Πηγή:planodion.gr

Ἰούν. 30

Το παιδι που ξεδιψούσε τα πουλιά

ΤΗ ΜΑΚΡΙΝΗ Ζαν­σκάρ, στὰ Ἰ­μα­λά­ϊ­α, σχε­δὸν τέσ­σε­ρις χι­λιά­δες μέ­τρα πά­νω ἀ­πὸ τὴ θά­λασ­σα βρί­σκε­ται τὸ χω­ριὸ ποὺ γεν­νή­θη­κε ὁ μι­κρὸς Κεν­ράπ. Τὰ κα­λο­καί­ρια ὁ Κεν­ρὰπ θέ­ρι­ζε χόρ­τα στὰ πλα­τώ­μα­τα τρι­γύ­ρω ἀ­πὸ τὸ χω­ριό του μα­ζὶ μὲ τὰ με­γα­λύ­τε­ρα ἀ­δέλ­φια του, τοὺς γο­νεῖς του καὶ τὴν ὀ­γδον­τά­χρο­νη τυ­φλὴ για­γιά του. Ὅ­πως ἄλ­λω­στε καὶ ὅ­λοι στὸ χω­ριό του. Ἀ­πὸ τὸ πρω­ῒ ὣς τὸ βρά­δι, χω­ρὶς στα­μα­τη­μὸ θέ­ρι­ζαν καὶ ἔ­φτια­χναν δε­μά­τια. Νὰ προ­λά­βουν πρὶν τοὺς βροῦν τὰ χι­ό­νια τοῦ Σε­πτέμ­βρη νὰ μα­ζέ­ψουν ἀρ­κε­τὰ χόρ­τα καὶ νὰ τὰ στοι­βά­ξουν πά­νω στὶς στέ­γες τῶν σπι­τι­ῶν τους. Μὰ τὰ δε­μά­τια δὲν ἦ­ταν πο­τὲ ἀρ­κε­τά, κι ἂς ἔ­μοια­ζαν τὰ σπί­τια καὶ τὸ χω­ριὸ ὁ­λό­κλη­ρο κα­μιὰ φο­ρὰ χορ­τα­ρέ­νιοι λό­φοι ἀ­π’ τὸ ὑ­περ­βο­λι­κὸ φορ­τί­ο τους. Κι αὐ­τὸ σή­μαι­νε πὼς ὅ­ταν τὸ χι­ό­νι θὰ γι­νό­ταν βα­θὺ καὶ τὰ γιὰκ δὲν θὰ μπο­ροῦ­σαν πιὰ νὰ βροῦν τί­πο­τα νὰ βο­σκή­σουν καὶ τὸ χορ­τά­ρι στὸ χω­ριὸ θά ’­χε σω­θεῖ, τό­τε, τὰ γιὰκ θὰ πέ­θαι­ναν. Κι ἂν πέ­θαι­ναν τὰ γιὰκ τό­τε θὰ πει­νοῦ­σε καὶ ἴ­σως νὰ πέ­θαι­νε κι­ό­λας ὁ­λό­κλη­ρο τὸ χω­ριό. Ἀ­φοῦ ἡ μό­νη τρο­φὴ ποὺ ὑ­πῆρ­χε γιὰ νὰ τοὺς θρέ­ψει ἐ­κτὸς ἀ­πὸ τὸ γά­λα τους ἦ­ταν τὸ κρι­θά­ρι.

       Για­τὶ ἡ ζω­ὴ στὰ ἀ­πο­μο­νω­μέ­να χω­ριὰ τῶν Ἰ­μα­λα­ΐ­ων δὲν συγ­χω­ροῦ­σε λά­θη καὶ δὲν σ’ ἄ­φη­νε ν’ ὀ­νει­ρευ­τεῖς. Κι ἂς ἦ­ταν τοῦ­το τὸ μέ­ρος τό­σο πο­λὺ κον­τὰ στὸν οὐ­ρα­νό. Ὁ Κεν­ρὰπ λοι­πὸν κά­θε πρω­ῒ ὅ­λο το κα­λο­καί­ρι κρα­τών­τας μὲ τὸ ἕ­να χέ­ρι τὴν τυ­φλὴ για­γιὰ καὶ μὲ τὸ ἄλ­λο τὸ μι­κρὸ δρε­πά­νι ποὺ τοῦ ’­χε χα­ρί­σει ὁ πα­τέ­ρας του μό­λις ἔ­γι­νε τεσ­σά­ρων χρο­νῶν ἔ­βγαι­νε νὰ θε­ρί­σει.

