ΟΡΕΙΝΟΣ

 

Στη «πεζογέφυρα Κολεγίου» επί της Λ. Κηφισίας συναντιούνται γνωστές «αρετές» της ελληνικής πραγματικότητας. Υποκρισία, αδιαφορία, έλλειψη σεβασμού.

Στις 4 Δεκεμβρίου 2009, ο Σόλων, 16χρονος μαθητής του Κολεγίου Αθηνών, παρασύρθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο όταν διέσχιζε τη Λ. Κηφισίας. Λίγες ημέρες μετά υπέκυψε στα τραύματά του. Οι γονείς του δώρισαν τα όργανα του Σόλωνα σε δύο νέους ανθρώπους.

Λίγους μήνες αργότερα, ο στατικός μηχανικός πατέρας του, ανέλαβε την πρωτοβουλία της κατασκευής μιας πεζογέφυρας στο ύψος του Κολεγίου, για να τιμηθεί η μνήμη του, αλλά κυρίως για να προστατευθούν οι χιλιάδες μαθητές που διασχίζουν καθημερινά τη λεωφόρο από τη μια μεριά της στην άλλη.

Στην προσπάθειά του αυτή, συνέδραμαν το Ελληνοαμερικανικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα, ο καθ. Σπύρος Πολάλης, ο εφοπλιστής Προκοπίου, το γραφείο του Αλ. Σαμαρά και άλλοι. Το Νοέμβριο του 2011, η όμορφη πεζογέφυρα εγκαινιάστηκε και παραδόθηκε στη χρήση και των μαθητών αλλά και του κοινού γενικότερα. Είναι το μόνο ασφαλές ανισόπεδο πέρασμα της Κηφισίας σε μήκος πάνω από δύο χιλιόμετρα, απόσταση στην οποία τα αυτοκίνητα αναπτύσσουν υψηλές ταχύτητες. Την χρησιμοποιούν καθημερινά χιλιάδες περαστικοί, στην πλειονότητα μαθητές των πολλών ιδιωτικών και δημοσίων σχολείων της περιοχής του Ψυχικού. Διαθέτει ασανσέρ για άτομα με κινητικά προβλήματα και κυλιόμενες σκάλες, ενώ το επίπεδό της είναι εξοπλισμένο στο μήκος της με υπερ-ανθεκτικά triplex τζάμια για την ασφάλεια των διερχομένων.

Η πεζογέφυρα στη μνήμη του Σόλωνα, είναι παραδομένη στη μοίρα της. Εγκατάλειψη, βανδαλισμοί, γκραφίτι παντού, ανελκυστήρες και κυλιόμενες σκάλες που συνήθως δεν λειτουργούν, βρωμιά, ραγισμένα τζάμια. Εξακολουθεί όμως και σώζει ζωές καθημερινά. Αν σταθείς εκεί στο σχόλασμα των σχολείων, είναι άπειροι οι μαθητές που την διασχίζουν για να βρεθούν στην απέναντι πλευρά στο Χαλάνδρι με τα πολλά μαγαζιά για φαγητό και καφέ.

Σώζει συνεχώς ζωές, ζωές μαθητών που αν η γέφυρα δεν υπήρχε ίσως και άλλα θύματα να είχαμε θρηνήσει στο σημείο. Αλλά, όλοι την έχουν εγκαταλείψει. Πρώτο – πρώτο το ίδιο το σχολείο του Σόλωνα, το σχολείο που οι μαθητές του, κυρίως αυτοί, την διασχίζουν καθημερινά. Οι Δήμοι Ψυχικού και Χαλανδρίου, που είμαι σίγουρος ότι θα έχουν τη δικαιολογία έτοιμη ότι δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές τους, παρότι χιλιάδες δημότες τους την χρησιμοποιούν κάθε μέρα. Η Περιφέρεια Αττικής που έχει την ευθύνη συντήρησης των μεγάλων λεωφόρων στο Λεκανοπέδιο. Όλοι αυτοί, υποκρίνονται ότι δεν είναι δικό τους έργο η συντήρηση της γέφυρας και η διατήρησή της σε μια ευπρεπή κατάσταση. Αδιαφορούν ακόμα και για τους κινδύνους που συνεπάγεται η εγκατάλειψή της.

