Άρθρα

Δημοσιεύτηκε στισ

Γιώργος Καραμπελιάς στον Δανίκα: Το ΚΚΕ αντέχει στην παρακμή γιατί έχει τρεις θεούς

Από αναρχικός, ένθερμος υποστηρικτής του χριστιανισμού, ο αιρετικός συγγραφέας παίρνει θέση στην αντιπαράθεση Δημητριάδη, Γιανναρά, Ράμφο

…..Να σας πω κάτι; Αν δεν υπήρχαν τα ταμπού και οι απαγορεύσεις, θα γινόταν Κόλαση. Ο Χίτλερ, για τον οποίο μιλάει ο κ. Δημητριάδης. Ο Μαρκήσιος ντε Σαντ δέχεται την αιμομειξία στα βιβλία του. Δεν υπάρχει όριο. Αρα δεν έχει το ανθρώπινο στοιχείο, που είναι σύνθεση του ανθρώπου με τη μεταφυσική, η οποία είναι υποχρεωτική για να μπορεί να υπάρχει ως άνθρωπος. Η έλλειψη μεταφυσικών αξιών οδηγεί σε απόλυτη παρακμή. Δεν μπορείς να μην πιστεύεις τίποτα. Δες την κρίση την οποία είχαν ο μαρξισμός και ο κομμουνισμός όταν κατέρρευσαν. Δεν είναι τυχαίο που το Κομμουνιστικό Κόμμα αντέχει. Γιατί έχει πίστη. Είναι το τελευταίο κόμμα το οποίο διατηρεί πίστη, έχει θεούς, τριπρόσωπο.

Δ.Δ.: Μαρξ, Λένιν, Ενγκελς.
Γ.Κ.: Ναι, οι Κινέζοι είχαν προσθέσει και τον Στάλιν και τον Μάο. Αντέχει γιατί είναι μια εγκόσμια θρησκεία. Διότι έχει αναφορά σε ένα αξιακό σύστημα και ένα ιερό. Είναι απαραβίαστο το να θίξεις τον Λένιν, τον Μαρξ, τον Ενγκελς. Είναι το ιερό τους. Αρα οι κοινωνίες ζουν πάντα με το ιερό. Για Θεό δεν ξέρω. Οι Κινέζοι, επί παραδείγματι, οι οποίοι δεν είχαν θεούς, τι είχαν; Τους προγόνους.

Δ.Δ.: Τον Κομφούκιο.
Γ.Κ.: Ο Κομφούκιος δεν είναι θεός, είναι δάσκαλος, φιλόσοφος. Να σας πω το εξής. Ποτέ δεν ήμουν αντικληριστής. Δηλαδή ποτέ δεν ήμουν της λογικής της αντιπαλότητας απέναντι στο 90%-95% του πληθυσμού. Την πίστη τη θεωρούσα πάντα κάτι σημαντικό για τους ανθρώπους, την οποία κανείς δεν πρέπει να την προσβάλλει.

Δ.Δ.: Δηλαδή μέσα σας συνυπήρχαν ο Στάλιν, ο Λένιν, ο Μάο Τσε Τουνγκ και ο Θεός. Ή όχι;
Γ.Κ.: Ολοι οι άνθρωποι βάζουν ένα όραμα – ας φέρω για παράδειγμα το εθνικό όραμα. Το όραμα το οποίο είχαν οι Ελληνες να κάνουν εθνικό κράτος. Γι’ αυτό ξεκίνησαν την Επανάσταση, γι’ αυτό φτάσανε μέχρι το ’22 με τη Μεγάλη Ιδέα. Τι είναι η Μεγάλη Ιδέα; Η ένωση των Ελλήνων σε ένα ενιαίο εθνικό κράτος. Και φτάνουμε έτσι στην τρίτη περίοδο. Η τρίτη περίοδος που αρχίζει από το 1204 και μετά, μας λέει ο Σβορώνος, είναι η περίοδος των οκτώ αιώνων που οι Ελληνες για να επιβιώσουν είναι υποχρεωμένοι να αντιστέκονται απέναντι σε πολυάριθμους αντιπάλους. Αδυνάτισε το Βυζάντιο -μάχη του Ματζικέρτ, άλωση από τους Φράγκους το 1204- και επομένως είμαστε περικυκλωμένοι από παντού……

Απόσπασμα συνέντευξης στο Πρώτο Θέμα του Καραμπελιά Γ

Δημοσιεύτηκε στισ

ΚΑΛΑΜΩΤΗ. ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΕΙΔΗ ΨΑΡΕΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

Το μεγαλύτερο και καλύτερο σούπερ μάρκετ των παιδικών μας χρόνων ήταν η ίδια η φύση. Χωρίς καθόλου χρήματα μάθαμε να ζούμε ψαρεύοντας, κυνηγώντας και βοτανίζοντας, ζώντας έτσι τις εποχές, τη χλωρίδα-πανίδα της κάθε εποχής, αποχτούσαμε δεξιότητες, και είμαστε γεμάτοι αυτοπεποίθηση, αισιοδοξία και ευτυχία, γιατί από αυτές τις δραστηριότητες, εκτός τα προς το «ΖΕΙΝ», εξασφαλίζαμε και το χαρτζιλίκι μας, και πραγματοποιούσαμε τα παιδικά μας όνειρα, αγοράζοντας τα περιοδικά της εποχής και πηγαίνοντας στην Καλαμάτα κινηματογράφο στην ΗΛΕΚΤΡΑ.