       Μὰ ἕ­να πρω­ὶ ξύ­πνη­σε ἀλ­λι­ώ­τι­κος. Δὲν εἶ­χε ὄ­ρε­ξη νὰ φά­ει τὸν κρι­θα­ρέ­νιο χυ­λὸ μὲ γι­α­ούρ­τι ποὺ τοῦ ’­χε ἑ­τοι­μά­σει ἡ μά­να του. Δὲν ἤ­θε­λε νὰ ἀ­κουμ­πή­σει τὸ ἀ­γα­πη­μέ­νο του δρε­πά­νι καὶ δὲν ἄ­κου­γε τὶς προ­τρο­πὲς τῆς τυ­φλῆς για­γιᾶς του. Δὲν θέ­λη­σε κὰν νὰ βγεῖ ἀ­πὸ τὸ σπί­τι καὶ ὅ­λοι νό­μι­σαν πὼς ἦ­ταν ἄρ­ρω­στος.

       Ὅ­μως, ὁ Κεν­ρὰπ εἶ­χε δεῖ ἕ­να ὄ­νει­ρο ποὺ τὸν ἔ­κα­νε κά­τι νὰ θυ­μη­θεῖ…

       Ἔ­τσι τὸ βρά­δι ὅ­ταν γύ­ρι­σε ἡ οἰ­κο­γέ­νεια ἀ­π’ τὸ θέ­ρι­σμα καὶ κά­θι­σαν ὅ­λοι γύ­ρω ἀ­π’ τὴ χα­μη­λὴ σόμ­πα γιὰ νὰ βρά­σουν τὸν χυ­λό τους εἶ­πε πὼς θὰ πή­γαι­νε σὲ μο­να­στή­ρι. Σ’ ἐ­κεῖ­νο τὸ κον­τι­νὸ μο­να­στή­ρι ποὺ ἦ­ταν καὶ ὁ θεῖ­ος του μο­να­χὸς καὶ ποὺ γιὰ νὰ πᾶς ἔ­πρε­πε νὰ περ­πα­τή­σεις πολ­λὲς ὧ­ρες ἀ­κο­λου­θών­τας ἕ­να ἐ­πι­κίν­δυ­νο στε­νὸ μο­νο­πά­τι πά­νω στὸ φρύ­δι τοῦ γκρε­μοῦ κα­τὰ μῆ­κος τοῦ με­γά­λου πο­τα­μοῦ. Σὲ κεῖ­νο τὸ μο­να­στή­ρι τοὺς εἶ­πε πὼς κά­τι εἶ­χε ξε­χά­σει, πὼς εἶ­χε ἀ­φή­σει μιὰ δου­λειὰ στὴ μέ­ση κι ἔ­πρε­πε ὁ­πωσ­δή­πο­τε νὰ τὴ συ­νε­χί­σει. Ἡ οἰ­κο­γέ­νειά του δὲν λυ­πή­θη­κε κα­θό­λου. Δὲν ἔ­δω­σαν βέ­βαι­α με­γά­λη ση­μα­σί­α στὰ λό­για αὐ­τὰ τοῦ παι­διοῦ μὰ στὸ μο­να­στή­ρι ἡ ζω­ή του θὰ ἦ­ταν πιὸ ἄ­νε­τη καὶ πιὸ ἐ­ξα­σφα­λι­σμέ­νη. Κι ὕ­στε­ρα δὲν θὰ ἦ­ταν μό­νο του. Καὶ θὰ ’ρ­χό­ταν του­λά­χι­στον μιὰ φο­ρὰ τὸ χρό­νο νὰ τοὺς δεῖ ὅ­πως κά­νουν ὅ­λοι οἱ μο­να­χοὶ στὰ χω­ριὰ τῶν Ἰ­μα­λα­ΐ­ων.

