Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Ήταν τόσοι οι τζαμπατζήδες που είχαν ανέβει στην ταράτσα μιας αποθήκης, τον Ιούλιο 1933, για να παρακολουθήσουν την προβολή του θερινού κινηματογράφου «Παναθήναια» στην οδό Χαρ. Τρικούπη, ώστε η στέγη κατέρρευσε με αποτέλεσμα δεκάδες άνδρες και γυναικόπαιδα να προσγειωθούν… ανώμαλα στο υπόγειο. Το φαινόμενο ήρθε στην επικαιρότητα, δημοσιογράφοι και λογοτέχνες αναγκάστηκαν να ασχοληθούν με την περιγραφή του και οι αρχές με την περιστολή του.

Αλλά όσο άκμαζαν οι θερινοί κινηματογράφοι στις γειτονιές, μέχρι και την δεκαετία του 1970, οι μικροί και μεγάλοι τζαμπατζήδες ήταν αναπόσπαστο μέρος τους. Εξάλλου, με το τζάμπα ή τσάμπα, λέξη που προέρχεται από την τουρκική «caba», έχουν ασχοληθεί οι σημαντικότεροι λογοτέχνες μας από τον 19ο αιώνα ακόμη. Όπως και με τους τζαμπατζήδες ή τις τζαμπατζούδες, δηλαδή εκείνους και εκείνες που συστηματικά επιδιώκουν ή καταφέρνουν να αποκτήσουν ή να απολαύσουν κάτι χωρίς να πληρώσουν. Τι κι αν ο Θεολόγος Βοσταντζόγλου επέμενε στη χρήση της λέξης λαθροθεατής[1]; Τζαμπατζή συνέχισε να τον αποκαλεί ο ελληνικός λαός.

Το Θέατρο της Αλυσίδας, αρχές 20ού αιώνος.

«Απ’ αιγείρου θέα»

Αλλά οι τζαμπατζήδες δεν είναι υπόθεση της Νεώτερης Ιστορίας. Στην αρχαιότητα υπήρχε η παροιμιώδης φράση «αιγείρου θέα» ή «απ’ αιγείρου θέα», η οποία τους αφορούσε. Στην αίγειρο, στην περίφημη αυτή σκούρα λεύκη των Αθηνών, την οποία μνημονεύουν διάφοροι αρχαίοι συγγραφείς (Ησύχιος, Ερατοσθένης κ.ά.) ανέβαιναν αυτοί που ήθελαν να παρακολουθήσουν την παράσταση τζάμπα ή εκείνοι που δεν έβρισκαν θέση στα ξύλινα καθίσματα, αφού ακόμη δεν είχε ανεγερθεί λίθινο θέατρο στην Αθήνα! Έκτοτε η φράση «απ’ αιγείρου θέα» καθιερώθηκε στη φιλολογική παράδοση και χρησιμοποιείτο από Έλληνες και ξένους για τους τζαμπατζήδες.

Όσο για τα νεώτερα χρόνια, πρέπει να αναζητήσουμε την εμφάνιση των τζαμπατζήδων, ιδιαίτερα των πιο δημοφιλών που φρόντιζαν να παρακολουθούν δωρεάν θεάματα, στις αρχές του 20ού αιώνος. Όταν τα υπαίθρια καλοκαιρινά θεατράκια άρχισαν να απλώνονται στις αθηναϊκές γειτονιές. Γύρω τους ξεφύτρωναν καφενεδάκια, οι θαμώνες των οποίων συγκεντρώνονταν για να ακούνε τα τραγούδια. Όταν δε σταματούσε η κίνηση του δρόμου και κόπαζε ο θόρυβος από τα τραμ και τα αμάξια, ακουγόταν καλά και η πρόζα. Οπότε με έναν καφέ ή με ένα λουκούμι οι τζαμπατζήδες απολάμβαναν σχεδόν ολόκληρη παράσταση, αρκούσε να έχουν βρει ένα τραπεζάκι, όπως μας πληροφορεί ο Γρηγόριος Ξενόπουλος[2].

