Όρνιο (Gyps fulvus), Κρήτη

Ένα ελπιδοφόρο νέο για τη φετινή ημέρα NATURA 2000 (21 Μαΐου)

Η Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία γιορτάζει με ένα ελπιδοφόρο νέο την Ευρωπαϊκή Ημέρα NATURA 2000, μία ημέρα αφιερωμένη στο μεγαλύτερο δίκτυο προστατευόμενων περιοχών στον κόσμο, που προστατεύει τα πλέον απειλούμενα είδη και οικοτόπους της Ευρώπης.

Συγκεκριμένα, μία μεγάλη έκπληξη επεφύλασσε η παρακολούθηση των πληθυσμών του Όρνιου από την ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ, στο πλαίσιο του προγράμματος LIFE IP 4 NATURA και της εφαρμογής του Εθνικού Σχέδιου Δράσης για τους γύπες, καθώς δύο από τα Όρνια που διαχείμασαν φέτος στην Πάρνηθα ζευγάρωσαν και φώλιασαν εκεί! Πρόκειται, φυσικά, για ένα ιδιαίτερα αξιοσημείωτο γεγονός, αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν υπάρχει επιβεβαιωμένη αναπαραγωγή του είδους στην περιοχή τουλάχιστον από τη δεκαετία του ‘70!

Στη σημαντική αυτή ανακάλυψη συνέβαλε καταλυτικά το γεγονός πως το ένα από τα δύο μέλη του ζευγαριού φέρει δορυφορικό πομπό, καθώς πρόκειται για Όρνιο που απελευθερώθηκε το 2021 στο όρος Αράκυνθος από τον Φορέα Διαχείρισης Λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου (νυν Μονάδα Διαχείρισης του Ο.ΦΥ.ΠΕ.Κ.Α.), σε συνεργασία με πολλούς ακόμη δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς.

Η σημασία του φωλιάσματος του Όρνιου, είδους απειλούμενου με εξαφάνιση, στην περιοχή είναι πολύπλευρη, καθώς:

• Οποιαδήποτε εποίκηση νέας θέσης από το είδος αυξάνει το εύρος κατανομής του στην ηπειρωτική Ελλάδα, η οποία σήμερα είναι περιορισμένη σε λίγες μόνο περιοχές. Το χαρακτηριστικό, επίσης, των Όρνιων να δημιουργούν αποικίες, δίνει ελπίδες πως και άλλα άτομα του είδους πιθανώς να τα ακολουθήσουν στο μέλλον, εφόσον ο βιότοπος της Πάρνηθας αποδειχθεί φιλόξενος γι’ αυτά.
• Αναδεικνύει την αξιοσημείωτη ανθεκτικότητα που εμφανίζει το φυσικό περιβάλλον της Πάρνηθας, παρά τις διαχρονικές και έντονες πιέσεις που δέχεται, καθώς το Όρνιο αποτελεί είδος με αυξημένες και ιδιαίτερες οικολογικές απαιτήσεις που φαίνεται πως η Πάρνηθα έχει ενδεχομένως τις δυνατότητες να καλύψει.

Αν και το φώλιασμα των προστατευόμενων γυπών στην Πάρνηθα αποτελεί αυτοτελώς ένα αδιαμφισβήτητα σημαντικό γεγονός, η εδραίωση μιας αποικίας του είδους σε μια περιοχή αποτελεί μακρά διαδικασία. Στην ουσία, πρέπει πρώτα τα ίδια τα πουλιά να «αποφασίσουν» σε βάθος χρόνου αν θα έχουν πιο σταθερή παρουσία στην Πάρνηθα και στη συνέχεια να πλαισιωθεί αυτή η φυσική διαδικασία με δράσεις διατήρησης (όπως π.χ. η κατασκευή χώρου ενισχυτικής παροχής τροφής) που θα υποστηρίζουν την ευνοϊκή κατάσταση του πληθυσμού.

Τονίζουμε ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό τα πουλιά να παραμείνουν ανενόχλητα καθ’ όλη την περίοδο αναπαραγωγής (που στο Όρνιο κρατάει πολλούς μήνες), π.χ. από φωτογράφους, πτήσεις drones και άλλες πιθανά οχλούσες δραστηριότητες, όπως άλλωστε ορίζει ξεκάθαρα και η σχετική νομοθεσία. Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να δημοσιοποιηθεί οποιαδήποτε άλλη πληροφορία αφορά τη θέση φωλιάσματος. Η αναπαραγωγή είναι μια πολύ απαιτητική διαδικασία στη φύση και η επανεποίκηση της Πάρνηθας από το Όρνιο μετά από τόσες δεκαετίες είναι ακόμη πιο δύσκολη, επομένως θα πρέπει όλοι να συμβάλλουμε με κάθε τρόπο στη διασφάλιση της επιτυχίας της.