       Ἀ­φοῦ ἦρ­θε τὸ παι­δὶ στὸ μο­να­στή­ρι οἱ με­γα­λύ­τε­ροι στὴν ἡ­λι­κί­α μο­να­χοὶ πα­ρα­ξε­νεύ­τη­καν ὅ­ταν ἕ­να πρω­ῒ εἶ­δαν τὸν Κεν­ρὰπ νὰ παίρ­νει τὸ με­γά­λο πλα­στι­κὸ μπι­τό­νι, νὰ κα­τε­βαί­νει στὴν πη­γή, νὰ τὸ γε­μί­ζει κι ὕ­στε­ρα νὰ τὸ κου­βα­λᾶ καὶ νὰ τὸ ἀ­δειά­ζει σὲ πολ­λὰ μι­κρὰ δο­χεῖ­α στὸν πιὸ ψη­λὸ ἐ­ξώ­στη τοῦ μο­να­στη­ριοῦ. Ἐ­κεῖ ποὺ κά­πο­τε, ὅ­ταν ζοῦ­σε ἐ­κεῖ­νος ὁ ἡ­λι­κι­ω­μέ­νος μο­να­χὸς ποὺ τὸν κα­τά­πι­ε ἡ χι­ο­νο­θύ­ελ­λα, πή­γαι­ναν τὰ που­λιὰ νὰ ξε­δι­ψά­σουν. Οἱ μο­να­χοὶ κοι­τά­χτη­καν με­τα­ξύ τους μὲ νό­η­μα κι ὅ­ταν τέ­λει­ω­σε ὁ μι­κρὸς Κεν­ρὰπ τὸν φώ­να­ξαν κον­τά τους.

       — Πῶς ἤ­ξε­ρες ποῦ εἶ­ναι ἡ πη­γή, Κεν­ράπ; Καὶ για­τί ἀ­νέ­βα­σες τὸ νε­ρὸ στὸν ἐ­ξώ­στη; Καὶ για­τί τὸ ἄ­δεια­σες μέ­σα στὰ πή­λι­να; τὸν ρώ­τη­σαν.

       Κι ἔ­πει­τα προ­σποι­ού­με­νοι πὼς εἶ­χαν θυ­μώ­σει μα­ζί του τοῦ εἶ­παν:

       — Δὲν ἔ­μα­θες, Κεν­ράπ, πὼς τὸ νε­ρὸ δὲν σπα­τα­λι­έ­ται ἔ­τσι ἄ­σκο­πα;

       Ὁ Κεν­ρὰπ ὄ­χι μό­νο δὲν τοὺς φο­βή­θη­κε μὰ γέ­λα­σε κι­ό­λας μα­ζί τους μ’ ὅ­λη του τὴν καρ­διά. Κι ἀ­φοῦ κου­ρά­στη­κε πιὰ νὰ γε­λᾶ τοὺς εἶ­πε:

       — Μο­να­χοί, μά ἐ­πι­τέ­λους τί ἔ­χε­τε πά­θει; Δὲν μὲ θυ­μᾶ­στε; Εἶ­μαι ἐ­γὼ ὁ χα­μέ­νος σας ἀ­δελ­φὸς ποὺ μὲ κα­τά­πι­ε ἐ­κεῖ­νο τὸ βα­ρὺ χει­μώ­να ἡ χι­ο­νο­θύ­ελ­λα! Δὲν ἄ­κου­σα τὶς συμ­βου­λές σας καὶ σᾶς λύ­πη­σα. Ὅ­μως νὰ ποὺ τώ­ρα γύ­ρι­σα καὶ σᾶς ζη­τῶ νὰ μὲ συγ­χω­ρέ­σε­τε καὶ νὰ μὲ δε­χτεῖ­τε πά­λι ἀ­νά­με­σά σας. Γύ­ρι­σα γιὰ νὰ ξε­δι­ψά­σω τὰ που­λιά.

