Τι είν’ η ζωή; Ένα ψέμα, μια αυταπάτη,
μια χίμαιρα, μια σκιά. Στιγμή στου απείρου
το χάος είν’ ό,τι φαίνεται μεγάλο.
Γιατί η ζωή είν’ ένα όνειρο, τι άλλο!
Και τα όνειρα, είναι όνειρο του ονείρου.

• «Αν έχουμε κακό αποτέλεσμα η ζωή μας θα γίνει δυσκολη αλλά δεν θα πέσει η κυβέρνηση» είπε στη ΣΙα Κοσιώνη.Απολύτως ειλικρινές.Ακριβολογεί ο πρωθυπουργός..Είναι και το πραγματικό δίλημμα των ευρωεκλογών.Αν γίνει η ζωή του Μητσοτάκη δύσκολη θα γίνει πιο εύκολη για τους πολιτες;Προσωπικά λέω ναι.Αν η ζωή του Μητσοτάκη γίνει εύκολη η ζωή των πολιτών θα γίνει πιο δυσκολη.Νομίζω πως το ξέρει και ο ίδιος.Γι αυτό και το παλεύει με νύχια και με δόντια.Ποιος δεν θελει μια εύκολη ζωή.
  Τι να πω παραπάνω Ένα τραγούδι του Τουρνά από το 1982
  «Δύσκολη ζωή, είναι δύσκολη ζωή,
  που να βρεις κουράγιο για ν’ αντέξεις.
  Δύσκολη ζωή, είναι δύσκολη ζωή,
  στους στενούς της δρόμους πώς να τρέξεις.»
• Πάνος Μπιτσαξής

Στρατιωτικό κίνημα αριστερών αξιωματικών στην Πορτογαλία, που οδήγησε στην κατάλυση της δικτατορίας και την επαναφορά της Δημοκρατίας, μετά 48 χρόνια. Εκδηλώθηκε τις πρωινές ώρες της 25ης Απριλίου 1974 και ήταν σχεδόν αναίμακτο, με τέσσερις μόνο νεκρούς. Έμεινε στην ιστορία ως «Επανάσταση των Γαρυφάλλων» («Revolucao dos Cravos» στα πορτογαλικά), επειδή πολλοί κυβερνητικοί στρατιώτες είχαν τοποθετήσει στις κάννες των όπλων τους γαρύφαλλα, με την προτροπή των εξεγερμένων κατοίκων.

Η Πορτογαλία από τις 26 Μαΐου 1926 κυβερνιόταν δικτατορικά, από τους στρατιωτικούς, που είχαν ανατρέψει το εύθραυστο δημοκρατικό καθεστώς. Στους κόλπους της χούντας αναδείχθηκε η προσωπικότητα του καθηγητή οικονομικών Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ, ο οποίος κυβέρνησε από το 1932 έως το 1968, όταν λόγω εγκεφαλικού αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εξουσία. Ο Σαλαζάρ δημιούργησε το «Νέο Κράτος», ένα καθεστώς με πολλά στοιχεία φασισμού. Τον διαδέχθηκε ο καθηγητής Νομικής Μαρσέλο Καετάνο, ο οποίος κυβέρνησε ως το 1974, όταν ανετράπη από τους στρατιωτικούς.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, η Πορτογαλία αιμορραγούσε οικονομικά. Η προσπάθεια διατήρησης της αποικιακής της δύναμης απορροφούσε το 40% του προϋπολογισμού. Κάποιοι από τους χαμηλόβαθμους στρατιωτικούς, που ήταν δυσαρεστημένοι από την πορεία της χώρας και την επαγγελματική τους εξέλιξη, συγκρότησαν το «Κίνημα των Ενόπλων Δυνάμεων», με σκοπό να αλλάξουν την κατάσταση.

