Βροχή και σήμερα,
κι ούτε ένα γράμμα σου,
κι ούτε ένα μήνυμα
στο μαύρο ουρανό…

Να ρράφεις σημαίνει να ξεχνάς. Η λογοτεχνία είναι ο πιο ευχάριστος τρόπος να αγνοείς την ζωή !

Φερναντο Πεσσοα Πορτογάλος συγγραφέας

H υπογραφή της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας. Πίνακας του Ραλφ Τρέμπλι.

Κάθε χρόνο στις 4 Ιουλίου, οι Ηνωμένες Πολιτείες γιορτάζουν τη «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας» τους από τη Μεγάλη Βρετανία το 1776, με σειρά εκδηλώσεων, στις οποίες κυριαρχούν τα πυροτεχνήματα και οι παντός είδους παρελάσεις. Είναι η εθνική εορτή της χώρας με τη μεγαλύτερη επιρροή στον πλανήτη, γνωστή στα αγγλικά ως Independence Day και ως Forth of July.

Στις αρχές του 18ου αιώνα είχαν διαμορφωθεί 13 βρετανικές αποικίες στα ανατολικά παράλια της Βόρειας Αμερικής (Μασαχουσέτη, Νιού Χαμσάιρ, Νέα Υόρκη, Πενσυλβάνια, Κονέκτικατ, Ροντ Άιλαντ, Νέα Υερσέη, Ντελαγουέρ, Μέριλαντ, Βιργινία, Νότια και Βόρεια Καρολίνα και Γεωργία). Μεταξύ τους υπήρχαν σημαντικές διαφορές, αλλά και πολλές ομοιότητες κυρίως ως προς τους θεσμούς και την κοινή καταγωγή των κατοίκων τους.

Το καθοριστικό βήμα για την αποκοπή του ομφάλιου λώρου των 13 αποικιών που τους συνέδεε με την μητέρα – πατρίδα, στάθηκε η επιβολή πρόσθετων φόρων από την Μεγάλη Βρετανία, προκειμένου να καλυφθούν οι πολεμικές της δαπάνες από τον Επταετή Πόλεμο με την Γαλλία (1756-1763). Οι νέοι φόροι σε μια σειρά από προϊόντα, όπως η ζάχαρη και το τσάι, καθώς και ο φόρος χαρτοσήμου στις εφημερίδες και τα εμπορικά έγγραφα, εξόργισαν τους αποίκους, επειδή δεν είχε ζητηθεί η γνώμη τους, σύμφωνα με την αγγλοσαξωνική παράδοση.

Η αντίδραση των αποικιών μεγάλωσε, όταν στις 17 Δεκεμβρίου 1773, κάτοικοι της Βοστώνης μεταμφιεσμένοι σε Ινδιάνους έριξαν στην θάλασσα 340 κιβώτια τσαγιού, που ανήκαν στην Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών, στην οποία το βρετανικό στέμμα είχε εκχωρήσει ειδικά προνόμια. Ο βασιλιάς Γεώργιος Γ’ διέταξε το κλείσιμο του λιμανιού και την στρατιωτική κατοχή του.

Τότε, οι κάτοικοι της Μασαχουσέτης κάλεσαν σε βοήθεια τις υπόλοιπες αποικίες. Στις 5 Σεπτεμβρίου 1774 συνήλθαν στην Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνιας, οι εκπρόσωποι των 13 αποικιών και συγκρότησαν το Ηπειρωτικό Κογκρέσο, όπως το αποκάλεσαν. Η συνέλευση των 56 εκπροσώπων διακήρυξε την επιθυμία των αποίκων να διοικούνται μόνοι τους, ενώ απηύθυνε στον βασιλιά μια διακήρυξη δικαιωμάτων.