Έχουμε παλαιότερη ανάρτηση στην ιστοσελίδα μας με περιγραφή των τρόπων ψαρέματος κτυπώντας τον τίτλο:Ψαρεύοντας στο ποτάμι της Μαυροζούμενας.
Οι  τρόποι ψαρέματος, των παιδικών μας χρόνων ήταν:
Με καλαμωτές.
Με κοφίνες.
Με πατητή.
Με δίκτυα.
Με βρόχια.
Με απόχες.
Με αγκίστρια
Με πεζόβολο.
Με καβούλα.
Με πεταχτό.
Με δυναμίτη.
Με βαριοπούλα.
Με κατσαφάνα.
Με πέτρες.
Με κυνηγετικο όπλο και λάστιχο, ορισμένες φορές.
Με τα χέρια στις τρύπες του ποταμού.
Με καμάκι, λαμαρίνα και ασετυλίνη, τη νύκτα.
Με φλώμομα και
Με το ψαροβότανο.
 Θα περιγράψουμε την καλαμωτη που πιάναμε ψαρόχελα στο ποτάμι της Μαυροζούμενας.
ΚΑΛΑΜΩΤΗ.
Για την κατασκευή της καλαμωτής θα χρειαστούν τα: Μαθηματικά, φυσική ιστορία, γλώσσα, εικαστικά, τεχνικές δεξιότητες, γνώση υλικών, αντοχή υλικών, επαφή με τη φύση, μετεωρολογία, υπολογισμός παροχής νερού, λήψη απόφασης, συνεργασία, επικοινωνία, αυτοπεποίθηση και χαρά από την επιτυχία, για την καλή ψαριά από την άνοιξη μέχρι και τις αρχές φθινοπώρου που αρχίζουν τα πρωτοβρόχια.
Διαλέγαμε τρίχρονα καλάμια, τα καθαρίζαμε και πλέκαμε καλαμωτό χρησιμοποιώντας 3 κλάρες ευλίγιστες από λυγιά, πικροδάφνη ή μουριά, και πλέκαμε τα καλάμια με σύρμα ,βάζοντας τις κλάρες σε ιση απόσταση μεταξύ τους.
 Η τελευταία κλάρα ήταν η πιο ευλίγιστη ,για να φτειαχτεί το χωνί, το οποίο σφραγίζαμε με κατσαφάνα ή δικτυωτο συρματόπλεγμα  με το οποίο  φτιάχναμε και το δρυμώνι για το δρυμώνισμα της σταφίδας.
ΕΠΙΛΟΓΗ ΛΙΜΝΗΣ.
Η επιλογή της λίμνης γινόταν στο τέλος της, που η κλίση της και η ροή του νερού ήταν ομαλή. Στη συνέχεια από τις δυο όχθες της λίμνης με καλάμια, πέτρες , ξύλα, χόρτα, σε σχήμα V κατέληγε στην καλαμωτή.
ΣΤΗΣΙΜΟ ΚΑΛΑΜΩΤΗΣ.
Για να μην παρασυρθεί από την ορμή του νερού έμπαιναν παλούκια που δέναμε στερεά την καλαμωτή με τις τρεις βέργες.
Αφου στήναμε την καλαμωτή η κλίση της ήταν τέτοια ώστε όταν έμπαιναν μέσα τα ψαρόχελα να μην μπορούν να γυρίσουν πίσω.
Αργότερα στο πίσω μέρος της καλαμωτής βάζαμε σακί ή δίχτυ μεταλλικό, το οποίο ήταν μέσα στο νερό, γιατί πολλά αρπακτικά πήγαιναν και τα έτρωγαν, διασφαλίζοντας ζωντανά ψαρόχελα.
Το προστατεύαμε δένοντας το, δεξιά και αριστερά σε στηρίγματα με παλούκια που ήταν μπηγμένα στο έδαφος και για μεγα΄΄η σταθερότητα βάζαμε γύρω-γύρω πέτρες.
Ο Αχιλλέας Μπατάλιας βρήκε εύκολη την κατασκευή καλαμωτής με δικτυωτό σύρμα, αλλά δεν είχε τη σταθερότητα της καλαμωτής από τα καλάμια.
ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΜΑΘΗΣΗ
Η βιωματική μας  μάθηση-εκπαίδευση  μας δυναμώνει  να αποκτούμε αυτοεκτίμηση, να λειτουργούν με αξίες και να οδεύουμε σε υψηλούς στόχους. Να πλησιάζουμε τον καλύτερο εαυτό μας, μέσα από τη διαδικασία της κατασκευής της καλαμωτής.
Μπορούμε να πετύχουμε πολύ περισσότερα από αυτά που νομίζουμε αρκεί να βρεθεί ο κατάλληλοςΔάσκαλοςνα ξεκλειδώσει τις δυνάμεις μας , να ενθαρρύνει τη σκέψη μας και να προωθήσει τις ιδέες μας.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΕ ΚΑΛΑΜΩΤΕΣ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΗΣ ΜΑΥΡΟΖΟΥΜΕΝΑΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ.

