Η αγάπη όχι μόνο δεν αγοράζεται, αλλά ούτε καν ζητιέται. Η αγάπη μόνο προσφέρεται..
Ένα λάθος που επαναλαμβάνεται περισσότερο από μία φορά είναι μια απόφαση…
σχόλιο αναγνώστη σε παλιότερο άρθρο: θεός και ανασφάλεια
Θα συμφωνήσω με τον Harari για την ματαιότητα της αναζήτησης για την “απόλυτη αλήθεια” Όμως ας σκεφτούμε λίγο τι νοηματοδοτει η πρόταση “απόλυτη αλήθεια” . Όχι πολλά κατ’εμέ. Αντίθετα μάλιστα λίγα , διότι η δυναμική των δύο αυτών λέξεων υπερβαίνει τον νοητικό ορίζοντα μου καθώς δεν έχει κατεύθυνση , οντολογική υπόσταση ,ανθρωπολογική παρρησία αλλ’ούτε και έναν εσχατολογικό προορισμό. Ταυτόχρονα,ενδέχεται να λειτουργεί και αφελώς παραπλανητικά αφού η κοινή λογική εξοστρακίζοντας τέτοιες έννοιες,επιστρέφει στην συνήθη της επεξεργαστική φυλακή αφήνοντας με ενεό και παραδομένο στην χωριστικότητα του κτιστού κόσμου. Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε αρχικά τους λόγους των όντων και η εγγενής μας μεταφυσική αυτοσυνειδησία θα μας οδηγήσει σιγά σιγά σε δρόμους αναζήτησης που ίσως να αποκαλύψουν περαιτέρω αλήθειες. Ευχαριστώ για την υπομονή σας .
Μιχάλης
θεός και ανασφάλεια
Η ύπαρξη του θεού – οποιουδήποτε θεού- δεν προέκυψε από κάποιο σύστημα επίκτητο αλλά από μια βαθιά ανάγκη του ανθρώπου για απαντήσεις και ασφάλεια.
Ο Harari υπογραμμίζει ότι η αναζήτηση απόλυτης “αλήθειας” μέσα από τη θρησκεία ή την επιστήμη είναι μάταιη. Το να μάθουμε να ζούμε με αβεβαιότητα μπορεί να είναι το πιο ειλικρινές βήμα προς την κατανόηση του κόσμου…
Ταβάνι πιάνει η σκέψη μας, όταν ο ουρανός είναι το ταβάνι.
Ταβάνι πιάνει η σκέψη μας, όταν ο ουρανός είναι το ταβάνι.
Λένε ότι στην τετραφωνία, όταν φθάνεις στο πολυπόθητο αποτέλεσμα να συντονίζονται οι τέσσερις φωνές, τότε δημιουργείται και μία Πέμπτη, η divina, η θεϊκή φωνή, η οποία στην ουσία δεν καταγράφεται αλλά την αισθάνεσαι.
Για να αντιληφθούμε την παρουσία του Θεού, πρέπει να αναπτύξουμε πνευματικά αισθητήρια. Είναι αφελές να πιστεύουμε ότι με την παρατήρηση και το πείραμα -τα εργαλεία, δηλαδή, του ανθρώπινου νου- μπορούμε να συλλάβουμε το Θεό.
Πίσω από το σύμπαν που βλέπουμε, υπάρχει ένα άλλο σύμπαν που δεν βλέπουμε, επειδή βλέπουμε το σύμπαν. Αν κάποιοι θέλουν να μείνουν στο σύμπαν που βλέπουν και να το λατρέψουν ως θεό, με γεια τους με χαρά τους.
Πίσω από την πραγματικότητα που βλέπουμε, υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα που δεν βλέπουμε, επειδή βλέπουμε την πραγματικότητα.
Όσο αντιλαμβάνεται το έμβρυο τη μήτρα που το περιέχει, άλλο τόσο και ο άνθρωπος το Θεό. Πρέπει να γεννηθεί πνευματικά για να τον καταλάβει.
Στο επίπεδο της αντίληψης του ανθρώπου δεν κρίνεται ούτε η ύπαρξη του Θεού ούτε η ανυπαρξία του. Ο άνθρωπος μπορεί μόνο να πιστεύει είτε στην ύπαρξή του είτε στην ανυπαρξία του.
Σπάνιες παλιές φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης
Πηγή: dinfo.gr
Μπορεί οι πόλεις να αλλάζουν, οι κατοικίες, οι δρόμοι, τα καταστήματα, ακόμα και οι άνθρωποι που κατοικούν σε αυτές αλλάζουν… Ο χρόνος περνά και τα πάντα εξελίσσονται. Θεμιτό είναι αυτό, άλλωστε.
Ωστόσο έχει μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπουμε κάθε φορά τη «μεταμόρφωση» μιας πόλης μέσα από παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες στη σύγχρονη… έγχρωμη μορφή της. Μια αγνώριστη Θεσσαλονίκη δεκαετίες πριν, με τραμ, αρχοντικά, χωματόδρομους, κατοίκους με φουστανέλες και σκηνικό βγαλμένο από παλιά, πολύ παλιά ελληνική ταινία.
“Ξεκινήστε με το τι είναι σωστό και όχι με το τι είναι αποδεκτό. “
Η έκκληση του Κάφκα για ηθική πεποίθηση έναντι της συμμόρφωσης μιλάει για την πίστη του στη σημασία του να μένει κανείς πιστός στις αρχές του…
ελληνική γλώσσα
Δεν αποκαλούμε ποτέ κύρια/ο τον εαυτό μας: Η ελληνική γλώσσα που πληγώνουμε καθημερινά
«Του λόγου το ασφαλές» και όχι το αληθές. Αυτά και άλλα μαργαριτάρια που λέμε, διαβάζουμε και ακούμε -ειδικά, τώρα, την εποχή της ηλεκτρονικής πληροφόρησης.
Υπάρχουν κάποιες λέξεις και φράσεις που για κάποιο λόγο τις λέμε λάθος. Παρότι το άρθρο δεν είναι οδηγός γραμματικής σε καμία περίπτωση, σκεφτήκαμε να δούμε ποιες από αυτές χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας και πώς λέγονται και γράφονται σωστά:
«Χαίρετε!»
Είναι ευχή. Δηλαδή να χαίρεστε! Γράφεται με έψιλον και όχι «χαίρεται» (ό,τι θυμάται).
«Κύριε/κυρία/Δεσποινίς»
Προσφωνούμε πάντα κύριο και κυρία κάποιον που δεν γνωρίζουμε και τον ζητάμε πάντα σαν κύριο ή κυρία στο τηλέφωνο σε τρίτους ακόμα κι αν είναι κολλητός μας και παίζουμε μαζί σφαλιάρες. Το «δώσε μου το Μανώλη λιγάκι» όταν τηλεφωνούμε στην δουλειά του δεν δείχνει οικειότητα, αλλά αγένεια.
Επίσης δεσποινίδες λέμε μόνο τα κορίτσια από 16 χρονών και κάτω. Όχι για τον λόγο που βάζει το βρώμικο μυαλό σας, αλλά επειδή από 17 χρονών και πάνω όλες οι γυναίκες αποκαλούνται (και είναι) κυρίες.
Αντιθέτως, δεν αποκαλούμε ποτέ κύριο τον εαυτό μας!
