ΟΡΕΙΝΟΣ

Από αριστερά: Στέλιος Αυγίκος, Κώστας Μπερτσιάς, Κώστας Ανδρεόπουλος, Δημήτρης Φωτόπουλος, Κώστας Τσαμπούκος.

Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει την επιλογή του! Επιλογή που ακόμη και ο Θεός σέβεται!

Οι μέτριοι είναι η ισχυρότερη κοινωνική ομάδα στην Ελλάδα. Ένα αδίστακτο κρεβάτι του Προκρούστη. .

Το ένα από τα μαγαζιά στο πέρασμα της Κάζας μένει πάντα ανοιχτό. Εκεί οι κληρονόμοι Γκιόκα συνεχίζουν τη λαμπρή παράδοση. Κυριαρχεί η σούβλα. Αρνί, κοκορέτσι, παϊδάκια και άλλες μπριζόλες, και προβατίνα

Το πέρασμα

Η Κάζα είναι στενή ορεινή διάβαση στην περιοχή της Δυτικής Αττικής που διέρχεται μέσα από μία χαράδρα ανάμεσα στα όρη Κιθαιρώνας και Πάστρα. Συνδέει τη Βοιωτία με τη δυτική Αττική. Από τη θέση αυτή διέρχεται η παλαιά εθνική οδός Αθήνας-Θήβας.

Ιστορικά στοιχεία
Το πέρασμα της Κάζας ήταν γνωστό από την αρχαιότητα με την ονομασία πέρασμα Δρυός Κεφαλών και ήταν στρατηγικής σημασίας. Για τον έλεγχό του είχε κατασκευαστεί, τον 4ο αιώνα π.Χ., το ισχυρό φρούριο των Ελευθερών. Το φρούριο στέκει στην ανατολική πλευρά της διάβασης και διατηρείται σε καλή κατάσταση σήμερα. Την περίοδο της τουρκοκρατίας ήταν μέρος του κύριου περάσματος από την Βοιωτία προς την Μεγαρίδα και την Πελοπόννησο, που χαρακτηριζόταν Μεγάλο Δερβένι.

«τίποτα δεν υπάρχει χωρίς το ανάποδό του, καμιά αλήθεια χωρίς ψέμα και για να υπάρξει το ίσιο θέλει το στραβό του».

Δημήτρης Νόλλας συγγραφέας

Μέσα στα 800 περίπου εκατομμύρια έτη εξέλιξης των φυτικών οργανισμών της ξηράς, προέκυψε μια πληθώρα μορφών ζωής, μια εξαιρετική ποικιλότητα που εκδηλώνεται σήμερα μέσω της ύπαρξης μικροσκοπικών, εφήμερων ειδών ύψους μόλις λίγων χιλιοστών και διάρκειας ζωής λίγων μόνο εβδομάδων, όπως συμβαίνει σε ορισμένα βρυόφυτα, έως τους δενδρώδεις γίγαντες των κωνοφόρων και των ευκαλύπτων που μπορεί να φτάσουν ή να ξεπεράσουν τα 100 m σε ύψος και να ζήσουν περισσότερο από 4 χιλιετίες.

Ο,τι αγαπώ και ψιθυρίζω είναι αυτό το λίγο που γνωρίζω…

ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο ΛΟΧΙΑΣ ΒΡΗΚΕ ΓΚΟΜΕΝΑ (διήγημα του Νίκου Σαραντάκου )

