τυχερή Μαιρούλα ανάμεσα σε δύο πλανητάρχες!
Ορεινή Δωρίδα
Με τον αειθαλή Βασίλη Θεοχαράκη!
Καβάλα απάνω σε ίσκινα άλογα τους ίσκιους κυνηγούμε·
ίσκιος κι ο θάνατος, και κυνηγάει τον ίσκιο της ζωής μας..
Ν. Καζαντζάκης
Σε κάθε εποχή, τα πιο χυδαία δείγματα της ανθρώπινης φύσης είναι οι δημαγωγοί….
Επίσκεψη στο αγρόκτημα
Βιδιανό, η χαρισματική λευκή ποικιλία!
Το Βιδιανό, η χαρισματική λευκή ποικιλία της Κρήτης, που κάποτε κόντευε να εξαφανιστεί, σήμερα εξαπλώνεται και σε άλλες χώρες, έχει φτάσει μάλιστα μέχρι… την Αυστραλία, καθώς ήδη έχει φυτευτεί από παραγωγούς στη μακρινή αυτή ήπειρο.
Και όχι άδικα. Πέρα από τα ξεχωριστά άλλα χαρακτηριστικά του, η πραγματική του δύναμη αναδεικνύεται μέσα από την ικανότητά του να εξελίσσεται με τον χρόνο.
Οι δυνατότητες παλαίωσης του Βιδιανού είναι μοναδικές. Είναι από τα λίγα ελληνικά λευκά που ο χρόνος δεν είναι εχθρός, αλλά σύμμαχος.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα; Ο «Άσπρος Λαγός» Λευκός, από το Οινοποιείο Δουλουφάκη.
Πότε θα κάμει ξαστεριά – μια παλιά εκδοχή
Πότε να κάμει ξεστεριά, πότε να φλεβαρίσει,
να πάρω το ντουφέκι μου, το περδικόπανό μου,
και ν’ ανεβώ στον Ομαλό, στη στράτα τω Μουσούρω,
να στέσω το καλύβι μου στον καθαρόν αέρα,
και πότε λίγο χαμηλά να κάνω μια σπεράδα,
να βρω δικούς και αδερφοχτούς, ψωμί, κρασί να φέρουν,
κι ά λάχει οχθρός, να παίζομε σημάδι με σημάδι,
να κάμω μάνες δίχως γιους, γυναίκες δίχως άντρες,
κι ας κάμω και την αγαπώ τα μαύρα να φορέσει.
Το περδικόπανό μου, αντί “την όμορφη πατρόνα”.
Σπεράδα είναι το πέρασμα, η περασιά (η επίσκεψη).
Αντίθετα με τη γνωστή εκδοχή, που ξεχειλίζει εκδίκηση, εδώ ο τραγουδιστής θέλει απλά ν’ ανέβει ψηλά στο βουνό, στη μοναξιά, να στήσει μια καλύβα και να ζει με το κυνήγι. Και κάπου κάπου να κατεβαίνει χαμηλότερα, ίσως σε κανένα μιτάτο ή χωριό, να βρίσκεται με “δικούς κι αδερφοχτούς” για την ιερή διαδικασία του συναπαντέματος που περιέχει ψωμί, κρασί και κοινή ευωχία. Αλλά, επειδή μπορεί να τον πετύχει εχθρός και όχι φίλος, τότε το λόγο θα έχουν τα ντουφέκια, επί ίσοις όροις: σημάδι με σημάδι. Που σημαίνει, για τον τραγουδιστή, ότι μπορεί να σκοτώσει αυτός, αλλά μπορεί και να σκοτωθεί και να κάνει αυτήν που αγαπά να φορέσει τα μαύρα.
Πάντα σκληρές οι συνθήκες, αλλά με ισορροπημένο αίσθημα και έκφραση.
Η φωτογραφία, σύμφωνα με τον Ορειβατικό Σύλλογο Ηρακλείου, απεικονίζει τη Στράτα των Μουσούρων.