Μια ευγενική, συγκινητική και ανθρώπινη πρωτοβουλία που είχε ένα εξαιρετικό αισθητικά και χρήσιμο αποτέλεσμα, συναντιέται με την αδιαφορία και την έλλειψη σεβασμού στη μνήμη ενός παιδιού που έγινε θυσία για να περνούν οι σημερινοί μαθητές του σχολείου του, προστατευμένοι και ασφαλείς το σημείο που η δική του η ζωή σταμάτησε.

Απορίες: Το Σχολείο του, ένα ιστορικό σχολείο με χιλιάδες μαθητές και αποφοίτους πολλοί από τους οποίους έχουν έντονη κοινωνική, επιχειρηματική και πολιτική παρουσία, δεν θα μπορούσε άραγε να «υιοθετήσει» τη γέφυρα; να την κάνει επέκταση των χώρων του σχολείου; να αυξήσει κατά 20-30 ευρώ τα ετήσια δίδακτρά του για να αποκτήσει τους πόρους να την συντηρεί τακτικά, να την εξοπλίσει με κάμερες ασφαλείας, να την καθαρίζει, να επιδιορθώνει τις βλάβες, να αντικαθιστά υλικά και να τη φυλάει με μια εταιρία φύλαξης για να μην είναι συνεχώς έρμαιο σε καταστροφικές διαθέσεις; πόσοι γονείς θα αρνιόντουσαν μια τέτοια ελάχιστη επιβάρυνση, ξέροντας ότι αυτή η γέφυρα προστατεύει τα ίδια τους τα παιδιά; διδάσκεται άραγε στα παιδιά του Σχολείου από την πρώτη μέρα της φοίτησής τους, η τραγική ιστορία του Σόλωνα για να μάθουν ότι οφείλουν σεβασμό αλλά και ότι έχουν την υποχρέωση να προστατεύουν τη γέφυρα; υπάρχουν πρωτοβουλίες που τα ίδια τα παιδιά του σχολείου με συνοδούς τους καθηγητές τους θα πάνε στη γέφυρα για να την φροντίσουν και να την καθαρίσουν, ώστε να πάρουν και ένα μάθημα κοινωνικής ευαισθησίας στην πράξη;

Φαντάζομαι τον πόνο των γονιών του Σόλωνα, όταν βλέπουν ότι η γέφυρα – μνημείο για το παιδί τους, έχει εγκαταλειφθεί από όλους. Όταν διαπιστώνουν την ασέβεια πρώτιστου μεγέθους στη μνήμη του άτυχου παιδιού τους.

Υπάρχουν δύο λέξεις στα Ελληνικά που κάποιοι πρέπει να υιοθετήσουν: Υπευθυνότητα και ενσυναίσθηση. Αυτή η σωτήρια γέφυρα – κόσμημα – μνήμη, δεν μπορεί άλλο να είναι θέατρο της υποκρισίας και της αδιαφορίας των ανεύθυνων. Είναι χρέος στον Σόλωνα, στους γονείς του, σε όλους όσοι ευγενικά ανταποκρίθηκαν για να φτιαχτεί. Αλλά κυρίως χρέος στα ίδια τα παιδιά της Λ. Κηφισίας.

Κολλέγιο Αθηνών, Δήμαρχοι Φιλοθέης – Ψυχικού και Χαλανδρίου, Περιφερειάρχη Αττικής. Συντονιστείτε άμεσα και κάντε αυτό που πρέπει. Η γέφυρα του Σόλωνα, από τον Σεπτέμβριο που ανοίγουν τα σχολεία πρέπει να μπει στη σελίδα του διαρκούς ενδιαφέροντος σας και της φροντίδας σας.

Δήμος Χαλανδρίου Δήμος Φιλοθέης Ψυχικού Περιφέρεια Αττικής Μένουμε ΨΥΧΙΚΟ Κολλέγιο Αθηνών – Athens College

Μινος Μωυσής

Οι 12 πρώτες μέρες του Αυγούστου λέγονται και μερομήνια, επειδή προαναγγέλλουν τον καιρό για κάθε μήνα του έτους («Η Πέμπτη του Αυγούστου άνεφος και ο Μάης άβρεχος»)

ολόκληρος ο Αύγουστος είναι αφιερωμένος στην Παναγία, με τις Παρακλήσεις, τη Νηστεία, την Κοίμησή της (15 Αυγούστου), τα Μεθεόρτια, τα Εννιάμερα και την κατάθεση της Αγίας Ζώνης στις 31 Αυγούστου, οπότε τελειώνει το εκκλησιαστικό έτος.

Άλλες ξεχωριστές θρησκευτικές γιορτές του μήνα είναι η Μεταμόρφωση του Σωτήρος (6 Αυγούστου) και του Αγίου Φανουρίου (27 Αυγούστου) με τις φανουρόπιτες των πιστών για την εύρεση χαμένων αντικειμένων και η μνήμη της αποτομής της τιμίας κεφαλής Ιωάννου του Προδρόμου (29 Αυγούστου), που συνοδεύεται από ημερήσια νηστεία.

Με τον Δεκαπενταύγουστο συνδέεται και ο τορπιλισμός του καταδρομικού Έλλη στο λιμάνι της Τήνου (15 Αυγούστου 1940) από το ιταλικό υποβρύχιο Ντελφίνο, που αποτέλεσε το προανάκρουσμα της επίθεσης της φασιστικής Ιταλίας κατά της χώρας μας στις 28 Οκτωβρίου 1940.

Στο λαϊκό καλεντάρι ο Αύγουστος ονομάζεται:

• Συκολόγος (λόγω της συγκομιδής των σύκων)
• Πεντεφάς (επειδή τρώνε πέντε φορές την ημέρα)
• Τραπεζοφόρος
• Διπλοχέστης (ίσως επειδή η μεγάλη κατανάλωση φρούτων προκαλεί αυξημένες ανάγκες)
• Δριμάρης από τις «δρίμες» ή «δρίματα», όπως ονομάζονται οι έξι πρώτες ημέρες του μήνα. Τις μέρες αυτές, σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες, επενεργούν ανεξιχνίαστες δυνάμεις στα νερά και όποιος κάνει μπάνιο στη θάλασσα κινδυνεύει να πάθει μεγάλο κακό (ίσως να συνδέεται με τα μπουρίνια και τα μελτέμια), ενώ όποιος ή όποια πλένει ρούχα αυτά κινδυνεύουν να καταστραφούν. Μόνο αν ρίξει ένα καρφί στο νερό μπορεί να «καρφώσει» τις δρίμες και να τις εξουδετερώσει.

Στην Ολυμπιακους Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο της Γερμανίας δύο Ιάπωνες αθλητές και φίλοι, ο Shuhei Nishida και ο Sueo Ōe ,στο άλμα επί κοντώ ισοβάθμησαν μεταξύ τους.
Όταν και οι δύο αρνήθηκαν να ανταγωνιστούν μεταξύ τους για να αποφασίσουν ποιος θα είναι νικητής, ο Nishida έλαβε το ασημένιο μετάλλιο μετά από απόφαση της 🇯🇵Ιαπωνικής ομάδας, με βάση ότι ο Nishida είχε “καθαρίσει” το ύψος σε λιγότερες προσπάθειες.
Έτσι ο Oe παρέλαβε τελικά το χάλκινο μετάλλιο.
Κατά την επιστροφή τους στην Ιαπωνία όμως, ο Nishida και ο Ōe πήγαν τα μετάλλια τους σε ένα χρυσοχόο , αυτός έκοψε τα μετάλλια τους στην μέση, και τα ξανακόλλησε, το μισό ασημένιο και το άλλο μισό χάλκινο.
Έτσι δημιουργήθηκε το περίφημο Ολυμπιακό “μετάλλιο φιλίας”.

Ακολουθούν δέκα φράσεις που οι παππούδες και οι γιαγιάδες θα πρέπει να αποφεύγουν να λένε στα εγγόνια τους:

1.  «Μην το πεις στους γονείς σου…» Αυτή η φράση δημιουργεί μυστικά και χωρίζει το παιδί από τους γονείς του, υπονομεύοντας την εμπιστοσύνη στην οικογένεια.
2.  «Οι γονείς σου κάνουν λάθος για…»Κριτικάροντας τους γονείς μπροστά στο παιδί, οι παππούδες υπονομεύουν και τον έλεγχο και αλλά και την αξιοπιστία των γονιών.
3.  «Πόσο μεγάλωσες! Έχεις πάρει βάρος;» Τα σχόλια για την εμφάνιση και το βάρος μπορούν να δημιουργήσουν ανασφάλειες και να προκαλέσουν προβλήματα αυτοεικόνας από νεαρή ηλικία.
4.  «Πρέπει να μου δώσεις ένα φιλί και μια αγκαλιά!» Αυτή η απαίτηση αγνοεί τα προσωπικά όρια του παιδιού και το μαθαίνει ότι πρέπει να υποτάσσεται στις απαιτήσεις των άλλων.
5.  «Είσαι το αγαπημένο μου εγγόνι» Η προτίμηση ενός εγγονιού μπορεί να προκαλέσει ζήλια και ανασφάλεια μεταξύ των αδελφών και των ξαδέλφων.
6.  «Μακάρι ο αδερφός/η αδερφή σου να ήταν σαν εσένα» Η σύγκριση μεταξύ των παιδιών δημιουργεί ανταγωνισμό και ενισχύει την αίσθηση της ανεπάρκειας.
7.  «Μόνο τα μωρά παίζουν με κούκλες/φορτηγά» Αυτή η φράση υποτιμά τα ενδιαφέροντα του παιδιού και περιορίζει την ελεύθερη έκφρασή του.
8.  «Δεν είναι ανόητο αυτό το παιχνίδι;» Με τέτοια σχόλια απαξιώνονται οι προτιμήσεις του παιδιού και υπονομεύεται η αυτοπεποίθησή του.
9.  «Τεμπελάκος», «υπναράς» κ.ά. Η χιουμοριστική χρήση αρνητικών χαρακτηρισμών μπορεί να επηρεάσει την αυτοεικόνα του παιδιού με αρνητικό τρόπο.
10.  Ο «χοντρούλης» και άλλα χαϊδευτικά σχετικά με το βάρος. Ακόμα και τα χαϊδευτικά ονόματα που σχετίζονται με το βάρος μπορούν να δημιουργήσουν ανασφάλειες σχετικά με την εμφάνιση του παιδιού. Όπως επισημαίνει ο Daniel Glazer, οι παππούδες και οι γιαγιάδες έχουν σημαντική επιρροή στα μυαλά των παιδιών που αναπτύσσονται. Η αποδοχή, η επικύρωση και ο σεβασμός στα όριά τους βοηθούν στην ανάπτυξη της αυτοεκτίμησης και της αυτοπεποίθησής τους. Οι άστοχες φράσεις μπορεί να φαίνονται αθώες στους ενήλικες, αλλά για τα παιδιά μπορούν να έχουν παρατεταμένες επιπτώσεις στην ανάπτυξη και στην ψυχολογία τους.

Την είπαν Σταχτοπούτα των ελληνικών κρασοστάφυλων και όχι άδικα, μια και στα τέλη της δεκαετίας του ’60 η Μαλαγουζιά ήταν ελάχιστα γνωστή και λίγα μόλις πρέμνα επιβίωναν σκόρπια σε αμπελώνες στη Ναύπακτο και το Μεσολόγγι. Εκείνη την εποχή το Ινστιτούτο Οίνου, μέσω του Χαράλαμπου Κοτίνη, γεωπόνου του υπουργείου Γεωργίας και δημιουργού του Ελληνικού Αμπελογραφικού Άτλαντα, απέκτησε μερικές εμβολιοκληματίδες της ποικιλίας.

