ΟΡΕΙΝΟΣ

*Albert Einstein

 

Μπορεῖ κανεὶς νὰ μεθύσει ἀπὸ φῶς; Κι ὅμως ἐγὼ καθὼς ἀκουμπῶ πάνω στὸ βουβὸ κανόνι εἶμαι μεθυσμένος ἀπὸ φῶς καὶ διάφανο γαλάζιο, ἀπ’ ὁλοκάθαρες γραμμὲς ποὺ τὶς χαράζει σὰ μὲ μαχαίρι ὁ ἥλιος γιὰ νὰ σημαδέψει τὰ σύνορα τοῦ βουνοῦ καὶ τ’ οὐρανοῦ, τῆς στεριᾶς καὶ τῆς θάλασσας. Εἶν’ ἕνα λεπτό, ἡδονικὸ μεθύσι. Σὰ ν’ ἀρχίζω νὰ διαχέομαι στὴν ἀπεραντοσύνη τοῦ γαλάζιου.

Γιώργης Μανουσάκης

ΠΡΟΣΕΧΕ τὴν ἄρρωστη μαμά της. Ὅ­λη τὴν βδο­μά­δα, κά­θε μέ­ρα. Καὶ ὅ­ταν δὲν ἦ­ταν νο­σο­κό­μα στὸ σπί­τι της, θὰ ἔ­κα­νε τὴν νο­σο­κό­μα στὴν κοι­νω­νι­κὴ πρό­νοι­α. Φρόν­τι­ζε κά­θε πι­κρα­μέ­νο, κά­θε πα­ρα­τη­μέ­νο ἀ­πὸ τὴν μοί­ρα, ἀ­πὸ τοὺς συγ­γε­νεῖς του ἄν­θρω­πο. «Συγ­γε­νὴς πρώ­του βαθ­μοῦ!» «Ἀ­στεῖ­ο», σκε­φτό­ταν, «ἂν δὲν ἦ­ταν κα­κό­γου­στο, θὰ μπο­ροῦ­σε καὶ νὰ ἦ­ταν ἀ­στεῖ­ο».

Μὰ δὲν ἦ­ταν, δὲν γε­λοῦ­σε κα­νείς. Ἦ­ταν σω­στὸ δρά­μα . «Σι­γὰ τὴν σχέ­ση», ἔ­λε­γε ἀ­πὸ μέ­σα της, καὶ θύ­μω­νε μὲ τοὺς ἀν­θρώ­πους κι ἄλ­λο, κι ἀ­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο. «Συγ­γε­νὴς ἐ­σχά­του βαθ­μοῦ» ἔ­λε­γε, πὼς θύ­μι­ζαν οἱ σχέ­σεις στὸ οἰ­κο­τρο­φεῖ­ο, μιὰ γέν­να στὴν τύ­χη, σὰ βα­ρι­ε­στη­μέ­νη ζα­ριά, καὶ ἔ­πει­τα; Ἔ­πει­τα δὲν γνω­ρι­ζό­μα­στε. Πο­λὺ ἁ­πλά.

       Κά­θε Κυ­ρια­κὴ ὅ­μως ζοῦ­σε μό­νο γιὰ τὴν ἴ­δια. Οὔ­τε γιὰ τὴν μά­να της ποὺ ἦ­ταν στὰ τε­λευ­ταῖ­α της, οὔ­τε γιὰ κα­νέ­ναν.

       Πή­γαι­νε στὴν ἐκ­κλη­σί­α. Ἐ­κεῖ ἀ­νά­σαι­νε. Ἐ­κεῖ τὸν συ­ναν­τοῦ­σε. Τὸ πρω­ι­νὸ φῶς ἔ­πε­φτε πά­νω στὸ παμ­πά­λαι­ο τέμ­πλο, καὶ τὸ χρῶ­μα ἀ­πὸ ξύ­λο τρι­αν­τα­φυλ­λιᾶς ἄ­νοι­γε. Ἀ­νά­με­σα ἀ­πὸ τὶς σκα­λι­στὲς λε­πτο­μέ­ρει­ες, ἀ­νά­με­σα ἀ­πὸ τὶς ἀ­να­πα­ρα­στά­σεις τῶν φυλ­λω­μά­των, ἔμ­παι­νε τὸ φῶς καὶ τὰ δι­α­περ­νοῦ­σε ὅ­λα, σὰν ἕ­να λυ­τρω­τι­κὸ συ­ναί­σθη­μα, σὰν νὰ ἔ­βλε­πε τὴν ἀ­γά­πη.

