ΟΡΕΙΝΟΣ

Είναι φυσιολογικό να νοιαζόμαστε για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς, αλλά όχι σε σημείο που να μας προκαλεί

Είναι φυσικό να θέλετε να σας σέβονται. Εξάλλου, οι άνθρωποι είναι κοινωνικά ζώα και θέλουμε να μας εκτιμούν τα μέλη της φυλής μας. Έτσι, είναι φυσικό η κριτική να τσούζει και να προκαλεί συναισθηματικό πόνο….

ΑΝΕΚΔΟΤΟ, μας το έστειλε ο Γ Παπαδόπουλος 

Στον αγιότατο ιερέα Πασχάλη οργάνωσαν αποχαιρετιστήριο δείπνο για να
εορτάσουν τα 25 χρόνια ιεροσύνης του στην εκκλησία της συνοικίας.

Ένας πολιτικός εκπρόσωπος, μέλος της κοινότητας, προσκλήθηκε για να δώσει προς
τιμήν του ιερέα ένα σύντομο λόγο, για την ιερατική διαδρομή του.

Επειδή ο βουλευτής καθυστερούσε, ο ιερέας απεφάσισε να πει λίγες κουβέντες
ώστε να καλύψει τον κενό χρόνο.

« – Την πρώτη εικόνα για την ενορία μας την είχα κατά την πρώτη εξομολόγηση
που έτυχε να κάνω. Σκέφθηκα ότι ο Επίσκοπος με είχε στείλει σε ένα μέρος
φοβερό, μιας και ο πρώτος που μου εξομολογήθηκε μου είπε ότι είχε κλέψει μία
τηλεόραση, ότι είχε κλέψει τους γονείς του, ότι είχε κλέψει επίσης την
επιχείρηση όπου εργαζόταν, και επιπλέον ότι είχε σεξουαλικές σχέσεις με τη
γυναίκα του εργοδότη του. Επίσης, ότι μερικές φορές έκανε λαθρεμπόριο και
εμπόριο ναρκωτικών. Και τελειώνοντας, εξομολογήθηκε ότι είχε μεταδώσει μία
σεξουαλική ασθένεια στην φίλη του.

Έμεινα κατάπληκτος, σκανδαλίστηκα και καταφοβήθηκα. Αλλά, με το πέρασμα
του χρόνου, γνώρισα περισσότερα πράγματα για τον κόσμο της ενορίας και
διαπίστωσα ότι δεν ήσαν όλοι ίδιοι, είδα μία συνοικία γεμάτη με υπεύθυνους
ανθρώπους, με ηθικές αξίες, και με πίστη στον Θεό.

Και έτσι έζησα εδώ 25 χρόνια, τα πιο θαυμάσια της ιεροσύνης μου.»

Ακριβώς τη στιγμή που τελείωσε τον λόγο του, έφθασε ο
βουλευτής, προς τον οποίο και έδωσε το βήμα για την ομιλία..

Εκείνος ζήτησε, φυσικά, συγγνώμη για την καθυστέρηση και άρχισε να ομιλεί,
λέγοντας:

«- Ποτέ δεν θα λησμονήσω την πρώτη ημέρα που έφθασε ο αγιότατος πατέρας
στην ενορία μας και αυτό διότι έτυχα της τιμής να εξομολογηθώ πρώτος σε
αυτόν.»

Ηθικόν Δίδαγμα :

          Ποτέ να μην αργείς !!!

 Η Ελλάδα του Γκανά* είχε απογοήτευση αλλά και προσδοκία: 

«Έτσι ήταν η Ελλάδα πάντοτε, ένας δίσκος με αντίδωρα, κανένας δεν τη χόρτασε».

*Μιχάλης Γκανάς, ήταν σημαντικός Έλληνας ποιητής

Πρόκειται για ναό που προηγουμένως ήταν πύργος (ή, ακριβέστερα, πύργος με ναό στο ισόγειο).

Ο ναός φέρει το όνομα του προστάτη του χωριού. Βρίσκεται δίπλα στο δέλτα που σχηματίζει ο Ασωπός Ποταμός με τον παραπόταμό του Λάρη (Θερμόδοντα). Η παράδοση θέλει τον Αγιο Θωμά να μην επιτρέπει στην πανώλη να περάσει το ποτάμι και οι κάτοικοι τον τίμησαν με το όνομα του χωριού. Ακριβώς απέναντι και δυτικά στο λόφο βρίσκεται η αρχαία Τανάγρα.

---

Ιστορία

Η ιστορία του μνημείου, εν συντομία, έχει ως εξής:

Αρχικά ήταν πρωτοχριστιανική βασιλική της μεσοβυζαντινής περιόδου (12ος αιώνας). Επί Φραγκοκρατίας, τον 14ο αιώνα, προστέθηκαν όροφοι πάνω από την εκκλησία και μετατράπηκε σε πύργο. Επί Τουρκοκρατίας παρέμεινε πύργος.
Στις αρχές του 20ου αιώνα γκρεμίστηκε το επάνω μέρος και έμεινε μόνο η εκκλησία. Τότε κατασκευάσθηκε ξανά και ο τρούλος.

