•Στη Κύπρο όσοι γεννήθηκαν στα κατεχόμενα το 74,τη χρονιά της εισβολής είναι σήμερα 51 ετών.Τα παιδιά τους είναι εικοσπενταχρονα.
Αν μελετησουν την ιστορία ο τίτλος είναι η ιστορία των χαμένων ευκαιριών του πατριωτικού,αδιάλλακτου,μαξιμαλισμού.Η de facto διχοτόμηση.Ειναι πολύ αργά για δάκρυα ,δυστυχώς Νίκο Κοτζια, με το καπέλο στα βουνά της Ελβετιας ,Η ευκαιρία του «προέδρου» Μουσταφά παρήλθε στο ψοφόκρυο του γραφικού χωρίου Κραν Μοντανα.
•Η Κύπρος σύρεται στη Γενευη ,πάλι στην Ελβετία,σε μια πενταμερή αδιέξοδη και αχρείαστη στις σημερινές συνθήκες.Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ,κράτος μέλος της ΕΕ,σε capitis deminutio maxima,ως αρχηγός κοινότητας,φύλαρχος Ελλήνων,με τον Ταταρ ως αρχηγό κοινότητας,φύλαρχος των Τούρκων.Με την παρουσία του αγαθού Γεραπετρίτη,της αλεπούς Χακαν Φινταν,του Άγγλου ΥΠΕΞ (αν πάει)και του Γκουτιέρες.Τι πάμε να κάνουμε;να ακούσουμε τους Τούρκους να λένε για δύο κράτη,εμείς να λέμε όχι και μετά να φύγουμε περήφανοι έχοντας για μια ακόμα φορά συνδιαλλαγεί, ως ισόκυροι ,με το ψευδοκράτος.Ενα ακόμα βήμα πίσω.
•Γι αυτό επειδή θα προηγηθεί γεύμα,όπως διάβασα,είπα να κάνω μια δημιουργική προταση.Στη Γενευη βρίσκεται το αστεράτο εστιατόριο «Ο παπουτσωμένος γάτος».Πολυ καλό.Να πάνε εκεί.Το διάσημο πιάτο του είναι μπεκάτσα Ιρλανδιας.Η Ιρλανδία έχει ακόμα και θα έχει για πάντα το ζήτημα του ενός κράτους και φαίνεται πως έχει και μπεκάτσες.Ας πάνε όλοι μαζί για μπεκάτσες.Το «πάει για μπεκάτσες» το λέγανε στο γήπεδο όταν ο παίκτης από πλεονεκτική θέση έστελνε τη μπάλα στην εξέδρα.
•Ο Ρουμπιο,ο νέος ΥΠΕΞ των ΗΠΑ,έχει καταλάβει ότι οι ταξιδιωτικές υπερβολές βλάπτουν την υγεία.Εγκατελειψε την shuttle diplomacy του προκατόχου του Μπλινκεν.Που να τρέχεις τώρα.Προτιμα το τηλέφωνο.Διαβασα πως είχε αναλυτική τηλεφωνική συνομιλία με τον Κύπριο ΥΠΕΞ.
•Πάρε με στο τηλέφωνο λιγάκι να τα πούμε.Δεν τα βλέπω καθόλου καλά.

Πάνος Μπιτσαξής

«Ο αγώνας δεν είναι πάρε-δώσε. Κι όσοι επιζήσουν ας μην αναμένουν, ή ακόμα πιο χειρότερο, ας μην επιδιώξουν άλλες ανταμοιβές κι αξιώματα, γιατί οι υπηρεσίες προς την πατρίδα δεν εξαργυρώνονται».