Πηγή: Αποστολάκης 1993
Δια χειρός Χαράλαμπου Στέφου
Κάπου σ’ ένα μικρό, πλινθόκτιστο κατεβατό καταχωνιασμένο στ’ αθέατα του σπιτιού του, μπορεί κανείς ν’ ανακαλύψει τον Χαράλαμπο Στέφο.
Έναν πειθαρχημένο άνθρωπο που για την τέχνη της Ζωγραφικής σπουδάζει της φύσης τα υλικά. Αυτά τα οποία άλλοι νεώτεροι καλλιτέχνες μαθαίνουν στις σχολές. Στο σεμνό αυτό περιβάλλον θα βρεις τον ζωγράφο σκυμμένο πάνω στον πάγκο του να τρίβει κάθε λογής πέτρα, να καρφώνει τα τελάρα, να προετοιμάζει τους μουσαμάδες με κόλα και στόκο και να εναποθέτει τέλος επάνω τους άφθαστα έργα επαφής με τη φύση και την παράδοση.
Ο Στέφος είναι ένας καλόκαρδος φίλος, έτοιμος να σου μιλήσει για το έργο και τα βιώματά του.
Ο ίδιος έμεινε ανεπηρέαστος απ’ τους κάθε λογής «πειρασμούς» των βιομηχανοποιημένων υλικών που θα μπορούσαν να τον ξεκουράσουν, απλοποιώντας τη δουλειά του. Έχει αδυναμία στα γήινα χρώματα με «ζωντανές» αποχρώσεις. Τρίβει τις πέτρες, βράζει διάφορα φυτά και λουλούδια από τα οποία προέρχονται ποικιλίες χρωμάτων. Δεν έχει παραμελήσει και τα «προκλητικά» έτοιμα χρώματα των σωληναρίων , αλλά περισσότερο παινεύεται για την πλούσια γκάμα χρωμάτων που του χαρίζουν τα γνήσια δημιουργήματα της γης.
Ο ζωγράφος καμαρώνει για τα μπεζ και τα καφέ που του δίνουν οι φλύδες του καρυδιού και του αμυγδάλου, καμαρώνει επίσης για τα διάφορα λουλούδια, για τα ροζ και τις παλ αποχρώσεις τους, για τα νεροχρώματα.
Και όταν πια έχει τρίψει τις πέτρες, ανακατώνει το καινούργιο υλικό με λάδι και είναι έτοιμος ν’ ακουμπήσει στο τελάρο τα δικά του χρώματα, τα’ αληθινά. «Με τα χρόνια οι πίνακες δεν παλιώνουν. Αυτά τα χρώματα δεν χάνουν τη λάμψη και τη γυαλάδα τους. Δεν τα φοβάμαι» , λέει ο ζωγράφος. Και συνεχίζει ακούραστος τις διεργασίες του, αναζητώντας στη φύση το υλικό που θα του δώσει το καινούργιο ερέθισμα και το οποίο με τη σειρά του θα μπολιάσει νέα έργα…
Γιάννης Παπαρίδης
Πηγή:charalamposstefos.gr
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Χαράλαμπος Στέφος του Γεωργίου και της Αικατερίνης, γεννήθηκε στο Κόκκινο Δωρίδας το 1932. Ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά μιας οικογένειας της οποίας ο πατέρας δούλευε ως χτίστης μαζί με τα αδέρφια του και συντηρούσε την οικογένεια του. Το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αναγκάζει τον καλλιτέχνη να διακόψει το σχολείο και να φύγει από το χωριό του καθώς ο πατέρας του αρρώστησε βαριά και πέθανε. Όντας το μεγαλύτερο από τα τρία αγόρια έπρεπε να δουλέψει και να συντηρήσει τη μάνα του και τ αδέρφια του. Έτσι φτάνει στην Άμφισσα. Αρχικά, εργάζεται ως υπάλληλος σε ένα μπακάλικο ενώ μένει σε ένα μικρό δωμάτιο. Τα τρία αυτά χρόνια της ζωής του είναι ιδιαίτερα δύσκολα καθώς, μακριά από την οικογένεια του, βιώνει την πείνα, το κρύο και τη σκληρή πλευρά της ζωής στην καθημερινότητα του. Βλέπει πολλούς συνανθρώπους του να υποφέρουν και να δουλεύουν ίσα-ίσα για ένα κομμάτι ψωμί. Η ζωγραφική, όμως, ήτανε πάντα μέσα στην καρδία του και σε εκείνο το μικρό, φτωχικό δωμάτιο, μπορούμε να πούμε ότι την ανακάλυψε περισσότερο και την εξωτερίκευσε.
