς πουλοῦσαν ρίγανη σέ ματσάκια, φασκόμηλο πού ἀφθονοῦσε στίς πλαγιές ὁλόγυρα καί πρός τό φθινόπωρο ξερά κρεμμύδια. Ἀλλά τό χειμώνα ἀλλίμονο ἄν ἔπιανε χιόνι. Ἀποκόβονταν τελείως καί ἕνας Θεός ξέρει πῶς ἐπιζούσανε. «Δέν ἔχει πιά ζωή ἐδῶ πάνω, καθόλου ζωή» λέγανε οἱ κυνηγοί πού δέν μπορούσανε νά βροῦνε οὔτε ταβέρνα οὔτε καφενεῖο, τίποτα νά χωθοῦνε μέσα. Ἀλλά οἱ γέροι, πιό πολύ γριές δηλαδή, δέ λέγανε νά τό κουνήσουν, σά νά τόχανε ὁμαδικά ἀποφασισμένο νά πεθάνουν ἐκεῖ. Καί νά πεῖς πώς κάνανε βεγγέρες ἤ νοιάζονταν ἰδιαίτερα ὁ ἕνας τόν ἄλλον; Μπά, οἱ συνηθισμένοι τσακωμοί, διαφωνίες, γρίνες, λόγια, ἀντιπάθειες καί τά παρόμοια ἐπικρατοῦσαν.

Ὅταν ξάνοιγε ὁ καιρός καί, μ’ ὅλο τό κρύο ἐκεῖ πάνω, πρόβαλλε ὁ ἥλιος, προβάλλανε κι αὐτοί στά κατώφλια τους καί κάθονταν στά σκαλιά τους μέ τά πόδια ἁπλωμένα στή λιακάδα. Πιό πολύ μέ σκούρους λεκέδες μοιάζανε παρά μέ ἀνθρώπους: ἐκεῖνες τίς κηλίδες πού γεμίζουν τά μάτια, ἄν προσηλωθοῦνε ὥρα στό ὁλόλαμπρο φῶς. Οἱ περισσότεροι ὡστόσο ὅλο καί κάποιον εἴχανε νά τούς τηλεφωνήσει, κάποιο παιδί ἤ ἀνήψι, ἐγγόνι ἤ δισέγγονο νά δώσει σημάδι ζωῆς. Τό περιμένανε ἀλλά ὄχι μέ καμιά ἰδιαίτερη λαχτάρα, γιατί στό βάθος φοβόντουσαν τά δυνατά χτυποκάρδια πού φέρνει τόσο ἡ χαρά ὅσο καί τά βάσανα, καί γιατί γνώριζαν πώς καί οἱ πιό ὄμορφες λαχτάρες περνοῦν, κι αὐτοί μένουν πάλι μόνοι καί ξεχασμένοι. Προτιμοῦσαν τήν ὁμοιομορφία τῶν ἡμερῶν, τήν παραίτησή τους, εἶχαν ἐξοικειωθεῖ μέ τούς πόνους τους πού κανείς δέν εἶχε διάθεση νά μοιραστεῖ. Ἡ μοναξιά γι αὐτούς δέν ἦταν θηρίο ἤ τέρας, μονάχα ἀπροσμέτρητα βαθιά ἀποδοχή. Ὅποιος ἔδειχνε σημάδια ἀνυπομονησίας, φόβου ἤ διαμαρτυρίας μᾶλλον εἶχε ἔρθει ἡ ὥρα του νά φύγει γιά κανένα «ἵδρυμα» ὅπου πολύ γρήγορα θά πέθαινε.

