ΟΡΕΙΝΟΣ

Γενικός Διευθυντής πωλήσεων της interamerican

Μπέρτολτ Μπρεχτ: Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα; (Ιστορίες του κ. Κοϊνερ)

«Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα;» ρώτησαν κάποτε τον κ. Κόινερ. «Αυτό που τον κάνει ακατανίκητο, ανυπέρβλητα κακό και πάντα νικητή;»

– Το μεγάλο μυστικό του βλάκα, χμ, για να σκεφτώ λίγο… Ε… μάλλον ότι δεν του περνά καν από το μυαλό, δεν διανοείται ότι μπορεί για μια στιγμή να ‘χει άδικο. Κι αν του περάσει μια στάλα υποψίας από το μυαλό, γρήγορα τη διώχνει. Αυτός βλαξ; Ποτέ των ποτών. Οι άλλοι είναι πάντα. Έτσι γίνεται αδίσταχτα θρασύς, υπέροχα επικίνδυνος, ανυπέρβλητα αλαζονικός. Και πείθει. Γιατί πάντα υπάρχουν αρκετοί βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία. Αυτό είναι το μυστικό όπλο του βλάκα. Μα γι αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύουμε τη βλακεία, γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν.

«Άραγε η βλακεία οδηγεί στην κακία ή η κακία οδηγεί στην βλακεία;» τον ρώτησαν. 

-Ούτε το ένα ούτε το άλλο .. Και τα δυο δεν είναι παρά συμπτώματα. Η βαθύτερη αιτία είναι η δυσανεξία απέναντι σε ένα Απύθμενο εσωτερικό κενό…

Ο Βλαξ το υποψιάζεται , αλλά καθώς αδυνατεί να το παραδεχτεί, το απωθεί. Το παραγεμίζει είτε σωματικά -λαιμαργία-είτε στρεφόμενος προς τον εξωτερικό κόσμο : Με κακία.

Προσπαθώντας να επιβάλλει την εξουσία του ελπίζει να ξεχάσει την εσωτερική του κενότητα. Αλλά εκείνη επιστρέφει τα βράδια καθώς ετοιμάζεται να κοιμηθεί… ή τα πρωινά λίγα δευτερόλεπτα πριν ανοίξει τα ματιά του. Φαύλος κύκλος.

«Ποιες δραστηριότητες επιλέγει συνήθως ο Βλάκας ;»

-Επειδή είναι ανασφαλής επιλέγει δραστηριότητες που του δίνουν μια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας. Καθώς είναι περιορισμένος στην βλακεία του διαθέτει και ορισμένα πλεονεκτήματα: Οργανωτικότητα, επιμονή και υπομονή. Τα καταφέρνει συνήθως να οικειοποιείται δουλειές άλλων. Εξάλλου διαθέτει και ένα σπάνιο χάρισμα: δεν έχει καθόλου την αίσθηση της ευγνωμοσύνης… Καθώς επίσης είναι και βλάκας δεν μπορεί να διανοηθεί ότι κάνει κάτι το κακό, καρπούμενος τον πνευματικό ή μη μόχθο, άλλων. Αυτό αποτελεί συνέπεια του μυστικού όπλου του βλάκα

«Ποια ύπαρξη ενοχλεί περισσότερο τον Βλάκα;»

-Η αλογόμυγα … Γιατί τον βάζει σε υποψίες αυτογνωσίας.

«Ναι κύριε Κόινερ… Αλλά γιατί από την άλλη η αλογόμυγα πάει και κολλάει στα μούτρα του Βλάκα;»

– Διότι δεν μπορεί να ανεχτεί την Βλακεία… Αυτή είναι η μοίρα της αλογόμυγας .

«Και γιατί ο Βλάκας παρόλο που είναι πιο δυνατός δεν εξοντώνει την Αλογόμυγα;»

-Γιατί είναι βλάκας και υπερβολικός. Προσπαθεί να την εξοντώσει με κανονιές… Μόνο ένας βλάκας θα προσπαθούσε να εξοντώσει μια αλογόμυγα με κανόνι…

«Και ποια θα ήταν η λύση;»

-Η λύση θα ήταν να έπαυε να είναι Βλάκας. Αλλά καθώς αυτό είναι αδύνατον δυστυχώς δεν υπάρχει λύση: Ούτε για τον βλάκα αλλά και ούτε για την αλογόμυγα…

«Και δεν είναι Τραγικό για τον βλάκα να πρέπει να υποφέρει διαρκώς την ενοχλητική του αλογόμυγα;»

-Ε όχι και τόσο. Tι να πούνε και όσοι θα πρέπει να υποφέρουνε τον βλάκα ;

«Πως είναι δυνατόν ο Βλάξ να μην έχει ΚΑΘΟΛΟΥ την αίσθηση του χιούμορ;»

– Στην ουσία η έλλειψη Χιούμορ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΟΝ ΒΛΑΚΑ. Διότι, αν είχε στοιχειώδη αίσθηση του Χιούμορ, δεν θα έπαιρνε και τον εαυτό του τόσο σοβαρά, οπότε θα έπαυε νάναι και βλάκας .