Ο Χαράλαμπος Στέφος ήταν αυτοδίδακτος, είχε ένα έμφυτο ταλέντο το οποίο ταυτιζόταν με την ίδια του την ύπαρξη. Η ζωγραφική έγινε για αυτόν δημιουργία, σχέδιο, πίνακας. Θαύμαζε το τοπίο τριγύρω του, τις εναλλαγές του φωτός, τις αλλαγές της ώρας στη φύση, τη διαδοχή των ημερών και των εποχών οι οποίες έφερναν και τις ανάλογες μεταπτώσεις στα συναισθήματα του. Το πάθος του για την ζωγραφική ήταν τόσο μεγάλο ώστε όταν δεν εργαζόταν, ζωγράφιζε, σε οποιεσδήποτε συνθήκες της καθημερινότητα του. Στη διάρκεια εκείνων των χρόνων, δημιούργησε πολλά έργα, κυρίως τοπία, νεκρή φύση αλλά και θαλασσογραφίες. Κυρίως όμως τον γοήτευε η “αγρία” και τραχιά ομορφιά του . Στην εποχή του έλαβε μέρος και στις πρώτες εκθέσεις. Έτσι, τη δεκαετία 1959-1969 συμμετείχε σε πέντε ομαδικές εκθέσεις σε Άμφισσα και Αθήνα, ενώ πραγματοποίησε και την πρώτη του ατομική έκθεση στο Λιδωρίκι. Τα επόμενα χρόνια γνωρίζει σημαντικούς ανθρώπους της τέχνης οι οποίοι αναγνωρίζουν το ταλέντο του, όπως ο Θεόδωρος Στάμος, καθηγητής τέχνης του πανεπιστημίου Columbia της Νέας Υόρκης, ο ζωγράφος Α.Ζ. Πουλιανός, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών όπως ο Χατζίνης, κριτικοί τέχνης όπως ο Β. Κουντουρίδης, ο Β. Παναγιωτόπουλος, ο Δ. Κραββαρτόγιαννος και άλλοι, οι οποίοι τον αναγνωρίζουν ως ένα από τους πολλά υποσχόμενους νέους ζωγράφους.
Η δεκαετία του 1970 τον βρίσκει εξίσου δημιουργικό και παραγωγικό σε έργα και εκθέσεις, ατομικές και ομαδικές. Έτσι εκθέτει έργα του την Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στη Άμφισσα ,στην Ιτέα αλλά και στο εξωτερικό. Εντυπωσιάζει και γοητεύει τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών αλλά και το απλό φιλότεχνο κοινό και ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας. Στην “Ελληνική Εβδομάδα” που διοργανώνεται στην πόλη Deurne της Ολλανδίας το 1977, εκπροσωπεί την ελληνική ζωγραφική και οι κριτικές που αποσπά είναι διθυραμβικές. Το ίδιο συμβαίνει και σε τρεις ομαδικές εκθέσεις στις οποίες συμμετέχει ως μέλος της IAG (International Arts Guilt) στο Μόντε Κάρλο, το 1973, 1976 και το 1978. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης δημιουργεί δικά του χρώματα, δουλεύοντας και σμιλεύοντας την πέτρα, φτιάχνοντας ζεστές, γήινες αποχρώσεις, ενώ από τα φυτά και τα λουλούδια δημιουργεί φυτικά χρώματα. Στις Εκθέσεις του παρουσιάζει αυτές του τις δημιουργίες και ο κόσμος ανταποκρίνεται. Στα “Φωκικά” τα οποία διοργανώνονται στην Άμφισσα το 1982 υπό την αιγίδα του Δήμου Άμφισσας, ο Χαράλαμπος Στέφος εκθέτει τη Συλλογή του “Κατοχή- Πείνα”, έργο που συγκινεί το φιλότεχνο και όχι μόνο κοινό, με ιστορικές μνήμες του παρελθόντος, οι οποίες αναβιώνουν μέσα από τα προσωπικά βιώματα του καλλιτέχνη. Μαθητές, καθηγητές, φοιτητές, άνθρωποι του πνεύματος αλλά και απλοί άνθρωποι επισκέπτονται αυτή την έκθεση και συγκλονίζονται από τα έργα της.