Με το πέρασμα του χρόνου και όσο πυκνοκατοικούνταν οι γειτονιές, δεν ήταν μόνον τα καφενεία που φρόντιζαν να κερδίζουν από τους τζαμπατζήδες. Ήταν και τα γύρω σπίτια, τα οποία εκμεταλλεύονταν την περίσταση για να απολαύσουν δωρεάν τις παραστάσεις οι ίδιοι αλλά και οι φίλοι και γνωστοί τους. Τι κι αν οι θεατρώνηδες προσπαθούσαν να απομονώσουν τα αδιάκριτα βλέμματα με τέντες που άπλωναν εδώ κι εκεί, δεξιά, αριστερά και πάνω από την σκηνή. Οι τζαμπατζήδες ανέβαιναν πιο πάνω, στις ταράτσες, χρησιμοποιούσαν τα παράθυρα, τα μπαλκόνια και όποιο σημείο του σπιτιού τούς επέτρεπε να απολαύσουν το δωρεάν θέαμα. Σε μεγάλη ακτίνα γύρω από τα θεατράκια, στη σιγή της νύχτας, τα σπίτια μετατρέπονταν σε θεωρεία πρώτης τάξεως. Τι κι αν ο κόσμος του θεάτρου, από τους συγγραφείς έως τους κομπάρσους, διαμαρτυρόνταν; Το πρόβλημα ήταν άλυτο. Ο τζαμπατζής θα βρει την καλή παράσταση, όπου και να πάει, έγραφε ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, ο οποίος με την γλαφυρή του πένα απαθανάτισε το φαινόμενο γράφοντας πως ήταν «ο σκόρος του θεάτρου»[3]. Για να αντιμετωπιστεί το… κακό ο αείμνηστος Δημήτρης Χατζόπουλος, που έγραφε και με το ψευδώνυμο Μποέμ πρότεινε να γίνει ειδική κατηγορία εισιτηρίων, τα «τζαμπατζίδικα» ώστε τουλάχιστον να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα μέσω της «νομιμοποίησής» του[4].

Τα «σπουργίτια»

Με μία ειδική και συμπαθή κατηγορία τζαμπατζήδων ασχολήθηκε ο Μιλτιάδης Γ. Λιδωρίκης. Τα «σπουργίτια των κινηματογράφων», όπως τα αποκαλούσε και ήταν τα μικρά παιδιά, τα τρυφερά ανήλικα[5]. Όταν οι οθόνες των κινηματογράφων απλώνονταν ακόμη στις πλατείες, αναρίθμητα παιδιά έρχονταν πίσω από την οθόνη και σκύβοντας περνούσαν μπροστά και στέκονταν στρυμωγμένα σίρριζα στο πανί. Το ένα κοντά στο άλλο σήκωναν τα μικρά κεφαλάκια τους για να μπορέσουν να διακρίνουν και να εννοήσουν τι παρίστανε ο κινηματογράφος που τον έβλεπαν από θέση μαρτυρική.

Έβλεπαν μόνον μακριές και όρθιες σκιές που έτρεμαν και αποτελούσαν ένα σύνολο το οποίο κούραζε τα μάτια και το λαιμό. Παρά ταύτα, τα.. σπουργιτάκια μαζεύονταν και παρακολουθούσαν με ανοικτό το στόμα σαν τα πουλάκια την ώρα που τους φέρνουν την τροφή τος. Έτσι μας τα παρουσίασε ο Μιλ. Λιδωρίκης εκφράζοντας έναν πόθο και μία ευχή. Ήθελε να είναι πλούσιος και να είχε την δυνατότητα να στήσει έναν κινηματογράφο με θέσεις αναπαυτικές. Και τις θέσεις αυτές να τις διαθέτει στα… σπουργίτια δωρεάν ώστε να μην αντικρίζει το σκληρό θέαμά τους να τρυπώνουν κάτω από το λευκό πανί.

Τραμ του μεσοπολέμου «πνιγμένο» από τζαμπατζήδες.

Οι καλοί

Ανάμεσα στ’ άλλα επίσημος τζαμπατζής στα θεάματα γινόταν το κράτος, το οποίο με διάφορους τρόπους εξασφάλιζε στους λειτουργούς του δωρεάν εισιτήρια. Ήδη, στις αρχές της δεκαετίας του 1920, κάθε δημόσια υπηρεσία είχε και από δύο θέσεις στα θέατρα. Το Φρουραρχείο, η Διεύθυνση της Αστυνομίας, το Πρωτοδικείο, η Εισαγγελία, οι ανακριτικές Αρχές, το υπουργείο Εσωτερικών, το αρχηγείο της Χωροφυλακής, το Σώμα Στρατού κ.ο.κ.