Το ψάρεμα στο ποτάμι -αυλάκι με φλόμο, αλεβούρι, ασβέστη, λαμαρίνες, ασυτελίνη, καλαμωτές, κόφες, δίχτυα, βρόχια, κοφίνες, αγκίστρια, καβούλα, πεταχτό, δυναμίτη κ.λ.π και το κυνήγι στον κάμπο με δόκανα, αγκίστρια, ή λάστιχο, ήταν για μας τρόπος ζωής, το καλοκαίρι.

Ήταν τρεις στην παρέα. Η συμφωνία κλείστηκε.Το πρωινό της άλλης ημέρας θα πήγαιναν στο διπλανό χωριό να κόψουν αλεβουρι,για να φλωμόσουν την Πινημένη.Χώρισαν και πήγαν για ύπνο. Η αγωνία δεν τον άφηνε να κοιμηθεί. Η ώρα είναι 4. Σηκώνεται σα γάτα παίρνει το σακκί και μια ψαλίδα και πάει να πάρει το ποδηλατό του.Το ένα λάστιχο είναι ξεφούσκωτο.Φοβάται να γυρίσει πίσω για να πάρει την τρόμπα, μήπως τον ακούσουν και βγαίνει έξω στο δρόμο. Ακούγεται το γαύγισμα του σκύλου του. Το καλόπιασμα τον ησυχάζει. Θέλει να καβαλήσει το ποδηλατό του και να φύγει γρήγορα. Τελικά το πάει με τα πόδια και ο σκύλος από κοντα. Στη δεύτερη στροφή ο σκύλος ορμά σεναν άλλον. Τα γαυγίσματα δυναμώνουν. Ο φίλος του πετάγεται στο παράθυρο. Του λέει δεν θα πάει μαζί του, γιατί το έμαθαν οι δικοί του. Τα σκυλιά ησύχασαν ακούγοντας τις διαταγές των αφεντικών τους. Πως τόμαθαν οι δικοί σου. Να, χτές το βράδυ που το συζητάγαμε μας άκουσε ο σαμαράς και το είπε στους δικούς μου. Καλύτερα να αφήσουμε το αλεβούρι και να πάμε με το δίκτυ και τις κόφες . Δος μου την τρόμπα του ποδηλάτου σου και θα πάω μόνος μου.Εγώ φταίω που σας είπα το μυστικό μου, για το αλεβούρι. Πήγαινε μόνος σου μιας και ξέρεις το μέρος και μόλις γυρίσεις πάμε μαζί και το ρίχνούμε στο ποτάμι. Καλά , μόλις θα γυρίσω θα συναντηθούμε στο λιοτρίβι του Μακρή, θα το κρύψουμε και θα αποφασίσουμε πότε θα το κόψουμε στο ποτάμι. Παίρνει την τρόμπα, φουσκώνει το ποδήλατο και φεύγει με το σκύλο του.

Η απόσταση είναι κάπως μακρυνή. Η αγωνία αυξάνει όσο πλησιάζει στο άλλο χωριό.Θα βρεί αλεβούρι οσο χρειάζεται για να φλωμόσουν την Πινημένη.Περνά το χωριό και φτάνει στο βουνό του χωριού.Κρύβει το ποδήλατο σε μια πατουλιά και με το σκύλο του ψάχνει για αλεβούρι, σαν να τον κυνηγάνε. Ο σκύλος τρέχει δεξιά και αριστερά παίζοντας με τις ακρίδες.Άρχισε να ξημερώνει. Το καρδιοχτύπι και η αγωνία κορυφώνονται. Το αλεβούρι δεν γέμισε το σακκί.Ο χρόνος περνά γρήγορα και σε λίγο φάνηκε ο ήλιος και η ζέστη διαπερνά το κορμί του.Βλέπει μια μεγάλη αλεβουριά και γεμίζει το σακκί. Η ικανοποίηση είναι μεγάλη. Δένει το σακκί με το σύρμα και καλεί το σκύλο του να πάνε στο μέρος που είχε κρυμμένο το ποδήλατο. Το δένει βιαστικά πίσω στη σκάρα γεμάτος αγωνία. Εκείνη τη στιγμή περνά κάποιος άγνωστος. Ο σκύλος του επιτίθεται και ο άνθρωπος το βάζει στα πόδια. Καβαλλάει το ποδηλατό του, ευχαριστεί το σκύλο του για τη βοήθειά του και αρχίζει το τραγούδι, μιας και το αλεβούρι είναι σακκιασμένο. Πλήσιάζοντας στο χωριό αποφασίζει να πάει στο ποτάμι,για να μην τον ιδούν και χαλάσουν τα σχέδια. Πηγαίνει στο Μπεζεστένι,σκεπάζει το σακκί με καλάμια, παραμένει μερικά λεπτά, βλέπει πως δεν τον παρακολουθεί κάποιος ,χαιδεύει το σκύλο του και πάει στο χωριό.

