*Τάκης Σινόπουλος (1917-1981) Έλληνας ποιητής και εν ενεργεία γιατρός και παθολόγος. 

Αυτός ο άρτος που κόβω ήταν κάποτε στάρι,
Αυτός ο οίνος σε φυτό ξενικό
Βουτηγμένος στον καρπό τουֹ
Είτε άνθρωπος τη μέρα ή αγέρας της νυκτός
Ποδοπάτησαν τα στάχυα
Και τσάκισαν του καρπού την ηδονή.

Σʼ αυτόν τον οίνο κάποτε το αίμα του καλοκαιριού
Στη σάρκα ξεχυνότανε που έντυνε τʼ αμπέλι,
Σʼ αυτόν τον άρτο κάποτε
Το στάρι φχαριστιόταν τον αγέραֹ
Τον ήλιο άνθρωπος τσάκισε και τον αγέρα έχει μπατάρει.

Η σάρκα αυτή που κόβεις, το αίμα αυτό που χύνεις,
Σπέρνουν στη φλέβα την ερμιά,
Ήσαν κάποτε καρπός και στάρι
Βλαστάρια ρίζας και χυμού σαρκίου ζωντανού.
Τον οίνο μου πίνεις, τον άρτο μου δαγκώνεις.

Ντύλαν Τόμας

Η ποίησή του Ντύλαν Τομας ξεχωρίζει για το έντονο συναισθηματικό βάθος, τον βαθύ λυρισμό και την υπαρξιακή αγωνία που πηγάζει από το χάσμα μεταξύ ζωής και θανάτου.

•Γνωρίζω πολλούς γιούς και θυγατέρες πλύστρας.Ελληνες από παλιότερες γενιές και παιδιά μεταναστών που έφτασαν από τα βουνά σε απερίγραπτη φτώχεια.Τελειωσαν πανεπιστήμια,τεχνικές σχολές,η απλά δουλεύουν.ιδρώνουν για τον επιούσιο ,ασκούν επαγγέλματα,δημιούργησαν οικογένειες.Αυτους όλους όχι μόνο δεν τους φοβάμαι αλλά τους σέβομαι διπλά και τρίδιπλα πρινσεσα Έλενα και συντροφία.Ειναι τιμή μου να τους συναναστρέφομαι όποια τίμια δουλειά κι αν κάνουν. Γιατί σε σχέση με μένα και πολλούς σαν κι εμένα κουράστηκαν πολύ περισσότερο για να τα καταφέρουν.Ειχαν κάθε λογής εμποδιο.Απεναντι και στην περιφρόνηση και το ρατσισμό ελληναραδων και ευγενών της κακιάς συμφοράς.Εγω ο Δημητρης Τσοβολας ο γιος του αγωγιάτη από την Αρτα είπε κάποτε ο αείμνηστος Μητσος.Αξιες οι πλύστρες που ανέθρεψαν τέτοια παιδιά.
•Άλλους φοβάμαι.Χορτασμενους πρινσεσα Έλενα.Τα χαλασμένα πλουσιόπαιδα,τα άχρηστα,τα ράθυμα,που ταχουν όλα ετοιμα και νομίζουν πως ο κόσμος δημιουργήθηκε για να τους υπηρετεί.Που η απληστία τους δεν έχει όριο.Που νομίζουν ότι είναι ανώτεροι.Ολα αυτά τα βλαμενα της τεμπελιάς και της μουροχαυλιασης και της πολυτελείας.
•Και μια και τοφερε ο λόγος.Ο νους μου στις υπέροχες κόρες της πλύστρας.Τις αποκλειστικες νοσοκόμες που φρόντιζαν την Μαρίνα μου στο βάσανο μέχρι το τέλος.Γεωργιανες όλες.Τον επαγγελματισμό και την αγάπη που έδειχναν και την κατανόηση στο άγρυπνο αγχωδες βλέμμα μου στις συνεχείς παρατηρήσεις μου να μην σταθούν λεπτό και να τη φροντίζουν.Να την ανακουφίζουν στο γολγοθά.Ναι πληρωνόντουσαν καλά ,πλουσιοπάροχα αλλά άξιος ο μισθος τους.Οι υπέροχες αυτές κυριες,οι κόρες της πλύστρας από τη γεωργιανή ύπαιθρο.Η Λαουρα,η Λια,η Νινα,η Ρεβέκκα,η Βαλεντινα,η Άννα.Σας είμαι ευγνώμων.Και στις μανάδες σας που σας δίδαξαν το ήθος.Γιατι το ηθος δεν πέφτει από τον ουρανό.