«Και ποια είναι τα πιο σημαντικά Χαρακτηριστικά της βλακείας ;» Ρώτησαν κάποτε τον κ Κόινερ.

-Ας τα πάρουμε ένα ένα, απάντησε ο κ Κόινερ. Πρώτα απ’ όλα ο Βλάξ δεν έχει καμιά ικανότητα μεταφορικής σκέψης. Τα παίρνει όλα κυριολεκτικά… Έτσι αδυνατεί να καταλάβει πότε ο συνομιλητής του μεταφέρει μια άποψη άλλων από την άποψη του ιδίου του συνομιλητή του. Δεν μπορεί να αντιληφθεί την εντός εισαγωγικών φράση… Παράδειγμα, λέει η Βίβλος ”Ο Άφρων είπε: Δεν υπάρχει Θεός ” και λέει ο Άφρων (δηλαδή ο Βλάξ) «Είδατε ; Το λέει και η Βίβλος. Δεν υπάρχει θεός.»

«Δηλαδή τι θέλετε να μας πείτε κ Κόινερ; Ότι υπάρχει Θεός;»

-Αγαπητό μου παιδί . Δεν ξέρω αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός. Εκείνο για το οποίο είμαι Βέβαιος είναι ότι η ανθρώπινη βλακεία είναι ακατανίκητη, κυριολεκτικά!!

Ιστορίες του κ. Κοϊνερ, του Μπέρτολτ Μπρέχτ. Τις «Ιστορίες του κυρίου Κόινερ» ο Μπέρτολτ Μπρεχτ τις έγραφε από το 1927 μέχρι τον θάνατό του. Τώρα, για πρώτη φορά, μπορούμε να τις διαβάσουμε στο σύνολό τους χάρη στον Πέτρο Μάρκαρη και στη μετάφρασή του, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Κείμενα».

……Κλείνοντας, θα ήθελα να σου θυμίσω μια φράση του Πλούταρχου: “Ζω σε μια μικρή πόλη και μου αρέσει να μένω, για να μη γίνει μικρότερη”». Κλείνοντας την εξώπορτα, τον ακούω να φωνάζει: «Και να μην ξεχνάς ποτέ ότι το αλλού είναι εδώ».

Το κλείσιμο της συντευξής του Δημήτρη Δελλή στην LIFO.gr

Ο Δημήτρης Δελλής είναι μια αναγνωρίσιμη μορφή της πόλης των Ιωαννίνων, γνωστός ως Αρχιερέας, ο οποίος, μετά από μεγάλα ταξίδια σε όλον τον πλανήτη, ζει απομονωμένος στη γενέτειρά του στο ΝΗΣΊ..

 

Γράφει ο Σεβ. Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλόχιος

---

Στην πορεία «ορατότητας» όπως ονόμασαν οι διοργανωτές πορεία, προ ολίγων ημερών, στο Ενετικό λιμάνι των Χανίων, πορεία «ενάντια… στις φοβίες, στους αποκλεισμούς, στον συντηρητισμό, στην εμπορευματοποίηση και εκμετάλλευση της ζωής και των δικαιωμάτων μας, στα πάσης φύσης ροζ πλυντήρια κρατών, κομμάτων, …..στην πατριαρχία, στην έμφυλη βία, στον φασισμό, στις διακρίσεις στους αποκλεισμούς, στον συντηρητισμό, στην εμπορευματοποίηση και εκμετάλλευση της ζωής και των δικαιωμάτων μας, στα πάσης φύσης ροζ πλυντήρια κρατών, κομμάτων, ….», όπως δήλωναν οι οργανωτές της· σε αυτή λοιπόν την πορεία «ορατότητας», ανάμεσα στα άλλα συνθήματα που κυριάρχησαν ήταν και το εξής: «Στο διάολο η οικογένεια, στο διάολο η πατρίς. Η Ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς». 

Το σύνθημα, που υπήρχε και σε πανό, μεταφέρεται αυτολεξεί, (στο διαδίκτυο εξ΄ άλλου έχει αναρτηθεί) καθώς νομίζω είναι κομβικής και μείζονος σημασίας να κατανοήσουμε-συνειδητοποιήσουμε όχι μόνο τα μηνύματα του, αλλά, κυρίως, τις συνέπειες του στην αυριανή κοινωνία.