Ἰ­Ω­ΆΝ­ΝΑ ΓΑ­ΛΑ­ΝΆ­ΚΗ. ΓΕΝ­ΝΉ­ΘΗ­ΚΕ ΚΑῚ ΜΕ­ΓΆ­ΛΩ­ΣΕ Σ’ Ἕ­ΝΑ ΜΙ­ΚΡῸ ΧΩ­ΡΙῸ ΚΟΝ­ΤᾺ ΣΤᾺ ΧΑ­ΝΙΆ. ΣΠΟΎ­ΔΑ­ΣΕ Ἱ­ΣΤΟ­ΡΊ­Α, ἈΡ­ΧΑΙ­Ο­ΛΟ­ΓΊ­Α ΚΑῚ Ἱ­ΣΤΟ­ΡΊ­Α ΤΗ͂Σ ΤΈ­ΧΝΗΣ ΣΤῸ ΠΑ­ΝΕ­ΠΙ­ΣΤΉ­ΜΙΟ Ἀ­ΘΗ­ΝΩ͂Ν. ἘΡ­ΓΆ­ΣΤΗ­ΚΕ ὩΣ ἈΡ­ΧΑΙ­Ο­ΛΌ­ΓΟ­Σ ΚΑῚ Ἐ­ΡΕΥ­ΝΉ­ΤΡΙΑ. ΣΥ­ΝΈ­ΧΙ­ΣΕ ΤῚΣ ΣΠΟΥ­ΔΈΣ ΤΗΣ ΜῈ Ὑ­ΠΟ­ΤΡΟ­ΦΊ­ΕΣ ΣΤῊΝ ἈΓ­ΓΛΊ­Α. Ἔ­ΧΕΙ ΔΗ­ΜΟ­ΣΙ­ΕΎ­ΣΕΙ ΜΙᾺ ΠΟΙ­Η­ΤΙ­ΚῊ ΣΥΛ­ΛΟ­ΓῊ Ἀ­ΡΑ­ΔΉΝ). ΠΟΙ­Ή­ΜΑ­ΤΆ ΤΗΣ Ἔ­ΧΟΥΝ Ἐ­ΠΊ­ΣΗΣ ΔΗ­ΜΟ­ΣΙ­ΕΥ­ΤΕΙ͂ ΣΤῸ ΠΕ­ΡΙ­Ο­ΔΙ­ΚΌΝΈΑ ΕΥ̓­ΘΎ­Ν. Ἔ­ΧΕΙ ΜΕ­ΤΑ­ΦΡΆ­ΣΕΙ ΚΑῚ ΔΗ­ΜΟ­ΣΙ­ΕΎ­ΣΕΙ ΣΤῸ ΠΕ­ΡΙ­Ο­ΔΙ­ΚΌ ΤῸ ΔΈΝ­ΤΡΟ ΠΟΊ­Η­ΣΗ ΤΗ͂Σ ΣΎΓ­ΧΡΟ­ΝΗΣ Ἀ­ΜΕ­ΡΙ­ΚΑ­ΝΊ­ΔΑΣ ΠΟΙ­Ή­ΤΡΙΑ­Σ JES­SI­CA GREEN­BA­UM. ΜΙ­ΚΡᾺ ΔΙ­Η­ΓΉ­ΜΑ­ΤΆ ΤΗΣ Ἔ­ΧΟΥΝ ΔΗ­ΜΟ­ΣΙ­ΕΥ­ΤΕΙ͂ ΣΤΠΛΑ­ΝΌ­ΔΙΟΝ-Ἱ­ΣΤΟ­ΡΊ­ΕΣ ΜΠΟΝ­ΖΆ­Ι ΚΑῚ ΜΕ­ΤΑ­ΦΡΑ­ΣΜΈ­ΝΑ ΣΤᾺ ἈΓ­ΓΛΙ­ΚᾺ ΣΤῸ ΠΕ­ΡΙ­Ο­ΔΙ­ΚΌ TWO WORDS FOR. ΚΕΊ­ΜΕ­ΝΆ ΤΗΣ Ἔ­ΧΟΥΝ ΔΗ­ΜΟ­ΣΙ­ΕΥ­ΤΕΙ͂ ΣΤᾺ ΠΕ­ΡΙ­Ο­ΔΙ­ΚΆLI­FO, MO­NU­MEN­TA ΚΑῚ ΣΕ BLOGS. ΑΥ̓­ΤῊΝ ΤῊΝ ΠΕ­ΡΊ­Ο­ΔΟ ΖΕΙ͂ ΣΤῸ ΣΑ­ΟΥ­ΘΆΜ­ΠΤΟΝ ΤΗ͂Σ ἈΓ­ΓΛΊ­ΑΣ ΚΑῚ Ἑ­ΤΟΙ­ΜΆ­ΖΕΙ ΜΙᾺ ΜΙ­ΚΡῊ ΣΥΛ­ΛΟ­ΓῊ ΔΙ­Η­ΓΗ­ΜΆ­ΤΩΝ ΓΙᾺ ΔΗ­ΜΟ­ΣΊ­ΕΥ­ΣΗ.

Αν ο άνθρωπος είναι αυτός που επινόησε τον διάβολο, τότε τον φαντάστηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση του.

Χρόνια πολλά

Στις 28 Ιουνίου του 1914 ο σερβοβόσνιος φοιτητής Γκαβρίλο Πρίντσιπ δολοφόνησε στο Σαράγεβο τον διάδοχο του Αυστρο-Ουγγρικού θρόνου Φραγκίσκο Φερδινάνδο (Franz Ferdinand στα γερμανικά) και τη σύζυγό του Σοφία. Η ενέργειά αυτή του Πρίντσιπ, που εξέφραζε τις φιλοδοξίες του πανσερβισμού, πυροδότησε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η μεγάλη εδαφική επέκταση της Σερβίας στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912 – 1913), άνοιξε την όρεξη των εθνικιστικών κύκλων του Βελιγραδίου για την απελευθέρωση των Νότιων Σλάβων της Αυστρο-Ουγγαρίας. Καθοδηγούμενοι από τον επικεφαλής των σερβικών μυστικών υπηρεσιών, συνταγματάρχη Ντραγκουτίν Ντιμιτρίεβιτς, άρχισαν να ενισχύουν τις μυστικές νοτιοσλαβικές οργανώσεις, που υπήρχαν στην επικράτεια των Αψβούργων.

