Ο μεγαλύτερος εχθρός της γνώσης δεν είναι η άγνοια, είναι η ψευδαίσθηση της γνώσης.

Στίβεν Hawkins

Λέγει ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης, καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Ιβήρων

……Ξεκινά από την διδασκαλία και λόγο που «είναι όργανο τούτου του κόσμου και φθάνει στην σιωπή που είναι μυστήριο του μέλλοντος αιώνος.» (Αββά Ισαάκ Σύρου. «…Σεσίγηται εν αγνοία πάντων των ενθάδε. Αυτή εστίνη άγνοια η υπερτέρα της γνώσεως.» (Αββά Ισαάκ Σύρου,)…..

Πέρασε 178 ημέρες στο Διάστημα και σήμερα αποκαλύπτει ότι «ζούμε ένα ψέμα»

Ο Ρον Γκάραν επέστρεψε από το Διάστημα στη Γη με μια εντελώς νέα οπτική μετά τα όσα βίωσε

Πηγή: ΙΝ.gr

Μπορούμε μονάχα να φανταστούμε τι περνά από το μυαλό ενός αστροναύτη τη στιγμή που αντικρίζει τη Γη από το Διάστημα.

Ωστόσο, ο —62χρονος σήμερα— Ρον Γκάραν, πρώην αστροναύτης της NASA, θυμάται πως απογοητεύτηκε πλήρως μόλις βρέθηκε εκεί έξω, καθώς συνειδητοποίησε μια άλλη πραγματικότητα.

Και για να σας προλάβω, δεν είδε ότι η Γη είναι επίπεδη, αλλά κάτι πιο αδιάσειστο.

Διάστημα: Το «φαινόμενο επισκόπησης»

Προσπαθήστε να μπείτε για λίγο στη θέση του Γκάραν και φανταστείτε τι μπορεί να σκεφτόταν ενώ είχε τη θέα του πλανήτη μας και βίωνε αυτό που ονομάζεται «φαινόμενο επισκόπησης».

Για όσους δεν γνωρίζουν, ο όρος αυτός περιγράφει τη γνωστική αλλαγή που αισθάνονται πολλοί αστροναύτες όταν βλέπουν τη Γη ενώ αιωρούνται στο Διάστημα – την οποία οι ερευνητές συγκρίνουν με μια «κατάσταση δέους με αυτο-υπερβατικές ιδιότητες».

«Εκείνη τη στιγμή, δυστυχώς συνειδητοποίησα ότι αυτό το λεπτό στρώμα κρατάει ζωντανό κάθε πλάσμα στη Γη»

Αυτή ακριβώς την εμπειρία είχε ο Γκάραν, ο οποίος πέρασε 178 ημέρες στο Διάστημα, διανύοντας περισσότερα από 71 εκατομμύρια μίλια σε 2.842 τροχιές κατά τη διάρκεια της καριέρας του στη NASA.

Οι ανησυχίες μας δεν είναι κάτι το σπουδαίο

Με τη μοναδική οπτική που απέκτησε για τον κόσμο, έβγαλε μερικά πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα για τον τρόπο ζωής μας.

Μιλώντας στο Big Think, δήλωσε ότι συνειδητοποίησε ότι τα πράγματα για τα οποία ανησυχούν οι άνθρωποι δεν είναι τελικά κάτι σπουδαίο. Αυτά που θα έπρεπε να μας απασχολούν περισσότερο είναι η υπερθέρμανση του πλανήτη, η αποψίλωση των δασών και η απώλεια της βιοποικιλότητας.

«Είδα αστραπές, είδα το βόρειο σέλας και είδα την απίστευτη λεπτότητα της ατμόσφαιρας του πλανήτη μας. Εκείνη τη στιγμή, δυστυχώς συνειδητοποίησα ότι αυτό το λεπτό στρώμα κρατάει ζωντανό κάθε πλάσμα στη Γη», δήλωσε.