Δυό πράγματα ὡστόσο τούς ἔδιναν μιά ἀνακούφιση πού ἔμοιαζε σχεδόν μέ χαρά. Τό ἕνα ἦταν ἡ ἑβδομαδιαία ἄφιξη τοῦ γιατροῦ πού παρέμενε ἐκεῖ πάνω γι αὐτούς τυλιγμένος στόν ἱερατικό μανδύα παλιῶν ἔνδοξων καιρῶν τῆς Ἱατρικῆς. Τό ἄλλο, τό σπάνιο Κυριακάτικο χτύπημα τῆς καμπάνας, σημάδι πώς θά γινόταν μετά ἀπό μῆνες λειτουργία, ἰδίως ἄν μαζί μέ τόν παπά ἐρχόταν καί μιά γλυκιά χειμωνιάτικη λιακάδα. Τότε θά μποροῦσαν στό σχόλασμα τῆς ἐκκλησίας νά μείνουν μαζεμένοι στό προαύλιο σάν προϊστορικές σαῦρες κάτω ἀπό τόν ἥλιο. Ἀφοῦ ἔλεγαν ὄ,τι εἶχαν νά ποῦν, μένανε σιωπηλοί μέσα στό ζεστό φῶς, ὥσπου κρύωναν τά πόδια καί στήν πλάτη τους ἄρχιζαν νά τρέχουν ρίγη, καί τότε κάποιος ἔκανε τήν ἀρχή νά συρθεῖ νά φύγει. Ἀλλά ὡς ἐκείνη τή στιγμή τά κόκκαλά τους ρούφαγαν τήν ἀνακούφιση τῆς ζεστασιᾶς καί τοῦ φωτός, σάν μιά παραδείσια ὑπόμνηση, ὄχι ἐνός μακρινοῦ παρελθόντος οὔτε μιᾶς μελλοντικῆς ἀφηρημένης ὑπόσχεσης ἀλλά μιᾶς Παρούσας ἁπτῆς ἐλπίδας, πού τό χάδι της ἔφτανε μέχρι τό μεδούλι ὀστῶν ἕτοιμων νά θρυβοῦν… 

Οἱ πλαγιές γέμιζαν φωνές παππούδων καί προππάπων πού εἶχαν σαλαγίσει στά ἀπότομα βράχια κοπάδια καί κοπάδια, τά τσόκαρα ἑνός πλήθους ἀπό φαμίλιες κροτοῦσαν ἀνάμεσα στά ξεροτρόχαλα, καί τούς συντρόφευαν. Ὁ Χριστός, μέ τήν ποιμενική του ράβδο ἀνάμεσα στούς ὤμους, ἔβγαινε ἀπό τό ναό καί τριγύριζε ἀνάμεσά τους σιωπηλός καί φωτοφόρος κουβαλώντας στήν πλάτη του τήν πορεία τοῦ ἥλιου. Ἡ ζωή ἦταν μακριά ἀφημένη πίσω τους, οἱ νέοι αἰῶνες δέν εἶχαν τίποτα γι αὐτούς τούς λιγοστούς γέροντες καί τίς πολλές γριές πού τούς κοίταζαν δίχως κανένα φόβο, ἀδιάφορα, ἀπό τό ὕψος τῆς σοφίας ἑνός τραγικοῦ χοροῦ.

Τώρα, στά 2022, ἔχει ἀνοίξει ἐκεῖ μιά καφετέρια, ἕνα ξενοδοχεῖο μπουτίκ κι ἕνα μπαράκι. Κανένα ἀπό ντόπιους κατιόντες.

ΝΑΤΑΣΑ ΚΕΣΜΕΤΗ/neoplanodion.gr

Όλοι θέλουμε να είμαστε καλοί στην δουλειά μας. Και να βγαίνει προς τα έξω, έτσι ώστε να χτίσουμε το όνομα μας και φυσικά οι άνθρωποι να μας εμπιστεύονται.

Όμως οι συνήθειές μας μερικές φορές μας σαμποτάρουν. Τέτοιες αστοχίες μπορούν να σας υποβαθμίσουν από σούπερ σταρ σε κάποιον που… δεν ξέρει και τόσο καλά την δουλειά του. Το It’s Possible έφτιαξε μία λίστα με 4 κακές συνήθειες που σε κάνουν να φαίνεσαι ανίκανος στην δουλειά σου. Πρέπει να τις αποφύγεις.

1# Δεν ξέρεις βασικά πράγματα. Πρέπει να γνωρίζετε την δουλειά/επιχείρησή σας — το brand, τους ανταγωνιστές, τη βιομηχανία, τους πελάτες, τους καταναλωτές, το επιχειρηματικό μοντέλο και τις βασικές στρατηγικές. Ολα αυτά. Εδώ ακούμε συχνά μια δικαιολογία από κάποιους: «Δεν έχω χρόνο για να μάθω όλο το σκηνικό, πρέπει να κάνω τα πράγματα να συμβούν». Αλλά πρέπει να ξέρεις κάποια βασικά πράγματα, για να φτάσεις στην επιτυχία.

2# Δεν είσαι καλός στην επικοινωνία. Πολλοί μεγάλοι businessmen έχουν μιλήσει για την κομβική σημασία της επικοινωνίας. Ο πρώην CEO του Linked In, Jeff Weiner, έχει πει ότι η επικοινωνία είναι η μοναδική επαγγελματική δεξιότητα που λείπει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στο σημερινό εργασιακό τοπίο. Αλλά η μη αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος σκοτώνει καριέρες. Προσπάθησε να είσαι όσο πιο σαφής γίνεται στο μήνυμα σου.

