Συντάκτης: Kostas Bertsias

Από το Βέλγιο έως την Ελευσίνα, οι TimeCircus διανύσαν πεζή 3.000 χιλιόμετρα σε εννέα μήνες, με μοναδικό όχημα την ανθρώπινη θέληση.

Η 2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης διοργανώνει το Μυστήριο_99 The ARK / LANDSHIP και υποδέχεται στην Ελευσίνα τους TimeCircus στη μεγαλύτερη προσκυνηματική πομπή στα 3.500 χρόνια ιστορίας της πόλης.

Τις τελευταίες μέρες η πομπή διέσχισε χωριά του Δήμου Τανάγρας όπου έτυχε θερμής υποδοχής και φιλοξενίας από τους κατοίκους και τις αρχές της Καλλιθέας, των Σκούρτων και της Στεφάνης

•Είμαι πολύ επιεικής και ανεκτικός στη κακή χρήση των λέξεων από τον Τσίπρα και πολλούς άλλους. Γιατί πήγαν σχολείο σε μια εποχή που έγινε ένα από τς μεγαλύτερα λάθη στην ιστορία της μεταπολίτευσης. Η εκτροπή της γλώσσας μέσω της κατάχρησης των απλουστεύσεων και την ετυμολογική κυρίως αφυδάτωση.

Έτσι δεν δίνω σημασία όταν διαβάζω ότι ο Ράμμος ενεχειριασε την επιστολή η η ΑΔΑΕ περισυνέλεξε τις αποδείξεις του εγκλήματος (το τελευταίο μπορεί να είναι και ακριβής νεολογισμός). Οι δυσκολίες αυτές είναι ανυπαίτιες και εισβάλλουν και στη δική μας ζωή μπερδεύοντας δραματικά την ορθογραφία. Συχνά αμφιβάλλω για την ορθογραφία. Υπάρχουν όμως κάποιες λέξεις που έχουν ένα κακό συνήθειο. Εκδικούνται όταν δεν τις χρησιμοποιείς σωστά.Σε ακυρώνουν.Σε κάνουν να φαίνεσαι επιρρεπής στη σαχλαμάρα,την αμετροέπεια.
•Η εκτροπή στη Δημοκρατία είναι πολύ σοβαρό ζήτημα για να τη συγχέεις με παθογένειες,λάθη,ακόμα και εγκληματικές παραβάσεις καθήκοντος η καταχρήσεις.Γιατί αν κάθε τι εσφαλμένο η εγκληματικό το ονομάζεις εκτροπή της Δημοκρατίας τότε η λέξη κατακρεουργείται.Δεν σημαίνει τίποτα γιατί το σημαίνον δεν έχει συμβεί.Όλοι αθώοι του αίματος.Είναι το ίδιο με τη χρήση του όρου λχ ανθρωπιστική καταστροφή που χρησιμοποιούσε ο Τσίπρας για το μνημόνιο.Πολλά συνέβησαν αλλά όχι αυτό. Άντε τώρα να διακρίνεις την Ουκρανία η το Νότιο Σουδάν του λιμού με το μνημόνιο.

•Η εκτροπή της δημοκρατίας σημαίνει κατάλυση του πολιτεύματος η τόσο σοβαρή αλλοίωση του ώστε αυτό που υπάρχει να μην είναι Δημοκρατία αλλά δικτατορία.Με νομικούς όρους ονομάζεται εσχάτη προδοσία.Αν υπήρχε εκτροπή τότε το σύνολο των Ελλήνων πρωθυπουργών,ο καθένας για κάποιο λόγο,θα έπρεπε να εκτίει μετά τη λήξη της θητείας του ισόβια κάθειρξη για εσχάτη προδοσία..Του Τσιπρα μη εξαιρουμένου για τα παραδικαστικά αλλά και τις τότε παρακολουθήσεις.
•Η εκτροπή κυριολεκτείται στον πυρήνα του όρου όταν αφαιρείς από την εκλεγμένη κυβέρνηση το δικαίωμα να κυβερνά.Στη περιφέρεια του όρου και όταν η κυβέρνηση αφαιρεί από τους αντιπάλους της το δικαίωμα να την κρίνουν και να την αντιπολιτεύονται.
•Τα παραπάνω ουδόλως σημαίνουν πως η αντιπολίτευση δεν οφείλει να θέτει και να υπογραμμίζει υπαρκτά και σοβαρά θέματα όπως οι παρακολουθήσεις η η διαφθορά στην Αστυνομία. Είναι καθήκον της στο πλαίσιο της Δημοκρατίας

Πάνος Μπιτσαξής

μη λησμονείς την επικούρεια ρήση :

«Μνημονευτέον δὲ ὡς τὸ μέλλον οὔτε πάντως ἡμέτερον οὔτε πάντως οὐχ ἡμέτερον͵ ἵνα μήτε πάντως προσμένωμεν ὡς ἐσόμενον μήτε ἀπελπίζωμεν ὡς πάντως οὐκ ἐσόμενον».