Σημειωτέον ότι ο ναός επί Φραγκοκρατίας παρέμεινε σε χρήση ενσωματωμένος στο φράγκικο κτίσμα. Σε αυτήν τη μορφή τον είχε δει και ο Βρετανός περιηγητής Leake στις αρχές του 19ου αιώνα ο οποίος περιέγραψε ολόκληρο τον φράγκικο πύργο, αλλά θεώρησε εσφαλμένα ότι η εκκλησία ήταν μεταγενέστερη προσθήκη.

Μέχρι το 1900 περίπου το μνημείο διατηρούσε την μορφή πύργου, ενώ τη σημερινή του μορφή πρέπει να απέκτησε μεταξύ 1900 και 1930, όταν αφαιρέθηκε σημαντικό τμήμα του με σκοπό το υλικό της κατεδάφισης να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του δρόμου που οδηγούσε στο χωριό.

---

Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία

Στην τοιχοποιία του ναού χρησιμοποιήθηκαν αρκετά αρχιτεκτονικά μέλη από αρχαία κτίρια της γειτονικής Τανάγρας, ενώ έχουν διατηρηθεί και πολλά βυζαντινά γλυπτά μεταξύ των οποίων και ένα με παράσταση ανατολικής επίδρασης.

Η ιδιομορφία του μνημείου είναι ότι σήμερα εξωτερικά έχει κυβική μορφή με σχεδόν επίπεδη στέγη και μικρό προεξέχοντα τρούλο. Η αρχική μορφή του ναού υποδηλώνεται από τα ίχνη των στεγών, εμφανή κυρίως στην δυτική και ανατολική πλευρά

Ο ναός ανήκει στους σταυροειδείς εγγεγραμμένους απλούς δικιόνιους με τρούλλο, με ευρύτερη χρονολόγηση στον 12ο αιώνα , ο οποίος πιθανότατα κατασκευάστηκε στη θέση παλαιοχριστιανικού. Η κάτοψη του είναι σχεδόν τετραγωνική (7.88μ✖7.76μ) και η στέγαση των ανατολικών διαμερισμάτων γίνεται με ημικυλινδρικούς θόλους, ενώ των δυτικών με χαμηλωμένα φουρνικά. Ο χώρος του ιερού περιλαμβάνει τρεις προεξέχουσες ημιεξαγωνικές κόγχες, εκ των οποίων η μεσαία φωτίζεται με δίλοβο παράθυρο με μαρμάρινο κιονίσκο, και οι άλλες δύο με μικρότερα μονόλοβα παράθυρα. Η κεντρική είσοδος του ναού , σήμερα μεταποιημένη, διαμορφωνόταν με πεταλόμορφο τόξο, ενώ στην βόρεια και νότια πλευρά ανοίγεται από ένα μεγάλο τοξωτό παράθυρο με τούβλινο πλαίσιο.

Εξωτερικά , αριστερά της εισόδου βρίσκεται εντοιχισμένη αρχαία διδιάλεκτη επιγραφή (στη βοιωτική και στη δωρική διάλεκτο) χαραγμένη σε μαύρο μάρμαρο και προερχόμενη από άγαλμα, με την υπογραφή ΚΑΦΙΣΙΑΣ ΕΠΟΕΙΣΕ. Στη νότια πλευρά εμφανίζεται, κλεισμένο σήμερα, δίλοβο πώρινο παράθυρο τοποθετημένο σε μεγάλο ύψος. Το μεσοβυζαντινό τέμπλο έχει αντικατασταθεί με κτιστό εποχής Τουρκοκρατίας, με τοιχογραφίες των αρχών του αιώνα οι οποίες είναι και οι μοναδικές του ναού. Τμήματα του αρχικού τέμπλου (κιονίσκοι, κοσμήτης) σώζονταν διάσπαρτα μέχρι πρότινος στον χώρο του ναού και του προαυλίου. 

Η τοιχοποιία του ναού είναι μικτή με χρήση κανονικών σπολίων στη βάση και τις γωνίες, και πλινθοπερίκλειστο σύστημα δομής (χαρακτηριστικό της μεσοβυζαντινής περιόδου) πιο πάνω. 

---

Πρώτη δημοσίευση στον Καστρολόγο:   Ιούλιος 2016

Μέχρι το τέλος της ζωής μας κουβαλάμε τα υπόλοιπα της γέννησής μας. 

«Ας μην μιμούμαστε τους άλλους. Ας ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και ας είμαστε ο εαυτός μας».

: «Επειδή είναι δύσκολο ν’ αγαπάς και δυσκολότερο να αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη και αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά και καμένα/ θέλοντας ο καθένας να ‘ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο και πηγή, κατά τις περιστάσεις ή και όλα μαζί στην ανάγκη», 

γράφει Μιχάλης Γκανάς στο «Προσωπικό»