«Με τη Συνθήκη που υπογράφτηκε στις 17/29 Μαρτίου 1864 ανάμεσα στις Μεγάλες Δυνάμεις και στο ελληνικό Βασίλειο ,τα Επτάνησα πέρασαν στην ελληνική κυριαρχία επίσημα στις 21 Μαΐου 1864»

Γιορτάστηκε με λαμπρότητα η επέτειος από την ένωση των Επτανήσων με την υπόλοιπη Ελλάδα. Με τη Συνθήκη που υπογράφτηκε στις 17/29 Μαρτίου 1864 ανάμεσα στις Μεγάλες Δυνάμεις και στο ελληνικό Βασίλειο ,τα Επτάνησα πέρασαν στην ελληνική κυριαρχία επίσημα στις 21 Μαΐου 1864. Επρόκειτο για την πρώτη «προσθήκη» στο ελληνικό κράτος που είχε ιδρυθεί μετά από πολλές περιπέτειες το 1830.

Ακολούθησαν το 1881 η Θεσσαλία (εκτός από την Ελασσόνα) και ένα τμήμα της Ηπείρου ως την Άρτα. Η μεγάλη εδαφική επέκταση για τη χώρα μας έγινε με τους Βαλκανικούς Πολέμους και ολοκληρώθηκε το 1947 με την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων. Εκείνο που αποκαλύπτουμε όμως για πρώτη φορά στο διαδίκτυο, είναι η ιστορία της Κέρκυρας που λίγο έλειψε να μην ενσωματωθεί με τα υπόλοιπα νησιά του Ιονίου στο ελληνικό κράτος το 1864, αλλά να παραμείνει υπό βρετανική κυριαρχία σαν μία αποικία του Ηνωμένου Βασιλείου. Η διαρροή του σχεδίου αυτού οδήγησε στη ματαίωσή του, αν και με ένα καθεστώς ουδετερότητας και χωρίς δύο από τα φρούριά της τα οποία γκρεμίστηκαν, το «νησί των Φαιάκων» έγινε τμήμα της Ελλάδας. Το εντυπωσιακότερο όλων είναι ότι πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα αυτό μας δίνει ο Καρλ Μαρξ σε άρθρο του στις 6 Ιανουαρίου 1859 στη ‘’New York Daily Tribune’’. Επρόκειτο για ανταπόκρισή του που είχε σταλεί από το Λονδίνο στις 17 Δεκεμβρίου 1858.

Τα Επτάνησα από το 1797 ως το 1815

Η ιστορία των Ιόνιων Νησιών είναι μακραίωνη. Πάντως στην αρχαιότητα κάθε νησί διέγραψε τη δική του ανεξάρτητη ιστορική πορεία. Κοινοί ιστορικοί δεσμοί ένωσαν τα Επτάνησα κατά τους πρώτους βυζαντινούς αιώνες όταν και αποτέλεσαν τμήμα της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Μέχρι τον 8ο αιώνα η διοίκηση ήταν μάλλον σκιώδης και μόνο όταν δημιουργήθηκε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την περιοχή ιδρύθηκε το ‘’Θέμα Κεφαλληνίας’’ (809) και εγκαταστάθηκε στρατιωτική και πολιτική διοίκηση στα νησιά.

Πηγή:Alfavita 

Μπορεί οι μεγάλες πόλεις και τα κοσμοπολίτικα νησιά να κερδίζουν τις εντυπώσεις των επισκεπτών τους ωστόσο υπάρχουν και εκείνοι οι μικροί προορισμοί, παραδοσιακά χωριά και οικισμοί που προσφέρουν υπέροχες εικόνες σε όσους τα επισκεφθούν.

Το περιοδικό Travel+Leisure κάνει μια βόλτα σε άγνωστους ευρωπαϊκούς οικισμούς και αναδεικνύει τους καλύτερους, ανάμεσά τους και δύο ελληνικοί που ήδη αγαπάμε… Δείτε λοιπόν τη λίστα με τα 15 καλύτερα χωριά – και τα 2 ελληνικά, που είναι η Φολέγανδρος και η Καρδαμύλη στη Μάνη, στη 10η και 15η θέση αντίστοιχα.

Ένα οχυρωμένο συγκρότημα από αυστηρά πυργόσπιτα είναι η Παλιά Καρδαμύλη (χτίστηκε το 1807) που αναπτύσσεται γύρω από την εκκλησία του Αγ. Σπυρίδωνα με το τετραώροφο καμπαναριό. Όχι μόνο τα κτίσματα αλλά και ολόκληρη η γύρω περιοχή ανήκε στην οικογένεια των καπεταναίων Tρουπάκηδων -Μούρτζινων (Μούρτζινος ήταν προσωνύμιο που πήρε ένα μέλος της οικογένειας και το οποίο στη συνέχεια προστέθηκε στο όνομα ολόκληρης της οικογένειας).

