Ο μελαγχολικός Χάρρυ Χάλλερ ζει σε ένα νοικιασμένο δωμάτιο. Η απέχθεια που νιώθει για τον μοντέρνο τρόπο ζωής τον ωθεί να μένει μόνος – σαν ένας λύκος της στέπας. Και παρόλο που αποζητά την ανθρώπινη ζεστασιά και τη συντροφικότητα, αδυνατεί να συμβιβαστεί με την υποκρισία των αστικών αξιών. Ωστόσο, γνωρίζοντας την ανέμελη αλλά και απατηλή Ερμίνε θα νιώσει τα ψήγματα μιας πιθανής ευτυχίας.Ο Χάλλερ αγωνίζεται να συμβιβάσει την αρχέγονη, άγρια φύση του λύκου με τις επίπλαστες κοινωνικές επιταγές. Διχασμένος ανάμεσα στην ύλη και στο πνεύμα, προσπαθεί να ανακαλύψει τη βαθύτερη φύση του και να συμφιλιωθεί με τους ανθρώπους και τη ζωή. Μεταθέτοντας τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, ο Χάρρυ Χάλλερ επιδιώκει να βγει από την απομόνωση, ανασύροντας από τα σκονισμένα κιτάπια της καθημερινότητας τη μέθεξη και την ελευθερία. Ο λύκος της στέπας εκδόθηκε το 1927 και ήταν το μυθιστόρημα που χάρισε στον Έσσε την παγκόσμια αναγνώριση. Αποτελεί ένα δυνατό ανάγνωσμα, που ιχνηλατεί τα σκοτεινά μονοπάτια της ανθρώπινης ψυχής και μας παρασύρει στη δίνη του.

Ο αξέχαστος Μπάμπης Στέφος

Μετά την πρόκριση στον μεγάλο τελικό της διοργάνωσης, οι «ερυθρόλευκοι» είδαν τα ταμεία τους να γεμίζουν με 16.532.000 ευρώ. Σε περίπτωση μάλιστα που κατακτήσουν και την κούπα, τότε θα λάβουν ακόμα δύο εκατομμύρια ευρώ και συνολικά θα φτάσουν τα 18.532.000 ευρώ.

Με τις δύο νίκες στους ημιτελικούς με την Άστον Βίλα (2-4 στην Αγγλία, 2-0 στην Ελλάδα), η ομάδα του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ έγινε ο πρώτος σύλλογος στην σύντομη ιστορία του Conference League, που επικρατεί και στα δύο ματς της ημιτελικής φάσης με δύο γκολ διαφορά. Κι έτσι έγραψε ιστορία.

Χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία για να δουν τους Ναζί να σκοτώνουν… ιδέες.

Περίπου 40.000 άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία Opernplatz του Βερολίνου για να παρακολουθήσουν μία «θεαματική εκδήλωση».

Είχαν λάβει πρόσκληση από φοιτητές. Αλλά δεν ήταν απλά φοιτητές. Ήταν μέλη της Νεολαίας των Ναζί και η εκδήλωσή τους ερχόταν σε πλήρη σύγκρουση με τη φοιτητική ιδιότητα. Φορώντας ομοιόμορφες στολές, συνόδευσαν έξι βαν που μετέφεραν βιβλία. Ήταν βιβλία που είχαν καταδικαστεί σε…«θάνατο», γιατί ήταν «αντι-γερμανικά».

Σε πολλές ακόμη πανεπιστημιουπόλεις ανά τη Γερμανία οργανώθηκαν αντίστοιχες εκδηλώσεις καύσης βιβλίων. Το ημερολόγιο έγραφε 10 Μαΐου 1933.Εκείνη τη νύχτα πάνω από 25.000 βιβλια ρίχτηκαν στην πυρά.

Τα έργα Εβραίων συγγραφέων όπως ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και ο Σίγκμουντ Φρόιντ τυλίχτηκαν στις φλόγες δίπλα σε Αμερικανούς συγγραφείς που ήταν στη μαύρη λίστα όπως ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ και η Έλεν Κέλερ.

Άλλοι φώναζαν συνθήματα του Γ’ Ράιχ, άλλοι χαιρετούσαν ναζιστικά, όλοι έμοιαζαν ενθουσιασμένοι. Όλοι ακολουθούσαν αυτό που είχε προστάξει ο Αδόλφος Χίτλερ.

Ο πύρινος λόγος του Γκέμπελς

Δεν θα μπορούσε να λείπει βεβαίως ο Γερμανός υπουργός Δημόσιας Διαφώτισης και Προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς, με μία «πύρινη» ομιλία.

«Η εποχή του ακραίου Εβραίου διανοουμένου πλησιάζει τώρα στο τέλος της… Ο μελλοντικός Γερμανός δεν θα είναι απλώς ένας άνθρωπος των βιβλίων, αλλά ένας άνθρωπος με χαρακτήρα. Για αυτόν τον σκοπό θέλουμε να σας εκπαιδεύσουμε. . .. Και έτσι πράττετε σωστά σε αυτή τη μεταμεσονύχτια ώρα να ρίχνετε στις φλόγες το κακό πνεύμα του παρελθόντος».

Το μήνυμα δεν περιορίστηκε σε όσους ήταν εκεί. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί μετέδωσαν τις ομιλίες, τα τραγούδια και τα τελετουργικά «ξόρκια» του Βερολίνου σε αμέτρητους Γερμανούς ακροατές. Η ευρεία κάλυψη των εφημερίδων χαρακτήρισε επιτυχία τη «Δράση ενάντια στο αντι- γερμανικό πνεύμα». Ο ναζιστικός πόλεμος κατά της «αντι- γερμανικής» έκφρασης είχε αρχίσει.

