🏛🌿
To ήξερες πως σύμφωνα με την παράδοση ο τόπος της Ακαδημίας ήταν ιερός καθώς από την ιερή ελιά που φύτεψε η Αθηνά στην Ακρόπολη βλάστησαν οι δώδεκα ελιές της Ακαδημίας και από αυτές δημιουργήθηκε ο Ελαιώνας των Αθηνών;

Κατά τους νεότερους χρόνους, οι περιηγητές περιγράφουν την αττική γη και αναφέρονται κατεξοχήν στον Ελαιώνα και τον Κηφισό ποταμό, επιχειρώντας να τους αποτυπώσουν σε χάρτες και υδατογραφίες.

Πηγή:dipylon society

Ο Βασίλης Καλτσάς με την παρέα του!

Έναν εξαίρετο άνθρωπο θα αποχαιρετίσουμε το μεσημέρι του Σαββάτου στο πρώτο νεκροταφείο -τις 13 θα τελεστεί η εξόδιος ακολουθία-. Ο Βασίλης Καλτσάς έφυγε σήμερα στα 93 του.Ο αείμνηστος ήταν στενός συνεργάτης του Δημήτρη Κοντομηνά από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας της Ιντεραμέρικαν. Προσέφερε τα μέγιστα για κτιστεί αυτό μεγάλο όνομα στο χώρο των ασφαλειών από διάφορες θέσεις που υπηρέτησε με πάθος και πίστη. Βοήθησε πολλούς ανθρώπους για να σταδιοδρομήσουν στο χώρο των ασφαλειών και έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από την ευρύτερη κοινωνία με την αείμνηστη Δανάη, την σύζυγο του, προσέφεραν μεγάλο κοινωφελές έργο (Λυρειο Ίδρυμα κτλ )

Ήταν άνθρωπος που με προσέλαβε στην Ιντεραμερικσν το μακρινό 1976 και του είμαι ευγνώμων.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει ..

Είναι καλύτερο να είσαι δυστυχισμένος και να γνωρίζεις το χειρότερο παρά να είσαι ευτυχισμένος στον παράδεισο των ηλιθίων.…

Συγγραφείς και βιβλιοποιοί

Κάποιοι επαγγελματίες γραφιάδες στήνουν μια καλλιτεχνίζουσα βιοτεχνία με φανταχτερή βιτρίνα κι από πίσω, στο μαραγκούδικο, κόβουν, πλανίζουν και λουστράρουν εκείνα τα βιβλία που πλασάρονται αβέρτα ως αναγκαίο συμπλήρωμα μιάς καθωσπρέπει επιπλώσεως. Η δουλειά τους, γρήγορη και φτηνή, συνοψίζεται σε ό,τι ο Κνουτ Χάμσουν αποκαλεί με σαρδόνια διάθεση δραματοποιημένη ξυλεία!

Οι πιο διάσημοι μάλιστα ανάμεσα σε όσους σκαρώνουν αναγνώσματα αμέσου καταναλώσεως έχουν ολόκληρα υποβοηθητικά συνεργεία. Ανιχνευτές για τον εντοπισμό των λογοτεχνικών πηγών και την προμήθεια των περιγραφικών υλικών, έμπειρο επιτελείο για τη συναρμογή της πλοκής και την ανάπτυξη της δράσης, μάστορες για τη λείανση των χαρακτήρων και το φινίρισμα των διακοσμητικών μοτίβων.

Τώρα εντούτοις τα πάσης φύσεως δάνεια ροκανίδια που χρειάζονται οι επιτήδειοι για να συμπήξουν δημοφιλή μυθιστορήματα, διακινούνται σε τόνους από τις μηχανές τεχνητής νοημοσύνης. Έτσι η μηχανορραφία αποκτά ένα καινούργιο νόημα καθώς τρέπεται σε μηχανογραφία – και από ύποπτη μεταφορά γίνεται ανενδοίαστη κυριολεξία.

Οι βιβλιοποιοί έχουν λοιπόν κάθε λόγο να χαίρονται με τα προφανή πλεονεκτήματα αυτής της εξελιγμένης κοπτορραπτικής μεθόδου. Το προσωπικό τους θα μειωθεί και τα βιβλία τους, κομποστοποιημένα με τις ορθοπολιτικά πρέπουσες αναλογίες, θα τρέχουν στη γραμμή παραγωγής με ταχύτητα μέχρι πρότινος αδιανόητη.