Στα χρόνια που ακολουθούν, ο καλλιτέχνης είναι δημιουργικότατος. Συμμετέχει σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος ενώ οι κριτικές που δέχεται είναι διθυραμβικές. Τα βραβεία του, σε Ελλάδα και εξωτερικό επιβεβαιώνουν την αξία της τέχνης του. Έργα του βρίσκονται στις Δημοτικές Πινακοθήκες Αθήνας και Άμφισσας, στο ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας, στο Λαογραφικό Μουσείο Άμφισσας, στην Ελληνική πρεσβεία της Χάγης, στη Δημοτική Πινακοθήκη Λαμίας και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ο Χαράλαμπος Στέφος ήταν μέλος του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Κεντρικής Ελλάδας ΣΚΕΤΚΕ, ενώ συμπεριλαμβάνεται και στο Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών “Μέλισσα”. Δυστυχώς, σε μία ακόμη γόνιμη και παραγωγική στιγμή της ζωής του και της εικαστικής του δημιουργίας, έφυγε από κοντά μας στην ηλικία των 77 ετών, αφήνοντας πίσω του μια τεράστια πολιτιστική κληρονομία για τον τόπο του αλλά και για την πατρίδα του καθώς και για την ελληνική ζωγραφική τέχνη. Ο Χαράλαμπος Στέφος ήταν παντρεμένος με την Αικατερίνη Χ. Μποτίνη και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Γιώργο και την Μαρία.
Το έργο και το ήθος, κυρίως του χαρακτήρα και της τέχνης του Χαράλαμπου Στέφου, θα μείνει για πάντα ασίγαστο και καθοριστικό για τις επόμενες γενιές καλλιτεχνών και όχι μόνο.
•Ο Κώστας Κωστής είναι εξέχων ιστορικός και φίλος.Μολις διάβασα «αιρετική» ,τροπος του λέγειν, συνέντευξη του στον Δ.Δανικα.Η επανάσταση μας λέει ήταν «πολύπλοκο» γεγονός.Μαζι με τον ηρωισμό ανακατεύτηκαν σε αδιαίρετο σύνολο οι ίντριγκες,ο πλουτισμός επιτήδειων,η ιδιοτέλεια,οι τοπαρχες και οι τοπαρχιες προεστων,προκρίτων και αρματωλών ,οι εμφύλιοι και κάποτε και η βαρβαρότητα.Μας έσωσαν και οι «ξένοι».Η εθνική συνείδηση στην αρχή δεν υπήρχε ή ήταν ελάχιστη.Ο συνεκτικός δεσμός ήταν η θρησκεία και το Πατριαρχείο.
•Ναι έτσι θα ήταν.Οχι όμως μόνο έτσι.Δεν μπορώ να αμφισβητήσω την επιστήμη των λεπτομερειών και των γεγονότων.Με μια προϋπόθεση.Να μη χάνουμε την ουσία μέσα στο πέλαγος.Την πεμπτουσία θα έλεγα.
