Αγροτόσπιτο το 1972, τώρα στο βυθό της λίμνης του Μόρνου

Photo nick dessypris

Ο χρόνος και ο χώρος δεν είναι συνθήκες στις οποίες ζούμε, αλλά συνθήκες στις οποίες σκεφτόμαστε….

ΤΕΛΕΙΏΝΕΙ ΠΟΤΈ ΈΝΑ ΚΕΊΜΕΝΟ;

Τελειώνει ποτέ ένα κείμενο; Όταν το παραδίδεις στον εκδότη, άψογο όπως νομίζεις, έχεις για λίγο την ψευδαίσθηση ότι ξεμπέρδεψες μαζί του. Φτάνουν όμως οι πρώτες διορθώσεις και συνέρχεσαι. Ακολουθεί πάλη κανονική με τις λέξεις, τα μολύβια βγαίνουν από το συρτάρι, οι κόκκινες πένες πιάνουν δουλειἀ, πρώτο και δεύτερο και τρίτο πέρασμα, μέχρι το τυπωθήτω. Ο διορθωτής και ο επιμελητής (τι φιλάνθρωπα επαγγέλματα – έπρεπε να έρθει το ίντερνετ για να το κατανοήσουμε πλήρως!), οι τροχονόμοι της γραφής λοιπόν σου ανοίγουν τα μάτια: το άψογο δεν είναι τόσο άψογο όσο το νόμιζες, υπάρχουν ακόμη ασάφειες, ανακολουθίες, σημεία θολά.

Αλλά και μετά το τύπωμα, οι φορές που πέφτεις πάνω σ’ ένα λάθος, σ’ ένα στίχο, σ’ ένα χωρίο προβληματικό είναι κάμποσες. Και τότε λυπάσαι που δεν πρόλαβες να το τσιμπήσεις όταν έπρεπε. Και ευελπιστείς ότι, σε μια ξανακοιταγμένη ανατύπωση ή εντελώς νέα έκδοση, θα σου δοθεί κάποτε η ευκαιρία να επανορθώσεις. Και όταν φτάνει επιτέλους αυτή η ευκαιρία (όχι τόσο συχνά όσο θα το ήθελες…), ώ του θαύματος, όλα ξεκινούν και πάλι απ’ την αρχή. Και πάλι διορθώσεις, πρώτο και δεύτερο και τρίτο πέρασμα. Και πάλι ανακολουθίες. Και πάλι λάθη και ασάφειες και σημεία θολά! Μα πού κρύβονταν τόσο καιρό, αναρωτιέσαι. Πώς δεν τα είδα, πώς δεν τα είχαμε δει;

Τελειώνουν λοιπόν ποτέ όλα αυτά; «Τα ποιήματα δεν τελειώνουν – εγκαταλείπονται», απαντά βαρύθυμα από τον αιώνα του ο Πωλ Βαλερύ.

Πηγή:Κώστας Κουτσουρέλης /neoplanodion.gr

Για όσους εργάζονται υπερβολικά:

Η απάντηση στο ερώτημα αν χρειάζεται να δουλεύουμε τόσο πολύ είναι ένα σθεναρό όχι!

Προεδράρα μου!

 

Μεγάλο χάρισμα να έχει κάποιος ευφράδεια, να έχει  λόγο που να  μπορεί να  πείθει και  να παρασύρει τους ακροατές του εύκολα στις δικές του θέσεις. Όταν μάλιστα είναι αρχηγός είναι ένα από τα σημαντικά προσόντα που η ηγεσία γίνεται εξαιρετικά αποτελεσματική.

Τέτοιο χάρισμα διέθεται στο μέγιστο βαθμό ο αρχηγός της μεγάλης ασφαλιστικής μαγεύοντας τους ακροατές του και πείθοντας τους συνομιλητές του ώστε να θεωρείτε για πολλά χρόνια ως ένας από τους πιο ικανούς Έλληνες dealer.

Πρέπει να ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα όταν σε μια σύσκεψη με τα στελέχη της εταιρίας του που στο κλείσιμο της συνάντησης απευθυνόμενος με μεγάλη σοβαρότητα και με φωνή πολύ σταθερή και στομφώδη είπε τα εξής: «όταν με δείτε να ασχολούμαι με αθλητικές ομάδες ή με εφημερίδες, περιοδικά ή και με τηλεοπτικά κανάλια ψάξτε να βρείτε δουλειά θα αρχίσει η παρακμή..».