Λέμε: «Είμαι ο Γιώργος Νταλάρας» και όχι «είμαι ο κύριος Νταλάρας» (γιατί όλο και κάποιος θα βρεθεί να μας πει «Δε μας χ… ρε Νταλάρα»).
Τέλος, δεν αποκαλούμε ποτέ κύριο κάποιον που έχει φύγει από τη ζωή γιατί έχει πάψει να είναι κύριος του εαυτού του.
«Με γεια!»
Ευχή. Δύο λέξεις. Με υγεία και όχι μεγιά (που δεν ξέρω τι θα πει…)
«Εξ απαλών ονύχων»
Το χρησιμοποιούμε λανθασμένα όταν θέλουμε να πούμε ότι κάτι έγινε ή το γνωρίζουμε πολύ επιδερμικά, ξώφαλτσα. Όμως σημαίνει ακριβώς το αντίθετο! Σημαίνει «από τότε που ήμουν μωρό και τα νύχια μου ήταν μαλακά, απαλά» δηλαδή από πάντα, και δείχνει την εξοικείωση με κάτι. Είναι συνώνυμο του “παιδιόθεν” (από παιδί). Αν σας ζορίζει να το θυμάστε, αντικαταστήστε το με το «Σε τα μας τώρα?» Και μια και είπαμε «παιδιόθεν»:
«-θεν»
Όλα αυτά τα επιρρήματα με κατάληξη «θεν» λέγονται σκέτα! Το «θεν» δείχνει κατεύθυνση και σημαίνει “από”. Ετσι είναι πλεονασμός να ξαναβάζουμε το “από”. Δεν λέμε από ανέκαθεν, απλά ανέκαθεν. Ομοίως, λέμε «έμπροσθεν», «όπισθεν», «άνωθεν», «κάτωθεν», «έξωθεν», «δεξιόθεν», «εκατέρωθεν», «πόθεν», «μακρόθεν» αλλά, προσοχή, δεν υπάρχει κοντόθεν! Εκείαν δεν θέλουμε να πούμε «από κοντά» μπορούμε να κοτσάρουμε το «εκ του σύνεγγυς».Επισημότητες!
«Ελαφρά τη καρδία»
Δηλαδή με ανάλαφρη καρδιά, άνετα, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Τσιριμπίμ, τσιριμπόμ. (Μπορείτε να το χρησιμοποιείτε εκεί που θα βάζατε λανθασμένα το «εξ απαλών ονύχων!»)
«Αβρόχοις ποσί»
Χωρίς να βρέξω τα πόδια μου. Ο λαός μας λέει «αν δε βρέξεις κώλο ψάρι δεν τρως» που σημαίνει ότι πρέπει να εμβαθύνεις σε μια δουλειά για να έχεις αποτέλεσμα και όχι να την κάνεις επιδερμικά.
«Άνοιξε τον Ασκό του Αιόλου»
Το ακούμε συχνά λανθασμένα από τους τηλεπαρουσιαστές, οι οποίοι λένε “τους ασκούς τους Αιόλου”. Ο ασκός του Αιόλου σύμφωνα με τη μυθολογία ήταν ΕΝΑ σακκούλι από δέρμα ζώου, που ο Αίολος, ο θεός των ανέμων είχε φυλακίσει μέσα όλους τους αέρηδες. Συνεπώς είναι λάθος να λέμε «άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου» γιατί ήταν μόνο ένα. Οπως και το κουτί της Πανδώρας.
«Υπέρ το δέον»
Και όχι υπέρ του δέοντος! Είναι το δέον (αυτό που πρέπει να γίνει) και κάνουμε κάτι, παραπάνω κι από αυτό.
«Ον ου τύπτει λόγος, ουδέ ράβδος»
Και όχι «εκεί που δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος». Σημαίνει φυσικά ότι αυτόν που δεν παίρνει από λόγια, ούτε και το ξύλο μπορεί να τον συγκινήσει. Οπότε τσάμπα ο κόπος!
«Προπηλακίζω»
Σημαίνει βρίζω χυδαία κάποιον, τον μπινελικώνω. Δεν σημαίνει σε καμμιά περίπτωση ότι του επιτίθεμαι σωματικά.
«Επί τούτω»
Και όχι «επι τούτου» «εξεπιτούτου» και άλλα τέτοια χαριτωμένα, που τα λέμε για αστείο και κοντεύουν να ενσωματωθούν στην γλώσσα μας. Ομοίως και το «Επί τω έργω».
«Νους υγιής εν σώματι υγιεί»
Δηλαδή ένα δυνατό μυαλό μέσα σε ένα σώμα που υγιαίνει, που είναι καλά!
«Ζην ή ζειν;»
Από τον καιρό που το «ζη» (η παλιά υποτακτική) έγινε «ζει», συμπαρέσυρε και το απαρέμφατο. Το απαρέμφατο όμως είναι τύπος της αρχαίας ελληνικής, οπότε καλό είναι να το αφήσουμε έτσι όπως ήταν. Άρα:
Στον πατέρα μου χρωστώ το ζην, στο δάσκαλό μου το ευ ζην.
βγάζω τα προς το ζην
το ζην επικινδύνως (vivere pericolosamente).
«Μέτρον άριστον»
Και όχι «παν μέτρον άριστο». Σημαίνει ότι είναι καλό να έχουμε μέτρο σε όλα. Βάζοντας όμως μπροστά το «παν» αλλάζει αμέσως το νόημα και σημαίνει «μέτρο να’ ναι κι ό,τι να ναι!» Καλό σλόγκαν για μια χούντα. Να τα προσέχουμε αυτά…
Στρατιωτικά παραγγέλματα:
Μερικές εκφράσεις είναι από στρατιωτικά παραγγέλματα και αυτές πάλι τις λέμε ως έχουν, αλλιώς λέμε μπούρδες:
Δίνω το «παρών»
Δηλαδή σε μια εκδήλωση, στο αγγελτήριο με κάλεσαν και δήλωσα «παρών». Και όχι δίνω το «παρόν» δηλαδή το …τώρα!
Με το όπλο «παρά πόδα»
Δηλαδή με το όπλο δίπλα από τον πόδα μου (το ποδαράκι μου). Φυσικά όχι «παρά πόδας». Σημαίνει είμαι σε προσοχή. Και δεν το μπερδεύουμε με το: «κατά πόδας» που σημαίνει παίρνω κάποιον στο κατόπι, τον ακολουθώ, κατά βήμα (και του έχω σπάσει τα νεύρα…)
«Εφ’ όπλου λόγχη»
Και όχι «εφ΄ όπλου λόγχης». Ομοίως, σημαίνει προσαρτώ στο όπλο μου τη λόγχη και είμαι ετοιμοπόλεμος. Βέβαια ίσως θα έπρεπε να εκσυγχρονιστεί αυτή η έκφραση και να λέγεται «με το δάχτυλο στο κουμπί» μια και οι πόλεμοι πλέον είναι πυρηνικοί (φτου φτου, κούφια η ώρα που τ’ ακούει…)
«Έρπειν»
και όχι έρπινγκ. Είναι ομολογουμένως απολαυστικό γιατί οι φαντάροι του κόλλησαν την αγγλική κατάληξη ing (erping) αλλά δεν υπάρχει! Είναι κι αυτό απαρέμφατο του ρήματος έρπω.