       Ἐ­κεῖ κά­που, ἀ­νά­με­σα ἀ­πὸ τὶς ἀ­νά­λα­φρες αὐ­τὲς σκέ­ψεις, ἀ­νά­με­σα ἀ­πὸ τὸ ζων­τά­νε­μα τῆς μέ­ρας, καὶ ἐκείνη τὴν ἐρώτηση, τὴν ἀ­δύ­να­το νὰ ἀ­πο­δει­χτεῖ πέ­ραν ἀ­πὸ τοὺς χτύ­πους τῆς καρ­διᾶς της, ποὺ ἀ­πο­δει­κνυ­ό­ταν ἁ­πλὰ καὶ μό­νο θαυ­μά­ζον­τας ὅ­λα αὐ­τὰ σκε­πτό­με­νη γιὰ ὅ­λα αὐ­τά, ἡ ἐ­ρώ­τη­ση λοι­πόν, πού, ἦ­ταν ἀ­δύ­να­το νὰ ἀ­πο­δει­χτεῖ, πέ­ρα καὶ ξέ­χω­ρα ἀ­πὸ τοὺς χτύ­πους τῆς καρ­διᾶς της, ἐ­κεῖ ἔ­παιρ­νε τὴν ἀ­πάν­τη­σή της. Καὶ ἦ­ταν πει­στι­κή. Ἀρ­κε­τὰ πει­στι­κή.

       Νὰ ἐ­κεῖ: Λί­γο με­τὰ τὴν λει­τουρ­γί­α ἔμ­παι­νε μέ­σα το γε­ρον­τά­κι… θὰ ‘λε­γες πιά, κον­τὰ στὰ ἑ­βδο­μῆν­τα, ἴ­σως καὶ πα­τη­μέ­να κά­πως. Ἔμ­παι­νε μέ­σα το γε­ρον­τά­κι, ὁ πα­λιός της ἀ­νεκ­πλή­ρω­τος ἔ­ρω­τας, καὶ πή­γαι­νε καὶ κα­θό­ταν σχε­δὸν δί­πλα της. Τί ἀ­νεκ­πλή­ρω­τος δη­λα­δή; Ἁ­πλὰ εἶ­χε ἀρ­γή­σει νὰ ἐκ­δη­λω­θεῖ.

       Καὶ κά­θε Κυ­ρια­κὴ βλε­πόν­του­σαν, πα­ρά­νο­μα βέ­βαι­α, ὅ­μως φα­νε­ρά, τό­σο φα­νε­ρὰ θὰ ἔ­λε­γες, στὴν ἐκ­κλη­σί­α. Καὶ εἶ­χαν καὶ οἱ δύ­ο κα­θα­ρὴ τὴν συ­νεί­δη­σή τους. Καὶ τὰ γράμ­μα­τα ποὺ εἶ­χαν κά­πο­τε ἀλ­λά­ξει δὲν θυ­μό­ταν κα­νείς τους σὲ πιὸ συρ­τά­ρι ἦ­ταν πλέ­ον ξε­χα­σμέ­να. Ἴ­σως νὰ τὰ εἶ­χαν κι­ό­λας πε­τά­ξει. Ἴ­σως νὰ ἦ­ταν πλέ­ον ἄ­χρη­στα μιᾶς καὶ εἶ­χε ὁ ἕ­νας τώ­ρα τὸν ἄλ­λο, σὲ ἀ­πό­στα­ση ἀ­να­πνο­ῆς.

Κί­μων Κα­λα­μά­ρας

Πριν από την Αρχή της πρώτης Δημιουργίας που ονομάζουμε Θεόν, το μόνον που υπήρχε ήταν δυο τεράστιοι αόρατοι και Άπειροι κολοσσοί με απόλυτη ησυχία, γαλήνη, ηρεμία και αρμονία..

