Κάθε ευτυχία Τζωρτζίνα και Νίκο!!

Σάκης Μουμτζής21.06.2024 /καθημερινή

Τα παραπάνω λόγια είναι της 75χρονης Αντα Σάγκι που κρατήθηκε για 53 ημέρες όμηρος στη Γάζα. Αλλά ποια είναι η Αντα Σάγκι; Μήπως είναι καμιά ακροδεξιά, υπερορθόδοξη Εβραία; Η Αντα Σάγκι έζησε για δεκαετίες στο κιμπούτς Nir Oz, στα σύνορα με τη Γάζα, διότι πίστευε πως οι δύο λαοί θα μπορούσαν να συνυπάρξουν αρμονικά και αγωνιζόταν προς αυτή την κατεύθυνση. Δίδασκε στους συμπατριώτες της αραβικά ώστε να είναι ευκολότερη η επικοινωνία με τους Παλαιστινίους. Και τα νέα παιδιά του φεστιβάλ Νόβα πίστευαν πως η μουσική μπορεί να τα φέρει κοντά με τους συνομηλίκους τους της Γάζας. Επεσαν τραγικά έξω και το πλήρωσαν με τη ζωή τους. Οι τρομοκράτες απεχθάνονταν ό,τι αυτά τα παιδιά εκπροσωπούσαν.

Ξαφνικά όλος αυτός ο ειδυλλιακός κόσμος που ονειρευόταν η Σάγκι γκρεμίστηκε εκείνο το πρωινό της 7ης Οκτωβρίου. Το κιμπούτς στο οποίο διέμενε καταστράφηκε πλήρως, καταβάλλοντας βαρύ φόρο αίματος καθώς οι τρομοκράτες της Χαμάς δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Σκότωσαν, βίασαν, λεηλάτησαν. Η ομηρία της Σάγκι και τα όσα είδε όλο αυτό το χρονικό διάστημα την έκαναν να αναθεωρήσει τον καταστατικό κώδικα της ζωής της πως θα μπορούσε να επικρατήσει η λογική και η ειρήνη στην περιοχή. Τα όσα έγιναν την 7η Οκτωβρίου βρέθηκαν πέρα από κάθε λογική και ο πόλεμος κατέστη η μοναδική επιλογή για το κράτος του Ισραήλ. Η πραγματικότητα είναι πάντα υπέρτερη κάθε οράματος. Το υποτάσσει και υπαγορεύει τις κινήσεις των πρωταγωνιστών. Οσοι προσπαθούν να προσεγγίσουν την έννοια και τη συμπεριφορά του μάρτυρα με ορθολογικά εργαλεία θα αποτύχουν. Η θυσία του έχει αρχαϊκά πρότυπα, με πολιτισμικές ορίζουσες έξω από το πλαίσιο των κοινωνιών του πολιτισμένου κόσμου και για αυτόν τον λόγο μάς είναι ακατανόητη και δεν αντιμετωπίζεται. Κάποιον που δεν τον ενδιαφέρει η δική του η ζωή, αλλά μόνον ο θάνατος των εχθρών του, πώς θα τον αποτρέψουμε να πραγματοποιήσει τον σκοπό του;

Η Αντα Σάγκι κατά την ομηρία της διαπίστωσε –όπως αφηγείται στο BBC– πως μεταξύ των κατοίκων της Γάζας και της τρομοκρατικής οργάνωσης Χαμάς είχαν αναπτυχθεί ισχυροί δεσμοί, καθώς τους ομήρους τους «φιλοξενούσαν», έναντι υψηλότατου μεροκάματου, απλοί Παλαιστίνιοι πολίτες. Κάτι που αποδείχθηκε κατά την επιχείρηση απελευθέρωσης των τεσσάρων ομήρων. Επιπλέον, με τη μαρτυρία της Σάγκι, επιβεβαιώθηκε η θέση του ισραηλινού στρατού πως τα νοσοκομεία της Γάζας αποτελούσαν οργανικά τμήματα του επιχειρησιακού μηχανισμού της Χαμάς, κάτι που φαίνεται ότι διέφυγε την προσοχή των οργανώσεων του ΟΗΕ στην περιοχή. Στο νοσοκομείο Νάσερ παρέμεινε για ένα διάστημα η συγκεκριμένη όμηρος μαζί με άλλους περίπου δέκα απαχθέντες.