(= Πρέπει να θυμόμαστε ότι το μέλλον δεν είναι ούτε εντελώς δικό μας ούτε κι εντελώς ξένο μας, ώστε ούτε να περιμένουμε με βεβαιότητα ότι θα έρθει, ούτε να απελπιζόμαστε ότι σίγουρα δε θα έρθει).

Εγώ πάλι σου προτείνω να φροντίζεις σε κάθε περίσταση να κάνεις το καλύτερο που μπορείς τη δεδομένη χρονική στιγμή, ώστε τουλάχιστον να διασφαλίζεις ότι μέσα σου θα είσαι ήσυχος, ακόμα και αν το μελλοντικό αποτέλεσμα των προσπαθειών σου επηρεαστεί και διαμορφωθεί τελικά από εξωγενείς παράγοντες, πέραν της δικής σου επιρροής, φροντίδας και προσδοκιών.

Γιώργος Λογοθέτης

Γνώση + Εγώ = Έπαρση ή

Γνώση – Εγώ = Σοφία

Συγχαρητήρια στο φιλόξενο χωριό μας, το μαγευτικό Στεφάνη Δήμου Τανάγρας που φρόντισε και περιποιήθηκε όλους αυτούς που σέρνουν αυτό το άρμα για τον μεγάλο προορισμό την Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ελευσίνας. Γιατί τα εύσημα δεν ανήκουν μόνο στην Ελευσίνα αλλά σε όλους αυτούς που στήριξαν με τον τρόπο τους αυτή την πολιτιστική κίνηση που ξεκίνησε πριν από μήνες από το Βέλγιο.

Ελένη Σαμπάνη

Πρέπει να παρευρεθεί κάποιος σε κηδεία Αεροπόρου από την μεριά των συναδέλφων, για να βιώσει την ιδιαιτερότητα που χαρακτηρίζει αυτή την μικρή Ομάδα ανθρώπων.
Το «club» παραείναι μικρό, δυσπρόσιτο και δυσνόητο. Οι «απ´έξω» θα δυσκολευτούν να κατανοήσουν το πως μπορούν να συνυπάρξουν αστεία (ηλίθια ή πετυχημένα) μαζί με πόνο, στεναχώρια και βουβό κλάμα.
Το συνάφι αυτό είναι μια πολύ κλειστή αδελφότητα, που οι δεσμοί της ξεπερνούν κατά πολύ το συγκεκριμένο επάγγελμα (ή λειτούργημα αν θέλετε).
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά της Σχολής μα το κυριότερο κατεβαίνοντάς τα 4 χρόνια μετά, έχεις πλέον γαλουχηθεί απόλυτα με τα ζόρια και τα ρίσκα του Χώρου.
Και τα αποδέχεσαι.
Πλήρως.
Αποδέχεσαι την πιθανότητα να μην γυρίσεις μια μέρα.
Αποδέχεσαι την άδεια καρέκλα στο briefing.
Aποδέχεσαι το άδειο φέρετρο με τη μισή αρβύλα και μερικά κομμάτια φόρμας.
Σφίγγεις τα δόντια και αποδέχεσαι το καθήκον να πας στη γυναίκα του κολλητού σου να της ανακοινώσεις την Απώλεια.
Μα το σημαντικότερο, αποδέχεσαι ότι απλά αυτό είναι το Κόστος. Το τίμημα ενός τόσο υψηλού Λειτουργήματος είναι ενίοτε η ίδια σου η ζωή. Σήμερα ο συνάδελφος, αύριο ίσως εσύ.

Αλλά οι αποφάσεις έχουν ληφθεί, οι κίνδυνοι έχουν κατανοηθεί και βαθειά μέσα σου είσαι ήρεμος.

Το καλύτερο μνημόσυνο για όσους φεύγουν, είναι ο προγραμματισμός όλης της Μοίρας για πτήσεις την επαύριο της κηδείας.

Επειδή το «show» will and must go on.

Αίεν Υψικρατείν

Βασίλης Βασιλείου

Το Χόλιγουντ θα ήταν ένα άσημο προάστιο του Λος Άντζελες, αν δεν γινόταν η πρωτεύουσα της πανίσχυρης αμερικανικής βιομηχανίας του κινηματογράφου.

Το Χόλιγουντ (Hollywood) θα ήταν ένα άσημο προάστιο του Λος Άντζελες, αν δεν γινόταν στο διάβα του χρόνου η πρωτεύουσα της πανίσχυρης αμερικανικής βιομηχανίας της κινούμενης εικόνας, πρώτα του κινηματογράφου και κατόπιν της τηλεόρασης.