Σε αυτή την πορεία υπήρχε, επίσης, και υψηλόβαθμο θεσμικό πρόσωπο, το οποίο σε δηλώσεις του υπερασπίστηκε «το αναφαίρετο δικαίωμα ο καθένας να αυτοπροσδιορίζεται», καταδικάζοντας «κάθε έκφραση – θέση απέναντι στην πορεία αυτή». 

Αυτονόητη η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του άλλου, ανεξάρτητα από την συμφωνία ή διαφωνία. Όμως, το πρώτο ερώτημα- απορία, που γεννάται είναι γιατί αυτή η «καταδίκη» δεν συμπεριέλαβε και τα υβριστικά συνθήματα που ακουγόταν στην εν λόγω πορεία ενάντια: στην Οικογένεια, στην Πατρίδα, στην Ελλάδα; 

Έτερο ερώτημα, θα είχε θεωρούμε ενδιαφέρον η απάντηση του: πως γίνεται αυτοί που στην πορεία με έναν τόσο απροκάλυπτο και χυδαίο τρόπο, υβρίζουν ότι ιερό και όσιο για κάποιους άλλους, την Πατρίδα και την Οικογένεια, πως εξηγείται οι ίδιοι να μιλούν για δικαίωμα στην υιοθεσία κλπ; 

Έτερο, επίσης, ερώτημα: Οι επερχόμενες γενιές εφόσον, εάν γαλουχηθούν, με ότι εκφράζει και δηλώνει αυτό το σύνθημα-μήνυμα, τι σχέση θα έχουν με «των Ελλήνων τις Κοινότητες»; Έτερο ερώτημα; Όταν υβρίζεις και χυδαιολογείς και μάλιστα σε δημόσιο χώρο και εις επήκοο πάντων έναν ολόκληρο λαό· λαό ο οποίος ιστορικά και διαχρονικά όχι μόνο δηλώνει την πίστη του στην Οικογένεια του και την Πατρίδα του, αλλά θυσιάζεται, δίνει την ζωή του και το αίμα του για αυτή την Οικογένεια και αυτή την Πατρίδα, όταν λοιπόν υβρίζεις αυτό τον λαό, αυτό πως ονομάζεται; τι είναι τελικά; «Δημοκρατία» και «αναφαίρετο δικαίωμα σου»; ή… φασισμός, διάκριση και συντηρητισμός στην πιο ακραία του μορφή, που εσύ κατηγορείς τους άλλους, στην προσπάθεια σου να υπερασπιστείς τα δικαιώματα σου;

Ποιός είναι τελικά «ο μεσαίωνας», «τα σκοτάδια της Ελληνικής κοινωνίας», «ο υπερσυντηρητικός», «η οπισθοδρόμηση της κοινωνίας»; Αυτός που χτίζει την ζωή του, τρέφει και γαλουχεί την οικογένεια του με τις αξίες, τα πιστεύω και τα ιδανικά που ανέστησαν από την τέφρα της αυτή την Πατρίδα ή αυτός που δηλώνει και πρεσβεύει: «Στο διάολο η οικογένεια, στο διάολο η πατρίς. Η Ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς»; 

Ποιος δημιουργεί τις αντιπαλότητες, τις εντάσεις, τον διχασμό και τις διακρίσεις μέσα στις κοινωνίες; 

Αυτός που προκαλείται ή αυτός που προκαλεί; «Νηστεία και προσευχή και θα σωθούμε. Αν πιούμε και λίγο αγιασμένο νερό ή αν φορέσουμε και κανένα κομποσκοίνι, τι τους θέλουμε τους γιατρούς; Τι να την κάνουμε την επιστήμη»; 

Κάποια από τα… ειρωνικά σχόλια όσων κατηγορούν για «χριστιανοταλιμπανισμό» όσους δηλώνουν την πίστη τους στον Χριστό, στην Πατρίδα και την Οικογένεια! 

Αλήθεια: τι είδους πολιτισμός είναι αυτός που όχι μόνο δεν σέβεται τα πιστεύω, τις αρχές και τα ιδανικά του άλλου, αλλά τα ειρωνεύεται, τα εμπαίζει και χυδαία τα υβρίζει; 

Πόσο δικαίωμα και πως μπορεί κάποιος, όπως και αν αυτοπροσδιορίζεται αυτός, να απαιτεί, να διεκδικεί, να γίνουν σεβαστά και αποδεκτά τα όποια δικαιώματα του, όταν ο ίδιος τόσο απροκάλυπτα και προκλητικά βάλλει εναντίον του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού του άλλου;; 