Η συνέντευξη της Αντα Σάγκι καταλήγει με μια σπαρακτική κραυγή που μας στέλνει πολλές δεκαετίες πίσω. «Εχασα το σπίτι μου, έχασα την ελευθερία μου». Οπως ακριβώς οι Εβραίοι πριν από ογδόντα χρόνια.

Γιο­λάν­τα Σα­κελ­λα­ρί­ου: Νό­τος

By planodion on 22 Ἰούνιος 2024

ΙΧΕ ΠΟΛΥ ΚΟΣΜΟ ἐκεί­νη τὴ μέ­ρα στὴν Τρά­πε­ζα. Κυ­ρί­ως συν­τα­ξιού­χους, για­τὶ πλη­σί­α­ζε τὸ τέ­λος τοῦ μῆ­να. Τὰ κα­θί­σμα­τα ὅλα πια­σμέ­να καὶ οἱ ὑπό­λοι­ποι ὄρ­θιοι. Στά­θη­κα σὲ μιὰ γω­νιά, πλά­τη στὸν τοῖ­χο. Τὸ νού­με­ρό μου προ­οιώ­νι­ζε ὅτι θὰ περ­νοῦ­σα πολ­λὲς ὧρες ἐκεῖ μέ­σα.

       Γιὰ ἀρ­κε­τὴ ὥρα ἄκου­γα τὶς συ­νο­μι­λί­ες τῶν συν­τα­ξιού­χων ποὺ θύ­μι­ζαν Ἰο­νέ­σκο καὶ εἶ­χα ἀρ­χί­σει νὰ κου­ρά­ζο­μαι ἀπὸ τὴν ὀρ­θο­στα­σία. Ἔκα­να με­ρι­κὲς βόλ­τες στὸν χῶ­ρο καί, χα­ζεύ­ον­τας τὶς κορ­νι­ζα­ρι­σμέ­νες ἀφί­σες στοὺς τοί­χους, τὸ βλέμ­μα μου κον­το­στά­θη­κε στὸ γνω­στὸ ἔρ­γο του Βὰν Γκόγκ, τὴν ψά­θι­νη κα­ρέ­κλα. Μιὰ ἄδεια κα­ρέ­κλα, τρύ­πια, συ­νώ­νυ­μο ἀπου­σί­ας, φθο­ρᾶς, τῆς ψυ­χι­κῆς του κα­τά­στα­σης ἀλ­λὰ καὶ τῆς φτώ­χειας του. Μπο­ρεῖ νὰ ἦταν καὶ ἡ κα­ρέ­κλα ποὺ κα­θό­ταν γιὰ νὰ ζω­γρα­φί­σει ἢ καὶ νὰ φά­ει. Σί­γου­ρα τὴν εἶ­χε χρη­σι­μο­ποι­ή­σει ὡς μο­ντέ­λο καὶ δὲν ἦταν ἀπο­κύ­η­μα τῆς φαν­τα­σί­ας του.

       Δὲν ξέ­ρω πῶς μοῦ ἦρ­θε, ἦταν μιὰ αὐ­θόρ­μη­τη κί­νη­ση. Πῆ­γα κον­τὰ καὶ τρά­βη­ξα τὴν κα­ρέ­κλα ἔξω ἀπ’ την κορ­νί­ζα. Τὴν ἔβα­λα κον­τὰ στὸν τοῖ­χο ὅπου πρὶν λί­γο στε­κό­μουν ὄρ­θια, καὶ κά­θι­σα. Ἕνα δρο­σε­ρὸ ἀε­ρά­κι, αἴφ­νης, διείσ­δυ­σε στὸν χῶ­ρο καί, σύν­το­μα, ἄκου­σα θρόϊ­σμα φύλ­λων, κε­λαη­δί­σμα­τα καὶ κά­που στὸ βά­θος ἕναν ἤπιο πα­φλα­σμὸ νε­ροῦ. Τὴν ἡσυ­χία τοῦ ἄγνω­στου τό­που διέ­κο­ψε μιὰ φρά­ση στὰ γαλ­λι­κά: «Βίν­σεντ, ἔλα νὰ δεῖς ἕνα σκιου­ρά­κι, μό­λις σκαρ­φά­λω­σε στὴ βε­λα­νι­διά. Τὸ ζω­γρα­φί­ζου­με;»

       Δὲν ὑπῆρ­χε κα­μιὰ ἀμ­φι­βο­λία ὅτι βρι­σκό­μουν στὴν Ἀρλ, τὴν ἀγα­πη­μέ­νη πό­λη στὴ νό­τια Γαλ­λία, τοῦ Βίν­σεντ Βὰν Γκόγκ, ὅπου κα­τέ­φευ­γε συ­χνὰ γιὰ νὰ ζω­γρα­φί­σει, κά­ποιες φο­ρὲς πα­ρέα μὲ τὸν Πὸλ Γκογ­κέν.