Πάνος Μπιτσαξής

Δώσε τόπο της οργής», φράση που την βρίσκουμε στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή (718): «είκε θυμώ και μετάστασιν δίδου». Αυτά τα λόγια λεει ο Αίμωνας στον πατέρα του τον Κρέοντα , που επιμένει να τιμωρήσει την Αντιγόνη, γιατί δεν υπάκουσε στη διαταγή του και έθαψε τον αδελφό της Πολυνείκη. «Είκε» σημαίνει υποχώρησε, «θυμώ και» αντί «και θυμώ μετάοτασιν δίδου» , δηλαδή, και άλλαξε γνώμη, δηλαδή, δώσε τόπο στην οργή.

Στις «Ευμενίδες» του Αισχύλου (847) λεει η θεά Αθηνά στο Χορό (των Ευμενίδων): «οργάς ξυνοίσω σοι γεραιτέρα γαρ ει». Η λ έξη οργή έχει και τη σημασία: διάθεσης, των αισθημάτων, όπως κι εδώ «θα δώσω τόπο στην οργή», θα υποχωρήσω και θα ανεχθώ τις διαθέσεις σου (ξυνοίσω που σημαίνει συνοίσω , μέλλων του συμφέρω, εδώ ανέχομαι, συγχωρώ, υπομένω), γιατί είσαι γεροντότερη (Ευριπ. Ελ. 80, Απόσπ. 31) «οργή είκειν» κ.ά.

Βαρελίσια φέτα σε βαρέλι οξιάς

«Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον.»
Γ.Σεφέρης

Στην αρχαία Ελλάδα, όταν άρχιζε κάποια μάχη, οι πολεμιστές έπεφταν πάνω στον αντίπαλό τους, φωνάζοντας «αλαλά», λέξη που δεν είχε κανένα νόημα, αλλά ήταν απλώς πολεμική κραυγή. Απ’ αυτό, ωστόσο, βγήκε η λέξη «αλαλάζω» και η αρχαία φράση «ήλόλαζον την νίκην». Ο αλαλαγμός χρησιμοποιήθηκε και στους νεότερους πολέμους, τόσο για εμψύχωση των πολεμιστών, ιδίως στις εφόδους, όσο και σαν επωδός της νίκης, αφού αντικαταστάθηκε η λέξη «Αλαλά» με τη λέξη «Aέρα».

Αλλά ποιο ήταν πάλι το γεγονός εκείνο που έκανε τη λέξη «Αέρα» να επικρατήσει σαν πολεμική κραυγή;Κατά την πολιορκία των Ιωαννίνων (1912-13), οι οβίδες του εχθρού, που χτυπούσαν εναντίον των οχυρωματικών θέσεων του στρατού μας, δεν έφερναν σχεδόν κανένα αποτέλεσμα, εκτός από το δυνατό αέρα, που δημιουργούσαν ολόγυρα οι εκρήξεις. Σε κάθε τέτοια, λοιπόν, αποτυχημένη βολή, οι Έλληνες στρατιώτες -προπαντός όμως οι θρυλικοί Τσολιάδες- φώναζαν όλοι μαζί «Αέρα!», θέλοντας με τον τρόπο αυτό να εκδηλώσουν τη χαρά τους για την εχθρική αποτυχία (ειπώθηκε για πρώτη φορά από εύζωνα του 1/38 Συντάγματος Ευζώνων). Η λέξη, όμως, «Αέρα» έγινε ένα πραγματικό σύμβολο κατά τον πόλεμο της 28ης Οκτωβρίου 1940.

“Οι πόλεμοι, οι συγκρούσεις, είναι όλα επιχείρηση. «Ένας φόνος σε κάνει κακό. Χιλιάδες φόνοι σε κάνουν ήρωα.» Οι αριθμοί αγιοποιούν”

CH.CHAPLIN