Ο ένας κολοσσός ήταν ο αγέννητος Άπειρος Χρόνος (όπως τον είχε περιγράψει πρώτος ο Έλλην φιλόσοφος και μαθηματικός Δημόκριτος) εκφραζόμενος ως  Μηδέν (0) και ο δεύτερος ο Άπειρος Κενός Χώρος (όπως τον είχε περιγράψει ο Αναξίμανδρος) εξ ίσου εκφραζόμενος ως Μηδέν (0).

Φάνηκαν τα πρώτα σπίτια του χωριού που είναι θαμμένο στα νερά της λίμνης του Μόρνου….η στάθμη της λίμνης πέφτει επικίνδυνα, θα πούμε το νερό νεράκι;

ο Αντώνιος με τον Πατέρα Αντώνιο

Η Ουράνια Ξυλούρη με τον πατέρα Αθανάσιο στα Σκούρτα

Οιστρηλατημένος από την ακένωτη φιλοδοξία του και αφού φλερτάρισε καιροσκοπικά προηγουμένως με τους Δημοκρατικούς και άλλα σχήματα, ο Ντόναλντ Τραμπ καβατζάριζε σχεδόν τα 70 όταν επιτέλους κατάλαβε ότι για να γίνει πρόεδρος, που ήταν εξ αρχής ο σκοπός του, ένας μόνο δρόμος υπήρχε. Να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι τους μισούς τουλάχιστον Αμερικανούς το πολιτικό σύστημα δεν τους εκπροσωπεί.

Και τότε συνέβη το εκπληκτικό. Αυτός ο υπερνάρκισσος μεγιστάνας, αυτός ο Νεοϋορκέζος πλεϋμπόυ, αυτός ο θεομπαίχτης κερδοσκόπος, αυτός ο σκανδαλοποιός τηλεαστέρας, για τα ωραία μάτια της εξουσίας τα έβαλε με τους ομοίους τους και έγινε η φωνή της… βαθιάς Αμερικής, της θρήσκας, συντηρητικής επαρχίας και των αγνοημένων εργατικών στρωμάτων στις «ζώνες της σκουριάς»! Που πίνουν σήμερα νερό στο όνομά του και είναι πρόθυμοι να τον ακολουθήσουν σε κάθε του βήμα. Ειρωνικό; Τις συνηθίζει αυτές τις ειρωνείες η ιστορία…

Έκανε όμως ένα πελώριο λάθος. Αν έμενε στα MAGA και στα Pro Life και τα ηχηρά παρόμοια, θα ήταν ένας ακόμη RINO, ένας Ρεπουμπλικάνος κατ’ όνομα αντιπαθής στους liberals μεν, αλλά καθ’ όλα συμβατός με το σύστημα. Από υπερβολική αυτοπεποίθηση, νομίζω, θέλησε ωστόσο να αντιμετρηθεί και με το βαθύ κράτος, έθιξε το Ιερό Δισκοπότηρο του μεταψυχροπολεμικού consensus, τη ρητορική του επεμβατισμού υπέρ της «Δημοκρατίας», και τη μεσσιανική λογική των διαρκών πολέμων.

Συσπείρωσε έτσι εναντίον του τα δύο ισχυρότερα παραθεσμικά συμπλέγματα ισχύος του πλανήτη: το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα του Άικ, και το «πληροφοριακό σύμπλεγμα», το κογκλομεράτο δηλαδή των ΜΜΕ-Υπηρεσιών Ασφαλείας-παντοίας φύσεως Ιδεολογικών Μηχανισμών που ελέγχουν την «ενημέρωση».

Τώρα βρίσκεται στη θέση που βρισκόταν κάποτε ο Ερντογάν. Ή θα εξοντώσει το βαθύ κράτος ή το βαθύ κράτος θα εξοντώσει εκείνον. Η έκβαση αυτή τη στιγμή είναι ακόμη ανοιχτή, το παιχνίδι παίζεται. Όμως το πρώτο είναι πολύ πολύ πιο δύσκολο απ’ το δεύτερο

Πηγή: neoplanodion.gr/κωστας Κουτσουρέλης

Ποτέ δεν ξέρεις σε ποιον δρόμο η ζωή θα σε φέρει, τα μονοπάτια εκείνα που θα σε μπλέξει.