…έφεραν πόρνες για την Ελευσίνα

τα πτώματα ρίχτηκαν με τα μούτρα στο συμπόσιο 

με το πρόσταγμα της τοκογλυφίας…

Εζρα Παουντ (1885-1972) θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς ποιητές του αιώνα μας . Δυστυχώς η εγκατάσταση στο Ράπαλο της Ιταλίας συνοδεύτηκε από μία ολόψυχη υποστήριξη στο φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι, στον οποίο απέστειλε διακηρύξεις, προτάσεις και εκθέσεις, ενώ του αφιέρωσε και ένα «Καντό». Ο Πάουντ συνδέθηκε με την προπαγάνδα υπέρ του φασισμού και εξέφρασε ανοιχτά την επιδοκιμασία του για τον «Αγώνα», το βιβλίο του Χίτλερ, το οποίο χαρακτήρισε «ακριβή πολιτική ανάλυση».

Πριν τα νερά της λίμνης του Μόρνου τις σκεπάσουν ..

Νοικιάστε το Χιλτον..δύσκολο να είσαι μάγισσα στο Εδιμβούργο.

•Η ανεξαρτησία γνώμης των δικαστων,η κατα συνείδηση κρίση ,είναι απαραβίαστη με ένα απαράβατο όρο.Να αρέσει η γνώμη τους στη Πρόεδρο και την Εισαγγελέα του Αρειου Πάγου.Βεβαίως να αρέσει η γνώμη τους και στην λαοπρόβλητη κυβέρνηση και ειδικά να συμφωνεί και ο Φλωριδης.Αν δεν συντρέχουν οι φυσιολογικές αυτές προυποθεσεις οι αποφασεις είναι άκυρες,ανυπόστατες.Οι δικαστες αυτοί πρέπει να εκδιώκονται από το σώμα.Ο Ερντογαν δείχνει το δρόμο.Και ο Κιμ Γιογκ Ουν.Και αν ξεφύγει κάτι εδώ είναι ο Φλωριδης να νομοθετήσει.
•Η Ελλάδα στην ευρωπαϊκή νομοθετική πρωτοπορία.Ο κατηγορούμενος είναι ένοχος μέχρις αποδειξεως της αθωότητος του.Όλοι στη φυλακή αμέσως άνευ πολλών πολλών περιττων διατυπώσεων.Δεν χρειαζονται δίκες.Αυθημερόν.Αν δεν έχετε επαρκείς φυλακές νοικιάστε το Ιλισσιον πρώην Χιλτον.
•Στο Εδιμβούργο η πόλη χωρίζεται με ένα μεγάλο ορυγμα.στα δυο.Στο μεσαίωνα ήταν λιμνη.Εκεί έριχναν τις ύποπτες για μαγεια.Αν πνιγοντουσαν ήταν αθώες.Αν σώνονταν ήταν δεδομένο ότι είναι μάγισσες όποτε τις έκαιγαν στην πυρα.Ήταν πολύ δύσκολο να είσαι μάγισσα στο Εδιμβούργο.
•Να εντρυφήσει η κυβέρνηση στην μεσαιωνική σκωτσέζικη νομολογία.Και να την εφαρμόσει χωρίς δισταγμούς.

Πάνος Μπιτσαξής

Εάν θέλετε να γίνετε πολύ επιτυχημένοι, σταματήστε να κάνετε… τους παντογνώστες, λέει ο CEO της Amazon, Andy Jassy.

Οι επιτυχημένοι άνθρωποι είναι «απίστευτα καλοί μαθητές», πρόσθεσε ο Jassy. Εξηγώντας ότι όλοι οι άνθρωποι που συνάντησε στην διαδρομή του και προόδευσαν, είναι καλοί μαθητές.