Βεβαίως οι τζαμπατζήδες δεν αφορούσαν μόνον στα θεάματα. Επέκτειναν τις δραστηριότητές τους σε σειρά κοινωνικών και άλλων εκδηλώσεων, όπως οι αγώνες στα γήπεδα, η μετακίνηση με τα τραμ κ.ά. Ο δημοσιογράφος Ν. Γιοκαρίνης έσπευσε να μιλήσει για τους καλούς και κακούς τζαμπατζήδες. Στους πρώτους κατέγραφε τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, τον φτωχό αυτάδελφο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ο οποίος όταν σκοτείνιαζε πήγαινε στο περίπτερο ενός φίλου του στην Ομόνοια για να διαβάσει τις εφημερίδες[6].

Οι κακοί

Στους δεύτερους, στους… κακούς τζαμπατζήδες, περιλάμβανε κυρίες της αποκαλούμενης «καλής κοινωνίας», τις τζαμπατζούδες, οι οποίες παρευρίσκονταν απρόσκλητες σε πολλές κοσμικές συγκεντρώσεις και δεξιώσεις και τιμούσαν με το παραπάνω τους μπουφέδες.

«Φωτογράφισε» μάλιστα κάποια που είχε τέτοιο θράσος, ώστε δεν δίστασε η αφιλότιμη να εισχωρήσει και σε επίσημο ταξίδι της Ολυμπιακής Επιτροπής από την Αθήνα στην Ολυμπία και στο οποίο συμμετείχαν ο διάδοχος και υπουργοί. Όταν δε αποκαλύφθηκε, απλά δήλωσε… θαυμάστρια του Κουμπερτέν[7]!

Ο γλυκύς ουρανός

Όσο για την υπόθεση του 1933, όταν κατέρρευσε στέγη με τζαμπατζήδες ήταν περιστατικό που αποκάλυπτε την… ακμή του φαινομένου. Συνέβη στον υπαίθριο ομιλούντα κινηματογράφο «Παναθήναια» στο τέρμα της οδού Χαριλάου Τρικούπη. Είκοσι γείτονες, άνδρες και γυναικόπαιδα, είχαν ανέβει στην ταράτσα παρακείμενης αποθήκης. Αργότερα προστέθηκαν και άλλοι και υπό το βάρος τόσων θεατών έπεσε η στέγη και βρέθηκαν όλοι μέσα στην αποθήκη. Η συνοικία αναστατώθηκε από τους θρήνους και τις κραυγές των τζαμπατζήδων και τα αστυνομικά όργανα φρόντισαν για την μεταφορά τους στο παρακείμενο Γαλλικό Νοσοκομείο[8].

Ήταν τόσο έντονο το φαινόμενο ώστε το σύνολο των χρονογράφων φρόντισαν τουλάχιστον μία φορά να απασχολήσουν τη στήλη τους με το θέμα. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1930 εξάλλου, είχε αρχίσει η… καταδίωξη των τζαμπατζήδων. Αλλά ο γλυκύς ελληνικός ουρανός και η νοοτροπία ενός ολόκληρου λαού συνέτειναν στην διαιώνιση του φαινομένου. Το φαινόμενο δεν εξαφανίστηκε βέβαια, αφού όλοι μας –λίγο πολύ– τουλάχιστον στα παιδικά μας χρόνια βρήκαμε τρόπο να παρακολουθήσουμε κάποιο έργο σε θερινό συνοικιακό σινεμά.

