ΟΡΕΙΝΟΣ

τα 3 χαρακτηριστικά που διαθέτουν οι επιτυχημένοι άνθρωποι σύμφωνα με την Cristina Muise  Chief Executive Officer & President της εταιρείας Precision Life Science

Περιέργεια

«Όλοι έχουν τρία χαρακτηριστικά που τους ξεχωρίζουν από όλους τους άλλους», είπε, σημειώνοντας ότι η περιέργεια είναι το πρώτο χαρακτηριστικό ενός επιτυχημένου ανθρώπου.

«Καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει ποτέ μόνο μία πλευρά για ένα ζήτημα και κάνουν διαρκώς ερωτήσεις. Πρέπει να μάθουν περισσότερα και πρέπει να μάθουν και το γιατί. Ένα άτομο που αναζητά το το βρίσκεται από πίσω και αναγνωρίζει ότι δεν κατέχει τις απαντήσεις σε κάθε ερώτηση βαδίζει στο μονοπάτι της επιτυχίας, καθώς επιδεικνύει ταπεινότητα και διανοητική αναζήτηση για να κατανοήσει πώς λειτουργεί ο κόσμος».

Ανθεκτικότητα

Το δεύτερο χαρακτηριστικό που προσδιόρισε ως μέτρο της επιτυχίας είναι το επίπεδο ανθεκτικότητας ενός ατόμου. Εξήγησε ότι ένα άτομο που είναι ανθεκτικό αντιδρά με ψυχραιμία στην κριτική, αποδεχόμενο την ανάγκη να είναι ευέλικτο και να αλλάξει τη στάση του ή τη συμπεριφορά του στον εργασιακό χώρο, αν κάτι δεν του βγαίνει σε καλό, γίνεται ένα επιτυχημένο άτομο καθώς μπορεί να διαχειριστεί τον αμυντικό του μηχανισμό.

«Δεν είναι ότι δεν αμύνονται ή δεν βάζουν όρια, αλλά αντέχουν στην πίεση και τις απαιτήσεις. Όταν λαμβάνουν κριτική ή ανατροφοδότηση, μπορούν πραγματικά να τη διαχειριστούν με ψυχραιμία και σύνεση».

Συμβούλευσε τους ανθρώπους να σκέφτονται το τι καλό μπορεί να βγει από μια αρνητική η πιεστική κατάσταση. Τρόπος που είναι πολύ καλός τρόπος για να επαναπροσδιορίσετε τις δύσκολες καταστάσεις και να τις μετατρέψερ σε σημεία ανάπτυξης και εμπειρίες μάθησης.

«Μπορείτε να κάθεστε εκεί και να μεμψιμειρείτε ή να σκέφτεστε διαρκώς το πόσο στραβά μπορεί να πάνε όλα, αλλά αυτή δεν είναι η νοοτροπία που θέλετε για τον επιτυχημένο εαυτό σας», δήλωσε η Muise.

«Καταλήγετε έτσι να χτίζετε πάνω στην αρνητικότητα, αντί να εκπέμπετε κάτι θετικότητα προς το σύμπαν», κατέληξε.

Παρουσία

Οι άνθρωποι που προοδεύουν στον κόσμο είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που βρίσκονται μπροστά τους. «Δεν ψάχνουν για τις μέρες που θα δουλεύουν μόνο από το σπίτι- δεν αναζητούν διαρκώς τρόπο να γλιτώσουν δουλειά», είπε.

«Καταλαβαίνουν ότι οι ευκαιρίες έρχονται σε αυτούς που είναι πιο κοντά στις εξελίξεις και τα ζητήματα».

Εξήγησε ότι αυτοί είναι οι άνθρωποι που θέλουν να βρίσκονται στο γραφείο ή στον χώρο εργασίας, ώστε να καταλαβαίνουν πώς λειτουργούν οι καταστάσεις και να μπορούν να μάθουν από τα όσα προκύπτουν εκεί.

«Αυτοί είναι οι άνθρωποι που τραβούν την προσοχή των CEO, γιατί είναι εκείνοι που αξίζουν τον κόπο. Θέλεις να ξοδεύεις τον χρόνο σου σε ανθρώπους που θα μάθουν, θα αρπάξουν την ευκαιρία και θα το κυνηγήσουν», είπε, θίγοντας τα οφέλη της καθοδήγησης από τους ανωτέρους ως οδού για τη μετάδοση γνώσεων.

«Οι ευκαιρίες είναι γραφτό να έρχονται και να φεύγουν. Δεν μένουν εκεί περιμένοντας να τις αρπάξει κάποιος», είπε η CEO.

Πηγή:it’s possible.gr

Το 2027 οι Έλληνες οδηγοί θα έχουν στη διάθεσή τους έναν νέο αυτοκινητόδρομο. Θα πηγαίνουν από τη Λαμία στην Πάτρα σε 1,5 ώρα μέσα από 7 γέφυρες

Την πρόοδο των εργασιών στο «Οδικό Τμήμα Μπράλος – Άμφισσα του διαγώνιου άξονα Λαμία – Ιτέα – Αντίρριο» διαπίστωσε ο Υφυπουργός Υποδομών και Μεταφορών, αρμόδιος για τις υποδομές, Νίκος Ταχιάος, στο πλαίσιο περιοδείας του στην Περιφερειακή Ενότητα Φωκίδας.