Πάντοτε φυσικά υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν αναγνώστες που αποστρέφονται τις βιβλιακές κατασκευές και αναζητούν εμπνευσμένη μυθοπλασία, ήρωες διακεκριμένου αναστήματος και αυθεντικούς συγγραφείς. Μα δεν συντρέχει λόγος σοβαρής ανησυχίας γιατί αυτοί, οι λιγοστοί ιδιότροποι, ασκούν τα εκλεκτικά τους βίτσια σε περιορισμένο κύκλο και κάνουν μικρή ζημιά στη μαζική δημοκρατία του βιβλίου.

ΗΡΑΚΛΗΣ ΛΟΓΙΘΕΤΗΣ

πηγή:neoplanodion.great

Πάτρα Ιούνιος 2023

Συνάντηση συνεργατών της Μινεττα Ασφαλιστικής

Πηγή: prime news

Απο το 1896 ο Τέσλα εργαζόταν σε ταλαντώσεις που θα χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά ενέργειας

Ο Νίκολα Τέσλα είναι σήμερα διάσημος για το έργο του στον ηλεκτρισμό και την ενέργεια. Ανέπτυξε το σύστημα εναλλασσόμενου ρεύματος, καθιστώντας δυνατή τη μετάδοση ηλεκτρικής ενέργειας σε μεγάλες αποστάσεις και εργάστηκε στην ασύρματη επικοινωνία και τη μεταφορά ενέργειας.

Ήταν ένας λαμπρός στοχαστής, αλλά και πολύ εκκεντρικός. Ίσως τα πιο αινιγματικά μέρη της προσωπικότητάς του να τον κάνουν τόσο ενδιαφέρον θέμα για συνωμοσιολόγους. Ο Τέσλα πιστώνεται ότι εργάστηκε ακόμα και σε άγνωστες πηγές ενέργειας, για να έρθει σε επαφή με UFO, ότι προκάλεσε την έκρηξη της Τουνγκούσκα αφού εργάστηκε για μια σεισμική γεννήτρια.

Απο το 1896 ο Τέσλα εργαζόταν σε ταλαντώσεις που θα χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά ενέργειας. Η ιδέα ήταν να δημιουργηθεί ένας ατμοκίνητος ταλαντωτής, ικανός να δημιουργήσει διάφορες συχνότητες. Εάν η συχνότητα ταιριάζει με τη συχνότητα συντονισμού, μια συσκευή λήψης θα πρέπει να μετατρέψει τις μηχανικές ταλαντώσεις ξανά σε ηλεκτρικό ρεύμα.Η ατμοκίνητη ηλεκτρική γεννήτρια ή ταλαντωτής του Tesla. Η συσκευή προοριζόταν για την παραγωγή ηλεκτρικών δονήσεων.

Το 1897 η συσκευή ήταν έτοιμη και το 1898 κατάφερε να ταλαντεύσει το εργαστήριό του στην οδό E. Houston 48 της Νέας Υόρκης, αρκετά, ώστε οι ανήσυχοι γείτονες κάλεσαν την αστυνομία, φοβούμενοι ότι συνέβει σεισμός. Ο Τέσλα εξήγησε αργότερα αυτή την αρχή στον δημοσιογράφο Allan L. Besnson, ο οποίος το δημοσίευσε τον Φεβρουάριο του 1912 σε ένα άρθρο σχετικά με τον συντονιστή του Tesla στο περιοδικό The World Today:

«Έβαλε τον μικρό του δονητή στην τσέπη του παλτού του και βρήκε ένα μισοστημένο ατσάλινο κτίριο στην περιοχή της Wall Street, από χαλύβδινο πλαίσιο χωρίς τούβλο ή πέτρα γύρω του. Έσφιξε τον δονητή σε μία από τις δοκούς και έκανε φασαρία με τη ρύθμιση μέχρι να το δονήσει. Ο Τέσλα είπε ότι η κατασκευή άρχισε να τρίζει και να υφαίνει και τα χαλύβδινα πλαίσια τραντάχτηκαν στο έδαφος, πιστεύοντας οι κάτοικοι ότι είχε γίνει σεισμός. Κλήθηκε η αστυνομία. Ο Τέσλα έβαλε τον δονητή στην τσέπη του και έφυγε. Δέκα λεπτά ακόμα και θα μπορούσε να είχε ρίξει το κτίριο στο δρόμο. Και, με τον ίδιο δονητή, θα μπορούσε να είχε ρίξει τη γέφυρα του Μπρούκλιν στο East River σε λιγότερο από μία ώρα».

