Άρθρα

Δημοσιεύτηκε στισ

6ος αιώνας προ Χριστού

O 6ος αιώνας προ Χριστού – ο θαυμαστός αιώνας του Βούδα, του Κομφουκίου, του Λάο Τσε, των Ιώνων φιλοσόφων και του Πυθαγόρα – ήταν ένα σημείο καμπής για το ανθρώπινο είδος.

Σαν να φύσηξε ένα ανοιξιάτικο αεράκι από τη μια άκρη του πλανήτη στην άλλη, από την Κίνα μέχρι τη Σάμο.

Δημοσιεύτηκε στισ

Οι άνθρωποι που αγαπάνε τα βιβλία δεν έχουν πολλές ανάγκες και, κυρίως, δεν έχουν ηλίθιες ανάγκες.

Βασίλης Ραφαηλίδης

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης γεννήθηκε το 1934 στα Σέρβια της Κοζάνης και πέθανε στην Αθήνα τον Σεπτέμβρη του 2000. Το 1953 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε κινηματογράφο και δούλεψε σαν βοηθός του Ν. Κούνδουρου και του Ρ. Μανθούλη. Το 1964-65 βρέθηκε στηνΑλγερία κοντά στον Μιχάλη Ράπτη. Έγινε επαγγελματίας κινηματογραφικός κριτικός στη Δημοκρατική Αλλαγή (1965). Συμμετείχε στην εκδοτική ομάδα των περιοδικών Ελληνικός Κινηματογράφος (1966) και Σύγχρονος Κινηματογράφος (1968). Εργάστηκε σαν κινηματογραφικός κριτικός και ρεπόρτερ στο Βήμα (1974-1983) και στο Έθνος (1983-1998) σαν κινηματογραφικός κριτικός, σχολιογράφος και επιφυλλιδογράφος. Επιφυλλίδες ήταν και οι τελευταίες του δημοσιεύσεις στην Ελευθεροτυπία.

Δημοσιεύτηκε στισ

Το όραμα του Ερρίκου Ίψεν, του χαράκτη των χαραμάδων – πυλών που αποκαλύπτουν τον κόσμο μας.

Το κόστος στη μελέτη των έργων του Ίψεν είναι υψηλό υπό την έννοια πως επιτελούν τη «Μεταμόρφωση». Η μεταμόρφωση είναι η πιο επίπονη διαδικασία στη ζωή ενός ανθρώπου και οι συγγραφείς που κατάφεραν να γίνουν αφορμή για αυτή τη μεγάλη μετάβαση είναι αυτοί που σήμερα αποκαλούνται με έναν όρο που προσδίδει αυθεντία και δεν είναι άλλος από  «κλασικό». 

Τί είναι τελικά το κλασικό; Σίγουρα, είναι αυτό που δε μπορεί να αμφισβητηθεί η ομορφιά του. Εκεί που οι πρόγονοι και οι απόγονοι συνωμοτούνε με ένα κοινό όραμα έστω και με μια παροδικότητα. Συνοραματιστές της ομορφιάς λοιπόν…αυτό είναι το κλασικό και σε αυτό τον κόσμο γεννήθηκε και γαλουχήθηκε ο Ερρίκος. 

Ερρίκος Ίψεν (1828-1906). Νορβηγός δραματουργός και ποιητής, γεννημένος στην πόλη Σιν της Νορβηγίας. Σε ηλικία 22 ετών δημοσίευσε το πρώτο του θεατρικό έργο, με τίτλο “Κατιλίνας”. Κατόπιν προσλήφθηκε στο θέατρο της πόλης Μπέργκεν ως δραματουργός, όπου δουλεύοντας, έγραψε τα έργα: “Η νύχτα του Άη Γιάννη”, “Η γιορτή του Σουλχάουγκ”, “Η κυρία Ίνγκερ”, κ.ά. Το 1857 εγκαταστάθηκε στην πρωτεύουσα Κρίστιανσεν, όπου έγραψε την περίφημη “Κωμωδία του έρωτα”, τους “Μνηστήρες του θρόνου”, τον “Περ Γκυντ” και τον “Μπραντ”. Στη συνέχεια ταξίδεψε στο εξωτερικό, γράφοντας τα έργα: “Εχθρός του λαού”, “Κουκλόσπιτο”, “Τα στηρίγματα της κοινωνίας”, “Αγριόπαπια”, “Έντα Γκάμπλερ” και τους ασύγκριτους σε τέχνη και πλοκή “Βρικόλακες”, που θεωρούνται και ως το αριστούργημά του. Το τελευταίο έργο του είχε τον τίτλο “Όταν εμείς οι πεθαμένοι σηκωθούμε” και δημοσιεύθηκε το 1900. Πέθανε στο Κρίστιανσεν της Νορβηγίας, σε ηλικία 78 ετών, μετά από πενταετή πλήρη πνευματική και σωματική ατονία.