«Ζούμε ένα ψέμα»

«Είδα μια βιόσφαιρα γεμάτη ζωή. Δεν είδα την οικονομία. Αλλά δεδομένου ότι τα ανθρώπινα συστήματα αντιμετωπίζουν τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των συστημάτων υποστήριξης της ζωής του πλανήτη μας, είναι προφανές από το σημείο θέασης του Διαστήματος ότι ζούμε ένα ψέμα», εξήγησε ο Γκάραν.

Από τότε που πάτησε ξανά τα πόδια του σε στέρεο έδαφος, ο Γκάραν υπερασπίζεται με πάθος τη φροντίδα του πλανήτη μας.

«Δεν πρόκειται να έχουμε ειρήνη στη Γη έως ότου αναγνωρίσουμε το γεγονός της αλληλένδετης δομής όλης της πραγματικότητας», πρόσθεσε ο Γκάραν – και δεν είναι ο μόνος με αυτή τη σκέψη.

Ο αστροναύτης Μάικλ Κόλινς που πέταξε με το Apollo 11 δήλωσε ότι έμεινε έκπληκτος από το πόσο «εύθραυστη» και «μικροσκοπική» φαινόταν η Γη, ενώ ο Έντγκαρ Μίτσελ του Apollo 14 δήλωσε ότι η εμπειρία του έδωσε μια «έκρηξη επίγνωσης».

Σκούρτης, Μπερτσιάς, Θεοδωρίδης

Γρηγόριος Ναζιανζηνός:

«Θεόν φράσαι μεν αδύνατον, νοήσαι δε αδυνατώτερον»

Ιωάννης Δαμασκηνός:

«άπειρον ουν το Θείον, λέγει και ακατάληπτον· και τούτο μόνον αυτού καταληπτόν, η απειρία και ακαταληψία»

«Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο

λάμπει»

εξομολογείται ο Οδυσσέας Ελύτης στο ποίημα «Ακινδύνου, Ελπιδοφόρου, Ανεμποδίστου»

Από τον Xristoforos Ntizos

Φίλες και φίλοι μου , έχω βαρεθεί να ακούω κάποιους υπερπατριωτες του πληκτρολογίου να λένε και να ξαναλενε για τα ελληνοτουρκικά τα γνωστά τροπάρια κι αν πρέπει η όχι να συναντιέται ο Έλληνας πρωθυπουργός με τον Τούρκο Πρόεδρο…αφού η αλήθεια είναι πως υπάρχουν οι γνωστές τοις πάσι διάφορες εδώ και δεκαετίες..
Έχετε όμως αναλογιστεί ότι ο Μητσοτάκης έχει πετύχει μετά από δεκαετίες να μην γίνονται εδώ και πολλούς μήνες υπερπτήσεις και να υπάρχει η καλύτερη δυνατή εξέλιξη στο μεταναστευτικό που θυμάστε σε τι επίπεδα είχε φτάσει?
Οι διαφορές μας με του Τούρκους είναι γνωστές, γνωστές και κανείς δεν τις αμφισβητεί, αλλά η σύγχρονη εξωτερική πολιτική κι η κοινή λογική αν θέλετε, επιτάσσει να υπάρχει σε τακτά χρονικά διαστήματα μια επαφή κορυφής με την γείτονα χώρα…ειδεμη το ανάποδο είναι πολύ χειρότερο.
Ο Μητσοτάκης ειδικά στα ελληνοτουρκικά έχει πετύχει πολλά…και τα ” ήρεμα νερά” που εδώ και καιρό υπάρχουν στο Αιγαιο μόνο τυχαίο γεγονός δεν είναι.
Έχουμε εμπιστοσυνη στους χειρισμούς του Προέδρου μας, κλείνουμε τα αυτιά σε κάποιους “δήθεν” που την επικρίνουν, οι διεργασίες όλες είναι σε εξέλιξη…και θα είναι για πολύ καιρό ακόμη, ας δούμε όμως τα θετικά που αποκομίζονται έως τωρα…ο Μητσοτάκης σε λίγο θα έχει κάνει την Ελλάδα ” αστακό” με τα τελευταίας γενιάς μαχητικά αεροπλάνα και φρεγάτες που έχει παραγγείλει η Ελλάδα ενώ είχε (εμεσσα κι άμεσα) μπλοκάρει κατ’ επαναληψη αντίστοιχες τουρκικές παραγγελίες με την σωστή και σώφρονα τακτική και στρατηγική που ακολούθησε η χώρα έως τώρα.

