Το πογκρόμ που εξαπέλυσε ο τουρκικός όχλος, υπό την καθοδήγηση της κυβέρνησης Μεντερές, εναντίον της πολυπληθούς και ευημερούσας ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης στις 6 & 7 Σεπτεμβρίου 1955.

Με τον όρο «Σεπτεμβριανά» εννοούμε το πογκρόμ που εξαπέλυσε ο τουρκικός όχλος, υπό την καθοδήγηση της κυβέρνησης Μεντερές, εναντίον της πολυπληθούς και ευημερούσας ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου 1955. Αποτέλεσμα, οι 100.000 Έλληνες που ζούσαν εκείνη την περίοδο στην Πόλη να συρρικνωθούν σταδιακά και σήμερα μόλις και μετά βίας να ξεπερνούν τις 2.000.

Το 1955 τη γειτονική μας χώρα κυβερνούσε ο Αντνάν Μεντερές -ένας «πρώιμος Ερντογάν»- και το Δημοκρατικό Κόμμα. Ο Μεντερές έπαιζε αρκετά το μουσουλμανικό χαρτί, προκαλώντας εκνευρισμό στο κεμαλικό κατεστημένο της χώρας. Το αποδεικνύουν και τα χιλιάδες τζαμιά που κτίστηκαν επί πρωθυπουργίας του.

Η οικονομική κατάσταση στην Τουρκία δεν ήταν ανθηρή, ενώ ο εθνικιστικός πυρετός ανέβαινε, καθώς οι Ελληνοκύπριοι διεκδικούσαν την ένωση της μεγαλονήσου με την Ελλάδα. Ήταν μια καλή αφορμή για τους τούρκους ηγέτες να αποσπάσουν την κοινή γνώμη από τα προβλήματά της, στρέφοντάς την κατά της ελληνικής μειονότητας που ευημερούσε. Στις 28 Αυγούστου 1955 ο Μεντερές ισχυρίστηκε δημόσια ότι οι Ελληνοκύπριοι σχεδίαζαν σφαγές κατά των Τουρκοκυπρίων.

Η αφορμή για το Πογκρόμ κατά του Ελληνισμού της Πόλης δόθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου, με την έκρηξη ενός αυτοσχέδιου μηχανισμού στο Τουρκικό Προξενείο της Θεσσαλονίκης, που στεγαζόταν και στεγάζεται και σήμερα στο σπίτι, όπου γεννήθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο ιδρυτής του σύγχρονου τουρκικού κράτους. Ως δράστης συνελήφθη από τις ελληνικές αρχές ο Οκτάι Εγκίν, ένας μουσουλμάνος σπουδαστής από την Κομοτηνή, που αργότερα περιεβλήθη το φωτοστέφανο του ήρωα. Τιμήθηκε στην Τουρκία και διορίστηκε κυβερνήτης σε επαρχία. Χρόνια αργότερα σε μία συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση με το συμβάν και θεώρησε τον εαυτό του θύμα των ελληνικών αρχών.

Από την έκρηξη στο σπίτι του Ατατούρκ προκλήθηκαν μόνο μικρές υλικές ζημίες στις τζαμαρίες του κτιρίου, αλλά οι τουρκικές εφημερίδες εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός, μεγαλοποιώντας και διαστρεβλώνοντάς το, κατόπιν κυβερνητικών οδηγιών. Πρωτοσέλιδοι τίτλοι, όπως «Έλληνες τρομοκράτες κατέστρεψαν το πατρικό σπίτι του Ατατούρκ» της «Ισταμπούλ Εξπρές» και δημοσίευση μιας σειράς από παραποιημένες φωτογραφίες του συμβάντος, προκάλεσαν «αυθόρμητες» διαδηλώσεις στην Πλατεία Ταξίμ το απόγευμα της ίδιας μέρας.

Στις 5 το απόγευμα, το μαινόμενο πλήθος των 50.000 ατόμων στράφηκε κατά των ελληνικών περιουσιών στη συνοικία Πέραν. Οι λεηλασίες κράτησαν μέχρι τις πρωινές ώρες της 7ης Σεπτεμβρίου, όταν επενέβη ο Στρατός, καθώς η κατάσταση κινδύνευε να τεθεί εκτός ελέγχου. Μέχρι τότε, οι αρχές παρέμειναν απαθείς, όταν δεν διευκόλυναν τους πλιατσικολόγους στο έργο. Ο μηχανισμός του Δημοκρατικού Κόμματος, που ήλεγχε τα συνδικάτα, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στα έκτροπα.