«Εκ των ων ουκ άνευ»
Και όχι σκέτο «εκ των ουκ άνευ». Δηλαδή από αυτά που δεν μπορείς να κάνεις χωρίς.
«Του λόγου το ασφαλές»
Και όχι το αληθές. Είναι από το απολυτίκιο των Φώτων (των Θεοφανείων) και δεν του αλλάζουμε τα φώτα!
Δεν έχει «που την κεφαλή κλίνη»
Και όχι «κλίναι». Δεν έχει δηλαδή που να γείρει το κεφάλι του να ακουμπήσει. Είναι αυτό που λέμε «δεν έχει μαντήλι να κλάψει!» Είναι από τα Ευαγγέλια κι αυτό και το κρατάμε ως έχει.
Πχ, & π.Χ.!
Π.Χ. «Προ Χριστού» με κεφαλαίο το Χ.
Π.χ. «Παραδείγματος χάριν», με μικρό το χ.
Μ.Χ. «Μετά Χριστόν» και όχι μετά Χριστού.
Δεν έχω να σχολιάσω κάτι, το πρώτο συντάσσεται με γενική και το δεύτερο με αιτιατική. Και ο Χριστός σαν κύριο όνομα γράφεται με κεφαλαίο.
Και τώρα κάτι που μου δίνει στα νεύρα κυρίως όταν το ακούω από μορφωμένους, ανθρώπους:
Πως αποκαλούμε έναν ιερέα;
«Πάτερ Γεώργιε» (κλητική) όταν του απευθύνουμε το λόγο. Πως όμως μιλάμε για κάποιον ιερέα; Τον «πατέρα Γεώργιο» και όχι τον …πάτερ Γεώργιο. Γράφεται πάντα με μικρό γιατί Πατέρας με κεφαλαίο είναι μόνο ο Θεός.
Ο πατήρ/πατέρας Γεώργιος
Του πατρός/πατέρα Γεωργίου
Τω πατρί/(δεν έχουμε πια) Γεωργίω (πως λέμε “την έφαγα στο δόξα πατρί”)
Τον πατέρα/πατέρα Γεώργιο
Ω! πάτερ!/πατέρα Γεώργιε
Αν πάλι δεν είμαστε χριστιανοί, μπορούμε να τον αποκαλέσουμε κύριο μαζί με το επώνυμό του, αλλά είναι άκομψο. Συνηθίζεται να αποκαλούμε τους ιερείς οποιασδήποτε θρησκείας με το αξίωμά τους.
Επίσης λέμε:
Ο συνήθης ύποπτος αλλά το σύνηθες φαινόμενο
Ο ευμεγέθης κύριος Πάγκαλος αλλά το ευμέγεθες πακέτο
Η αυτάρκης Κρήτη αλλά το αύταρκες νησί
Ο κακοήθης άνθρωπος αλλά το κακόηθες μελάνωμα (φτου φτου, έξω κι από μακριά) κλπ. Ομως προσοχή:
Ο φιλοθεάμων άνθρωπος και το φιλοθεάμον (και όχι φιλοθέαμον) κοινό.
Το πιάσατε το υπονοούμενο ε;
Ώρες και χαιρετούρες
Π.μ. «Προ Μεσημβρίας» αλλά μ.μ. «Μετά Μεσημβρίαν». (κατά το προ Χριστού / μετά Χριστόν).
Τέλος, από τις 12.01 πμ (προ μεσημβρίας) είναι πρωί και λέμε «καλημέρα!» μέχρι τις 12.00μ (το μεσημέρι). Από τις 12:01 μμ (μετά μεσημβρίαν) είναι απόγευμα και λέμε «καλησπέρα!» μέχρι τις 12:00 τα μεσάνυχτα!
Όταν φεύγουμε από κάπου καλό είναι να αποφεύγουμε το «αντίο» γιατί σημαίνει “θα τα πούμε στον άλλο κόσμο” (στο Θεό) και δεν είναι κι ελληνικό! Μπορούμε όμως με άνεση να χρησιμοποιήσουμε το «Εις το επανιδείν!» μια ευχή για να ξαναϊδωθούμε.
Πηγή: antikleidi.com
MINETTA ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ / ΕΚΘΕΣΗ ESG 2023
MINETTA ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ / ΕΚΘΕΣΗ ESG 2023 περισσότερα στην:https://www.minetta.gr/wp-content/uploads/2024/12/MINETTA_Report_2023.pdf
Μήνυμα Εντεταλμένης Συμβούλου.
“Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου
έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.”
Μεγάλα λόγια, μια μεγάλη αλήθεια από ένα σπου-
δαίο Έλληνα συγγραφέα και διανοητή τον Νίκο Κα-
ζαντζάκη.
Αυτή την ευθύνη, εμείς στην ΜΙΝΕΤΤΑ, την ασπαζό-
μαστε ως δική μας υποχρέωση και προσπαθούμε με
τις δράσεις μας να συνεισφέρουμε σε ένα καλύτερο
κόσμο, σε μια γη φιλόξενη, στην αρμονική και βιώ-
σιμη συνύπαρξη των ανθρώπων και μη, υπάρξεων
αυτού του πλανήτη.
Ο τομέας της ασφάλισης που είναι ο χώρος που υπη-
ρετεί η Εταιρία μας είναι σύμφυτος με την κοινωνική
αλληλεγγύη και την απρόσκοπτη αειφόρο ανάπτυξη.
Η αποκατάσταση των ζημιών που προκαλούν οι πα-
ντοειδείς κίνδυνοι που καθημερινά μας απειλούν, ο
εντοπισμός αυτών των κινδύνων, η λήψη μέτρων για
την ελαχιστοποίηση τους, στα πλαίσια της αξιολόγη-
σης τους για μια δίκαια τιμολόγηση, αποτελούν μέ-
γιστη προσφορά στην επίτευξη των στόχων της βιώ-
σιμης ανάπτυξης και των κριτηρίων ESG, που έχουν
θεσμοθετηθεί από τα Ηνωμένα Έθνη.
Οι άνθρωποι της ΜΙΝΕΤΤΑ όχι μόνο ασφαλίζουν ότι
αξίζει, αλλά παράλληλα με τις πρωτοβουλίες τους
υπηρετούν το μέγιστο αγαθό που είναι η διατήρηση
ενός κόσμου που θα αξίζει να ζεις.
Αννα-Μαρία Θεοχαράκη
Εντεταλμένη Σύμβουλος
Μήνυμα Αντιπροέδρου
Περιβάλλον, κοινωνία και εταιρική διακυβέρνηση
τρεις συνιστώσες που πρέπει να ενσωματωθούν
πλήρως και με απόλυτο τρόπο στο επιχειρείν για να
συνεχίσει η ανθρωπότητα να αισιοδοξεί για ένα αν-
θρώπινο μέλλον με συνετή χρήση των πόρων που
προσφέρει ο πλανήτης μας.
Η λανθασμένη ερμηνεία της βιβλικής ρήσης: «αυξά-
νεστε και πληθύνεστε και κατακυριεύσατε την Γη…»
έχει δημιουργήσει ήδη πολλά αδιέξοδα που προμη-
νύουν άσχημες εξελίξεις.
Στην ΜΙΝΕΤΤΑ, ως ασφαλιστική Εταιρία, αντιλαμβα-
νόμαστε ότι ο ρόλος μας έχει ευρύτερες υποχρεώ-
σεις που ξεφεύγουν από το στενό πλαίσιο της επι-
χειρηματικής μας λειτουργίας.