Για τι είδους «ανεκτικότητα» και «συνύπαρξη» δικαιούται και μπορεί να μιλά κάποιος, όταν ο ίδιος χρησιμοποιεί ρητορική που όχι μόνο δεν συμβάλλει στην ενότητα και ανεκτικότητα του «άλλου», αλλά στοχοποιεί, μηδενίζει-απαξιώνει τον «άλλο», κυρίως όμως προσβάλλει το είναι του και την ταυτότητα του; Θίγει τις πιο ευαίσθητες χορδές της ύπαρξης του; 

Είναι «ρατσισμός» και «ξενοφοβία» το να μην ανέχεται, να μην επιτρέπει κάποιος, να του βρίζουν την Πατρίδα του, την Πίστη του και την Οικογένεια του; 

Όσοι, τέλος, δηλώνουν: «… να πεθάνει η Ελλάδα να ζήσουμε εμείς» ας καταλάβουν πως «.. η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», καθώς όπως έλεγε και ο Μακρυγιάννης, ο μεγάλος αυτός εκφραστής της Ελληνικής ψυχής: «Ελλάδα δεν πουλάω». 

Εάν λοιπόν αυτή η Ελλάδα τους δυσκολεύει, τότε ο αυτοπροσδιορισμός τους θα πρέπει να περιοριστεί μέχρι εκεί που δεν θίγει, δεν προσβάλλει τα δικαιώματα όσων «Ελλάδα ποτέ δεν πουλούν».



Το Δολάριο (Dollar) αποτελεί τη νομισματική μονάδα των ΗΠΑ από το 1785. Χάριν συντομίας, απεικονίζεται με το σύμβολο $. Είναι το πιο διαδεδομένο νόμισμα στον κόσμο, καθώς υπολογίζεται ότι το 2005 κυκλοφορούσαν 760 δισεκατομμύρια δολάρια, τα δύο τρίτα των οποίων εκτός ΗΠΑ.

Αμέσως μετά την Αμερικανική Επανάσταση του 1776 το νέο έθνος είχε την ανάγκη ενός ενιαίου νομισματικού συστήματος, καθότι και στις 13 πολιτείες υπήρχαν διαφορετικά νομίσματα… Από το «Γουαμπούν», τη χρηματική μονάδα των ιθαγενών Ινδιάνων, μέχρι το χάρτινο «Κοντινένταλ», που κόπηκε από τους επαναστάτες για τις ανάγκες του αγώνα.

Η λέξη Δολάριο δεν ήταν άγνωστη την εποχή εκείνη στην αμερικανική ήπειρο. Το ισπανικό πέσο ή ντολάρο κυριαρχούσε και στις αποικίες της Μεγάλης Βρετανίας στη Βόρεια Αμερική. Έτσι, στις 6 Ιουλίου του 1785 το δολάριο, υποδιαιρούμενο σε 100 σεντς, έγινε η επίσημη νομισματική μονάδα των νεοσύστατων Ηνωμένων Πολιτειών με πρωτοβουλία του Τόμας Τζέφερσον και απόφαση του Κογκρέσου. Ήταν η πρώτη φορά που ένα κράτος υιοθετούσε το δεκαδικό νομισματικό σύστημα.

Ετυμολογικά, η λέξη δολάριο προέρχεται από παραφθορά της λέξης τάλερ, που ήταν ένα νόμισμα του 16ου αιώνα στην περιοχή που καταλαμβάνει η σημερινή Τσεχία. Από τη λέξη τάλερ προέρχεται άλλωστε και το δικό μας τάλιρο.

Όσο για το σύμβολο του δολαρίου, υπάρχουν διάφορες υποθέσεις. Η κρατούσα υποστηρίζει ότι στην αρχή επρόκειτο για ένα U και ένα S, αρκτικόλεξα των λέξεων United States (Ηνωμένες Πολιτείες). Έπειτα το U, εξαιτίας μιας κακής κοπής, καταργήθηκε κι έτσι παρέμεινε το S με τις δύο κάθετες ευθείες που το τέμνουν ($). Οι δυο κάθετες γραμμές του δολαρίου συμβολίζουν τη σταθερότητα του νομίσματος, όπως συμβαίνει με τις οριζόντιες γραμμές στα σύμβολα του Ευρώ (€) και του Γιέν (¥).

Το πρώτο χάρτινο δολάριο κυκλοφόρησε μεσούντος του Εμφυλίου Πολέμου το 1862. Ως το 1975 το δολάριο είχε αντίκρισμα σε ασήμι ή χρυσό, ενώ σήμερα είναι μόνο λογιστικό χρήμα και διαπραγματεύεται ελεύθερα, ακολουθώντας τους κανόνες της προσφοράς και ζήτησης.

Το δολάριο χρησιμοποιείται ως συναλλακτικό μέσο για μία σειρά προϊόντων, όπως ο χρυσός και το πετρέλαιο. Στις μέρες μας, παραμένει το ισχυρότερο νόμισμα στο κόσμο, αν και αμφισβητείται η κυριαρχία του από το ευρώ.