Ο Jassy έκανε πολλές καριέρες πριν βρει δουλειά διευθυντή μάρκετινγκ στην Amazon και ανεβεί στην ιεραρχία. Ήταν δικηγόρος, βοηθός αθλητικής παραγωγής, διευθυντής προϊόντων, τραπεζίτης επενδύσεων και πωλητής εμπορευμάτων και ασχολήθηκε με τη διαχείριση μουσικής, σημείωσε ο παρουσιαστής podcast και Διευθύνων Σύμβουλος του LinkedIn, Ryan Roslansky.

Ο Jassy έμαθε περισσότερα για τον εαυτό του και τη δουλειά που έκανε, με κάθε αλλαγή καριέρας, είπε. Ο απόφοιτος του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ επέστρεψε ακόμη και στο πανεπιστήμιο του το 1995 για να ακολουθήσει ένα MBA, πιστεύοντας ότι «θα ήταν ένας ενδιαφέρον τρόπος να μάθω σε ορισμένους τομείς που δεν είχα πάρει στα σοβαρά ή δεν είχα ασχοληθεί καθόλου», είπε

Πηγή:it’s possible.gr

Πηγή: Υστερόγραφα / Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος

Ήταν πριν 15-18 χρόνια όταν με την προτροπή ενός αείμνηστου φίλου (ο Αντρέας «συγχωρέθηκε» πέρσι από εργατικό δυστύχημα) επισκέφτηκα για πρώτη φορά τα Δερβενοχώρια. Πύλη, Πάνακτο, Πράσινο, Δάφνη, Σκούρτα, Στεφάνη τα χωριά στους πρόποδες της δυτικής Πάρνηθας, στα όρια Αττικής και Βοιωτίας. Σκούρτα και Στεφάνη εκεί που έχω πάει εγώ. Ένα καταπράσινο οροπέδιο, με πολύ με χώρο και άπλα για να παίξουν τα παιδιά, να κάνουν ποδήλατο να έρθουν σε επαφή με τη φύση, με πουλιά, με λουλούδια, με δέντρα. Χασαποταβέρνες, λίγες καφετέριες, χαμόγελα κι ανεμελιά. Μόλις λίγα χιλιόμετρα από την Αθήνα, ένα μέρος που πραγματικά θυμίζει – είναι – χωριό. Σε 30’/40’ λεπτά, μέσω Αττικής Οδού, οι Αθηναίοι ξέφευγαν από το αστικό περιβάλλον και μέσα στο δάσος απολάμβαναν στιγμές χαλάρωσης. Πρωτομαγιά, Πάσχα, μονοήμερες, Σαββατοκύριακα κλπ

Αυτά… τότε…

Είχα να πάω 5-7 χρόνια και τα επισκέφτηκα ξανά φέτος το Πάσχα. Εκεί που η σκιά των δέντρων κάλυπτε το οδόστρωμα, σε πολλά σημεία, μέχρι την είσοδο στη Στεφάνη, πλέον μόνο στάχτη κι αποκαΐδια. Μαύροι κορμοί δέντρων υψώνονται σαν σκιάχτρα, επιχειρήσεις καμένες κι εγκαταλελειμμένες, το λιοπύρι να μην αντέχεται. Δίπλα σου, μετά από κάποια στροφή έρχεσαι αντιμέτωπος με τεράστιες μεταλλικές κατασκευές που από πριν αντίκριζες στον ορίζοντα, αλλά πλέον σε συνοδεύουν κατά μήκος όλης της διαδρομής, σε απόσταση 100-200 μέτρων ορισμένες. Ανεμογεννήτριες! Ολοκληρωμένες ή υπό κατασκευή! Αυθαίρετοι χωματόδρομοι, χαραγμένοι στο πουθενά μόνο και μόνο για να περάσουν τα μεταλλικά εξαρτήματα. Βουβαμάρα και πόνος!

Μέσα στο χωριό, φαινομενικά, όλα καλά. Το ίδιο και στα Σκούρτα. Στις παρυφές των γύρω υψωμάτων όμως οι μεταλλικοί γίγαντες σε θωρούν και σε τρομάζουν. Πουλιά, ψάχνεις να τα βρεις, να τα δεις και να τα ακούσεις. Μόνο ο πελαργός στην φωλιά του στο καμπαναριό έχει μείνει κι αυτός για πόσο… Το τοπίο έχει διαταραχτεί! Θλίψη, οργή, απογοήτευση!