Όταν νομίζεις ότι όλα τα έχεις ρυθμίσει, ένας άνεμος, απρόσμενος, μπορεί να φυσήξει…. Σε πολλές δοκιμασία θα σε βάλει….

Μη φοβάσαι, υπάρχουν πάντα οι φίλοι και η αγάπη….

Ο επίλογος του βιβλίου της Κωσταντίνας Κοράκη « η ανταριασμένη οι φίλοι και τα κτίρια» εκδόσεις Λυκόφως

Τα παπαγαλάκια του κόκκινου ολοκληρωτισμού, φυσικά και τα έβαλαν με τον Μακρόν. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν, μετά από τη διακυβέρνηση το Κόμματος στο οποίο ανήκαν πολύ πριν τις εκλογές του 2015, είναι ότι οι ίδιοι είναι άχρηστοι στην διαχείριση της Εξουσίας.

Αυτοί που σήμερα κατακρίνουν τον Μακρόν, είναι αυτοί που συμπορεύτηκαν μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Ακροδεξιό-Λεπενικό Πάνο Καμένο, εξευτελίζοντας κάθε τί που θεωρούσαμε Αριστερά, μέχρι το 2015. Αποκαλούν θλιβερό και Πρόεδρο των πλουσίων τον Μακρόν, ενώ ο ο Τσίπρας ήταν ο Πρωθυπουργός της εργατικής τάξης! Δεν υπάρχει τσίπα επάνω τους.

Ο Μακρόν είναι ο Πρόεδρος των πλουσίων, ενώ ο Γιάνης, που έκλεισε τις Τράπεζες εδώ, ήταν ένας αγωνιστής υπέρ των φτωχών. Στη Γαλλία σήμερα, συντελείται, με άλλους όρους, η ίδια υπόσκαψη που έκανε το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα (DKP), εις βάρος των Σοσιαλιστών και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, σε συνεργασία με το Ναζιστικό Κόμμα της Γερμανίας.

Κι αυτό, γιατί τα παπαγαλάκια, πιστεύουν ότι μετά την ΛΕΠΕΝ, θα έλθει, αυτό που πιστεύει όλη η τριτοδιεθνιστκή, κομμουνιστική αριστερά, οι σταλινικοί δηλαδή, από τη δεκαετία του 30 μέχρι σήμερα, η σειρά του Λαϊκού ΜΕΤΩΠΟΥ, που θα φέρει την αιώνια δικαιοσύνη και το καθεστώς υπέρ των φτωχών. Τα παπαγαλάκια είναι μέρος του φαντασιακού της Λενινιστικής αριστεράς, η οποία είναι η πιο ισχυρή σωτηριολογική παράμετρος της παγκόσμιας αριστεράς, η οποία έχει ισχυρή την πεποίθηση και την βεβαιότητα, ότι μόνον αυτή κατέχει στην σωστή μέθοδο, να οδηγήσει τους “σκλάβους της εργασίας”, στην αιώνια ευτυχία. Αυτό της δίνει και την ισχυρή πίστη, αφού κατέχει την μόνη αλήθεια, ότι έχει και την δύναμη να διαπαιδαγωγήσει τις μάζες, ακόμη και με τη βία και να τις οδηγήσει στην κατάργηση της κοινωνίας των ανισοτήτων. Το πέτυχαν άλλωστε το Στρατόπεδο Συγκέντρωσης που ονομαζόταν Σοβιετική Ένωση!!!