Η ιστορία του ξεκινά μόλις το 1886, όταν στην περιοχή καταφθάνει ένας κτηματομεσίτης από το Κάνσας, ο 54χρονος Χάρβεϊ Χέντερσον Γουίλσον. Αγόρασε μία έκταση εξακοσίων στρεμμάτων και πολύ σύντομα άρχισε να ξεδιπλώνει το όραμά του. Θα δημιουργούσε μια κοινότητα για αφοσιωμένους χριστιανούς, που θα ζούσαν μια ηθική ζωή, απαλλαγμένη από τις αμαρτίες και το αλκοόλ. Το όνομα «Χόλιγουντ» ήταν έμπνευση της συζύγου του Νταΐντα. Είχε σχέση με τα πιστεύω τους και το εμπνεύστηκε από το όνομα της θερινής κατοικίας ενός οικογενειακού τους φίλου στο Σικάγο.

Τα επόμενα χρόνια, το Χόλιγουντ άρχισε ν’ αλλάζει όψη, όχι προς την κατεύθυνση που επιθυμούσε ο Γουίλκοξ, καθώς το όραμά του αποδείχτηκε μια ακόμη ουτοπία. Η περιοχή άρχισε να οικοδομείται με ταχείς ρυθμούς, εξαιτίας του καλού της κλίματος, αλλά και της ανάπτυξης και επέκτασης του σιδηροδρόμου. Η κεντρική λεωφόρος Πρόσπεκτ -η σημερινή Χόλιγουντ Άβενιου- μετατράπηκε σ’ έναν δρόμο με κύρος, όπου κάθε πλούσιος από τη Δύση επιθυμούσε μία κατοικία. Το 1903 η κοινότητα απέκτησε νομική οντότητα, αλλά λόγω της έλλειψης πόσιμου νερού αναγκάστηκε να υπαχθεί το 1910 στην πόλη του Λος Άντζελες.

Το ίδιο διάστημα η πόλη υπέστη μια ακόμη μετάλλαξη, όταν μια μικρή ομάδα Εβραίων εμπόρων της Ανατολικής Ακτής, που πίστευαν πολύ στο μέλλον του κινηματογράφου, βρήκαν στην νότια Καλιφόρνια τις ιδανικές συνθήκες για τα γυρίσματα των ταινιών του. Συνδύαζε ήπιο κλίμα, παρατεταμένη ηλιοφάνεια και πολυμορφία χώρων, Το ήσυχο προάστιο του Λος Άντζελες με τις πορτοκαλιές, γέμισε σύντομα από πρόχειρα υπαίθρια πλατό, καθώς οι ταινίες τότε γυρίζονταν μόνο στο φως του ήλιου. Μέσα σε λίγα χρόνια, οι πρώην παλιατζήδες και πωλητές γαντιών κατάφεραν να μετατρέψουν αυτό το ριψοκίνδυνο πείραμα σε κερδοφόρα επιχείρηση και να καταστήσουν το Χόλιγουντ την πρωτεύουσα της βιομηχανίας των ονείρων με παγκόσμια απήχηση.

Οι ανάγκες αυτής της νέας βιομηχανίας έφεραν ραγδαίες αλλαγές στην κοινότητα, προκαλώντας συγκρούσεις ανάμεσα στους παλιούς και τους νέους κατοίκους. Οι αγροτικές εκτάσεις στα βόρεια της κεντρικής λεωφόρου κόπηκαν σε οικόπεδα, όπου χτίστηκαν σπίτια για τη φιλοξενία των εργαζομένων. Εμπορικά κέντρα, εστιατόρια, κινηματογράφοι, κλαμπ και τράπεζες άρχισαν να ξεφυτρώνουν παντού, κατά τις δεκαετίες του’ 20 και του ’30.

Επί τρεις περίπου δεκαετίες, από τον βωβό κινηματογράφο ώς τις ομιλούσες ταινίες, προσωπικότητες όπως οι Ντέιβιντ Γκρίφιθ, Σάμιουελ Γκόλντουιν, Άντολφ Ζούκορ, Γουίλιαμ Φοξ, Λούις Μάγερ, Τζέσι Λάσκι, Ντάριλ Ζάνουκ και Χάρι Κον διετέλεσαν επικεφαλής τών μεγάλων κινηματογραφικών εταιρειών (20th Century Fox, Metro-Goldwyn-Mayer, Paramount Pictures, Columbia, Warner Brothers κ.ά.), παίζοντας καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του κινηματογράφου.

Οι πρωταγωνιστές των ταινιών, μυθικά ονόματα πλέον σε όλο τον κόσμο, ζούσαν και εργάζονταν μέσα σε ένα περιβάλλον πλούτου και λάμψης, ενώ η συμπεριφορά τους συχνά σκανδάλιζε την κοινή γνώμη. Η συντηρητική Αμερική θεωρούσε το Χόλιγουντ συνώνυμο της αμαρτίας και «Νέα Βαβυλώνα».