Αρχίζει να σουρουπώνει.Τρία άτομα πλησιάζουν στο ποτάμι μ’ενα γαιδούρι φορτωμένο δυο κόφες με τα σύνεργα για το ψάρεμα και παρέα το σκύλο. Ξεφορτώνουν το γαιδούρι και ο Γιάννης πάει να φέρει το σακκί με το αλεβούρι. Ο Σπύρος και ο Κώστας φτειάχνουν το χύμα και τοποθετούν μέσα το δίχτυ και δίπλα τις κόφες. Ο σκύλος κάνει το μπάνιο του παίζοντας με τα ποταμίσια πουλιά. Αφού δέσανε το γαίδαρο κάτω από τον ίσκιο του πλάτανου και του έβαλαν να φάει κλαρί από ιτιές και φύλλα από καλαμιές, άρχισαν να βγάζουν από τις κόφες τα σύνεργα. Φακούς, λαμαρίνες,απόχες, δίχτυ,βρόχια, ψαλίδες,τσεκούρια, αξίνα, φτυάρι, βρόχια και μια απόχη. Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται η Βάσω με την οποίο κάναμε μαζί μπάνιο στο μύλο. Παιδιά να βοηθήσω και εγώ ,για να πάρω μερτικό. Βοήθησε και θα πάρεις και συ το μερτικό σου.Βάλε τα σμερούχια και καλάμια για να φράξουμε τη λίμνη και κάτσε να πιάνεις τα κεφαλόπουλα που θα προσπαθούν να φύγουν από τη μια λίμνη στην άλλη
Παιδιά φωνάζει ο Γιάννης. Εγώ θα φτειάξω το χαντάκι για να φεύγει το νερό και σείς θα βάλετε το αλεβούρι στις κόφες, για να το κόψετε με τις ψαλίδες. Πρέπει να φράξουμε τη λίμνη, για να μην φεύγουν τα ψάρια και πηγαίνουν στην άλλη λίμνη. Για να μην αργούμε εγώ θα φτειάξω το χαντάκι λέει ο Σπύρος, εγώ θα κόψω σμερούχια και καλάμια και ο Κώστας θα βάλει τα βρόχια στο νερό. Έτσι έγιναν όλα με μεθοδικότητα και όλοι μαζί άρχισαν με τις ψαλλίδες να κόβουν το αλεβούρι. Σε μια στιγμή έρχεται και ο τέταρτος της παρέας,ο Λέγουρδας. Καλά κατάλαβα ρε Νταλόγιαννη ότι θα φλωμόσεις την Πινημένη. Αχιλλέα δε σε βρήκαμε χτές το βράδυ στην παρέα, γιατί ήσουνα στο Οπα και μάζευες σύκα. Σα μεγαλύτερος που είσαι το ξέρουν στο χωριό; Είπαν, για να μην είναι ο Νταλόγιαννης στα κυπαρίσσια, στου Βίγκου, κάτι θα κάνει στο ποτάμι.Άρχισαν όλοι μαζί να θολώνουν το νερό της λίμνης και τα κεφαλόπουλα πήδαγαν από τη μια λίμνη στην άλλα ή εβγαιναν έξω από το νερό. Τα βατράχια, φίδια και καβούρια έβγαιναν έξω από το νερό.Η Βάσω πήρε το μερτικό της και έφυγε νωρίς γιατί θα ανυσηχούσαν οι δικοί της. Σε μια στιγμή ο σκύλος άρχισε να ουρλιάζει ,γιατί ένας κάβουρας τον δάγκωσε στο πόδι του, τον ήρεμησα και τος αφαίρεσα από το πόδι του. Τα ψάρια και χέλια άρχισαν να κορφιάζουν , τα βρόχια άρχισαν να βαραίνουν από ψάρια και χέλια και η απόχη άδειαζε στην κόφα από ψαρόχελα. Η νύχτα άρχισε να κάνει την παρουσία της. Ανάψαμε το λουξ και την ασυτελίνη και με τους φακούς φωτίζαμε το νερό της λίμνης.Σε μια στιγμή ακούγεται.Νταλόγιαννη χελομάνα. Φέρε τη λαμαρίνα και απόχη,η χελομάνα όμως χάθηκε στο νερό.Η μια κόφα γέμισε, η άλλη είναι στη μέση, τα βρόχια είναι ασήκωτα και εκείνη τη στιγμή η χελομάνα μπαίνει στην απόχη. Ο σκύλος παίζει μαζί της και με γρήγορες κινήσεις ο Λέγουρδας τη σκοτώνει με το τσεκούρι και τη βάζει στην κόφα

Ο σκύλος γαυγίζει δυνατά. Σβύνουν τους φακούς, το λουξ και την ασυτελίνη και επικρατεί ησυχία. Όλοι στήνουν αυτί.Πλησιάζουν τα βήματα όλο και πιο κοντά. Ο σκύλος πήρε το σύνθημα και κάνει αιφνιδιασμό. Οι άλλοι τρείς μπαίνουν στη λίμνη μαζεύουν τα βρόχια και ο Νταλόγιαννης φορτώνει στο γαίδαρο τις κόφες που ήταν βαρειές και ασήκωτες, όπως και τα βρόχια.
Αστυνομία. Σας πιάσαμε, μην κουνηθήτε.Πιάστε το σκύλλο σας.
Αστους να κάνουν ότι θέλουν. Φέρε την απόχη και φύγαμε.
Βοήθεια-βοήθεια, ο σκύλλος με δάγκωσε, θα σας κλείσουμε στο τμήμα

Η παρέα αφού φόρτωσε τα πράγματα στο γαιδούρι, πήρε το δρόμο προς τον αγιο Βλάσση και από εκεί στο νεκροταφείο και ο σκύλλος απειλούσε τους απρόσκλητους επισκέπτες.Σε μια στιγμή ο ενας της παρέας φωτίζει τη λίμνη και βλέπει 4 γύρω από τη λίμνη.