Γρηγόρης Αυξεντίου*

*Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, Ελληνοκύπριος έφεδρος ανθυπολοχαγός του Ελληνικού στρατού, αγωνιστής του ενωτικού αγώνα εναντίον της Αγγλικής κατοχής και υπαρχηγός του Γεωργίου Γρίβα-Διγενή στην Ε.Ο.Κ.Α., που ονομάστηκε «Σταυραετός του Μαχαιρά», γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1928 στη Λύση, ένα κατεχόμενο από τους Τούρκους χωριό που βρίσκεται μεταξύ Λευκωσίας και Αμμοχώστου στη μέση του κάμπου της Μεσαριάς, και κάηκε ζωντανός από Αγγλικά στρατεύματα, όταν κυκλώθηκε από αυτά, στις 3 Μαρτίου του 1957, κοντά στη Μονή Μαχαιρά. Τάφηκε στις 4 Μαρτίου στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στο χώρο που είναι γνωστός ως Φυλακισμένα μνήματα, και εκεί βρίσκεται ως σήμερα, ο τάφος του.

Από τον ΓΛ το παρακάτω σχόλιο:

Όσον αφορά την άποψη HARARI και το σχόλιο (επ΄ αυτής) του Μιχάλη :

Πράγματι, δεν υπάρχει “απόλυτη αλήθεια” στο πλαίσιο της ανθρώπινης νόησης. 

Διότι μάλλον εκεί αναφέρονται (ο Harari σίγουρα).

Το λεπτό σημείο είναι αλλού όμως….

Η Ύπαρξη εξαντλείται στη νόηση??

Υπάρχει κάτι πέραν του (ανθρώπινου) νου??

Η βιωματική απάντηση του ερωτήματος εμπεριέχει και τη λύση του “γρίφου”…

Κατά τα λοιπά, ο καθείς μπορεί να έχει τη (νοητική) άποψη που προτιμά επί του θέματος 🤔😉

Γ.Λ.

Προς περαιτέρω περισυλλογή, παραθέτω και τα εύστοχα λόγια ενός (βιωματικού) Ανατολίτη :

“Η Δημιουργία είναι σαν ένα δέντρο : πουλιά έρχονται και τρώνε τους καρπούς του ή βρίσκουν καταφύγιο στα κλαδιά του, οι άνθρωποι δροσίζονται στη σκιά του, αλλά μερικοί μπορούν να κρεμαστούν απ’ αυτό. Ωστόσο το δέντρο συνεχίζει την ήρεμη ζωή του, αδιάφορο και χωρίς να αντιλαμβάνεται τις χρήσεις που του κάνουν. Ο ανθρώπινος νους είναι εκείνος που δημιουργεί τις δικές του δυσκολίες και ύστερα φωνάζει για βοήθεια. Είναι ο Θεός τόσο μεροληπτικός ώστε να χαρίζει γαλήνη στον ένα και θλίψη στον άλλο?? Στη Δημιουργία υπάρχει χώρος για τα πάντα…”

“Ο Εαυτός είναι καθαρή Συνείδηση. Εντούτοις ο άνθρωπος ταυτίζεται με το σώμα που είναι άψυχο και το ίδιο δεν λέει αυτοβούλως “εγώ είμαι το σώμα”. Κάποιος άλλος το λέει αυτό”. 

ΓΛ

Ιντεραμέρικαν από τα παλιά ..

Το 2001 ο σομελιέ Ρόναν Σέιμπερν (Ronan Sayburn) πρότεινε δύο ελληνικά κρασιά στους πελάτες του εστιατορίου του διάσημου σεφ Γκόρντον Ράμσεϊ στο Λονδίνο, ενός γαστρονομικού διαμαντιού με τρία αστέρια Μισελέν. Η ανταπόκρισή τους ήταν μάλλον …χλιαρή. «Τους έλεγα “θα πρέπει να δοκιμάσεις αυτό το κρασί από την Ελλάδα”. Κι η αρχική απάντησή τους ήταν: “καλύτερα όχι, δεν μου αρέσει η ρετσίνα”».

Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει, κυρίως χάρη στις πόρτες που άνοιξε στις διεθνείς αγορές το σαντορινιό ασύρτικο, αλλά και χάρη στο γεγονός ότι οι λάτρεις του κρασιού αναζητούν τη γευστική εμπειρία νέων, ιδιαίτερων ποικιλιών.