Ο Τέσλα θέλησε να χρησιμοποιεί τα κύματα που δημιουργούνται από την εφεύρεσή του για ειρηνικές εφαρμογές. Μια συσκευή που θα μετέτρεπε την ηλεκτρική ενέργεια σε δονήσεις. Στη συνέχεια, θα χρησιμοποιούσε τα πετρώματα στο υπέδαφος για να στείλει τις δονήσεις σε μια δεύτερη συσκευή. Αυτή η συσκευή λήψης θα έπαιρνε τις δονήσεις και θα μετέτρεπε τις ταλαντώσεις με ηλεκτρισμό, για να χρησιμοποιηθεί η δόνηση μόνο τοπικά.

Στην πραγματικότητα, ο Tesla, είχε μια μικρή συσκευή, που αποτελείται από ένα έμβολο που δονείται σε έναν κύλινδρο, και ήταν ήδη αρκετά ισχυρό για να δονήσει ένα ολόκληρο κτίριο. Μόνο μία προφύλαξη ήταν απαραίτητη. Αν ήταν αρκετά ισχυρό, το μηχάνημά του θα μπορούσε να ταιριάξει με τη συχνότητα της Γης, προκαλώντας ακόμη και τεράστιους σεισμούς.

Ωστόσο, τη δεκαετία του 1930, ο Τέσλα φαντάστηκε να χρησιμοποιεί μικρότερες συσκευές για να ανακουφίσει την ενέργεια από τη Γη, σε αυτή την περίπτωση, για να αποτρέψει τους σεισμούς. Το σύστημα «τηλεγεωδυναμικής» του Tesla δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει το πρωτότυπο. Η συσκευή στην πραγματικότητα δεν έγινε αρκετά ισχυρή για να στείλει ενέργεια δονήσεων αρκετά μακριά. Η απόσβεση των ταλαντώσεων από τις κατασκευές και το υπέδαφος ήταν πάρα πολύ ισχυρή.

Μια άλλη ιδέα του Tesla ήταν πιο επιτυχημένη. Φαντάστηκε ότι θα χρησιμοποιούσε τις ταλαντώσεις που δημιουργούνται από τη συσκευή του για να αναζητήσει ένα υπόγειο (κενό στο υπέδαφος). Τα κύματα που θα στέλνονταν στο υπέδαφος θα αντανακλώνται από εμπόδια ή διαφορετικούς βράχους. Παρατηρώντας τα κύματα που επιστρέφουν, ένας γεωλόγος μπορεί να είναι σε θέση να δει το υπόγειο με τις δονήσεις.

Αυτή είναι ακριβώς η βασική ιδέα που χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι σεισμολόγοι. Παλμοί ενέργειας, που παράγονται από ηλεκτρομαγνητικές συσκευές, ελεγχόμενες εκρήξεις ή μηχανικά έμβολα, που αποστέλλονται βαθιά στο υπέδαφος και αντανακλώνται ή εκτρέπονται από γεωλογικές δομές.

Κάντε αυτό που αγαπάτε. Το πάθος είναι ένα από τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να αξίζει. Όταν είσαι παθιασμένος με κάτι, σε ενθουσιάζει συνεχώς και μπορείς να ξεπεράσεις ακόμα και τις δυσκολίες που θα προκύψουν. Για να είσαι πραγματικά υπέροχος σε κάτι, θα πρέπει να το αγαπήσεις.

Ο υπολογισμός του έτους βασίζεται ως γνωστόν στην ετήσια τροχιά της Γης γύρω από τον Ήλιο. Η τροχιά αυτή, που δημιουργεί τη διαδοχική εναλλαγή των εποχών του έτους, έχει τέσσερα καθοριστικά σημεία: την εαρινή ισημερία (20 ή 21 Μαρτίου), το θερινό ηλιοστάσιο (20 ή 21 Ιουνίου), τη φθινοπωρινή ισημερία (22 ή 23 Σεπτεμβρίου) και το χειμερινό ηλιοστάσιο (21 ή 22 Δεκεμβρίου). Οι ημερομηνίες αυτές ισχύουν για το Βόρειο Ημισφαίριο και οι αντίστροφες για το Νότιο.

