Τόποι χλοεροί, με μάρμαρα και κυπαρίσσια,
με χώμα μουσκεμένο από πολλά δάκρυα,
που εμείς τους λέμε
νεκροταφεία ή κοιμητήρια.

Εκεί δεν κατοικεί κανείς.

Λησμονημένοι τόποι,
που θαρρούμε πως κοιμίζουν τους
αγαπημένους μας.
Κάποτε μόνο ο άνεμος διαβαίνοντας
βγάνει φωνή,
κάποτε μόνο αφήνει λυπημένη
τη φωνή του το πουλί.

Εκεί κανείς δεν κατοικεί.
Ήλιος και βροχή,
παιχνίδια του αττικού χειμώνα.

Τα κοιμητήρια είναι για τους ζωντανούς.
Οι νεκροί έχουν πεθάνει.

Από την ποιητική συλλογή του Κώστα Στεργιόπουλου «Τα τοπία του ήλιου»

Πράξις λαθραία

Ήταν ωραία στην αοριστία της
αυτή που με κρατούσε
ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως,
εκεί που ισορροπούν η μέρα με τη νύχτα,
με μισό πρόσωπο στο φως και τ’ άλλο στο σκοτάδι.

Ωραία, με προεκτάσεις απροσδιόριστες.

Όπως όταν χαράζει το χειμώνα
μέρα λαμπρή στα μέσα του Γενάρη,
κι άλλοτε, σαν «από την άλλη
μεριά αγγελτηρίων θανάτου».

Πράξις λαθραία,
που κάποτε κι αυτή τελειώνει
σαν τη ζωή.

Από την ποιητική συλλογή του Κώστα Στεργιόπουλου «Όσο είναι ακόμα καιρός»

Στις 11 Ιανουαρίου 2016 απεβίωσε μια πολύπλευρη και πραγματικά χαρισματική πνευματική προσωπικότητα, ο Κώστας Στεργιόπουλος.

Ο Στεργιόπουλος, ποιητής, πεζογράφος, κριτικός της λογοτεχνίας, νεοελληνιστής φιλόλογος και πανεπιστημιακός καθηγητής, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 20 Μαΐου 1926.

Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εκπόνησε διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

 οι αγιορείτες ψάλτες απλοί και ανεπιτήδευτοι, με καρδιά παιδική και γεροντική φρόνηση, μοναχοί μαυροντυμένοι, αφήνουν παράθυρα, πολλά παράθυρα, ανοιχτά για να μπει η άκτιστος θεία χάρις μέσα στην ψυχή και στο σώμα τους, ανοίγονται αγαπητικά, ελεύθερα κατά την καλή τους προαίρεση στο Τριαδικό Θεό και στην Κυρία Θεοτόκο.

Όταν ψάλλουν έχουν συμμετρία, αρμονία, τάξη. Σαν παιδιά αλλάζουν στασίδια στους χορούς, δίδοντας ο ένας τον άλλον την πρωτοκαθεδρία της ψαλμωδίας. Ο ένας δέχεται τον άλλο ενώ, όλοι μαζί αποτελούν ένα αρμονικό σύνολο. Δεν υπάρχουν καθηγητές και μαθητές. Ο καθένας δέχεται χωρίς σκάνδαλα και παρεξηγήσεις τις παρατηρήσεις των άλλων. Οι παρεμβάσεις, οι εισηγήσεις έχουν την οργανική τους θέση, ως συμβολή στην καλύτερη απόδοση του μουσικού κειμένου.

Δεν πηγαίνουν στα πανηγύρια των Ιερών Μονών και Σκήτεων οι Αγιορείτες ψάλτες για να εντυπωσιάσουν, ούτε για να προβληθούν. Δεν πηγαίνουν για να επιδείξουν τις φωνητικές τους ικανότητες ή την μουσική τους κατάρτιση. Ψάλλουν ταπεινά με την αγιορείτικη αίσθηση της χαρμολύπης, που φαίνεται στους αμύητους παράδοξο. Ψάλλουν θρηνητικά και συγχρόνως χαρούμενα, Εκφράζουν την εμπειρία των Αγίων Πατέρων που έκλαιγαν για τις αμαρτίες τους και συγχρόνως χαιρόντουσαν, διότι ο Αναστάς Κύριος τους ελεεί πλουσιοπαρόχως….

κι εκεί που το κοιτάς,

το χάνεις*

* Ο Κώστας Στεργιόπουλος (1926– 2016) ήταν βραβευμένος Έλληνας συγγραφέας, πεζογράφος, κριτικός και ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, πανεπιστημιακός καθηγητής.

Ο μεγαλύτερος εχθρός της γνώσης δεν είναι η άγνοια, είναι η ψευδαίσθηση της γνώσης.

Στίβεν Hawkins

Λέγει ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης, καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Ιβήρων

……Ξεκινά από την διδασκαλία και λόγο που «είναι όργανο τούτου του κόσμου και φθάνει στην σιωπή που είναι μυστήριο του μέλλοντος αιώνος.» (Αββά Ισαάκ Σύρου. «…Σεσίγηται εν αγνοία πάντων των ενθάδε. Αυτή εστίνη άγνοια η υπερτέρα της γνώσεως.» (Αββά Ισαάκ Σύρου,)…..