Μεγάλος αριθμός διαδηλωτών μεταφέρθηκε από τη Δυτική Μικρά Ασία δωρεάν, αντί αμοιβής 6 δολαρίων, που ουδέποτε τους δόθηκε. 4.000 ταξί τους μετέφεραν στον χώρο των ταραχών, ενώ φορτηγά του Δήμου της Κωνσταντινούπολης είχαν αναπτυχθεί σε επίκαιρα σημεία της Πόλης, φορτωμένα με τσεκούρια, φτυάρια, ρόπαλα, αξίνες, σφυριά, σιδερένιους λοστούς και μπιτόνια βενζίνης, απαραίτητα σύνεργα για τον όχλο των επιδρομέων, που επέπεσε επί των ελληνικών καταστημάτων με τα συνθήματα «Θάνατος στους γκιαούρηδες», «Σπάστε, γκρεμίστε, είναι γκιαούρης», «Σφάξτε του έλληνες προδότες», «Κάτω η Ευρώπη» και «Εμπρός να βαδίσουμε κατά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης». Την οργή του όχλου δεν γλύτωσαν και κάποια καταστήματα αρμενικής και εβραϊκής ιδιοκτησίας.

Άνδρες και γυναίκες βιάστηκαν και σύμφωνα με τη μαρτυρία του γνωστού τούρκου συγγραφέα Αζίζ Νεσίν, πολλοί ιερείς εξαναγκάστηκαν να υποστούν περιτομή, με θύμα ένα αρμένιο παπά. 16 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους και 32 τραυματίστηκαν.

Έκτροπα κατά των Ελλήνων δεν έγιναν μόνο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και στη Σμύρνη. Το πρωί της 7ης Σεπτεμβρίου τούρκοι εθνικιστές έκαψαν το ελληνικό περίπτερο στη Διεθνή Έκθεση της Σμύρνης. Στη συνέχεια, κατέστρεψαν το νεόκτιστο εκκλησάκι της Αγίας Φωτεινής, ενώ λεηλάτησαν σπίτια ελλήνων στρατιωτικών, που υπηρετούσαν στο Στρατηγείο του ΝΑΤΟ.

.Ο πρωθυπουργός Μεντερές σε δηλώσεις του ισχυρίστηκε ότι το πογκρόμ κατά των Ελλήνων ήταν έργο των κομμουνιστών. Ένας ισχυρισμός που κατέπεσε αυτοστιγμεί και από τις αναφορές των ξένων πρεσβειών στην Άγκυρα προς τις κυβερνήσεις τους, που επισήμαιναν τις μεγάλες ευθύνες των τουρκικών αρχών.

Η κυβέρνηση Παπάγου προσπάθησε να διεθνοποιήσει το θέμα, αλλά χωρίς σημαντικά αποτελέσματα. Αμερικανοί και Βρετανοί δεν ήταν διατεθειμένοι να ασκήσουν πιέσεις στην Τουρκία, πολύτιμο σύμμαχό τους κατά τη διάρκεια του «Ψυχρού Πολέμου». Οι νατοϊκοί σύμμαχοί μας είπαν ξεκάθαρα να ξεχάσουμε το συμβάν. Μόνο το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών από τους διεθνείς οργανισμούς απαίτησε από την Τουρκία εξηγήσεις για την καταστροφή του 90% των ορθόδοξων ναών στην Κωνσταντινούπολη. Πάντως, τον Αύγουστο του 1995 η αμερικανική Γερουσία με απόφασή της κάλεσε τον Πρόεδρο Κλίντον να ανακηρύξει την 6η Σεπτεμβρίου Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Πογκρόμ.

Το Πογκρόμ κατά του Ελληνισμού της Πόλης προκάλεσε:

• τον θάνατο 16 Ελλήνων και τον τραυματισμό 32
• τον θάνατο ενός Αρμένιου
• τον βιασμό 12 Ελληνίδων
• τον βιασμό αδιευκρίνιστου αριθμού ανδρών (εξαναγκάστηκαν να υποστούν περιτομή)
• την καταστροφή:
  4.348 εμπορικών καταστημάτων,
  110 ξενοδοχείων,
  27 φαρμακείων,
  23 σχολείων,
  21 εργοστασίων,
  73 εκκλησιών,
  περίπου 1000 κατοικιών, όλα ελληνικής ιδιοκτησίας.

Το οικονομικό κόστος των ζημιών ανήλθε σε 150 εκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με διεθνείς οργανισμούς, ενώ η ελληνική κυβέρνηση τις υπολόγισε σε 500.000.000 δολάρια. Η οικονομική αιμορραγία και ο φόβος ανάγκασαν χιλιάδες έλληνες ομογενείς να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα.