Οι πύργοι είναι αναστυλωμένοι, το μουσείο του Μούρτζινου εξαιρετικό (2721073638) με πλούσιο φωτογραφικό υλικό από την καθημερινή ζωή των Μανιατών αλλά και τη μανιάτικη αρχιτεκτονική μια μεγάλης γκάμας κτισμάτων, από πύργους, μέχρι ελαιοτριβεία και μύλους.

Η αίσθηση που προσλαμβάνεις διαβαίνοντας την τοξωτή πύλη και καθώς κινείσαι μέσα στη σιωπή, είναι αυστηρή. Ο περίκλειστος οχυρός χώρος με την αυτάρκεια που δηλώνει η στέρνα και το ελαιοτριβείο και τα βοηθητικά κτίσματα, η τριώροφη οχυρή κατοικία και ο πολεμόπυργος, μιλούν ηχηρά για τη βαρύνουσα ισχύ των μεγάλων οικογενειών της Μάνης στην Επανάσταση του 1821.

Το γυμνάσιο του Λιδωρικίου

Οροπέδιο στα Σκούρτα

Συράχ,βερτζαμί και μανδηλαριά,

ἀπὸ πίκρα, σεργιάνι
ἀπὸ χρῆμα, σεβντά κι ἡδονή…

Οι ρίζες της ονομασίας του Μανχάταν χάνονται στα βάθη των αιώνων. Πιστεύεται ότι προέρχεται από τη γλώσσα των Αλγκονκούιαν -των παλαιότερων γνωστών κατοίκων της περιοχής- και σημαίνει «λοφώδες νησί». Επί αιώνες, αποτελούσε μία από τις σημαντικότερες περιοχές αλιείας και κυνηγιού για τους ιθαγενείς.

Από την πρώτη στιγμή που οι Ευρωπαίοι πάτησαν το πόδι του στο Νέο Κόσμο, το Μανχάταν τράβηξε την προσοχή τους. Είδαν ένα τεράστιο λιμάνι, φυσικά προστατευμένο από τις θύελλες του βόρειου Ατλαντικού, αλλά και από κάθε επίδοξο εισβολέα, χωρίς ακραίες καιρικές συνθήκες και με πρόσβαση στο εσωτερικό της αμερικανικής ηπείρου, μέσω του ποταμού Χάντσον.

Το 1624 η ολλανδική εταιρία Dutch West India Company ίδρυσε στο νότιο τμήμα του νησιού το Νέο Άμστερνταμ, ως ένα σταθμό εμπορικών συναλλαγών. Δύο χρόνια αργότερα, έφτασε στην περιοχή ως νέος κυβερνήτης ο Πίτερ Μίνουιτ και η πρώτη ενέργειά του ήταν να αγοράσει το Μανχάταν από τους Ινδιάνους, στις 24 Μαΐου. Ως αντάλλαγμα, προσέφερε εμπορεύματα, αξίας 60 φιορινιών (24 δολαρίων).

Το γεγονός μάς είναι γνωστό από μία επιστολή προς τη διοίκηση της ολλανδικής εταιρίας. Συχνά, τα εμπορεύματα προσδιορίζονται ως μπρελόκ, χάντρες και άλλα φανταχτερά μπιχλιμπίδια, αυτό όμως μπορεί και να μην είναι ακριβές, αλλά να οφείλεται στη φαντασία των συγγραφέων του 19ου αιώνα. Σύμφωνα με τα στοιχεία μίας άλλης αγοραπωλησίας, του νησιού Στάτεν, στην οποία συμμετείχε επίσης ο Μίνουιτ, ως αντάλλαγμα δόθηκαν πανωφόρια, κατσαρόλες, τσεκούρια, φτυάρια, βελόνες και άλλα αγαθά.

Σύμφωνα, πάντως, με τους σύγχρονους ερευνητές, οι ιθαγενείς πρέπει να αγνοούσαν την έννοια της μόνιμης ιδιοκτησίας γης, δεδομένου ότι κινούνταν διαρκώς… Δημιουργούσαν καταυλισμούς όπου έβρισκαν τροφή και όταν η εποχή άλλαζε εγκατέλειπαν την περιοχή. Όταν συμφώνησαν στην πώληση του Μανχάταν, στην καλύτερη περίπτωση -λένε οι ιστορικοί- θεώρησαν ότι παραχωρούσαν τα δικαιώματα κυνηγιού και αλιείας στους Ολλανδούς, οι οποίοι με τη σειρά τους κάποια στιγμή θα έφευγαν, όπως έκαναν οι ίδιοι.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/

Ο αείμνηστος Σωτήρης Βόγγλης μεγαλοτσέλιγκας στην βόρεια Πάρνηθα, Σκούρτα Δερβενοχωρίων.

 

Για να κερδίζεις λεφτά χρειάζεται ταλέντο, αλλά για να ξοδεύεις λεφτά χρειάζεται κουλτούρα.
Alberto Moravia, 1907-1990, Ιταλός συγγραφέας