Κάθε χρόνο στις 20 ή 21 Ιουνίου (21 Ιουνίου 2023), ο ήλιος βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του ουρανού στο βόρειο ημισφαίριο. Έτσι, παρατηρείται η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου για το βόρειο ημισφαίριο (θερινό ηλιοστάσιο, το λιοτρόπι, όπως το λέει ο λαός) και αντιστρόφως η μικρότερη ημέρα για το νότιο ημισφαίριο. Για το Βόρειο Ημισφαίριο είναι η επίσημη έναρξη του καλοκαιριού και για το Νότιο Ημισφαίριο του χειμώνα.null

Λαογραφία

Η ημέρα του θερινού ηλιοστασίου γιορτάζεται από αρχαιοτάτων χρόνων στην Ευρώπη με τιμές στον φωτοδότη και ζωοδότη Ήλιο. Οι σύγχρονοι παγανιστές τιμούν ιδιαίτερα το θερινό ηλιοστάσιο με επίκεντρο το μεγαλιθικό μνημείο του Στόουνχετζ στην Αγγλία. Στον ελληνικό χώρο συνδυάζεται με τις φωτιές τ’ Αϊ Γιαννιού και τον Κλήδονα, δύο έθιμα που τελούνται την παραμονή του Γενεθλίου του Ιωάννου του Προδρόμου (23 Ιουνίου).

Πηγή: https://www.sansimera.gr

Το να είσαι αγενής είναι μια επιλογή, και συνήθως μια καλά μελετημένη επιλογή. Για παράδειγμα, εάν κάποιος με τον οποίον κάνετε παρέα είναι αγενής με τον σερβιτόρο στο εστιατόριο ή με κάποιον υπάλληλο, αλλά μετά είναι καλός μαζί σας, προσέξτε. Μπορεί να κάνετε παρέα με έναν πραγματικά κακό τύπο ανθρώπου…

Οι κακοί άνθρωποι δεν σέβονται τους άλλους δημόσια, και τελικά δεν θα τους σεβαστούν ούτε ιδιωτικά. Αυτό περιλαμβάνει και τον τρόπο με τον οποίο σας συμπεριφέρονται, οπότε προσέξτε.

.

Νόστος για μια πνιγμένη πατρίδα, του Ηλία Προβόπουλου

Ηλίας Προβόπουλος, 19/6/2023 nextdeal

Ο νόστος  του Οδυσσέα είναι ένα στοιχείο που διαχρονικά χαρακτηρίζει τους Έλληνες και σε κάθε εποχή που ακολούθησε, από εκείνα τα μυθικά χρόνια μέχρι σήμερα εκφράζεται και με διαφορετικό τρόπο αλλά στον πυρήνα του παραμένει ο ίδιος. Μέσω αυτού, η λογοτεχνία, η ποίηση, οι αφηγήσεις και τα παραμύθια έχουν καταφέρει να κρατήσουν ζωντανή και να μεταφέρουν από γενιά σε γενιά και να ανατροφοδοτούν την παράδοση της επιστροφής στα πάτρια εδάφη. Εννοείται ότι και ο Έλληνας, από τότε μέχρι σήμερα δεν έπαψε ποτέ να ταξιδεύει στις άκρες του κόσμου και να αναζητεί προκοπή και βεβαίως συγκινήσεις.

Στα τελευταία όμως χρόνια, από την λήξη του πολέμου και κατόπιν να κυριολεκτούμε, για ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, το ταξίδι από την μικρή πατρίδα προς μια μεγάλη πόλη ή τον κάμπο αν επρόκειτο για ορεινό μέρος είχε ως στόχο την μόνιμη εγκατάσταση. Οι λόγοι πολλοί αλλά ο κυριότερος η αναζήτηση προκοπής αφού η μικρή πατρίδα ραγδαία έχανε την δύναμή της και οι κοινότητες διαλύονταν. Έτσι, για ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής περιφέρειας, η μετακίνηση των νέων στις πόλεις ήταν μονόδρομος.

Ενώ όμως για όλες τις περιπτώσεις η ανάγκη αυτή οφείλονταν στην αναζήτηση εργασίας για κάποιους άλλοι λόγοι, πιο σκληροί και πιεστικοί θα έλεγα υποχρέωσαν τους κατοίκους από πολλές περιοχές να τις εγκαταλείψουν γιατί αυτές θα εξαφανίζονταν. Όχι με κάποιο μαγικό τρόπο θα έσβηναν από τον χάρτη αλλά λόγω κάποιων έργων, τα φράγματα επί του προκειμένου σε ορισμένους ποταμούς θα τις έπνιγαν κάτω από τα νερά. Και δεν είναι λίγες αυτές οι περιοχές στην Ελλάδα. Αχελώος, Μέγδοβας, Άραχθος, Αλιάκμονας, Λούρος, Πηνειός, Στρυμώνας. Λίγο πολύ κάθε μεγάλο ποτάμι της Ελλάδας φράχτηκε για να γίνει κάποια λίμνη και κατά συνέπεια μια μικρή πατρίδα θάφτηκε κάτω από τα νερά.