Το Χόλιγουντ ήταν πλέον μια αντιφατική πόλη, «…ελαφρόμυαλη και σοβαρή, τολμηρή και φιλόδοξη, ανήθικη και φανταχτερή, πρόστυχη και φτηνή και απίθανα μεγαλοπρεπής, σκουπίδια και μεγαλοφυία σε μια απίστευτη ένωση», όπως συμπέρανε μια ατάκα από ένα μιούζικαλ του 1935. Ποιος να φανταζόταν την εξέλιξη αυτή, με δεδομένο το αρχικό όραμα του ιδρυτή της.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, άρχισε σταδιακά να χάνει την λάμψη του. Με τήν διάδοση της τηλεόρασης την δεκαετία του ’60, τα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο εγκατέλειψαν την περιοχή και το Χόλιγουντ έγινε ή έδρα της τηλεοπτικής βιομηχανίας των ΗΠΑ. Οι περισσότεροι αστέρες της μεγάλης οθόνης μετακόμισαν στο κοντινό Μπέβερλι Χιλς και τα κομψά εστιατόρια και μαγαζιά τους ακολούθησαν.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/

Η Μουσική δημιουργήθηκε την ίδια στιγμή που ο Δημιουργός δημιούργησε τον Κόσμο και το Σύμπαν. Όχι δεν είναι η μουσική κάποια επινόηση του νοήμονα ανθρώπου. 

Προϋπήρξε του ανθρώπου, αφού γνωρίζουμε από την εποχή του Πυθαγόρα, ότι όλες οι αναλογίες που υπάρχουν στις νότες σε σχέση με τις χορδές, τον αέρα των πνευστών και τις επιφάνειες των κρουστών ενυπάρχουν στους πλανήτες και τις τροχιές τους μέσα από τους αριθμούς και τους λόγους τους. Το ότι είναι για παράδειγμα το Φεγγάρι βρίσκεται σε αυτή την απόσταση από τη Γη και εκτελεί τη συγκεκριμένη τροχιά με συγκεκριμένη συχνότητα είναι απευθείας ανάλογο με το ότι χορδή συγκεκριμένου μήκους παράγει συγκεκριμένη νότα.

Ο κάθε άνθρωπος που έρχεται στη ζωή φέρει στο σώμα του εκ γενετής, εκτός από τα ζωτικά του όργανα και δύο μουσικά όργανα. Το πρώτο είναι η καρδιά. Είναι το κατεξοχήν ζωτικό όργανο αλλά και ένα έξοχο μουσικό όργανο. Γιατί η καρδιά είναι ο μετρονόμος, είναι εκείνη που με το χτύπο της δίνει την εσωτερική αίσθηση του χρόνου και του ρυθμού. Και μουσική είναι πρώτα-πρώτα ρυθμός.

Ο πρώτος άνθρωπος άρχισε να χτυπά ασυναίσθητα αντικείμενα για να παράξει ρυθμό. Και όταν ήθελε να είναι ήρεμος ο ρυθμός για να νανουρίσει τα μωρά τα χτυπούσε αργά, όταν ήθελε ένταση το έκανε γρήγορα. Και έπεφτε και κοιμόταν το μωρό καθώς συντονιζόταν η καρδιά του σε χαμηλούς σφυγμούς. Και πεταγόταν και χόρευε εκστασιασμένος με εκείνους τους έντονους ρυθμούς που συντονίζονταν με την καρδιά του, μη ξέροντας και μη καταλαβαίνοντας ότι οφείλεται στον εσωτερικό ρυθμό που του έδινε το πρώτο του αυτό μουσικό όργανο.

Το άλλο μουσικό όργανο είναι η φωνή. Άκουσε ο πρώτος άνθρωπος το κελάηδισμα των πουλιών και το μιμήθηκε με τη φωνή του. Γιατί τα πουλιά κελαηδούσαν πάντοτε αυθόρμητα αφού η μουσική προϋπάρχει της ζωής. Το μιμήθηκε και με το σφύριγμά του. Διαπίστωσε πώς όταν εκπνέει τον αέρα από μέσα του δημιουργεί μελωδίες. Με την εξέλιξη της γλώσσας τραγούδησε τα έπη του Ομήρου και τη λυρική ποίηση της Σαπφούς.

Έπειτα άκουσε τον αέρα να σφυρίζει καθώς περνούσε μέσα από τις καλαμιές. Πήρε το καλάμι, που είναι κούφιο από τη φύση του, και το φύσηξε και έβγαλε ήχο. Διαπίστωσε ότι αλλάζοντας μέγεθος στο καλάμι άλλαζε και το τονικό ύψος του ήχου. Έτσι κατασκεύασε τον αυλό του Πάνα, δένοντας μια σειρά καλάμια με διαφορετικά μήκη, το ένα πλάι στο άλλο.