Τα έργα βελτίωσης της οδικής σύνδεσης του τμήματος Μπράλος – Άμφισσα βρίσκονται σε εξέλιξη από το Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, μέσω δύο συμβάσεων συνολικού προϋπολογισμού περίπου 300 εκατομμυρίων ευρώ πλήρως εξασφαλισμένων από Ευρωπαϊκά κονδύλια.

Δύο σήραγγες και επτά γέφυρες

Η ολοκλήρωσή των έργων θα προσφέρει εναλλακτική διαδρομή, κυρίως στις μετακινήσεις μεταξύ Δυτικής και Κεντρικής Ελλάδας, και θα ενισχύσει το επίπεδο οδικής ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή. Το τμήμα με συνολικό μήκος 30,7 χλμ, ανήκει στον διαγώνιο άξονα Λαμία – Ιτέα – Αντίρριο, που υπάγεται στον διευρωπαϊκό οδικό άξονα Κεντρικής Ελλάδος Ε65. Στο αντικείμενο του έργου περιλαμβάνεται η κατασκευή δύο σηράγγων, επτά γεφυρών και έξι ισόπεδων κόμβων.

Το οδικό τμήμα έχει σχεδιαστεί ως συνδετικός άξονας της Περιφερειακής Ενότητας Φθιώτιδας, με τις Περιφερειακές Ενότητες Φωκίδας και Αιτωλοακαρνανίας, με αρχή και πέρας τον ΠΑΘΕ και την ΙΟΝΙΑ ΟΔΟ αντίστοιχα, παρακάμπτοντας τους οικισμούς από την περιοχή των οποίων διέρχεται.

Ο κ. Ταχιάος μετέβη στη θέση που θα κατασκευαστεί η πρώτη γέφυρα, μήκους 330 μ., όπου ήδη έχουν ξεκινήσει οι εκσκαφές για τη θεμελίωσή της. Ακολούθως, ο Υφυπουργός επισκέφθηκε την περιοχή του ρέματος «Στενό», που βρίσκεται πλησίον της Γραβιάς. Κατά την αυτοψία που διενήργησε συνοδευόμενος από κλιμάκιο του Υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών, διαπίστωσε ότι πρόκειται για ένα απαιτητικό έργο, λόγω των ιδιαίτερων γεωμορφολογικών χαρακτηριστικών του εδάφους.

Τα χαρακτηριστικά του έργου «Μπράλος – Άμφισσα»

Με την ολοκλήρωση του τμήματος Μπράλος– Άμφισσα του διαγώνιου οδικού άξονα Λαμία- Ιτέα- Αντίρριο, θα μπορεί κάποιος να ταξιδέψει οδικώς από Λαμία στην Πάτρα σε λιγότερο από 1,5 ώρα, χωρίς να περάσει από την Αττική.

Ενδιάμεσα έχει ήδη κατασκευαστεί η παράκαμψη της Γραβιάς, ενώ το τμήμα από την παράκαμψη Γραβιάς έως τον Ισόπεδο Κόμβο Μεταλλείων Βωξίτη μήκους 4,7 χλμ έχει δημοπρατηθεί.

Το τμήμα Μπράλος-Άμφισσα θα έχει πλάτος 11 μέτρα με μία λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση (πλάτους 3,75 μέτρων), ενώ ένα μέρος των ερεισμάτων έχει ασφαλτοστρωθεί δημιουργώντας μία λωρίδα πολλαπλών χρήσεων (Λ.Π.Χ.) ανά κατεύθυνση, πλάτους 1,5 μέτρου.

Με την ολοκλήρωση του Μπράλος–Άμφισσα το μήκος της συνολικής διαδρομής θα μειωθεί κατά τέσσερα χιλιόμετρα. Με βάση τη σύμβαση, ο νέος δρόμος θα παραδοθεί έως τις 15 Αυγούστου 2027.

Πηγή: https://sinidisi.gr/

Βα­σί­λης Μα­νου­σά­κης.

ΉΤΑΝ στὸν δρό­μο ποὺ ἤθε­λε νὰ πά­ει. Δὲν πῆ­γε ἐκεῖ τυ­χαῖα. Ἦταν ἐκεῖ. Καὶ τὴν πῆ­ρε. Στὴν ἀρ­χὴ δι­στα­κτι­κά, ἀλ­λὰ κα­θὼς ὁδη­γοῦ­σε ὅλο καὶ σι­γου­ρευό­ταν. Θὰ τοῦ ἔδι­νε ὅσα ἤθε­λε. Ἐλευ­θε­ρία, κα­τα­νόη­ση, συν­τρο­φι­κό­τη­τα. Ὅταν τὴν εἶ­δε νὰ πε­ρι­μέ­νει ἐκεῖ, κα­τά­λα­βε. Δὲν χρειά­στη­κε πολ­λὴ ὥρα.