Πιστεύουμε ακράδαντα ότι το επιχειρείν έχει προ-
εκτάσεις σε ολόκληρη την κοινωνία και ως Εταιρία
αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες με περιβαλλοντικό
και κοινωνικό αποτύπωμα.
Έχουμε δεσμευτεί και εργαζόμαστε μεταξύ άλλων
για την:
Ά Μείωση των ενεργειακών μας αναγκών
Ά Υποστήριξη ευπαθών ομάδων και ατόμων
Ά Πρόληψη και μείωση των κινδύνων και μέρι-
μνα για άμεση αποκατάσταση των ζημιών των
ασφαλισμένων
Ά Ευαισθητοποίηση των συνεργατών και των
πελατών μας σε θέματα υποβάθμισης του περι-
βάλλοντος.
Οι δράσεις μας αποσκοπούν στο να δυναμώσουν
την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος δεν είναι κυρίαρχος
στον πλανήτη αυτό, αλλά απλά ο συνδετικός κρίκος
για την αρμονική συνύπαρξη του έμψυχου και
άψυχου κόσμου.
Κ. Μπερτσιάς
Αντιπρόεδρος ΔΣ
τα πάντα στη ζωή είναι προσωρινά!
Κάθε φορά που βρέχει, η βροχή ύστερα από λίγο σταματά. Κάθε φορά που πληγωνόμαστε, οι πληγές θα επουλωθούν. Μετά το σκοτάδι υπάρχει πάντα φως – αυτό πρέπει να το θυμόμαστε κάθε μέρα, αλλά συχνά το ξεχνάμε και νομίζουμε ότι η νύχτα θα διαρκέσει για πάντα. Κάτι τέτοιο όμως δεν πρόκειται να συμβεί, διότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα.
Έτσι λοιπόν, αν τα πράγματα σήμερα είναι καλά απολαύστε το, γιατί ούτε αυτό δεν θα διαρκέσει για πάντα. Αν τα πράγματα είναι άσχημα, μην στενοχωριέστε γιατί οι δυσκολίες είναι προσωρινές. Το γεγονός ότι έχετε προβλήματα αυτή τη στιγμή ή κάτι σας απασχολεί, δεν σημαίνει ότι δεν μπορείτε να χαμογελάτε. Κάθε στιγμή που περνά σας δίνει μια νέα αρχή και ένα νέο τέλος. Κάθε δευτερόλεπτο κερδίζετε μια δεύτερη ευκαιρία. Απλώς πρέπει να δέχεστε ό,τι σας προσφέρεται και να κάνετε το καλύτερο που μπορείτε
Ο Blaise Pascal κάποτε είπε ότι «όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας πηγάζουν από την ανικανότητα του ανθρώπου να καθίσει ήσυχα σε ένα δωμάτιο μόνος του»...
ανούσια ερωτήματα..
Εσείς Κάνετε πάντα αυτό που είναι σωστό; Και τελικά, τι είναι σωστό;
Ερωτά και απάντηση δεν περιμένει ο αιπόλος της Πάρνηθας.
Κατά τη συσχέτισή μας με τους ανθρώπους, ας θυμόμαστε ότι δεν αλληλεπιδρούμε με λογικά όντα. Έχουμε να κάνουμε με συναισθηματικά πλάσματα, γεμάτα προκαταλήψεις και κατευθυνόμενα από την υπερηφάνεια και τη ματαιοδοξία…
Γιατί μας συνεπαίρνει το ποδόσφαιρο;
Τον Ιούλιο του 1998, ήμουν στο Πήλιο με τους γιούς μου. Ο Γιάννης Πρετεντέρης μου ζήτησε από το τηλέφωνο να γράψω και να του στείλω με fax ένα άρθρο πάνω στο ποδόσφαιρο γενικώς, διότι σκόπευε να κάνει ένα αφιέρωμα στο Μουντιάλ που τότε το πήρε η Γαλλία με τον θρυλικό Zinedine Zidane. Του είπα ότι είχα μεγάλες δυσκολίες να γράψω ένα τέτοιο άρθρο, ως μη ποδοσφαιρόφιλος. Η απάντηση του Πρετεντέρη ήταν αφοπλιστική: γι αυτόν ακριβώς το λόγο.
Το συζήτησα με τους γιους μου, 12 και 7 ετών τότε, μου έδωσαν ορισμένες ιδέες, τις οποίες επεξεργάστηκα στη συνέχεια «θεωρητικά» και το έστειλα στο Γιάννη, σκεπτόμενος «ότι βρέξει ας κατεβάσει». Φαίνεται ότι παρά πάσαν προσδοκίαν του γράφοντος πήγε καλά. Αρκετά χρόνια αργότερα έμαθα ότι το είχαν συμπεριλάβει σε αναγνωστικά του γυμνασίου, υποθέτω στην προσπάθεια της Μέσης Εκπαίδευσης να παράσχουν αναγνώσματα στα παιδιά που να ανταποκρίνονται, θεματολογικά, τουλάχιστον, στα ενδιαφέροντά τους. Προσπάθησα να συμπληρώσω το κενό στη γνώση του θέματος με παρακινδυνευμένες γενικεύσεις. Ελπίζω να ανταποκρίνονται κάπως στην πραγματικότητα.
Είχα πάντα την απορία γιατί επικρατεί στην Ελλάδα η ισπανική επωνυμία «Μουντιάλ» για το γεγονός των ημερών. Η απορία μου αυτή δεν αποτελεί μόνο αδυναμία κατανόησης, αλλά και πραγματική αμηχανία μπρος σ’ ένα ακόμη σύμπτωμα της παγκοσμιοποίησης, όπως βιώνεται στον χώρο του μαζικού αθλητισμού. Στον τόπο μας όμως το τρισύλλαβο «Μουντιάλ» , προσφερόμενο άλλοτε MUNDIAL και άλλοτε MUDIAL, προτιμάται ευλόγως σε σχέση με την πολυσύλλαβη επίσημη ονομασία: «Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου».
Όπως, όμως, και αν ονομάζεται ή προφέρεται το Mundial, το γεγονός αυτό, δεν παύει από το να κυριαρχεί σε παγκόσμια κλίμακα. Κανένας, ακόμη και ο πιο άσχετος με το ποδόσφαιρο όπως ο γράφων , δεν μένει ασυγκίνητος από αυτό. Από την Ιαπωνία ως το Καμερούν και από τη Χιλή ως τη Ρωσία, το ποδόσφαιρο είναι σήμερα η κοινή συνισταμένη των λαών, με αποκορύφωμα το Μουντιάλ.
Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί ως προς την αιτία για αυτό. Δύο είναι τα ερωτήματα που προκύπτουν. Το πρώτο έχει να κάνει με την παγκοσμιότητα του ενδιαφέροντος που προκαλεί ένα αθλητικό γεγονός, το οποίο από τη φύση του δεν μπορεί να έχει καθοριστικές επιπτώσεις στις κοινωνίες, σε αντίθεση με ένα μείζονος σημασίας πολιτικό ή οικονομικό γεγονός. Το δεύτερο και βασικό ερώτημα αφορά άμεσα το ίδιο το άθλημα: Γιατί ειδικά το ποδόσφαιρο και όχι το τένις, το κρίκετ, η κολύμβηση, ο κλασικός αθλητισμός ή ακόμη και το θεαματικότατο μπάσκετ να συγκινεί και να συνεπαίρνει εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους ανά την υφήλιο αδιακρίτως πολιτιστικής παράδοσης, φυλής, ιστορίας και κοινωνικών συνθηκών;
Η ψυχαγωγία του όχλου
Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι ότι η σημερινή κοινωνία είναι μαζική και μάλιστα παγκόσμια, εφόσον τα μέσα πληροφόρησης είναι μαζικά και άμεσα. Αλλά και η διασκέδαση του ευρύτατου κοινού έχει μαζικό χαρακτήρα. Αυτό το γεγονός όμως δεν είναι καινούργιο. Εχει να κάνει με τη μαζικότητα της ζωής των μεγάλων πόλεων από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ηδη από τον καιρό της αρχαιότητας το ρωμαϊκό αμφιθέατρο αποτελεί τη γνωστότερη, όχι όμως και τη μοναδική περίπτωση μαζικού θεάματος συνυφασμένου με τον αμείλικτο χαρακτήρα της ατομικής και της ομαδικής πάλης. Ας το πούμε απλά: στα μεγάλα αστικά κέντρα η πραγματική ψυχαγωγία των μαζών γίνεται στο ρωμαϊκό ιπποδρόμιο και όχι στο κλασικό αθηναϊκό θέατρο, ούτε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η ψυχαγωγία του όχλου απαιτεί θέαμα βίαιης και σκληρής σύγκρουσης μεταξύ ατόμων ή ομάδων. Και αυτό το θέαμα για πρώτη φορά παρέχεται σε μαζική κλίμακα στο ρωμαϊκό αμφιθέατρο.
Στη σύγχρονη εποχή ο κινηματογράφος και ακόμη περισσότερο η τηλεόραση παρέχουν διέξοδο στην ανάγκη τέτοιου θεάματος σε κολοσσιαία κλίμακα. Συγχρόνως η σύγχρονη αρχιτεκτονική παρέχει αυτό το θέαμα σε δεκάδες χιλιάδες φιλάθλους μέσα στα τεράστιας χωρητικότητας στάδια και γήπεδα. Το περίεργο, όμως, είναι η παγκόσμια σύμπνοια γύρω από το ποδόσφαιρο. Η ατομική ένταση και η ευγένεια του τένις προσελκύουν μεγάλα πλήθη σήμερα, όχι όμως υπέρογκα. Από την άλλη μεριά, η ταυρομαχία, ένα θέαμα απίστευτης σκληρότητας και αγριότητας, προσελκύει τα πλήθη, αλλά μόνο μέσα στα όρια μιας συγκεκριμένης πολιτιστικής παράδοσης, που είναι ισπανογενής κατά βάση. Μόνο το ποδόσφαιρο ενώνει τους πάντες και έχει γίνει σήμερα όχι απλώς το παγκόσμιο άθλημα, αλλά η παγκόσμια θρησκεία· κατά τον γάλλο ακαδημαϊκό Jean d’ Ormesson, το νέο «όπιο του λαού».
Το ποδόσφαιρο ως θέαμα αναμφισβήτητα προσφέρει κάτι το μοναδικό. Πρώτα- πρώτα, συνδυάζει θαυμαστές ατομικές επιδόσεις με ομαδικό συντονισμό και αποτελεσματική στρατηγική. Κατά δεύτερο λόγο, ο συνδυασμός σκληρότητας, αντοχής, τεχνικής και «ευφυΐας των ποδιών» διακρίνει το ποδόσφαιρο από όλα τα άλλα αθλήματα. Είναι σκληρό αγώνισμα, συχνά βάναυσο, όπως δεν είναι το βόλεϊ ή το μπάσκετ. Είναι ομαδικό άθλημα, σε αντίθεση με το ακόμη σκληρότερο από αυτό, που είναι η πυγμαχία.
Συλλογική ταύτιση
Η ομάδα, σε αντίθεση με τα άτομα, ενώνει οπαδούς, γίνεται «ιδεολογία», απαιτεί προσήλωση και σύμπνοια, παρέχει σύμβολα, σημαίες, ύμνους και χρώματα. Ο καθένας μπορεί να γίνει «μέλος» της ομάδας γινόμενος οπαδός της. Είναι επομένως εύλογο να υποδουλώνονται σε αυτό οι πάντες: όχι μόνο οι φανατικοί «αφιθιονάδος» του ποδοσφαίρου, αλλά και όλοι οι άλλοι πολιτικοί, ιεράρχες, τραγουδιστές, διαμορφωτές κοινής γνώμης. Κανένας δεν τολμά να περιφρονήσει ή να ψέξει ανοιχτά αυτόν τον μοντέρνο θεό. Διότι ακόμη και τα μέτρα και οι διαμαρτυρίες κατά των ταραχοποιών δεν αφορούν άμεσα το άθλημα του ποδοσφαίρου, εφόσον, κατά το κοινώς λεγόμενον, τους «χούλιγκαν» πολλοί εμίσησαν, το δε ποδόσφαιρον ουδείς.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Μουντιάλ και μόνο το Μουντιάλ εγείρει τόσα πάθη, κινητοποιεί τόσα εκατομμύρια οπαδούς στις πέντε ηπείρους και προσφέρει τέτοιες οικονομικές ευκαιρίες σε μεγάλους επενδυτές. Το ανδρικό, ως επί το πλείστον, κοινό συγκινείται περισσότερο από το ποδόσφαιρο σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη άθληση. Είναι ένα παιχνίδι επιθετικό, ομαδικό, εξισωτικό, που ο καθένας παίζει ή έχει παίξει στα χρόνια της νεανικής ηλικίας του. Επιπλέον είναι το κατ’ εξοχήν παιχνίδι που επιτρέπει την ομαδοποίηση μαζών, τη συλλογική ταύτιση μέσα από μια μαχόμενη ομάδα, ορατή και συγκεκριμένη. Η ταύτιση ενός ατόμου με το έθνος, με ένα κόμμα ή μια ιδεολογία, ακόμη και όταν παίρνει επιθετική μορφή, προϋποθέτει τη δυνατότητα αφαίρεσης. Αντίθετα η ταύτιση με τον Ολυμπιακό ή την Τότεναμ δεν έχει τίποτε το αφηρημένο.
Η ανδρική «επιθετικότητα»
Η ανάγκη αυτής της επιθετικής συλλογικής ταύτισης είναι παγκόσμια, όμως αφορά κυρίως το ανδρικό φύλο. Οι γυναίκες που παρακολουθούν το Μουντιάλ συντροφεύουν άνδρες και όχι άλλες ομόφυλές τους. Και αυτό είναι φυσιολογικό, εφόσον το ποδόσφαιρο, με τις άγριες χαρές και τις ταπεινωτικές λύπες που προκαλεί, συμπυκνώνει και συμβολίζει τον ρόλο που έχει αναλάβει το ανδρικό φύλο στο ανθρώπινο είδος, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου ή πολιτιστικού περίγυρου. Ως καρποσυλλέκτης, κυνηγός, πολεμιστής, ιππότης, έμπορος ή γιάπης, ο άνδρας «εξειδικεύεται» στην επιθετικότητα.