Οπως λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Σέιμπερν, CEO του Court of Master Sommeliers Europe, ένας από τους μόλις 279 Master Sommeliers παγκοσμίως και από τις πιο επιδραστικές προσωπικότητες διεθνώς στον χώρο του κρασιού, η Ελλάδα διαθέτει «φανταστικές, παγκόσμιας κλάσης ποικιλίες σταφυλιών», που δεν τις βρίσκεις πουθενά αλλού στον κόσμο, όπως το Ασύρτικο, το Ξινόμαυρο και το Αγιωργίτικο, αλλά και η Μαλαγουζιά, το Βιδιανό και το Λιάτικο.

Είναι αυτές οι ποικιλίες που την κάνουν συναρπαστική αγορά για το κρασί. «Δεν χρειαζόμαστε περισσότερο Chardonnay στον κόσμο, ούτε περισσότερο Sauvignon Blanc (…) Κάθε φορά που επισκέπτομαι την Ελλάδα γνωρίζω εκ των προτέρων ότι θα μάθω κάτι νέο (για τις ποικιλίες σταφυλιών και τα κρασιά της). Αν πάω στο Μπορντό ή τη Βουργουνδία, πιθανώς δεν θα μάθω κάτι καινούργιο. Στην Ελλάδα όμως, κάθε φορά που έρχομαι, θα υπάρχει πάντα μια νέα ποικιλία σταφυλιού, που θα λέγεται “μαύρο κάπως”» παρατηρεί ο ίδιος και προσθέτει πως είναι καλό να βλέπεις ότι οι Έλληνες οινοπαραγωγοί χρησιμοποιούν αυτές τις ποικιλίες είτε μόνες τους είτε αναμεμειγμένες με γαλλικές, παράγοντας πολύ ενδιαφέροντα κρασιά.

Παράλληλα σημειώνει ότι πρωτανακάλυψε τα ελληνικά κρασιά το 2000 στο Λονδίνο (όταν ένας έμπορος του πρότεινε τη Μαλαγουζιά του Γεροβασιλείου, το Ξινόμαυρο του Κτήματος Άλφα και το ασύρτικο του Σιγάλα) και τα ερωτεύτηκε γύρω στο 2002, όταν επισκέφτηκε το οινοποιείο του Πάρι Σιγάλα στη Σαντορίνη, η οποία ήταν πολύ διαφορετική τότε, σε σχέση με σήμερα, που είναι πολύ περισσότερο τουριστική, όπως λέει. Το ασύρτικο, από την ηφαιστειογενή γη της Σαντορίνης, με μια αίσθηση μοναδικότητας ως προς τον τόπο όπου παράγεται και τα εδάφη από τα οποία γεννιέται, ήταν κατά τον ίδιο αυτό που άλλαξε την εικόνα των ελληνικών κρασιών ανά τον κόσμο και έπεισε τους φίλους του κρασιού να στρέψουν το βλέμμα τους στους οίνους της Ελλάδας (σ.σ. που μέχρι τότε είχαν ταυτιστεί κυρίως με τη ρετσίνα, όχι πάντα καλής ποιότητας, που σερβιριζόταν στους τουρίστες κατά τις περασμένες δεκαετίες).

Συναντήσαμε τον Σέιμπερν, έναν κοσμοπολίτη του κρασιού με …περιπετειώδες βιογραφικό, που παρολίγον θα έβγαζε τα προς το ζην ως γεωλόγος, στη Θεσσαλονίκη, με αφορμή τη συμμετοχή του στην επιτροπή αξιολόγησης του διαγωνισμού «Thessaloniki Wine & Spirits Trophy 2025», που διοργανώνει η Ένωση «Οινοποιοί Βορείου Ελλάδος». Οι συμμετοχές στον διαγωνισμό έσπασαν φέτος ρεκόρ και έφτασαν τις 1.030 από Ελλάδα και Κύπρο.