Μας λένε ότι για να μπουν ανεμογεννήτριες ΔΕΝ χρειάζεται να καεί δάσος, για να μας πείσουν ότι δεν καίγονται τα δάση και τα βουνά μας για αυτόν τον λόγο. Όμως μετά την περσινή, μεγάλη, πυρκαγιά της Πάρνηθας, όλες τις άλλες «προσπάθειες» των τελευταίων χρόνων, ότι κάηκε στα Δερβενοχώρια έχει «γεννήσει» ανεμογεννήτριες! Φυσικά, αφού κάηκε, το κόστος επαναφοράς της γης στο προηγούμενο σκηνικό πριν την εγκατάστασή τους, το καμένο δηλαδή, μετά το πέρας ζωής τους (τα δέκα χρόνια παραγωγικής ζωής των ανεμογεννητριών) υποχρεωτική δέσμευση των εταιρειών που τις τοποθετούν, θα είναι πιο μικρό. Το πράσινο είχε ήδη χαθεί πριν εμφανιστούν!

Μας υποχρεώνουν να κάνουμε μελέτες και να λάβουμε προληπτικά μέτρα για την «προστασία των σπιτιών μας» (εφαρμογή κανονισμού προληπτικής πυρόσβεσης για οικήματα πλησίον δασικών εκτάσεων). Μας υποχρεώνουν να καθαρίσουμε τα οικόπεδά μας (και καλά κάνουν). Στραγγίζουν τις τσέπες μας (τις ήδη βεβαρημένες από το υψηλό κόστος διαβίωσης). Παράλληλα μεταφέρουν την κρατική ευθύνη και μέριμνα (λόγω δεδομένης ανικανότητας) στον πολίτη. «Ατομική ευθύνη» την ονομάζουν! Με μοναδικό σκοπό να έχουν «πάτημα» να αποφύγουν αποζημιώσεις από κρατική αδιαφορία, κακοτεχνίες ή αστοχίες (οι ίδιοι και οι ασφαλιστικές).

Την ίδια ώρα αφήνουν ανυπεράσπιστο κάθε ΠΡΑΣΙΝΟ σημείο του τόπου μας (δες Εύβοια, Δαδιά στον Έβρο κλπ), έρμαιο στην ιδιωτική αδηφαγία! ΜΟΝΑΔΙΚΗ μέριμνα η «κλιματική αλλαγή» και η «πράσινη ανάπτυξη» μέσω των ΙΣΧΥΡΩΝ που αυξάνουν τα πλούτη τους. ΠΟΙΑ «πράσινη» ανάπτυξη όμως; Αυτή, σε βάρος των δασών και των βουνών, που επιβαρύνουν την κλιματική αλλαγή; Αυτή, που μας στερεί πράσινο, οξυγόνο, που ανεβάζει την θερμοκρασία, που «ανοίγει» χώρο για… χορό δισεκατομμυρίων σε βάρος της ζωής μας και της ζωής, κυρίως, των παιδιών μας; Μόνο και μόνο για να αλλάζουν ονομασίες εταιρείες προκειμένου να εισαχθούν σε ξένα χρηματιστήρια και να πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους; Ή με το πρόσχημα κάποιας χορηγίας και ανακατασκευής σχολείων, κλειστών γυμναστηρίων κλπ να μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια, ένα ξεροκόμματο για να «έχουνε να λένε»;

Αυτά δεν είναι ούτε συνομωσιολογίες ούτε παραμύθια θερινής νυκτός! Δυστυχώς είναι γεγονότα. Όσοι «κινούμαστε» τριγύρω τα βλέπουμε και τα βιώνουμε. Όσοι πάλι, κολλημένοι στις οθόνες, περιμένουν να τα πληροφορηθούν…, κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου! Ή απλά λαμβάνουν κανένα ψίχουλο από τα υπερκέρδη των ΜΕΓΑΛΩΝ και  αποσιωπούν!

ΚΡΙΜΑ κι ΑΔΙΚΟ για τον Έλληνα και την Ελλάδα που έχει καταντήσει το αποκούμπι της Ευρώπης και των λίγων ισχυρών.

ΚΑΜΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑ από τον καναπέ και την, όποια, οθόνη!

ΚΑΜΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑ για τα παιδιά μας!

Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος

Κόμβος Διακοπτού- Καλαβρύτων και τα φαραωνικά σιδηροδρομικά έργα αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ για έξη ζευγάρια τραίνων την ημέρα και άγνωστο πότε και αν θα φτάσει το Τραίνο στην Πάτρα….

Όσον αφορά τους περιορισμούς που βάζει ο χρόνος, ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει πέρα από τον τάφο. Κάθε γενιά που ανακαλύπτει κάτι από την εμπειρία της πρέπει να το μεταδώσει, αλλά πρέπει να το μεταδώσει με μια λεπτή ισορροπία σεβασμού και ασέβειας, έτσι ώστε η ανθρώπινη φυλή -έχοντας επίγνωση της ασθένειας από την οποία πάσχει η μετάδοση- να μεταδίδει τη συσσωρευμένη σοφία της, συν τη σοφία ότι μπορεί η σοφία της να μην είναι σοφία.

Είναι απαραίτητο να διδάξουμε τόσο την αποδοχή όσο και την απόρριψη του παρελθόντος με ένα είδος ισορροπίας που απαιτεί σημαντική ικανότητα. Η επιστήμη μόνη από όλα τις δραστηριότητες περιέχει μέσα της το μάθημα του κινδύνου της πίστης στο αλάθητο των μεγαλύτερων δασκάλων της προηγούμενης γενιάς.

Richard Feynman Νόμπελ φυσικής 1965

Ἀ­ρί­στη Τριανταφυλλίδου-Τρεν­τέλ

 

Ιt is better to be a cow in Europe than to be 

a poor person in a developing country

Joseph Stiglitz

 

ΤΙΣ ΕΙΔΕ γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ στὸ Γκὸλφ τῆς Γλυ­φά­δας, πε­ρί­ερ­γο πλῆ­θος στὸ φρά­χτη τοῦ γη­πέ­δου ὅ­που ἔ­κα­νε τὴ βόλ­τα της κά­θε φο­ρὰ ποὺ βρι­σκό­ταν στὴν Ἀ­θή­να. Ἦ­ταν ἡ ἀ­γα­πη­μέ­νη της βόλ­τα, ὁ γύ­ρος τοῦ Γκὸλφ καὶ με­τὰ στὴ θά­λασ­σα, καὶ τῆς ἔ­λει­πε τὶς πρῶ­τες μέ­ρες τοῦ γυ­ρι­σμοῦ. Χε­λώ­νια νὰ λι­ά­ζον­ται στὸ Γκὸλφ ἦ­ταν ἀ­συ­νή­θι­στο θέ­α­μα. Λί­γες μέ­ρες ἀρ­γό­τε­ρα, ἐ­ξα­φα­νί­στη­καν μυ­στη­ρι­ω­δῶς. Μά­ται­α, τὶς ἔ­ψα­χνε σὲ ὅ­λη τὴν πο­ρεί­α. Αὐ­τὸς ἦ­ταν ὁ λό­γος ποὺ τὸ Κέν­τρο Δι­ά­σω­σης Θα­λάσ­σιας Χε­λώ­νας κά­τω στὴ μα­ρί­να τρά­βη­ξε τὴν προ­σο­χή της, ἂν καὶ ἑ­κα­τον­τά­δες φο­ρὲς πρὶν εἶ­χε πε­ρά­σει ἀ­κρι­βῶς μπρο­στὰ ἢ πί­σω ἀ­πὸ αὐ­τό. Ὄ­χι ὅ­τι περ­νοῦ­σε ἀ­πα­ρα­τή­ρη­το· τὸ πα­λιὸ βα­γό­νι τρέ­νου ποὺ στέ­γα­ζε τὸ κέν­τρο χα­λοῦ­σε τὸ το­πί­ο. Εἶ­χε συ­νη­θί­σει ὅ­μως. Ἡ πε­ρι­ο­χὴ μο­λο­νό­τι κομ­ψὴ καὶ ἀ­κρι­βή, ἦ­ταν καὶ πα­ρα­με­λη­μέ­νη.