Οσο και αν έχει μεταβληθεί η θέση της γυναίκας στην κοινωνία στις προηγμένες χώρες, η εξειδίκευση των ρόλων μεταξύ φύλων παραμένει ένα αναμφισβήτητο παγκόσμιο γεγονός σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Το ποδόσφαιρο τονώνει και εκτρέφει αυτή την τάση εν είδει ψυχαγωγίας, εφόσον το παίγνιο καθιερώνει μιμούμενο τελετουργικά και αγωνιστικά μια πράξη. Το Μουντιάλ είναι η κορυφαία εορταστική έκφραση αυτής της τάσης. Υπό συνθήκες που επιτρέπει ή επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση της πληροφόρησης, της αγοράς, αλλά και του πολιτισμού, αυτό σημαίνει ότι η συμμετοχή σε αυτή την εκδήλωση όχι μόνο ξεπερνά σε αριθμούς οποιαδήποτε άλλη θρησκευτική εορτή στον κόσμο, αλλά ότι αυτό γίνεται συγχρόνως εφόσον τον τελικό αγώνα θα τον παρακολουθήσουν πάνω από 2 δισεκατομμύρια θεατές από την τηλεόραση, δηλαδή η μεγάλη πλειονότητα του συνολικού ανδρικού πληθυσμού της γης. Μπορεί να είναι το ποδόσφαιρο η νέα παγκόσμια θρησκεία, όπως συχνά υποστηρίζεται. Αλλά η θρησκεία αυτή δεν έχει δόγμα, παρά μόνο τελετουργικό. Ενα τελετουργικό που απευθύνεται κυρίως στο ανδρικό τμήμα του πληθυσμού, που μέσα από αυτό επιβεβαιώνεται στον ρόλο του.
Δ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΣ http://ratiovincit.com/
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Αχ ρε μάστορα που έφυγες νωρίς…
Οι μεγάλοι δεν ξέρουν ότι ένα παιδί μπορεί να δώσει μια πολύ καλή συμβουλή ακόμη και για την πιο σοβαρή περίπτωση…
η φύση της επιχειρηματικότητας..
Η απόρριψη είναι μέρος της ρουτίνας.
Εάν είστε καλός μαθητής και συνηθίζετε να έχετε ένα σταθερά θετικό αποτέλεσμα από τις προσπάθειές σας στο σχολείο, η απόρριψη είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτή στην αρχή. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων στους οποίους προσπαθείτε να πουλήσετε, είτε είναι καταναλωτές, είτε αγοραστές, είτε επενδυτές, θα πουν «όχι». Αυτή είναι η φύση της επιχειρηματικότητας. Η απόρριψη είναι φυσιολογική. Εσύ πρέπει να συνεχίζεις να προσπαθείς…
Το χρήμα δεν μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους, όμως είναι το μόνο που μπορεί να μας αποζημιώσει αν δεν είμαστε…
Jacinto Benavente.
Υάκινθος Μπεναβέντε (1866-1954). Ισπανός θεατρικός συγγραφέας. Έγραψε διακόσια έργα -δράματα και κωμωδίες. Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (1922). Στην Ελλάδα έγινε γνωστός από τα “Δημιουργημένα συμφέροντα” που δίδαξε το Εθνικό Θέατρο στα 1939 και από την “Πικραγαπημένη” που δίδαξε ο θίασος του Δημήτρη Μυράτ στο “Θέατρο Αθηνών” στα 1962.
Σε όλη τη διακεκριμένη καριέρα σας, έχετε δείξει ένα αξιοσημείωτο εύρος ενδιαφερόντων, εξερευνώντας διάφορους τομείς και κλάδους. Δεδομένης της σημερινής έμφασης στην εξειδίκευση, πιστεύετε ότι μια διεπιστημονική προσέγγιση μπορεί ακόμα να είναι επιτυχής;
Έχω πολλά ενδιαφέροντα που λατρεύω: τη μουσική, τις γλώσσες, τον Θουκυδίδη, τα πουλιά, το φαγητό, τη γεωγραφία… Ιδιαίτερα στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, δίνεται έμφαση στην εξειδίκευση και διατυπώνεται μια προειδοποίηση ενάντια στην υιοθέτηση πολυεπιστημονικών προσεγγίσεων. Απαντώ: Ναι, ειδικευτείτε μέχρι να αποκτήσετε μια καλή και ασφαλή δουλειά. Αλλά μετά κάντε ό,τι θέλετε και αγνοήστε αυτούς τους ανθρώπους που σας λένε να ειδικευτείτε!
απόσπασμα από συνέντευξη του βραβευμένου με Pulitzer συγγραφέα και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια (UCLA) Jared Diamond, στην Οικονομική Επιθεώρηση
Όχι, δεν είμαι πλούσιος. Είμαι ένας φτωχός με λεφτά, που δεν είναι το ίδιο πράγμα….
“Οι πόλεμοι, οι συγκρούσεις, είναι όλα επιχείρηση. «Ένας φόνος σε κάνει κακό. Χιλιάδες φόνοι σε κάνουν ήρωα.» Οι αριθμοί αγιοποιούν”
CH.CHAPLIN
Οι συνωμοσιολογικές αφηγήσεις
Pierre André Taguieff – Οι συνωμοσιολογικές αφηγήσεις. Αρχές συγκρότησης ή κανόνες διαμόρφωσης
Η έκφραση «θεωρία συνωμοσίας» ορίζει τη συνωμοσιολογική σκέψη και τον τρόπο λειτουργίας της. Τα θέματά της, που συνδέονται με την ιστορική συγκυρία, είναι ποικίλα — όμως οι τρόποι δόμησής της ή οι αρχές συγκρότησής της είναι μάλλον περιορισμένα σε αριθμό. Μπορούμε να τις αντιληφθούμε ως βασικούς κανόνες των συνωμοσιολογικών επιχειρημάτων. Οι συνωμοσιολογικές αφηγήσεις καταγγελτικου τύπου δομούνται σύμφωνα με τέσσερις αρχές:
- Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τίποτε δεν είναι συμπτωματικό η παράλογο, γεγονός που συνεπάγεται την άρνηση του τυχαίου, του ενδεχομένου, ή των τυχαίων συμπτώσεων.
Ο αβάς Μπαρρυέλ δίνει συνοπτικά, στο Memoires pour servir a l histoire du jacobnisme— τη συνωμοσία λογική ανάγνωση της σύγχρονης Ιστορίας, η οποία δε θα μπορούσε παρά να οδηγήσει μοιραία στη Γαλλική επανάσταση—, την απόδειξη της μασονικής συνωμοσίας: «Σ αυτή τη Γαλλική επανάσταση, ακόμα και τα πιο τρομερά της κακουργήματα ήταν σχεδιασμένα εκ των προτέρων: τα είχαν προβλέψει, σκαρώσει, αποφασίσει και προγραμματίσει: όλα ήταν απόρροια κτηνωδίας, προετοιμασμένα από ανθρώπους που είχαν μακρά θητεία στις μυστικές εταιρείες και που επέλεξαν την κατάλληλη στιγμή για τη συνωμοσία». Κάθε ίχνος τυχαιότητας πρέπει λοιπόν να εξαλειφθεί από την Ιστορία. Όλα εξηγούνται μέσω των συνωμοσιών. Ο Μπαρρυέλ χρησιμοποιεί τη λέξη «όλα»: κατά τη γνώμη του, τίποτα δεν ξεφεύγει από τον προκαθορισμό, τον προγραμματισμό, την οργάνωση. Γι αυτό η συνωμοσιολογική ρητορική περιλαμβάνει πάντοτε τη φράση «δεν είναι τυχαίο που…».