Μια μικρή πατρίδα την οποία την θυμούνται μόνο όσοι την έζησαν και για τους νεότερους δεν αποτελεί παρά μια φήμη. Μια τέτοια μικρή πατρίδα ήταν και η κοιλάδα του Μόρνου που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Κώστας Μπερτσιάς, πετυχημένος ασφαλιστής και ο οποίος με το ευθύ λόγο του και την ωραία πέννα του προσπαθεί να διατηρήσει τη μνήμη της και τούτο το κατορθώνει στο βιβλίο του «Θαμμένα όνειρα, ζωντανές αναμνήσεις» (Εκδόσεις «Οροπέδιο»). Το βιβλίο αρθρώνεται σε 18 διηγήματα που είναι εγκώμιο προς ένα κόσμο που η λίμνη εξαφάνισε ολοσχερώς χωρίς όμως να τον σβήσει από τις μνήμες. Αυτές τις μνήμες τις παιδικής και εφηβικής ηλικίας σε συνδυασμό με την ζωή της κοιλάδας παραθέτει ο Κώστας ενώ παράλληλα σχολιάζει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται η Ελλάδα την «ανάπτυξη» και την αδιαφορία για τις συνέπειές της. Τα βιώματά του, στον μικρό Λουτσοβίτικο κάμπο που πνίγηκε πριν από 42 χρόνια στη λίμνη του Μόρνου και ουδέποτε θα αναστηθεί είναι μια ανάγνωση της Ελλάδας που χάσαμε και καμιά άλλη γενιά στο εξής δεν θα μπορέσει κι αυτή να την αναστήσει. Ούτε κι αν βρεθεί στην ανάγκη, γιατί τους παραδίδουμε μια κατεστραμμένη, μαγαρισμένη από την άναρχη ανάπτυξη χώρα  

Το βιβλίο είναι ο δικός του νόστος και τον καταθέτει στην μεγάλη ιστορία των μικρών πατρίδων όλων μας και μας συγκινεί, καθώς η δική του δεν υπάρχει. Δεν μπορεί να επιστρέψει σε αυτή, δεν μπορεί να δει ούτε τα ερείπιά της, ούτε να υποψιαστεί τα ίχνη της μέσα στα δάση όπως κάλυψαν άλλες. Δεν μπορεί ούτε σε καμιά έρημη πλατεία να σταθεί, ούτε το σχολείο να αντικρύσει. Ούτε καν τους τάφους των προγόνων του δεν μπορεί να προσκυνήσει αφού όλα σκεπάζονται από ένα βαρύ στρώμα νερού. Η λίμνη του Μόρνου σκέπασε τα πάντα αλλά ο Κώστας που ήξερε κάθε σημείο από την κοιλάδα που καταποντίστηκε μας ξεναγεί με τον τρόπο του και μας γνωρίζει τι κρύβεται κάτω από τα νερά. Μέσα σε 18 εξαιρετικά κείμενα καταφέρνει να αναστήσει τον κόσμο που νοσταλγεί και δεν θέλει να ξεχαστεί. Πράγμα που παλεύει πολλά χρόνια τώρα από τους ιστότοπους loutsovos.blogspot.com και https://orinadervenoxoria.com

Στο επίμετρο του βιβλίου, ο δικός μας Βαγγέλης Σπύρου που φαντάζομαι στα ονόματα των τόπων που αναφέρει ο Κώστας γύρω από τον Μόρνο όταν το διάβαζε έβλεπε άλλα γνωστά από τον Άραχθο που κατάπιε η λίμνη Πουρναρίου, δίνει μια άλλη, ίδια κατάθεση για το δικό του Δίστρατο. Όπως και η Φώφη Παντελή, φιλόλογος – διευθύντρια Μ. Ε. στη Λευκωσία, στον πρόλογο γράφει για την δική της χαμένη πατρίδα στην Κύπρο.

Ο ψυχίατρος Robert Waldinger κάνει πράξη αυτό που πρεσβεύει. Ως διευθυντής της Μελέτης Ανάπτυξης Ενηλίκων του Χάρβαρντ, μιας από τις μακροβιότερες μελέτη για το πώς να ζει κανείς υγιή, ευτυχισμένη και γεμάτη νόημα ζωή, ξέρει πώς να εφαρμόζει “το δικό του φάρμακο” – και το προτείνει ανεπιφύλακτα: Δεν είναι τα χρήματα, η επαγγελματική επιτυχία ή οι διακοπές σε τροπικούς παραδείσους που μας κάνουν ευτυχισμένους, αλλά οι σχέσεις μας με τους άλλους. Αυτό είναι που καθορίζει σε ποιο βαθμό είμαστε ευτυχισμένοι με τη ζωή μας και σε μεγάλο βαθμό πόσο θα ζήσουμε.