Ο Πολ Σαμούελσον και άλλοι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι η διεθνής ζήτηση για το δολάριο επιτρέπει στις Ηνωμένες Πολιτείες να κρατούν τα ελλείμματά τους σε υψηλά επίπεδα, χωρίς να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο υποτίμησης. Όμως, προβλέπει ότι στο μέλλον οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αντιμετωπίσουν έντονες πιέσεις, που θα οδηγήσουν σε καταβαράθρωση του δολαρίου, με σοβαρές συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία.

*Τσέζαρε Παβέζε Ιταλός ποιητής, μυθιστοριογράφος, κριτικός λογοτεχνίας και μεταφραστής συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα στη χώρα του.

Η αλάνα μας διέθετε και γκολπόστ παρακαλώ…την έθαψαν και αυτή τα νερά της λίμνης του Μόρνου φωτο του 1972

Δεβενοχώρια 25 χρόνια πριν …

Θαμμένα τοπία..

Λάρισα

Ρωσία

Μέσα μας έχουμε και τον κακό και το καλό λύκο και νικά αυτός που ταΐζουμε περισσότερο…. Ινδιάνικη παροιμία

«Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη; Γιατί φοβηθήκαμε ότι αν έμεναν τα κτήρια στη θέση τους, δεν θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε από τις μειονότητες..Όταν εξορίζονταν κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Αρμένιοι, καίγαμε όλες τις κατοικημένες περιοχές γιατί είχαμε αυτόν ακριβώς το φόβο. Αυτό δεν σχετίζεται μόνο με τη διάθεση για καταστροφή. Υπάρχει και κάποιο αίσθημα κατωτερότητας μέσα του. Θεωρούσαμε ότι το καθετί που έμοιαζε με Ευρώπη ήταν μοιραίο να παραμείνει χριστιανικό και ξένο, γι’ αυτό και εμείς έπρεπε να το αποβάλουμε» (το επίμαχο απόσπασμα περιλαμβάνεται στην πρώτη έκδοση του βιβλίου, στις επόμενες όμως απαλείφεται)..»

Falih Rifki Atay, «Cankaya» (1894-1971), διανοούμενος, δημοσιογράφος και διακεκριμένο στελέχους του κεμαλικού εθνικιστικού κινήματος.

Γιωργος Ψαρράς.

7. Πυρ, γυνή και θάλασσα

(διήγημα-αφιερωμένο στο Γιώργο- από το προς έκδοση βιβλίο του Κ Μπερτσιά με τίτλο:πολλές οι ιστορίες, αλλά ένα της ζωής το αφήγημα)

Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα μέρες από την ανέλπιστη συζήτηση με το μεγάλο αφεντικό όταν μου τηλεφώνησε ο Γιώργος, προϊστάμενος του κλάδου ασφαλίσεων πυρκαγιάς και μου ζήτησε να περάσω από το γραφείο του το απόγευμα γιατί κάτι είχε να μου προτείνει. Το γραφείο του Γιώργου ήταν στον πέμπτο όροφο όπου στεγαζόντουσαν όλοι οι κλάδοι ασφάλισης πλην του κλάδου ζωής. Μάλιστα η δραστηριότητα αυτή αποτελούσε  ξέχωρη εταιρία με άλλο όνομα ξενικό και αυτό όπως και της μεγάλης εταιρίας με το πιο τρανταχτό ξενικό όνομα, της οποίας ήταν θυγατρική.

Μπαίνοντας στο γραφείο του Γιώργου η αφίσα που ήταν πίσω από τα γραφείο έδειχνε ένα πολύ γνωστό σούπερ μάρκετ να καίγεται με λεζάντα με έντονα μεγάλα γράμματα έγραφε το σλόγκαν: σήμερα η πυρκαγιά αύριο η αποζημίωση. Στη γωνία να δεσπόζει μια μεγάλη φωτογραφία του μεγάλου αφεντικού. Κάτι σαν εικόνισμα μου φάνηκε αυτή η φωτογραφία!

Ο Γιώργος ήταν ένας τριαντάρης νέος με μακριά και πλούσια καλοχτενισμένη κόμη, καλοσυνάτος και εύχαρις άνθρωπος, πάντα πρόθυμος να βοηθήσει χωρίς τουπέ και εύκολα μπορούσες να τον πλησιάσεις. Από την θητεία μου στο τμήμα εξωτερικών εργασιών είχαμε γνωριστεί πολύ καλά και τον συμπαθούσα ιδιαίτερα. Ξέχωρη επίσης συμπάθεια αμοιβαία μπορώ να πω είχα και με τον βοηθό του, και αυτός Γιώργος, ένας ψηλόλιγνος νεαρός που το γραφείο του ήταν στην γωνία που έβλεπε στο Δέλτα του Φαλήρου. Ένα άλλο χαρακτηριστικό που μου είχε αποτυπωθεί ήταν ότι στο τμήμα αυτό υπήρχαν μόνο κορίτσια σχεδόν όλα κάτω από τριάντα!