Με απόλυτα συνωμοτικό τρόπο και κάτω από τη μύτη της δικτατορίας Καετάνο, αποφάσισαν να κινηθούν δυναμικά το ξημέρωμα της 25ης Απριλίου 1974, με αρχηγό τον ταγματάρχη Οτέλο Σαράιβα ντε Καρβάλιο. Τα συνθηματικά της εξέγερσης θα ήταν δύο τραγούδια. Το πρώτο με τίτλο «Μετά το Αντίο» («E depois do adeus»), με ερμηνευτή τον Πάουλο ντε Καρβάλιο, εκπροσωπούσε τη χώρα στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, που γινόταν αργά το βράδυ της 24ης Απριλίου και αποτέλεσε το γενικό πρόσταγμα για τους πραξικοπηματίες. Το δεύτερο τραγούδι με τίτλο «Γκράντολα, μελαψή πόλη» («Grandola, Vila Morena») του αντιστασιακού τραγουδιστή Ζέκα Αφόνσο, ακούστηκε στις 12:20 τα ξημερώματα από το κρατικό ραδιόφωνο, δίνοντας το έναυσμα της εξέγερσης.

Έξι ώρες αργότερα, το δικτατορικό καθεστώς είχε σχεδόν καταρρεύσει. Οι χιλιάδες κόσμου, που, εν τω μεταξύ, είχαν πλημμυρίσει τους δρόμους της Λισαβόνας, προέτρεψαν τους κυβερνητικούς στρατιώτες να ενωθούν με τους επαναστάτες και να βάλουν στις κάννες των όπλων τους από ένα κόκκινο γαρύφαλλο, που την εποχή της άνοιξης αφθονούν στην Πορτογαλία. Ο δικτάτορας Καετάνο αργά το απόγευμα αναχώρησε για τη Βραζιλία και δεν επέστρεψε ποτέ στη χώρα, μέχρι το 1980 που πέθανε.

Τη διακυβέρνηση της Πορτογαλίας θα αναλάβει για τα επόμενα δύο χρόνια η επταμελής «Χούντα Εθνικής Σωτηρίας», με επικεφαλής τον στρατηγό Αντόνιο Ριμπέιρο ντε Σπίνολα. Την περίοδο αυτή δόθηκε στους κόλπους της σκληρή μάχη για την εξουσία μεταξύ αριστερών και δεξιών αξιωματικών. Η επικράτηση των μετριοπαθών δυνάμεων οδήγησε στο σημαδιακό 1976. Το έτος αυτό ψηφίστηκε το νέο δημοκρατικό Σύνταγμα κι έγιναν οι πρώτες πολυκομματικές εκλογές, που ανέδειξαν στην Προεδρία τον στρατηγό Αντόνιο Ραμάλιο Εάνες και στην πρωθυπουργία τον σοσιαλιστή Μάριο Σοάρες. Η Πορτογαλία μπήκε οριστικά σε δημοκρατική ρότα και το 1986 έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ως άμεσο αποτέλεσμα της επικράτησης των επαναστατών ήταν η διάλυση της αποικιοκρατικής Πορτογαλίας. Η Γουϊνέα – Μπισάου κέρδισε την ανεξαρτησίας της το 1974 κι ένα χρόνο αργότερα η Μοζαμβίκη, η Αγκόλα, το Σάο Τομέ ε Πρίνσιπε και τα Νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου. Η «Επανάσταση των Γαρυφάλλων» προκάλεσε το «τρίτο κύμα του εκδημοκρατισμού», όπως το ονόμασε ο γνωστός πολιτικός επιστήμονας Σάμιουελ Χάντιγκτον, που εξαπλώθηκε στην Ελλάδα (24 Ιουλίου 1974), την Ισπανία (1975) και τη Λατινική Αμερική

Πηγή: https://www.sansimera.gr/

1956, στο κέντρο ο αείμνηστος Γιώργος Κ. Μπερτσιάς.

Νέα έρευνα από την Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία δείχνει ότι η αντίληψη των ανθρώπων για τα γηρατειά έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια.

Υγεία και Ευεξία 

Από Βασιλίνα Ριστάνη 

Ο ορισμός του γήρατος δεν είναι σταθερός από βιολογικής, δημογραφικής (συνθήκες θνησιμότητας και νοσηρότητας), εργασιακής, συνταξιοδοτικής και κοινωνιολογικής άποψης. Αλλά για στατιστικούς και δημόσιους διοικητικούς σκοπούς, η τρίτη ηλικία λέγεται ότι ξεκινά από 60 ή 65 έτη.