Από μάστερ σομελιέ στα εστιατόρια του Ράμσεϊ, δάσκαλος καταδύσεων στην Ταϊλάνδη

Η Θεσσαλονίκη είναι μόνο ένας από τους πάμπολλους σταθμούς των ταξιδιών του καθώς εκείνος αγάπησε το κρασί εξ απαλών ονύχων (αφού ο πατέρας του, ερασιτέχνης οινοποιός, έφτιαχνε κρασιά από φράουλες, σμέουρα και άλλα φρούτα, που όταν ο Ρόναν ήταν παιδί τον βοηθούσε να τα συλλέγει και να τα οινοποιεί) και γνώριζε από νωρίς ότι δεν θέλει να εργαστεί σε τράπεζα ή εργοστάσιο με ωράριο 9 το πρωί- 5 το απόγευμα. Όταν ακόμα σπούδαζε γεωλόγος, έπιασε δουλειά μερικής απασχόλησης σε μια παμπ όπου σφουγγάριζε πατώματα και καθάριζε τηγάνια, αλλά και όπου βρέθηκε σε μεγαλύτερη εγγύτητα με το κρασί. Έτσι, από εκείνη την παμπ, άρχισε η διαδρομή που τον οδήγησε να προτείνει κρασιά σε μερικά από τα πιο διάσημα εστιατόρια του κόσμου.

Για οκτώ χρόνια εργάστηκε ως Executive Head Sommelier στα εστιατόρια του Γκόρντον Ράμσεϊ. Άρχισε να δουλεύει για εκείνον όταν λίγοι τον γνώριζαν και συνέχισε μέχρι που ο σεφ έγινε διάσημος και τηλεοπτικός σταρ. Τότε ο Ράμσεϊ είχε μόνο ένα εστιατόριο και έφτασε τα 12. Τα εστιατόριά του είχαν μόνο δύο αστέρια Μισελέν, που έφτασαν τα 20 σε οκτώ χρόνια. «Όλο αυτό ήταν αρκετά έντονο, οπότε μετά από οκτώ χρόνια αισθάνθηκα ότι χρειάζομαι ένα διάλειμμα» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και την Αλεξάνδρα Γούτα. Αποφάσισε λοιπόν να κάνει το διάλειμμά του στην Ταϊλάνδη, όπου πήγε για ένα δίμηνο καταδύσεων. «Κάποια στιγμή όμως τηλεφώνησα στον Γκόρντον και του είπα “δεν επιστρέφω”. Έμεινα για έναν χρόνο και εργάστηκα ως δάσκαλος καταδύσεων. Μετά πήγα για έξι μήνες στη Μάλτα. Ξέρεις, όταν επί χρόνια γεύεσαι κρασιά και εργάζεσαι στα βαθιά της φιλοξενίας υψηλού επιπέδου, το να πας σε ένα νησί όπου φοράς σορτς και σαγιονάρες, τρως τοπικό φαγητό και πίνεις μόνο μπίρα, μπορεί να κάνει επανεκκίνηση στον ουρανίσκο σου, αλλά και σε ολόκληρο το μυαλό σου. Ανανεώνεσαι και είσαι έτοιμος να συνεχίσεις» διηγείται.