Η προφητική ρήση του Χάινριχ Χάινε

Η Έλεν Κέλερ μαθαίνοντας ότι τα βιβλία της ρίχτηκαν στην πυρά, αντιμετώπισε τους Γερμανούς φοιτητές σε μια ανοιχτή επιστολή: «Η ιστορία δεν σας έχει διδάξει τίποτα αν νομίζετε ότι μπορείτε να σκοτώσετε ιδέες. Οι τύραννοι προσπάθησαν να το κάνουν συχνά στο παρελθόν, και οι ιδέες ξεσηκώθηκαν με τη δύναμή τους. Μπορείτε να κάψετε τα βιβλία μου και τα βιβλία των καλύτερων μυαλών στην Ευρώπη, αλλά οι ιδέες σε αυτά μέσα από ένα εκατομμύριο κανάλια και θα συνεχίσουν να φωτίζουν άλλα μυαλά».

Ομοίως, ο μυθιστοριογράφος Σέργουντ Άντερσον, η συγγραφέας μπεστ σέλερ Φέιθ Μπάλντουιν, ο σεναριογράφος Έρβιν Κομπ και ο βραβευμένος με Νόμπελ Σινκλέρ Λιούις δήλωσαν την αλληλεγγύη τους στους απαγορευμένους συγγραφείς και διαμαρτυρήθηκαν δημόσια για την καύση βιβλίων.

Πολλοί συγγραφείς θυμήθηκαν την προφητική παρατήρηση του Γερμανού συγγραφέα του 19ου αιώνα, Χάινριχ Χάινε, ότι «όπου κάποιος καίει βιβλία, σύντομα θα κάψει και ανθρώπους».

Ένα σημάδι του απώτερου στόχου των Ναζί

Μετά τις φωτιές, 100.000 άνθρωποι πραγματοποίησαν πορεία στη Νέα Υόρκη για να διαμαρτυρηθούν για τις ναζιστικές πολιτικές. Παρόμοιες διαδηλώσεις έγιναν στη Φιλαδέλφεια, το Σικάγο και το Σέιντ Λούις. Ενώ οι γερμανικές εφημερίδες ανέφεραν θριαμβευτικά ότι η Γερμανία εξαγνιζόταν από Εβραίους και άλλους που θεωρούνταν πολιτικά ή καλλιτεχνικά ύποπτοι, ο υπόλοιπος κόσμος ήταν σοκαρισμένος.

Το Newsweek το ονόμασε «ολοκαύτωμα βιβλίων». Ωστόσο, η αγανάκτηση ήταν περισσότερο ρητορική παρά αληθινή οργή.

Ο αρθρογράφος της New York Herald Tribune, Γουόλτερ Λίπμαν, ήταν ένας από τους λίγους δημοσιογράφους που έκαναν ρεπορτάζ για τους Ναζί που θεώρησαν την καύση των βιβλίων ως δυσοίωνο σημάδι του απώτερου στόχου των Ναζί. «Αυτές οι πράξεις συμβολίζουν τον ηθικό και πνευματικό χαρακτήρα του ναζιστικού καθεστώτος», έγραψε. «Γιατί αυτές οι φωτιές δεν είναι έργο φοιτητών ή όχλων, αλλά της σημερινής γερμανικής κυβέρνησης… Ο δυσοίωνος συμβολισμός της πυράς είναι ότι υπάρχει μια κυβέρνηση στη Γερμανία που θέλει να διδάξει τους ανθρώπους της ότι η σωτηρία τους βρίσκεται στη βία».

Η Μονή της Χώρας υπήρξε βυζαντινό χριστιανικό μοναστήρι στην Κωνσταντινούπολη που μετατράπηκε από τους Οθωμανούς σε τζαμί κατά το 16ο αιώνα. Η μονή χτίστηκε στη θέση της σημερινής συνοικίας Εντιρνέ Καπού, νότια του Κεράτιου κόλπου και σε κοντινή απόσταση από τα Θεοδοσιανά τείχη.

“Χωρίον” ή “Χώρα” έλεγαν οι Βυζαντινοί την έξω των χερσαίων τειχών πεδινή γη και η ονομασία της μονής οφείλεται μάλλον στην ύπαρξη παλαιότερου ναού έξω από τα τείχη του Κωνσταντίνου Α’. Όταν ο Θεοδόσιος Β’ έχτισε τα νέα τείχη της Κωνσταντινούπολης, η μονή διατήρησε τον παραδοσιακό προσδιορισμό “εν τη Χώρα”, παρά το γεγονός πως ανήκε στον περίβολο των οχυρώσεων.

Οι εικόνες είναι από τις ωραιότερες Βυζαντινές. Τα χρώματα είναι έντονα, οι αναλογίες των μελών αρμονικές και η έκφραση των προσώπων φυσική. Ο μεσαίος τρούλος έχει μία ρωγμή που τον διασχίζει. Στο εσωτερικό του ναού διασώζονται διάφορα μάρμαρα αρμονικής συναρμογής. Οι Οθωμανοί έχουν καλύψει μερικές επιφάνειες με ασβέστη.

Στη διακόσμηση της κάτω ζώνης της αψίδας του παρεκκλησίου απεικονίστηκε και η ολόσωμη Παναγία που τραβά με τα χέρια προς το μάγουλό της το Θείο Βρέφος και χαρακτηρίζεται “ένας από τους πιο συναισθηματικούς τύπους της Παναγίας Ελεούσας στη βυζαντινή τέχνη”.