       Μιὰ ἑβδο­μά­δα πρίν, ἡ ἐφαρ­μο­γὴ γνω­ρι­μιῶν τοῦ εἶ­χε βγά­λει τὴ φω­το­γρα­φία της καὶ τὸν εἶ­χε ται­ριά­ξει μα­ζί της. Δὲν εἶ­χε καὶ πολ­λὴ ὄρε­ξη, κα­θὼς ἡ ἐφαρ­μο­γὴ πο­τὲ δὲν εἶ­χε πε­τύ­χει κά­τι κα­λό. Γιὰ κεῖ­νον κα­λό. Οἱ κο­πέ­λες μιὰ χα­ρὰ ἦταν, μᾶλ­λον. Ἀπό­ρη­σε μά­λι­στα ποὺ δὲν τὴν εἶ­χε σβή­σει τὴν ἐφαρ­μο­γὴ κιό­λας. Θὰ τὸ κά­νω με­τά, σκέ­φτη­κε καὶ κρά­τη­σε τὸ τη­λέ­φω­νό της. Καὶ ὄν­τως τὸ ἔκα­νε, συ­νε­πὴς στὰ λό­για του. Τε­λευ­ταία φο­ρά, λοι­πόν, ποὺ ἔβγαι­νε πα­ρα­κι­νη­μέ­νος ἀπὸ τὸ σύγ­χρο­νο προ­ξε­νιό.

       Στὴν ἄκρη τοῦ δρό­μου, στὸ ση­μεῖο ποὺ εἶ­χαν πεῖ, πε­ρί­με­νε ἐκεί­νη. Λε­πτή, μὲ μαῦ­ρο φό­ρε­μα, μα­κριὰ ξαν­θο­κά­στα­να μαλ­λιὰ κι ἕνα παλ­τὸ ποὺ τὴ σκέ­πα­ζε, δη­μιουρ­γῶν­τας τὸ ἀπα­ραί­τη­το μυ­στή­ριο στὸ μυα­λό του κα­θὼς ἔστρι­ψε στὸ φα­νά­ρι, ἀφοῦ πρῶ­τα τὴν πα­ρα­κο­λου­θοῦ­σε γιὰ ἕνα ὁλό­κλη­ρο λε­πτό, πε­ρι­μέ­νον­τας τὸ πρά­σι­νο. Δὲν κου­νιό­ταν οὔ­τε ἐκεί­νη. Σὰν ἐκεῖ­νον μέ­σα του, ἀφοῦ ἔξω ἔπρε­πε νὰ ὁδη­γεῖ μη­χα­νι­κά. Πα­γω­μέ­νη λί­γο ἀπὸ τὸ κρύο τοῦ Ἰα­νουα­ρί­ου, λί­γο ἀπὸ τὴν ἀδέ­ξια προ­σμο­νὴ τοῦ ἀγνώ­στου ποὺ θὰ ἐρ­χό­ταν νὰ τὴν πά­ρει καὶ λί­γο ἀπὸ τὶς δι­κές της σκέ­ψεις ἢ ἀτυ­χί­ες, ποὺ τὴν ἔφερ­ναν ἐκεῖ, μα­ζί του, ἐκεῖ­νο τὸ βρά­δυ.

       Ἦταν στὸν δρό­μο ποὺ ἤθε­λε νὰ πά­ει. Δὲν πῆ­γε ἐκεῖ τυ­χαῖα. Ἦταν ἐκεῖ. Καὶ τὴν πῆ­ρε. Στὴν ἀρ­χὴ τοῦ μι­λοῦ­σε δι­στα­κτι­κά, ἀλ­λὰ ἔπει­τα λύ­θη­κε ἡ γλῶσ­σα της, ἀφοῦ ὅλο καὶ σι­γου­ρευό­ταν. Θὰ τῆς ἔδι­νε ὅσα ἤθε­λε. Ἐλευ­θε­ρία, κα­τα­νόη­ση, συν­τρο­φι­κό­τη­τα. Ὅταν τὸν εἶ­δε νὰ ἔρ­χε­ται, κα­τά­λα­βε. Δὲν χρειά­στη­κε πολ­λὴ ὥρα.

       Μιὰ ἑβδο­μά­δα πρίν, ἡ ἐφαρ­μο­γὴ γνω­ρι­μιῶν τῆς ἔχει βγά­λει τὴ φω­το­γρα­φία του καὶ τὴν εἶ­χε ται­ριά­ξει μα­ζί του. Δὲν εἶ­χε καὶ πολ­λὴ ὄρε­ξη, κα­θὼς ἡ ἐφαρ­μο­γὴ πο­τὲ δὲν εἶ­χε πε­τύ­χει κά­τι κα­λό. Γιὰ κεί­νη κα­λό. Οἱ ἄν­τρες μιὰ χα­ρὰ ἦταν, μᾶλ­λον. Ἀπό­ρη­σε μά­λι­στα ποὺ δὲν τὴν εἶ­χε σβή­σει τὴν ἐφαρ­μο­γὴ κιό­λας. Θὰ τὸ κά­νω με­τά, σκέ­φτη­κε καὶ κρά­τη­σε τὸ τη­λέ­φω­νό του. Καὶ ὄν­τως τὸ ἔκα­νε, συ­νε­πὴς στὰ λό­για της.