Η ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ, όπως σημειώνει στην ανακοίνωσή της, παρακολουθεί στενά τον μικρό αυτό πληθυσμό των Όρνιων, έτσι ώστε, εφόσον απαιτηθεί και πάντα σε συνεργασία με τις αρμόδιες υπηρεσίες, να προβεί σε κάθε απαραίτητη ενέργεια που θα διασφαλίσει την ομαλή διαβίωσή τους στην περιοχή.

Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία

Υπάρχω σημαίνει υποφέρω, υπομένω, περιμένω. Το τέλος γνωστό: δεν υπάρχουν εκπλήξεις. Μόνο Ένας γλίτωσε αλλά το μυστικό το πήρε μαζί του. Ο άνθρωπος γεννιέται με τη σφραγίδα του θανάτου. Το επιχείρημα του σκελετού είναι ακλόνητο, όπως και το επιχείρημα της τέφρας. Άρα, κάθε ανθρώπινο εγχείρημα είναι μάταιο. Χιλιοειπωμένη και αυτονόητη, αυτή η παραδοχή δεν είναι απαισιόδοξη, είναι απλώς φυσιολογική. Και χρήσιμη. Όποιος την αποδέχεται ανεπιφύλακτα μπορεί να θεραπεύσει την ασθένεια της υπερβολικής σοβαρότητας που μας μετατρέπει σε γελοία θύματα της ματαιοδοξίας και της έπαρσης. Ίσως η μοναδική νίκη που μπορεί να πετύχει ο άνθρωπος είναι να μη γίνει γελοίος, δηλαδή παράφορα και καταστροφικά σοβαρός. Μόνο όσοι δεν προσβάλλονται από την υστερία του ενθουσιασμού και της παθιασμένης σοβαρότητας διατηρούν πιθανότητες να κρατηθούν μακριά απ’ το κακό ή τουλάχιστον να αποφύγουν περιττά δράματα και ρεζιλίκια.

Γιώργος Ταρασλιάς

 

•Ο θάνατος του Ραισι αποδεικνύει το νόμο της ματαιότητας που μας κυβερνά.

Όση εξουσία κι αν «χαρίζεις» στο Θεό,αυτός σου γνέφει ότι ,ως παντοδύναμος ,αδιαφορεί για τη διακυβέρνηση του Ιράν αλλά και οποιασδήποτε θεοκρατικης,άμεσα η έμμεσα χώρας. Ιδιως δεν ανακατεύεται ο Θεός όταν πετάς εν μέσω θεομηνίας με ελικόπτερο 50 ετών που δεν έχει ανταλλακτικά.Όσο πιστός και αν είσαι,όποιο αξίωμα κι αν έχεις.Η βασιλευς η στρατιώτης,η πλούσιος η πενης η δικαιος η αμαρτωλός.
•Οι αρμοί της εξουσιας στο στυγερο αυτό Κράτος παραμένουν.Ακλόνητοι ,τουλάχιστον φαινομενικά.Ο πνευματικός ηγέτης,οι μουλάδες,οι φρουροί της επανάστασης,η αστυνομία ηθών και όλα τα συναφή.
•Η μόνη ελπίδα για το λαό του Ιράν είναι τα κορίτσια του.Τα θαρραλέα , άφοβα αυτά πλάσματα που έπαιξαν το κεφάλι τους και τη ζωή τους κορόνα,γράμματα αντιπαλεύοντας την πλειοψηφικη φρίκη.Ίσως ,μαζί με τους άντρες τους ,κάνουν διακριτή την ύπαρξη τους στις «εκλογές» που θα γίνουν σε 50 μέρες.Ως εκεί μπορούν.Να διεκδικήσουν διακριτοτητα. Αν βρεθεί και κάποιος με το μυαλό εντός της κεφαλής του να εμφανιστεί ως υποψήφιος.
•Τα κορίτσια που πηγαίνουν/δυο δυο βιαστικά /στρίβουν από τη γωνία/για να πάνε σινεμά.Ήταν τραγούδι για την ελληνική επαρχία του 60.