Ο Γιώργος με υποδέχθηκε πολύ θερμά, με ρώτησε πως τα πάω με το πανεπιστήμιο και τι σκοπεύω να κάνω με τον στρατό. Του απάντησα όπως πριν  μερικές μέρες και στο μεγάλο αφεντικό ότι σκοπεύω να καθυστερήσω την αναβολή και ότι αυτή την εποχή έχω αφοσιωθεί περισσότερο στα μαθήματα των αγγλικών και έχω αφήσει παραπίσω τα πανεπιστημιακά. Μάλλον το χάρηκε αυτό και άρχισε αμέσως να μου εξηγεί γιατί με φώναξε:

«Ξέρεις τον Γιώργο τον βοηθό μου», άρχισε την εκμυστήρευση, «καλό παιδί και πολύ καλός υπάλληλος με έχει βοηθήσει αρκετά ειδικά τον τελευταίο χρόνο που έμαθε πολύ καλά την δουλειά, αλλά δυστυχώς είναι πολύ ανήσυχος και βιαστικός. Θέλει να αλλάξει αντικείμενο, είναι αρκετά φιλόδοξος θέλει να προχωρήσει γρήγορα! Καλά είναι όλα αυτά δεν λέω αλλά με μέτρο βρε αδελφέ .. Ήλθε πριν κανένα μήνα και μου ζήτησε να αλλάξει αντικείμενο, «ότι ήταν να μάθω εδώ το έμαθα, υπάρχει κάτι άλλο ή να ψάξω και κάπου αλλού», μου είπε σχεδόν επιτακτικά. Του είπα ότι δύσκολο το βλέπω και τον παρακάλεσα να μην με κρεμάσει μέχρι να βρω κάποιον άλλο. Τελικά πήγε επάνω στον μεγάλο και τον έπεισε να κατέβει στον Πειραιά να ανοίξει ένα γραφείο για ναυτασφαλίσεις και μάλιστα από τις αρχές του καινούργιου χρόνου δηλαδή σε δυο μήνες! Μάλιστα δεν μου το είπε ο ίδιος, μου το ανακοίνωσε το ίδιο το αφεντικό.

Αυτό δεν ήταν σωστό αλλά .. λοιπόν εγώ σκέφθηκα εσένα και το είπα στον Δημήτρη και συμφωνεί, εσύ τι λες;»

«Γιώργο σε ευχαριστώ πολύ αλλά εγώ δεν έχω ιδέα από την δουλειά σας ο Γιώργος όπως μου είχε πει ο ίδιος είχε σπουδάσει ασφαλιστικά στο Λονδίνο και αν θυμάμαι καλά κάποια εμπειρία είχε πριν έλθει μαζί σου. Επίσης ο ίδιος μου είχε πει τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετώπιζε με το προσωπικό του τμήματος που είναι σχεδόν όλες νεαρές κοπέλες. Δύσκολο το βλέπω το πως θα μπορούσα να φανώ χρήσιμος με αυτές τις συγκυρίες».

«Κώστα πίστεψε με δεν είναι και τόσο δύσκολο. Ξέρω ότι είσαι έξυπνος , θέληση και υπομονή χρειάζεται και μην ξεχνάς εγώ θα είμαι δίπλα σου.Μην φοβάσαι και όσο αφορά τις γυναίκες του τμήματος δεν είναι δα και τόσο απείθαρχες όσο φαντάζεσαι, μια ιδιαίτερη τεχνική χρειάζεται για να διοικείς τις γυναίκες, θα το μάθεις, θα σε βοηθήσουν και ίδιες, μην προβληματίζεσαι γιαυτό». «Έξαλλου» συνέχισε γελώντας «εδώ ασχολούμεθα με το πυρ και το τιθασεύουμε, να μην τιθασεύσουμε και την γυνή που είναι το δεύτερο μεγάλο κακό, το ξέρεις φαντάζομαι το πυρ, γυνή και θάλασσα, τώρα για την θάλασσα άφησε την στον Γιώργο, που θα ασχοληθεί με τις ναυτασφαλίσεις!». Αυτό το τελευταίο για την θάλασσα το είπε με πίκρα, φαινόταν ότι τον είχε ενοχλήσει αρκετά η ξαφνική φυγή του βοηθού του..