       Καὶ τώ­ρα ἦταν ἐκεῖ, στὸ αὐ­το­κί­νη­το, μα­ζί. Πή­γαι­ναν γιὰ πο­τό. Πάν­τα τὸ πο­τὸ ξε­πλέ­νει τὰ λό­για ποὺ κρα­τᾶς μέ­σα σου καὶ σοῦ τὰ ἁπλώ­νει κα­θα­ρὰ στὸ στό­μα. Στὸ μπὰρ θὰ κοι­τά­ζον­ταν ἀμή­χα­να, θὰ συ­ζη­τοῦ­σαν γιὰ τὰ τρέ­χον­τα, θὰ ἔπαι­ζαν καὶ λί­γο θέ­α­τρο γιὰ τὴ ζωή τους, τὴ δου­λειά τους καί, ὅσο προ­χω­ροῦ­σε ἡ βρα­διά, θὰ ἔβλε­παν ἂν τὸ ταί­ρια­σμα τῆς ἐφαρ­μο­γῆς ἦταν στὸ ἴδιο πο­σο­στὸ μὲ τὸ δι­κό τους, τὸ ἀλη­θι­νό.

       Με­τὰ ἀπὸ δύο πο­τὰ καὶ δυὸ σφη­νά­κια ἀπὸ τὸν μπάρ­μαν, ποὺ εἶ­δε τὴν ἀμη­χα­νία τους καὶ ἀπο­φά­σι­σε νὰ συμ­βάλ­λει μὲ ἀλ­κο­ὸλ στὴ συ­ζή­τη­σή τους, ἀπο­φά­σι­σαν νὰ περ­πα­τή­σουν στὸν πα­γε­ρὸ Γε­νά­ρη. Ἔδε­σαν τὰ χέ­ρια τους καὶ προ­χώ­ρη­σαν. Χά­θη­καν στὶς πα­γω­μέ­νες ἀνά­σες τῶν πε­ρα­στι­κῶν καὶ ἐξα­φα­νί­στη­καν.

       Πι­θα­νὸν ἀκό­μη νὰ περ­πα­τᾶ­νε στοὺς πα­γω­μέ­νους δρό­μους. Ἴσως καὶ νὰ κλέ­βουν ἕνα φι­λὶ ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλ­λον σὲ σκο­τει­νὰ σο­κά­κια. Ἀκό­μα καὶ νὰ μέ­νουν μα­ζὶ ὑπάρ­χει πι­θα­νό­τη­τα.

       Κα­νεὶς δὲν θὰ μά­θει, για­τί ἔτσι ἔχουν τὰ πράγ­μα­τα μὲ αὐ­τὰ τὰ ται­ριά­σμα­τα. Τὰ πο­σο­στὰ ἐπι­τυ­χί­ας τους εἶ­ναι ἀσα­φῆ. Τὸ ἴδιο ἀσα­φὴς καὶ ὁ δρό­μος ποὺ εἶ­δαν ἐκεῖ­νον καὶ ἐκεί­νη τε­λευ­ταία φο­ρά.

       Ἀλ­λὰ ἔχουν σβή­σει πιὰ τὴν ἐφαρ­μο­γὴ καὶ ἐπί­σης δὲν θὰ μά­θουν.

Βα­σί­λης Μα­νου­σά­κης

ΠΗΓΉ: ἈΠῸ ΤῊΝ ΣΥΛ­ΛΟΓῊ ΔΙΗΓΗ­ΜΆ­ΤΩΝ ΤΑΝ­ΓΚῸ ΣῈ ΜΠΛῈ ΝΎ­ΧΤΕΣ (ἘΚΔΌ­ΣΕΙΣ ΠΗ­ΓΉ, 2024).

Στις 15 Ιουλίου του 1974 η Χούντα των Αθηνών δια των οργάνων της στη Μεγαλόνησο (Εθνική Φρουρά, ΕΛΔΥΚ, ΕΟΚΑ Β’) ανατρέπει τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας αρχιεπίσκοπο Μακάριο και εγκαθιστά κυβέρνηση «μαριονετών» υπό τον δημοσιογράφο Νίκο Σαμψών. Πέντε ημέρα αργότερα, οι Τούρκοι θα εισβάλουν στην Κύπρο…

Οι σχέσεις της ελληνικής χούντας και ιδιαίτερα του ισχυρού άνδρα της ταξιάρχου Δημητρίου Ιωαννίδη με τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο ήταν ιδιαίτερα τεταμένες. Ο Ιωαννίδης πίστευε ότι ο Μακάριος είχε απεμπολήσει την «Ένωση», ήταν φιλοκομμουνιστής και φοβόταν το πνεύμα ανεξαρτησίας του. Από τον Απρίλιο του 1974 εξύφαινε σχέδιο για την ανατροπή του. «Πρέπει να τελειώνουμε με τον Μούσκο» φέρεται να είπε σε συγκέντρωση αξιωματικών στο σπίτι του πρωθυπουργού Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου (Μιχαήλ Μούσκος ήταν το κοσμικό όνομα του Μακαρίου).

Ο Μακάριος είχε προειδοποιηθεί για τα σχέδια του Ιωαννίδη από τον Ευάγγελο Αβέρωφ και άλλους Ελλαδίτες πολιτικούς παράγοντες, αλλά δεν φαίνεται να έδινε ιδιαίτερη σημασία. Τους φόβους τους για το ενδεχόμενο ενός πραξικοπήματος στη μεγαλόνησο είχαν εκφράσει από το εξωτερικό ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Στην Κύπρο, απλώς είχαν ληφθεί έκτακτα μέτρα για την προστασία παραγόντων της δημόσιας ζωής, λόγω και της δραστηριότητας της ΕΟΚΑ Β’.