Πρώτη δημοσίευση: Εφημερίδα «Δημοκρατία» 28 Ιουλίου 2013

Πηγή: αθηναϊκά

Ο βιολόγος κακό βοσκός

 

Την φράση αυτή την χρωστάμε στον πατέρα της Ιατρικής τον Ασκληπιό. Όταν κάποια νεαρή τον ρώτησε, με ποιον τρόπο θα μπορούσε να κάνει τον νεαρό που της άρεσε να την αγαπήσει, αυτός απάντησε : «Να τον κλείσεις σ’ ένα πολύ ζεστό δωμάτιο, την συμβούλευσε, και αν ιδρώσουν τ αφτιά του, θα σ αγαπήσει. Αν δεν ιδρώσουν, μην παιδεύεσαι άδικα». Από την περίεργη αυτή συμβουλή του Ασκληπιού, έμεινε ως τα χρόνια μας η φράση «δεν ιδρώνει τ’ αυτί του», που τη λέμε συνήθως, για τους αναίσθητους και αδιάφορους.

Σε όλη τη διακεκριμένη καριέρα σας, έχετε δείξει ένα αξιοσημείωτο εύρος ενδιαφερόντων, εξερευνώντας διάφορους τομείς και κλάδους. Δεδομένης της σημερινής έμφασης στην εξειδίκευση, πιστεύετε ότι μια διεπιστημονική προσέγγιση μπορεί ακόμα να είναι επιτυχής;

Έχω πολλά ενδιαφέροντα που λατρεύω: τη μουσική, τις γλώσσες, τον Θουκυδίδη, τα πουλιά, το φαγητό, τη γεωγραφία… Ιδιαίτερα στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, δίνεται έμφαση στην εξειδίκευση και διατυπώνεται μια προειδοποίηση ενάντια στην υιοθέτηση πολυεπιστημονικών προσεγγίσεων. Απαντώ: Ναι, ειδικευτείτε μέχρι να αποκτήσετε μια καλή και ασφαλή δουλειά. Αλλά μετά κάντε ό,τι θέλετε και αγνοήστε αυτούς τους ανθρώπους που σας λένε να ειδικευτείτε!

απόσπασμα από συνέντευξη του βραβευμένου με Pulitzer συγγραφέα και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια (UCLA) Jared Diamond, στην Οικονομική Επιθεώρηση

Λίγες ημέρες μετά τον «διωγμό» του από τον Άγιο Ματθαίο Κρήτης – όπου και βρισκόταν τα 2 τελευταία χρόνια έχοντας αποχωρήσει από την Εκκλησία των Αγίων Ισιδώρων Λυκαβηττού – ο παπά Δημήτριος Λουπασάκης αναμένεται να λειτουργεί σε Εκκλησία της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας.

Όπως μεταδίδει ο ιστότοπος ekklisiaonline.gr, την απόφαση για μετακίνηση του πατρός Δημητρίου Λουπασάκη και της συνοδείας του στην Ιερά Μητρόπολη Θηβών έλαβε ο ίδιος ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος, ο οποίος διατηρεί άριστες σχέσεις με τον πρώην εφημέριο του Ιερού Ναού των Αγίων Ισιδώρων Λυκαβηττού. Σύμφωνος με την απόφαση του Αρχιεπισκόπου για τη μετακίνηση του παπά Δήμητριου Λουπασάκη είναι και ο Μητροπολίτης Θηβών κ.κ. Γεώργιος.

Σύμφωνα πάντα με τον ιστότοπο ekklisiaonline.gr ο Τίμιος Σταυρός, κειμήλιο του παπα Δημήτρη Λουπασάκη από την Κρήτη, αναμένεται να τοποθετηθεί σε προθήκη στον Ναό που θα λειτουργεί. Τον παπά Δημήτρη αναμένεται να ακολουθήσουν και τα πνευματικά του παιδιά από τους Αγίους Ισιδώρους Λυκαβηττού (π. Παύλος, π. Κωνσταντίνος, π.Σταύρος κλπ).

O παπά Δημήτρης Λουπασάκης πριν από λίγες ημέρες αναγκάστηκε να φύγει από τα Χανιά καθώς η Μητρόπολη Κυδωνίας και Αποκορώνου έβγαλε σε πλειστηριασμό την πρώην Εκκλησιαστική Σχολή στον Άγιο Ματθαίο στην οποία λειτουργούσε.

Πηγή: ekklisiaonline.gr

Χειροποίητη παρασκευή λουκάνικων στα ορεινά δερβενοχώρια πριν 17 χρόνια απο αξέχαστους ανθρώπους …

Η περιπέτεια του μοιραίου γλυπτού που εκτίθεται στους Δελφούς στο ξενοδοχείο Αμαλία.