Μία από τις μυστικές οργανώσεις, που δρούσαν στο έδαφος της Βοσνίας, ήταν η «Μλάντα Μπόσνα» («Νεαρά Βοσνία»), αποτελούμενη κυρίως από σερβοβόσνιους μαθητές. Η οργάνωση, στην οποία ηγετικό ρόλο είχε ο φοιτητής Γκαβρίλο Πρίντσιπ (1894-1918), ήταν αντίθετη με την κατοχή της Βοσνίας από τους Αυστριακούς και είχε ως στόχο την απελευθέρωση των σλαβικών περιοχών του ευρωπαϊκού νότου και τη σύμπηξη μιας ενιαίας Γιουγκοσλαβίας.

Η ευκαιρία για μία θεαματική ενέργεια κατά της Αυστρο-Ουγγρικής κατοχής της Βοσνίας θα δινόταν από τους νεαρούς επαναστάτες της «Μλάντα Μπόσνα» στις 28 Ιουνίου του 1914, κατά την επίσημη επίσκεψη του αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου και της συζύγου του Σοφίας στο Σαράγεβο, προκειμένου να εγκαινιάσουν ένα νοσοκομείο. Ο Γκαβρίλο Πρίντσιπ και η πενταμελής ομάδα του είχαν σκοπό να τους σκοτώσουν και να γίνουν ήρωες. Η συνωμοσία είχε οργανωθεί από τον Ντιμιτρίεβιτς και ήταν σε γνώση του Σέρβου πρωθυπουργού Νίκολα Πάσιτς. Ο Πάσιτς, που είχε εχθρικές σχέσεις με τον Ντιμιτρίεβιτς, αναλογιζόμενος τις επιπτώσεις στη χώρα του από μια τέτοια ενέργεια, ειδοποίησε την αυστριακή κυβέρνηση, η οποία δεν θεώρησε σοβαρή την προειδοποίηση και αδιαφόρησε.

Το πρωί της 28ης Ιουνίου του 1914, μόλις η βασιλική πομπή εμφανίστηκε στην κεντρική οδό του Σαράγεβο, ένας από την ομάδα του Πρίντσιπ, ο 19χρονος Νεντέλικο Τσαμπρίνοβιτς έριξε μία χειροβομβίδα, η οποία προσέκρουσε στην άμαξα του διαδόχου και εξερράγη σε διπλανό όχημα, τραυματίζοντας δύο από τους συνοδούς αξιωματικούς του Φραγκίσκου Φερδινάνδου. Λίγο αργότερα κι ενώ ο διάδοχος και η σύζυγός του κατευθύνονταν προς το νοσοκομείο για να επισκεφθούν τους τραυματίες αξιωματικούς, ο Πρίντσιπ τους πυροβόλησε και τους σκότωσε μ’ ένα εννιάρι πιστόλι τύπου «FN1910», το οποίο, κατά πάσα πιθανότητα, του το είχαν προμηθεύσει οι σερβικές μυστικές υπηρεσίες.

Η Αυστρο-Ουγγαρία θεώρησε υπεύθυνη τη Σερβία για τη δολοφονία του πριγκιπικού ζεύγους και της κήρυξε τον πόλεμο στις 28 Ιουλίου του 1914. Στον πόλεμο ενεπλάκησαν όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και οι Ηνωμένες Πολιτείες από το 1917, με αποτέλεσμα να προκύψει μια γενικευμένη στρατιωτική σύγκρουση, που έσπειρε τον όλεθρο στη Γηραιά Ήπειρο και έμεινε στην ιστορία ως Α’ Πόλεμος Πόλεμος ή Μεγάλος Πόλεμος (1914-1918).