«Εσύ ξέρεις καλύτερα από μένα τουλάχιστον μπορώ να δω κάτι για να καταλάβω τι δουλειά θα κάνω εδώ πριν αποφασίσω». Βεβαίως μου λέει και σηκώνεται και μου φέρνει από την βιβλιοθήκη του ένα ογκώδες δερματόδετο βιβλίο. «Να αυτό εδώ είναι το ευαγγέλιο με βάση του οποίου τιμολογούμαι οτιδήποτε θα ασφαλιστεί για πυρκαγιά και για τους συμπαραμαρτούντες κινδύνους» μου απαντά και μου το δίνει. «Πως την είπες την τελευταία λέξη; πρώτη φορά την ακούω» του λέω γελώντας.

«Κώστα καλό Σαββατοκύριακο και καλό διάβασμα, να τα πούμε οπωσδήποτε την Δευτέρα γιατί επείγομαι».

Η αλήθεια είναι ότι εκείνο το απόγευμα της Παρασκευής έφυγα από το γραφείο πολύ προβληματισμένος. Αισθανόμουν ότι δεν είχα πρακτικά όλα τα δεδομένα για να αποφασίσω.

Στην τωρινή μου θέση φαινόταν ότι ήμουν καλά και από τα λίγα που είχα προλάβει να καταλάβω ήμουν κοντά σε αυτό που η εταιρία είχε σε προτεραιότητα και άρχιζε να δεσπόζει στην αγορά. Αντίθετα στη προτεινόμενη θέση αν την αποδεχόμουν, μάλλον θα πήγαινα σε ένα το τομέα δευτερευούσης σημασίας. Οι ασφαλίσεις Ζωής κυριαρχούσαν παντού στον οργανισμό οι υπόλοιποι τομείς ήταν τα αναγκαία «κακά». Πρόσφατα είχα ακούσει ότι το μεγάλο αφεντικό σε μια συνάντηση με τους συνεργάτες-ασφαλιστές-, όταν κάποιος του έκανε παράπονα ότι η εταιρία δεν βοηθά να αναπτυχθούν οι ασφαλίσεις αυτοκίνητων, τους είχε περάσει το μήνυμα με την χαρακτηριστική φράση: «αν μου φέρνεται για ασφάλιση ένα αυτοκίνητο θα σας κερνάω μια πορτοκαλάδα και όταν το διώχνεται θα σας κερνάω δυο πορτοκαλάδες»!

Σκεφτόμουν ότι ακόμη ότι το όνομα της θυγατρικής, που δραστηριοποιείτο με αυτό το αντικείμενο ήταν διαφορετικό και σχεδόν άγνωστο στην αγορά. Όλα τα σκέπαζε ο κλάδος ζωής.

Μέχρι να φθάσω το σπιτι μου σκεφτόμουν όλα αυτά χωρίς όμως να μπορώ να ξεκαθαρίσω ποιο θα ήταν το σωστό για μένα. Ευτυχώς το βράδυ είχαμε προγραμματίσει με κάποιους φίλους την έξοδο μας σε κάποια μπουάτ στη Πλάκα και έτσι τη λύση την άφησα για το Σαββατοκύριακο.

Θυμάμαι ακόμη πόσο υπέροχα κύλισε η βραδιά στην μπουάτ Διαγώνιο με ένα υπέροχο μουσικό σχήμα, Γιώργος Νταλάρας, Χαράλαμπος Γαργανουράκης, Χάρις Αλεξίου, Λιζέτα Νικολάου και η Βίσση μας έστειλαν στους εφτά ουρανούς, αλησμόνητη βραδιά!

Είναι η περίοδος όπου όλοι οι συντελεστές του σχήματος βρίσκονται στη «χρυσή» εποχή τους, απολαμβάνοντας τη λατρεία του κόσμου που έκανε ουρές για να τους παρακολουθήσει.

Για μένα ήταν και μια σημαδιακή βραδιά μιας και εκείνο το βράδυ «δέσαμε» την σχέση που είχε αναπτυχθεί με την Μαρία την νεαρή φοιτήτρια από την Κρήτη. Την είχα γνωρίσει για πρώτη φορά στην είσοδο της Νομικής Σχολής πριν περίπου τρία χρόνια…

Το Σαββατόβραδο άρχισα να ξεφυλλίζω και να προσπαθώ να καταλάβω πως λειτουργούσε εκείνο το βαρύ δερματόδετο βιβλίο που μου είχε δώσει ο Γιώργος, τον «εργασιακό ευαγγέλιο» όπως το είχε αποκαλέσει.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν εύκολη η ανάγνωση και η αποκωδικοποίηση του. Οι ορολογίες και οι αναφερόμενες φόρμουλες υπολογισμού των ασφαλίστρων ήταν δυσνόητες και ακατανόητες για μένα. Το περίεργο είναι ότι η δυσκολία αυτή με πείσμωσε και αντί να το κλείσω και να βγω το βράδυ έξω σχεδόν ξενύχτησα προσπαθώντας να καταλάβω τον τρόπο λειτουργίας του.

