οίνος εκλεκτός !

Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής, που θεωρείται ως ο μεγαλύτερος «απατεώνας» στην ιστορία του ποδοσφαίρου της Βραζιλίας, καθώς προσποιούταν ότι ήταν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής για πάνω από 20 χρόνια, χωρίς όμως να έχει παίξει ούτε ένα λεπτό.

Ο Κάρλος Ενρίκε Ραπόζο, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1963 στο Ρίο Πάρντο της Βραζιλίας. Το παρατσούκλι «Κάιζερ» του αποδόθηκε λόγω της ομοιότητάς του με τον Φραντς Μπεκενμπάουερ, τον «Κάιζερ» του γερμανικού ποδοσφαίρου.

Στη δεκαετία του ‘70 και του ‘80, όταν δεν υπήρχαν μέσα ενημέρωσης όπως τα ξέρουμε σήμερα και χωρίς τη βοήθεια του διαδικτύου, οι περισσότερες μετεγγραφές γίνονταν με συστάσεις. Γνωρίζοντας καλά τη βιομηχανία του ποδοσφαίρου, ο Κάρλος ξεκίνησε να κάνει φιλίες, με κορυφαίους άσους της μπάλας, όπως οι Ρενάτο Γκαούτσο, Ρομάριο, Αλμπέρτο Τόρες και Ρικάρντο Ρότσα, αποκτώντας έτσι «μέσο» για δοκιμές με διαφορετικές ομάδες. Ο ίδιος ο Ρότσα δήλωνε ότι «ήταν ένας μεγάλος φίλος, ένας εξαιρετικός άνθρωπος, αλλά το μεγάλο πρόβλημά του ήταν η μπάλα».

Ο τρόπος του αυτός αποδείχθηκε αλάνθαστος. Ο Κάρλος κατάφερε να υπογράψει με περισσότερες από 15 ομάδες, με το χρόνο παραμονής του σ’ αυτές να μην διαρκεί περισσότερο από έξι μήνες. Ανάμεσά τους οι Μποταφόγκο, Φλαμένγκο, Μπανγκού, Φλουμινένσε, Βάσκο ντα Γκάμα, Ελ Πάσο στις ΗΠΑ και η γαλλική Αζαξιό. Ακόμα, για να συμπληρωθεί το βιογραφικό του, είπε ότι είχε παίξει στη μεγάλη Ιντεπεντιέντε εκείνης της εποχής, με πρωταθλήματα Αργεντινής, διηπειρωτικά κύπελλα και Κόπα Λιμπερταδόρες στη συλλογή της. Μόνο που ο Κάρλος που έπαιζε εκείνη την περίοδο στην Ιντεπεντιέντε ήταν… Αργεντινός.

Δεν υπάρχουν βίντεο ή φωτογραφίες του Κάρλος να παίζει σε κάποιο παιχνίδι, αφού πάντα κατάφερνε να μην παρουσιάζεται στο γήπεδο, με ανέκδοτες ιστορίες, που υπερβαίνουν κάποιον που προσποιείται τραυματισμό. «Εκείνη την εποχή ήταν πολύ εύκολο, άγγιζα το μηρό κι έμενα εκτός προπόνησης. Δεν υπήρχε κάτι δύσκολο, ένας φίλος οδοντίατρος μου έγραφε μία γνωμάτευση και γινόταν αμέσως αποδεκτή» είπε σε μία από τις πολλές συνεντεύξεις του.

Άλλοτε πάλι, πριν από μία προπόνηση προσποιήθηκε ότι μιλούσε στο τηλέφωνο στ’ αγγλικά με έναν ξένο ατζέντη, όταν ένας προπονητής που είχε ζήσει στην Αγγλία κατάλαβε ότι έλεγε ανοησίες, πράγματα ασυνάρτητα. Αλλά και πάλι τίποτα.

Κάποια στιγμή, όμως, τα πράγματα δυσκόλεψαν. «Κάποτε ο πρόεδρος της Μπούνγκα μού ζήτησε με αυστηρό τρόπο να βγω για να παίξω. Σκέφτηκα ότι κάτι έπρεπε να κάνω. Έτσι, πιάστηκα στα χέρια με κάποιους οπαδούς που ούρλιαζαν στην εξέδρα. Αποβλήθηκα πριν από την είσοδο στον αγωνιστικό χώρο. Αργότερα, στα αποδυτήρια, είπα στον προπονητή μου ότι δεν μπορούσα να μείνω σιωπηλός, ακούγοντας τις απειλές για την ομάδα μας. Με φίλησε και την επόμενη μέρα μου ανανέωσαν για ακόμα έξι μήνες το συμβόλαιο που έληγε».