Πηγή: Αντικλείδι

•Ουδεμία σημασία έχει ο λόγος που έπεσε το αεροσκάφος. Δυο παλληκάρια έχασαν τη ζωή τους αμυνόμενα των πατρίων εν ειρήνη. Η Ελλάδα οφείλει να τους ευγνωμονεί και να τους τιμά.Άκουσα χτες και δεν το ήξερα ότι από το 1951 μέχρι σήμερα έχουν πέσει εν ειρήνη 161 αεροπόροι.
Κατά τη γνώμη μου τη ταπεινή σε κεντρικό σημείο της Αθηνάς πρέπει να υπάρχει ένα μνημείο μνήμης και τιμής για τους πεσόντες εν ειρήνη.

Γιατί η ειρήνη την οποία απολαμβάνει και ελπίζω και στο μέλλον να απολαμβάνει η χώρα είναι αποτέλεσμα και της ετοιμότητας θυσίας των ένοπλων παιδιών μας ιδίως των αεροπόρων μας.Σε αυτό το μνημείο να πηγαίνουν τα σχολεία και να μαθαίνουν τη σημασία αυτής της θυσίας.
•Αιώνια η μνήμη και να είναι υπερήφανοι οι γονείς μέσα στην απέραντη θλίψη τους

Πάνος Μπιτσαξής

Να διευρύνεις πολυεπίπεδα τις γνώσεις και τις δεξιότητές σου και να βελτιώνεσαι αδιάκοπα σαν άνθρωπος και σαν επαγγελματίας. «Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν» (= Πάντα να αριστεύεις και να ξεπερνάς τους άλλους, χωρίς να ντροπιάζεις τη γενιά των προγόνων σου), μας προτρέπει από παλιά Όμηρος (Ιλιάδα Ζ 208 και Ιλιάδα Λ 784).

Γιώργος Λογοθέτης

Ότι και ό,τι

Υπάρχει το «ότι», και υπάρχει και το «ό,τι». «Ο Γιάννης είπε ότι δεν τον αφορά το ζήτημα», «ό,τι κι αν μού πεις μού είναι αδιάφορο». Όπου μπορούμε να βάλουμε το «πως», μπαίνει «ότι», χωρίς κόμμα. Όπου μπορούμε να βάλουμε το «οτιδήποτε», μπαίνει «ό,τι» με κόμμα.

[Θα χωρούσε και η επισήμανση ότι το «οτιδήποτε» δεν θέλει κόμμα, όπως γράφεται κάποτε. Σημειώνω ακόμη ότι σε διάφορες εφαρμογές π.χ. στις κινητές συσκευές το «ό,τι» το κοκκινίζει ο κορέκτορας ή το διορθώνει (κακώς) αυτόματα.]

Ο Φώτης Καπετόπουλος έχασε την ευκαιρία να αποκτήσει το… ρομαντικό επίθετο που πάντα επιθυμούσε. Φώτο: Supplied

ΦΩΤΗΣ ΚΑΠΕΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟΔΟΣΗ: ΜΑΡΙΑ Α. ΚΑΜΠΥΛΗ
31 January 2023

Ο καλός συνάδελφος, Φώτης Καπετόπουλος, δημοσίευσε πρόσφατα ένα πρωτότυπο άρθρο του στην εφημερίδα “The Age”, στο οποίο θίγει με έναν απολαυστικό τρόπο το πάντα επίκαιρο και επίπονο για τους Έλληνες μετανάστες κάθε γενιάς –από τη δεκαετία του ’50 έως και σήμερα– ζήτημα: τα μακροσκελή ή δυσπρόφερτα ελληνικά επίθετα.

Ενώ οι περισσότεροι, για να μην πούμε όλοι, οι Έλληνες αναγκάζονταν να «κόβουν» τα επώνυμά τους για να γίνουν πιο “εύπεπτα” στους Αυστραλούς, ο Φώτης, εξηγεί πώς ο ίδιος πηγαίνοντας κόντρα στη γενική τάση (κάτι που είναι στη φύση του, άλλωστε), το μεγάλωσε για λόγους… ευπρέπειας, αλλά κυρίως επειδή το απαίτησε ο γιος του, ο οποίος την εποχή της σοβαρής αυτής διακύβευσης ήταν μόλις 8 χρόνων πιτσιρικάς.

Η ιστορία αυτή βρήκε φοβερή ανταπόκριση από το αναγνωστικό κοινό της εφημερίδας και το άρθρο παρέμεινε στη θέση του πιο δημοφιλούς επί δύο ολόκληρες εβδομάδες.

Διαβάστε στη συνέχεια ολόκληρο το άρθρο:

«Κοκκινάκης, Κύργιος, Τσιτσιπάς. Ο Ιανουάριος είναι ο μήνας που τα ελληνικά ονόματα έχουν την τιμητική τους στην Αυστραλία. Το δικό μου επίθετο είναι Καπετόπουλος. Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι.

Μπορεί να είμαι ο μόνος Έλληνας στον κόσμο που επιμήκυνε το επώνυμό του με κάθε επισημότητα, το 2010, διπλασιάζοντας σχεδόν τον αριθμό των γραμμάτων του.