Αργότερα, το τουρκικό κράτος διά του προέδρου Τζελάλ Μπαγιάρ υποσχέθηκε αποζημίωση για την καταστροφή των ελληνικών περιουσιών. Στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν ξεπέρασε το 20% των απαιτήσεών τους, με δεδομένο ότι τα περιουσιακά τους στοιχεία είχαν υποτιμηθεί δραματικά.

Πολλές λεπτομέρειες για τα Σεπτεμβριανά ήλθαν στο φως το 1961, κατά τη διάρκεια της δίκης για εσχάτη προδοσία του ανατραπέντος από τους στρατιωτικούς πρωθυπουργού Αντνάν Μεντερές, ο οποίος τελικά δεν γλύτωσε από την αγχόνη. Πολύτιμα στοιχεία προσκομίζει και το βιβλίο του διαπρεπούς ελληνοαμερικανού βυζαντινολόγου Σπύρου Βρυώνη «The Mechanism of catastrophe: The Turkish Pogrom οf September 6-7, 1955 and the destruction of Greek Community of Istambul (Greekworks.com, New York, 2005).

Πηγή:sansimera.gr

«Οι ανόητοι ζουν χωρίς να χαίρονται τη ζωή» Δημόκριτος (απ. 200)

Γνωρίζουμε τον Δημόκριτο ως «προσωκρατικό» φιλόσοφο, παρά το γεγονός ότι έζησε την ίδια εποχή με τον Σωκράτη (αλλά και τον Ιπποκράτη και τον Θουκυδίδη). Ο όρος (εξ αρχής προβληματικός) δηλώνει κυρίως την εμβριθή ενασχόληση του φιλοσόφου με τη φυσική φιλοσοφία και ειδικότερα με το πρόβλημα της δομής του κόσμου, που τον οδήγησε στη σύλληψη του κόσμου ως αποτελούμενου από άτομα και κενό. Η ατομική θεωρία ήδη από την αρχαιότητα επισκίασε τις ηθικές αντιλήψεις του Αβδηρίτη, αν και το ηθικό του έργο καταλαμβάνει πολύ μεγάλο μέρος της έρευνάς του, που -εφόσον είμαστε βέβαιοι ότι ο Σωκράτης δεν έγραψε τίποτε- κανένας έως τότε δεν είχε κατορθώσει. Έτσι ο Δημόκριτος γίνεται ο πρώτος φιλόσοφος που έχει μία συγκροτημένη θεωρία για το ευ ζην, την «ευθυμία».

Η φυσική θεωρία του Δημόκριτου -όσο κι αν ήταν ρηξικέλευθη- σίγουρα δεν πέρασε απαρατήρητη, μολονότι είχε περισσότερους πολέμιους παρά υποστηρικτές. Την υιοθέτησε μόνο ο Επίκουρος ο οποίος και την εξέλιξε, έως ότου γίνει αποδεκτή έπειτα από τις επιστημονικές ανακαλύψεις που επιβεβαίωσαν (προς το παρόν) την εγκυρότητά της. Τι συνέβη όμως με τη ηθική του θεωρία, η οποία προηγείται των άλλων φιλοσόφων; Τα ηθικά έργα του Δημόκριτου (από τα οποία ξεκινάει ο Διογένης Λαέρτιος τον κατάλογο της εργογραφίας του φιλοσόφου) δηλώνουν ότι ο συγγραφέας ενέκυψε στο ζήτημα της ευδαιμονίας, θέτοντας την «ευθυμία» σκοπό της ζωής.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει μία συλλογή από «αξιώματα» (γνῶμαι) που, παρά το παραποιημένο (δηλώνοντας τις πολιτικές του απόψεις;) όνομα του συγγραφέα («Δημοκράτους γνῶμαι») αποδίδεται στον Δημόκριτο. Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντούμε στην αρχαιοελληνική γραμματεία παραινέσεις και εντολές υπό τη μορφή αποφθεγμάτων. Το Μαντείο των Δελφών, ο Ησίοδος αλλά και ο Πυθαγόρας και ο Ηράκλειτος έχουν προηγηθεί. Ωστόσο, οι δημοκρίτειες «γνῶμαι» σκοπό έχουν να «θεραπεύσουν» τον κόσμο από τη νόσο της κακής ζωής, γι’ αυτό και παροτρύνει τους ανθρώπους να τον ακολουθήσουν. Η εισαγωγή αποσαφηνίζει και τον σκοπό του Δημόκριτου:

«Αν ακούσει κανείς αυτές εδώ τις διδασκαλίες μου («γνῶμαι») με σύνεση, θα επιτύχει πολλά πράγματα αντάξια ενός καλού ανθρώπου και θα αποφύγει πολλά ανάξια» (απ. 35)

Η θεωρία του Δημόκριτου, ακόμη και με τη μορφή αξιωμάτων, αποτελεί μία συγκροτημένη θεωρία («Περί ευθυμίας») η οποία, παρόλο που δεν έτυχε προσοχής, δεν είναι υποδεέστερη όλων εκείνων που θα ακολουθήσουν. «Η τύχη είναι γενναιόδωρη αλλά αβέβαιη, ενώ η φύση είναι αυτάρκης…» (Στοβαίος ΙΙ, 9, 5), θα υποστηρίξει για να το θέσει πιο ποιητικά: «Η τύχη παραθέτει ένα πολυτελές τραπέζι, αλλά η σωφροσύνη την αυτάρκεια» (απ. 210). Ο Δημόκριτος θα αποκλείσει τον παράγοντα τύχη από την ευτυχία στην οποία θα προσδώσει ένα νέο όνομα που ανταποκρίνεται καλύτερα στον σκοπό της ζωής.

Δημόκριτος – Hendrick ter Brugghen – 1628

Οι τραγωδίες διδάσκουν μέσα από τις συμφορές, αλλά για τον Δημόκριτο δεν χρειάζεται να μάθουμε από τα παθήματά μας: «Οι ανόητοι συνετίζονται με τις δυστυχίες» (απ. 54) και έχουν λανθασμένες απόψεις για τη ζωή. Οι ανόητοι δε γνωρίζουν πώς να ζήσουν, και παρόλο που δεν είναι ευχαριστημένοι από τη ζωή τους (απ. 200), επιθυμούν τη μακροβιότητα (απ. 201), ευχαριστιούνται από τα γερατειά, γιατί φοβούνται τον θάνατο (απ. 205) και δεν μπορούν να ευχαριστήσουν κανέναν (απ. 204).

Αλλά ο Δημόκριτος δεν θα κατακρίνει μόνο αλλά θα συστήσει και έναν τρόπο ζωής για να πετύχουμε την αταραξία της ψυχής. «Οι περισσότεροι γίνονται αγαθοί με την άσκηση παρά από τη φύση» Στοβαίος ΙΙΙ, 29, 66. (απ. 242), επομένως δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τη φύση του ανθρώπου, που αποζητάει ολοένα και περισσότερα σε αντίθεση με τα ζώα. «Τα ζώα γνωρίζουν πόσο χρειάζονται, ο άνθρωπος όχι» (απ. 198). Άρα, δεν είναι δύσκολο λοιπόν να καταλάβουμε ποιος διάγει έναν ευτυχισμένο βίο:

«Ευτυχής είναι αυτός που αισθάνεται γαλήνη με λίγα χρήματα, ενώ δυστυχής είναι εκείνος που ακόμα και με τα πολλά δυσθυμεί» Στοβαίος ΙV, 39,17 (απ. 286)

Ο Δημόκριτος έχει εμπιστοσύνη στην παιδεία που διαμορφώνει τον άνθρωπο. «Η παιδεία είναι στολίδι για τους ευτυχισμένους, ενώ για τους δυστυχισμένους καταφύγιο από τις συμφορές» Στοβαίος ΙΙ, 31, 58 (απ. 180). Η παιδεία, η μάθηση, η φρόνηση θα συμμετρήσουν τη ζωή, επιλέγοντας το ευχάριστο με τον ορθό τρόπο. Διότι:

«Ζωή χωρίς γιορτές είναι μακρύς δρόμος χωρίς πανδοχείο» (απ. 230)

Η δρ. Έλσα Νικολαΐδου είναι συγγραφέας του βιβλίου Φιλοσοφία για όλους, Φιλοσοφία για όλους: Γιατί να διαβάζουμε τους αρχαίους Φιλοσόφους, Μεταίχμιο 2022

philosophy.elsanicolaidou@gmail.com  

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

τρυγητές σε ώρα ξεκούρασης!

Ο θρυλικός “Κανόνιας” της ορεινής Δωρίδας.

Όταν δουλεύει ένας καλλιτέχνης
ζει. Όταν δεν δουλεύει ζει το χάος.

Takis*

*Ο Παναγιώτης Βασιλάκης, ευρύτερα γνωστός κυρίως με το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο Takis (Αθήνα, 29 Οκτωβρίου 1925 – 9 Αυγούστου 2019) ήταν Έλληνας γλύπτης.