Ένας μάστερ σομελιέ που τον μαγεύουν τα πετρώματα και τα ηφαίστεια

Μπορεί να μην ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Γεωλογία, αλλά η επαφή του με την επιστήμη τού άφησε παρακαταθήκη τη γνώση για ένα κρίσιμο στοιχείο της διαδικασίας παραγωγής κρασιών: τη γη, το χώμα, τα ηφαίστεια, τα γεωλογικά φαινόμενα. «Υπήρξα πολύ ενοχλητικός ως παιδί. Αν οι γονείς μου είχαν μια συσκευή τηλεφώνου, θα την αποσυναρμολούσα για να δω από πού βγαίνει η φωνή. Αυτό κάνω και με το κρασί. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω θάλασσα, βλέπω βουνά και ξέρω ότι αυτό επηρεάζει τα κρασιά της περιοχής: το κλίμα, το υψόμετρο. Και μετά σκέφτομαι: γιατί υπάρχουν τα βουνά και η θάλασσα εδώ; Αγαπάω την Ελλάδα και θα ήθελα να βρίσκομαι στη Σαντορίνη τώρα με τους σεισμούς. Γνωρίζω ότι αυτό ακούγεται άσχημο, αλλά οι μετακινήσεις και οι μετατοπίσεις τεκτονικών πλακών, ο κύκλος ζωής των πετρωμάτων, από μεταμορφικά σε πυριγενή και τελικά ιζηματογενή, η περιφορά της Γης, τα θαλάσσια ρεύματα, όλα αυτά επηρεάζουν το κλίμα και το κλίμα επηρεάζει τα κρασιά κι αυτός είναι ο λόγος που συγκεκριμένες ποικιλίες σταφυλιών αποκτούν καλύτερα χαρακτηριστικά σε κάποια χώματα, σε σχέση με άλλα. Όλα συνδέονται και όταν επιστρέψεις στα πολύ βασικά στοιχεία των πραγμάτων, καταλαβαίνεις γιατί το κρασί της Σαντορίνης έχει τόσο ωραία γεύση -γιατί προέρχεται από μια ποικιλία που τα πηγαίνει καλά στο συγκεκριμένο έδαφος, το ηφαιστειογενές. Και γιατί έχει ηφαίστεια το Αιγαίο; Το αποσυναρμολογείς όλο, ώστε να μπορείς να το αντιληφθείς σε όλες του τις διαστάσεις» περιγράφει με ενθουσιασμό.

Κρατώντας στα χέρια σου κρασιά που γεννήθηκαν πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο

Ποια θα έλεγε ότι είναι η πιο συναρπαστική φιάλη που έχει κρατήσει στα χέρια του; «Ω, θα έλεγα κρασιά όπως ένα Chateau Lafite του 1873, ένα Chateau d’ Yquem του 1890 από το Sauternes κι ένα Chateau Margaux του 1900. Όλα αυτά τα κρασιά είναι εκπληκτικά και μόνο επειδή έχουν ιστορία. Τα κρατάς και σκέφτεσαι τι συνέβαινε στον κόσμο τη χρονιά που οινοποιήθηκαν, σκέψου, δημιουργήθηκαν πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι μνημειακά κρασιά!» λέει.

Τελικά, γιατί ένας ή μια σομελιέ αποτελεί ενεργητικό για ένα εστιατόριο; Είναι πραγματικά τόσο απαραίτητος/η; «Μερικές φορές ξενοδόχοι και εστιάτορες θεωρούν τον σομελιέ πολυτέλεια και προσπαθούν να τον “ξεφορτωθούν”, πιστεύοντας ότι εξοικονομούν χρήματα. Αν όμως συγκρίνεις μια επιχείρηση που έχει σομελιέ και μια επιχείρηση που δεν έχει, αντιλαμβάνεσαι ότι ο σομελιέ βγάζει τα λεφτά του, κατά κάποιο τρόπο πληρώνει μόνος του τον μισθό του. Είναι ο άνθρωπος που θα παραγγείλει τα κρασιά, θα ελέγξει τα αποθέματα της κάβας, θα βεβαιωθεί ότι τα κρασιά έχουν παραδοθεί στην ενδεικνυόμενη κατάσταση και σε αντίθετη περίπτωση θα ζητήσει αποζημίωση και θα παραγγείλει νέα, αλλά επίσης είναι ο άνθρωπος που θα πουλήσει το επόμενο μπουκάλι. Ο άνθρωπος που όταν έρθει η ώρα του επιδόρπιου θα προτείνει μερικά γλυκά κρασιά… Όλα αυτά δεν μπορεί να τα κάνει ο manager του εστιατορίου, που έχει να ασχοληθεί με τους πελάτες και το προσωπικό και να συνεργαστεί με τον σεφ. Κάθε εστιατόριο χρειάζεται έναν σομελιέ, που θα είναι αφοσιωμένος στη συνολική διαχείριση ενός από τα πιο σημαντικά assets του: του κρασιού» υπογραμμίζει.