Βέβαια όπως σχεδόν γίνεται πάντα τέτοιες βαρύγδουπες δηλώσεις παραβιάζονται πριν αλέκτορα φωνήσαι

Δεν είχαν περάσει ούτε τρία χρόνια από αυτή την δήλωση όταν έσκασε ξαφνικά η είδηση ότι ο μεγάλος αγόρασε μια μεγάλη ποδοσφαιρική ομάδα και οι πρώτες δηλώσεις του μαρτυρούσαν ότι θα ξόδευε πολλά χρήματα ώστε η ομάδα να κάνει πρωταθλητισμό τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη! Χαράς ευαγγέλια για τους πολυπληθείς και φανατικούς οπαδούς της ομάδας και για όλους τους «επαγγελματίες» που οσμίστηκαν μεγάλο φαγοπότι και έτρεξαν να πάρουν θέση . Από την άλλη πλευρά κατήφεια και προβληματισμός επεκράτησε στα περισσότερα στελέχη της εταιρίας του κάποιοι μάλιστα θυμήθηκαν και την βαρύγδουπη δήλωση..

Οι φήμες άρχισαν να κυκλοφορούν ότι πολιτικοί που ήθελαν να αποκτήσουν επιρροή στην μεγάλη μάζα των φιλάθλων  αυτής της ομάδας ‘’έσπρωξαν’’ τον επιχειρηματία σε αυτή την κίνηση. Φανερά ανταλλάγματα δεν υπήρχαν γιαυτή  την ζημιογόνο  κίνηση γιατί ο επιχειρηματίας δεν ήταν κρατικοδίαιτος και καμία  επιχείρηση του δεν άρμεγε τον δημόσιο κορβανά, όπως συνέβαινε εκείνη την εποχή με πολλούς διάσημους επιχειρηματίες.  Ανεξήγητη απόφαση του μεγάλου ή κάτι άλλο ..

Μερικές μέρες αργότερα κατεβαίναμε την Κηφισίας, οδηγούσε ο ίδιος την Τζάγκουαρ χωρίς συνοδεία, του άρεσε το οδήγημα, τον χαλάρωνε από τους έντονους ρυθμούς της δουλειάς, αλλά από τότε που έγινε γνωστός, λόγοι ασφαλείας δεν του επέτρεπαν να απολαμβάνει αυτή την μικρή χαρά. Δεν ξέρω πως εκείνη την ημέρα το αποφάσισε να οδηγήσει μόνος του χωρίς την φρουρά του όταν μάλιστα πριν μια βδομάδα η 17 Νοέμβρη είχε χτυπήσει θανατηφόρα έναν μεγάλο επιχειρηματία ..

Ήταν ευδιάθετος και άρχισε να με ρωτά για την οικογένεια μου και ιδιαίτερα για τα παιδιά μου. Βλέποντας αυτή την χαλαρή διάθεση τόλμησα κάποια στιγμή να τον ρωτήσω για τη αθλητική ομάδα που αγόρασε: «από ότι ξέρω φίλαθλος δεν είστε και μάλλον απεχθάνεστε και το ποδόσφαιρο, γιατί μπλέξατε μα αυτό τον σύμφερτο, θα μας προκαλέσει ζημιά στις δουλειές μας»  και συνεχίζω θυμίζοντας την δήλωση που μας είχε κάνει πριν περίπου τρία χρόνια, «μάλλον πρέπει να ανησυχούμε και να ψαχνόμαστε» τονίζοντας ιδιαίτερα το ψαχνόμαστε.

Φάνηκε ότι δεν  του άρεσε καθόλου αυτή η επισήμανση και αρκετά απαξιωτικά σχολίασε: «τι πας και θυμάσαι, ο κόσμος αλλάζει Κωνσταντίνε, πρέπει να προσαρμόζεσαι αν θες την πρόοδο …».

Ακολούθησε ένα μικρό διάστημα σιωπής, μάλλον το σκέφθηκε λίγο παραπάνω αυτό που μου είπε και συνέχισε:

:«Μου θύμισες πριν μια δήλωση μου και πιθανόν να έχουν κάποια βάση οι ανησυχίες σας γιατί στην δήλωση αυτή έλειπε κάτι που το συμπληρώνω τώρα. Ο επιχειρηματίας πρέπει συνεχώς να ψάχνει, να αναζητά καινούργια πράγματα, η γοητεία του καινούργιου  είναι το καύσιμο που και τον κρατά ζωντανό και  του δίνει την δυνατότητα να κρατήσει και αυτά που έχει φτιάξει. Εμένα προσωπικά μου αρέσει και η επιχειρηματική περιπέτεια …»