3# Δεν έχεις ιδέες. Κανείς δεν λέει ότι πρέπει να έχεις έναν… καταιγισμό ιδεών σε κάθε meeting. Αλλά το να συνεισφέρετε με επιχειρηματικές σκέψεις και ιδέες συχνά, είναι απαραίτητο. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψεις τον τροχό. Αναζητήστε τρόπους για να ξεκολλήσετε από τις υπάρχουσες ιδέες, κάνοντας τις πιο δυνατές. «Απενεργοποιήστε» τον εγκέφαλό σας για κάποια χρονικά διαστήματα, για να δημιουργήσετε περισσότερες ιδέες και επίσης αντλήσετε έμπνευση από τον τελικό χρήστη του προϊόντος ή της υπηρεσίας σας.

4# Δεν ζητάς βοήθεια. Κάποιοι θεωρούν ότι το να ζητάς βοήθεια, δείχνει αδυναμία. Οχι. Ακριβώς το αντίθετο. Είναι σημάδι σοφίας, όχι αδυναμίας. Παίζει ρόλο και το πώς θα ζητήσεις βοήθεια. Να είσαι συγκεκριμένος. Όταν είμαστε συγκεκριμένοι στο αίτημά μας, δίνει στους ανθρώπους τα συγκεκριμένα κριτήρια για να αποφασίσουν αν θέλουν να βοηθήσουν ή όχι, και τους επιτρέπει να οπτικοποιήσουν/φανταστούν καλύτερα το πως θα δώσουν αυτή τη βοήθεια. 

Περίπτωση Νο2: Ζητήστε συμβουλές αντί βοήθειας. Η αναζήτηση συμβουλών είναι μια διαφορετική, ευκολότερη γέφυρα για τη λήψη βοήθειας. Αυτό συμβαίνει επειδή απλώς αναζητάτε πληροφορίες για να «εξοπλίσετε» μια πορεία δράσης σας και κολακεύετε το άλλο άτομο δείχνοντας ότι εκτιμάτε την εμπειρία του.

Πηγή:it’s possible.gr

Η έσχατη έκπληξη έρχεται όταν φθάσεις με τον καιρό ν’αντιληφθείς ότι τίποτα πια δεν σε εκπλήσσει!

Ρίτσαρντς Μπρόντιγκαν, Αμερικανός μυθιστοριογράφος, ποιητής και συγγραφέας διηγημάτων

Δημητρίου, Αδαμαντιάδης, Μπερτσιάς και Παυλίδης (όρθιος).

Ναι, είναι πιθανό να τα πηγαίνεις καλά με πολλούς ανθρώπους στη ζωή σου. Αυτό είναι το εύκολο. Ωστόσο, κάποιες φορές έχουμε και… συγκρούσεις με άλλους.

Συχνά οι άνθρωποι βλάπτουν εσκεμμένα ο ένας τον άλλον. Γιατί οι άνθρωποι άραγε θέλουν κάποιες φορές να πληγώσουν και να βλάψουν τους άλλους; Το psychology today παραθέτει 4 λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό, έτσι όπως έχουν προκύψει μέσα από έρευνες 10ετιων.

Η θετική ιδιαιτερότητα

Η θεωρία της «κοινωνικής ταυτότητας», υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι έχουν μια βασική ψυχολογική ανάγκη για «θετική ιδιαιτερότητα». Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι έχουν μία θετικά προσδιορισμένη ανάγκη να αισθάνονται μοναδικοί σε σχέση με τους γύρω τους. Καθώς από τη φύση τους, έχουν την τάση να σχηματίζουν ομάδες, αυτή η ανάγκη για θετική διάκριση, επεκτείνεται και στις ομάδες που ανήκουν.

Δηλαδή, τείνουν να βλέπουν πιο ευνοϊκά τις ομάδες που ανήκουν, παρά τις ομάδες που δεν ανήκουν. Και ως εκ τούτου, έχουν την τάση να βλέπουν λιγότερο θετικά τους ανθρώπους που δεν αποτελούν μέρος μίας ομάδας σε σχέση με αυτούς που ανήκουν κάπου.

Επίσης, αυτό είναι ιδιαίτερα πιθανό να συμβεί, όταν υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ των ομάδων ή όταν οι άνθρωποι αισθάνονται ότι η ταυτότητα της ομάδας τους δοκιμάζεται ή αμφισβητείται.

Μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί για τη εξέταση αυτής της πεποίθησης, διαπιστώνουν ότι οι άνθρωποι γενικότερα εμφανίζουν ενδείξεις ευνοιοκρατίας για την ομάδα τους και επιπλέον, ενισχύεται θετικά η αυτοεκτίμηση τους και το αίσθημα της θετικότητας προς την ομάδας τους, όταν διαγράφονται άλλα μέλη από την ομάδα και θεωρούνται ως «παρείσακτα».

Οι… συγκρίσεις

Η θεωρία της «κοινωνικής σύγκρισης», υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι από τη φύση τους κάνουν συγκρίσεις με άλλους ανθρώπους και ότι αυτές οι συγκρίσεις μπορούν συχνά να μας κάνουν να αισθανόμαστε χειρότερα ή καλύτερα για τους εαυτούς μας. Καθώς, σε γενικές γραμμές προτιμάμε να αισθανόμαστε καλά, είμαστε επιρρεπείς στο να κάνουμε συγκρίσεις που θα μας επιτρέψουν να δούμε μειονεκτικά άλλους ανθρώπους.

Επιπλέον, η έρευνα που βασίζεται σε αυτή τη θεωρία, υποστηρίζει επίσης την ιδέα ότι οι άνθρωποι είναι πιο αρνητικοί απέναντι στους άλλους όταν νιώθουν ότι τους έχουν προσβάλει ή τους έχουν υποτιμήσει και ότι έτσι μπορούν να αισθάνονται καλύτερα για τον εαυτό τους και να βοηθηθούν στην αποκατάσταση της αυτοεκτίμησης τους.

Ένα παράδειγμα αυτού, μπορεί να δοθεί σε μια μελέτη, κατά την οποία όταν είπαν στους συμμετέχοντες ότι δεν ήταν ελκυστικοί, χρησιμοποιώντας πλαστή ανατροφοδότηση, βαθμολόγησαν τους άλλους, όχι μόνο ως λιγότερο ελκυστικούς, αλλά και ως λιγότερο έξυπνους και ευγενικούς σε σύγκριση με την ανατροφοδότηση ότι ήταν ελκυστικοί. Συνοψίζοντας, όταν οι συμμετέχοντες ένιωθαν προσβεβλημένοι, ήταν πιθανότερο να υποβιβάσουν τους άλλους.

Η κλασική προβολή

Ο Freud υποστήριξε δεκαετίες πριν, ότι οι άνθρωποι ένιωθαν καλά με τον εαυτό τους και τα ελαττώματά τους, όταν πίστευαν ότι και άλλα άτομα είχαν τα ίδια αρνητικά χαρακτηριστικά με αυτούς. Βασικά, αν υποθέσουμε ότι αισθάνεστε ανέντιμοι, τότε είναι πιο πιθανό να βλέπετε τους άλλους ανθρώπους ως επίσης ανέντιμους και αυτό σας κάνει κατά μία έννοια, να αισθάνεστε πιο έντιμοι από αυτούς.

Υπάρχουν διάφορες μελέτες που υποστηρίζουν αυτή την ιδέα. Σε μια μελέτη, όταν είπαν σε κάποιους συμμετέχοντες ότι είχαν υψηλά επίπεδα εσωτερικού θυμού, πίστευαν ότι και τα άλλα άτομα εξέφραζαν θυμό και με αυτό τον τρόπο, ένιωθαν ότι δεν είχαν ιδιαίτερο θυμό μέσα τους.

Η απειλή του «Εγώ»

Οι ψυχολόγοι έχουν ανακαλύψει ότι όταν απειλείται η αυτοεκτίμησή μας, εκδηλώνουμε αρκετή επιθετικότητα. Με άλλα λόγια, σε γενικές γραμμές, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν οι άνθρωποι αισθάνονται καλά ή άσχημα για τον εαυτό τους. Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι εκείνη τη στιγμή που επιτίθενται, αισθάνονται χειρότερα για τον εαυτό τους από ό,τι συνήθως.

Αυτό το πεδίο έρευνας, έχει διαπιστώσει ότι η απειλούμενη αυτοεκτίμηση συνδέεται με ένα ευρύ φάσμα αυξημένων επιθετικών συμπεριφορών. Για παράδειγμα, όταν οι άνθρωποι νιώσουν προσβεβλημένοι, σε αντίθεση με το να λαμβάνουν εκτίμηση, είναι αρκετά πιθανό να κάνουν προσβλητικά σχόλια σε κάποιο άλλο άτομο.

