ΟΡΕΙΝΟΣ

Φάνηκαν τα πρώτα σπίτια του χωριού που είναι θαμμένο στα νερά της λίμνης του Μόρνου….η στάθμη της λίμνης πέφτει επικίνδυνα, θα πούμε το νερό νεράκι;

ο Αντώνιος με τον Πατέρα Αντώνιο

Η Ουράνια Ξυλούρη με τον πατέρα Αθανάσιο στα Σκούρτα

Οιστρηλατημένος από την ακένωτη φιλοδοξία του και αφού φλερτάρισε καιροσκοπικά προηγουμένως με τους Δημοκρατικούς και άλλα σχήματα, ο Ντόναλντ Τραμπ καβατζάριζε σχεδόν τα 70 όταν επιτέλους κατάλαβε ότι για να γίνει πρόεδρος, που ήταν εξ αρχής ο σκοπός του, ένας μόνο δρόμος υπήρχε. Να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι τους μισούς τουλάχιστον Αμερικανούς το πολιτικό σύστημα δεν τους εκπροσωπεί.

Και τότε συνέβη το εκπληκτικό. Αυτός ο υπερνάρκισσος μεγιστάνας, αυτός ο Νεοϋορκέζος πλεϋμπόυ, αυτός ο θεομπαίχτης κερδοσκόπος, αυτός ο σκανδαλοποιός τηλεαστέρας, για τα ωραία μάτια της εξουσίας τα έβαλε με τους ομοίους τους και έγινε η φωνή της… βαθιάς Αμερικής, της θρήσκας, συντηρητικής επαρχίας και των αγνοημένων εργατικών στρωμάτων στις «ζώνες της σκουριάς»! Που πίνουν σήμερα νερό στο όνομά του και είναι πρόθυμοι να τον ακολουθήσουν σε κάθε του βήμα. Ειρωνικό; Τις συνηθίζει αυτές τις ειρωνείες η ιστορία…

Έκανε όμως ένα πελώριο λάθος. Αν έμενε στα MAGA και στα Pro Life και τα ηχηρά παρόμοια, θα ήταν ένας ακόμη RINO, ένας Ρεπουμπλικάνος κατ’ όνομα αντιπαθής στους liberals μεν, αλλά καθ’ όλα συμβατός με το σύστημα. Από υπερβολική αυτοπεποίθηση, νομίζω, θέλησε ωστόσο να αντιμετρηθεί και με το βαθύ κράτος, έθιξε το Ιερό Δισκοπότηρο του μεταψυχροπολεμικού consensus, τη ρητορική του επεμβατισμού υπέρ της «Δημοκρατίας», και τη μεσσιανική λογική των διαρκών πολέμων.

Συσπείρωσε έτσι εναντίον του τα δύο ισχυρότερα παραθεσμικά συμπλέγματα ισχύος του πλανήτη: το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα του Άικ, και το «πληροφοριακό σύμπλεγμα», το κογκλομεράτο δηλαδή των ΜΜΕ-Υπηρεσιών Ασφαλείας-παντοίας φύσεως Ιδεολογικών Μηχανισμών που ελέγχουν την «ενημέρωση».

Τώρα βρίσκεται στη θέση που βρισκόταν κάποτε ο Ερντογάν. Ή θα εξοντώσει το βαθύ κράτος ή το βαθύ κράτος θα εξοντώσει εκείνον. Η έκβαση αυτή τη στιγμή είναι ακόμη ανοιχτή, το παιχνίδι παίζεται. Όμως το πρώτο είναι πολύ πολύ πιο δύσκολο απ’ το δεύτερο

Πηγή: neoplanodion.gr/κωστας Κουτσουρέλης

Ποτέ δεν ξέρεις σε ποιον δρόμο η ζωή θα σε φέρει, τα μονοπάτια εκείνα που θα σε μπλέξει.

Όταν νομίζεις ότι όλα τα έχεις ρυθμίσει, ένας άνεμος, απρόσμενος, μπορεί να φυσήξει…. Σε πολλές δοκιμασία θα σε βάλει….

Μη φοβάσαι, υπάρχουν πάντα οι φίλοι και η αγάπη….

Ο επίλογος του βιβλίου της Κωσταντίνας Κοράκη « η ανταριασμένη οι φίλοι και τα κτίρια» εκδόσεις Λυκόφως

Τα παπαγαλάκια του κόκκινου ολοκληρωτισμού, φυσικά και τα έβαλαν με τον Μακρόν. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν, μετά από τη διακυβέρνηση το Κόμματος στο οποίο ανήκαν πολύ πριν τις εκλογές του 2015, είναι ότι οι ίδιοι είναι άχρηστοι στην διαχείριση της Εξουσίας.