Ορεινογραφίες

Η κωμόπολη Ακραίφνιον (1) είναι εύρωστη, ωραία  και κρατάει τον κόσμο της.  Στο έμπα του χωριού, μάς καλωσορίζουν αρχαίες κολώνες, σε νησίδα του δρόμου πριν την μεγαλόπρεπη εκκλησία του, σημάδι πως ο τόπος κρατάει ιστορία που έρχεται απ’ την αρχαιότητα..  Ένας δρόμος βόρεια οδηγεί, βγαίνοντας ψηλά από το χωριό, στον οικισμό Κόκκινο, αφού γυροφέρει τον λόφο ύψους 558μ. και άλλος ανατολικά αρχικά στην Αγ. Παρασκευή, δίπλα ο χώρος του ναού Πτώου Απόλλωνος, στις πλαγιές του λόφου Αγίας Πελαγίας, ύψους 725μ. Πτώου (2).

_{Στον οικισμό Ακραίφνιο Βοιωτίας}

Διασχίζουμε τον οικισμό και βγαίνουμε πάνω απ’ αυτόν, ακολουθώντας την ανατολική κατεύθυνση,  όπου σταματάμε για να έχουμε μια γενική όψη του, με τον καιρό να μην έχει ξεκαθαρίσει τι θέλει.  Μουντάδα, μάλλον για βροχή.  Το σκέπτεται.  Φτάνουμε σε ένδειξη Αγία Παρασκευή.

_{Μερική άποψη του οικ. Ακραίφνιον, ύψ.280μ. Άνοιξη 2023}

Η Αγία Παρασκευή, υψ.400μ.  είναι ένα ξωκκλήσι, σωστό στολίδι στον χώρο απ’ όπου βλέπει κανείς μέρος της λίμνης Υλίκη.  Το ναΰδριο είναι ανακαινισμένο και ο περιβάλλοντας χώρος υπέροχος.

_{Αρχαιολογικός χώρος του Απόλλωνος Πτώου, φώτο: Άνοιξη 1990}

Βρίσκουμε δύο ντόπιους, ο ένας καθάριζε το έδαφος κάτω από τις ελιές και του άλλου του διακόψαμε τον πρωϊνό του περίπατο.   Τους ρωτάω πού βρίσκονται τα αρχαία του ναού Απόλλωνος Πτώου και μου δείχνουν την χορταριασμένη πλαγιά.  «Μα, εδώ δεν βλέπω τίποτα..»«εντάξει, δεν επιτρέπεται να βάλουμε χέρι.  Βλέπεις η αρχαιολογία… Δεν μπορεί, ο δήμος να κάνει τίποτα..  Και έχει πολλά αρχαία πράγματα εδώ ο τόπος… Έχουν βγάλει οκτώ κούρους από εδώ και είναι στο μουσείο της Θήβας.  Πιο πάνω έχει ολόκληρο τοιχίο αρχαίο, έχει αρχαίο ναό του Απόλλωνα,  βγάζει νερό ο τόπος».  «Πώς μπορώ να πλησιάσω τον χώρο»;  «Μπες στα χορτάρια μέσα και θα βρεις  κάτι σαν μονοπατάκι.  Πιο πάνω θα δεις καλλίτερα..» 

_{Αρχαιότητες στο Μαντείο Απόλλωνος στο Πτώον όρος, 1990}

«Πλακώθηκα» στην πλαγιά, τα χορτάρια ένα μέτρο και ευτυχώς κάτι βρήκα.  Μία γούρνα, κάτι σκόρπια κομμάτια αρχαία και μία τρύπα.  Πιο ψηλά κάτι ξύλινα δοκάρια, σαν να προσπαθούσαν να στηρίξουν ένα τοιχίο, αλλά ο τόπος υγρός, σίγουρα έβγαινε νερό.  Χάρηκα που βρήκα τον τόπο με τη βοήθεια των ντόπιων.  Γυρίζω, όλο χαρά.  Τώρα συστηθήκαμε και είπαμε το όνομά μας και πού πάμε.  Είπαμε ότι «πάμε στο αντάμωμα των Σαρακατσάνων του Σκροπονερίου, αφού περπατήσουμε λίγο στο βουνό σας (Πτώο)».  «Σαρακατσάνοι είσαστε»; «Όχι αλλά το όνομά μου είναι Ντάσιος και…».  «Ντασιαίους έχουμε και στο Ακραίφνιο»!, «Το ξέρω, μια οικογένεια είμαστε».  «Δεν ξέρω εάν είμαστε Σαρακατσαναίοι, αλλά πώς και γιατί μπλέχτηκα να μελετάω τους Σαρακατσαναίους στην Κωπαϊδα, Καλαμπαλικαίους, Μιχοπουλαίους, Ντασιαίους θα πρέπει να το ψάξω..»