Ο μόνιμος λοχίας Πέτρος Μπότσαρης, πέρα απ’ το επίθετο, δεν είχε τίποτα κοινό με τον παλιό τον ένδοξο συνώνυμό του και, μάλλον δεν ήταν η συνωνυμία που τον έκανε να πάει για καριέρα στρατιωτική -άσε που, μεταξύ μας, ίσως και να μην την είχε καν υπόψη του. Το σίγουρο είναι πως το δοξασμένο επώνυμό του άλλο δεν του ‘χε προσφέρει πέρα απ’ το παρατσούκλι «ο οπλαρχηγός«, εφήμερο κι αυτό· κι εφήμερο, όχι επειδή του τό ‘βγαλε γραφιάς και θεωρήθηκε απ’ τους φαντάρους διανοουμενίστικο, όχι, αλλά απλούστατα διότι ο μόνιμος λοχίας Πέτρος Μπότσαρης ήταν ό,τι έπρεπε, παραγγελία, για να ονοματιστεί με το κοινότατο και τετριμμένο στους στρατώνες -μα εδώ ολότελα δικαιολογημένο- παρατσούκλι «το ούφο«. Και πριν καιρός πολύς περάσει, όλοι έτσι τον φωνάζαν, και μ’ όλες τις παραλλαγές που διαθέτει η φαντάρικη η γλώσσα, και τούρμπο, κι εξωγήινο, και ούφο με κεραίες και όλα τ’ άλλα που άσπλαχνα λεν οι φαντάροι, και μάλιστα δίχως να νιάζονται αν τους ακούει ή όχι ο κύριος λοχίας. Ότι ήταν ούφο ο λοχίας, ήταν, ωστόσο, άμα το καλοσκεφτεί κανείς, άλλου είδους ήταν στην αρχή και αλλιώς εξελίχτηκε.

     Ψηλός, θεόψηλος, λιγνός, με μακριά κανιά και χέρια ασυμμάζευτα, να περπατάει και να κουνιώνται πέρα δώθε από δικού τους, ο λοχίας, μικρό κεφάλι, μέτωπο στενό, χείλια μεγάλα, αράπικα, στόμα συνέχεια να χάσκει σε μιαν έκφραση μόνιμης και για τα πάντα απορίας, δεν ήτανε της προκοπής σουλούπι, όσο και να πεις· γρήγορα τα φαντάρια του ταιριάξανε και τ’ άλλο το χιλιοειπωμένο αστείο, πως είναι λέει πολυκατοικία εφταόροφη που’ χει το ρετιρέ της ακατοίκητο.
     Μια φορά, στην αρχή, ήταν άκακος κι αθώος, παιδάκι πράμα άλλωστε, στα είκοσί του, χαμένος μες την ξένη πόλη, πρώτη φορά του σε μονάδα. Σαν ήρθε δω και τονε βρήκαν νέο οι άλλοι οι αξιωματικοί, τονε φορτώσανε τις πιο απεχθείς γραφειοκρατικές δουλειές: υπασπιστήρια, διαχειρίσεις, περιοδικές καταστάσεις, υπηρεσίες, τον πήξανε στο χαρτομάνι· έτσι απόχασε και κείνο το λιγοστό νιονιό που ίσως είχε· δεν λέω, τον πρώτο καιρό κάπως προσπάθαγε να συμμαζώξει όλα τ’ ασυμμάζευτα, να βάλει κάποια τάξη στων συρταριών και στου κρανίου του το χάος, μέχρι που ‘μενε μέσα και ξενύχταγε, ίδρωνε, ξίδρωνε πάνω απ’ τα χαρτιά με δέκα φραπεδάκια την ημέρα και ο καψιμιτζής ο Σάββας, ο παλιός, να τον χρεώνει στο τεφτέρι κι άλλα τόσα.