Αυτοί που σήμερα κατακρίνουν τον Μακρόν, είναι αυτοί που συμπορεύτηκαν μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Ακροδεξιό-Λεπενικό Πάνο Καμένο, εξευτελίζοντας κάθε τί που θεωρούσαμε Αριστερά, μέχρι το 2015. Αποκαλούν θλιβερό και Πρόεδρο των πλουσίων τον Μακρόν, ενώ ο ο Τσίπρας ήταν ο Πρωθυπουργός της εργατικής τάξης! Δεν υπάρχει τσίπα επάνω τους.

Ο Μακρόν είναι ο Πρόεδρος των πλουσίων, ενώ ο Γιάνης, που έκλεισε τις Τράπεζες εδώ, ήταν ένας αγωνιστής υπέρ των φτωχών. Στη Γαλλία σήμερα, συντελείται, με άλλους όρους, η ίδια υπόσκαψη που έκανε το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα (DKP), εις βάρος των Σοσιαλιστών και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, σε συνεργασία με το Ναζιστικό Κόμμα της Γερμανίας.

Κι αυτό, γιατί τα παπαγαλάκια, πιστεύουν ότι μετά την ΛΕΠΕΝ, θα έλθει, αυτό που πιστεύει όλη η τριτοδιεθνιστκή, κομμουνιστική αριστερά, οι σταλινικοί δηλαδή, από τη δεκαετία του 30 μέχρι σήμερα, η σειρά του Λαϊκού ΜΕΤΩΠΟΥ, που θα φέρει την αιώνια δικαιοσύνη και το καθεστώς υπέρ των φτωχών. Τα παπαγαλάκια είναι μέρος του φαντασιακού της Λενινιστικής αριστεράς, η οποία είναι η πιο ισχυρή σωτηριολογική παράμετρος της παγκόσμιας αριστεράς, η οποία έχει ισχυρή την πεποίθηση και την βεβαιότητα, ότι μόνον αυτή κατέχει στην σωστή μέθοδο, να οδηγήσει τους “σκλάβους της εργασίας”, στην αιώνια ευτυχία. Αυτό της δίνει και την ισχυρή πίστη, αφού κατέχει την μόνη αλήθεια, ότι έχει και την δύναμη να διαπαιδαγωγήσει τις μάζες, ακόμη και με τη βία και να τις οδηγήσει στην κατάργηση της κοινωνίας των ανισοτήτων. Το πέτυχαν άλλωστε το Στρατόπεδο Συγκέντρωσης που ονομαζόταν Σοβιετική Ένωση!!!

Απαντάμε: Ζήτω ο Μακρόν, Ζήτω η Φιλελεύθερη Κοινοβουλευτική Δημοκρατια, Ζήτω η Φιλελεύθερη και Δημοκρατική Αριστερά…

Δημήτρης Κανελλοπούλος συγγραφέας

Όταν είσαι βέβαιος ότι εσύ μόνος (ή μόνη) κατέχεις την απόλυτη αλήθεια, τον δρόμο προς την Πρόοδο και τη Δικαιοσύνη, το ελιξήριο για τη θεραπεία πάσας νόσου, ο λογοτέχνης, ο καλλιτέχνης είναι ο εχθρός. Για ποιο λόγο; Μα διότι σου δείχνει καθαρά ότι λες βλακείες. Ότι η ανθρώπινη κατάσταση είναι χαοτικά πολύπλοκη, ότι το φως και το σκοτάδι δεν είναι αντίπαλα αλλά αλληλένδετα και αξεχώριστα, ότι οι καρικατούρες που έχεις φτιάξεις περί καλού και κακού μόνο στη φαντασία σου υφίστανται. Και ότι θα σκορπίσουν, σκορπούν ήδη, στο πρώτο φύσημα της Ιστορίας.

Ο χριστιανικός ζηλωτισμός φίμωσε την προσωπική έκφραση για αιώνες. Μωαμεθανοί και εβραίοι απαγόρευσαν την απεικόνιση της ίδιας της ανθρώπινης μορφής. Οι ιεροεξεταστές ψαλίδιζαν τα φτερά των αγγέλων του Θεοτοκόπουλου και σκέπαζαν τ’ αχαμνά στις φιγούρες του Μικελάντζελο. Όλα τα καθεστώτα, από τους πουριτανούς της φιλελεύθερης, υποτίθεται, Αγγλίας του 19ου αιώνα, ώς τα φερέφωνα των ολοκληρωτισμών του 20ού απεχθάνονταν την ελεύθερη σκέψη, την ελεύθερη έκφραση. Διότι αυτές δείχνουν πώς οι άνθρωποι πράγματι ήταν, είναι και θα είναι. Όχι όπως οι μικρονοϊκές μας ιδεολογίες τούς φαντάζονται.