ΥΓ. Δεν ευλογώ τα γένια μας, δεν είμαι τετοιος τύπος, το δίκαιο υπερασπίζομαι, τις σωστές κινήσεις του Μητσοτάκη επισημαίνω…και έχω βαρεθεί να το παίζουν πατριώτες κάποιοι τύποι στο f/b… που ορισμένοι δεν έχουν πάει καν στρατό …να το παίζουν πατριώτες απ’ τον καναπέ τους…
ΥΓ. 2. Η φωτογραφία του ποστ μου , είναι η ιστορία που σήκωσε ο Πρόεδρος εχθές στο f/b…..

Xristoforos Ntizos

1979 ορεινή δωρίδα

8. Και οι όμορφες θέλουν τον ασφαλιστή τους!

Δεν έχουν περάσει ούτε δέκα ημέρες στην καινούργια μου θέση  όταν απρόσμενα ο γενικός διευθυντής της εταιρίας ο κύριος Γιώργος έρχεται στο γραφείο μου και κάθετε στην καρέκλα του επισκέπτη και με ρωτά με πατρικό ύφος πως τα πάω και αν έχω δυσκολίες. Η αλήθεια είναι πως η επίσκεψη του με ξάφνιασε και με άγχωσε. Ο γενικός ήταν ένας απόμακρος άνθρωπος σε σημείο που προκαλούσε μάλλον φόβο στους υπαλλήλους χωρίς όμως ποτέ η συμπεριφορά του να έχει θίξει κάποιον. Ερχόταν στο γραφείο γύρω στις 10 το πρωί. Διέσχιζε μια τεράστια αίθουσα όπου εργαζόντουσαν καμία τριανταριά υπάλληλοι, με ψηλά το κεφάλι χωρίς να λέει σε κανέναν καλημέρα, κλεινότανε στο γραφείο του και γύρω στις τρεις με παρόμοιο τρόπο αναχωρούσε. Βασικά είχε ένα τουπέ που έδειχνε πως δεν ήθελε πολλά πολλά με τους υπαλλήλους του τομέα που ήταν επικεφαλής. Συνεργαζόταν μόνο με του διευθυντές του και απέφευγε την επαφή με τους υπαλλήλους. Αυτή η φήμη τον συνόδευε γιαυτό ξαφνιάστηκα από την επίσκεψη του, το ίδιο ξάφνιασμα ένιωσαν όπως μου είπαν αργότερα και όλοι οι υπάλληλοι των διπλανών γραφείων.

Από την συζήτηση ανακάλυψα ότι ο γενικός ήταν ένας σωστός επαγγελματίας, με ευρύτερες γνώσεις, είχε πλήρη γνώση για την δουλειά που μου είχε ανατεθεί και οι συμβουλές του ήταν αρκετά χρήσιμες για μένα.  Παρά την φαινομενική του παγερότητα ήταν αρκετά ανθρώπινος και νοιαζόταν για τους ανθρώπους του. Η «προνομιακή» επίσκεψη και η συνεργασία μαζί μου σε κοινή θέα όλων των υπαλλήλων του τμήματος, που εργαζόμουν μου πρόσφερε μια ψήφο εμπιστοσύνης απαραίτητη στην προσπάθεια μου να ηγηθώ μιας ομάδας αποτελούμενη αποκλειστικά από γυναίκες. Αυτό το ένιωσα τις επόμενες μέρες από τα διάφορα μισόλογα που μπορούσα να αφουγκραστώ…

Δεν μπορώ με βεβαιότητα να διαγνώσω τις πραγματικές προθέσεις του γενικού αλλά ένα ήταν σίγουρο: ο γενικός  γνώριζε όσο κανείς άλλος την ψυχοσύνθεση και το χαρακτήρα των γυναικών. Ο κύριος Γιώργος παράλληλα με την δουλειά του γενικού διευθυντή στην εταιρία είχε και την ευθύνη για την διενέργεια των ελληνικών καλλιστείων!