Η αφορμή για την επιτάχυνση των εξελίξεων δόθηκε την 1η Ιουλίου 1974, όταν το Υπουργικό Συμβούλιο της Κύπρου αποφάσισε τη μείωση της στρατιωτικής θητείας σε 14 μήνες και του περιορισμού των ελλαδιτών αξιωματικών της Εθνικής Φρουράς. Την επομένη, 2 Ιουλίου, ο Μακάριος με επιστολή του προς τον Έλληνα ομόλογό του στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη κατηγόρησε την ελληνική κυβέρνηση για ανάμιξη στις εναντίον του συνωμοσίες και αξίωνε να ανακληθούν στην Ελλάδα 650 ελλαδίτες αξιωματικοί, που υπηρετούσαν στην Εθνική Φρουρά της Κύπρου.

Στην επιστολή του επισήμαινε στον Γκιζίκη:

…Θλίβομαι κύριε πρόεδρε, διότι ευρέθην εις την ανάγκην να είπω πολλά δυσάρεστα δια να περιγράψω εις αδράς γραμμάς με γλώσσα ωμής ειλικρινείας την από μακρού εν Κύπρω υφιστάμενην κατάστασιν . Τούτο όμως επιβάλλει το εθνικόν συμφέρον , το οποίον έχω πάντοτε γνώμονα όλων των ενεργειών και δεν επιθυμώ διακοπήν της συνεργασίας μου μετά της ελληνικής κυβερνήσεως. Δέον, όμως, να ληφθεί υπόψιν,ότι δεν είμαι διορισμένος νομάρχης ή τοποτηρητής εν Κύπρω της ελληνικής κυβερνήσεως αλλά εκλεγμένος ηγέτης μεγάλου τμήματος του ελληνισμού και απαιτώ ανάλογον προς εμέ συμπεριφοράν του εθνικού κέντρου…

Την ίδια ημέρα, σε σύσκεψη στο γραφείο του Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγού Μπονάνου, με τη συμμετοχή του Ιωαννίδη, αποφασίστηκε ότι το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου θα γινόταν τη Δευτέρα 15 Ιουλίου 1974. Ο Μπονάνος ανέθεσε την αρχηγία του πραξικοπήματος στον ταξίαρχο Μιχαήλ Γεωργίτση, με υπαρχηγό τον καταδρομέα συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Κομπόκη. Και οι δύο αξιωματικοί υπηρετούσαν στην Εθνική Φρουρά.Στις 11 Ιουλίου συνήλθε στην Αθήνα το υπουργικό συμβούλιο για να συζητήσει την επιστολή Μακαρίου και αποφασίστηκε να συγκληθεί ευρεία σύσκεψη το Σάββατο 13 Ιουλίου, για να εκτιμηθούν οι επιπτώσεις από την επαπειλούμενη μείωση της στρατιωτικής θητείας στην Κύπρο. Στη σύσκεψη αυτή συμμετείχαν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης, ο πρωθυπουργός Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος, ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγός Μπονάνος και ο διοικητής της Εθνικής Φρουράς αντιστράτηγος Γεώργιος Ντενίσης (θείος της γνωστής ηθοποιού Μιμής Ντενίση). Η σύσκεψη, που κράτησε μόλις λίγα λεπτά της ώρα έγινε για το θεαθήναι, για να παραπλανηθεί ο στρατηγός Ντενίσης, ο οποίος ήταν αντίθετος σε ενδεχόμενο πραξικόπημα στην Κύπρο και να αφεθεί ελεύθερο το έδαφος στους δύο υφισταμένους του Γεωργίτση και Κομπόκη να δράσουν ανενόχλητοι στο νησί.

Νωρίς το πρωί της Δευτέρας, 15 Ιουλίου 1974, ο Μακάριος πήρε τον δρόμο της επιστροφής στο Προεδρικό Μέγαρο στη Λευκωσία από την εξοχική του κατοικία στο όρος Τρόοδος, όπου είχε περάσει το Σαββατοκύριακο. Η πομπή του Μακαρίου πέρασε μπροστά από το στρατόπεδο της Εθνικής Φρουράς στην Κοκκινοτριμιθιά, όπου τα τανκς ζέσταιναν ήδη τις μηχανές τους για το επικείμενο πραξικόπημα. Η πομπή του Μακαρίου πέρασε ανενόχλητη από το σημείο εκείνο, χωρίς κάποιο από τα μέλη της συνοδείας του να παρατηρήσει κάτι το ύποπτο.

Στις 8.15 πμ, τα πρώτα τεθωρακισμένα άρχισαν να βγαίνουν από τη βάση τους, με κατεύθυνση το Προεδρικό Μέγαρο. Παράλληλα, μία μοίρα καταδρομών διατάχθηκε να καταλάβει όλα τα επίκαιρα σημεία και τα δημόσια κτίρια. Το πολυαναμενόμενο πραξικόπημα είχε εκδηλωθεί με το σύνθημα «Ο Αλέξανδρος εισήλθε εις το νοσοκομείο».