 ό,τι λες για μένα δίνει πληροφορίες για σένα…..

Τρεις μικρές ιστορίες

Ο μπάρμπα – Γκίκας

Όταν ήμουν στη Γαλάτ’στα, περνούσε κάθε πρωί μπροστά από το σπίτι ο μπάρμπα Γκίκας με το γαϊδούρι τ’. Και τραγουδούσε τούρκικα. Πεταγόμουνα έξω να τον ακούσω. Κι όλοι. Όσοι μάζευαν καπνά σκυμμένοι, έτσι, ανασηκωνόντουσαν κι έμεναν μάρμαρο, να ακούνε το τραγούδ’. Πολλή ώρα, όσο να περάσει ο μπάρμπας πέρα.
*

Η σύναξη των γερόντων

Στα Δουμπιά το σπίτι μας ήταν κομμάτι ενός μεγάλου Τούρκικου. Δηλαδή, όταν έφυγαν οι Τούρκοι το μοιράστηκαν κάμποσες οικογένειες, δικοί μας. Είχε μια μεγάλη εσωτερική αυλή, με δέντρα κι ένα πηγάδι. Εκειδά στο πηγάδι γύρω, κάθε πρωί κατά τις δέκα μαζευόντουσαν πεντέξι γεροντάκια, μ’ ένα τόσο δα τσιπουράκι ή και χωρίς. Κι άρχιζαν να τραγουδάνε. Άρχιζαν με δημοτικά, μετά επειδή κάποιοι ήταν και ψαλτάδες έριχναν και μερικά τροπάρια. Έλεγαν και πολλά τούρκικα. Μια μέρα ένας παππούς με κυνήγησε με τη μαγκούρα, δεν ξέρω γιατί. Από τότε βρήκα κι εγώ άλλο κόλπο. Ήταν μια μεγάλη τριανταφυλλιά στον τοίχο, ανέβαινα εκεί πάνω χωρίς να με δούνε, μικρό παιδάκι ήμουνα, μια σταλιά, και τους άκουγα κρυφά. Τρελαινόμουνα να τους ακούω.
*
Στρώσε το στρώμα σου για δυο

Η μάνα μ’ μ’ έστειλε στο μπακάλικο του χωριού να της ψωνίζω. Μικρός ήμαν, έξι εφτά χρονών, χάζεψα και λίγο στην πλατεία κι όταν πήρα το δρόμο για το σπίτι άρχιζε να σουρουπώνει. Ξάφνου ακούω τραγούδι από παραδίπλα, στρίβω να δω τι είναι και βλέπω δυο παιδιά του χωριού μεγάλα να περπατάνε και να τραγουδάνε ένα που δεν το είχα ξανακούσει κι έλεγε «στρώσε το στρώμα σου για δυο, για σένα και για μένα…» Μαγεύτηκα και τους ακολούθησα, αυτοί μπροστά, εγώ ξοπίσω με δυο σακούλες στα χέρια, να περπατάω ήσυχα, μη με καταλάβουν και σταματήσουν… Και τα παράθυρα από τα σπίτια άνοιγαν, οι γυναίκες κοιτούσαν ξαφνιασμένες κι έλεγαν «μπράβο παιδούδια μ’, μπράβο σας!» και δεν έκλειναν ξανά, μέχρι να περάσουν οι δυο τραγουδιστές πέρα – κι εγώ ξοπίσω, ουρά τους. Τότε δεν είχαμε ραδιόφωνα στο χωριό, τα μόνα τραγούδια που είχα ακούσει ήταν τα δημοτικά.
Όταν έφτασα κάποτε στο σπίτι, μετά βίας γλίτωσα το καταχέρισμα, μάλλον γιατί φαινόμουν ακόμα αλλοπαρμένος και η μάνα μπερδεύτηκε. Ρώτησε μετά να μάθει ποιοι ήταν αυτοί οι νεαροί τραγουδιστάδες και της είπα. Ο Θανάσης ο Ακριβόπουλος και ο Μανώλης ο Μητσιάς.

(Την ιστορία, όπως και τις δύο προηγούμενες, μου την αφηγήθηκε ο μικρός ακόλουθος των τραγουδιστών. Πρέπει να συνέβη στα μέσα της δεκαετίας του ’60, ίσως λίγο πριν τη Χούντα. Το χωριό ήταν τα Δουμπιά της Χαλκιδικής και ο ένας από τους δυο τραγουδιστές ο νεαρός Μανώλης Μητσιάς, αυτός που γνωρίζουμε)