Ποιος είσαι ρε κερατά που φωτίζεις. Ότι πήρατε πήρατε, τα υπόλοιπα ψαρόχελα είναι δικά μας.
Καλεί το σκύλο και το βαθύ σκοτάδι καλύπτει τις κινήσεις τους. Τρέχοντας μαζί με το σκύλλο συναντά την παρέα και ο Σπύρος τον ρωτά
Ποιοί ήταν.
Ο αδερφός μου με κάτι ξύπνιους.
Εμείς τη δουλειά μας την κάναμε. Χάσαμε μερικά ψάρια. Τα πιο πολλά τα πιάσαμε. Θα πάμε να τα μοιράσουμε στο νεκροταφείο.

Στο νεκροταφείο με το φως των καντηλιών των μνημάτων, γίνεται η δίκαιη μοιρασιά.Ξεχωρίζουν τα χέλια και τα ψάρια, τα κάνουν βουρλιές και φεύγουν για το χωριό.Τα καφενεία και οι ταβέρνες είναι ακόμη ανοιχτά και το τσου μπόξ, παίζει τραγούδια του Καζαντζίδη. Ενα φορτηγό αυτοκίνητο εκείνη τη στιγμή με τα φώτα τυφλώνει το γαιδαρο και τον τραβούν από το καπίστρι, για να μην γίνει ατύχημα.
Η παρέα χωρίζει, βάζουν τα ψάρια στο ψυγείο πάγου και την άλλη ημέρα πάνε όλοι μαζί στη λίμνη.Το θέαμα ήταν συναρπαστικό. Πάνω από 50 άτομα άνδρες, γυναίκες, νέοι, γέροι,σκυλιά ,μέσα και έξω από τη λίμνη της Πινημένης. Σωστό πανδαιμόνιο. Ψαρεύουν όλοι.
Μια σκυλομαρίνα με δάγκωσε. Βοήθεια……..
Δεν ξέρεις ότι οι σκυλομαρίνες έχουν δόντια. Μήπως την πέρασες για χαμοσούρτη.
Η παρέα χαίρεται για το θέαμα. Το αλεβούρι έκανε το θαύμα του. Όλο το χωριό θα γιορτάσει.
Την άλλη ημέρα ξημέρωνε 6 Αυγούστου. Ήταν η γιορτή του Σωτήρος που το έθιμο απαιτεί ψάρι και γινόταν μεγάλο πανηγύρι-γιορτή την παραμονή και ανήμερα, στο Αντρομονάστηρο, κοντά στο χωριό Πετράλωνα, με πλήθος πιστών από τη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς. Υπάρχει και παλιά φωτογραφία με μεγάλη παρέα από τη Βαλύρα.
ΤΟΠΟΙ ΨΑΡΕΜΑΤΟΣ
Ποτάμια Μαυροζούμενα, Πάμμισος, αυλάκι Βαλύρας κυρίως το Σάββατο , ρέματα Βαλύρας-Λάμπαινας-Λυγίδι-Νιοχώρι-Μήλα-Φίλια.
ΕΙΔΗ
Ψάρια (χαμοσούρτια, σκυλομαρίνες,τριχόπουλα, κεφαλόπουλα, ,μενίδες κόκκινες, μενίδες γκαστρούδες, μπάφες),χέλια,κυπρίνους ή ιταλούς ,γλυστρίτες, καβούρια,πεταλίδες και κατά λάθος φίδια.
ΣΥΝΕΡΓΑ ΨΑΡΕΜΑΤΟΣ.
Δυναμίτις, γαλαζόπετρα, ασβέστης, χλωρίνη, αλεβούρι, φλώμος, κιόπανοι, βάρκα σκουλήκια, σούμπες, ακρίδες, γλίστρες, λαμαρίνες, αγκίστρια, καμάκι, ασυτιλίνη,λουξ,σπίρτα, φωτιά, φακός, σκύλος, γαιδούρι, κατσαφάνες, βαριοπούλα, καλαμωτή, κόφα, σακκί, πιζόβολο, απόχη, δίχτυα, βρόχια, καβούλα, πεταχτό, χελοκοφίνες, ψαροκοφίνες, ψαροβότανο, και τα χέρια μέσα στις τρύπες.
ΛΙΜΝΕΣ ΨΑΡΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΑΥΡΟΖΟΥΜΕΝΑΣ, ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΒΑΛΥΡΑΣ
Ερχόμενοι από Ζέζα (Ανθούσα) προς Βαλύρα μέσα από το ποτάμι υπάρχει ένας μικρός οικισμός τα Δανηλέϊκα. Αριστερά είναι ένα πέτρινο γεφύρι και ο μύλος του Καραβίτη, ενώ παρακάτω είναι ο παλιόμυλος που ανήκε στο μοναστήρι του Βουλκάνου, εκεί που βρίσκεται τώρα η φάρμα του Κρεοπωλείου, των αδελφών Μπουρίκα.
Το καλοκαίρι όταν σταματoύσε η ροή στο ποτάμι σχηματίζονταν διάφορες λίμνες. Εκεί κάναμε μπάνιο, στήναμε καλαμωτές και πιάναψε ψάρια ψαρεύαμε, βάζαμε λινάρι, καλάμια, λυγιές, ποτίζαμε κτήματα και ζώα , πλέναμε τα χειμωνιάτικα ρούχα , ζώα, πλενόμαστε με πράσινο σαπούνι που φτιάνανε οι μανάδες μας από μούργα – τηγανισμένα λάδια – λαρδί από παστό και έσφυζε από ζωή το ποτάμι όλο το καλοκαίρι. Σε προγράμματα της Περιβαλλοντικής εκπαίδευσης υπάρχει δίκτυο σχολείων στην Ελλάδα και σε συνεργασία με σχολεία του εξωτερικού που έχουν θέμα το ποτάμι.
Οι φωνές και δραστηριότητες σώπασαν ,μιας και η εξέλιξη περιφρόνησε το ποτάμι, τη θέση του κάμποτου ή Αδάμ πήρε το μαγιό, ο κόπανος η σκάφη και το σαπούνι αντικαταστάθηκαν από το πλυντήριο και τα απορρυπαντικά, το γαϊδούρι αντικαταστάθηκε με το αυτοκίνητο, τα ομαδικά τραγούδια και παιχνίδια από τη τηλεόραση και η θάλασσα πήρε τα πάνω της, κάνοντας έτσι τη ζωή πιο μοναχική, άχαρη και μίζερη.
Οι λίμνες του ποταμού Μαυροζούμενα στην περιοχή της Βαλύρας, με τη σειρά είναι :
Μαρινέϊκα , Μαύρη, Κάκαβος , Δέση, Κοτρόνια , Γκρεμίνα, Μπουζαλά,
Μούλκια(Άνω-Κάτω) Στρογγυλή , Μακρυά, Μαντά, Μύλος, Θεοφιλένας(Γεωργίας Νικολοπούλου που βρισκόταν ένα σπιτάκι κοντά στο ποτάμι), Γύρες, Κατάστημα(πάνω ήταν το παλιό λιοτρίβι των αδελφών Μακρή,που σήμερα λειτουργεί το γεωπονικό καταστημα ο Ηλίας Μακρής), Πινημένη, Κουβέλια, Διπόταμα.
Με τα έργα του αναδασμού (στην εποχή της Χούντας) πολλές από τις λίμνες άλλαξαν τη μορφή τους λόγο της αμμοληψίας που γινόταν.
Μέσα στη ροή του ποταμού υπάρχουν 2 αρχαία γεφύρια τα οποία έχουμε φωτογραφήσει και αναρτήσει. Το ένα βρίσκεται πάνω από τον Κάκκαβο και το άλλο Νοτιοδυτικά στα 50 μέτρα από το χειμερινό νερόμυλο. Υπάρχει η Δέση έργο ρωμαϊκής κατασκευής, το αυλάκι με τις καμάρες του, που τροφοδοτούσε με νερό και λειτουργούσαν οι 2 νερόμυλοι. Υπάρχει άραγε ελπίδα σωτηρίας, για διάσωση, συντήρηση και προβολή τους, από τις εκλεγμένες τοπικές ηγεσίες και τις εφορείες αρχαιοτήτων;
*Η ομάδα ψαρέματος ήταν ο Γιάννης Λύρας, Σπύρος Καρτερολιώτης, Κώστας Περιβολάρης, Αχιλλέας Μπατάλιας και η Βάσω Μανωλοπούλου. Η παρέα που τους έκανε την κασκαρίκα ήταν ο Θανάσης Λύρας, Θανάσης Παπασαραντόπουλος, Αριστείδης Μακρής, Αριστείδης Λιοντήρης και Σταύρος Τσιλίκας.
πηγή:/lyrasi.blogspot.com/ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ
Δημοσιεύτηκε στισ