Πηγή: https://www.sansimera.gr/

Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου
κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυο λυγάς στη μέση·
κι αν μήτε φίλους μήτ’ εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις
και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν·
αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις
και μόνο, αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει,
δικιά σου θα ’ναι τούτ’ η Γης μ’ όλα τα κάλλη που ’χει
κι έξοχος θα ’σαι Κ ύ ρ ι ο ς, αλλ’ Α ν θ ρ ω π ο ς δε θα ’σαι

Απο τον Μάκη Προβατά

Ο Στέλιος Ράμφος είναι Φιλόσοφος, πανεπιστημιακός, συγγραφέας δοκιμίων. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Παγκράτι. Τα παιδικά του χρόνια την εποχή της κατοχής , γεννημένος στην Αθήνα το 1939, «δεν είχαν παιχνίδι» όπως λέει ο ίδιος στο ImpacTalk. Ωστόσο, αργότερα, θυμάται να παίζει μπάσκετ με συμπαίκτη τον Κάρολο Παπούλια, αλλά και με τους συμμαθητές του ποδόσφαιρο μέσα στον Παρθενώνα, κάτι που του δημιούργησε από τότε «μια εξοικείωση με αυτά τα παγκόσμια αριστουργήματα». 

Θεωρεί κομβικό σημείο της ζωής του τη στιγμή που είπε σε έναν καθηγητή του στο γυμνάσιο ότι το καλοκαίρι είχε διαβάσει ένα βιβλίο του Μαρξ και εκείνος του απάντησε «να διαβάζεις τα πάντα». Το ότι ο καθηγητής «η αυθεντία, σου δίνει το ελεύθερο να διαβάζεις τα πάντα, με απελευθέρωσε», αποκαλύπτει. 

Ως νέος, και ως φοιτητής, ενδιαφέρθηκε πολύ για την πολιτική αλλά αργότερα κατάλαβε ότι «όσο πιο πολύ ενδιαφερόταν για την πολιτική, τόσο πιο πολύ αδιαφορούσε για τον εαυτό του», λέει στο ImpacTalk χωρίς δισταγμό, και γι’ αυτό αρνήθηκε να μπει στην πολιτική, κάτι που του προτάθηκε αρκετές φορές Θα έχανε την ελευθερία του, ένιωσε.

 Έκανε τις σπουδές του αρχικά στη Νομική Αθηνών, όμως το αντικείμενο που τον ενδιέφερε ήταν η Φιλοσοφία και έφυγε για το Παρίσι για να την σπουδάσει στο Université de Vincennes à Saint – Denis. Στο Παρίσι, μέσα από το ενδιαφέρον των Γάλλων για την Αρχαία Ελλάδα, συνειδητοποίησε, όπως πολύ χαρακτηριστικά λέει, «ότι είμαστε υπεύθυνοι μιας τέτοιας κληρονομιάς» και ταυτόχρονα «οι χειρότεροι κληρονόμοι της πιο πλούσιας κληρονομιάς»! Στο πανεπιστήμιο Vincennes à Saint – Denis δίδαξε Φιλοσοφία από το 1969 έως το 1974, οπότε και επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα. Έκτοτε, η παρουσία του στην πνευματική ζωή της χώρας είναι διαρκής και πολύ επιδραστική, με δημόσιες συζητήσεις, τοποθετήσεις και συνεντεύξεις, με πλούσια αρθρογραφία δημοσιευμένη σε περιοδικά όπως «υθύνη», «Ερουρέμ», «Ινδικτος», με μαθήματα αλλά και συγγραφή σημαντικών βιβλίων. 

«Εμένα εκείνο το οποίο με υποψιάζει συστηματικά και με ενδιαφερει είναι ο τρόπος με τον οποίο, στην  Ελλάδα, μεταμφιέζεται το πάρα πολύ παλιό σε υπερμοντέρνο. Αυτό είναι για διατριβή στην Ελλάδα» αναφέρει στο ImpacTalk. Στην Αθήνα δίδαξε, μεταξὺ άλλων, στο Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν, ενώ τα τελευταία χρόνια κάνει μαθήματα για το κοινό στο Ίδρυμα Βασίλη και Μαρίνας Θεοχαράκη. Τα βιβλία του, εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια, εκδίδονται από τις εκδόσεις Αρμός, και όλα γίνονται best sellers. Μερικά από τα πιο πρόσφατα βιβλία του είναι: «Η αιωνιότητα και ο χρόνος», «Η Λογική της παράνοιας», «Το αδιανόητο τίποτα» και το «Υπάρχεις σαν Μοίρα». Το πιο πρόσφατο είναι το  «Η Ελλάδα των Ονείρων- Σπουδή στο συλλογικό μας φαντασιακό». 