«Ναι αλλά με μέτρο» τόλμησα και το διέκοψα   «Φυσικά» απάντησε αμέσως «αλλά δεν είναι και κάθε μέτρο άριστο  και να  ξέρεις πριν κάνω αυτή την κίνηση το σκέφθηκα, βλέπεις και άλλοι μεγάλοι επιχειρηματίες επενδύουν στο ποδόσφαιρο… κάτι βλέπουν, δεν μπορεί εμείς να λείπουμε από αυτή την αγορά.Για να καταλάβεις ποσό ανησύχησε  κάποιους, θα σου εκμυστηρευτώ κάτι: δεν δίστασε ο Καπετάνιος που ασχολείται χρόνια με το ποδόσφαιρο  να μου τηλεφώνησε την ημέρα που θα υπέγραφα την  αγορά της ομάδας. Πρόθεση του να με αποθαρρύνει και για το καλό το δικό μου με εξόρκιζε να μη προχωρήσω.. Βέβαια οι πραγματικές του προθέσεις ήταν άλλες, δεν με ήθελε ανταγωνιστή του.. με φοβόταν ..»

Δεν ξαναμιλήσαμε μέχρι που φθάσαμε  στο Σύνταγμα, μάλιστα είχαμε έλθει  αρκετά νωρίτερα από την προγραμματισμένη συνάντηση μας και μπήκαμε σε ένα καφέ στην Φιλελλήνων. Με τη είσοδο μας,  έρχεται προς το μέρος μας με ορμή ένας υπάλληλος του καταστήματος, τον αγκαλιάζει και άρχισε να τον  φιλάει και να  βροντοφωνάζει:  «προεδράρα μου, να ζήσεις! με σένα  η ομαδάρα μας θα πάρει πρωτάθλημα!»

Αφού απελευθερώθηκε από τη αγκαλιά του θερμόαιμου οπαδού γυρνάει προς το μέρος μου και μου λέει : «τώρα κατάλαβες γιατί αγόρασα αυτή την ομάδα…»

 

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου σκέφθηκα και απογοητευμένος είναι η αλήθεια δεν συνέχισα την συζήτηση.

Όπως συμβαίνει πάντα, μετά το ωσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις έρχεται το σταύρωσον αυτόν…

Δεν πέρασαν ούτε τρία χρόνια, αφού εν τω μεταξύ σπαταλήθηκαν κάποια εκατομμύρια, που οι οπαδοί στις κερκίδες έβριζαν την προεδράρα και την οικογένεια του και μοιραίως η αποχώρηση ήταν η μονή διαφυγή για, τον άσχετο με τα ποδοσφαιρικά, πρόεδρο.

Όμως τελικά ο πανέξυπνος επιχειρηματίας στο διάστημα αυτό είχε καταφέρει να κάνει ένα  μεγάλο deal, που οι φήμες ήθελαν να τον έχει βοηθήσει ο ίδιος μεγαλοπαράγοντας που τον είχε σπρώξει να εμπλακεί με τα ποδοσφαιρικά.

Τελικά κερδισμένος αν και φαινομενικά χαμένος!

Πόνημα δημιουργικής γραφής

Το διήγημα είναι από το προς έκδοση βιβλίο του Κ Μπερσιά με τίτλο: Πολλές οι ιστορίες αλλά  ένα της ζωής το αφήγημα

 

 

 

Ως ποδοσφαιρικός όρος είναι η ποινή που επιβάλλεται κατά την κανονική διάρκεια ενός αγώνα σε περίπτωση παράβασης των κανονισμών του αθλήματος μέσα στην περιοχή της αμυνόμενης ομάδας (ανατροπή επιτιθέμενου ποδοσφαιριστή, πιάσιμο της μπάλας με το χέρι κλπ). Η εκτέλεση της «εσχάτης των ποινών», όπως μετέφραζαν παλαιότερα τον αγγλικό όρο «penalty» στα ελληνικά οι γλωσσαμύντορες, εκτελείται με σουτ (λάκτισμα) της μπάλας (σφαίρας) από παίκτη της επιτιθέμενης ομάδας προς το αντίπαλο τέρμα από απόσταση 11 μέτρων, με μόνο αμυνόμενο τον τερματοφύλακα της τιμωρημένης ομάδας.

Στα πρώτα βήματα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Αγγλία δεν υπήρχε ο κανονισμός του πέναλτι. Κατά τη διάρκεια των αγώνων ήταν σύνηθες φαινόμενο να γίνονται πολλά φάουλ με το χέρι από τους αμυνόμενους, προκειμένου να αποτρέψουν παραβίαση της εστίας τους. Γι’ αυτό, το 1890 ο Ιρλανδός Γουίλιαμ ΜακΚραμ, διευθυντής κλωστοϋφαντουργίας, τερματοφύλακας, αλλά και μέλος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Ιρλανδίας από το 1880, σκέφτηκε τον κανονισμό του πέναλτι.