Φωτό απο ψηλά.Υδροταμιευτηρα του πρώην λατομείου Τιτάν , στο μέσο του οροπεδιου των Σκούρτων ,έκτασης 300 στρεμμάτων,περίπου, η οποία έχει παραχωρηθεί στην κοινότητα Σκούρτων.
Ειναι αδιανόητο , ιδιαίτερα σήμερα που απειλούμαστε απο λειψυδρία να χάνουμε αλόγιστα αυτό το νερό, ειναι καιρός πλέον για μια ορθολογική και ολιστική προσέγγιση στην διαχείριση του υδάτινου αυτού πόρου….. τα χρηματοδότικα εργαλεία υπάρχουν μέσω προγραμμάτων ΕΣΠΑ ”’ Περιβάλλον και Κλιματικη αλλαγή 2021÷2027 ”

Χρήστος ΜΙΧΑΣ

Δημοσιεύτηκε στισ

Σταύρος Ζουμπουλάκης*

Οι άνθρωποι της ηλικίας μου (γεννήθηκα το 1953), όσοι ειδικότερα γεννηθήκαμε σε κάποιο ελληνικό χωριό, έχουμε ένα τεράστιο πολιτιστικό πλεονέκτημα: γνωρίσαμε, όπως έλεγε ένας μακαρίτης πια Κύπριος φίλος, ένα χρόνο μεγαλύτερος μου, την ιστορία της ανθρωπότητας από το ησιόδειο άροτρο μέχρι το ταξίδι στο φεγγάρι. Κυριολεκτικά.