Η ρήξη επήλθε στις 14 Απριλίου 1775, όταν βρετανικά στρατεύματα συγκρούστηκαν με ντόπιους πολιτοφύλακες στο Λέξινγκτον και το Κόνκορντ της Μασαχουσέτης. Ο βασιλιάς κήρυξε τους αποίκους επαναστάτες και το Ηπειρωτικό Κογκρέσο, αφού συνήλθε για δεύτερη φορά στις 10 Μαΐου 1775, αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο κατά του αγγλικού στέμματος και ανέθεσε την διοίκηση των στρατευμάτων και της πολιτοφυλακής στον μεγαλοκτηματία και στρατιωτικό Τζορτζ Γουάσινγκτον, που αργότερα έγινε ο πρώτος πρόεδρος του νεοσύστατου κράτους των ΗΠΑ.

Το προηγούμενο διάστημα στο Ηπειρωτικό Κογκρέσο είχαν διαμορφωθεί δύο τάσεις: η μία, από τους «Νομιμόφρονες» μεγαλοκτηματίες των Νότιων αποικιών (Βιρτζίνια, Νότια και Βόρεια Καρολίνα και Γεωργία), που επιδίωκαν την συνεννόηση και τον συμβιβασμό με το Λονδίνο και από την άλλη τους «Πατριώτες» αστούς των Βορείων αποικιών, που πίστευαν ότι μόνο με την πλήρη ανεξαρτησία θα μπορούσε να διασφαλιστεί η ελευθερία και η δική τους ανάπτυξη. Στην αρχή ήταν μειοψηφία μέσα στους κόλπους της συνέλευσης,αλλά η βρετανική αδιαλλαξία είχε ως αποτέλεσμα την τελική επικράτησή τους. Οι δύο αυτές τάσεις θα εκδηλωθούν και πάλι στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν Νότιοι και Βόρειοι θα συγκρουστούν στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο.

Στις 2 Ιουλίου 1776, το Ηπειρωτικό Κογκρέσο ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας και δύο ημέρες αργότερα, 4 Ιουλίου 1776, έδωσε στην δημοσιότητα την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, που ήταν έργο του δικηγόρου και μετέπειτα προέδρου των ΗΠΑ Τόμας Τζέφερσον. Η Διακήρυξη αυτή, που απευθυνόταν «προς την κοινή γνώμη όλης της ανθρωπότητας», αποτέλεσε την πρώτη πρακτική εφαρμογή των πολιτικών αρχών του Διαφωτισμού.

Ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας ή Αμερικανική Επανάσταση, ήταν μακροχρόνιος και επίπονος. Ως τις αρχές του 1778 ήταν ένας εμφύλιος πόλεμος μέσα στους κόλπους της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Στην συνέχεια διεθνοποιήθηκε, καθώς η Γαλλία (1778), η Ισπανία (1779) και η Ολλανδία (1780), συμμάχησαν με τις αποικίες εναντίον της Βρετανίας. Η ανεξαρτησία των ΗΠΑ επιτεύχθηκε τελικά με την Συνθήκη των Παρισίων της 3ης Σεπτεμβρίου 1783.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/1254

*Albert Einstein

 

Μπορεῖ κανεὶς νὰ μεθύσει ἀπὸ φῶς; Κι ὅμως ἐγὼ καθὼς ἀκουμπῶ πάνω στὸ βουβὸ κανόνι εἶμαι μεθυσμένος ἀπὸ φῶς καὶ διάφανο γαλάζιο, ἀπ’ ὁλοκάθαρες γραμμὲς ποὺ τὶς χαράζει σὰ μὲ μαχαίρι ὁ ἥλιος γιὰ νὰ σημαδέψει τὰ σύνορα τοῦ βουνοῦ καὶ τ’ οὐρανοῦ, τῆς στεριᾶς καὶ τῆς θάλασσας. Εἶν’ ἕνα λεπτό, ἡδονικὸ μεθύσι. Σὰ ν’ ἀρχίζω νὰ διαχέομαι στὴν ἀπεραντοσύνη τοῦ γαλάζιου.