Από indices librorum prohibitorum βρίθει η ιστορία, τι θ’ αλλάξει τώρα αν παραχώσουμε σ’ αυτούς τον Καραγάτση και τη Μεγάλη Χίμαιρα; Μήπως τα θέατρά μας δεν έχουν ήδη πετσοκόψει τον Έμπορο της Βενετίας του Σαίξπηρ ή τους Νέγρους του Ζενέ; Γιατί να μη πεταχθεί στον Καιάδα, σήμερα κιόλας, ο Εμπειρίκος ως κήρυκας της σεξουαλικής βίας ή ο Ναμπόκωφ ως υμνολόγος της παιδεραστίας; Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όλα τα καθεστώτα το πρώτο που κάνουν είναι να τα βάζουν με το σεξ και το χιούμορ. Το σεξ και το χιούμορ τα τρέμουν, εμπρός τους οι χρηστοήθειες και οι κατηχήσεις σωριάζονται, η αυθεντία τους καταρρέει. Η γυμνή σάρκα και η λυτή γλώσσα, ποια ορθοδοξία ποτέ τις συγχώρησε;

Σ’ αυτό, το ατελεύτητο, κυνήγι της εξουσίας λοιπόν, ο Καραγάτσης είναι σήμερα απλώς ένα επεισόδιο, μια σημαία ευκαιρίας, ένα θρασύ μισαλλόδοξο λάβαρο. Αν ο «μισογυνισμός» είναι το κριτήριό μας, θα γλιτώσει αύριο μήπως ο Ευριπίδης; Ποιος έντιμος άνθρωπος μπορεί να ξεφυλλίσει μισή ώρα τον Πατέρα του Αύγουστου Στρίντμπεργκ και να μη βάλει τα γέλια με τις βεβαιότητες της τρέχουσας πατριαρχιολογίας, και να μη δακρύσει με την ανθρώπινη μοχθηρότητα, η οποία δεν κάνει διάκριση μεταξύ αρχόντων και αρχομένων, αρσενικών και θηλυκών, πιστών και απίστων, ημεδαπών και ξένων: παραμένει πάντα ίδια και ανεκρίζωτη.

Κωστας Κουτσουρέλης /neoplanodion.gr

Οι ευρωεκλογές που μας πέρασαν κατεδάφισαν τον Σολτς και τον Μακρόν. Ένας Γερμανός καγκελάριος και ένας Γάλλος πρόεδρος που τα κόμματά τους κινούνται γύρω στο 14%, ποια εντολή, ποια νομιμοποίηση μπορούν πλέον να επικαλούνται; Και τι είδους ηγεσία έχουν να προσφέρουν, όχι μόνο στις χώρες τους, στην Ευρώπη εν γένει;

Αυτά ίσως σκέφτεται κανείς, κοιτώντας τα ευρωαποτελέσματα. Στην πράξη όμως, κι αυτό ελάχιστοι τολμούν να το πουν ανοιχτά, ανάμεσά τους πρώτος ο δαιμόνιος Μισέλ Ουελλμπέκ, οι ευρωπαϊκές εκλογές, χθεσινές ή αυριανές, από μόνες δεν έχουν καμία μα καμία σημασία. Και η Λε Πεν του RN (σύντομα!) και η Βάιντελ της AfD (οψέποτε…) και αν έρθουν στην εξουσία, ελάχιστα πράγματα θ’ αλλάξουν. Τι άλλαξε η ανάρρηση της Μελόνι στον ιταλικό πρωθυπουργικό θώκο;

Η Ευρώπη είναι δεμένη χειροπόδαρα στο αμερικανικό άρμα. Ιδίως μετά το ξέσπασμα του ρωσσοουκρανικού πολέμου, η εξάρτηση αυτή έγινε απόλυτη και αναντίστρεπτη. Η μοίρα της θα κριθεί στις ΗΠΑ. Μπάιντεν ή Τραμπ, όποιος νικήσει εκεί (και στο μέτρο που η νίκη του θα είναι οριστική), θα αποφασίσει περίπου εν λευκώ και τις δικές μας τύχες.