Σήμερα, ο Κάρλος Ενρίκε Ραπόζο ασκεί το επάγγελμα του προσωπικού γυμναστή κι εξακολουθεί να διηγείται τη μεγάλη ποδοσφαιρική του ιστορία, όπου κι αν τον καλούν.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/

*Nadine Gordimer, βραβευμένη με Νόμπελ, συγγραφέας και πολιτική ακτιβίστρια.

Posted by L’apprendista

*

Πάστα Ντίβα

Τρελαινόταν για γλυκά. «Από τον ουρανίσκο στον έβδομο ουρανό», έλεγε στους συναδέλφους της, όταν στα καμαρίνια έτρωγε με λαιμαργία τις πάστες, που με περισσή προσοχή έβγαζε από το κουτί του γλυκοπωλείου που είχε στη τσάντα της. Λυρική σοπράνο με μεγάλη καριέρα σε όλα τα λυρικά θέατρα της χώρας. Κλίμακες, τρίλιες, ατελείωτες μελωδίες των Ιταλών συνθετών της όπερας ήταν για εκείνη a piece of cake. Δεν φοβόταν ούτε τις ψηλές νότες, ούτε τους δύσκολους ρόλους, ούτε τη ζάχαρη. «Όταν μπαίνεις στη μάχη, δεν πρέπει να περιμένεις το χειρότερο», είχε πει στην τελευταία συνέντευξη που έδωσε στο Μιλάνο. Μια βδομάδα μετά την συνέντευξη, την βρήκαν νεκρή στο καμαρίνι της. Δίπλα της βρέθηκε μια μισοφαγωμένη σοκολατίνα.

~.~

Το κλειδί

Έκλεινε για χρόνια τα μάτια και τ’ αφτιά της ορμητικά. Όταν το απαίτησε ο χρόνος κλείδωσε. Σπούδασε, ταξίδεψε πολύ, ερωτεύτηκε παράφορα, παντρεύτηκε. Γέννησε τρία παιδιά, στο τρίτο κόντεψε να πεθάνει. Εκείνη έζησε, ο γάμος της αιμορραγούσε όμως χρόνια. Κάποιος έπρεπε να μεγαλώσει τα παιδιά. Κάποιος έπρεπε να σηκώνει τα βάρη της καθημερινότητας, τα χρέη της τράπεζας και της Ιστορίας. Στεκόταν όρθια σαν δέντρο σε ξερότοπο. Άποτη καλοκαίρια και χειμώνες. Άνθιζε, κάρπιζε, γυμνωνόταν ξανά και ξανά, μα στεκόταν όρθια σε μια αμετάκλητη φθορά.Τι να κάνει τώρα πια το κλειδί; Έπρεπε κάπως να ορίσει τι αφήνει ανοιχτό, τι ελέγχει, ποιος μπαίνει μέσα, ποιος μένει έξω και ποιος φεύγει. Το πέταξε στο ποτάμι. Έκλεισε τα μάτια και πήρε μια βαθιά ανάσα.

~.~

Κατηχητικό

Της είπαν πως στο κατηχητικό θα άκουγε για τις αλήθειες της πίστεως, τα ήθη και τα έθιμα των χριστιανικών εορτών, για την προσευχή και τη νηστεία. Τα άκουγε στο μάθημα των Θρησκευτικών, ποιος ο λόγος να χάνει τα μεσημέρια του Σαββάτου για έξτρα δόση πίστεως; Η μάνα της όμως επέμενε. Δεν είχε άλλη επιλογή. Στην έκτη τάξη του Δημοτικού ξεκίνησε η Σαββατιάτικη κατήχηση για να γίνει μια καλή χριστιανή. Ευτυχώς πήγαινε με την κολλητή της. Όση ώρα μιλούσαν εκεί για τις αλήθειες της πίστεως, εκείνη σκεφτόταν τις πάστες στο συνοικιακό ζαχαροπλαστείο και τα πολύχρωμα μολύβια στο χαρτοπωλείο του κυρ-Θέμη. Πάντα κρυφά και γρήγορα. Η μια κράταγε τσίλιες κι άλλη τ’ άρπαζε. Γεύσεις και χρώματα του απαγορευμένου.

ΜΑΡΙΑ ΤΖΙΑΟΥΡΗ ΧΙΛΜΕΡ

Πηγή:Neoplanodio.gr

Ο συγκερασμός πλούτου και γνώσης, ή μάλλον η υποταγή της γνώσης στον πλούτο, φέρνει κάποιες προνομιούχες ομάδες σε θέση εξουσίας, ώστε να κρατούν τους μοχλούς των διεθνών εξελίξεων

•Πως προλαβαίνω να γράφω με ρώτησε μια φίλη που ξέρει πως είναι η ενεργός δικηγορία.Μα πρώτον δεν μου παίρνει πολύ ώρα.Δευτερον με φροντίζει η Δικαιοσύνη,φροντιζει την διαύγεια και μου παρέχει χρόνο.Προχτές σας έλεγα για την όγδοη αναβολή μιας υπόθεσης στο ΣΤΕ.Δεν είχα μόνο αυτό.