Την ώρα εκδήλωσης του πραξικοπήματος, ο Μακάριος δεχόταν μια ομάδα ελληνοπαίδων από την Αίγυπτο. Κάποιο από τα παιδιά άκουσε τους πυροβολισμούς, αλλά ο Μακάριος τα καθησύχασε. Όταν τα πυρά πύκνωσαν και το Προεδρικό Μέγαρο άρχισε να κανονιοβολείται από τα τεθωρακισμένα της Εθνικής Φρουράς, ο Μακάριος, αφού προστάτευσε πρώτα τους μικρούς του επισκέπτες, στη συνέχεια διέφυγε από τη μοναδική αφύλακτη δίοδο, που υπήρχε στα δυτικά του Προεδρικού Μεγάρου.Με τη βοήθεια τριών σωματοφυλάκων του και ντυμένος με πολιτικά ρούχα, ακολούθησε την κοίτη ενός παρακείμενου χειμάρρου και κάτω από μυθιστορηματικές συνθήκες έφθασε στη Μονή Κύκκου. Εκεί, ξεκουράστηκε για λίγο και στη συνέχεια πήρε τον δρόμο για την Πάφο. Το ερώτημα που πλανάται από τότε είναι γιατί οι πραξικοπηματίες δεν απέκλεισαν ολοκληρωτικά το Προεδρικό Μέγαρο, αλλά άφησαν αφύλακτη μία δίοδο, από την οποία διέφυγε ο Μακάριος. Ο συνταγματάρχης Κομπόκης, που είχε το γενικό πρόσταγμα της επίθεσης, ισχυρίζεται ότι είχε εντολές να αφήσει ελεύθερη μία δίοδο για τη διαφυγή του Μακαρίου, ενώ ο επικεφαλής του πραξικοπήματος ταξίαρχος Γεωργίτσης επικαλέστηκε την έλλειψη δυνάμεων.

Μέχρι το μεσημέρι, οι πραξικοπηματίες είχαν θέσει υπό τον έλεγχό τους σχεδόν ολόκληρη τη Λευκωσία, παρά την αντίδραση των πολιτοφυλάκων της ΕΔΕΚ του Βάσου Λυσαρίδη και του Εφεδρικού Στρατού, που αποτελούνταν αποκλειστικά από Ελληνοκυπρίους. Αμέσως άρχισαν να αναζητούν το πρόσωπο που θα αναλάμβανε την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Βολιδοσκοπήθηκαν τρεις ανώτατοι δικαστικοί και ο Γλαύκος Κληρίδης, οι οποίοι αρνήθηκαν. Τελικά, ο Γεωργίτσης κατέληξε στον δημοσιογράφο και παλαιό αγωνιστή της ΕΟΚΑ Νίκο Σαμψών, μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες στην ιστορία του Κύπρου. Όταν το πληροφορήθηκε ο Ιωαννίδης φέρεται να είπε με αγανάκτηση: «500.000 Έλληνες υπάρχουν στην Κύπρο, αυτόν βρήκατε να κάνετε πρόεδρο».

Κι ενώ οι πραξικοπηματίες θεωρούσαν τον Μακάριο νεκρό και το ανακοίνωναν συνεχώς μέσω του ΡΙΚ, αυτός ήταν ζωντανός και απηύθυνε μήνυμα μέσω ενός αυτοσχέδιου ραδιοσταθμού της Πάφου: 

Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ! Γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις. Γνωρίζεις, ποιος σου ομιλεί. Είμαι ο Μακάριος. Είμαι εκείνος, τον οποίο συ εξέλεξες δια να είναι ο ηγέτης σου. Δεν είμαι νεκρός. Είμαι ζωντανός. Και είμαι μαζί σου, συναγωνιστής και σημαιοφόρος εις τον κοινόν αγώνα. Το πραξικόπημα της χούντας απέτυχε. Εγώ ήμουν ο στόχος της και εγώ, εφόσον ζω, η Χούντα εις την Κύπρον δεν θα περάση. Η Χούντα απεφάσισε να καταστρέψη την Κύπρο.Να την διχοτομήση.Αλλά δεν θα το κατορθώση.Πρόβαλε παντοιοτρόπως αντίστασιν εις την Χούντα. Μη φοβηθής. Ενταχθήτε όλοι εις τα νομίμους δυνάμεις του κράτους. Η Χούντα δεν πρέπει να περάση και δεν θα περάση. Νυν υπέρ πάντων ο αγών!

Μέχρι το πρωί της 16ης Ιουλίου όλη η Κύπρος βρισκόταν υπό τον έλεγχο των πραξικοπηματιών. Το τίμημα του πραξικοπήματος ήταν βαρύ. Οι νεκροί από την αδελφοκτόνα διαμάχη έφθασαν τους 450. Ο Μακάριος, αφού διανυκτέρευσε στο στρατόπεδο της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ στην Πάφο, επιβιβάστηκε σε αγγλικό στρατιωτικό αεροπλάνο και δια μέσου της Μάλτας έφθασε στο Λονδίνο, όπου την επομένη, 17 Ιουλίου, συναντήθηκε με τον Βρετανό πρωθυπουργό Χάρολντ Ουίλσον και τον Υπουργό Εξωτερικών Τζέιμς Κάλαχαν.