Όση ώρα εγώ γυροφέρνω στον χώρο, η σύντροφός μου τα λέει με τους ανθρώπους στην Αγία Παρασκευή.

_{Απ’ τον αρχαιολογικό χώρο, του Απόλλωνος στο Πτώον, 1990}

Αν δυστυχώς ο αρχαιολογικός χώρος είναι «άφαντος», το παρακείμενο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής έχει εξωραϊστεί και είναι σωστή όαση.    Περιβάλλοντας χώρος, χώρος αναψυχής, τα πουρνάρια έγιναν δένδρα, κιόσκια και παγκάκια για ανάπαυση και χώρος για ψησίματα στην γιορτή της Αγίας Παρασκευής.  Εξαιρετικά φροντισμένος ο χώρος!  Το ναΰδριο της Αγίας Παρασκευής ανήκει στον δήμο Ακραιφνίου.  Μακάρι να ήταν έτσι φροντισμένος και ο Αρχαιολογικός χώρος, που είναι όμως αρμοδιότητας Αρχαιολογίας.. 

Είμαι καθισμένος στο παγκάκι του προαύλιου χώρου του ξωκλησιού της Αγίας Παρασκευής κάτω απ’ τις θεόρατες πουρναριές και σκέπτομαι.  Είχα επισκεφθεί τον χώρο πριν 30 χρόνια και τον βλέπω αλλαγμένο.  Τρόμαξα να τον αναγνωρίσω.  Νάναι καλά ο χαρακτηριστικός βράχος.   Ήταν άνοιξη όπως και τώρα, αλλά φαινόταν ο αρχαιολογικός χώρος, σκόρπιες οι αρχαίες πέτρες, ο νεροαύλακας, τα τοιχία.  Δρόμος απ’  την Αγία Παρασκευή πέρναγε κάτω απ’ τον βράχο και έβγαινε στο διάσελο.  Σηκώνομαι και πάω ακολουθώντας τη λογική και σβησμένα μονοπάτια, ανηφορίζω στην κορφή του αρχαιολογικού χώρου και αντικρύζω την λίμνη Υλίκη, που μου κλείνει το μάτι, στο βροχερό ανοιξιάτικο πρωϊνό..

_{Ρεματιά που έρχεται από οροπέδιο και καταλήγει στον Άγιο Νικόλαο Σκροπονερίου} 

Αποχωριζόμαστε με τους ευγενικούς πρωϊνούς κατοίκους, που σμίξαμε και μάθαμε τόσα, παίρνοντας διαφορετικές κατευθύνσεις.  Ο πρώτος επιστρέφοντας στο χωριό μετά την πρωϊνή του βόλτα στην  Αγία Παρασκευή, ο άλλος πήρε το τρακτέρ που τέλειωσε με το καθάρισμα και πίσω και αυτός και εμείς πήραμε το όχημα για το μοναστήρι της Αγίας Πελαγίας (3).  Φτάνουμε και στην μονή.  Μόλις είχε τελειώσει η Θεία Λειτουργία και κόσμος ήταν συγκεντρωμένος στον προαύλιο χώρο του καθολικού.  Οι μοναχές να πηγαινοέρχονται στις δουλειές και γύρο μας χαμογελαστά πρόσωπα.  Ολόγυρα τα κελιά της μονής και στον ουρανό πρόβαλλαν οι βραχώδεις κορφές της Αγίας Πελασγίας, 725μ. του Πτώου  Η μονή είναι χτισμένη σε ύψ.560μ., οροπέδιο, ανοικτός τόπος και πίσω της ορθώνεται το στενόμακρο Πτώον, με την κορφή του, Αγία Πελαγία.  Η υψομετρική διαφορά είναι 175μ.  και από τις δύο μεριές είναι η προσέγγιση της κορφής.  Η μία πριν την μονή και άλλη μετά απ’ αυτή.  Έχουμε πάρει και αντίδωρο στο σχόλασμα της λειτουργίας, προλάβαμε, και τις ευχές της ηγουμένης για την επιχείρηση ανάβασης στο όρος και αναπτερωμένοι ξεκινήσαμε.  Διαλέξαμε στην μετά την μονή ανάβαση (ανατολική) και χαρήκαμε το ψάξιμο μονοπατιών που πήγαιναν κατά πάνω  Το ωραίο ήταν ότι ένα από αυτά, οδηγούσε ανάμεσα στην Παραλίμνη και Υλίκη και συγκεκριμένα στον οικισμό Κάτω Υλίκη, αρχαία Τραφεία.  Σε κάποιο σημείο αφήσαμε το μονοπάτι  και κάναμε επάνω για να βγούμε στη βραχώδη κορφή.  Μαγική η θέα ολούθε, απ’  το ύψος της κορυφής Αγίας Πελαγίας, 725μ..