Ένα από τα θέματα με τα οποία συχνά ασχολείται είναι η κατανόηση των πνευματικών χαρακτηριστικών που κληροδότησε το Βυζάντιο στη νεότερη Ελλάδα, η άγνοια των οποίων, όπως υποστηρίζει, καθιστά το νεοελληνικό ψυχισμό ελλειμματικό. «Όταν ως λαός λέμε «έτσι είμαστε εμείς» σημαίνει ότι δεν αλλάζουμε. Ας το παραδεχθούμε, να μεταναστεύσουμε». Σε αυτή την εμπνευσμένη ομιλία στην πλατφόρμα του ImpacTalk καταλήγει λέγοντας «η αισιοδοξία για μένα είναι να βλέπεις την πραγματικότητα. Όπου υπάρχει θεώρηση της πραγματικότητας, είναι ο δρόμος ανοιχτός για το αισιόδοξo». Και καταλήγει: «η πανδημία είναι μια καλή ευκαιρία να σκεφτούμε σοβαρά την αδυναμία μας. Γιατί, σκέφτομαι σοβαρά την αδυναμία μου, σημαίνει σκέφτομαι την ψυχή μου».

Αυτή η μετατόπιση γίνεται αντιληπτή ακόμα και στην επιφάνεια της Γης, καθώς συμβάλλει στην παγκόσμια άνοδο της στάθμης της θάλασσας, ανέφεραν οι ερευνητές στη μελέτη που δημοσιεύτηκε στις 15 Ιουνίου στο περιοδικό Geophysical Research Letters. 

«Η μελέτη μας δείχνει, ότι μεταξύ των αιτιών που σχετίζονται με το κλίμα, η ανακατανομή των υπόγειων υδάτων έχει στην πραγματικότητα τον μεγαλύτερο αντίκτυπο στην μετατόπιση του περιστροφικού πόλου», δήλωσε ο επικεφαλής της μελέτης Ki-Weon Seo, καθηγητής στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Σεούλ στη Νότια Κορέα.

Είναι το μεγαλύτερο δημόσιο άλσος ελεύθερης πρόσβασης στον δήμο Αθηναίων, συνυφασμένο με την εξέλιξη της πρωτεύουσας. Η ιστορία του άλλοτε λαμπερή, άλλοτε όχι. Αρχικά συνδέθηκε με την πολεμική παράδοση του τόπου, αλλά με τα χρόνια το στίγμα του μεταβλήθηκε. Το Πεδίον του Άρεως μοιάζει ικανό να βρει τον δρόμο της αναγέννησής του, όπως τον έβρισκε πάντα.

Πηγή: lifo.gr

Αυτό που μπορεί να κάνει μία γυναίκα δεν μπορεί να το κάνει ούτε ένας ταύρος!

Ιαπωνική παροιμία

•Το ΚΚΕ γράφει μια απίθανη ιστορία επιβίωσης.Εκεί ανάμεσα στο 5 και το 8% ανά τετραετία προστίθεται μια γενιά που λέει ακριβώς τα ίδια με την προηγούμενη.Το ίδιο ιερό ευαγγέλιο ,οι ιδιοι ισόβιοι αρχιεπίσκοποι,οι πατριάρχες,οι άγιοι και οι όσιοι.Ζητω ο Λένιν,ζήτω ο Στάλιν ζήτω ο κόκκινος στρατος.

Πως γίνεται αυτό;Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για την απάντηση.
•Κάποιος πρέπει να μιλάει για μας.Μου το είπε ένας ευκαιριακός ψηφοφόρος του που δεν έχει την παραμικρή ιδέα για τον μαρξισμό.Ένα καλό παιδί που μου φέρνει τους καφέδες και κουβεντιάζουμε.Δεν είναι πως είναι χαμηλόμισθος.Είναι δυο ακόμα πράγματα.Ζορίζεται και αισθάνεται ότι δεν μπορεί να αλλάξει τη τυχη του.Δεν έχει προοπτική.Φοβάται για το μέλλον του.Επιπλέον δεν έχει το σεβασμό που δικαιούται ,γιατί με το μόχθο του ζει και είναι άξιος σεβασμού αλλά δεν τον έχει.Ντιλιβερα τον αποκαλούν με μια υπογεια περιφρονηση.Γι αυτο και θεωρει πολύ σημαντικό να μιλαει μαζί μου αν και στη πραγματικότητα εγώ μαθαινω περισσότερα από αυτόν από ότι μαθαίνει αυτός από εμένα.Προφανως δεν του λέει τίποτα η ανάπτυξη που θα αυξήσει τους μισθούς.Δεν το πιστεύει.Ούτε οι συλλογικές συμβάσεις.Φοβάται μάλιστα ότι μπορει να φέρουν απολύσεις.Νοιωθει πως δεν έχει τα προσόντα,την προσαρμοστικότητα και τη δυναμη να αλλάξει το ρου.Τα πάντα γίνονται μη πτοείσαι του λέω.Πως μου λεει και κουνάει το κεφάλι.Γι αυτό και κάποιος πρέπει να μιλάει για μας,κάποιος πρέπει να μας υπερασπίζεται μου είπε.ΚΚΕ.Καθόλου δεν τον ενδιαφέρει η υπόλοιπη ανάλυση.