       Μπῆ­κε νὰ ρω­τή­σει γιὰ τὶς χε­λῶ­νες. «Ἐ­δῶ φι­λο­ξε­νοῦ­με μό­νο θα­λάσ­σι­ες χε­λῶ­νες», τὴν ἐ­νη­μέ­ρω­σε ἡ ἐ­θε­λον­τι­κὴ ὑ­πάλ­λη­λος, λί­γο ἔκ­πλη­κτη ποὺ δὲν ἤ­ξε­ρε, καὶ τῆς πρό­σφε­ρε μιὰ πε­ρι­ή­γη­ση στὰ ἑλ­λη­νι­κά, ἀγ­γλι­κὰ ἢ γαλ­λι­κά. Στὶς δύ­ο πι­σί­νες ὑ­πῆρ­χαν κα­μιὰ δε­κα­ριὰ θα­λάσ­σι­ες χε­λῶ­νες. Εἶ­χαν βρε­θεῖ ἐγ­κλω­βι­σμέ­νες, ἄρ­ρω­στες ἢ τραυ­μα­τι­σμέ­νες καὶ με­τα­φέρ­θη­καν ἐ­πει­γόν­τως στὸ κέν­τρο ὅ­που το συμ­πο­νε­τι­κὸ καὶ ἐκ­παι­δευ­μέ­νο προ­σω­πι­κὸ πρό­σφε­ρε πε­ρί­θαλ­ψη. Ὁ ὁ­δη­γὸς τῆς μί­λη­σε γιὰ τὴν ἀ­μέ­λεια τῶν ψα­ρά­δων, τοὺς κιν­δύ­νους τῆς φύ­σης, τὴ συμ­βο­λὴ τῶν γει­το­νι­κῶν με­γά­λων ξε­νο­δο­χεί­ων στὸ ἔρ­γο τοῦ κέν­τρου, τῆς δι­η­γή­θη­κε τὴν ἱ­στο­ρί­α κά­θε χε­λώ­νας ποὺ κο­λυμ­ποῦ­σε στὶς πι­σί­νες ἀ­να­πο­λών­τας τὴ θά­λασ­σα. Ὁ Δη­μή­τρης, ποὺ βρέ­θη­κε πλη­γω­μέ­νος στὴν πα­ρα­λί­α, ἦ­ταν ἐ­κεῖ τέσ­σε­ρις μῆ­νες καὶ θε­ρα­πευ­μέ­νος πιά, ἑ­τοι­μα­ζό­ταν νὰ ἐ­πι­στρέ­ψει. Ἡ Μα­ρί­α, μιὰ μά­να κα­ρέ­τα, θὰ ἔ­πρε­πε νὰ μεί­νει με­ρι­κὲς ἑ­βδο­μά­δες ἀ­κό­μα, ἀλ­λὰ ἄ­σχη­μα νέ­α γιὰ τὸν Σω­τη­ρά­κη, θε­ό­τυ­φλος, δὲν ἐ­πρό­κει­το νὰ ἐ­πι­στρέ­ψει πο­τὲ ξα­νὰ στὴ Με­σό­γει­ο καὶ κα­νό­νι­ζαν νὰ τοῦ βροῦν νέ­ο σπί­τι. Ὑ­πῆρ­χαν προ­γράμ­μα­τα υἱ­ο­θε­σί­ας γιὰ αὐ­τὰ τὰ ἀ­πει­λού­με­να εἴ­δη, εἴ­τε νε­οσ­σοί, μά­νες κα­ρέ­τα κα­ρέ­τα, φω­λι­ὲς ἐ­πώ­α­σης ἢ χε­λῶ­νες ὑ­πὸ ἀ­νάρ­ρω­ση.