Πηγή: it’s possible.gr

 

•Η πρώτη αντίδραση είναι να το πάρεις στη πλάκα. Είναι αλήθεια η σειρά στο Netflix; Ένας μουρλός πριγκηψ ονειρεύεται την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκτατορία. Με Ιρανή σύζυγο και πριγκίπισσα κόρη την Σουζάν του Ρους. Άντε πάμε παρακάτω.

•Η δεύτερη σκέψη έρχεται από τις λοιπές πληροφοριες; Καλά οι Γερμανοί παραφρόνησαν, κινητοποίησαν 3000 αστυνομικούς σε 11 ομόσπονδα κρατίδια για τη τρέλα του Πρίγκηπος;Προφανως όχι. Δεκάδες χιλιάδες μέλη. Δικηγόροι,επιστήμονες, μια πρώην βουλευτής εν ενεργεία δικαστής και πολλοί στρατιωτικοί υπηρετήσαντες σε υπεύθυνες θέσεις και εκπαιδευμένοι στα όπλα. Παραστρατιωτικός βραχίων, σκιώδης κυβέρνηση και σχέδια επί χάρτου για την κατάληψη της εξουσίας.
•Το ότι θα αποτύγχαναν είναι βέβαιο.Και ο Χίτλερ απέτυχε στην αρχή. Μπήκε φυλακή για αποτυχημένο πραξικόπημα. Μετά την αποφυλάκιση επικράτησε. Γιατί εδώ ας μη γελιόμαστε. Δεν είναι η κωμωδία του πρίγκηπος. Είναι οι ναζί που αρχίζουν και ξυπνούν και όχι μόνο στην Γερμανία. Με το πραγματικό τους βάρβαρο πρόσωπο.Το αυγό του φιδιού επωάζεται πάλι. Στις εύφορες συνθήκες της πανδημίας και της πολύπλευρης κρίσης.

Στην Ελλάδα 2500000 πολίτες ετοιμάζονται να στείλουν στη Βουλή τους ναζί.Στις ΗΠΑ ο Τραμπ φλερτάρει ανοιχτά με το Quanon.Τα μέσα δίνουν βήμα σε έναν ηλίθιο που ζητά από τους Εβραίους να συγχωρήσουν τον υπέροχο ηγέτη Χιτλερ. Για να του δίνουν βήμα σημαίνει ότι κάποιοι και όχι λίγοι τον ακούνε.
•Και φυσικά όλοι αυτοί είναι φιλορωσοι και αντιεμβολιαστές.
•Το αυγό του φιδιού δεν το περιμένεις να σκάσει. Μετά το ερπετό δεν το προφταίνεις. Αυτό διδάσκει η ιστορία.

Πάνος Μπιτσαξής

ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΙΟΣ ΠΛΗΡΏΝΕΙ ΤΟΝ ΒΑΡΚΆΡΗ – (1980)

Χτύπησαν ξημερώματα 
του κόσμου οι καμπάνες
και τα παιδιά ξεχύθηκαν
στου δρόμου τις αλάνες.

Έξω απλώνεται η ζωή
σε μέρη που δεν τα ’δες, 
κι εσύ ακόμα στ’ όνειρο
γυρεύεις τις νεράιδες.

Στίχοι για το τραγούδι Ποιος πληρώνει τον βαρκάρη – 1980 Λιζέττα Νικολάου του έτους σε στίχους Γιάννης Καλαμίτσης και σύνθεση Γιάννης Μαρκόπουλος από το album Σ΄ αγάπησα, μ΄ αγάπησες.

Έρνεστ Χέμινγουεϊ: «Η ευτυχία των έξυπνων ανθρώπων είναι το πιο σπάνιο πράγμα που ξέρω..»

 

•  

Tί είναι άραγε αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους;Ο κορυφαίος τζαζίστας Λούις Άρμστρονγκ, είπε κάποτε “Αν ρωτάς τί είναι η τζαζ ποτέ δε θα το μάθεις.” Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την ευτυχία. Οι ψυχολόγοι την ονομάζουν χαμένη Ατλαντίδα των συναισθημάτων, αφού όλοι λένε ότι υπάρχει, αλλά κανείς δε γνωρίζει πού να την αναζητήσει. Οι οικονομολόγοι έχουν καταλήξει ότι το χρήμα μπορεί να τη δελεάσει, όχι όμως και να την κατακτήσει.