Απαντάμε: Ζήτω ο Μακρόν, Ζήτω η Φιλελεύθερη Κοινοβουλευτική Δημοκρατια, Ζήτω η Φιλελεύθερη και Δημοκρατική Αριστερά…

Δημήτρης Κανελλοπούλος συγγραφέας

Όταν είσαι βέβαιος ότι εσύ μόνος (ή μόνη) κατέχεις την απόλυτη αλήθεια, τον δρόμο προς την Πρόοδο και τη Δικαιοσύνη, το ελιξήριο για τη θεραπεία πάσας νόσου, ο λογοτέχνης, ο καλλιτέχνης είναι ο εχθρός. Για ποιο λόγο; Μα διότι σου δείχνει καθαρά ότι λες βλακείες. Ότι η ανθρώπινη κατάσταση είναι χαοτικά πολύπλοκη, ότι το φως και το σκοτάδι δεν είναι αντίπαλα αλλά αλληλένδετα και αξεχώριστα, ότι οι καρικατούρες που έχεις φτιάξεις περί καλού και κακού μόνο στη φαντασία σου υφίστανται. Και ότι θα σκορπίσουν, σκορπούν ήδη, στο πρώτο φύσημα της Ιστορίας.

Ο χριστιανικός ζηλωτισμός φίμωσε την προσωπική έκφραση για αιώνες. Μωαμεθανοί και εβραίοι απαγόρευσαν την απεικόνιση της ίδιας της ανθρώπινης μορφής. Οι ιεροεξεταστές ψαλίδιζαν τα φτερά των αγγέλων του Θεοτοκόπουλου και σκέπαζαν τ’ αχαμνά στις φιγούρες του Μικελάντζελο. Όλα τα καθεστώτα, από τους πουριτανούς της φιλελεύθερης, υποτίθεται, Αγγλίας του 19ου αιώνα, ώς τα φερέφωνα των ολοκληρωτισμών του 20ού απεχθάνονταν την ελεύθερη σκέψη, την ελεύθερη έκφραση. Διότι αυτές δείχνουν πώς οι άνθρωποι πράγματι ήταν, είναι και θα είναι. Όχι όπως οι μικρονοϊκές μας ιδεολογίες τούς φαντάζονται.

Από indices librorum prohibitorum βρίθει η ιστορία, τι θ’ αλλάξει τώρα αν παραχώσουμε σ’ αυτούς τον Καραγάτση και τη Μεγάλη Χίμαιρα; Μήπως τα θέατρά μας δεν έχουν ήδη πετσοκόψει τον Έμπορο της Βενετίας του Σαίξπηρ ή τους Νέγρους του Ζενέ; Γιατί να μη πεταχθεί στον Καιάδα, σήμερα κιόλας, ο Εμπειρίκος ως κήρυκας της σεξουαλικής βίας ή ο Ναμπόκωφ ως υμνολόγος της παιδεραστίας; Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όλα τα καθεστώτα το πρώτο που κάνουν είναι να τα βάζουν με το σεξ και το χιούμορ. Το σεξ και το χιούμορ τα τρέμουν, εμπρός τους οι χρηστοήθειες και οι κατηχήσεις σωριάζονται, η αυθεντία τους καταρρέει. Η γυμνή σάρκα και η λυτή γλώσσα, ποια ορθοδοξία ποτέ τις συγχώρησε;

Σ’ αυτό, το ατελεύτητο, κυνήγι της εξουσίας λοιπόν, ο Καραγάτσης είναι σήμερα απλώς ένα επεισόδιο, μια σημαία ευκαιρίας, ένα θρασύ μισαλλόδοξο λάβαρο. Αν ο «μισογυνισμός» είναι το κριτήριό μας, θα γλιτώσει αύριο μήπως ο Ευριπίδης; Ποιος έντιμος άνθρωπος μπορεί να ξεφυλλίσει μισή ώρα τον Πατέρα του Αύγουστου Στρίντμπεργκ και να μη βάλει τα γέλια με τις βεβαιότητες της τρέχουσας πατριαρχιολογίας, και να μη δακρύσει με την ανθρώπινη μοχθηρότητα, η οποία δεν κάνει διάκριση μεταξύ αρχόντων και αρχομένων, αρσενικών και θηλυκών, πιστών και απίστων, ημεδαπών και ξένων: παραμένει πάντα ίδια και ανεκρίζωτη.

Κωστας Κουτσουρέλης /neoplanodion.gr