Πάνος Μπιτσαξής

Στη διάρκεια της ζωής μας συλλέγουμε εμπειρίες, γινόμαστε εμπειρογνώμονες. Αλλά σε τι;

 

Ο Αλμπέρ Καμύ (γαλλικά: Albert Camus, 7 Νοεμβρίου1913 – 4 Ιανουαρίου1960) ήταν Γάλλοςφιλόσοφος, λογοτέχνης και συγγραφέας, ένας από τους πιο δημοφιλείς φιλόσοφους του 20ου αιώνα, και ένας από τους ιδρυτές του παραλογισμού. Ήταν επίσης ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Χρωστά σχεδόν εξίσου τη φήμη του στα μυθιστορήματά του Ο Ξένοςκαι Η Πανούκλα, στα θεατρικά του έργα Καλιγούλας και Οι δίκαιοι και τέλος στα φιλοσοφικά του δοκίμια Ο Μύθος του Σίσυφου και Ο επαναστατημένος άνθρωπος.

Τιμήθηκε το 1957 με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

«Ας φυλάξουμε μέσα μας μια βεβαιότητα ανώτερη από όλες τις άλλες: η ζωή δεν έχει νόημα, δεν μπορεί να έχει. Αν μια απρόβλεπτη αποκάλυψη μας έπειθε για το αντίθετο, θα έπρεπε να αυτοκτονήσουμε στη στιγμή. Αναπνέουμε ακόμα παρότι δεν υπάρχει αέρας αλλά θα παθαίναμε ακαριαία ασφυξία αν μας στερούσαν τη χαρά της ματαιότητας»

Εμίλ Σιοράν

Emil Mihai Cioran ( Ρουμανικά: [eˈmil tʃoˈran]^ⓘ ,Γαλλικά:[emilsjɔʁɑ̃]; 8 Απριλίου 1911 – 20 Ιουνίου 1995) ήταν Ρουμάνος φιλόσοφος,αφοριστήςκαι δοκιμιογράφος, ο οποίος δημοσίευσε έργα τόσο στα ρουμανικά όσο και στα γαλλικά. Το έργο του έχει διακριθεί για τον διάχυτο φιλοσοφικό απαισιοδοξία, το ύφος και τους αφορισμούς του. Τα έργα του ασχολούνταν συχνά με θέματα ταλαιπωρίας, φθοράς και μηδενισμού. Το 1937, ο Cioran μετακόμισε στησυνοικία Latin του Παρισιού, όπου έγινε η μόνιμη κατοικία του, όπου έζησε απομονωμένος με τη σύντροφό του, Simone Boué, μέχρι το θάνατό του το 1995.

Κάθε απόπειρα εξωραϊσμού της ζωής είναι μασκάρεμα. Όλες οι καθιερωμένες δράσεις ισοδυναμούν με λήθη και απώθηση, νάρκωση και αποχαύνωση. Βιασύνη, άγχος, ιδρώτας, λαχάνιασμα, κόπωση, μίμηση, φιλοδοξίες, σχέδια, στόχοι: συμπτώματα μιας συλλογικής υστερίας που βυθίζει το εγώ μας στην αυταπάτη μιας αδιατάρακτης μονιμότητας, το εθίζει σε μια τυπική διαχείριση της ζωής και το καθιστά ανίκανο να στοχαστεί με θάρρος τα βασικά δεδομένα της ύπαρξης. Όμως οι απωθημένες αλήθειες κάποτε φανερώνονται. Μπορεί η είδηση ενός ξαφνικού θανάτου ή η αποκάλυψη μιας τερματικής ασθένειας να μας θυμίσει το αναπότρεπτο. Ή μπορεί κάποιο βράδυ η κούραση να έχει ασυνήθιστη κατάληξη. Μπροστά στον καθρέφτη, το είδωλό μας μάς κοιτάζει περίεργα. Η μάσκα ξεθωριάζει, το κρανίο αποκαλύπτεται: σύμβολο της ματαιότητας, τελική μορφή του μέλλοντός μας, υπαινιγμός θανάτου που διαρκεί όσο και το κοίταγμα. Το ίδιο φευγαλέα είναι και τα ερωτήματα. Γιατί υπάρχουμε; Τι νόημα έχει τόση κούραση; Προς τι όλα αυτά αφού κάποτε θα πεθάνουμε; Ενοχλητικά ερωτήματα. Τα απωθούμε ξανά. Τα προσπερνάμε και συνεχίζουμε. Ξεγελάμε τον εαυτό μας και περιμένουμε…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΡΑΣΛΙΑΣ