ΟΡΕΙΝΟΣ

Στην Ολυμπιακους Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο της Γερμανίας δύο Ιάπωνες αθλητές και φίλοι, ο Shuhei Nishida και ο Sueo Ōe ,στο άλμα επί κοντώ ισοβάθμησαν μεταξύ τους.
Όταν και οι δύο αρνήθηκαν να ανταγωνιστούν μεταξύ τους για να αποφασίσουν ποιος θα είναι νικητής, ο Nishida έλαβε το ασημένιο μετάλλιο μετά από απόφαση της 🇯🇵Ιαπωνικής ομάδας, με βάση ότι ο Nishida είχε “καθαρίσει” το ύψος σε λιγότερες προσπάθειες.
Έτσι ο Oe παρέλαβε τελικά το χάλκινο μετάλλιο.
Κατά την επιστροφή τους στην Ιαπωνία όμως, ο Nishida και ο Ōe πήγαν τα μετάλλια τους σε ένα χρυσοχόο , αυτός έκοψε τα μετάλλια τους στην μέση, και τα ξανακόλλησε, το μισό ασημένιο και το άλλο μισό χάλκινο.
Έτσι δημιουργήθηκε το περίφημο Ολυμπιακό “μετάλλιο φιλίας”.

Ακολουθούν δέκα φράσεις που οι παππούδες και οι γιαγιάδες θα πρέπει να αποφεύγουν να λένε στα εγγόνια τους:

1.  «Μην το πεις στους γονείς σου…» Αυτή η φράση δημιουργεί μυστικά και χωρίζει το παιδί από τους γονείς του, υπονομεύοντας την εμπιστοσύνη στην οικογένεια.
2.  «Οι γονείς σου κάνουν λάθος για…»Κριτικάροντας τους γονείς μπροστά στο παιδί, οι παππούδες υπονομεύουν και τον έλεγχο και αλλά και την αξιοπιστία των γονιών.
3.  «Πόσο μεγάλωσες! Έχεις πάρει βάρος;» Τα σχόλια για την εμφάνιση και το βάρος μπορούν να δημιουργήσουν ανασφάλειες και να προκαλέσουν προβλήματα αυτοεικόνας από νεαρή ηλικία.
4.  «Πρέπει να μου δώσεις ένα φιλί και μια αγκαλιά!» Αυτή η απαίτηση αγνοεί τα προσωπικά όρια του παιδιού και το μαθαίνει ότι πρέπει να υποτάσσεται στις απαιτήσεις των άλλων.
5.  «Είσαι το αγαπημένο μου εγγόνι» Η προτίμηση ενός εγγονιού μπορεί να προκαλέσει ζήλια και ανασφάλεια μεταξύ των αδελφών και των ξαδέλφων.
6.  «Μακάρι ο αδερφός/η αδερφή σου να ήταν σαν εσένα» Η σύγκριση μεταξύ των παιδιών δημιουργεί ανταγωνισμό και ενισχύει την αίσθηση της ανεπάρκειας.
7.  «Μόνο τα μωρά παίζουν με κούκλες/φορτηγά» Αυτή η φράση υποτιμά τα ενδιαφέροντα του παιδιού και περιορίζει την ελεύθερη έκφρασή του.
8.  «Δεν είναι ανόητο αυτό το παιχνίδι;» Με τέτοια σχόλια απαξιώνονται οι προτιμήσεις του παιδιού και υπονομεύεται η αυτοπεποίθησή του.
9.  «Τεμπελάκος», «υπναράς» κ.ά. Η χιουμοριστική χρήση αρνητικών χαρακτηρισμών μπορεί να επηρεάσει την αυτοεικόνα του παιδιού με αρνητικό τρόπο.
10.  Ο «χοντρούλης» και άλλα χαϊδευτικά σχετικά με το βάρος. Ακόμα και τα χαϊδευτικά ονόματα που σχετίζονται με το βάρος μπορούν να δημιουργήσουν ανασφάλειες σχετικά με την εμφάνιση του παιδιού. Όπως επισημαίνει ο Daniel Glazer, οι παππούδες και οι γιαγιάδες έχουν σημαντική επιρροή στα μυαλά των παιδιών που αναπτύσσονται. Η αποδοχή, η επικύρωση και ο σεβασμός στα όριά τους βοηθούν στην ανάπτυξη της αυτοεκτίμησης και της αυτοπεποίθησής τους. Οι άστοχες φράσεις μπορεί να φαίνονται αθώες στους ενήλικες, αλλά για τα παιδιά μπορούν να έχουν παρατεταμένες επιπτώσεις στην ανάπτυξη και στην ψυχολογία τους.