Μάλιστα είχαμε την ευκαιρία να βλέπουμε τις υποψήφιες καλλονές πολύ πιο πριν οι Έλληνες τις δουν στον επίσημο διαγωνισμό,  μιας και ο κύριος Γιώργος έβλεπε τις υποψήφιες στο γραφείο του στην εταιρία.  Τα καλλιστεία εκείνη την εποχή ήταν ένα μεγάλο κοσμικό γεγονός που συγκέντρωνε τα φώτα της δημοσιότητας και μια μεγάλη μερίδα του κόσμου έδειχνε έντονο ενδιαφέρον.

Ενδιαφέρον έχει η ιστορία που θα σας διηγηθώ που κυκλοφορούσε μεν  δίκην κουτσομπολιού αλλά με αρκετά στοιχεία που παρέπεμπαν σε πραγματικό γεγονός.

Η Λίζα μια νεαρή πανέμορφη κρητικοπούλα με καταγωγή, αν θυμάμαι καλά, από το Ρέθυμνο πείστηκε να συμμετάσχει στον μεγάλο διαγωνισμό των καλλιστείων.

Το όνομα της μάλιστα κυκλοφορούσε ανάμεσα στα φαβορί για την πρωτιά. Η νεαρή λογάριαζε όμως χωρίς τον ξενοδόχο και ξενοδόχος ήταν κάποιος αψύς νεαρός κρητικός με τον οποίον διατηρούσε σχέσεις και μάλλον ήταν και λογοδοσμένη.  Ο νεαρός θύμωσε όταν έμαθε τις προθέσεις της αγαπημένης του και ζήτησε επιτακτικά την απόσυρση της από το μεγάλο γεγονός. Η Λίζα αρνήθηκε και όπου ο λόγος δεν πείθει χρησιμοποιείται η ράβδος …Τα σημάδια του ξυλοδαρμού φαίνεται ήσαν έντονα που δεν επέτρεπαν σε καμιά περίπτωση  την συμμετοχή στα καλλιστεία.και φυσικά χάθηκε και η μεγάλη ευκαιρία για την  νεαρή  να στεφθεί  μις Ελλάς .

Το γεγονός έφθασε στα αυτιά του μεγάλου αρχηγού, που πανέξυπνος όπως ήταν, το είδε σαν μια μεγάλη ευκαιρία να διαφημίσει την εταιρία του. Ο ξυλοδαρμός μετατράπηκε σε αυτοκινητικό ατύχημα, η νεαρή Λιζα είχε προνοήσει να είναι ασφαλισμένη  για ατύχημα και έτσι μπορεί να έχασε τον διαγωνισμό αλλά αποζημιώθηκε πλουσιοπάροχα από την ασφαλιστική εταιρία.

Στο άψε σβήσε δόθηκε η αποζημίωση, οι φωτογραφίες επιβεβαιώνουν την παραλαβή της επιταγής και η δημοσιότητα που δόθηκε ανύψωσαν την φήμη της εταιρία η οποία είχε αρχίσει να ξεχωρίζει έτσι και αλλιώς  για την ταχύτητα με την οποία αποζημιώνονται οι πελάτες της

Ακόμη και αν δεν υπήρχε ‘’πραγματική’’ αιτία  θα βρισκόταν όπως στην περίπτωση της Λίζας για να ακουστεί ότι πληρώνει άμεσα. Η ασφαλιστική εταιρία υπάρχει γιατί υπάρχουν ζημιές και πρέπει σε αυτό τον τομέα να αριστεύει έλεγε συνεχώς στους συνεργάτες του ο νεαρός επιχειρηματίας που φιλοδοξούσε να δημιουργήσει μια νέα ασφαλιστική αγορά που να την εμπιστεύεται ο κόσμος.

