Ιδεοϊστορικά, το μοτίβο του αναστάντος θεού δεν υπήρξε χριστιανική επινόηση. Άττις, Άδωνις, Διόνυσος είναι μερικές μόνο από τις θεότητες με τις οποίες συνέδεσαν συμβολικά οι λαοί της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής την αέναη ανακύκληση των εποχών, από την άνοιξη-γέννηση ώς τον χειμώνα-θάνατο και πάλι από την αρχή.
Η ιδιοφυΐα της χριστιανικής σύλληψης του αναστάντος Ιησού έγκειται νομίζω στον συνδυασμό μέσα στο ίδιο θρήσκευμα αυτού του αέναου κυκλικού χρόνου με τον γραμμικό χρόνο του εβραϊκού μεσσιανισμού, στον συγκερασμό δηλαδή των αντιθέτων, της αιώνιας επανάληψης με την επαγγελία της οριστικής υπέρβασής της.
Αυτό επέτρεπε διαχρονικά στην Εκκλησία να απορροφά τις ήττες και τις διαψεύσεις και να επικαλείται τα διδάγματα της καρτερίας: παρ’ όλα τα εμπόδια, ή και εξαιτίας αυτών, η Σωτηρία παραμένει πάντα εγγύς.
Οι πολιτικοί μεσσιανισμοί που διαδέχτηκαν τον χριστιανισμό, αυτή την καρτερία την αγνόησαν. Το άκαμπτο ιδεώδες της Επανάστασης που επαγγέλλονται (εργατοκομμουνιστικής, εθνικοσοσιαλιστικής ή αστικοφιλελεύθερης), πισωγυρίσματα και παλινωδίες δεν αναγνωρίζει, εξου και είναι πολύ ευάλωτο στις τροπές του καιρού και της τύχης.
Πηγή:Κώστας Κουτσουρέλης /neoplanodion.gr