Σ’ ένα μυθιστόρημα του μεγάλου Θεοδώρου Δοστογιέφσκι ένας ενθουσιώδης νεαρός μιλάει για τη Ρωσία, την αγάπη που της έχει και τη φλόγα του να την υπηρετήσει. Ο φίλος του, που γνωρίζει ότι είναι άθεος, του επισημαίνει ότι θα μείνει για πάντα ξένος προς τη Ρωσία, αν δεν αποδεχτεί τη συστατική της θρησκευτικότητα. Τότε εκείνος απαντά ότι, αν πρόκειται για τη Ρωσία, είναι διατεθειμένος να γίνει ακόμα και χριστιανός, ακόμα και ορθόδοξος.
Αυτή η μυθιστορηματική ειλικρίνεια δεν υπάρχει ούτε στο ελάχιστο στους ημεδαπούς πολιτικούς, όταν παριστάνουν τους ευσεβείς. Πέραν αυτού, είναι προς συζήτηση αν η ημετέρα Ορθοδοξία των Πατέρων της Εκκλησίας έχει την παραμικρή σχέση με την ελληνική εικονολατρική παγανιστική εκδοχή του χριστιανισμού, η οποία επικράτησε και έφτασε ως τις μέρες μας. Απλά το επισημαίνω, χωρίς να έχω αντίρρηση επί της αρχής, για την πολιτική χρηστικότητα της «πίστης». Και θεωρώντας καταδικασμένη εκ προοιμίου, οποιαδήποτε προσπάθεια εκ των άνω επιβολής «ορθολογικών» απόψεων στις χριστιανικές – παγανιστικές θρησκευόμενες μάζες των συνελλήνων.
Υστερόγραφο, Άρης Βελουχιώτης, από τον λόγο της Λαμίας, 19 Οκτωβρίου 1944: Ο κομμουνισμός, λένε, θα καταργήσει την θρησκεία. Μα η θρησκεία είναι ζήτημα συνείδησης. Πώς θα καταργηθεί λοιπόν; Η κατάργηση της θρησκευτικής συνείδησης είναι πράμα αδύνατο, έστω κι αν ακόμα οι κομμουνιστές θέλανε να την καταργήσουν. Η θρησκευτική συνείδηση δεν καταργείται με απλές διαταγές. Αν συνέβαινε ένα τέτοιο πράμα, αυτό θα έμοιαζε με την διαταγή πού έβγαλε κάποτε ένας αστυνόμος στην Ανάφη, με την οποία απαγόρευε την πάλη των τάξεων!
Πηγή:neoplanodion