       Εἶ­χε δεῖ σὲ ντο­κι­μαν­τὲρ τοὺς νε­οσ­σοὺς νὰ τρέ­χουν πρὸς τὴ θά­λασ­σα ἐ­νῶ ἁρ­πα­κτι­κὰ ὁρ­μοῦ­σαν ἐ­πά­νω τους, καὶ ἐ­ρω­διοὶ τοὺς κα­τα­σπά­ρα­ζαν. Ἔ­τρε­χαν νὰ ἐ­πι­βι­ώ­σουν. Θὰ κο­λυμ­ποῦ­σαν γιὰ νὰ ἐ­πι­βι­ώ­σουν ἐ­νῶ οἱ καρ­χα­ρί­ες τοὺς πε­ρί­με­ναν. Εἶ­χε δεῖ καὶ τὸ Ξαφ­νι­κὰ Πέρ­σι τὸ Κα­λο­καί­ρι τοῦ Τέ­νε­σι Γου­ί­λιαμς. Μιὰ τέ­τοι­α σκη­νὴ ἄ­ξι­ζε νὰ πε­ρά­σει στὴ λο­γο­τε­χνί­α. Πό­νε­σε τὸν Σω­τη­ρά­κη καὶ χω­ρὶς δι­σταγ­μὸ τὸν υἱ­ο­θέ­τη­σε. Βγῆ­κε ἀ­πὸ τὸ Κέν­τρο μὲ τὸ πι­στο­ποι­η­τι­κὸ υἱ­ο­θε­σί­ας καὶ μι­κρο­αν­τι­κεί­με­να ἀ­πὸ χε­λώ­νια ποὺ ἀ­γό­ρα­σε ἀ­πὸ τὸ μα­γα­ζὶ γιὰ τὰ μι­κρά της ἀ­νί­ψια. Γιὰ τὴν ἐ­νί­σχυ­ση τῶν χε­λω­νί­ων. Δὲν ἦ­ταν ἡ μό­νη. Ὑ­πῆρ­χε καὶ οὐ­ρά. Ἔ­κα­ναν σω­στὴ δου­λειά. Ἡ Ἑλ­λά­δα ἔ­γι­νε Εὐ­ρω­πα­ϊ­κὴ χώ­ρα.

       Ἔ­ξω ἀ­πὸ τὸ Κέν­τρο, τρεῖς ἄν­τρες, ἀ­κί­νη­τοι καὶ σι­ω­πη­λοί, ἀ­γνάν­τευ­αν τὴν θά­λασ­σα. Θὰ εἶ­χαν λά­θος δι­εύ­θυν­ση. Ἦ­ταν μό­νο γιὰ θα­λάσ­σι­ες χε­λῶ­νες. Ἀ­δύ­να­τοι, κα­κον­τυ­μέ­νοι καὶ ἀ­νε­ξι­χνί­α­στοι. Ἀ­πὸ τὸ Ἀφ­γα­νι­στὰν μᾶλ­λον, ἢ ἴ­σως ἀ­πὸ τὸ Πα­κι­στάν. Τὸ νέ­ο τους σπί­τι μᾶλ­λον τὸ πα­λιὸ ἀ­ε­ρο­δρό­μιο. Τὸ βλέμ­μα στυ­λω­μέ­νο στὸν ὁ­ρί­ζον­τα σὰν νὰ πε­ρί­με­ναν σπου­δαῖ­α ναυ­τι­λια­κὰ νέ­α. Κον­το­στά­θη­κε νὰ πα­ρα­τη­ρή­σει καὶ αὐ­τὴ τὸν ὁ­ρί­ζον­τα. Πε­ρι­πα­τη­τὲς τοὺς κρυ­φο­κοί­τα­ζαν. Στὸ πρό­σω­πό τους δι­ά­βα­ζε, οἱ με­τα­νά­στες εἶ­ναι ἀ­πει­λη­τι­κὸ εἶ­δος. Δι­α­φο­ρε­τι­κὰ θὰ τοὺς ἦ­ταν ἀ­ό­ρα­τοι. Τὸν Homo sacer, θὰ ἔ­βλε­παν σ’ αὐ­τοὺς οἱ λό­γιοι. Αὐ­τὴ τί ἔ­βλε­πε; Ἱ­στο­ρί­ες χω­ρὶς λό­για; Ἕ­νας στί­χος στρι­φο­γύ­ρι­ζε στὸ μυα­λό της, ἀλ­λὰ δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ θυ­μη­θεῖ τὴν ποι­ή­τρια, οὔ­τε κὰν τὴν ἀ­τμό­σφαι­ρα τοῦ ποι­ή­μα­τος, « Ἡ συμ­πό­νια δὲν εἶ­ναι γεν­ναι­ό­δω­ρη, εἶ­ναι ἐ­γω­ϊ­στι­κή». Ὁ ἥ­λιος ἄρ­χι­σε νὰ δύ­ει. Ἴ­σως πε­ρί­με­ναν τὸ ἡ­λι­ο­βα­σί­λε­μα.