Λίγους μήνες μετά την ίδρυση και την λειτουργία της εταιρίας ένα αεροπλάνο της Ολυμπιακής που ερχόταν από τα Χανιά συνετρίβη στον Υμηττό, ανάμεσα στα θύματα ήσαν και δυο υποψήφιοι πελάτες της εταιρίας. Ο ασφαλιστής τους είχε συμπληρώσει τις αιτήσεις για την ασφαλιστική τους κάλυψη αλλά τα συμβόλαια δεν είχαν συνταχθεί  και φυσικά δεν είχαν πληρωθεί ασφάλιστρα, απαραίτητη προϋπόθεση για να ισχύει η κάλυψη. Όταν έμαθε το γεγονός έδωσε εντολή να καταβληθούν άμεσα στους κληρονόμους οι αποζημιώσεις και να γίνει γνωστό το γεγονός σε όλος τους συνεργάτες της εταιρίας. Φυσικά με τέτοιες πρακτικές η εταιρία πολύ γρήγορα απέκτησε κύρος και την αποδοχή του κόσμου ως μιας σοβαρής και αξιόπιστης ασφαλιστικής.

Όσο  περνούσε ο καιρός αισθανόμουν αρκετά καλύτερα.  Ένιωθα ότι ήμουν αποδεκτός ως προϊστάμενος  από τις κοπέλες του τμήματος μου  αλλά και  από τους εξωτερικούς συνεργάτες με τους οποίους ήμουν σε συνεχή επικοινωνία.

Ήμουν και αρκετά τυχερός αν και στην αρχή με δυσκόλεψε πολύ το γεγονός ότι ο Γιώργος ο Διευθυντής μου δεν ήταν και πολύ πρωινός τύπος. Στο γραφείο εμφανιζόταν μετά το μεσημέρι έχοντας την δικαιολογία ότι εργαζόταν είτε στο γραφείο είτε επισκεπτόμενος υποκαταστήματα της εταιρίας μέχρι αργά το βράδυ. Η πρωινή απουσία του  με ανάγκασε αμέσως να πάρω πρωτοβουλίες για την αποτελεσματική και εύρυθμη λειτουργία του τμήματος και ουσιαστικά να κολυμπήσω πολύ γρήγορα στα βαθιά…

Κατάλαβα ότι η καθαρή και σωστή επικοινωνία, η αξιοπιστία, η ταύτιση λόγων και πράξεων, το να ψάχνεις να βρεις λύση μπαίνοντας και στην θέση του άλλου, και το προσωπικό παράδειγμα  αποτελούσαν τα κλειδιά που καθιερώνουν και κάνουν αποδεκτό έναν επικεφαλής μιας ομάδας.

Φαίνεται ότι το καλό αποτέλεσμα της δουλειάς άρχισε να ακούγεται και το εισέπραττα  αυτό και από τον Γιώργο τον άμεσο διευθυντή μου αλλά και από τον Γενικό. Το γεγονός αυτό με χαροποιούσε ιδιαίτερα και με ενθάρρυνε να προσπαθώ ακόμη περισσότερο.

Απρόσμενα πήρα μεγάλη χαρά ένα πρωινό που το μεγάλο αφεντικό καθότανε στην είσοδο  με υποδέχτηκε με μια θερμή καλημέρα και  εις επήκοον πολλών  συναδέλφων μου είπε:

«μπράβο Κώστα ακούω πολύ καλά λόγια από τους ασφαλιστές μας, δείχνεις μεγάλο ενδιαφέρον για την δουλειά τους και δίνεις λύσεις, μπράβο πολύ χαίρομαι!»

*Το διήγημα:”Και οι όμορφες θέλουν τον ασφαλιστή τους”, είναι από το,προς έκδοση, βιβλίο του Κ Μπερτσιά με τίτλο, πολλές οι ιστορίες, αλλά ένα της ζωής το αφήγημᨔ.