     Ένα μήνα άντεξε, ύστερα έσπασε και τα παράτησε. Πάλι καλά που υπήρχε ο δικηγόρος ο γραφέας που, το παιδί, έχοντας εξ επαγγέλματος μανία με την ευταξία («το ξέρω ρε σειρά πως είναι χαζομάρα μου να σκάω, μα δεν αντέχω να τα βλέπω έτσι κουβάρι«), του διεκπεραίωνε τα απολύτως απαραίτητα, τ’ άλλα τα καταχώνιαζε ο Πέτρος σ’ ένα συρτάρι που αν και ξέχειλο το ‘χε μόνιμα κλειδωμένο μην και το δει ο διοικητής, και που ο εν λόγω δικηγόρος το ‘χε βγάλει «κουτί της Πανδώρας«, μια και περιείχε χίλιες δυο παλιές αμαρτίες, έγγραφα που ‘πρεπε να ‘χουν απαντηθεί εδώ και μήνες, πάγιες διαταγές τάχα μου χρήσιμες, εγκύκλιες, καταστάσεις, διαβιβαστικά και ό,τι άλλο μυστηριακό, ελπίζοντας -ο Πέτρος ο λοχίας- ότι στη γενική διοικητική επιθεώρηση που ακόμα ήταν ενδεχόμενο του απώτερου μέλλοντος θα ‘λειπε μ’ άδεια («την αναρρωτική την έχω στο τσεπάκι«, κόμπαζε, γιατί από στομάχι δεν τα πήγαινε καλά) κι έτσι θα γλίτωνε τη Νέμεση. Ελπίδες, δηλαδή.
     Έπαψε λοιπόν να ασχολείται μ’ οτιδήποτε και άρχισε αργός να περιφέρεται· στ’ ανάμεσα τον είχαν όλοι πάρει είδηση και τονε δούλευαν ομόψυχα, φαντάροι, δεκανείς, λοχίες, δόκιμοι, ανθυπασπιστές, αξιωματικοί, πολίτες, ιδιοκτήτες μπαρ, θαμώνες μπαρ, φοιτήτριες, εργαζόμενες, οικοκυρές κι υπάλληλοι του ΟΤΕ. Ο Σάββας ο παλιός του χρέωνε τριπλάσιους καφέδες από όσους έπινε, ο Τουφεξής, ο ντόπιος, του ‘δινε ραντεβού στην πόλη «να πάνε για γυναίκες» και τον έστηνε επί δίωρο στην κεντρική πλατεία, ο λοχίας ο έφεδρος, παιδί από τα λίγα, του ‘λεγε «Ρε συ, πάλι καλά που έχουμε και σένα και γελάμε και ξεχνάμε το στρατό» – πράγμα που ο Πέτρος το ‘παιρνε για κομπλιμάν– κι ο αθεόφοβος ο Φραγκιαδάκης τον είχε πείσει πως η κλειτορίδα της γυναίκας βρίσκεται, λέει, πίσω απ’ τ’ αφτί.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο ΛΟΧΙΑΣ ΒΡΗΚΕ ΓΚΟΜΕΝΑ”

Ο αξέχαστος φίλος Νίκος Μάντζαρης και η μικρή η Έλενα η κόρη του, στην Χαλκιδική γύρω στο 2000.

*Cara Hoffman. Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, ζει στα Εξάρχεια. Εγκατέλειψε το σχολείο για να γυρίσει τον κόσμο και στα δεκαεννέα έφτασε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Αθήνας απένταρη, πιστεύοντας ότι θα πιάσει δουλειά σε ελαιώνες. Αυτή η πόλη την έκανε «καπάτσα», «της πιάτσας», της έμαθε πώς να γράψει ένα μυθιστόρημα, τους «Κράχτες».

•Εντάξει οφείλω να δεχτώ ότι η αναγνώριση της ευθύνης είναι σημαντικό πράγμα και τιμά αυτόν που την αναλαμβάνει.Μετά όμως σε τσιμπά το «φοβερό της μνήμης έντομο μες τη γη».Αρχίζουν τα αλλά.Όταν έπαιζαν παιχνίδια με την ανθρώπινη υποσταση και την τιμή και κατέστρεφαν ανθρώπους.Όταν ο συνηγορος,εγώ εν προκειμενω,σήκωνε τα χέρια ψηλά και έλεγε δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτο που μου ζητας.Γιατί οι 8 επωνυμοι που τους κρέμασαν στα μανταλάκια με εκείνο το άθλιο παρασκηνιακό παιχνιδι μπορούσαν να αμυνθούν.Είχαν τη δυναμη του λόγου και τις επικοινωνιακές προσβάσεις.Υπήρχαν όμως και άλλοι που απλά κοντεψε να καταστραφεί η ηθική τους υποσταση.Πιόνια για να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές.Αυτοί είχαν μόνο το συνήγορο τους.
•Μισή φράση ενός «προστατευομενου μάρτυρα».Αναποδεικτη.Μετέωρη.Μια φήμη.Εμφανώς κακόπιστη και υποβολιμαία.Χωρίς κανένα στοιχείο.Μια έωλη «κρίση» ενός μπλεγμένου στα σκατα κουκουλοφόρου που έστηνε αθώους.Ένα χοντρό ψέμα ανέξοδο.Διέρρεε στις εφημερίδες από το σκοτεινό «σύστημα» που είχε στήσει ο κ.mea culpa.Μετά στα social media.Ο άνθρωπος τρελός από θυμό.Κάνε κάτι Πάνο.Η οικονομική αστυνομία μπούκαρε στο σπίτι του και το έκανε γης μαδιάμ.Μετά στο γραφείο του γης μαδιάμ.Κατάσχεση κινητών υπολογιστών κλπ.Όλος ο κύκλος του τον απέφευγε.Η στάμπα του διεφθαρμένου είχε κολλήσει πάνω του.Απομονωμένος.Η πολιτική είχε τελειώσει αναυλα..Κάνε κάτι Πάνο.
•Πέρασαν χρόνια.Δεν υπήρχε ίχνος εμπλοκής.Ιχνος.Ποτε δεν διατυπώθηκε κατηγορία.Δεν κλήθηκε ποτε.Σε τι να κληθεί αφού δεν υπήρχε τίποτα.Αλλά κανείς δεν του ζήτησε συγγνώμη.Όλα νόμιμα όλα καλώς καμωμένα.
•Κάνε σε αυτόν τον άθλιο μήνυση.Κάνε αγωγή.Μα εμφανίζεται με ψευδώνυμο νομίμως.Ποιον να μηνύσω . Το «σύστημα»;Ζητα τα στοιχεία του από την Εισαγγελία.Το κάναμε δεν τα δίνουν εμμένουν στην «προστασία» του μάρτυρα.Η μήνυση είναι «απαράδεκτη» το προβλέπει ο νόμος.Επιπλέον δεν θα κατηγορηθεις ποτέ πρόκειται για μπούρδα αλλά η δικογραφία παραμένει τυπικά ανοιχτή άρα δεν μπορεί να προχωρήσει η μήνυση άλλα οκ θα την κάνω αφου το θέλεις.Ακόμα η μήνυση αυτή είναι εκκρεμής κατα του «φερόμενου με το ψευδώνυμο τάδε».Αλλά δεν έχει νόημα.Για πόσο θα μείνει ανοιχτή,Για όσο θέλουν.Τυπικά δεν σε αφορά αφού δεν κατηγορείσαι.Στρέψου κατα του Δημοσίου.Έλα τώρα δεν γίνονται αυτά.Αφού ποτέ δεν κατηγορήθηκες δεν έχει ευθύνη το Δημόσιο.Ξέχασε το και προχωρα παρακάτω.Δηλαδή δεν μπορώ να κάνω τίποτα σε κάποιους που με διέσυραν και με έβαλαν να λέω στο κόσμο πως δεν είμαι ελέφαντας.Δυστυχώς ναι.Αστο θα το εξηγήσω εγώ στην γυναικα σου.Τι να εξηγήσω.Η γυναίκα αυτή αριστη επιστημών ,μαχήτρια από κούνια,απο εκείνες που δεν εξαργύρωσαν ποτέ τις αγωνιστικές περγαμηνές τους,πέταγε φωτιές από την οργή.
••Mea Culpa.ok.Αλλά ακούω την κριτική για το κρατος δικαίου κσι σκέπτομαι την ταινία «Κοιτα ποιος μιλάει».Για γέλια και για κλάματα με όλους.Όχι μόνο για τον κ.Mea Culpa.Ποιος θα τους πει ότι οι άνθρωποι δεν είναι πιόνια στα παιχνίδια τους και τις ίντριγκες τους.

Πάνος Μπιτσαξής