Την είπαν Σταχτοπούτα των ελληνικών κρασοστάφυλων και όχι άδικα, μια και στα τέλη της δεκαετίας του ’60 η Μαλαγουζιά ήταν ελάχιστα γνωστή και λίγα μόλις πρέμνα επιβίωναν σκόρπια σε αμπελώνες στη Ναύπακτο και το Μεσολόγγι. Εκείνη την εποχή το Ινστιτούτο Οίνου, μέσω του Χαράλαμπου Κοτίνη, γεωπόνου του υπουργείου Γεωργίας και δημιουργού του Ελληνικού Αμπελογραφικού Άτλαντα, απέκτησε μερικές εμβολιοκληματίδες της ποικιλίας.

Από εκείνες δημιουργήθηκε ένας πειραματικός αμπελώνας στο Πόρτο Καρράς, με τη συνεργασία της τότε διευθύντριας του Ινστιτούτου Σταυρούλας Κουράκου και του καθηγητή του ΑΠΘ Βασίλη Λογοθέτη, που είχε αναλάβει την εγκατάσταση του τεράστιου αμπελώνα των 4.500 στρεμμάτων του Κτήματος. Οι πρώτες οινοποιήσεις έδειξαν τη δυναμική και τα χαρίσματά της, οι φυτεύσεις επεκτάθηκαν, ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου, οινολόγος του Κτήματος Πόρτο Καρράς, τη φύτεψε και στο δικό του κτήμα στις αρχές του ’80, μοιράστηκαν εμβολιοκληματίδες και σε άλλους αμπελουργούς και κάπως έτσι η Μαλαγουζιά πέρασε από την αφάνεια στη δόξα.

Σήμερα, με βάση τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, θεωρείται η ταχύτερα αναπτυσσόμενη σε φυτεμένες εκτάσεις ποικιλία του ελληνικού αμπελώνα, περνώντας από τα 1.820 στρέμματα το 2010 στα 5.340 το 2015, για να υπερβεί τα 7.500 στρέμματα το 2020, σημειώνοντας αύξηση της τάξης του 41%, παρακαλώ!

Το ίδιο εντυπωσιακή είναι και η γεωγραφική διασπορά της, αφού τη συναντάμε από τα Δωδεκάνησα, όπου μάλιστα συμμετέχει και στην Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης Ρόδου, μέχρι τα βόρεια σύνορά μας.

Πρώιμη λευκή ποικιλία η Μαλαγουζιά, με πολλούς κλώνους κατά τον καθηγητή Μανόλη Σταυρακάκη, που διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους κυρίως ως προς την αρωματική ένταση, είναι μεν ζωηρή και παραγωγική, αλλά ιδιαίτερα ευαίσθητη σε πολλές ασθένειες του αμπελιού, καθώς και σε ιώσεις.

Σε γενικές γραμμές, δίνει κρασιά με πλούσιο αρωματικό  δυναμικό, αρκετό όγκο και οξύτητα, χαρακτηριστικά που διαφοροποιούνται ανάλογα με την περιοχή καλλιέργειας, το έδαφος και φυσικά τον κλώνο. Κατά κανόνα, υπερτερούν οι ξηρές και φρέσκες εκδοχές της, όμως έχουμε επίσης ωραία δείγματα περασμένα ελαφρά από βαρέλι, όπως και πορτοκαλί ή γλυκές εκδοχές.

Αρωματικά κινείται κυρίως στο φάσμα των λευκών λουλουδιών και των πυρηνόκαρπων φρούτων, ενώ δεν λείπουν οι βοτανικές και φυτικές νότες. Με τα χρόνια έχουν δημιουργηθεί –αν θέλουμε να υπεραπλουστεύσουμε– δύο σχολές, με μάλλον γεωγραφικά κριτήρια, εκ των οποίων η πρώτη, η βόρεια, προβάλλει περισσότερο το νεύρο και τη φυτική πλευρά της Μαλαγουζιάς.