•Ποια είναι η ουσία;Χαρις στο 21 υπάρχουμε.Ελληνες.Χωρις αυτό θαμασταν ακόμα Γραικοί.Ισως μια επαρχία της Τουρκίας.Χαρις σε αυτό έχουμε Κράτος.Κράτος ελληνικό και όχι ελβετικά καντόνια παρά τους διχασμους μας.Χαρις σε αυτό βρήκαμε ξανά το νήμα της πανάρχαιας ιστορίας μας και σμιλέψαμε τη γλώσσα μας από τη Βαβέλ των ιδιωμάτων στις πρωτες ελληνικες πηγες της.Χαρις σε αυτό ως εναρκτήριο λάκτισμα αντικρίζουμε το μέλλον.Ναι είχαμε και τύχη με τους «ξένους».Αλλα δεν μας κάναν χατίρι για το δικό τους συμφέρον δούλευαν.Και δεν θα είχαν έρθει αν δεν είχε προηγηθεί ο αγώνας.Μιση και πάθη;ναι αλλά κσι αγώνας ηρωικός και αιματηρός.Αυτοι είμαστε.
•Δεν είμαι ιστορικός.Σεβομαι τη γνώση και το γεγονός ότι δεν έχει χρώμα και δεν πρέπει να συγκαλύπτει και να στρεβλώνει.Ομως για την ανυπαρξία εθνικής συνείδησης ,από ένστικτο ,αμφιβάλλω.Το Μεσολόγγι δεν μπορεί να συνέβη μόνο για να προστατευτεί κάποιο αρματολικι ή προυχοντιλίκι.Η αυτοθυσία τόσων πολλών ,επώνυμων κι ανώνυμων,δεν αφορούσε ηγεμονευουσες τοπικά κλίκες.Ειχε ξυπνήσει στις φλέβες η Ελλάδα.Ισως χωρίς μεγάλη σαφήνεια αλλά ήταν Ελλάδα.Γιατι αλλοιώς θα επικρατούσε το συμφέρον της συμβίωσης με τους Οθωμανους και όχι κακουχίες άνισου πολέμου.Γιατι κανείς μετεπαναστατικά δεν θα δεχόταν να ονομάζεται Ελληνας αν δεν αισθανόταν Ελληνας.Η Ελλάδα είχε ξυπνήσει.Δεν ήταν μόνο η θρησκεία.Ασφαλως έπαιξε ρόλο αλλά δεν ήταν το κυρίαρχο.
•Γιατί όπως στιχουργησε ο Παλαμας «η μεγαλοσύνη των λαών/δεν μετριέται με το στρέμμα/με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται/και με το αίμα.»
•Ναι να μάθουμε την «αληθινή ιστορία».Χωρίς φόβο και χωρις πάθος.Αυτη όμως την δική μας αλήθεια, το πύρωμα και το αίμα ,που μας ξανά γέννησε ως έθνος ,πρέπει να μην τη ξεχνάμε.Να τη γιορτάζουμε «με σημαίες και με ταμπούρλα».
Πάνος Μπιτσαξής
το Ασύρτικο είναι το πάθος του!
Πάρις Σιγάλας: το Ασύρτικο είναι το πάθος του
Το ότι απέσπασε το Ειδικό Βραβείο στα Βραβεία Ποιότητας του Γαστρονόμου μόνο τυχαίο δεν είναι. Κάθε αναφορά στο κρασί της Σαντορίνης έχει κρυφό ή φανερό παρονομαστή το όνομα Πάρις Σιγάλας.