Ο Δρ Φιλ Καυκαλούδης, σε άρθρο του στον “Νέο Κόσμο”, όπου εργάζομαι, σχετικά με το νέο του βιβλίο έγραψε για το πώς πολλοί Έλληνες μετανάστες αγγλοποίησαν τα ονόματά τους στο παρελθόν, λόγω ρατσισμού, αναζήτησης ευκαιριών εργασίας που δεν ήταν διαθέσιμες για κάποιον με ελληνικό όνομα και της ανάγκης για αποδοχή.

«Για πολλούς, η ταυτότητα είναι συνδεδεμένη με το όνομά τους. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο επειδή έτσι μας αποκαλούν, αλλά επειδή δηλώνει την κληρονομιά μας. Ο νονός μου, Νικ Μανιαρίζης, έγινε Νικ Μάνινγκ κατά την άφιξή του στην Αυστραλία, όταν η σύζυγος του Έλληνα προξένου της Νέας Νότιας Ουαλίας του είπε ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να χρησιμοποιήσει το ελληνικό του όνομα στην Αυστραλία του 1950», γράφει ο Δρ Καυκαλούδης.

Αρχικά, το επώνυμό μου ήταν Καπότας – είμαι σίγουρος ότι οι Έλληνες που διαβάζουν τώρα έχουν σκάσει στα γέλια. Η μετατροπή του στο κοινώς γνωστό επώνυμό μας, Καπετόπουλος, είναι προϊόν εξαναγκασμού από τον 8χρονο τότε γιο μου.

Το αρχικό Καπότας, έχει ποικίλες καταβολές, αλλά σημαίνει παλτό ή κάλυμμα. Στα ιταλικά, είναι Capote – το Κ εξέπεσε μετά τη βυζαντινή περίοδο, όταν τα ελληνικά συγχωνεύτηκαν με τα λατινικά. Καπότα είναι το όνομα του μακριού μαύρου παλτού που φοριέται σε ορισμένες περιστάσεις από μέλη του εβραϊκού κινήματος Chabad.

Σύμφωνα με το Google η λέξη έχει σανσκριτικές ρίζες – το μεταξωτό Kapote, που ήταν πολύ δημοφιλές μεταξύ των Ινδών εμπόρων μεταξιού.

Καπότας ήταν το όνομα του παππού μου Φώτη, αλλά το άλλαξε σε Καπετόπουλος. Γιατί; Γιατί από τις αρχές περίπου του 20ού αιώνα, στην ελληνική αργκό, η λέξη «καπότα» άρχισε να σημαίνει προφυλακτικό, όρος που πλέον χρησιμοποιείται ευρέως μεταξύ των Ελλήνων.

Ο παππούς μου, που ήταν πωλητής ρούχων, το άλλαξε σε Καπετόπουλος. Στα ελληνικά το «όπουλος» είναι κάτι σαν το «Μακ» και σημαίνει «ο γιος του…». Ως εκ τούτου, ήμουν ο γιος του… προφυλακτικού.

Όταν ο μπαμπάς μου έφθασε στην Αυστραλία το 1956, δηλώθηκε ως Καπότας, γιατί ήταν πιο εύκολο να το πεις.

Το 1986, στο πρώτο μου ταξίδι στην Αθήνα ως ενήλικος πλέον φοιτητής του Πανεπιστημίου, όταν έφτασα στο Ελληνικό, ο ελεγκτής κοίταξε το διαβατήριό μου και με ρώτησε στα αγγλικά: «Μιλάτε ελληνικά;».

«Όχι», απάντησα ψέματα εγώ. Τότε άρχισε να γελάει και μετά φώναξε στα ελληνικά σε έναν συνάδελφό του: «Έλα να δεις το επώνυμο αυτού του τύπου».

Ο συνάδελφός του πλησίασε, κοίταξε το διαβατήριό μου και οι δυο μαζί έσκασαν στα γέλια. Κι εγώ να χαμογελάω σαν «μαλάκας», προσποιούμενος ότι δεν είχα ιδέα τι συνέβαινε.

«Υπάρχει κάποιο πρόβλημα, κύριε ελεγκτή;» ρώτησα ευγενικά. Φυσικά και πρέπει να είσαι ευγενικός μπροστά σε νεαρούς, ένστολους φρουρούς με πολυβόλα ζωσμένα στη μέση τους.

«Ξέρετε τι σημαίνει το επώνυμό σας;» με ρώτησε.

«Παλτό, νομίζω», απάντησα.

«Ναι, ναι, παλτό», είπε δίνοντάς μου το διαβατήριό μου και με χαιρέτησε. Γύρισα να φύγω και καθώς απομακρυνόμουν μπορούσα ακόμα να τους ακούω να γελάνε.

