Η ζωή, σύμφωνα με τον Κούντερα, βιώνεται χωρίς σενάριο- έχουμε «μόνο μια ζωή» να βιώσουμε και κανέναν οδηγό που να μας λέει αν τα καταφέρνουμε σωστά. Κάθε επιλογή βαραίνει από την έλλειψη μιας δεύτερης ευκαιρίας, και αυτή η μοναδικότητα της εμπειρίας δημιουργεί μια αφόρητη πίεση, μια «ελαφρότητα» που μοιάζει ταυτόχρονα απελευθερωτική και μάταιη. Μπορούμε πραγματικά να βρούμε νόημα σε μια τέτοια τυχαιότητα, ή είναι η φαντασία μας, τα όνειρά μας, που μας επιτρέπουν να διαμορφώσουμε την ομορφιά μέσα από το χάος;

Τρία πράγματα πρέπει να θυμάται κανείς όταν βρίσκεται στην εξουσία:

Ότι κυβερνάει ανθρώπους, ότι πρέπει να διαχειρίζεται την εξουσία σύμφωνα με το νόμο και ότι δεν θα κυβερνάει αιώνια.

Αγάθων, Αθηναίος τραγικός ποιητής.

Μιχάλης Γκανάς

«Ό,τι με βασανίζει κατά βάθος είναι η οριστική απώλεια ανθρώπων, τόπων και τρόπων και το ανέφικτο της επιστροφής, Πού; Στην παιδική ηλικία, ίσως την πραγματική πατρίδα όλων μας» εξομολογείται ο Μ Γκανάς.*

*Μιχάλης Γκανάς σημαντικός έλληνας ποιητής που έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών.

Των κεκοιμημένων

στη μάνα και στον Χρήστο

Ας πούμε ένα τραγούδι σιγανό,
καθώς αρμόζει στους κεκοιμημένους,
ενώ φτερά πουλιών γεμίζουν τον αέρα
κι αυτοί περνούν σκυφτοί
σηματοδότες και βγαίνουν σε υπόγειες
διαβάσεις.
Πάλι σκοτάδι, πάλι της ψυχής
τ’ απόκρημνα φαράγγια
κι ο ήλιος με παλάμες κάρβουνο
να τους πατάει,
ώσπου βουτάνε στα νερά και κρύβονται.

Κι όμως γελούσαν στα νοσοκομεία,
δε βρίσκανε το φαγητό του γούστου τους,
βλέπανε τηλεόραση, έκαναν σχέδια
για ένα μέλλον που κανείς δεν τους υπόσχονταν.
Ούτε οι γιατροί με το φθαρμένο κύρος
ούτε οι δικοί τους με την αναπόδεικτη αγάπη
και μόνον οι οροί τούς λέγαν την αλήθεια
στάζοντας μέρα και νύχτα
τα χημικά του χάρου μες στο αίμα τους.

Ας πούμε ένα τραγούδι σιγανό,
καθώς φτερά πουλιών γεμίζουν τον αέρα
κι αυτοί βουτάνε στα νερά και κρύβονται,
ενώ το φως επάνω
τρέχει σε πλάτες και μαλλιά
και συντηρεί τα ζώα και τα χόρτα,
μα προπαντός τα λέπια του.

Γυάλινα Γιάννενα, 1989