Γιώργης Μανουσάκης

ΠΡΟΣΕΧΕ τὴν ἄρρωστη μαμά της. Ὅ­λη τὴν βδο­μά­δα, κά­θε μέ­ρα. Καὶ ὅ­ταν δὲν ἦ­ταν νο­σο­κό­μα στὸ σπί­τι της, θὰ ἔ­κα­νε τὴν νο­σο­κό­μα στὴν κοι­νω­νι­κὴ πρό­νοι­α. Φρόν­τι­ζε κά­θε πι­κρα­μέ­νο, κά­θε πα­ρα­τη­μέ­νο ἀ­πὸ τὴν μοί­ρα, ἀ­πὸ τοὺς συγ­γε­νεῖς του ἄν­θρω­πο. «Συγ­γε­νὴς πρώ­του βαθ­μοῦ!» «Ἀ­στεῖ­ο», σκε­φτό­ταν, «ἂν δὲν ἦ­ταν κα­κό­γου­στο, θὰ μπο­ροῦ­σε καὶ νὰ ἦ­ταν ἀ­στεῖ­ο».

Μὰ δὲν ἦ­ταν, δὲν γε­λοῦ­σε κα­νείς. Ἦ­ταν σω­στὸ δρά­μα . «Σι­γὰ τὴν σχέ­ση», ἔ­λε­γε ἀ­πὸ μέ­σα της, καὶ θύ­μω­νε μὲ τοὺς ἀν­θρώ­πους κι ἄλ­λο, κι ἀ­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο. «Συγ­γε­νὴς ἐ­σχά­του βαθ­μοῦ» ἔ­λε­γε, πὼς θύ­μι­ζαν οἱ σχέ­σεις στὸ οἰ­κο­τρο­φεῖ­ο, μιὰ γέν­να στὴν τύ­χη, σὰ βα­ρι­ε­στη­μέ­νη ζα­ριά, καὶ ἔ­πει­τα; Ἔ­πει­τα δὲν γνω­ρι­ζό­μα­στε. Πο­λὺ ἁ­πλά.

       Κά­θε Κυ­ρια­κὴ ὅ­μως ζοῦ­σε μό­νο γιὰ τὴν ἴ­δια. Οὔ­τε γιὰ τὴν μά­να της ποὺ ἦ­ταν στὰ τε­λευ­ταῖ­α της, οὔ­τε γιὰ κα­νέ­ναν.

       Πή­γαι­νε στὴν ἐκ­κλη­σί­α. Ἐ­κεῖ ἀ­νά­σαι­νε. Ἐ­κεῖ τὸν συ­ναν­τοῦ­σε. Τὸ πρω­ι­νὸ φῶς ἔ­πε­φτε πά­νω στὸ παμ­πά­λαι­ο τέμ­πλο, καὶ τὸ χρῶ­μα ἀ­πὸ ξύ­λο τρι­αν­τα­φυλ­λιᾶς ἄ­νοι­γε. Ἀ­νά­με­σα ἀ­πὸ τὶς σκα­λι­στὲς λε­πτο­μέ­ρει­ες, ἀ­νά­με­σα ἀ­πὸ τὶς ἀ­να­πα­ρα­στά­σεις τῶν φυλ­λω­μά­των, ἔμ­παι­νε τὸ φῶς καὶ τὰ δι­α­περ­νοῦ­σε ὅ­λα, σὰν ἕ­να λυ­τρω­τι­κὸ συ­ναί­σθη­μα, σὰν νὰ ἔ­βλε­πε τὴν ἀ­γά­πη.