Είχα και μια δίκη στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων.Ολόκληρο επιτελικο σχέδιο για το πως θα φτάσω έγκαιρα από την Πανεπιστημίου στη Λουκαρεως.Να κρατηθεί η δίκη.Αλλά εντάξει φροντίζει η Θεία Προνοια.Ο Κοέλιο που λέει και οΔημητρης Οικονομακης.Χτες βράδυ μου ήρθε ένα sms.Όχι σαν αυτό που λένε για τη Μαρεβα.Ένα sms..sos.Οι δικαστικοι υπάλληλοι απέχουν 9-11.Άρα να ερθω στις 11 Χρηστο.Όχι έλα στις 9 γιατί η συγκεκριμενη γραμματέας μπορεί να ανεβει μπορεί και να μην ανεβεί.Τελικά δεν ανέβηκε.Έτσι σας γράφω από την καφενόβια περισυλλογή μου.Περιμένω να πάει 11.
•Κύριλλου Λουκάρεως και Ραγκαβη γωνία.Καπουτσίνο και σπιτικό κέικ.Πήρα από το περίπτερο την Εστία και τα Νέα και συγκρίνω τις εκδοχές για τα φερόμενα sms της Μαρεβας.Ο Κωτακης επιμενει.Στις μέσα σελίδες εθνοσωτήριες συμβουλές του Κώστα Καραμανλή για την Ευρώπη του μέλλοντος.Και ένα ωραίο ιστορικό αφηγημα για τους κουτσαβακηδες και τον Μπαϊρακτάρη στο άβατο του Ψυρρη.Όχι ο γνωστός Μπαϊρακτάρης με τον πιτόγυρο. και τους νταβατζηδες.Ο προπατωρ της Αστυνομίας επι Χαριλάου Τρικουπη.

•Στα Νέα το περιβάλλον Βαγγέλη Μαρινάκη διαψεύδει.Δια της έγκυρης πένας Γιώργου Παπαχρηστου.Δεν υπήρχε «οικειοτης».Πάω πιο μέσα.Ο γνωστός Πρετεντερειος αινος για τον Μητσοτάκη.Λίγο πιο κάτω συμπάθεια και ευγενικές προτροπές προς τη κυβέρνηση.Μια κουβέντα είπαμε μη τσακωθούμε.Κάτι σαν κίτρινη κάρτα.
•Έβγαλα συμπέρασμα για τα sms;όχι.Όμως εκτιμώ πως η αποστολή του Μπρατάκου και του Παπασταύρου εστεφθη με απόλυτη επιτυχία.Κι ας έχασε ο Ολυμπιακός στις καθυστερήσεις.Δεν πειράζει κέρδισε ο Παοκ.
•Αυτά η μέρα ενός δικηγόρου.10.42.Πάω στο Δικαστήριο.

Πάνος Μπιτσαξής

Ο Γεώργιος Γρίβας με αγωνιστές της ΕΟΚΑ

Την 1η Απριλίου 1955 οι Ελληνοκύπριοι ξεσηκώθηκαν για να αποτινάξουν τον βρετανικό ζυγό, με στόχο την «Ένωσιν» με τη μητέρα-πατρίδα Ελλάδα. Ο αγώνας τους έληξε με τις «Συμφωνίες Λονδίνου – Ζυρίχης» (19 Φεβρουαρίου 1959), με τις οποίες η Κύπρος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος.

Το αίτημα των Ελληνοκυπρίων για την αποτίναξη της βρετανικής κατοχής στη Μεγαλόνησο και την ένωση με την Ελλάδα ήρθε δυναμικά στο προσκήνιο το 1950, με το δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου (το διοργάνωσε η Εκκλησία της Κύπρου και το 95,7% των ψηφισάντων τάχθηκε υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα) και την εκλογή του Μακαρίου Γ’ ως Αρχιεπισκόπου Κύπρου στις 20 Οκτωβρίου. Ήταν η εποχή που η αποικιοκρατία έπνεε τα λοίσθια και η μία μετά την άλλη οι κατακτημένες χώρες επιζητούσαν δυναμικά την ανεξαρτησία τους.