- Ο,τι συμβαίνει είναι αποτέλεσμα κρυφών προθέσεων και επιθυμιών.
Ακριβέστερα, μόνον οι κακές προθέσεις και οι κακές προαιρέσεις ενδιαφέρουν τους συνωμοσιολόγους, προκειμένου να ερμηνεύσουν κρίσεις, ανατροπές, καταστροφές, τρομοκρατικές ενέργειες, πολίτικες δολοφονίες. Η συνωμοσιολογικη σκέψη επιλεγεί τα γεγονότα με γνώμονα το πόσο δυσάρεστα είναι: όπως για τούς δημοσιογράφους, δεν αποτελεί «είδηση» ένα τρένο που φτάνει στην ώρα του — είδηση αποτελεί ένα τρένο που εκτροχιάζεται. Οι δημοσιογράφοι κάνουν αυτή την αρνητική επιλογή γεγονότων για να αιχμαλωτίσουν το ενδιαφέρον του κοινού- οι συνωμοσιολόγοι αιχμαλωτίζονται οι ίδιοι από τις αποτυχίες της Ιστορίας. Και επειδή πιστεύουν ότι όλα τα γεγονότα είναι προγραμματισμένα, το μαγικό ραβδί τους είναι η ερώτηση: «Ποιος ωφελείται από το έγκλημα;». Αυτό δεν διέφυγε από την προσοχή του Καρλ Ποππερ: «Σύμφωνα με τη θεωρία της συνωμοσίας, όλα όσα συμβαίνουν τα θέλησαν εκείνοι που ωφελούνται από αυτά».
Ο Μπερνάρ Λαζάρ, στο βιβλίο του για τον αντισημιτισμό, περιγράφει ως εξής την αντισημιτική ερμηνεία της Γαλλικής επανάστασης:
«Μετά τα ταραχώδη γεγονότα της Γαλλικής επανάστασης, οι συντηρητικοί κατηγόρησαν τους Εβραίους ως υπεύθυνους για την ανατροπή του Παλαιού Καθεστώτος. […] Στα μάτια των εκπροσώπων του παρελθόντος και της παράδοσης, ένας βασιλιάς είχε εκθρονιστεί και είχαν ξεσπάσει ευρωπαϊκοί πόλεμοι μόνο και μόνο για να αποκτήσουν οι Εβραίοι πολιτικά δικαιώματα, καθώς η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου φαινόταν σαν διακήρυξη των δικαιωμάτων του Εβραίου. Οι χριστιανοί αντισημίτες δεν περιορίστηκαν στην αγανάκτηση εναντίον του Εβραίων, οι οποίοι υποτίθεται ότι εκμεταλλεύτηκαν τα εθνικά αγαθά και τις στρατιωτικές προμήθειες, αλλά τους απέδωσαν «πρόθεση» σύμφωνα με την παλιά νομική ρήση: is fecit cui prodest (αυτός που ωφελείται από μια πράξη, είναι αυτός που την έχει προετοιμάσει). Άρα, οι Εβραίοι, για να ευεργετήθηκαν τόσο από τη Γαλλική επανάσταση, μάλλον την οργάνωσαν οι ίδιοι, ή μάλλον τη συνέδραμαν με όσα όσα μέσα διέθεταν».
Το 1912 ο αντισημίτης επιφυλλιδογράφος Υρμπέν Γκοϊέ υπογράμμιζε «την κυρίαρχη θέση που έχουν οι μυστικές διαπραγματεύσεις, η μυστική αστυνομία, τα μυστικά κονδύλια, οι μυστικές συμφωνίες στην υποτιθέμενη Δημοκρατία μας» και ισχυριζόταν ότι «όλες οι καταστροφες . οφείλονται στις μηχανορραφίες των Εβραίων». Ο Ζαν Ντρο, οπαδός του Εντουάρ Ντρυμόν, έγραφε, τον Απρίλιο του 1917, σχετικά με τη σύνδεση «μεταξύ επαναστάσεων και μυστικών εταιρειών»: «Πίσω από κάθε επανάσταση κρύβεται πάντοτε μια μυστική εταιρεία». Όσο για τη Γαλλική επανάσταση, «το επαναστατικό πρότυπο που έγινε αντικείμενο μίμησης και πλαστογραφίας» οργανώθηκε από φιλοεβράίκές οργανώσεις: «Οι μυστικές οργανώσεις που ισχυρίστηκαν ότι χειραφετούσαν τη Γαλλία, δεν ήταν στην υπηρεσία των Γάλλων, αλλά εργάζονταν για τους Εβραίους. Η μυστική εταιρεία ήταν και είναι εβραϊκό όργανο, που σφυρηλατήθηκε στη Γερμανία». Ο Ντρο καταγγέλλει την «αίρεση των illumintΐ» της Βαυαρίας και τον αρχηγό τους Άνταμ Βάισχαουπτ: «Κρυφός στόχος του Βάισχαουπτ ήταν να παραδώσει τη Γαλλία στους Εβραίους. Αν αποκτούσαν τη Γαλλία, θα αποκτούσαν αργά ή γρήγορα ολόκληρο τον κόσμο».
- Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Όλα διαδραματίζονται στα παρασκήνια και στα υπόγεια της Ιστορίας Τα φαινόμενα απατούν, είναι αποτέλεσμα σκηνοθεσιών Η ιστορική αλήθεια είναι το «κρυμμένο πρόσωπο» των ιστορικών φαινομένων. Για τον συνωμοσιολόγο, ο ιστορικός γίνεται αντι ιστορικός, ο ειδήμων γίνεται αντί-ει δήμων ή εναλλακτικός ειδήμων που αναζητεί τις αόρατες αιτίες των ορατών γεγονότων και ασχολείται, κατά κύριο λόγο, με το λεγόμενο «ξεμπρόστιασμα». Η επίσημη Ιστορία δεν μπορεί λοιπόν παρά να είναι επιφανειακή, επικεντρωμένη σε ό,τι συμβαίνει στην ορατή σκηνή και προορισμένη να αναπαριστά το θέαμα που σκηνοθετούν τα «αφεντικά του κόσμου». Η επίσημη Ιστορία δεν έχει πρόσβαση στα παρασκήνια. Ο Ζαν Ντρο πίστευε ότι μπορούσε να καταδείξει την κρυφή αιτία των επαναστάσεων: «Όσοι ωφελούνται από τις επαναστάσεις που γίνονται στο όνομα των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της ελευθερίας των λαών, πρόσκεινται στις ίδιες μυστικές οργανώσεις». Ο Ντρο εννοούσε κυρίως τις διεθνείς οργανώσεις της ηγετικής ελίτ, το λεγόμενο «εβραϊκό έθνος» όπως έγραφε ο Γκουζνό ντε Μουσσο το 1869«Εβραϊκό κέντρο καθοδήγησης υπήρχε από την εποχή της διασποράς τους μέχρι και σήμερα- τα νήματα κινούν χείρες σκοτεινών φυσιογνωμιών που διαδέχονται η μία την άλλη στην ηγεσία. Το εβραϊκό έθνος διευθύνεται ως μια τεράστια μυστική οργάνωση, η οποία διακλαδίζεται σε πολλές». Ο Γκουζνό προσθέτει ακόμα «Καθεμιά από αυτές που αναπτύσσονται στα σύγχρονα κράτη είναι […] αντίγραφο και εικόνα της ιουδαικής κοινωνίας που υπάρχει στους κόλπους των λαών.