Το όνομα της συντρόφου μου είναι Σαλντάνια. Είναι ισπανικής καταγωγής, και οι Ισπανίδες δεν παίρνουν τα επώνυμα των συζύγων τους και ούτε θα έπρεπε, άλλωστε. Επίσης, ως χορεύτρια φλαμένκο, η αλλαγή από Σαλντάνια σε Καπετόπουλος θα ισοδυναμούσε με επαγγελματική αυτοκτονία.

Πίσω στο 2010. Ήμαστε έτοιμοι να ταξιδέψουμε για πρώτη φορά μαζί με το γιο μας στο εξωτερικό και να επισκεφθούμε την Ισπανία και την Ελλάδα, όταν η γυναίκα μου επεσήμανε: «Εσύ είσαι Καπότας στο διαβατήριό σου, εγώ είμαι Σαλντάνια και ο γιος μας Καπετόπουλος… Θα νομίζουν ότι απαγάγαμε το παιδί. Κάποιος πρέπει να αλλάξει όνομα, λοιπόν, και δεν θα είμαι εγώ αυτή».

Έτσι παρουσιάστηκε μια ευκαιρία να γίνω ο Καπότας. Μια στροφή προς τη γενέτειρα του πατέρα μου, την Πάτρα, στα δυτικά παράλια της Πελοποννήσου, μια πάλαι ποτέ βενετοκρατούμενη πόλη.

Θα μπορούσα να γίνω ακόμα και ο Καπότας με C: Φώτης Cαπότας (με έμφαση στο C), μια νύξη στην αυθεντική μου εθνικότητα. Και ένας πολύ καλός τρόπος για να «περάσω» επιτέλους στην Αγγλοσφαίρα χωρίς να απαρνηθώ την εθνικότητά μου ή τις πολιτισμικές μου ρίζες. Μια ευκαιρία να επιστρέψω στο αρχικό οικογενειακό μας όνομα. Η τέλεια πινελιά ρομαντισμού στον καμβά της πολυπολιτισμικότητας. Ένας Έλληνας με ιταλική φινέτσα. Νέες ευκαιρίες. Τέρμα πια τα «συγγνώμη τι;» ή «ω, δεν θα προσπαθήσω καν να το πω αυτό».

Ένα όνομα που μπορεί να προφερθεί. Και ποιος νοιάζεται για τους Έλληνες που κοροϊδεύουν τον Καπότα (με Κ ή με C) – αυτό είναι το πραγματικό μου όνομα. Σκέφτηκα όλα τα παραπάνω. Επιτέλους, αφέθηκα να κλειστώ στη χλιαρή αγκαλιά της προοδευτικής αγγλικής μεσαίας τάξης.

Όμως, λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Δεν είχα υπολογίσει την απροθυμία του οκτάχρονου γιου μου.

«Αποκλείεται!» ήταν η απάντησή του όταν του είπαμε ότι θα μπορούσε να γίνει Καπότας, ή ακόμα και Cαπότας. Μια εύκολη ανταλλαγή.

«ΟΧΙ!» και με την ικανοποίηση μιας γνήσιας Σπανιόλας χαραγμένη στο πρόσωπό της, η σύντροφός μου στράφηκε προς το μέρος μου και είπε γελώντας: «Τον άκουσες, Καπότα, πήγαινε…».

Και έτσι έγινα ίσως ο μοναδικός Έλληνας στην ιστορία που άλλαξε ποτέ το επώνυμό του από ένα αυθεντικό, σύντομο, εύκολο, διαπολιτισμικό, οικουμενικό, ρομαντικό Καπότας, στο δυσπρόφερτο (ακόμα και για τους Έλληνες), σύνθετο των λέξεων «προφυλακτικό» και «γιος του…» – Καπετόπουλος.

Ο γιος μου, που σήμερα είναι 20 ετών, θα συνειδητοποιήσει όταν πάει στην Ισπανία, ότι το επώνυμό του, σύμφωνα με τις παραδόσεις από τη μεριά της μαμάς του, είναι μια αλληλουχία από πατρικά, πατρικά, μητρικά, πατρικά, πατρικά, πατρικά, μητρικά επώνυμα. Ήτοι: Καπετόπουλος, Σαλντάνια, Πυρλής Τέλεζ – όχι παίζουμε, μικρέ!».

Πηγή: neoskosmos.com.au

Σταμάτα να ασχολείσαι με ανθρώπους που δεν αξίζουν!

Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να περνάς τον λίγο χρόνο που έχεις στη διάθεση σου με άτομα που χαλάνε την ηρεμία σου και δεν σου συμπεριφέρονται όπως σου αξίζει! Αν κάποιος θέλει να είναι στη ζωή σου και εσύ στην δική τους θα προσπαθήσουν να την προσαρμόσουν έτσι ώστε να είστε όλοι χαρούμενοι!