Οι άνθρωποι στη Συκιά όργωναν, έσπερναν, θέριζαν, αλώνιζαν, όπως διαβάζουμε στο Έργα και Ημέραι του Ησιόδου.
Αυτός ο κόσμος έχει περάσει ανεπίστροφα, καταποντίστηκε για πάντα. Δεν βρίσκω τίποτε πιο βαρετό από το να ακούς ή να διαβάζεις για τα παιδικά χρόνια κάποιου, πρέπει πράγματι να τον αγαπάς πολύ για να το αντέξεις. Δεν είχα καμιά διάθεση να διηγηθώ εδώ τα δικά μου παιδικά χρόνια, παρά τόσο μόνο όσο χρειαζόταν για να αποτυπωθεί το χνάρι αυτού του αιωνόβιου, χτεσινού μα και οριστικά καταποντισμένου κόσμου. Στα παιδιά μου είναι ακατανόητος. Αλλά και στα παιδιά που ζουν στο χωριό, τα περισσότερα από όσα γράφω εδώ είναι, όπως έχω διαπιστώσει, άγνωστα. Ούτε τους τα διηγείται κανείς ούτε κι εκείνα έχουν όρεξη να τα ακούσουν και να τα μάθουν. Εμένα αυτός ο κόσμος με συγκινεί βαθιά, όχι γιατί είναι ο κόσμος της παιδικής μου ηλικίας -δεν ήταν άλλωστε αποκλειστικά-, αλλά γιατί είναι ο κόσμος των αγαπημένων μου ανθρώπων, των ανθρώπων που με αγάπησαν και τους αγάπησα πολύ. Τον σκέφτομαι πάντα με συγκίνηση, αλλά δεν τον νοσταλγώ. Τι να νοσταλγήσεις; Τη φτώχεια, την υψηλή παιδική θνησιμότητα, την εντελώς απροστάτευτη απέναντι στην παραμικρή αρρώστια ζωή; Τη φυσική και ψυχική βία εις βάρος των μικρών παιδιών και των γυναικών; Το κουτσομπολιό, την κακολογία και τον ασφυκτικό έλεγχο της ιδιωτικής -τρόπος του λέγειν— ζωής; Τη δεισιδαιμονία και τον αναλφαβητισμό; Οι γυναίκες του χωριού, όταν ήθελαν να πάνε από τη μια ρούγα στην άλλη, δεν περνούσαν μέσα απ’ την αγορά, δεν τη διασχίζανε, αλλά έκαναν κύκλο και την παρακάμπτανε. Ήταν τόπος απαγορευμένος γι’ αυτές. Η ενδυματολογία τους από μια ηλικία και πέρα, μέσα στα μαύρα, με τα τσεμπέρια και τις γάζες —έτσι λέγονταν οι λεπτοί, αγανοί κεφαλόδεσμοι—, δεν διέφερε και πολύ από των μουσουλμάνων γυναικών. Αυτό τον κόσμο τον νοσταλγεί μόνο όποιος δεν τον έχει γνωρίσει. Υπάρχει συγκίνηση χωρίς νοσταλγία, ίσως μαλιστα να είναι έτσι πιο αδρή.
Δεν με διαμόρφωσαν τα γράμματα και οι τέχνες, ό,τι είμαι το χρωστάω σε όσα έζησα, κυρίως σε όσα έζησα με την αδερφή μου. Τα εννιά καλοκαίρια στ’ αμπέλια έπαιξαν και αυτά σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, όπως αναγνώρισα πολύ αργότερα. Εκείνο που τους χρωστάω κυρίως είναι ότι εκεί έχει τη ρίζα της μια ηθική επιλογή, που κάποτε πήρε και πολιτικά χαρακτηριστικά, ότι θα είμαι πάντα με τη μεριά των φτωχών και των αδικημένων. Γνώρισα στη ζωή μου και συνδέθηκα φιλικά και με πλουσίους ανθρώπους. Ευγενείς, καλλιεργημένοι, με παιδεία και ενδιαφέροντα, ευαίσθητοι, ενίοτε και φιλάνθρωποι. Όσο στενά κι αν συνδέθηκα, υπήρχε πάντα κάτι, με μια δυο εξαιρέσεις, που εμπόδιζε την πλήρη ψυχική επικοινωνία. Ήμουν με τους άλλους, ακόμη και όταν ήταν αφόρητοι. Οι μια δυο εξαιρέσεις αφορούν ανθρώπους που άλλα χαρίσματά τους μείωναν κατά πολύ την αμαρτία του πλούτου. Το χρήμα δεν είναι ποτέ μόνο το χρήμα, είναι ένας τρόπος θεώρησης του κόσμου και της ζωής, που χωρίζει τους ανθρώπους με πολύ ισχυρότερο τρόπο από ό,τι άλλες διαφορές. Στα ζευγάρια, για παράδειγμα, οι κάθε λογής διαφορές -εθνικές, θρησκευτικές, γλωσσικές, φυλετικές, πολιτιστικές- μπορούν να γεφυρωθούν, όχι εύκολα αλλά πάντως μπορούν. Η ταξική διαφορά δεν γεφυρώνεται ποτέ! Νομίζουν συχνά τα ζευγάρια, κοροϊδεύοντας ο ένας τον άλλο, και κυρίως ο καθένας τον εαυτό του, ότι η ταξική διαφορά δεν τους χωρίζει, ότι η αγάπη τους κατάφερε να ξεπεράσει τη δύναμη του χρήματος. Δεν γνωρίζω καμία παρόμοια περίπτωση και είμαι πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει. Επιπλέον, θεωρώ μεγάλη παράλειψη που στις εισόδους των ναών της Εκκλησίας των του Χριστού πενήτων δεν υπάρχει επιγραφή που να ορίζει από ποιο εισοδηματικό όριο και πάνω απαγορεύεται να διαβείς το κατώφλι τους.
Προσωπικά δεν γνώρισα στα παιδικά μου χρόνια τη φτώχεια. Γνώρισα τη μικροαστική στέρηση, το μέτρημα των πραγμάτων για να βγει ο μήνας και να μείνει και κάτι για αποταμίευση, όχι όμως τη φτώχεια. Δόξα τω Θεώ. Τούτη η κατάσταση της στέρησης πάντως στάθηκε κι αυτή πολύτιμη για τη ζωή μου αργότερα: μου έδωσε ένα αίσθημα περηφάνιας και υπεροχής για όσα —ελάχιστα— κατάφερα μόνος μου, απέναντι σε διάφορους βουτυρόκωλους, που τα βρήκαν όλα στρωμένα.