Από εκείνες δημιουργήθηκε ένας πειραματικός αμπελώνας στο Πόρτο Καρράς, με τη συνεργασία της τότε διευθύντριας του Ινστιτούτου Σταυρούλας Κουράκου και του καθηγητή του ΑΠΘ Βασίλη Λογοθέτη, που είχε αναλάβει την εγκατάσταση του τεράστιου αμπελώνα των 4.500 στρεμμάτων του Κτήματος. Οι πρώτες οινοποιήσεις έδειξαν τη δυναμική και τα χαρίσματά της, οι φυτεύσεις επεκτάθηκαν, ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου, οινολόγος του Κτήματος Πόρτο Καρράς, τη φύτεψε και στο δικό του κτήμα στις αρχές του ’80, μοιράστηκαν εμβολιοκληματίδες και σε άλλους αμπελουργούς και κάπως έτσι η Μαλαγουζιά πέρασε από την αφάνεια στη δόξα.

Σήμερα, με βάση τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, θεωρείται η ταχύτερα αναπτυσσόμενη σε φυτεμένες εκτάσεις ποικιλία του ελληνικού αμπελώνα, περνώντας από τα 1.820 στρέμματα το 2010 στα 5.340 το 2015, για να υπερβεί τα 7.500 στρέμματα το 2020, σημειώνοντας αύξηση της τάξης του 41%, παρακαλώ!

Το ίδιο εντυπωσιακή είναι και η γεωγραφική διασπορά της, αφού τη συναντάμε από τα Δωδεκάνησα, όπου μάλιστα συμμετέχει και στην Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης Ρόδου, μέχρι τα βόρεια σύνορά μας.

Πρώιμη λευκή ποικιλία η Μαλαγουζιά, με πολλούς κλώνους κατά τον καθηγητή Μανόλη Σταυρακάκη, που διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους κυρίως ως προς την αρωματική ένταση, είναι μεν ζωηρή και παραγωγική, αλλά ιδιαίτερα ευαίσθητη σε πολλές ασθένειες του αμπελιού, καθώς και σε ιώσεις.

Σε γενικές γραμμές, δίνει κρασιά με πλούσιο αρωματικό  δυναμικό, αρκετό όγκο και οξύτητα, χαρακτηριστικά που διαφοροποιούνται ανάλογα με την περιοχή καλλιέργειας, το έδαφος και φυσικά τον κλώνο. Κατά κανόνα, υπερτερούν οι ξηρές και φρέσκες εκδοχές της, όμως έχουμε επίσης ωραία δείγματα περασμένα ελαφρά από βαρέλι, όπως και πορτοκαλί ή γλυκές εκδοχές.

Αρωματικά κινείται κυρίως στο φάσμα των λευκών λουλουδιών και των πυρηνόκαρπων φρούτων, ενώ δεν λείπουν οι βοτανικές και φυτικές νότες. Με τα χρόνια έχουν δημιουργηθεί –αν θέλουμε να υπεραπλουστεύσουμε– δύο σχολές, με μάλλον γεωγραφικά κριτήρια, εκ των οποίων η πρώτη, η βόρεια, προβάλλει περισσότερο το νεύρο και τη φυτική πλευρά της Μαλαγουζιάς.

Οι λιγότερο αρωματικές και περισσότερο ζωηρές εκφράσεις της Μαλαγουζιάς μπορούν εύκολα να καταναλωθούν ως απεριτίφ ή να συνοδεύσουν πιάτα με λαχανικά της ελληνικής και της μεσογειακής κουζίνας, όπως και ψάρια ψητά με μυρωδικά ή πλακί. Όσο η αρωματική ένταση αυξάνεται και η γεύση γίνεται πιο γεμάτη τόσο και οι επιλογές στρέφονται σε πιάτα με πουλερικά ή άλλα λευκά κρέατα μαγειρεμένα με μυρωδικά και μπαχαρικά, ενώ προσωπικά αγαπώ και το πάντρεμά της με πιάτα της ινδικής ή της λιβανέζικης κουζίνας.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ

Στο βιβλίο του «Ανοιχτή επιστολή σε έναν νέο για την πορεία του στη ζωή», ο Αντρέ Μωρουά «δίνει συμβουλές σ’ έναν νέο για τη στάση που πρέπει να έχει απέναντι σε σημαντικά ζητήματα, όπως η ανθρώπινη ευτυχία, η ψυχαγωγία, το χρήμα, ο γάμος, ο πολιτισμός της αφθονίας, ο φθόνος, η πολλαπλότητα του εαυτού και η αντιφατική ανθρώπινη συμπεριφορά».