“Η ευτυχία των έξυπνων ανθρώπων είναι το πιο σπάνιο πράγμα που ξέρω.” έλεγε ο Έρνεστ Χέμινγουει… ή “Papa”, όπως προτιμούσε να τον φωνάζουν αντί με το μικρό του όνομα. Όπως δηλαδή, τον φώναζαν οι γιοι και οι θαυμαστές του.

‘Ενας από τους κορυφαίους Αμερικανούς συγγραφείς του 20ού αιώνα, γνωστός για το δημοσιογραφικό του έργο.

Σύμφωνα με όσα αποτυπώνονται στα βιβλία του, η ζωή του ήταν αρκετά περιπετειώδης και πολυτάραχη. Στις δεκαετίες του 1920 και του 1930, αποτέλεσε μέλος της “Χαμένης Γενιάς” (Lost Generation) των Αμερικανών λογοτεχνών στο Παρίσι. Ανάμεσα στα πιο γνωστά έργα του είναι : “Ο Γέρος και η Θάλασσα”,”Για ποιον χτυπά η καμπάνα” και ο “Αποχαιρετισμός στα όπλα’. Τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ, το 1953 και την επόμενη χρονιά βραβεύθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ πίστευε ότι “Ο γέρος και η θάλασσα” ήταν το καλύτερο βιβλίο που είχε γράψει. Μαζί του συμφώνησαν τόσο οι κριτικοί όσο και το κοινό. Πρόκειται για ένα εκπληκτικό μυθιστόρημα που μιλάει για την ιστορία ενός γέρου ψαρά που είναι μόνος και αβοήθητος παλεύοντας απελπισμένα στον ωκεανό, στα ανοιχτά της Κούβας, με έναν τεράστιο ξιφία. Χρησιμοποιεί όλη την τέχνη και το μυαλό του. Η μάχη θα διαρκέσει για τρεις μέρες και ο Σαντιάγκο θα νικήσει. Αργά την τρίτη νύχτα, θα μπει στο λιμάνι, δίπλα στη μικρή του βάρκα… Τότε θα πλέει μονάχα το άσπρο κόκαλο από το τεράστιο ψάρι που καταβρόχθισαν στη διαδρομή τους οι καρχαρίες.

“Ο γέρος και η θάλασσα” κυκλοφόρησε το 1952, είναι ένα από τα τελευταία έργα του Χέμινγουει και αποτελεί το αριστούργημα του. Είναι μια αλληγορία για τις μάχες που δίνει ο άνθρωπος – μάχες κι αγώνες που πρέπει να τις εξουσιάζει με τέτοιον τρόπο, ώστε ακόμα και ο χαμός του να έχει αξιοπρέπεια και ν’ αποτελεί ταυτόχρονα μια νίκη. “Ο άνθρωπος καταστρέφεται, ποτέ δε νικιέται…”

Όταν άκουσε την αληθινή ιστορία του γέρου ψαρά, ο σπουδαίος συγγραφέας, είπε: “Θα βγω στ’ ανοιχτά με τον γέρο-Κάρλος και τη βάρκα του για να μπορέσω να τα αποδώσω όλα σωστά. Ό,τι κάνει κι ό,τι σκέφτεται όσες ώρες παλεύει πάνω σ’ εκείνη τη βαρκούλα, κατάμονος στη θάλασσα. Είναι ωραία ιστορία.”

 

«Αν βρεις μια καλή σύζυγο θα είσαι ευτυχισμένος. Αν όχι, θα γίνεις φιλόσοφος», είχε πει ο Σωκράτης και το συμπέρασμα αυτό προέκυψε από την προσωπική του εμπειρία!!

Όλως δε το συζήν και κοινωνείν των ανθρωπικών πάντων χαλεπόν.

Γενικά, το να ζεις με άλλους και να ανήκεις σε μια κοινωνία είναι το πιο δύσκολο στις ανθρώπινες υποθέσεις.

— Πολιτικά β’

Ερωτηθείς τι ποτ’ αυτώ περιγέγονεν εκ φιλοσοφίας, έφη, «Το ανεπιτάκτως ποιείν ά τινες διά τον από των νόμων φόβον ποιούσιν.»

Αυτό που πέτυχα με τη φιλοσοφία, ήταν να κάνω με τη θέλησή μου αυτά που οι άλλοι τα κάνουν επειδή φοβούνται τους νόμους.

(από τον Διογένη Λαέρτιο)

Λίγο πιο πάνω από την Παναγία την κανάλα στα Άνω Λιόσια, πριν την Φυλή!