_{Ι. Μονή Αγίας Πελαγίας και πίσω η κορυφή Αγία Πελαγία, 725μ. του Πτώου}

Κατεβαίνουμε μελωμένοι με σταγόνες ψιλές στο κεφάλι μας, μουντάδα, αλλά αισιόδοξοι ότι θα πάει καλλίτερα.  Επιστρέφουμε στη μονή και παίρνοντας το όχημα αναζητούμε διέξοδο στην θάλασσα.  Απ’  την μονή συνεχίζει χωματόδρομος καλής βατότητας (τον ετοιμάζουν για ασφαλτόστρωση), που οδηγεί στα Σκροπονέρια, που είναι ο προορισμός μας.  Ο δρόμος ελίσσεται σε πεδίο ήρεμο, «μαλακό», περνάμε κάνα δυο ποιμενικές εγκαταστάσεις, ανάμεσα στις κορφούλες 697μ. – 694μ. και μετά γέρνει στη ρεματιά – χαράδρα για να σκάσει κατευθείαν και πριν την θάλασσα, στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου.  Μέχρι εκεί συνοδεία πουρναριού, κούμαρου, σχίνου και… μουσικής! Το παγγύρι έχει αρχίσει! 

_{Ο Άγιος Νικόλαος Σκροπονερίου και πίσω η κορυφή Πεταλάς, 781μ. του Πτώου}

Δίπλα στο κύμα, στον προαύλιο χώρο του Αγίου Νικολάου, οι Σαρακατσαναίοι Σκροπονερίου, πραγματοποιούσαν το 3^ο αντάμωμά τους,  μετά από τα χρόνια της πανδημίας.   Σαρακατσαναίοι, φίλοι, επισκέπτες όλοι, ανταμωμένοι βρίσκονται, θυμούνται τα παλιά και χαίρονται το αντάμωμα.  Σμίγουμε και εμείς με τους Καλαμπαλικαίους, Αριστείδη, Μάκη, Θωμά και είναι μεγάλη μας η χαρά και για τον τόπο και για τους Σαρακατσαναίους.  Βρίσκουμε και τον Δημήτρη Χρισταντώνη και μας μιλάει για τα παλιά, ό,τι καλλίτερο.  Μαθαίνουμε ότι οι Σαρακατσαναίοι Σκροπονερίου, έβγαιναν για ξεκαλοκαιριό στ’ Άγραφα (Φουρνά, Βράχα, Καροπλέσι, Νεράϊδα), Παρνασσό, Καλλίδρομο στο Βαρκό, Άνω Αγόριανη, Ομβριακή Δομοκού και ξεχείμαζαν στο Σκροπονέρι.  Εδώ, πιο κάτω, διατηρούνται παλιά  καλυβάκια, ακόμη, όχι βεργόπλεκτα.  «Η ρεματιά που κατεβήκατε με το δρόμο… Αυτή την ρεματιά την ανεβαίναμε με τα πόδια για να βγούμε στις λάκκες που είχαμε τα πρόβατα, έχει μονοπάτι μέσα της».  Δεν προλάβαμε να πούμε κι’ άλλα, γιατί ο Καλαμπαλικαίοι μας τράβηξαν για χορό.  Τα όργανα καλά κρατούσαν και η χαρά της συνεύρεσης με τους ανθρώπους της μάζωξης καθρεπτίζονταν στα πρόσωπα.  Οι κορφές του Πτώου από πάνω μας μας κοιτάζαν.  Κατάραχα οι ανεμογεννήτριες γύριζαν με τους ήχους της μουσικής.  Ευλογημένος τόπος, όπου και να γυρίσεις, όσο πιο απομονωμένος, τόσο πιο θαυμαστός είναι και να σκεφθείς δυο βήματα απ’  την πρωτεύουσα.

Τάκη Ντάσιου, Μάϊος 2023/ορεινογραφιες