Δεν θα νοιάζονται για τον εαυτό τους και δεν θα σε επικρίνουν! Θα σε υπολογίζουν στη ζωή τους όπως προσπαθείς να κάνεις και εσύ! Αν δεν τα κάνουν αυτά…. Θα βρεις άλλους καλύτερους!

Πηγή: filosofieszois.gr

«Γεννηθήκαμε μια φορά και δε γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη, ενώ είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία γι’ αργότερα. Και η ζωή κυλά με αναβολές και χάνεται, και ο καθένας μας πεθαίνει μες στις έγνοιες».

Αφιέρωσε μέρος του χρόνου σου, για να μελετήσεις σοβαρά τον Επίκουρο, έναν από τους σημαντικότερους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, τον οποίο οι σύγχρονοί του, αλλά και οι μεταγενέστεροι, φρόντισαν να κατασυκοφαντήσουν και να διαστρέψουν τη διδασκαλία του, μια διδασκαλία που δεν αποβλέπει στο να δημιουργεί “οπαδούς”, “ακολούθους” και “πιστούς” (πρακτική άλλων Σχολών και θρησκειών), αλλά θέτει ως σκοπό την απελευθέρωση του ανθρώπου από τους “εσωτερικούς δυνάστες”, που ο ίδιος με την προβληματική νοοτροπία και την πνευματική ραθυμία του, επιμένει να ορθώνει εμπρός του, ενώ είναι στο χέρι του να απαλλαγεί από αυτούς.

Γιώργος Λογοθέτης

Το έντυπο κοκτειλ και το μέγα άλλοθι της πολιτικής ευθύνης

•Το σύστημα μας είναι πρωθυπουργοκεντρικό.Στο απόλυτο έπακρο.Ένα από τα μεγάλα συνταγματικά λάθη της αγαπημένης μου περιόδου της σοσιαλιστικής διακυβέρνησης. Λίγα και ελεγχόμενα τα θεσμικά αντίβαρα. Σπανίως χαλάει η σούπα με κάποια ανεξάρτητη αρχή που φυτρώνει εκεί που δεν τη σπέρνουν. Από εκείνο το καταθλιπτικό αρχοντικό,την οικία Μαξίμου,εκπορεύονται τα πάντα.Ομολογημενα και ανομολόγητα.

Από εκεί ελέγχονται οι αρμοί της εξουσίας,των παρά εξουσιών και των συγκοινωνούντων δοχείων της εκάστοτε κυβέρνησης με την οικονομική ολιγαρχία η τα εποχιακώς ισχυρότερα τμήματα της.Γιατί «στη πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται και δεν λεγονται».Έτσι το αποτύπωσε η λακωνική πυκνοτητα του Κωνσταντίνου Καραμανλή.Παρά ταύτα όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο η ελληνική δημοκρατία λειτουργεί.Το μεγάλο θαύμα ελευθερίας.Η Αγια Μεταπολιτευση.Κι ας τη βρίζουν.Το πως τα καταφέρνει;Κάποτε στο μέλλον θα γραφτεί ένα βιβλίο με τίτλο «Το ελληνικό παράδοξο».
•Έτσι εφευρεθηκε η μεγάλη σαχλαμάρα το μεγάλο άλλοθι που ακουει στο βαρύγδουπο «πολιτική ευθύνη».Τι θα πει;Θα πει πως πάντα υπαρχουν κάποιοι μαζοχιστές αναλώσιμοι που αναλαμβάνουν το dirty job..Τη βρωμικη δουλειά.Έτσι ώστε όταν όλα αποκαλυφθούν ,γιατί στη χώρα μας τίποτα δεν μένει μυστικό,να πληρώσουν το μάρμαρο για λογαριασμό των άσπιλων και αμολυντων και πάντα ορθοφρονουντων πρωθυπουργών.Αυτό είναι η πολιτική ευθύνη.
Κάθε Κυριακή βυθιζομαι στους ατμούς ενός κατά περίπτωση έντυπου κοκτέιλ.Αραχτός στο καναπέ,ήρεμος,ζεν.Αυτή την Κυριακη Βήμα,Ντοκουμέντο και Εστία.Από όλα είχε ο μπαξές.Καύσιμα και διεφθαρμένη αστυνομία,παρακολουθήσεις,εξοπλιστικα,εκλογικές συνωμοσίες,παραδικαστικό και έλεγχος των καναλιών,Καλογρίτσας,Χουρι,Πετσιτης,Παππάς,κ.Ευθαλία,Μαξίμου Σαράφης.Δεν έχω παράπονο.Σε όλες τις περιπτώσεις απονεμηθηκε η δέουσα πολιτική ευθύνη.Οι αποδιοπομπαίοι τράγοι λογοδοτούν.Κρατούν την ομερτά.Με κάποιο τρόπο νοιωθουν περήφανοι για τη συμμετοχή τους στην πραγματική,την άγραφη,την υπόκωφη ιστορία.

Γιώργος Λογοθέτης

Προς Σκούρτα!