Ωστόσο νέα έρευνα από την Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία (American Psychological Association = APA) δείχνει ότι η αντίληψη των ανθρώπων για τα γηρατειά έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια.

Συγκεκριμένα, ερευνητές από τη Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες ρωτήσαν 14.000 άτομα «σε ποια ηλικία θα περιγράφατε κάποιον ως ηλικιωμένο;». Οι περισσότεροι 60άρηδες απάντησαν από 75 ετών και άνω.

Σύμφωνα με τη μελέτη τους, που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Psychology and Aging, η αντίληψη διέφερε μεταξύ των γενεών. Όσο μεγαλύτεροι ήταν οι συμμετέχοντες, τόσο πιο «μακριά» τοποθετούσαν το όριο του γήρατος, υπογραμμίζουν οι συγγραφείς της μελέτης.

To προσδόκιμο ζωής έχει αυξηθεί τον τελευταίο αιώνα κατά 6,2 χρόνια χάρη στην πρόοδο της υγειονομικής περίθαλψης και της ιατρικής, καθώς και στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Η ερευνητική ομάδα υποστηρίζει ότι αυτό παίζει σημαντικό ρόλο στη «μετατόπιση» του γήρατος όπως αναφέρει το vita.gr

Ζούμε δύο φορές περισσότερο απ’ ό,τι ζούσαμε πριν από 150 χρόνια

Ο Richard Faragher, καθηγητής Βιογεροντολογίας του Πανεπιστημίου του Μπράιτον, γράφει σε μια μελέτη ότι «το 1921 οι άνθρωποι δεν έφταναν τα 105 έτη». «Η εκτίμηση των ορίων της μακροζωίας έχει έκτοτε επικριθεί επειδή κάθε «μέγιστο όριο» ζωής που έχει προταθεί μέχρι σήμερα έχει ξεπεραστεί», εξηγεί.

Για παράδειγμα, ο γηραιότερος άνθρωπος που υπήρξε ποτέ έφτασε τα 122 χρόνια και 164 ημέρες. Η Jeanne Calment πέθανε το 1997 και το ρεκόρ της δεν έχει ακόμη ξεπεραστεί. Οι περισσότεροι επιστήμονες συμφωνούν ότι το σημερινό όριο της διάρκειας ζωής μας είναι περίπου 120 χρόνια, κυρίως λόγω των τρόπων που λειτουργεί το ανθρώπινο σώμα.
Μπορούμε να «παγώσουμε» τον χρόνο;

Μπορούμε να «παγώσουμε» τον χρόνο;

Ένα τεράστιο νέο βήμα στη μάχη ενάντια στη γήρανση και στις (πολλές) νόσους που σχετίζονται μαζί της έκαναν επιστήμονες της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ σε συνεργασία με συναδέλφους τους από το Πανεπιστήμιο του Μέιν και το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), όπως ανέφεραν στο επιστημονικό περιοδικό Aging. Οι ερευνητές ανέπτυξαν την πρώτη χημική προσέγγιση αναπρογραμματισμού των ανθρώπινων κυττάρων η οποία μπορεί να τα κάνει να… ξανανιώσουν, κάτι που ως σήμερα ήταν δυνατόν να συμβεί μόνο με εφαρμογή ισχυρής – και πολύ πιο σύνθετης – γονιδιακής θεραπείας.

«Μέχρι πρόσφατα το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να επιβραδύνουμε τη γήρανση. Νέες ανακαλύψεις μαρτυρούν ότι θα μπορούσαμε τώρα να την αναστρέψουμε» ανέφερε ο Ντέιβιντ Σινκλέρ, καθηγητής στο Τμήμα Γενετικής, συνδιευθυντής του Κέντρου για τη Βιολογία και την Ερευνα στη Γήρανση Paul F. Glenn στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ και επικεφαλής της μελέτης.

Η ομάδα του Χάρβαρντ οραματίζεται ένα μέλλον στο οποίο οι νόσοι του γήρατος θα μπορούν να θεραπεύονται αποτελεσματικά, τα τραύματα θα επουλώνονται ταχύτερα και καλύτερα και το όνειρο της αναζωογόνησης ολόκληρου του ανθρώπινου οργανισμού θα αποτελέσει πραγματικότητα.