•Προσωπικά τον καταλαβαίνω.Δεν λέω πως έχει δικιο αλλά τον καταλαβαίνω απόλυτα.Οι ανθρωποι που τους ξεβράζει το σύστημα ζητούν σεβασμό και φωνή να τους εκπροσωπεί.Αν αισθανθούν ότι κανείς δεν τους ακουει λένε ΚΚΕ.Και πάλι καλά.Γιατι μερικοι έχουν αίσθημα καταστροφικής εκδίκησης και λένε Σπαρτιατες και Χρυσή Αυγή.Κι εκεί χωρίζουν και οι δρόμοι μας.

Πάνος Μπιτσαξής

Τα παλαβά του Στρατού!! Που θα πάει.. θα γίνει επίπεδη η κυρτή τσιμεντένια επιφάνεια…

Η ΝΔ έλαβε το υψηλότερο ποσοστό στο Δήμο Τανάγρας με 43,44 % και σημείωσε χαμηλότερο ποσοστό στο Δήμο Αλιάρτου – Θεσπιέων με 33,86 %.

Στον αντίποδα ο ΣΥΡΙΖΑ, πήρε το μεγαλύτερο ποσοστό στο Δήμο Λεβαδέων με 24,49% και το μικρότερο στο Δήμο Τανάγρας με 14,15 %

Το ΠΑΣΟΚ σημείωσε υψηλότερο ποσοστό στο Δήμο Αλιάρτου – Θεσπιέων με 18,01% και μικρότερο Δήμο Θηβαίων με 12,88 %

Το ΚΚΕ έλαβε το υψηλότερο ποσοστό στο Δήμο Λεβαδέων με 11.39%, και το χαμηλότερο στο Δήμο Τανάγρας με 6,78 %.

(που μπορεί να τραγουδιέται κι από τώρα)

Βγάλτα τα μαύρα βγάλτα
κατακαημένε Σάλτα
Είναι  πολλά κι αλί μου
μαυρίσαν το πετσί μου

Μας φάγαν «Ταχυδρόμοι»
και «Λόγοι λεύτεροι»
Μας πέθαναν οι δρόμοι
κι ήρθαμε δεύτεροι.

Εξόδεψα χιλιάδες
σαπούνια μα του κάκου.
Ασπρίζουν  αραπάδες
ή πούπουλα κοράκου;

Βγάλτα τα μαύρα βγάλτα
κατακαημένε Σάλτα
Ασπρίσου κι είναι κρίμα.
Αχ, να’βγαιναν  με χρήμα!

Ταχυδρόμος και Ελεύθερος Λόγος είναι δυο εφημερίδες της Μυτιλήνης.

Τι περιπαικτικό “μετεκλογικόν άσμα” έχει στόχο τον πολιτευτή των Φιλελευθέρων Δημήτριο Σάλτα, δημοσιεύτηκε στις 26 Αυγούστου 1929.

Πηγή: sarantakos.Wordpress.com

Η εικόνα του κυρίου Νίκου Ανδρουλάκη,μέσα πλέον στη Βουλή,η αντοχή του Μιχάλη Χρυσοχοίδη στο Υπουργείο Υγείας,αλλά και οι επιδόσεις του φερέλπιδος πρώην Δημάρχου των Τρικάλων,κυρίου Δημήτρη Παπαστεργίου στο Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης,αποτελούν κατ´εμέ,τα πλέον ενδιαφέροντα θέματα της επόμενης ημέρας.
Όχι,σαφώς τα μόνα!
Αλλά,προς Θεού,ούτε η Ζωή των Σπαρτιατών ούτε η Νίκη των αφελών με απασχολεί.
Ο Μητσοτάκης με τις επιλογές του ,φλερτάρει κόντρα στις μέχρι χθές αξιολογήσεις όλων μας,με το ιστορικό αξίωμα που θέλει τις ανθρώπινες συμπράξεις καθοριστικές για τον ιστορικό χαρακτηρισμό, Χρήσιμος !

Δημήτρης Ρουχωτάς