19.03.2025
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Τσακαλίδης / SOOC
Γέννημα Σαντορινιός, θρέμμα όμως Πειραιώτης, ερχόταν τα καλοκαίρια στη Σαντορίνη για διακοπές στον παππού, που και αμπέλια είχε και κρασί έκανε. Μαζευόταν λοιπόν η φοιτητο-παρέα, αγόρια και κορίτσια, και με μια διονυσιακή διάθεση τρυγούσαν και διασκέδαζαν.Ο Πάρις Σιγάλας επένδυσε στη δυναμική του σαντορινιού αμπελώνα, εφαρμόζοντας καινοτόμες ιδέες στην αμπελοκαλλιέργεια και στην οινοποίηση.Λάτρης της θάλασσας, χειμερινός κολυμβητής και με το οινοποιείο του ακριβώς μπροστά στη θάλασσα, δεν χάνει ευκαιρία για βουτιά.
Ο Πάρις σπούδασε μαθηματικός και δίδασκε στον Πειραιά. Το κρασί έγινε το αγαπημένο χόμπι και έκανε τις πειραματικές του οινοποιήσεις σε μια γωνιά στο πατρικό σπίτι, στους Μπαξέδες της Οίας. Θυμάμαι πολύ έντονα το καλοκαίρι του 1991, στην «άλλη» Σαντορίνη που συχνάζαμε τότε, ότι το γεγονός ήταν πως «ο Πάρις εμφιάλωσε το κρασί του»!Η μοναδικότητα του σαντορινιού κρασιού οφείλεται (και) στο σκληρό και συνεκτικό έδαφος του νησιού, που δημιουργήθηκε από αλλεπάλληλα στρώματα ηφαιστειακών υλικών, τέφρα, λάβα και ελαφρόπετρα.
Ο Σαντορινιός μαθηματικός, οραματιστής και καινοτόμος, αρχίζει να πειραματίζεται πολύ σοβαρά με τα ιδιότροπα σαντορινιά αμπέλια και τους καρπούς τους. Σιγά σιγά και σταδιακά εγκαταλείπει τις αίθουσες διδασκαλίας του Πειραιά και μετακομίζει στη Σαντορίνη. Το Κτήμα Σιγάλα, το μικρό οινοποιείο ανάμεσα στα αμπέλια, στους Μπαξέδες, ανοίγει τις πόρτες στη νέα εποχή του νησιού και των κρασιών του το 1998. Από τότε μέχρι σήμερα, το Ασύρτικο της Σαντορίνης γράφει ιστορία. Μια ιστορία της οποίας ο Πάρις Σιγάλας είναι ακρογωνιαίος λίθος.
Παθιασμένος, συγκρουσιακός, απόλυτος, ο Σιγάλας αμφισβητεί δεδομένα, πειραματίζεται ξεσηκώνοντας αντιρρήσεις, θυελλώδεις πολλές φορές. Δεν πτοείται. Διεκδικεί τον αναγκαίο καθορισμό χρήσης γης προκειμένου να διασωθεί η έκταση των αμπελώνων από την αλόγιστη δόμηση, αγωνίζεται για τη διεθνή αναγνώριση του σήματος «Σαντορίνη», δίνει μάχες να αποκτήσουν οι Σαντορίνες την ποιότητα και την τιμή που τους πρέπει, μη διστάζοντας να ανεβάσει ο ίδιος τις τιμές.Η οινολόγος Εύα Αθανασοπούλου είναι υπεύθυνη για τα κρασιά που παράγονται στο οινοποιείο ΟΕΝΟ Π.
Πειραματίζεται με όλες τις εκδοχές οινοποίησης του Ασύρτικου, τονίζοντας και αναδεικνύοντας τις διαφορές στα διάφορα αμπελοτόπια, με επιστέγασμα αυτών των πειραματισμών την περίφημη σειρά 7 Χωριά. Το όνομά του συνδέεται με κάποια από τα μεγαλύτερα ελληνικά λευκά κρασιά. Στις αρχές του 2000 οινοποιεί και εμφιαλώνει Μαυροτράγανο. «Έχω ενδείξεις, πιστεύω ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις να βγει ένα καλό κόκκινο. Υπάρχει εμπορική έλλειψη για ένα κόκκινο σαντορινιό κρασί», μου λέει σε μια βόλτα μας στους αμπελώνες με το παλιό Φιατάκι. Άλλωστε δεν κρύβει και το προσωπικό του «συμφέρον», την αγάπη του για κόκκινα κρασιά. Και το Μαυροτράγανο δεν τον διέψευσε!Ο Πάρις Σιγάλας με την Εύα Αθανασοπούλου.