Σταύρος Ζουμπουλάκης, Στ’ αμπέλια

Πηγή:
https://www.lifo.gr

*Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης (γεν. Συκιά Λακωνίας, 1953) είναι Έλληνας εκπαιδευτικός, φιλόλογος και δοκιμιογράφος. Μεταξύ άλλων, διετέλεσε διευθυντής του περιοδικού Νέα Εστία και πρόεδρος της Εθνικής Βιβλιοθήκης.

Δημοσιεύτηκε στισ

Υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι…

Από τον Γιάννη τον Πενταμοδιανό στάλθηκε η πιο α κάτω ανάρτηση :

Υπάρχουν άνθρωποι, άνθρωποι μεγάλοι και τρανοί, που στέκονται περήφανοι στη ζωή, σαν τα πεύκα…

Υπάρχουν άνθρωποι, άνθρωποι δυνατοί και αγέρωχοι, που στέκονται βράχοι πραγματικοί στις δυσκολίες…

Υπάρχουν άνθρωποι, άνθρωποι με πάθος, που φλέγονται μέσα τους, που η φωτιά τους, φωτίζει όλους τους γύρω…

Υπάρχουν άνθρωποι, εκρηκτικοί, κύματα που παρασέρνουν τα πάντα στο διάβα τους, μέχρι να φτάσουν στον σκοπό τους…

Υπάρχουν άνθρωποι, σαν τα ψηλά βουνά, άξιοι θαυμασμού, παράδειγμα για όλους…

Υπάρχουν άνθρωποι, άνθρωποι σπηλιές, που προστατεύουν όταν οι δυσκολίες πιάνουν…

Υπάρχουν άνθρωποι, που ξέρουν με λόγια να σε καλμάρουν, σαν τον ήλιο που ζεσταίνει την καρδιά…

Έρχεται αυτή η στιγμή όμως, που ο αέρας πιάνει και τα πεύκα σπάνε…

Έρχεται η στιγμή, που τα βράχια θρυμματίζονται και γίνονται χαλίκια…

Έρχεται η στιγμή που και η πιο δυνατή φωτιά καταλαγιάζει και μόνο ανθρακιά αφήνει…

Έρχεται η στιγμή που η θάλασσα γαληνεύει…

Έρχεται η στιγμή, που η κορυφές των βουνών, φαίνονται πλέον τόσο μακρινές…

Έρχεται η στιγμή, που η σπηλιά αρχίζει να σε πλακώνει…

Έρχεται και εκείνη η στιγμή που νυχτώνει…

Υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι όμως… Εκείνοι… Που είναι ταπεινοί και ο αέρας δεν τους σπάει, αλλά τους χαϊδεύει απαλά…

Που τίποτα δεν τους θρυμματίζει, γιατί δεν προβάλλουν αντίσταση εγωιστικά… Που διατηρούν νύχτα μέρα τη ζεστασιά τους… Που γαλήνιοι είναι, διαρκώς…

Που είναι ικανοί να απορροφούν τα κύματα, όσο λυσσασμένα και αν χτυπάνε… Που είναι πάντοτε διαθέσιμοι να τους φτάσεις…

Που δεν σε πλακώνουν, αλλά δίπλα σου στέκονται διακριτικά… Που ακόμα και στα πιο βαθιά σκοτάδια, συνεχίζουν να λαμπυρίζουν…

Είναι εκείνοι οι Άνθρωποι, σαν τις αμμουδιές…

Και αυτούς τους ανθρώπους ζηλεύω…

Ελευθεριάδης Ελ. (Ψυχολόγος M.Sc.), Πριν νυχτώσει, σσ. 9-10, εκδ. Ἐν πλῷ.