Και οι πολιτικοί μας θα ευθυγραμμιστούν στις εντολές του νικητή θέλοντας και μη. «Στη Ρώμη θα δοθεί ο χρησμός, θα γίνει εκεί η μοιρασιά». Στις πραγματικές «ευρωεκλογές», τις κρισιμότερες πιθανόν της ιστορίας, τον Νοέμβρη που μας έρχεται, κανείς Ευρωπαίος δεν θα έχει δικαίωμα ψήφου.

Κώστας Κουτσουρέλης/neoplanodion.gr

Στα καλά αστικά σπίτια το κυριακάτικο τραπέζι διατηρεί ένα ελάχιστο θεσμικό κύρος. Χάριν του συνδυασμού σεμνοπρέπειας και υποκρισίας, οι κακές λέξεις απαγορεύονται εξίσου αυστηρά με τις βρώμικες αναμνήσεις. Οι φαρμακεροί υπαινιγμοί για κάποια καμπαρετζού κόβονται σαν το βούτυρο, με ζεστό μαχαίρι. Ένας αράπης εξαφανίζεται μαγικά όταν ο πατριάρχης χτυπά το κουτάλι του στο πιάτο. Μία απάτη διορθώνεται βιαστικά σε οικονομική διαφορά. Τα παιδιά φυσικά, που έχουν (τα άτιμα!) το συνήθειο να τρυπώνουν κάτω από τραπέζια, να παραμονεύουν πίσω απ’ τις πόρτες ή να κρύβονται σε ντουλάπες, συμπληρώνουν με άνεση τα μισόλογα. Ξέρουν πως ο θείος Ισίδωρος ψάρεψε την ερωμένη του από τη δεύτερη σειρά ενός κακόφημου μπαλέτου. Ότι η Μαιρούλα γέννησε σε κατάλευκη ελβετική κλινική το εκδρομικό εξώγαμο που έπιασε στην Κένυα. Κι ότι ο Αργύρης, το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, δεν λείπει σε μακρινό ταξίδι αλλά ασπρίζει στη φυλακή. Ξέρουν τα πάντα, ακριβώς γιατί αποκρύβονται επιμελώς.

Οι μόνοι που δεν το αντιλαμβάνονται είναι οι προασπιστές της πολιτικής γελοιορθότητας. Κύριοι και κυρίες σαν την Helen Adam και την Laurie Harper που αναστάτωσαν προσφάτως την Αυστραλία αξιώνοντας να αποσυρθούν από τις σχολικές βιβλιοθήκες τα παλιά παιδικά βιβλία ως ρατσιστικά και σεξιστικά. Δεν τις απασχολεί το ότι ρατσισμός και σεξουαλική εκμετάλλευση πράγματι υπήρξαν (και υπάρχουν) αλλά το να μη φτάνει ο απόηχός τους στα παιδιά. Δεν ντρέπονται για το Άουσβιτς ή την εξόντωση των ιθαγενών αλλά θεωρούν απαράδεκτο να υποψιαστούν τα παιδιά τη φρίκη τους. Τα απαίσια πράγματα, καλό είναι να κρύβονται κάτω από το χαλί του ιστορικού αφοπλισμού. Γιατί τα παιδιά είναι κουτά. Πρέπει να ζουν σε φανταστικό παρόν, να πιστεύουν ότι το παρελθόν ήταν ειδυλλιακό και το μέλλον έρχεται ειρηνικό σαν χορτοφάγος λύκος. Χώνοντας το πηρούνι στο ψητό μπορεί να βγάλουν κάνα μάτι. Είναι σημαντικό λοιπόν να ξεγελάμε διαρκώς την πείνα τους. Να τους δίνουμε μόνο λιγοστά τρίμματα από το ψωμί της αλήθειας — και συγκαλύπτοντας αλλοτινά αίσχη να καθαρίζουμε, επιφανειακά τουλάχιστον, το τραπεζομάντηλο της ιστορίας.

Η θεία μου η Ειρήνη, μπορεί να μ’ έβαζε να τρώω με δυό χοντρά λεξικά κάτω απ’ τις μασχάλες για να μάθω να τηρώ στο τραπέζι την προσήκουσα στάση. Μα ποτέ δεν σκέφτηκε να αφαιρέσει τις σελίδες που περιείχαν επίμεμπτες λέξεις για να μ’ ελαφρύνει από το βάρος της αλήθειας τους.

Ηρακλής Λογοθέτης/neoplanodion.gr