Ο Γεράσιμος Σκλάβος υπήρξε ένας σπουδαίος γλύπτης και εικαστικός καλλιτέχνης. Παρά τον σύντομο καλλιτεχνικό του βίο, ο οποίος διήρκεσε περίπου οκτώ χρόνια, κατάφερε να συγκεντρώσει μια σειρά από τιμητικές διακρίσεις

Το 1965 παρουσιάζει έργα του στην Αθήνα, στα Παναθήναια της Γλυπτικής στου Φιλοπάππου, ενώ η Εθνική Πινακοθήκη αποκτά το γλυπτό του La Passante από πεντελικό μάρμαρο. Την επόμενη χρονιά διοργανώνεται η τελευταία του ατομική έκθεση στο Χίλτον της Αθήνας, ενώ δημιουργεί το γλυπτό από γκρίζο γρανίτη Η φίλη που δεν έμενε, που θα αποδειχθεί μοιραίο για τη ζωή του.

Το βράδυ της 28ης Ιανουαρίου 1967 δεν υπήρχε φως στο ατελιέ του, εξαιτίας μιας καμένης ασφάλειας. Προσπαθώντας να ανέβει στο υπνοδωμάτιο του στο επάνω πάτωμα,  σκόνταψε στο ογκώδες γλυπτό. Αυτό μετακινήθηκε και τον καταπλάκωσε, συντρίβοντάς του τον θώρακα και τον αυχένα. Ο Γεράσιμος Σκλάβος είχε χάσει τη ζωή του από το ίδιο του το δημιούργημα.

Όταν το έργο ολοκληρώθηκε, ο καλλιτέχνης ζήτησε από τον δήμαρχο Δελφών να εγκαταστήσει το γλυπτό σε δημόσιο χώρο. Ο δήμαρχος, όπως ισχυρίστηκαν συγγενείς και φίλοι του γλύπτη μετά τον θάνατό του, αρνήθηκε και ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου του πρότεινε να τοποθετήσει το “Δελφικό Φως” σε κοινόχρηστο χώρο του ξενοδοχείου. Έτσι και έγινε.

Τον Σεπτέμβριο του 1983, οι κληρονόμοι του Γεράσιμου Σκλάβου, δώρισαν το περίφημο έργο στο ελληνικό κράτος. Δωρεά την οποία με κοινή επιστολή τους γνωστοποίησαν στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, στον πρωθυπουργό και το Υπουργείο Πολιτισμού. Το ελληνικό κράτος αν και την αποδέχτηκε δεν την “παρέλαβε” ποτέ, καθώς ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου δήλωνε και ιδιοκτήτης του έργου.

Το έργο παραμένει μέχρι και σήμερα να κοσμεί τον κήπο του ξενοδοχείου “Αμαλία”, στους Δελφούς.

Δεν υπάρχουν στη ζωή τάξεις για αρχαρίους. Από την πρώτη στιγμή χρειάζεται να αντιμετωπίσεις τα πιο δύσκολα….

Είχαμε την χαρα σήμερα να φιλοξενήσουμε τον διακεκριμένο γλύπτη Οδυσσέα Τοσουνίδη ( στα δεξιά της φωτο) και να συζητήσουμε τα της τέχνης του.. ο Οδυσσέας με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό του έχει φιλοτεχνήσει και την σύνθεση με την γιαγιά και την εγγονή στην είσοδο του χωριού Κόκκινος στην ορεινή Δωρίδα.

Ο Οδυσσέας πιστεύει ότι:

Καλλιτέχνης είναι αυτός ο οποίος δημιουργεί ή αναπαράγει έργα, με τα οποία ο αποδέκτης βιώνει μια ουσιώδη συναισθηματική ή πνευματική εμπειρία.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την ολοκλήρωση ενός έργου τέχνης αποτελεί η χρήση κάποιας τεχνικής. Η τεχνική, δηλαδή, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της τέχνης,
χωρίς όμως αυτό να την ανάγει αυτόματα και αυτόνομα σε τέχνη.
Επομένως, η τέχνη χρειάζεται τεχνική αλλά η τεχνική δεν είναι απαραίτητα και τέχνη.