Οι λιγότερο αρωματικές και περισσότερο ζωηρές εκφράσεις της Μαλαγουζιάς μπορούν εύκολα να καταναλωθούν ως απεριτίφ ή να συνοδεύσουν πιάτα με λαχανικά της ελληνικής και της μεσογειακής κουζίνας, όπως και ψάρια ψητά με μυρωδικά ή πλακί. Όσο η αρωματική ένταση αυξάνεται και η γεύση γίνεται πιο γεμάτη τόσο και οι επιλογές στρέφονται σε πιάτα με πουλερικά ή άλλα λευκά κρέατα μαγειρεμένα με μυρωδικά και μπαχαρικά, ενώ προσωπικά αγαπώ και το πάντρεμά της με πιάτα της ινδικής ή της λιβανέζικης κουζίνας.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ

Στο βιβλίο του «Ανοιχτή επιστολή σε έναν νέο για την πορεία του στη ζωή», ο Αντρέ Μωρουά «δίνει συμβουλές σ’ έναν νέο για τη στάση που πρέπει να έχει απέναντι σε σημαντικά ζητήματα, όπως η ανθρώπινη ευτυχία, η ψυχαγωγία, το χρήμα, ο γάμος, ο πολιτισμός της αφθονίας, ο φθόνος, η πολλαπλότητα του εαυτού και η αντιφατική ανθρώπινη συμπεριφορά».

[…] Σας είπαν ότι οι παλαιές ηθικές αξίες είναι ξεπερασμένες. Λάθος. Εάν απογυμνώσετε τη σημερινή ανθρωπότητα από τις λέξεις που την περιβάλλουν, αυτό που ξεπροβάλλει είναι πάντα ο ίδιος προαιώνιος άνθρωπος.

Συγγραφείς εξαγγέλλουν το τέλος του κλασικού πολιτισμού. Ισχυρίζονται ότι «οφείλουμε να αποδεχτούμε το αυτονόητο». «Με τον 20ό αιώνα» λένε «κλείνει οριστικά μία περίοδος πέντε χιλιάδων χρόνων της ανθρωπότητας –η περίοδος των μεγάλων κλασικών πολιτισμών– και έρχεται μια νέα, που δεν θα έχει πλέον καμία σχέση με την προηγούμενη· και δεν πρόκειται για μια νέα παραλλαγή της ψυχής, που θα πραγματωθεί μέσα σ’ ένα ιστορικά προκαθορισμένο σώμα, αλλά για μια εντελώς νέα ψυχή μέσα σ’ ένα νέο σώμα».

Πώς; Μια νέα ψυχή μέσα σ’ ένα νέο σώμα; Διαφωνώ. Δεν υπάρχει νέο σώμα. Σάμπως όλοι δεν διαθέτουμε μία καρδιά, ένα συκώτι, αρτηρίες και νεύρα, ακριβώς όπως και ο άνθρωπος του Κρο-Μανιόν; Όσο για την ψυχή, οι ηθικές αξίες δεν επινοήθηκαν αυθαίρετα από τίποτα ξεμωραμένους ηθικολόγους. Υφίστανται γιατί, χωρίς αυτές, καμία κοινωνία αλλά και καμία ευτυχία δεν μπορούν να επιβιώσουν. Θα ξεκινήσω λοιπόν υπενθυμίζοντάς σας ορισμένους κανόνες τόσο παλαιούς όσο και ο πολιτισμός, οι οποίοι εξακολουθούν να ισχύουν ακόμα και στη σημερινή εποχή της νέας τεχνολογίας και των μηδενιστικών φιλοσοφιών.

Το να γερνάς είναι μια κακή συνήθεια που ένας πολυάσχολος άνθρωπος δεν έχει χρόνο να αποκτήσει.

Άπαντες απόντες, άπαντες παρόντες στης μνήμης τον σκληρό δίσκο!

Αντί να διαγράφεται ένα παρελθόν που τίποτα δεν μπορεί να το καταργήσει,

προσπαθήστε να οικοδομήσετε ένα παρόν για το οποίο θα είστε, κάποια μέρα, περήφανος.

Αντρέ Μωρουά Γάλλος συγγραφέας και ακαδημαϊκός.

Η έκφραση αβρόχοις ποσί προέρχεται από τη γνωστή βιβλική ιστορία της διέλευσης των Εβραίων μέσα από την Ερυθρά Θάλασσα, της Παλαιάς Διαθήκης (Έξοδος ΙΔ 22-31), χωρίς να βραχούν τα πόδια τους (Αι εξακόσιαι εκείναι χιλιάδες αι την Ερυθράν Θάλασσαν αβρόχοις ποσί διαπεράσασαι).

Σημαίνει: Αυτό ακριβώς (ποσί: δοτική πληθυντικού ους. πους-ποδός), δηλαδή, χωρίς να βραχούν τα πόδια τους

Δεν μπορείς να τα απορρίψεις όλα, διότι το αποτέλεσμα θα είναι η αναρχία.

Δεν μπορείς να τα διατηρήσεις όλα, διότι το αποτέλεσμα θα είναι ο θάνατος.

Πίτερ Ντράκερ αμερικανοαυστριακός γκουρού του management