Όσον αφορά τις διεθνείς αντιδράσεις για το πραξικόπημα, η Μεγάλη Βρετανία τήρησε επιφυλακτική στάση και συνέστησε «αυτοσυγκράτηση». Οι Ηνωμένες Πολιτείες ζήτησαν την υποστήριξη της ανεξαρτησίας της Κύπρου και κάλεσαν όλα τα κράτη να πράξουν το ίδιο, ενώ ο Υπουργός Εξωτερικών Χένρι Κίσιγκερ απέρριψε πρόταση για υποστήριξη του ανατραπέντος καθεστώτος Μακαρίου. Στην Αθήνα, ο Υπουργός Εξωτερικών Κωνσταντίνος Κυπραίος δήλωσε, μεταξύ άλλων, ότι «αι πρόσφατοι εξελίξεις εν Κύπρω αποτελούν υπόθεσιν ανεξαρτήτου κράτους, μέλους των Ηνωμένων Εθνών».

Οι Τουρκοκύπριοι παρέμειναν απαθείς, καθώς θεώρησαν ότι το πραξικόπημα ήταν καθαρά υπόθεση των Ελληνοκυπρίων. Την ίδια ημέρα με την εκδήλωση του πραξικοπήματος, η Τουρκία έθεσε τις στρατιωτικές δυνάμεις της σε επιφυλακή, γιατί όπως δηλώθηκε ανετράπη η συνταγματική τάξη στο νησί. Στην Άγκυρα συνήλθε το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας με αφορμή την κατάσταση στην Κύπρο. Οι στρατιωτικοί διαβεβαίωσαν τον πρωθυπουργό Μπουλέντ Ετσεβίτ ότι θα είναι έτοιμοι για απόβαση στην Κύπρο μέσα σε πέντε ημέρες

Πηγή: https://www.sansimera.gr

Ο​​πως μας λένε οι ειδικοί, στις πέντε κύριες γενεσιουργές αιτίες καταστάσεων αυξημένου άγχους περιλαμβάνεται και η μετακόμιση από έναν τόπο σε άλλον, ή από ένα σπίτι σε κάποιο άλλο. 

Μία τέτοια κατάσταση αναγκάστηκα να βιώσω κι εγώ τον περασμένο μήνα. Αλλά όπως έλεγαν και οι αρχαίοι στωικοί «ουδέν κακόν αμιγές καλού», γιατί σε κάθε πράγμα, όσο και αν φαίνεται αρνητικό, βρίσκεται πάντοτε κάτι το θετικό. Το ίδιο συνέβη, κατά κάποιον τρόπο, και στην προκειμένη περίπτωση. Γιατί στη διάρκεια της μετακόμισης χρειάστηκε να «ξεκαθαρίσω» φωτογραφίες, κείμενα και πολυποίκιλα άλλα «πράγματα» που είχαν συσσωρευτεί εδώ και 38 ολόκληρα χρόνια σε κάποια ξεχασμένη γωνιά. Κι έτσι ήταν αναπόφευκτο να «ταξιδέψω» και πάλι πίσω, στο διάβα των ετών και των αναμνήσεων, κάτι που συμβαίνει άλλωστε και με τα άστρα! Γιατί απλούστατα όταν κοιτάζουμε τα άστρα βλέπουμε και μελετάμε… αναμνήσεις!

Τα μάτια μας, περιορισμένα να βλέπουν τα λαμπρότερα μόνον άστρα της νύχτας, ήταν για χιλιάδες χρόνια τα μοναδικά αστρονομικά όργανα που διαθέταμε. Οι αρχαίοι λαοί, για παράδειγμα, πίστευαν ότι το σκοτάδι της νύχτας οφείλονταν σ’ έναν μαύρο χιτώνα γεμάτο τρύπες μέσα από τις οποίες περνούσε το φως του Ηλιου και με τον οποίο οι θεοί τους σκέπαζαν κάθε βράδυ τον ουράνιο θόλο. Πίστευαν μάλιστα ότι από την κορυφή ενός βουνού θα μπορούσαν να τα φτάσουν και να τα αγγίξουν. Σήμερα φυσικά γνωρίζουμε ότι τ’ άστρα δεν είναι τρύπες στον ουρανό κι ότι για να τα αγγίξουμε θα ’πρεπε να ’χαμε απίστευτα μεγάλα χέρια.

Ο Ηλιος, για παράδειγμα, είναι το πλησιέστερο σε μας άστρο και βρίσκεται σε απόσταση 150 εκατομμυρίων χιλιομέτρων, ενώ το αμέσως επόμενο άστρο, που στην πραγματικότητα είναι ένα τριπλό σύστημα άστρων με την ονομασία άλφα Κενταύρου, βρίσκεται σε απόσταση 44 τρισεκατομμυρίων χιλιομέτρων. Επειδή όμως οι αριθμοί αυτοί είναι τόσο μεγάλοι ώστε χάνουν στην ουσία τη σημασία τους, ας τους κοιτάξουμε από μιαν άλλη σκοπιά. Τη σκοπιά του χρόνου που θα χρειαζόμασταν για να φτάσουμε μέχρις εκεί.

Η εικόνα ελήφθησε το 1969 κατά τη διάρκεια της αποστολής του Apollo 11 . Βλέπουμε την διαχωρίζουσα (terminator) – τη γραμμή που διαχωρίζει τη μέρα από τη νύχτα.