- Ολα συνδέονται μεταξύ τους αλλά με απόκρυφους τρόπους.
«Όλα δένουν», λένε. Πίσω από κάθε ανεπιθύμητο και δυσμενές γεγονός, υπάρχουν ανομολόγητα μυστικά και «ερεβώδεις συμμαχίες». Οι δυνάμεις που εμφανίζονται αντιμαχόμενες ή αντιφατικές μπορούν να αποκαλυφθούν ενωμένες και συνεργατικές, είτε ενεργητικά είτε παθητικά συνένοχες. Η συνωμοσιολογική σκέψη πιστεύει στην ύπαρξη ενός και μοναδικού εχθρού: μοιράζεται με την πολεμική ρητορική το reductio ad unum των μορφών του εχθρού. O εχθρός παραμένει κρυφός: γίνεται αντιληπτός μόνο μέσω των ενδείξεων. Γι’ αυτό χρειάζεται αποκρυπτογράφηση επ’ άπειρον. Ταυτοχρόνως υπάρχει θεμελιώδης συνοχή ανάμεσα στα γεγονότα, πλην όμως κρυμμένη.
Στην παρανοϊκή εικόνα της Ιστορίας, την οποία συν θέτουν οι συνωμοσιολόγοι, τίποτα δεν διαφεύγει από την τάξη πραγμάτων που επιβάλλουν οι εκμεταλλευτές. Όσοι πιστεύουν ότι «ξέρουν» είναι πεπεισμένοι ότι ο απρόβλεπτος χαρακτήρας της Ιστορίας αποτελεί στάχτη στα μάτια. Η Ιστορία πορεύεται σύμφωνα με ένα κρυφό σχέδιο ή ένα απόκρυφο πρόγραμμα. Τον Δεκέμβριο του 2011, ο ισλαμιστής Χανί Ραμαντάν καταγγέλλει, με αυτή τη λογική, τα «παγκόσμια αφεντικά» ή την παράδοση του κόσμου σε κερδοσκόπους σαν τον Μάντοφ, ισχυριζόμενος ότι «όλα δένουν μεταξύ τους»:
«Ποιοι είναι οι αφέντες του κόσμου; Ποιοι θα ήταν αν δεν υπήρχε το τελευταίο μετερίζι αντίστασης και αγανάκτησης; Υψώνονται φωνές που καταγγέλλουν τις ομάδες πίεσης, οι οποίες οργανώνουν μια τεράστια απάτη, ολέθρια για τον πλανήτη. Οι πιστωτές τρέφονται, μέσω των δανεισμών και των δανείων, από την αθλιότητα των λαών, αυτών των σύγχρονων σκλάβων. Τους στηρίζουν οι κυβερνήσεις που επιβάλλουν λιτότητα, ενώ η άγρια εκμετάλλευση δεν αναγνωρίζεται. Επικρίνουμε με δριμύτητα την goldaman sachs Κανείς δεν μπορεί να εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ αν δεν προσχωρήσει σε αυτό το σύστημα, αν δεν δώσει όρκο αφοσίωσης στον σιωνισμό. Στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, ο Ομπάμα έκανε λόγο για την αιώνια πρωτεύουσα του Ισραήλ, την Ιερουσαλήμ. Και να που-τώρα, τα Μ Μ Ε προβάλλουν τον μελλοντικό αντίπαλο του προέδρου τον Νιουτ Γκίνγκριτς, στέλεχος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και της Δεξιάς των ευαγγελιστών. Τι ξέρουμε γι’ αυτό τον τύπο; Ξέρουμε ότι είναι μέλος ε-ενός , ευημερούντος λόμπι. Κέρδισε 1,8 εκ. δολάρια μέσω της επιχείρησης freddie Mac, η οποία χρηματοδοτεί δάνεια ακινήτων και ενεπλάκη στη λεγάμενη κρίση των subprimes(Tribune de Geneve 12/12/2011). Στη συνέχεια, κάνει μια εξωφρενική δήλωση: οι Παλαιστίνιοι είναι ένας λαός “επινοημένος”! Βλέπουμε λοιπόν ότι όλα συνδέονται μεταξύ τους. […] Αλλά ο κίνδυνος δεν προέρχεται από τα λόγια: προέρχεται από τη “μαντοφοποίηση” του κόσμου, που έχει ως όργανο εξουσίας το χρήμα και ως πεδίο κατάκτησης την Παλαιστίνη, την οποία θέλει να καταστρέψει και να σφάξει τα παιδιά της».
Αυτά τα τέσσερα επιχειρήματα χαρακτήριζαν πρωταρχικές μορφές σκέψης που απαντούν κυρίως σε «κλειστές κοινωνίες». Η Εμμανουέλ Ντανμπλόν και ο Λοίκ Νικολά πρότειναν ένα πέμπτο επιχείρημα, το ο ποίο χαρακτηρίζει τη σύγχρονη συνωμοσιολογία: «Και η παραμικρή λεπτομέρεια πρέπει να περάσει και αυτή από το κόσκινο της κριτικής». Αυτός ο κανόνας συνωμοσιολογικής ρητορικής «δεν αφορά πια την τάξη του κόσμου αλλά τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να ερμηνεύονται τα γεγονότα» και «παρουσιάζει γλαφυρά την οπτική που έχουν οι ανοιχτές κοινωνίες της νεωτερικότητας, όπου η κριτική είναι ο έσχατος οδηγός όλων των επιχειρημάτων».
Ο κανόνας περί κριτικής μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: «Στην αρχή δεν το πίστευα, αλλά με έπεισαν οι αποδείξεις». Εδώ το επιχείρημα φαίνεται να καθοδηγείται από τη «δύναμη των γεγονότων και των επιχειρημάτων», παρά από μια «τυφλή υπακοή στις “επίσημες ερμηνείες». Σύμφωνα με την Ντανμπλόν και τον Νικολά, «μόνον η παρουσία αυτού του πέμπτου κανόνα αποδίδει στο συνωμοσιολογικό επιχείρημα την ετερογενειά του» — ενισχύοντας την πειστικότητα των ρητορικών κατασκευών, το καθιστά αποτελεσματικο σε συμβολικό επίπεδο. Αυτός ο κανόνας μπορεί να προσδώσει νόημα και συγχρόνως να χρησιμεύσει ως όπλο εναντίον της χειραγώγησης.
Pierre – André Taguieff- Σύντομη πραγματεία περί συνωμοσιολογίας. Εκδόσεις Εκδόσεις Πατάκη.
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Η θλίψη δίνει βάθος. Η χαρά δίνει ύψος. Η θλίψη δίνει ρίζες. Η χαρά δίνει κλαδιά.
Υπάρχει κάτι ακόμα θλιβερότερο απ’ το να γερνάς: Να παραμένεις νήπιο…
ΚΑΛΤΣΑΣ Β
Ο Β Καλτσάς μαθητής γυμνασίου το 1947.
Τα Κανάλια Φθιώτιδας, χωριό του αείμνηστου Βασίλη Καλτσά