       Ἐ­κεῖ κά­που, ἀ­νά­με­σα ἀ­πὸ τὶς ἀ­νά­λα­φρες αὐ­τὲς σκέ­ψεις, ἀ­νά­με­σα ἀ­πὸ τὸ ζων­τά­νε­μα τῆς μέ­ρας, καὶ ἐκείνη τὴν ἐρώτηση, τὴν ἀ­δύ­να­το νὰ ἀ­πο­δει­χτεῖ πέ­ραν ἀ­πὸ τοὺς χτύ­πους τῆς καρ­διᾶς της, ποὺ ἀ­πο­δει­κνυ­ό­ταν ἁ­πλὰ καὶ μό­νο θαυ­μά­ζον­τας ὅ­λα αὐ­τὰ σκε­πτό­με­νη γιὰ ὅ­λα αὐ­τά, ἡ ἐ­ρώ­τη­ση λοι­πόν, πού, ἦ­ταν ἀ­δύ­να­το νὰ ἀ­πο­δει­χτεῖ, πέ­ρα καὶ ξέ­χω­ρα ἀ­πὸ τοὺς χτύ­πους τῆς καρ­διᾶς της, ἐ­κεῖ ἔ­παιρ­νε τὴν ἀ­πάν­τη­σή της. Καὶ ἦ­ταν πει­στι­κή. Ἀρ­κε­τὰ πει­στι­κή.

       Νὰ ἐ­κεῖ: Λί­γο με­τὰ τὴν λει­τουρ­γί­α ἔμ­παι­νε μέ­σα το γε­ρον­τά­κι… θὰ ‘λε­γες πιά, κον­τὰ στὰ ἑ­βδο­μῆν­τα, ἴ­σως καὶ πα­τη­μέ­να κά­πως. Ἔμ­παι­νε μέ­σα το γε­ρον­τά­κι, ὁ πα­λιός της ἀ­νεκ­πλή­ρω­τος ἔ­ρω­τας, καὶ πή­γαι­νε καὶ κα­θό­ταν σχε­δὸν δί­πλα της. Τί ἀ­νεκ­πλή­ρω­τος δη­λα­δή; Ἁ­πλὰ εἶ­χε ἀρ­γή­σει νὰ ἐκ­δη­λω­θεῖ.

       Καὶ κά­θε Κυ­ρια­κὴ βλε­πόν­του­σαν, πα­ρά­νο­μα βέ­βαι­α, ὅ­μως φα­νε­ρά, τό­σο φα­νε­ρὰ θὰ ἔ­λε­γες, στὴν ἐκ­κλη­σί­α. Καὶ εἶ­χαν καὶ οἱ δύ­ο κα­θα­ρὴ τὴν συ­νεί­δη­σή τους. Καὶ τὰ γράμ­μα­τα ποὺ εἶ­χαν κά­πο­τε ἀλ­λά­ξει δὲν θυ­μό­ταν κα­νείς τους σὲ πιὸ συρ­τά­ρι ἦ­ταν πλέ­ον ξε­χα­σμέ­να. Ἴ­σως νὰ τὰ εἶ­χαν κι­ό­λας πε­τά­ξει. Ἴ­σως νὰ ἦ­ταν πλέ­ον ἄ­χρη­στα μιᾶς καὶ εἶ­χε ὁ ἕ­νας τώ­ρα τὸν ἄλ­λο, σὲ ἀ­πό­στα­ση ἀ­να­πνο­ῆς.

Κί­μων Κα­λα­μά­ρας

Πριν από την Αρχή της πρώτης Δημιουργίας που ονομάζουμε Θεόν, το μόνον που υπήρχε ήταν δυο τεράστιοι αόρατοι και Άπειροι κολοσσοί με απόλυτη ησυχία, γαλήνη, ηρεμία και αρμονία..

Ο ένας κολοσσός ήταν ο αγέννητος Άπειρος Χρόνος (όπως τον είχε περιγράψει πρώτος ο Έλλην φιλόσοφος και μαθηματικός Δημόκριτος) εκφραζόμενος ως  Μηδέν (0) και ο δεύτερος ο Άπειρος Κενός Χώρος (όπως τον είχε περιγράψει ο Αναξίμανδρος) εξ ίσου εκφραζόμενος ως Μηδέν (0).