Αλήθεια, έχει ελληνικά κρασιά στο κελάρι του; «Ω ναι, έχω, κυρίως χάρη στον Κωνσταντίνο (σ.σ. τον Λαζαράκη, τον πρώτο ‘Ελληνα Master of Wine), ο οποίος κάνει εξαιρετική δουλειά και κάθε φορά που βρίσκομαι στην Ελλάδα θα έρθει να μου μιλήσει για ένα ακόμα εξαιρετικό κρασί και όταν έρθει η ώρα να φύγω θα μου δώσει μια ακόμα φιάλη» λέει ο διάσημος Βρετανός master sommelier, που τον Σεπτέμβριο θα επισκεφτεί εκ νέου την Ελλάδα, αυτή τη φορά την Αθήνα.

Πηγή: Εθνικός Κήρυκας

Με τον Σεβασμιώτατο Λεβαδείας και Θηβών κ Γεώργιο.

Η ανάπαυλα των καλλιτεχνών …

Αγροτόσπιτο στον βυθό της λίμνης Μόρνου.

Με τον βετεράνο!

Απο το Βήμα της Κυριακής. Γράφει ο Γρηγόρης Μπέκος:

Το ξερίζωμα.

1990.Δυο φίλοι, με τις συζύγους τους, ξεκινούν με το αυτοκίνητο από την Αθήνα και, μετά από ένα ταξίδι τεσσάρων ωρών, φτάνουν στη λίμνη του Μόρνου. Όμως δε βλέπουμε όλοι τα ίδια πράγματα, ακόμη και όταν αντικρίζουμε κάτι όμορφο. «Στα δικά μου μάτια, αυτή η πανέμορφη εικόνα, που εσείς θαυμάζετε, μοιάζει σαν τεράστιο νεκροταφείο στο οποίο έχει θαφτεί ένα ειδυλλιακό τοπίο, μια παραδεισένια κοιλάδα και, να προσθέσω το σημαντικότερο, ό,τι πιο πολύτιμο μπορεί να έχει ο άνθρωπος: Οι αναμνήσεις και τα βιώματά του. Μην ξεχνάτε ότι στον βυθό αυτή της λίμνης ήταν το σπίτι που γεννήθηκα και μεγάλωσα, σε αυτό το βυθό έχουν θαφτεί τα πρώτα 18 χρόνια της ζωής μου..». Εν προκειμένω, στο πρώτο διήγημα της συλλογήςΘαμμένα όνειρα, Ζωντανές αναμνήσεις, ο αφηγητής ταυτίζεται με τον συγγραφέα Κωνσταντίνο Γ. Μπερτσιά. Η τεχνητή λίμνη που καλύπτει μία έκταση 16 χιλιάδων τετρ. χιλιομέτρων στο κέντρο σχεδόν του νόμου Φωκίδος, άρχισε να κατασκευάζεται το 1972 και από το 1981 εξασφάλισε την υδροδότηση σε εκατομμύρια κατοίκους της Αττικής και όχι μόνο. Το βιβλίο αυτό διερευνά το τίμημα που έχει το συγκεκριμένο έργο για εκείνο τον τόπο και τους ανθρώπους του, ένα τίμημα, πολιτισμικό και υπαρξιακό, πέραν της οικολογικής παραμέτρου. Έχουν μεγάλο ενδιαφέρον οι αφηγήσεις αυτές, όχι μόνο επειδή εποπτεύουν το ιστορικό υπόβαθρο αλλά και γιατί δείχνουν πως ένα δεδομένο τραύμα, ένα ξερίζωμα σκεπασμένο από νερό, διαμορφώνει ταυτότητες, ατομικές και συλλογικές. Ο Γιώργος Σεφέρης διαποτίζει τις σελίδες: «να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό».

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΕΚΟΣ

Το ΒΗΜΑ /ΒΙΒΛΙΟ. ΚΥΡΙΑΚΗ 26/12/2021.