[…] Σας είπαν ότι οι παλαιές ηθικές αξίες είναι ξεπερασμένες. Λάθος. Εάν απογυμνώσετε τη σημερινή ανθρωπότητα από τις λέξεις που την περιβάλλουν, αυτό που ξεπροβάλλει είναι πάντα ο ίδιος προαιώνιος άνθρωπος.

Συγγραφείς εξαγγέλλουν το τέλος του κλασικού πολιτισμού. Ισχυρίζονται ότι «οφείλουμε να αποδεχτούμε το αυτονόητο». «Με τον 20ό αιώνα» λένε «κλείνει οριστικά μία περίοδος πέντε χιλιάδων χρόνων της ανθρωπότητας –η περίοδος των μεγάλων κλασικών πολιτισμών– και έρχεται μια νέα, που δεν θα έχει πλέον καμία σχέση με την προηγούμενη· και δεν πρόκειται για μια νέα παραλλαγή της ψυχής, που θα πραγματωθεί μέσα σ’ ένα ιστορικά προκαθορισμένο σώμα, αλλά για μια εντελώς νέα ψυχή μέσα σ’ ένα νέο σώμα».

Πώς; Μια νέα ψυχή μέσα σ’ ένα νέο σώμα; Διαφωνώ. Δεν υπάρχει νέο σώμα. Σάμπως όλοι δεν διαθέτουμε μία καρδιά, ένα συκώτι, αρτηρίες και νεύρα, ακριβώς όπως και ο άνθρωπος του Κρο-Μανιόν; Όσο για την ψυχή, οι ηθικές αξίες δεν επινοήθηκαν αυθαίρετα από τίποτα ξεμωραμένους ηθικολόγους. Υφίστανται γιατί, χωρίς αυτές, καμία κοινωνία αλλά και καμία ευτυχία δεν μπορούν να επιβιώσουν. Θα ξεκινήσω λοιπόν υπενθυμίζοντάς σας ορισμένους κανόνες τόσο παλαιούς όσο και ο πολιτισμός, οι οποίοι εξακολουθούν να ισχύουν ακόμα και στη σημερινή εποχή της νέας τεχνολογίας και των μηδενιστικών φιλοσοφιών.

Το να γερνάς είναι μια κακή συνήθεια που ένας πολυάσχολος άνθρωπος δεν έχει χρόνο να αποκτήσει.

Άπαντες απόντες, άπαντες παρόντες στης μνήμης τον σκληρό δίσκο!

Αντί να διαγράφεται ένα παρελθόν που τίποτα δεν μπορεί να το καταργήσει,

προσπαθήστε να οικοδομήσετε ένα παρόν για το οποίο θα είστε, κάποια μέρα, περήφανος.

Αντρέ Μωρουά Γάλλος συγγραφέας και ακαδημαϊκός.

Η έκφραση αβρόχοις ποσί προέρχεται από τη γνωστή βιβλική ιστορία της διέλευσης των Εβραίων μέσα από την Ερυθρά Θάλασσα, της Παλαιάς Διαθήκης (Έξοδος ΙΔ 22-31), χωρίς να βραχούν τα πόδια τους (Αι εξακόσιαι εκείναι χιλιάδες αι την Ερυθράν Θάλασσαν αβρόχοις ποσί διαπεράσασαι).

Σημαίνει: Αυτό ακριβώς (ποσί: δοτική πληθυντικού ους. πους-ποδός), δηλαδή, χωρίς να βραχούν τα πόδια τους