Πέρασε 178 ημέρες στο Διάστημα και σήμερα αποκαλύπτει ότι «ζούμε ένα ψέμα»

Ο Ρον Γκάραν επέστρεψε από το Διάστημα στη Γη με μια εντελώς νέα οπτική μετά τα όσα βίωσε

Πηγή: ΙΝ.gr

Μπορούμε μονάχα να φανταστούμε τι περνά από το μυαλό ενός αστροναύτη τη στιγμή που αντικρίζει τη Γη από το Διάστημα.

Ωστόσο, ο —62χρονος σήμερα— Ρον Γκάραν, πρώην αστροναύτης της NASA, θυμάται πως απογοητεύτηκε πλήρως μόλις βρέθηκε εκεί έξω, καθώς συνειδητοποίησε μια άλλη πραγματικότητα.

Και για να σας προλάβω, δεν είδε ότι η Γη είναι επίπεδη, αλλά κάτι πιο αδιάσειστο.

Διάστημα: Το «φαινόμενο επισκόπησης»

Προσπαθήστε να μπείτε για λίγο στη θέση του Γκάραν και φανταστείτε τι μπορεί να σκεφτόταν ενώ είχε τη θέα του πλανήτη μας και βίωνε αυτό που ονομάζεται «φαινόμενο επισκόπησης».

Για όσους δεν γνωρίζουν, ο όρος αυτός περιγράφει τη γνωστική αλλαγή που αισθάνονται πολλοί αστροναύτες όταν βλέπουν τη Γη ενώ αιωρούνται στο Διάστημα – την οποία οι ερευνητές συγκρίνουν με μια «κατάσταση δέους με αυτο-υπερβατικές ιδιότητες».

«Εκείνη τη στιγμή, δυστυχώς συνειδητοποίησα ότι αυτό το λεπτό στρώμα κρατάει ζωντανό κάθε πλάσμα στη Γη»

Αυτή ακριβώς την εμπειρία είχε ο Γκάραν, ο οποίος πέρασε 178 ημέρες στο Διάστημα, διανύοντας περισσότερα από 71 εκατομμύρια μίλια σε 2.842 τροχιές κατά τη διάρκεια της καριέρας του στη NASA.

Οι ανησυχίες μας δεν είναι κάτι το σπουδαίο

Με τη μοναδική οπτική που απέκτησε για τον κόσμο, έβγαλε μερικά πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα για τον τρόπο ζωής μας.

Μιλώντας στο Big Think, δήλωσε ότι συνειδητοποίησε ότι τα πράγματα για τα οποία ανησυχούν οι άνθρωποι δεν είναι τελικά κάτι σπουδαίο. Αυτά που θα έπρεπε να μας απασχολούν περισσότερο είναι η υπερθέρμανση του πλανήτη, η αποψίλωση των δασών και η απώλεια της βιοποικιλότητας.

«Είδα αστραπές, είδα το βόρειο σέλας και είδα την απίστευτη λεπτότητα της ατμόσφαιρας του πλανήτη μας. Εκείνη τη στιγμή, δυστυχώς συνειδητοποίησα ότι αυτό το λεπτό στρώμα κρατάει ζωντανό κάθε πλάσμα στη Γη», δήλωσε.

«Ζούμε ένα ψέμα»

«Είδα μια βιόσφαιρα γεμάτη ζωή. Δεν είδα την οικονομία. Αλλά δεδομένου ότι τα ανθρώπινα συστήματα αντιμετωπίζουν τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των συστημάτων υποστήριξης της ζωής του πλανήτη μας, είναι προφανές από το σημείο θέασης του Διαστήματος ότι ζούμε ένα ψέμα», εξήγησε ο Γκάραν.

Από τότε που πάτησε ξανά τα πόδια του σε στέρεο έδαφος, ο Γκάραν υπερασπίζεται με πάθος τη φροντίδα του πλανήτη μας.

«Δεν πρόκειται να έχουμε ειρήνη στη Γη έως ότου αναγνωρίσουμε το γεγονός της αλληλένδετης δομής όλης της πραγματικότητας», πρόσθεσε ο Γκάραν – και δεν είναι ο μόνος με αυτή τη σκέψη.

Ο αστροναύτης Μάικλ Κόλινς που πέταξε με το Apollo 11 δήλωσε ότι έμεινε έκπληκτος από το πόσο «εύθραυστη» και «μικροσκοπική» φαινόταν η Γη, ενώ ο Έντγκαρ Μίτσελ του Apollo 14 δήλωσε ότι η εμπειρία του έδωσε μια «έκρηξη επίγνωσης».

Σκούρτης, Μπερτσιάς, Θεοδωρίδης

Γρηγόριος Ναζιανζηνός:

«Θεόν φράσαι μεν αδύνατον, νοήσαι δε αδυνατώτερον»

Ιωάννης Δαμασκηνός:

«άπειρον ουν το Θείον, λέγει και ακατάληπτον· και τούτο μόνον αυτού καταληπτόν, η απειρία και ακαταληψία»

«Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο

λάμπει»

εξομολογείται ο Οδυσσέας Ελύτης στο ποίημα «Ακινδύνου, Ελπιδοφόρου, Ανεμποδίστου»