«Όταν καθιερωμένοι θεσμοί και παμπάλαια έθιμα παραμερίζονται στο άψε-σβήσε, όταν τα ιερά δεσμά της θρησκείας και της ηθικής καταρρακώνονται αιφνίδια, όταν ακόμα και οι λέξεις αλλάζουν τη σημασία τους – τότε γίνεται ηλίου φαεινότερον ότι όλα αυτά είναι τεχνητές κατασκευές και θεσμίσεις, όχι γεννήματα της Φύσης. Πίσω από το σκισμένο προσωπείο των θεσμίσεων προβάλλει τώρα το αληθινό πρόσωπο της Φύσης: είναι το πρόσωπο των Αθηναίων όταν ζητούν από τους Μηλίους να υποταγούν. Δεν το ζητούν με τη συνείδησή τους βεβαρυμμένη, δεν πιστεύουν ότι έτσι παραβιάζουν τη θεία τάξη, γιατί η θεία ή φυσική τάξη, ο εσώτερος νόμος του Όντος είναι ακριβώς ο νόμος του ισχυρότερου. Μόνο οι αδύνατοι αντλούν από τη θεία ή φυσική τάξη μιαν ηθική – όμως η ηθική, ως επιχείρημα και ως όπλο, δεν μπορεί να είναι ισχυρότερη από όσους υποχρεώνονται να καταφύγουν σ’ αυτήν. Η πίστη στην υπερίσχυση των ηθικών κανόνων γεννά απλώς φρούδες ελπίδες, ωθεί σε απελπισμένες και αυτοκαταστροφικές ενέργειες. Η πράξη θα όφειλε να προσανατολίζεται στους κανόνες της φρόνησης, οι οποίοι πάλι πρέπει να υπηρετούν τη φυσική επιταγή της αυτοσυντήρησης. Βεβαίως, η αυτοσυντήρηση έχει διαφορετικό νόημα για τον ισχυρό, ο οποίος μπορεί να διατηρήσει την ισχύ του μονάχα διευρύνοντας την συνεχώς, και για τον αδύνατο, ο οποίος σώζεται ανταποκρινόμενος στις επιθυμίες του ισχυρότερου».

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ

Λίγο πριν τον πνιγμό…

Θα συμφωνήσω με τον Harari για την ματαιότητα της αναζήτησης για την “απόλυτη αλήθεια” Όμως ας σκεφτούμε λίγο τι νοηματοδοτει η πρόταση “απόλυτη αλήθεια” . Όχι πολλά κατ’εμέ. Αντίθετα μάλιστα λίγα , διότι η δυναμική των δύο αυτών λέξεων υπερβαίνει τον νοητικό ορίζοντα μου καθώς δεν έχει κατεύθυνση , οντολογική υπόσταση ,ανθρωπολογική παρρησία αλλ’ούτε και έναν εσχατολογικό προορισμό. Ταυτόχρονα,ενδέχεται να λειτουργεί και αφελώς παραπλανητικά αφού η κοινή λογική εξοστρακίζοντας τέτοιες έννοιες,επιστρέφει στην συνήθη της επεξεργαστική φυλακή αφήνοντας με ενεό και παραδομένο στην χωριστικότητα του κτιστού κόσμου. Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε αρχικά τους λόγους των όντων και η εγγενής μας μεταφυσική αυτοσυνειδησία θα μας οδηγήσει σιγά σιγά σε δρόμους αναζήτησης που ίσως να αποκαλύψουν περαιτέρω αλήθειες. Ευχαριστώ για την υπομονή σας .

Μιχάλης

 

θεός και ανασφάλεια

Η ύπαρξη του θεού – οποιουδήποτε θεού- δεν προέκυψε από κάποιο σύστημα επίκτητο αλλά από μια βαθιά ανάγκη του ανθρώπου για απαντήσεις και ασφάλεια.

Ο Harari υπογραμμίζει ότι η αναζήτηση απόλυτης “αλήθειας” μέσα από τη θρησκεία ή την επιστήμη είναι μάταιη. Το να μάθουμε να ζούμε με αβεβαιότητα μπορεί να είναι το πιο ειλικρινές βήμα προς την κατανόηση του κόσμου…