Η κουλούρα, το στεφάνι από κλαδιά και φύλλα που προστατεύει τα σαντορινιά σταφύλια από τους ισχυρούς ανέμους και τον καυτό ήλιο.
Η Σαντορίνη τα τελευταία 30 χρόνια έχει γράψει μια μοναδική ιστορία στο ελληνικό και όχι μόνο κρασί. Έβαλε το Ασύρτικο στα ποτήρια του κόσμου και η καθοριστική συμβολή του Πάρι Σιγάλα σ’ αυτό δεν αμφισβητείται από κανέναν.Πέρασαν χρόνια και καιροί, τα πράγματα άλλαξαν, η Σαντορίνη άλλαξε, το Κτήμα Σιγάλα άλλαξε κι αυτό χέρια. Φυσικά κανείς δεν περίμενε ο Πάρις να «βγει στη σύνταξη», να κάτσει σπίτι του ήσυχα ήσυχα να παρακολουθεί απλώς τις εξελίξεις. Ο Πάρις σηκώνει για μία ακόμα φορά την αυλαία και πρωταγωνιστεί σε ένα μονόπρακτο στο οποίο κυριαρχεί το Ασύρτικο. Το εμβληματικό πατρικό σπίτι του, με τη θάλασσα των ηφαιστείων μπροστά του, γίνεται ξανά αφετηρία για ένα νέο ξεκίνημα, με τη δημιουργία εκεί του «μπουτίκ» οινοποιείου OENO Π, στο οποίο συνεχίζει την έρευνα και την ενασχόλησή του με το Ασύρτικο.Στο «μπουτίκ» οινοποιείο OENO Π ο Πάρις Σιγάλας συνεχίζει την έρευνα και την ενασχόλησή του με το Ασύρτικο.Το καινούργιο οινοποιείο βρίσκεται στους Μπαξέδες, μπροστά στη θάλασσα, εκεί που ακόμα υπάρχει το πατρικό του σπίτι.
Καλοκαίρι 2023, καθόμαστε στο ΟΕΝΟ Π, σε έναν χώρο λιτής αισθητικής και φυσικού κάλλους, αντικρίζοντας τη θάλασσα. «Τώρα πια έχω την πολυτέλεια να κάνω το κέφι μου», λέει ο χαμογελαστός, ήρεμος και με κέφι για κουβέντα Σιγάλας. Για τον ίδιο, το ζητούμενο σήμερα είναι η ευγένεια των κρασιών, μια ευγένεια που να διαπερνά όλα τα χαρακτη- ριστικά, όπως συμβαίνει με τις μεγάλες λευκές Βουργουνδίες. Έτσι στο νέο του οινοποιείο χρησιμοποιεί πιεστήριο της Καμπανίας, που δίνει λεπτούς και φινετσάτους μούστους όπως αυτούς της Σαμπάνιας και πιθάρια που δίνουν τα ευερ- γετήματα του βαρελιού χωρίς την παρουσία του ξύλου.Το διαμορφωμένο προαύλιο του οινοποιείου δίπλα στη θάλασσα.
Τα τρία κρασιά που δημιουργούνται εδώ, τα Τρία Αμπέλια, τα Τρία Αμπέλια Πιθάρι 6 και το Akulumbo, είναι μια βουτιά στην ιστορική μνήμη του αμπελώνα της Σαντορίνης, μια ιστορία γραμμένη με κρασί, εκφραστική και μοναδική, όπως μοναδικό είναι το νησί και το Ασύρτικό του. Όπως μοναδικός είναι και ο Πάρις, που έγραψε πολλές σελίδες στην ιστορία του σύγχρονου κρασιού της Σαντορίνης
Πηγή: γαστρονόμος