Η ιδέα δεν «περπάτησε», αλλά ένα περιστατικό που συνέβη στις 14 Φεβρουαρίου 1891, κατά τη διάρκεια του προημιτελικού αγώνα για το Κύπελλο Αγγλίας μεταξύ Στόουκ Σίτι και Νοτς Κάουντι, άλλαξε την πορεία των πραγμάτων.

Η Νοτς είχε το προβάδισμα 1-0, αλλά η Στόουκ, αναζητούσε την ισοφάριση. Ένας παίκτης της Νοτς σταμάτησε την μπάλα με το χέρι του μερικά εκατοστά από τη γραμμή του τέρματος. Δόθηκε φάουλ. Τότε, όλοι οι παίκτες της ομάδας του Νότιγχαμ τοποθετήθηκαν μπροστά από τη γραμμή του τέρματος, ο τερματοφύλακας απέκρουσε και η Στόουκ έχασε το παιχνίδι.

Όμως, το αποτέλεσμα θεωρήθηκε άδικο. Και γι’ αυτό μερικές εβδομάδες αργότερα, στις 2 Ιουνίου 1891, σ’ ένα ξενοδοχείο στη Γλασκόβη, υιοθετείται επισήμως από τη Διεθνή Ένωση Ποδοσφαίρου, την οποία αποτελούσαν οι ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες Αγγλίας, Σκωτίας, Ουαλίας και Ιρλανδίας, ο κανονισμός του πέναλτι.

Ο κανόνας τέθηκε σε ισχύ σε όλα τα πρωταθλήματα από τη σεζόν 1891-1892. Έτσι, το πρώτο επίσημο πέναλτι στην ιστορία του ποδοσφαίρου εκτελέστηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1891, στον αγώνα Γουλβς – Άκρινγκτον (5-0) για το πρωτάθλημα Αγγλίας. Αιτία για το πέναλτι, ένα χέρι. Ο Μπίλι Χιθ δεν αστόχησε από τα 11 μέτρα κι έγραψε ιστορία. Στην πραγματικότητα, πριν από αυτό το πέναλτι, στη Σκωτία και την Ιρλανδία είχαν εκτελεστεί αρκετά, αλλά ο κανόνας δεν είχε ακόμη κωδικοποιηθεί από τη Διεθνή Ένωση Ποδοσφαίρου.

Πηγή: https://www.sansimera.gr

Ιδεοϊστορικά, το μοτίβο του αναστάντος θεού δεν υπήρξε χριστιανική επινόηση. Άττις, Άδωνις, Διόνυσος είναι μερικές μόνο από τις θεότητες με τις οποίες συνέδεσαν συμβολικά οι λαοί της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής την αέναη ανακύκληση των εποχών, από την άνοιξη-γέννηση ώς τον χειμώνα-θάνατο και πάλι από την αρχή.

Η ιδιοφυΐα της χριστιανικής σύλληψης του αναστάντος Ιησού έγκειται νομίζω στον συνδυασμό μέσα στο ίδιο θρήσκευμα αυτού του αέναου κυκλικού χρόνου με τον γραμμικό χρόνο του εβραϊκού μεσσιανισμού, στον συγκερασμό δηλαδή των αντιθέτων, της αιώνιας επανάληψης με την επαγγελία της οριστικής υπέρβασής της.
Αυτό επέτρεπε διαχρονικά στην Εκκλησία να απορροφά τις ήττες και τις διαψεύσεις και να επικαλείται τα διδάγματα της καρτερίας: παρ’ όλα τα εμπόδια, ή και εξαιτίας αυτών, η Σωτηρία παραμένει πάντα εγγύς.

Οι πολιτικοί μεσσιανισμοί που διαδέχτηκαν τον χριστιανισμό, αυτή την καρτερία την αγνόησαν. Το άκαμπτο ιδεώδες της Επανάστασης που επαγγέλλονται (εργατοκομμουνιστικής, εθνικοσοσιαλιστικής ή αστικοφιλελεύθερης), πισωγυρίσματα και παλινωδίες δεν αναγνωρίζει, εξου και είναι πολύ ευάλωτο στις τροπές του καιρού και της τύχης.

Πηγή:Κώστας Κουτσουρέλης /neoplanodion.gr

Μουσείο Θήβας ένα από τα καλύτερα μουσεία της Ελλάδας

Μπράβο Κώστα ! Ένα μικρό αδελφάκι από τους μεγάλιθους του Στόουνχεντζ!

Σιγά σιγά θα βρεθούν και τα άλλα «μικρά» και θα ολοκληρωθεί το έργο …