Εάν ταξιδεύαμε με αυτοκίνητο θα φτάναμε στη Σελήνη σε 158 ημέρες, στον Ηλιο σε 171 χρόνια, και στον άλφα Κενταύρου σε 50 εκατομμύρια χρόνια. Ακόμη, όμως, κι αν ταξιδεύαμε με ένα διαστημόπλοιο (με ταχύτητα 50.000 χιλιομέτρων την ώρα), θα φτάναμε στη Σελήνη σε περίπου 8 ώρες, στον Ηλιο σε 125 ημέρες, και στον άλφα Κενταύρου σε 92.880 χρόνια! Το πιο απόμακρο αντικείμενο που έχουμε παρατηρήσει, βρίσκεται τόσο μακριά από μας ώστε το φως του, τρέχοντας με την ταχύτητα του φωτός (300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο), χρειάζεται πάνω από 13 δισεκατομμύρια χρόνια για να φτάσει από εκεί που είναι μέχρι τη Γη μας.

Καταλαβαίνετε λοιπόν τώρα τι εννοούμε όταν μιλάμε για… αστρονομικούς αριθμούς, και το μέγεθος των χεριών που θα χρειαζόμασταν για να φτάσουμε τ’ άστρα; Γι’ αυτό στην αστρονομία χρησιμοποιούμε ως μονάδα μέτρησης των αποστάσεων το «έτος φωτός». Η μονάδα αυτή ορίζεται ως «η απόσταση που διανύει μία ακτίνα φωτός σε ένα χρόνο τρέχοντας με την ταχύτητα του φωτός» και είναι ίση με 9,46 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα.

Διαπιστώνουμε δηλαδή ότι η ακτινοβολία που έρχεται από τα διάφορα ουράνια αντικείμενα απαιτεί την παρέλευση κάποιου χρόνου για να φτάσει μέχρις εμάς παρ’ όλο που τρέχει με την τεράστια ταχύτητα των 300.000 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο. Ετσι, όταν κοιτάμε έξω στο Διάστημα, βλέπουμε τις εικόνες των διαφόρων ουράνιων αντικειμένων όπως ήταν στο παρελθόν και όχι όπως είναι τη στιγμή που τα κοιτάμε. Που σημαίνει ότι όλα όσα βλέπουμε στον ουρανό ανήκουν στο παρελθόν. Το φως του Ηλιου, για παράδειγμα, χρειάζεται περίπου 8,5 λεπτά για να φτάσει μέχρι τη Γη που σημαίνει ότι τον βλέπουμε όπως ήταν πριν από 8,5 λεπτά.

Ανατολή ηλίου από το διάστημα.Φωτογραφία από το Expedition 35 της NASA Η φωτογραφία βγήκε 5 Μαΐου 2013.

Γι’ αυτό, και παρ’ όλο που μπορεί να δυσκολευόμαστε κάπως να το πιστέψουμε, είναι γεγονός ότι μπορούμε να δούμε το μακρινό παρελθόν όλων όσα βλέπουμε, γιατί απλούστατα όλα όσα παρατηρούμε στον ουρανό έχουν ήδη συμβεί. Το ίδιο συμβαίνει και με το «καλοκαιρινό τρίγωνο» άστρων. Το άστρο Αλτάιρ στον αστερισμό του Αετού, για παράδειγμα, βρίσκεται σε απόσταση 17 ετών φωτός από μας, που σημαίνει ότι το φως του τρέχοντας με την ταχύτητα των 300.000 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο χρειάζεται 17 χρόνια για να φτάσει από εκεί μέχρις εδώ. Ο Βέγας, στον αστερισμό της Λύρας, απέχει 25 έτη φωτός από τη Γη. Ετσι ένας σημερινός 25χρονος μπορεί να δει απόψε πώς ήταν το άστρο αυτό τη χρονιά που γεννήθηκε. Ενώ το φως που θα φτάσει απόψε από τον Ντένεμπ στον αστερισμό του Κύκνου άρχισε το ταξίδι του πριν από 1.700 χρόνια, όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος θεμελίωνε στο αρχαίο Βυζάντιο την Πόλη που πήρε τ’ όνομά του.

Οι αστρονόμοι αποκαλούν το φαινόμενο αυτό «χρόνο παρέλευσης», που σημαίνει ότι όλα όσα βλέπουμε στον ουρανό ανήκουν στο παρελθόν. Κατά κάποιον, δηλαδή, τρόπο ο έναστρος ουρανός δεν είναι παρά ένα είδος μηχανής του χρόνου. Οσο πιο μακριά βλέπουμε μέσα στο Σύμπαν τόσο πιο πολύ εισχωρούμε στο παρελθόν. Γι’ αυτό, όταν τα διαστημικά μας αστεροσκοπεία καταγράφουν τις αδύνατες ακτινοβολίες που έρχονται από τους απόμακρους γαλαξίες και τα κβάζαρ, απομακρυνόμαστε όχι μόνο στον χώρο αλλά και στον χρόνο. Λόγω του χρόνου που χρειάζεται η εικόνα κάθε ουράνιου αντικειμένου για να έρθει σε μας, βγάζουμε το συμπέρασμα ότι βλέπουμε και μελετάμε… αναμνήσεις!

* Ο κ. Διονύσης Π. Σιμόπουλος ήλθαν διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου.

Πηγή: Καθημερινή