Νομίζω πως στο τέλος είχα καταλάβει τα βασικά και αισθανόμουν ευτυχής και το κυριότερο αυτή η δυσκολία με έσπρωξε στην απόφαση να δεχθώ την πρόταση του Γιώργου με το επιχείρημα ότι για να είναι τόσο δύσκολο σίγουρα θα είναι και πολύ σπουδαία η θέση που θα αναλάμβανα!

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε αλλά νομίζω πως υπήρχαν και δεύτερες σκέψεις που αφανώς λειτούργησαν να πω το ναι στον Γιώργο: ήταν μεγάλη η πρόκληση να βρεθώ σε ένα περιβάλλον που όλοι οι συνάδελφοι μου θα ήταν νεαρά κορίτσια και όπου θα έπρεπε να βρω τον τρόπο να με δεχθούν ως προϊστάμενο τους… το Πυρ, η Γυνή και η Θάλασσα μάλλον είχαν κάνει την δουλειάς του!

Την Δευτέρα το πρωί πήγα στο γραφείο του Γιώργου και του είπα ότι θέλω να δουλέψω μαζί του και τον παρακάλεσα να φροντίσει για την «ομαλή» αποχώρηση απο την τωρινή μου θέση. Ένιωσα ότι χάρηκε και άρχισε να μου λέει ποσά πράγματα θα μάθω και ποσό σωστά έκανα που διάλεξα τον δικό του τομέα και φυσικά με διαβεβαιώσω ότι όλα θα γίνουν ομαλά. «Να σου πω και κάτι Κώστα και κράτησε το για σένα: το μεγάλο αφεντικό είναι ενήμερο και θα χαρεί που έρχεσαι εδώ, ξέρω ότι έχει πολύ καλή άποψη για σένα, εγώ μιλάω απευθείας μαζί του, έχω άριστες σχέσεις», ήταν τα τελευταία λόγια του νέου μου πλέον Διευθυντή. Βέβαια η κρεμασμένη κορνίζα με την φωτογραφία του μεγάλου αφεντικού σε στάση μεγάλου τιμονιέρη από μακριά φώναζε για την σχέση αυτή…

Δεν έχουν περάσει ούτε δέκα μέρες όταν η κυρία Καίτη με φωνάζει στο γραφείο της και μου ανακοινώνει ότι ενημερώθηκε ότι θα φύγω από το τμήμα της.

«Κρίμα και είχα κάποια σχέδια για σένα, και ο Χρήστος στεναχωρήθηκε που θα φύγεις, ξέρεις ο Χρήστος σε έχει σε μεγάλη εκτίμηση», στην συνέχεια προσπάθησε να μάθει ποιος μεσολάβησε και ποια ήταν η δίκη μου συμμετοχή. Την διαβεβαίωσα ότι δεν έχω ιδέα, μάλλον το αποδέχθηκε και το μόνο που με ρώτησε είναι από που γνωρίζω το αφεντικό. Μάλλον δεν με πίστεψε όταν της είπα ότι δεν τον γνωρίζω προσωπικά.

Ο Χρήστος, που με είδε αμέσως μετά, ήταν αρκετά φιλικός και μάλιστα μου είπε πως η εξέλιξη αυτή είναι ένα πολύ καλό βήμα για την πρόοδο μου. Με συμβούλεψε μάλιστα να φροντίσω να παρακολουθήσω κάποια σεμινάρια: «γιατί ο τομέας που πηγαίνεις θέλει εξειδικευμένες γνώσεις», όπως μου τόνισε χαρακτηριστικά. Τον ευχαρίστησα και του ζήτησα συγνώμη για την αναστάτωση που θα του προκαλούσε στην δουλειά του η δίκη μου ξαφνική αποχώρηση.

Με τον Χρήστο συνεχίσαμε να έχουμε μια σχέση αμοιβαίας εκτίμησης παρ´όλο που κάποια χρόνια αργότερα βρεθήκαμε σε διαφορετικά συνδικαλιστικά στρατόπεδα…

Κ Μ.

Σήμερα το βράδυ στου Καραβίτη στο Παγκράτι συγκεντρωθήκαμε μερικοί παλιόφιλοι και φέραμε στην επιφάνεια θύμησες από τα χρόνια με τον Γιώργο… αιώνια η μνήμη του.

Βασίλης Καλτσάς, Μπάμπης Βατικιώτης, Γρηγόρης Ζαχάρης.