Οι κυβερνήσεις των Αθηνών, με την προτροπή της ελληνοκυπριακής ηγεσίας και υπό την πίεση των οργανώσεων του Κυπριακού Αγώνα στην Αθήνα, κατέβαλλαν προσπάθειες για τη διεθνοποίηση του θέματος, με διαδοχικές προσφυγές στον ΟΗΕ. Στις 10 Νοεμβρίου 1954 ο απόστρατος συνταγματάρχης Γεώργιος «Διγενής» Γρίβας (1897-1974) φθάνει στο νησί και συγκροτεί την Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ), η οποία την 1η Απριλίου 1955 αναλαμβάνει δράση κατά των Βρετανών αποικιοκρατών, σηματοδοτώντας την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα των Κυπρίων. Ο γεννημένος στην Κύπρο Γρίβας είχε διατελέσει αξιωματικός του ελληνικού στρατού και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής είχε ιδρύσει την αντικομουνιστική οργάνωση «Χ», ενώ είχε λάβει ενεργό μέρος στον Εμφύλιο Πόλεμο. Πολιτικός αρχηγός της ΕΟΚΑ ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος (1913-1977), μετέπειτα πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η έναρξη του αγώνα, όπως προαναφέρθηκε, ξεκίνησε τις βραδινές ώρες της 31ης Μαρτίου προς την 1η Απριλίου 1955, με επιθέσεις σε κυβερνητικά κτίρια, αστυνομικούς σταθμούς, τον ραδιοσταθμό και σε βρετανικό στρατόπεδο της Αμμοχώστου. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, στο στόχαστρο της ΕΟΚΑ βρέθηκαν εκτός από τους Άγγλους δυνάστες, οι Ελληνοκύπριοι συνεργάτες τους, οι Τουρκοκύπριοι της οργάνωσης «Ταξίμ» που επιζητούσαν «ένωση» της Κύπρου με την Τουρκία, αλλά και μέλη του ΑΚΕΛ, που οι «εθνικόφρονες» της ΕΟΚΑ τούς κατηγορούσαν ως συνεργάτες των Άγγλων. Η διαμάχη «δεξιών» και «αριστερών» στην Κύπρο για τον ρόλο του ΑΚΕΛ στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα καλά κρατεί μέχρι σήμερα.

Παρά το αίμα που χύθηκε και τους αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους (Καραολής, Δημητρίου, Παλληκαρίδης, Αυξεντίου κ.ά.), ο στόχος της «Ένωσης» δεν επιτεύχθηκε. Με τις συμφωνίες του Λονδίνου και της Ζυρίχης (19 Φεβρουαρίου 1959, η Κύπρος έγινε ανεξάρτητο κράτος την 1η Οκτωβρίου 1960.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/

Λογοθεσίες από τον
ΗΡΑΚΛΗ ΛΟΓΟΘΕΤΗ

*

Απνευμάτιστο και πανεπιζήμιο

Στα Έξι Μαθήματα για την Παιδεία, ο Νίτσε περιγελά την αξίωση του πανεπιστημίου να θεωρείται ανώτατο πνευματικό ίδρυμα και διαπιστώνει ότι στην μουντή του ατμόσφαιρα μαραίνονται τα καλύτερα άνθη της ευγενικής νεολαίας. Σήμερα, στο καθυστερημένο μνημόσυνο, ενάμιση αιώνα  μετά την άκλαυτη κηδεία του, χύνονται πολλά δάκρυα. Τα περισσότερα ειλικρινή, δεν αντιλέγω, αλλά περιττά εκεί όπου θα αρκούσε ένας πικρός μορφασμός, αφού το δημόσιο πανεπιστήμιο έχει ήδη αλωθεί προ πολλού με τη διαστροφική έκπτωση της γνώσης από αγαθό σε προϊόν και την επιχειρησιακή ανασύνταξη της virtus από τον ελληνικό περίπατο της Αρετής στον στρατιωτικό βηματισμό της Δυνάμεως. Οι σχολές των θετικών επιστημών λειτουργούν ως προπαιδευτικά παραρτήματα της εταιρικής διάρθρωσης του καπιταλισμού, μεριμνώντας για τη σύνδεση των αποφοίτων με την αγορά και όχι με την κοινωνία  και τις ανάγκες της. Ενώ οι θεωρητικές, αντί να ασχολούνται με την καλλιέργεια των προϋποθέσεων της αυθεντικής σκέψης, βγάζουν με το τσουβάλι, ως επιβεβαίωση του Κίρκεγκωρ, «δούλους παραπομπών και αχθοφόρους υποσημειώσεων» — για ν’ αφήσω στην άκρη τα πομφολυγοξεράσματα των «αφυπνισμένων» δικαιωματικών σχολών. Προς τι λοιπόν τόσος θρήνος και τόσος κοπετός; Κουκιά τρώει κανείς, κουκιά μολογάει. Το ότι σήμερα ιδιωτικοποιούνται και επισήμως δεν αλλάζει και πολλά στο πιάτο – που εξακολουθεί να σερβίρεται με τα ίδια υλικά: εξίσου ευτελή αλλά πιο ακριβά.